Het is vannacht zelfs een klein beetje koud geweest, zo lekker was het afgekoeld. Maar onze dekens waren heerlijk warm dus we hebben er weinig last van gehad. Om 4 uur vanochtend begon de haan voor het eerst te kraaien, en heeft dat nog regelmatig gedaan daarna, maar we raakte eraan gewend en konden desondanks toch nog wel een beetje slapen. Zelfs een beetje uitslapen voor het eerst! Want Hans werd uiteindelijk iets voor 7:30 wakker, en maakte mij wakker omdat de wekker zo zou gaan. We zijn opgestaan en hebben ons aangekleed – omdat de donkey ook geïsoleerd is, hadden we zelfs vanochtend nog redelijk warm water uit de kraan.
We waren nog een beetje te vroeg voor het ontbijt, dus wandelde we een beetje over het terrein, de vele planten en ornamenten overal bewonderend, en kwamen Ansi tegen in haar citrus-boomgaard, de pomelo’s aan het bespuiten. De bomen hadden schijnbaar last van een ziekte en ze had ze maar net weten te redden; eentje was al opnieuw aan het groeien, een andere bleef altijd maar klein en ziekelijk. Verder had ze citroenen en limoenen want ze was gek op citroenen. Ze zei dat Hannes ons eten waarschijnlijk wel klaar had onderhand, dus zijn we die kant op gewandeld.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Er was een keurig tafeltje gedekt voor ons tweeën weer, met over alles een doek heen tegen de insecten. Er stond een kan zelfgemaakte limonade van de citroenen van Ansi, en het was een lekker uitgebreid ontbijtje. Hannes deed toast voor ons maken, en bakte heerlijke eitjes, die later uit eigen tuin bleken te komen want ze hebben niet alleen de hoenders en de loslopende kip en haan, maar daarnaast nog andere kippen, ganzen en eenden. Alleen die zitten allemaal het grootste gedeelte van de dag in een groot hok en worden gevoerd anders eten ze heel de mooie tuin van Ansi op! De parelhoenders kunnen in principe hun kostje zelf bij elkaar scharrelen in de tuin maar eten graag mee als de andere vogels gevoerd worden. Het echtpaar probeert ook een beetje zelfvoorzienend te zijn met fruit en groente kweken, zo was hij een kweekkas voor zijn vrouw aan het bouwen met verhoogde kweekbedden. Niet alleen vanwege het gemak, maar vooral vanwege de overstromingen die ze weleens kregen vanuit de rivier. Ze waren 2 jaar geleden eindelijk succesvol met een moestuintje, worteltjes en bieten en zo kweken, en toen kon Hannes tijdens een zware overstroming met zijn mokoro (houten kano uit één boomstam uitgehold) zo tussen hun groente door varen… Vandaar dus zeker dat er nu in oude kapotte mokoro’s naast de boma ook worteltjes, oregano en andere dingen gekweekt werden – dan konden ze blijven drijven als er weer een overstroming was!
)
)
Hans vroeg hoe veel gasten hun complex eigenlijk kon hebben, en Hannes vertelde dat ze 4 bungalows hadden, waarin maximaal 10 gasten konden verblijven; alleen op het moment was het maximum 8, want hij was het dak van hun eigen huis opnieuw aan het leggen met golfplaat, die hij eigenlijk vandaag ook verwachtte, of in ieder geval voor vandaag besteld en betaald had, en ze moest dus noodgedwongen een van de bungalows betrekken om überhaupt een dak boven hun hoofd te hebben. Maar daar sliepen ze alleen, verder leefde ze vooral buiten in en rond de boma.
)
)
)
)
)
)
)
)
Na een heerlijk ontbijtje zijn we nog even naar onze hut gegaan voor we op de afgesproken tijd van 9:30 weer terug naar de boma slenterde voor een boottochtje. Hannes en Ansi waren echter nog aan hun eigen ontbijt bezig op het grasveldje dus we hebben ondertussen een wat groter rondje van het terrein gewandeld en rondgekeken naar de leuke, slimme en mooie oplossingen die ze overal voor gevonden en gemaakt hadden. Overal stonden sproeiers aan, het echtpaar pompte water met een kleine generator aan de oever uit de rivier hun terrein op, en zo konden ze alles mooi groen houden. Ansi was duidelijk dol op tuinieren, en Hannes had vanochtend trots verteld dat ze alles hier zelf gemaakt hadden; toen ze dit stuk land kochten was er helemaal niets, behalve riet, struikgewas en bomen. En nu hebben ze er een mooi paradijsje van gemaakt.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen Hannes klaar was zijn we naar de oever gelopen, waar hij eerst grappend tegen Hans zei dat hij in de daar aan de kant liggende mokoro kon instappen, voor we opstapte in zijn platte schuitje met metalen drijvers. Hij bood boottochtjes voor 200 Nam-dollar per uur per boot, en had voorgesteld om vanochtend even een beetje op en neer te varen en dan vanavond een sundowner te doen rond zonsondergang. Prima wat ons betreft! En hij zou ons matsen met de prijs, want hij wilde ons graag de sundowner aanbieden.
)
)
)
)
Hij voer ons een eindje langs de Namibische kant stroomafwaarts, wees ons vogels aan en aparte planten en zocht naar “zijn” krokodil – een krokodil die veel op hun terrein doorbracht, maar weleens moeilijk te vinden was omdat hij een hekel aan de koeien had die langs de oever liepen. We hebben hem helaas niet gezien, maar het was een leuk boottochtje!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Op gegeven moment moest hij terug, omdat hij zei dat het te rotsachtig en ondiep werd vanaf dat punt – heel de rivier was hier inderdaad erg ondiep, hoewel hij zei dat het stroomopwaarts een eindje verderop wel 3 meter diep kon zijn. Maar op dit stuk kon je de bodem steeds zien en staken de rotsen soms net boven het water uit. Als hij lokale mensen bezig zag te wassen, vissen of riet te snijden riep hij ze toe, hij leek de meeste mensen die we langs de rivier zagen wel te kennen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Via de Angolese kant voeren we weer terug en voorbij het kamp, al moesten we op enig moment helemaal uitwijken naar de Namibische kant vanwege een rotspartij net onder het water. Iets verderop zaten een aantal vrouwen en kinderen aan de Namibische kant aan de oever met boodschappen te wachten, volgens hem op mokoro’s vanuit de Angolese kant om ze te komen ophalen. Hij had al eerder bij een rietsnijder aan de Angolese kant uitgelegd dat die eigenlijk aan de Namibische kant woonde, en zijn mokoro vulde met riet van de Angolese kant. Hij vroeg of het een probleem was om de dames op te halen en over te brengen? Nee hoor, wat ons betreft niet!
)
)
Dus hij voer naar de oever, groette en riep de dames toe in een mengelmoesje van Afrikaans, Portugees, Engels en lokaal dialect of ze een lift nodig hadden, en inderdaad, ongeveer de helft moest oversteken. Dus hij legde aan en ze stapte in, enigszins verlegen dat er gasten bij waren volgens mij, en hij bracht ze naar de Angolese overkant. Toen ze uitgestapt waren vroeg hij of we even illegaal Angola in wilde? Euh ja hoor, als jij denkt dat dat geen probleem is? En dus stapte wij met z’n drieën ook even uit. Hij bracht ons naar een kraal van houten palen aan de oever, met de Angolese vlag in een vlaggenmast wapperend, wat lemen hutjes en een of twee rieten daken op palen; het Angolese “politiebureau” van deze streek, volgens hem. Hij kende de mannen die daar zaten duidelijk, schudde de hand en groette ze, en gaf ze nadat ze ons een handje hadden gegeven een zakje lolly’s. “Voor de kinderen” zei hij, met een knipoog, en hield eerst een hand op kind hoogte en toen een hand op zijn hoogte. De politiemannen moesten lachen, ja hoor, tuuuuurlijk voor de kinderen – de eerste lolly zat al bij eentje in zijn mond!
)
)
)
)
)
)
)
Toen vroeg Hannes of we even kennis wilde maken met de hoofdvrouw van het gehuchtje vlakbij het politiebureau? Ja zeker, leuk! Dus wandelde we daarnaartoe. De hoofdvrouw zelf was er helaas niet, maar haar oudste dochter vulde haar plek in onder de schaduwrijke boom buiten hun kraal, omringd door kinderen – in ieder geval eentje van zichzelf, een paar die als wees door de hoofdvrouw geadopteerd waren, en een drietal die van een overleden broer waren en eveneens in huis genomen waren, en nog een paar loslopende kinderen waarbij niet precies duidelijk was wat hun relatie met de hoofdvrouw was.
)
)
)
)
Hannes vroeg in het mengelmoesje van talen of de hoofdvrouw “ver” of “dichtbij” was. Ze was helaas ver, dus stopte hij een snoepje uit een andere zak in zijn mond, en ging ze uitdelen aan de kinderen, waarbij hij de rest van de zak aan de dochter van de hoofdvrouw gaf om verder te verdelen. Hij legde uit dat hij eerst zelf proefde omdat je zo aangeeft dat het geen vergif is. Zo wordt het traditioneel gedaan als je eten deelt met anderen. We hebben er even gestaan en toen nam Hannes afscheid van ze en wandelde we terug naar het water.
)
)
)
)
Onderweg vertelde hij hoe hij de hoofdvrouw wel goed kende en ze hem af en toe om een gunst vroeg, zo had ze hem laatst geld gegeven en gevraagd of hij voor haar aan de Namibische kant een generator kon kopen. Ja natuurlijk, geen probleem, hij had een aanbieding gezien voor een mooie prijs en zou het regelen. Maar wat wilde ze er eigenlijk mee doen? Lichten laten branden ’s nachts. Daar was deze die hij gezien had prima geschikt voor. Maar had ze eigenlijk wel lampen, vroeg Hannes. Nee was het antwoord. Ja maar, die kosten ook geld en de draden om alles aan te sluiten ook allemaal! Uiteindelijk heeft hij alles wat nodig was om stroom aan te leggen in het gehuchtje weten te regelen en bracht het naar Angola, en sloot alles aan voor de hoofdvrouw. Binnen een week of twee vroeg ze hem de generator te komen repareren, want iedere keer als ze de stroom aandeden hadden ze kortsluiting. Toen bleek dat ze zelf dus nog een extra gebouwtje ook van stroom hadden voorzien, alleen de draden omgewisseld! Dus mocht hij alles gaan repareren… En dat terwijl hij geen monteur is, maar het zo noodgedwongen wel wordt!
)
)
Ook vertelde hij dat er een mondelinge afspraak is tussen Namibië en Angola dat deze volkeren langs de rivier vrij verkeer konden plegen van de ene oever naar de andere; ze woonden hier immers al generaties aan de rivier, en de ene helft woonde door de grensbepaling in de 19e eeuw opeens in Namibië, terwijl de andere helft in Angola werd weggezet. Dankzij de mondelinge afspraak konden ze dus gewoon vrij heen en weer blijven bewegen en werd er een oogje dichtgeknepen. De kinderen gingen dus ook bijvoorbeeld in Namibië naar school, en toen de hoofdman een tijdje terug overleden was, was de dienst in de kerk in Namibië geweest, en zijn begrafenis terug in Angola. Daarvoor had Hannes zijn platte schuit verleend, maar er konden maar maximaal 14 mensen mee hoor per keer! Tja, dat was goed, maar hij en Ansi zaten al aan boord, de overleden hoofdman moest natuurlijk mee, maar de kist van de hoofdman werd begeleid door 6 kistdragers, die moesten ook op de schuit mee. En de priester en zijn hulpje ook natuurlijk, en de naaste familie mocht tijdens het rouwproces ook niet wijken van de zijde van de overledene, dus voor Hannes het wist had hij al 22 man aan boord, en moest hij nog meer mensen weigeren! Hij is uiteindelijk 9 keer op en neer geweest om heel het begrafenisgevolg terug naar de overkant te krijgen…
Toen we langs het politiebureau liepen, vroeg Hannes of we zin hadden om even bij een echt Angolees politiebureau binnen te zitten, met een knipoog, en ja hoor dat vonden we wel leuk! Dus hij sprak de officier aan of we even binnen mochten komen onder het afdakje, en dat mocht. Ik zag Hannes met twee mannen op een bankje zitten (eentje met een lolly in zijn mond) en vroeg of hij wilde vragen of ik een foto mocht maken, maar de officier twijfelde en een militair begon tegen Hannes over geld in het Afrikaans. Laat maar zitten dan, geeft niet. Hannes vertelde later dat hij weigerde die militair geld te geven omdat hij dronk, en daarom altijd om geld zeurde bij alles. Ook bij de kinderen, die overigens totaal niet bedelde, was Hannes zo van, ze krijgen alleen iets als ze niet bedelen. Anders gaat het hartstikke mis; maar schijnbaar wordt dat hier ook in de kerk verteld dat kinderen niet mogen bedelen bij mensen – dat hebben we af en toe in andere gebieden wel gezien.
)
De officier wees naar zijn radiootje op zonne-energie, en vroeg aan Hannes of hij misschien ook batterijen mee kon nemen voor ze? Ja hoor, geen probleem; duidelijk dat Hannes regelmatig kleine klusjes of boodschappen doet voor dit gebied. Op gegeven moment vroeg hij via de jongen die het beste alle talen sprak aan de officier of het goed was om alleen een foto van ons tweeën te maken, en dat was geen enkel probleem, dus hebben we het bewijs dat we, nadat we Angola illegaal ingegaan zijn, een tijdje in een Angolees politiebureau gezeten hebben! Ik vertelde nog dat Hans en ik in Lobito geweest waren een paar jaar terug, en dat vond de officier wel apart.
)
We hebben toen we vertrokken nog eerst een drietal vrouwen en een baby mee terug naar de overkant genomen; Hans pakte galant de baby aan in zijn rompertje om de dames aan boord te helpen komen, en had gelijk spijt want de baby had duidelijk geen luier aan en zijn zitgedeelte was vochtig, brrrrrr. De baby ging halverwege de overtocht huilen en de dames kregen hem niet getroost, maar dat bleek waarschijnlijk omdat ze allebei niet de moeder waren – die zat schijnbaar nog aan de Namibische kant, nog een kind om te zien, en legde hem gelijk bij aankomst aan de borst waardoor hij rustig werd.
)
)
)
)
)
)
We zijn teruggevaren naar het kamp, waar we zo rond 11:30 aankwamen, en Hannes vroeg of we zin hadden in thee? Ja hoor, zeker; dus hij zette wat thee voor ons en zichzelf en we hebben nog even gekletst met hem en Ansi die in de keuken bezig was en er af en toe bij kwam staan voor ze weer haar tuin indook. Ik gaf haar de tip om tulpen in de koelkast te leggen (ze kreeg ze maar niet aan de gang in hun klimaat) en heb haar nog wat complimentjes over de tuin gegeven. Later op de dag herinnerde ze zich dat ze wel 25 jaar geleden in Grootfontein, toen ze daar nog woonde (overigens aan het veldje van de begraafplaats die wij bezocht hadden, het huis was nog hun bezit en verhuurde ze nu), ook tulpen een keer in de groente-la in de koelkast gelegd had, en de lente daarop de mooiste bloeiende tulpen van de hele regio had. Ze vertelde trots dat in Grootfontein mensen ’s avonds als ze langs haar tuin wandelde sowieso vaak wel stopte om te kijken, en dat geloof ik zo, ze is het liefst heel de dag buiten aan het werken, dat is wel duidelijk!
)
)
)
)
)
)
Toen we het hadden over wat een fijne plek dit was kwam Ngepi ook ter sprake, en wij vertelde dat we er niet zo heel graag kwamen, Hans vanwege de open muren en alles, en Hannes ging lachen en riep Ansi er weer even bij; “jij bent toch ook zo gek op Ngepi? Praat maar met Hans!” Ansi haatte Ngepi vanwege de open muren en buitenwc’s en donkere vochtige hoekjes – zoals ze het noemde, de boomhutten waren black-mamba-holen! Dat verklaarde gelijk waarom deze bungalows hier zo zorgvuldig afgesloten zijn met muggengaas en zo mooi schoon en net zijn – Ansi is net als Hans als het op accommodaties aankomt; dieren horen buiten en mensen horen binnen! Wat ons betreft is deze plek veel en veel fijner dan Ngepi – ook Hannes en Ansi zijn zo vriendelijk, terwijl je je bij Ngepi nooit echt gewenst of welkom voelt – en als we ooit weer in deze hoek zijn zullen we nog liever het verschil in kilometers erbij pakken en hier blijven dan nog een keer naar Ngepi rijden. Hannes vertelde dat, eigenlijk een beetje tot zijn eigen verrassing, kinderen het hier een heerlijke plek vonden, maar wij konden ons daar wel iets bij voorstellen, er is veel te zien voor ze, heel veel planten en leuke hoekjes en ornamenten, er zijn veel vogeltjes, er lopen die stomme parelhoenders en kippen rond, de eekhoorns zijn praktisch tam, hartstikke leuk allemaal!
)
)
)
)
)
Rond 12 uur zijn wij naar onze bungalow gegaan terwijl Hannes en Ansi gingen eten, de parelhoenders liepen weer op het grasveldje voor onze bungalow rond, en toen we naar binnengegaan waren kwamen ze op het platje staan, samen met een kip, om naar binnen te gluren of er toch echt niets te halen viel bij ons! Wij hebben een beetje geluierd, wat chips gegeten en een paar stevige dutjes gedaan, tot 15:45 waarna we weer naar de boma gingen. We hadden met Hannes afgesproken dat na 16 uur, als zijn werklui naar huis waren voor de dag, we nog een sundowner cruise zouden doen. Maar Ansi had nog gezegd dat er thee zou zijn ’s middags, dus we besloten wat eerder die kant op te gaan.
)
)
)
)
)
)
Buiten liepen niet alleen de parelhoenders rond, maar ook nog eens zeker 10-12 kippen, en een hoop ganzen! De beesten waren de tuin aan het slopen leek het wel, de ganzen aten letterlijk sommige struikjes op en de kippen groeven hele borders op… bij de boma aangekomen zagen we inderdaad dat er een keurig dienblaadje stond met kopjes en mokken, een kan koffie, een kan thee, melk, suiker, en scones met boter en honing erbij. Wauw! Dus we hebben lekker een scone met boter en honing bij onze thee genomen, en onszelf daarna moeten afpoetsen want het was zo warm dat de honing er zo weer afliep! Maar lekker…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Hannes dook zo rond 16:10 op, schonk nog even een kopje thee in voor zichzelf, en had nog een paar kleine dingen te doen; let op, zei hij, zo’n activiteit als dit heb je nog nooit gezien! En hij begon komkomkomkomkom te roepen, waarop alle ganzen, kippen en hoenders opschoten van wat ze aan het doen waren, en naar hem toe begonnen te rennen. Hij liep richting hun woonhuis en de hele stoet vogels rende zo hard ze konden achter hem aan – sommige wat minder snel dan anderen, zo had een sierkip met korte pootjes wat moeite om de rest bij te houden, en leek een parelhoender niet precies te weten wat er aan de hand was. Maar iedereen vond zijn weg naar hun eigen terrein, waar hij een paar koppen kippenvoer uit zijn schuurtje haalde en naar de kippenren liep om het daar uit te strooien; de kippen rende achter hem aan, net als de parelhoenders die als enigste konden vliegen en tot op de palen van de ren vlogen (behalve die ene wat minder slimme die aan de verkeerde kant van het hek zat en maar niet kon bedenken hoe hij bij het voer moest komen). De meeste kippen en de ganzen werden opgesloten, los van een paar kippen en een haan die met iedereen ruzie zocht, en de parelhoenders bleven ook buiten – daarvan waren er totaal toch zeker wel een stuk of 20!
)
)
)
)
)
)
)
Naast het kippenhok stond een bakstenenpers, en een hoop betonstenen te drogen; Hannes maakte zijn eigen bakstenen, dat was verreweg het gemakkelijkst volgens hem. Alleen hij moest zijn mannen wel in de gaten houden want ze hadden eens gesjoemeld met de verhoudingen en die stenen vielen letterlijk uit elkaar. We hadden het erover gehad hoe het nou zat met racisme en zo; voor een westerling kunnen zelfs intelligente blanke Zuid-Afrikanen erg negatief lijken over de zwarte mensen, maar zoals iemand op de vorige tocht goed verwoordde, het is niet een kwestie van ras, maar van cultuur. Ook in Nederland zeggen we van bepaalde delen van het land dat ze luier zijn dan andere delen, of onbetrouwbaarder, of onvriendelijker. En natuurlijk zijn er ook hele racistische mensen in Zuid-Afrika, die zeggen dat alle zwarten stinken en/of dom zijn… Die hebben we zelf meegemaakt en proberen we altijd vriendelijk het onderwerp bij te veranderen. Het racisme geldt overigens twee kanten op, de “affirmitive action” van tegenwoordig geeft voorrang aan zwarte mensen voor banen zelfs als de enigste die ervoor getraind is een blanke is.
)
Maar dat van die cultuurverschillen is hier ook het geval (en hetzelfde hebben we gezien in Ethiopië met de Afar en de Tigrai); sommige stammen zijn harde werkers, sommige stammen zijn ambitieus of slim, andere stammen zijn lui, opportunistisch of zelfs crimineel. Zo vertelde hij dat de Herero bijvoorbeeld, traditioneel als overgangsrite om volwassen te worden een jonge man opdragen om iets te stelen van iemand; en hoe meer hij weet te stelen of hoe waardevoller het gestolen goed is, hoe prestigieuzer hij als volwassen zal zijn. Dan leer je dus van jongs af aan dat je mag stelen. Ongelofelijk!
Rond 16:30 was Hannes klaar en stapte we in de platte schuit, op zoek naar krokodillen zoals Hannes zei! Nou de eerste konden we al haast vanaf de steigerplaats zien liggen; op een rots waar vanmiddag nog een aalscholver had staan zonnen lag nu een redelijk forse, luie dikke krokodil te zonnen met zijn bek open. We zijn er gelijk naar toe geprutteld en hebben er een hele tijd omheen liggen drijven terwijl hij met zijn bek open bleef liggen en hem af en toe sloot. Leuk! Ik beloofde Hannes dat ik ze de mooiste close-up foto van zijn bek en wat overzichtsfoto’s zou toesturen, want ik merkte dat Hannes zelf ook foto’s maakte met zijn mobiel – en later reageerde Ansi blij dat ze die op de facebook pagina van Mukuku konden zetten. Hannes vertelde trouwens dat Mukuku de lokale naam voor een vogel is die hier in de omgeving voorkomt.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We voeren door en ik spotte een bijna onzichtbare vogel op de oever die heel goed gecamoufleerd was, en iets later zag Hannes de tweede krokodil, verscholen onder een bosje en ook bijna onzichtbaar. Mooi! We kwamen langs een lodge vlakbij het terrein van Mukuku, hier werd ieder jaar volgens Hannes een prestigieuze viswedstrijd gehouden waarbij een team van vissers in 3,5 dag, van 4 verschillende vissoorten hun 3 grootste exemplaren moesten laten zien; maar er waren wel wat aparte regels. De vis moest levend terug het water ingelaten worden en er moest filmbewijs zijn dat de vis gevangen werd, gewogen en levend wegzwom, anders werd die vis als aanmelding gediskwalificeerd, zelfs als het de grootste was van de hele competitie. Apart! Vorig jaar hadden er “maar” 56 teams van 3 man ieder meegedaan, het jaar ervoor waren het er nog 64, en ze kwamen uit heel zuidelijk Afrika om mee te doen hieraan!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zijn een eindje de rivier op gevaren richting de ondergaande zon, en toen hij nog een beetje boven de horizon hing en al mooi rood aan het worden was zijn we omgedraaid en teruggevaren. Hannes spotte nog een derde, kleine krokodil die gelijk het water in schoot toen wij aankwamen, en vlak voor we terug bij de aanlegplaats kwamen lag nog een vierde krokodil in het soms wel heel erg ondiepe water te dobberen – de eerste lag nog op zijn rots. Hannes dreef zijn schuit op de onderwaterzandbank naast deze laatste krokodil om even te kijken, die weliswaar wegdook onder water maar in het ondiepe water nog altijd zichtbaar was!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 17:30 waren we terug bij de aanlegsteiger na een mooie sundowner, gewoon lekker even op het water geweest dat spiegelglad was. We zijn nog even naar onze bungalow gegaan en rond 18:15 richting de boma waar Ansi en Hannes ons stonden op te wachten. Het werd een hele gezellige avond met een heerlijke maaltijd; Ansi had varkensrollade gemaakt en we hebben gelijk het recept gevraagd (en ik een tweede stukje voor Hans toen bleek dat ze nog over hadden) want hij was heerlijk. We hebben ze een paar klompjes gegeven als dank voor een heel fijn verblijf, en na het eten nog tot 21 uur zitten kletsen over alle reizen die Ansi graag wilde maken en wij vonden dat ze zeker eens moest doen. Met name de Volga bootreisen een Rijnreisjetrokken haar wel, maar ze deed weleens meer door Europa trekken, meestal alleen want Hannes vond het zonde van het geld, en bezocht dan allerlei landen. En nu wilde ze ook vooral naar Nederland om de plekken van haar Nederlandse wortels te bezoeken, ze las een heel stuk voor van internet waarin haar achternaam Boshof uitgeplozen werd in Gelderland tot in 1500 en verder terug, leuk! En natuurlijk naar de Keukenhof, en alle mooie stadjes en musea… Ze zou zo heel haar tijd alleen in Nederland door kunnen brengen!
)
)
)
)
)
)
)
Na 21 uur zijn Hans en ik naar onze bungalow gegaan waar ik alvast een Rij-uit tas klaargemaakt heb voor de volgende Bhejane tocht. Hans stond op het punt om onder de douche te stappen of we hoorde een auto en ik zag Hannes naar het hek lopen; een vrachtwagen reed het terrein op en ze gingen iets uitladen. De golfplaten voor het dak van hun huis die Hannes vandaag geleverd had willen hebben! Tja, ze zijn inderdaad uiteindelijk vandaag ook gekomen, al is 21:15 ’s nachts niet bepaald handig… Rond 22 uur was Hannes en de chauffeur klaar met uitladen en kon hij vertrekken, daarna werd het stil en hoorde we alleen nog maar nachtgeluiden zoals cicaden, krekels en nachtvogels. Een paar nachtvogels of uilen zaten rond 22:30 steeds naar elkaar te roepen – eentje dichtbij, eentje ver weg, en geleidelijk aan hoorde we diegene die ver weg was steeds dichterbij klinken.
Vandaag is echt omgevlogen, dat is aan de ene kant een beetje jammer maar het is wel een heerlijke dag geweest en we zijn zo verwend geweest door Ansi en Hannes, en dan ook nog de enigste gasten, heerlijk!