)
Door de warmte hebben we vannacht veel gedroomd en waren we al vroeg wakker. We werden om 5:30 wakker en hebben even wat geïnternet voor Hans de airco nog wat hoger zette en we rond 5:50 weer in slaap vielen. We stonden om 7:30 op, hadden geen ontbijt bij de kamer en zaten dus om 7:55 in de auto.
Even door het centrum van Francistown en toen waren de instructies van de GPS 495 km rechtdoor… We zaten nu namelijk op de A3 naar het noorden; de tweede belangrijkste snelweg van Botswana geloof ik, maar om te zien een tweebaans strook asfalt met rafelige randen asfalt en hier en daar een pothole, voor Nederlandse begrippen een lokaal landelijk weggetje! Maar wel dus met een ongelofelijke hoeveelheid vrachtwagens beladen met platen koper die vanuit de kopermijnen van Zambia kwamen en naar het zuiden van Zuid-Afrika reden, dwars door Botswana dus. We hebben er wel tientallen ons tegemoet zien komen vandaag! En de weg is veel drukker geworden dan we gewend zijn, Botswana doet het economisch duidelijk goed in de regio.
)
)
)
)
De eerste 150 km was prima asfalt maar redelijk druk, toen hadden we 50 km heel slecht asfalt, en wegwerkzaamheden om de slechtste stukken te repareren, richting Nata (de wegen bestaan uit een laag asfalt van zo’n 5-10 cm dik op een geëgaliseerde ondergrond, en al die banden van al die zwaarbeladen vrachtwagens doen zo’n weg letterlijk verslijten, waardoor er potholes en erger in komen).
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Nata was in de twee jaar dat we er laatst geweest was nog een stuk gegroeid – dat was 10 jaar geleden tijdens onze eerste Afrika reis samen een klein dorpje en drie tankstations op een kruispunt, nu een compleet stadje! Na Nata werd de weg gelukkig beter (dit stuk weg hadden ze al zo’n 5 jaar geleden vervangen) en konden we doorstomen voor de laatste 300 km naar Kasane.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Onderweg zagen we een olifant naast de weg en een hoop olifantenmest op de strook asfalt naast de huidige weg: vroeger was dat de weg, nu lag het te vergaan en werd het dus duidelijk door de olifanten gebruikt om zich te verplaatsen.
)
)
)
)
)
)
)
Het is goed rijden, een prima stuk asfalt en almaar rechtdoor, je moet alleen als een havik letten op de snelheidsborden en de vaak bijna onzichtbaar opgestelde verkeerspolitie met hun laser camera’s. We reden van een 80 km bord naar een 60 km bord (die staan vaak ook idioot dicht bij elkaar) en Hans was bezig af te remmen, maar te laat, er sprongen twee enthousiaste politiemannen uit de bosjes zwaaiend dat we moesten stoppen, we waren het haasje! Stoppen, gauw alle cash uit de portemonnee gooien en naar de mannen toe lopen. De ondergeschikte toonde Hans triomfantelijk de camera, hij reed 76 (of 71, dat was discutabel maar we hielden het maar op 76), 16 km te hard dus want hij had 60 moeten rijden – want in Botswana moet je op het moment dat je een snelheidsbord passeert die snelheid rijden.
)
Ondergeschikte wuifde ons door naar zijn chef die op een stoeltje aan een tafeltje onder een boom zat. Wij stelde ons beleefd schuldig op, en keken onze ogen uit op het tafeltje: er lag een rekentabel voor de boete per km te hard gereden en zelfs een mobiele kaartlezer (de smoes “ik heb geen geld” gaat dus niet meer op). Hans moest zijn rijbewijs laten zien “ah rijbewijs” riep de chef, en zwaaide het naar zijn ondergeschikte – bleek dat hij echt helemaal gek was van voetbal, en alles wist van Nederlandse voetballers, hij herkende ons dus gelijk als Nederlanders. Volgde een beetje bizarre 10-15 minuten waarin hij afwisselend met Hans zijn rijbewijs heen en weer ging over de lijst met boetes (we moesten omgerekend 35 euro betalen, maar misschien was er wel wat in te regelen?) en mijmerde over de gouden jaren in 1974 en 1988 van Nederlandse voetbal.
Hans haat voetbal maar wist nog wel wat namen te noemen en vertelde over de oranjekoorts, als mensen zelfs hun huizen en auto’s oranje verven, en vroeg ondertussen of er nog iets aan de boete te doen was, en de chef mijmerde door over Nederlands voetbal terwijl hij met het rijbewijs omhoog en omlaagging over de lijst “tja dit is de boete, maar lijkt dit je misschien beter? Of dit? Ja eigenlijk moet het dit zijn… Ach ja die Ruud Gullit hé…” Was de chef nu een opening aan het geven voor iets illegaals? Of gewoon met ons aan het spelen? Of weet ik veel wat? Onze vraag of we misschien in Zuid-Afrikaanse randen konden betalen was mogelijk, dan werd de boete 600 rand – maar dat was precies evenveel, 35 euro dus.
Tja, het leek erop dat we hoe dan ook moesten gaan betalen en het was al 12:30 dus bloedheet, dus ik ging maar terug naar de auto om mijn mobiel met de wisselkoers app te halen en wat van onze randen. Ondertussen kletste Hans verder over voetbal, en het rijbewijs bleef bij het heen en weer geschuif op het blaadje al wat vaker steken op een prijs die de helft van de boete was… Maar ja, we konden (wilden) niet cash met Botswaanse pulas betalen, dus dan werd het randen of creditcard. De chef leek uitermate relaxed, hij had het alleen heet en last van de vliegen, en het leek op gegeven moment zelfs alsof hij geen zin meer had in heel het gedoe, maar ja je gaat ook niet zomaar weglopen, toch.
Na nog een beetje kletsen over de WK in Zuid-Afrika in 2010 merkte Hans op of er toch niets aan de boete gedaan kon worden, want hij was bang dat ik hem rond de oren ging slaan als we weer op pad waren, ik leek wel lief maar ondertussen… De chef moest lachen, stak zijn hand uit voor een Afrikaanse handdruk (achter elkaar gewone handdruk, duimen vastpakken, gewone handdruk) zei dat het leuk kletsen was geweest, en rij voorzichtig en dat we maar gauw op weg moesten gaan. Wauw, daar komen we goed mee weg! Wat 20 minuten over voetbal kletsen toch al niet kan opleveren! We gaven de ondergeschikte ook een hand, die een beetje mopperig leek dat zijn baas ons liet gaan zonder boete, en liepen zo nonchalant mogelijk zo snel mogelijk naar de auto terug! De laatste 150 km reed Hans ten alle tijden 10 km langzamer dan nodig, we wilde het lot niet te veel tarten!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben vandaag niet onderweg een supermarkt gezocht voor pasteitjes of zo voor de lunch, maar in plaats daarvan lekker een beetje gesnoept in de auto: zo hebben we lekker het laatste mandarijntje uit Modimolle op en wat van onze appeltjes, plus twee mini-reepjes want we hebben er nog zo veel, en we hebben deel van een zak chips onderweg opgesnoept, lekker genieten dus!
)
)
)
)
)
We kwamen rond 14 uur in Kasane aan, bij het wel heel eenvoudig pension dat we geboekt hadden, die een schandalige 50 euro vroeg (en dat was dan nog wel met korting via de bookingssite) voor een redelijke maar eenvoudige kamer. Maar ja, hier in Kasane is dat echt goedkoop voor een enigszins schone en nette accommodatie, want de lodges aan de Zambezi waterkant of dichtbij het Chobe Nationaal Park vragen minimaal 150 euro per kamer… En wij blijven hier alleen de nacht, dus het is wel prima. Ze hadden zo te zien het huis in zes kamers opgedeeld, en dan nog twee stenen hutjes erbij gezet op het terrein.
)
)
)
)
De ontvangst was allervriendelijkst, een vrolijke vriendelijke zwarte dame die ons de kamer liet zien en, terwijl Hans de auto deed uitladen, met mij het inchecken deed. Ik moest 605 pula afrekenen maar had dat niet gepast, ik had alleen 700 pula en gaf dat dus. De vrouw deed ondertussen de administratie regelen, een factuur printen en gaf die aan mij, en keek zo van, je bent klaar en kunt gaan. Ik moet nog wisselgeld hebben, zei ik. Oh ja natuurlijk haha, ach ja ik heb het nu niet, ik ben maar alleen, ik zal het zo regelen samen met een extra handdoek. Prima denk ik, en laat het zo, het geld komt vast goed.
Wij trokken in onze kamer, en waren blij dat we gisteren gedoucht hadden want er was in de (zeer) eenvoudige badkamer naast een wc en fonteintje alleen een bad met losse doucheslang. Dat is toch wat onhandig! Na een half uurtje ging ik weer naar de receptie voor het wisselgeld en de extra handdoek (beloofd is beloofd, we hebben de handdoek niet per se nodig want we gaan niet douchen dus hebben aan één genoeg, maar vooral, dan staat ze niet opeens aan de deur met die handdoek als het ons niet uitkomt!). Hetzelfde vrouwtje stond er, leek eerst het woord “change” opeens niet meer te herkennen, en was nog allervriendelijkst maar leek niet meer te weten waar ik het over had, tot ik bleef aandringen en ze zei dat ze daarvoor naar de stad moet dus straks, zeker weten, beloofd.
)
)
)
)
Om 16:30 ging ik weer naar de receptie om naar mijn wisselgeld te vragen, en dit keer kreeg ik – zichtbaar met tegenzin, hoewel ze nog altijd vrolijk en vriendelijk probeerde te lijken – alvast 63 pula terug, en moest dus nog 32 pula krijgen, maar ze had schijnbaar maar zo veel omdat iemand net iets had betaald (ze lijken ook een soort restaurant te runnen in wat ze tot lobby gemaakt hebben). Meer had ze niet, de rest kwam om 18 uur, beloofd. Zucht, prima, het begint een beetje verdacht en irritant te worden, maar ik ging maar weer naar onze kamer. Wat moet je anders? Boos worden? Dan krijg je het geld waarschijnlijk helemaal nooit meer terug.
We hebben de middag gerust en zijn na 17 uur terug in de auto gestapt om naar een van de drie beste eettentjes te rijden in Kasane die niet in een dure lodge zitten: Pizza Plus Coffee and Curry. De naam zegt het helemaal, een ratjetoe van van alles wat dus. Maar schijnbaar gerund door een Indiër dus de curries waren naar verluidt goed (de rest gewoon wel oké). We hebben dus Indiaas gegeten in een Indiase “biergarten” met safari-decor in Botswana. Een beetje gek maar we hebben wel heel erg lekker gegeten! Tevreden met een lekkere maaltijd, die ook nog eens NIET volgens het gebruikelijke stramien van vlees/vis/kip met friet was, zijn we rond 19 uur terug naar onze accommodatie gereden.
)
)
)
)
)
)
)
)
Dezelfde vrouw stond nog achter de balie dus ik vroeg weer gelijk om ons wisselgeld. Nee sorry, ze heeft alleen groot geld (we hadden de munten a 13 pula bij het restaurant gelaten als fooi gelaten, anders had ik er nu misschien vanaf kunnen zijn geweest, grrrrrr). Morgen zeker weten, beloofd. Het begon nu echt irritant te worden en duidelijk wat ze aan het doen was – de rijke westerse toerist foppen en aan het lijntje houden tot ie het opgeeft en die paar euro laat gaan. Dan kent ze mij nog niet! We hebben geen enkele moeite om een fooi te betalen of zo, maar we houden niet van oplichterspraktijken. Ik deed weer allervriendelijkst beklemtonen dat ik graag morgenochtend al het wisselgeld terugkreeg en zij deed weer allervriendelijkst beloven met haar hand op haar hart dat het goed zou komen. Zucht.
We zijn naar onze kamer gegaan om te rusten en te internetten, en ik heb voor ons een kopje koffie gezet. Het was lawaaiig in de “lobby”, maar na 21:30 opeens rustig. Het Internet was al heel de avond niet aan het werken, alleen gewoon internetten werkte, maar beveiligde sites zoals creditcard of ING lagen plat. We hadden het vermoeden dat de bandbreedte opgeslokt werd door iemand op YouTube of zoiets. Om 22 uur hebben we een muziekje opgezet op Hans zijn mobiel terwijl we alvast in bed kropen, en om 22:30 zijn we gaan slapen. We zijn, lijkt het, veel moeier op deze reis dan op andere vergelijkbare reizen, waarschijnlijk omdat we al met een flinke achterstand eraan begonnen zijn, en sindsdien nog geen dag rust hebben genomen.