Onze vriend de riet-rat was vannacht ook weer eens langsgekomen om onder het platform van onze boomhut te knagen. Ik heb hem dit keer niet gehoord maar volgens Hans kon hij hem echt horen kauwen. Het insect in de rieten mat was ook zo’n luidruchtige eter, heel erg irritant. We hebben een of twee keer een enorme knal tegen de rieten wand gegeven en dan was hij een half uurtje stil van de schrik, maar uiteindelijk begon hij weer. Het is een wonder dat we nog wanden hadden vanochtend! Maar op zich hebben we wel beter geslapen dan de eerste nacht. Zou het dan toch een beetje wennen?

Ontbijt was op eigen gelegenheid, maar we hadden wel afgesproken met Pieter en een paar anderen om even naar Popa Falls te gaan vlakbij, te vertrekken om 10 uur. Dus Hans en ik zijn weer in de auto naar receptie gereden zodat we van daaruit gelijk door zouden kunnen na ons ontbijt. Op dezelfde plek waar gisteren de Belgische dames vast hadden gezeten waren nu mannen bezig een vrachtwagenlading grind in het mulle zand te verwerken. Dus we hebben weer moeten wachten; gisteren een file, vandaag wegwerkzaamheden! Maar op zich waren de mannen zo klaar, en omdat we een 4WD waren hoefde het ook niet helemaal gladgestreken te zijn, dus zodra de ergste berg weggewerkt was gebaarde ze dat Hans het kon proberen en konden we gaan ontbijten.

Toen we bij de receptie kwamen stonden er net twee ossen-spannen met erachter grote grove houten sleeën vol met brandhout gestapeld. Wat een bijzonder gezicht! Zo kwam het brandhout hier naar toe, en over dat mulle zand gaat dat natuurlijk prima met een slee.

Het ontbijt was weer een beetje een chaos vanochtend; je zou denken dat men in een bedrijf die al 28 jaar bestaat inmiddels wel geleerd zou hebben hoe je alle onderdelen van een ontbijtje tegelijk klaarmaakt, en meerdere bestellingen van een partij ook, maar uiteraard This is Africa, TIA, zo gaat dat niet hier. Om te beginnen werkten ze met een systeem van bonnetjes met een nummer van 1 tot en met 10 erop, waarop dan op het strookje van de keuken precies stond wat je besteld had. Op zich een prima systeem, alleen er zijn meer dan 10 gasten dus als een grote groep gasten tegelijk komt, heb je kans dat twee mensen met hetzelfde nummer rondlopen, wat extra verwarring schept… Voor de rest wordt de bestelling lijkt het haast willekeurig afgewerkt en lang niet altijd opgelet wat er precies besteld is…


Toen Hans eindelijk de onderdelen van zijn ontbijtje bij elkaar had, min het worstje die ze vergeten waren, begonnen ze pas aan de mijne, dus hij is maar alvast gaan eten terwijl ik wachtte. Ze waren bij mij zowel worst als tomaat vergeten (zitten vijf ingrediënten in het ontbijt; eitjes, spek, worstje, tomaat en toast…) en legde die er pas later op dus ik kreeg een bijna rauwe worst en een nog verse tomaat die heel even de bakplaat aangeraakt had. Ach ja, spek, ei en brood is ook goed op zich. Het brood was wel weer keihard gebakken, en het geel van mijn eitjes (ondanks dat Hans de keuze had gehad bij het bestellen voor vloeibaar, halfvast en vast, en vloeibaar gekozen had) was door en door gebakken, maar goed, maakt niet uit…


We hebben nog wat geïnternet tot 10 uur, en zijn toen met drie auto’s en Pieter naar Popa Falls gereden. Het was niet ver, maar omdat we naar de andere oever moesten, moesten we over de brug rijden en daardoor was het iets van 18 km rijden om er te komen. Pieter had ons geïnstrueerd dat, mochten we bij de politiepost vlak na de brug gevraagd worden waar we naar toe zouden gaan, we gewoon Popa Falls moesten zeggen. Hij bracht ons naar een vage zandweg die we zelf nooit zouden nemen, ware het niet dat tegenwoordig met onze tracks4Africa kaart op de Garmin dit soort dingen keurig en duidelijk aangegeven staan. Inderdaad, onze Garmin wees ook deze kant op om naar het uitzichtspunt te komen; het was in het echt natuurlijk niet aangegeven omdat het nabijgelegen resort graag wilde dat je via hen naar de falls ging kijken, maar dit was wel het beste punt om naar de falls (geen waterval, absoluut niet, eerder wat stroomversnellingen) te gaan kijken. Om er te komen moesten we langs een gevangenis rijden, waar de gevangenen aan het voetballen waren.

Het uitzichtspunt was inderdaad een mooi punt om de stroomversnellingen van te bekijken, en we hebben er even rondgelopen om te kijken, maar zoals Hans al gezegd had en we in 2008 bij het maken van de route ook al besloten hadden, er is eigenlijk niet zo heel veel te zien. Op zich wel grappig als je er in de buurt bent, zoals nu, maar zeker niet de moeite van het omrijden waard wat ons betreft.

Toen we uitgekeken waren zijn Hans en ik weer terug naar Ngepi gereden en hebben onszelf geïnstalleerd in de zithoek. De drie stille Fransen die gisteren een paar uur in de middag ook in de zithoek gezeten hadden en geen stom woord tegen ons of zelfs elkaar zeiden waren er vandaag al eerder en hadden “onze” plek bij het verlengsnoer ingepikt. Gelukkig was er nog een tweede stopcontact dus daar heb ik me op een bankje bij geïnstalleerd en ondertussen kwam Hans er ook bij zitten. Heel de dag hebben die Fransen nauwelijks een woord tegen elkaar gezegd, terwijl het inmiddels wel duidelijk was dat ze bij elkaar hoorde. Gezellig hoor…

Lunch konden we vandaag ook op eigen gelegenheid bestellen bij de receptie van Ngepi, we konden een tosti met drie van zes verschillende vullingen krijgen, met friet of sla erbij. Dus rond 13:30 besloten Hans en ik het er eens op te wagen; de helft van de groep was ondertussen de rugbywedstrijd tussen Zuid-Afrika en Australië aan het kijken, en de andere helft durfde niet te kijken omdat het zo slecht ging… Het duurde een hele tijd voor onze bestelling omgeroepen werd, en het was weer lachen; we hadden kaas, spek en ei als vulling genomen, en de kaas was erover heen gevlogen, enkel wat korreltjes, terwijl het ei keihard gebakken was en het spek wel gaar maar nauwelijks gebakken. De frietjes hadden amper het vet gezien en het brood was weer keihard getoast. Maar ach, het was best wel eetbaar, zeker met wat zout en chilisaus/ketchup erbij. TIA, je wordt zo flexibel hier in Afrika, als je er tenminste tegen kunt natuurlijk! :-) Toe heeft Hans een van onze blikjes ananas aangebroken, voor de lekkere frisse zoetigheid. Hmmm, heerlijk, je proeft gelijk dat het hier rijp het blik in gegaan is, en niet zoals in Nederland vaak nog onrijp en hard.

Tijdens de lunch had Pieter bericht gekregen van zijn contacten over de kosten om naar Devil’s Pool te gaan. Om te beginnen zou men een geldig gele koorts vaccinatie moeten hebben om weer terug naar Zuid-Afrika te mogen – gelukkig was dat voor ons geen probleem want ik had de prikkenboekjes meegenomen omdat je nooit weet wat voor onzin mensen bij grensposten willen hebben van je, en onze vaccinatie van 2008 was nog 2 jaar geldig. Maar de kosten waren wel een probleem. Wij hebben een visum voor Zimbabwe nodig, die kost 35 dollar. Maar omdat we naar Zambia zouden gaan en dan weer terug naar Zimbabwe, moesten we een dual entry hebben, die kosten 70 dollar. De transit van Zimbabwe naar Zambia zou 30 dollar per persoon kosten, en de tocht naar Devil’s Pool 130 dollar. Pfffff dat is dus 230 dollar per persoon, ongeveer 205 euro. Dat vonden we een beetje te gortig, en de Zuid-Afrikanen die meegewild hadden ook. Wat een geld! Jammer, we gaan deze trip dus niet zwemmen in Devil’s Pool.


Het was weer gloeiend heet vandaag, maar gelukkig was er wel een briesje waardoor je toch nog wel aan de nepleren banken bleef plakken, maar het toch iets beter uit te houden was. Om 16:30 heb ik de elektronica terug naar de hut gebracht en de anti-muggen spuitbus gehaald. Er schoot een mooi vogeltje met een rood hoofd weg uit onze wc toen hij mij aan hoorde komen, maar bleef nog wel even in een tak zitten zodat ik er naar kon kijken.

Om 17 uur verzamelde iedereen zich om op twee kleine platte schuitjes te gaan, voor de “sundowner-cruise” (boottochtje tijdens zonsondergang). Terwijl we langs de oever voeren probeerde iedereen zijn boomhut te identificeren; die van ons zat diep en bijna onzichtbaar in de begroeiing weggestopt, maar sommige anderen waren mooi zichtbaar. De fanatieke visser die eerder de baars gevangen had vertelde dat hij zelfs vanaf zijn vlonder een baars gevangen had! We voeren heel rustig en langzaam langs de oevers van de Okavango, op zoek naar dieren, en hebben verschillende nijlpaarden in en uit het water, een of twee krokodillen, wat olifanten en veel vogels gezien natuurlijk. Maar ook zagen we een aantal keer een kleine antilope, de “bush-buck”, die schijnbaar alleen in dit kleine gebied voorkomt en een beetje op Bambi lijkt – ook de mannetjes. De tekening is erg mooi op hun flanken, en iedereen was helemaal in vervoering toen we de eerste zagen.

Op een gegeven moment zagen we een viertal nijlpaarden op de oever staan; het mannetje had een uitstekende slagtand terwijl die meestal verborgen in de bek blijven als die gesloten is, en duidelijk was het iets erfelijks, want een jong nijlpaard die erbij stond had twee van dat soort slagtanden. Waarschijnlijk is de ene afgebroken bij een gevecht of zo, maar zelfs met maar een slagtand was het een indrukwekkend beest dat je niet van dichtbij hoefde tegen te komen!

Terugvarend naar Ngepi kwamen we een familie olifanten tegen die naar het water gingen om te drinken, helaas waren ze erg ver weg van ons want het zag ernaar uit dat het leuk zou zijn om naar te kijken, want je zag heel veel interactie. Altijd mooi om naar te kijken, en daar zijn de meeste Zuid-Afrikanen het ook wel met ons mee eens; olifanten kun je naar blijven kijken!

Het eten was een braai, best lekker maar de Zuid-Afrikanen zijn gek op “pap”, een dikkere versie van de mieliepap voor het ontbijt, die je kunt snijden zo vast en die volgens hun bij een braai hoort, met veel tomatengroente-saus eroverheen. We hebben gezellig gekletst en net zoals de afgelopen nachten vlogen de grote fruit-vleermuizen rond boven ons. De professionele filmmakers vertelde dat zij een fruitboom vol rijp fruit hadden boven hun boomhut en dat de vleermuizen heel de nacht in de boom hingen het fruit te eten, en poepte op hun hut, auto en houten vlonder, maar lieten ook de pitten en oneetbare stukken overal op vallen. Pfffff, ben je dus ook blij mee, dan doe je ook geen oog dicht denk ik! Hun auto zag er dan ook niet meer uit, vol paarsrode vleermuispoep en fruitvlekken…

Toen wij terug in onze hut waren en net alles afgesloten (voor zover mogelijk), vloog er een vleermuisje in de kamer een rondje en weer naar buiten. Er zitten tenslotte tussen het dak en de “muren” kieren van wel 10 cm. Ook hadden we tijdens onze afwezigheid bezoek van gekko’s gehad, met de karakteristieke keuteltjes die ze overal laten. Ach, is op zich goed nieuws want dan hebben ze zich te goed gedaan aan insecten. Het vleermuisje kwam er zeker ook op jagen! Ik heb ingepakt wat ingepakt kon worden en toen hebben we ons onder de klamboe in bed geïnstalleerd om nog wat te schrijven in mijn geval en te lezen in Hans zijn geval. Lang leve de ereader!

free counters