Toen wij vlak voor vertrek onze koffers inpakte ontdekten we dat we misschien wel heel veel mee gingen nemen – de ene koffer woog al 25 kilo en de andere 28, terwijl onze limiet 20 per koffer was, en we hadden ook nog de handbagage om in te pakken (10 kilo per persoon)! Maar ja, allerlei kleren moesten mee, elektronica, boeken om te lezen, een aantal dingen zoals zakmessen, zaklamp, en twee kilo drop voor de verhuurders van de auto en de organisatoren van de reis door de Kalahari, voor hun goede zorgen en hulpvaardigheid… We gingen 2 maanden weg, en dan heb je veel dingen nodig tenslotte! Uiteindelijk hebben we wat spullen uit de koffers gehaald, en zijn we uitgekomen op twee handbagagetassen van 10 kilo ieder, een koffer van 20 kilo en een koffer van 25 kilo; toch nog 5 kilo overgewicht, maar we hadden geen zin meer. Later zou op Schiphol blijken dat het overgewicht volgens hun weegschaal maar 2,5 kilo was, en werd er niets over gezegd, gelukkig!
Omdat onze vlucht om half drie ‘s-middags was hadden we besloten om met de trein richting Schiphol te gaan – zonder overstappen of moeilijk hoeven doen, zouden we in dik anderhalf uur op Schiphol aan kunnen komen. In theorie, in ieder geval, want in werkelijkheid moesten we dankzij een grote computerstoring in Rotterdam omrijden via Den Bosch, twee keer overstappen, en hebben we uiteindelijk 5 kwartier vertraging opgelopen waardoor we een uur vóór de vlucht vertrok oververhit bij de incheckbalie stonden… Verder was er gelukkig niets aan de hand, de vlucht naar Frankfort was prima, de wachttijd op het vliegveld lang (zo’n 4,5 uur) en de vlucht van Frankfort naar Johannesburg was vooral lang en slapeloos. Ik had totaal geen slaap en een knallende hoofdpijn, en Hans en ik hebben misschien twee en een half uur kunnen dutten. Gelukkig konden we films kijken en spelletjes spelen, en de tijd ging zo uiteindelijk best snel.
Op het vliegveld van Johannesburg aangekomen hebben we meer dan een uur staan wachten voor onze koffers – zo lang dat ik al bang werd dat we ze kwijt waren… Maar gelukkig zouden we opgehaald worden door de autoverhuurder, dus tijdens een zorgeloos ritje naar een van de buitenwijken waren we ons al aan het verheugen op het starten van onze tocht. Even snel het papierwerk afhandelen, de auto nalopen, en op pad…
Helaas bleek dat niet het geval; de verhuurders van de auto was een vriendelijk echtpaar die ons goed ontvingen op hun veranda met koffie en koek en over koetjes en kalfjes babbelde, maar toen het over zaken ging het er totaal niet mee eens waren dat we met de auto de Namib in zouden gaan – eigenlijk liefst ook niet de Kalahari, maar goed, die kregen we dan cadeau. Omdat de Namib tocht zwaar zou zijn en op een bepaald punt (misschien) door zeewater gereden moest worden werden we voor de keuze gesteld: geen auto, of geen Namib tocht. Heel erg frustrerend, omdat we juist een week lang keihard gewerkt hadden om die Namib tocht door te laten gaan en ze heel stug bleven bij hun standpunt dat we ze eerder hadden moeten informeren en de Namib gewoon niet te doen was. Ons standpunt dat we ze met alle liefde en plezier al maanden geleden hadden kunnen informeren over onze complete tocht, maar dat daar niet naar gevraagd was, en dat we nu eventueel wel die tocht wilde afzeggen maar dan ons geld op enige manier terug wilde krijgen, werd niet naar geluisterd.
We hebben uiteindelijk bijna 3 uur lang op die veranda zitten onderhandelen, verdedigen en uitleggen, want uiteindelijk wisten we wel dat wij gewoon de pineut waren en afhankelijk van hun goodwill om ons te helpen, en we wilden dus niet loslaten totdat we tot een overeenkomst kwamen die ook voor ons bevredigend was. Heel erg stressvol want we waren beide al uitgeput – van de reis maar ook gewoon van alle emoties de afgelopen tijd – en ik wist dat Hans bijna aan zijn max zat terwijl ik een mega knallende hoofdpijn had en toch moest blijven opletten en functioneren… Opeens gaf de man aan dat het wel goed zou zijn, als we de exces zouden verhogen en zorgen dat de geplande kleine beurt in Walvisbay plaats zou vinden aan het einde van de tocht. He, watte? We wisten even niet zo goed wat we hoorde, maar we konden dus afhandelen en zowel de auto meekrijgen als de Namib doen!
Heel erg opgelucht zijn we kort daarna vertrokken, richting supermarkt en richting de snelweg, om in Dullstroom, een klein dorpje volledig gericht op het lokale visserstoerisme, te zoeken naar een overnachting. Dankzij wat rondvragen, wat vrouwelijke charmes en toeristische hulpeloosheid werden we gestuurd naar een pubrestaurant met een viertal motelkamers waar we goedkoop konden eten en slapen. De kamer was mooi, gezellig en netjes, en de maaltijd in het restaurantje was zo heerlijk dat we het gevoel hadden in een heus sterrenrestaurant te eten! En het eten was niet alleen heerlijk, maar ook nog eens (voor onze begrippen) hartstikke goedkoop… Met een volle maag en na een heerlijke douche zijn we begonnen aan een goede nachtrust.