)
Ik heb vandaag en morgen geen fotos of notities gemaakt; we hadden namelijk maar ιιn gedachte in ons hoofd, naar huis gaan, naar Hans zijn dochter en haar partner, en afscheid nemen van ons kleinkind. Al het andere was niet meer belangrijk.
We stonden om 6 uur op na een onrustige nacht vol verdriet, nachtmerries en wakkerliggen. De paar spullen die we nog niet in de auto gelegd hadden deden we er nu in leggen en zodra we onze tent uitkwamen kwamen er al een paar mensen naar ons toe om ons te troosten en te knuffelen. We hebben het meeste van ons overgebleven drinkwater en een laatste zak chips aan de crew gegeven, die daar blij mee zouden zijn volgens Cronje, omdat hun drinkwater een beetje op aan het raken was, en toen liepen we naar het kampvuur voor wat thee. Van Sanana kregen we een paar appels mee en er hing een bedrukte stemming, iedereen leefde met ons mee. Ofentsi had het er heel erg moeilijk mee, dat was te merken.
Na nog even gepraat en afscheid genomen te hebben van iedereen stelde Cronje Dries verantwoordelijk als vervangende gids, en Sanana stelde Ofentsi verantwoordelijk als vervangende kok, en reden Cronje en Sanana voor ons uit om ons door de bush naar de asfaltweg een paar uur verderop te leiden. Dries en Ofentsi moesten de rest van de ochtend en middag voor de rest van de groep zorgen, met een rondrit door het park en natuurlijk eten. Dat kwam vast goed met die twee.
We hebben deels de nieuwe Chinese weg gebruikt, wat ons veel tijd gescheeld had, en we waren blij dat Cronje en Sanana met ons meereden alleen al vanwege het feit dat Sanana wist hoe we op die nieuwe weg moesten komen een rechte zandweg door de bush heen. Ook waren we blij vanwege het feit dat onze auto nu effectief een dure zware 2WD was en, mocht het nodig zijn, zij ons zouden kunnen helpen of in het ergste geval zelfs ons hun auto geven zodat we door konden. Gelukkig was het niet nodig en was er maar ιιn lastig stukje waar er nog volop gewerkt werd aan de weg en we er even af moesten in diepe klei. Daar hadden we mogelijk vast kunnen komen zitten, maar ondanks een regenbui vannacht kon Hans met zijn ervaring ons er gemakkelijk doorheen rijden.
Na een paar uur snel rijden door de bush kwamen we bij het plaatsje Kalomo aan, waar Cronje en Sanana emotioneel afscheid van ons namen en ons het allerbeste wenste. We gaven hen onze laatste blikjes fris, namen dankbaar afscheid en nu was het gemakkelijk, ιιn rechte asfaltweg naar het vliegveld. Ook de Garmin wist waar we waren, wat bij de gloednieuwe Chinese weg niet altijd het geval was geweest.
Hans en ik reden nog altijd verdwaasd en emotioneel. We konden het niet geloven en moesten af en toe intens huilen. We reden op gegeven moment langs een afgrond bij een betonnen brug en de gedachte schoot door mijn hoofd dat het nu niet zo erg zou zijn om er vanaf te rijden. Maar we wilde zo snel mogelijk naar huis, om er te zijn voor Hans zijn dochter en schoonzoon. Onwerkelijk.
Ergens rond 12 uur kwamen we aan op het vliegveld. Cronje had ons verteld dat er rond 14 uur iemand van de autoverhuurder zou zijn, dus we hebben geparkeerd, en binnen een beetje rondgelopen. Omdat we in principe nog een paar dagen te gaan hadden van de reis, hadden we nog een hoop Zuid-Afrikaanse randen, en besloten die hier maar te wisselen voor euros. Wat heb je er anders aan. Er waren vier wisselkantoortjes bij elkaar en we kozen degene met de beste koers.
Toen de auto met twee mannen van de autoverhuurder aankwam hebben we onze auto afgegeven. Het was een onsympathieke vent maar we hebben alles zo zakelijk mogelijk afgehandeld en hem de papieren gegeven die wij bij binnenkomst in Zambia geregeld hadden, en waarmee hij de auto de grens over kon krijgen. Toen konden we het vliegveld in.
We konden nog niet inchecken en moesten een tijdje wachten in de centrale lobby tot men zo ver was. Eindelijk kon het en hebben we ingecheckt en konden we naar de gate lopen. We waren doodop en verdoofd en verdrietig, maar hadden gelukkig een vlucht met alleen een tussenstop in Nairobi. De vluchten waren lang en we waren emotioneel en moesten regelmatig elkaar vasthouden en huilen.