We hadden allebei weer redelijk slecht geslapen, al was ik best uit uitgerust wakker geworden. Maar Hans heeft weer (waarschijnlijk door mij, slik) een groot deel van de nacht wakker gelegen. Vanochtend vertrokken we op een redelijke tijd van de camping vandaan, half negen, en hebben maar doorgereden naar Adelaide want wie wist hoe lang we bij de verhuurder zouden moeten doorbrengen! Naarmate we dichterbij kwamen voelde ik me niet zenuwachtig worden – ik had er vooral veel zin in – maar wel anticipatie…Hoe zouden mijn oom en tante wonen, hoe zou het zijn, hoe zou het voelen, hoe zou Hans ontvangen worden…Maar eerst nog het gedoe bij de verhuurder.
Al hadden we het verhaal over de watertank indertijd duidelijk verteld, het moest natuurlijk allemaal nog eens uitgelegd worden, en al wisten ze dat we kwamen ze hadden geen haast en hadden nog helemaal niets geregeld want we zouden toch nog een paar dagen doorbrengen in de stad? No worries…Nou niet dus, daar hadden Hans en ik geen trek in! We gaven aan dat we bij kennissen op bezoek gingen en dat dat werkende mensen waren en dat we weliswaar welkom zijn maar niet onbeperkt. Dat we weinig tijd hadden en morgenmiddag waarschijnlijk eruit geschopt zouden worden en dus weer een dak boven ons hoofd moesten hebben…en dus dat we bereid waren om zonder watertank door te rijden naar Sydney als het tegen die tijd niet af was! Want er was natuurlijk geen vervangend vervoer geregeld en als we de resten van de watertank hadden bewaard waren ze in staat geweest om wat er van over was op te lappen en alsnog er weer onder te hangen. De monteur was optimistisch toen hij de schade zag dat hij dat wel tegen lunchtijd af zou hebben, mits de onderdelen er waren…maar binnen bij de balie deden ze al water bij de wijn en probeerde ons vast te leggen dat we in ieder geval tot overmorgen beschikbaar zouden zijn. Dat zijn we wel natuurlijk, ik wil graag nog een tijdje blijven in Adelaide, maar dat hoeven zij niet te weten!
Pfffff en goed, wij gaven aan dat wij morgen middag langs zouden komen hoe dan ook en meenemen wat we aantroffen, maar dan kwam er nog de kwestie van hoe we in de tussentijd vervoerd zouden moeten worden. Tja. Een vervangend voertuig was lastig (camper inwisselen? Natuurlijk niet! Oplappen die rammelbak!) maar uiteindelijk werd er wel wat gevonden. We mochten voor de nacht en morgen een wagen meekrijgen zodat we mobiel zouden blijven, maar de enige die ze hadden was een 4wd 4-persoons bushcamper van Britz (duurder en betere kwaliteit voertuigen). Wat een ongelofelijke aso-bak! Echt geweldig wat een ding! Maar daar moesten de papierwerken van in orde gemaakt worden en om de een of andere reden zijn ze niet in staat om in het geval van schade repareren even snel iets te regelen (je zou toch denken, misschien niet een watertank maar er moet toch wel regelmatig iets aan die wagens gebeuren?). Het heeft na het half uurtje onderhandelen over wanneer de reparatie nu af zou zijn nog een uur geduurd voordat hij het papierwerk af had. Pfffff!
Maar goed, wij mochten toch mooi een dagje rondrijden in een aso-bak :) en nu op zoek naar mijn tante en oom… Adelaide is best een drukke stad en Hans moest weer enorm wennen aan schakelen en sowieso natuurlijk een andere wagen. Maar na wat heen en weer rijden vonden we Forest street en telde de nummers af tot we bij nummer 11 kwamen. Goh is dit het huis? Ja er staat een 11, hee is dat je tante? Ja dat is ze! Wauw…Heel gek gevoel. Echt heel gek gevoel om er opeens voor te staan, uit te stappen en haar te kussen. Ik word er nu bij het terugdenken weer een beetje emotioneel van.
We werden echt heel erg hartelijk ontvangen, en een rondleiding door het huis gegeven…wat mooi! Echt mooi – begin deze eeuw gebouwd en later uitgebreid, en volledig opgeknapt door mijn oom die wat houtbewerken betreft echt heel veel kan. Het huis ligt heel mooi met warme hout kleuren en hoge plafonds, en ouderwetse details zoals ventilatieroosters hoog in de oorspronkelijke kamers en natuurlijk een golfplaten dak. Er zijn weinig huizen in Australie die dat niet hebben! Maar zoals mijn tante uitlegde, al wordt het snel warm binnen (vandaar de hoge plafonds ook) het koelt s’nachts ook heel snel af en dat is natuurlijk gunstig in dit klimaat.
Nadat we rondgeleid waren en een beetje tot rust wat betreft praten bood mijn tante ons lunch aan – wat erg welkom was, want wij hadden niet ontbeten en waren vanaf elf uur met de verhuurder bezig geweest! Omdat wij (ahum misschien vooral ik? *bloos* :) ) alles wat we beleefd hadden vertelde wist mijn tante dus ook van de walvishaai en dat we daar onderwaterfotos van hadden…maar nog niet ontwikkeld. Er was blijkbaar een winkelcentrum om de hoek waar dat kon gebeuren dus Hans en ik zijn er naar toe gelopen en hebben het uurtje wachten rondgehangen in de K-mart, waar je zo’n beetje alles kan kopen wat je maar wilt, en ons verbaasd over hoe de prijzen van eigenlijk alles hier veel goedkoper is. De euro is een zwendelhandeltje wat prijzen betreft, dat is inmiddels wel duidelijk! Toen het uurtje om was zijn we toch een beetje zenuwachtig de fotos gaan ophalen – zouden ze wel gelukt zijn? Oef en of ze gelukt waren! Los van een paar bewogen fotos waren ze echt prachtig! En wauw, die haai was echt dichtbij geweest…
Helemaal stuiterend zijn we teruggelopen, nadat we ons ook nog even verbaasd hadden over de drive-thru koffie-zaak en de drive-thru slijter…Inmiddels was mijn oom ook terug van werk en de rest van de middag hebben we in de achtertuin doorgebracht met bijpraten en theedrinken (inclusief speculaasje en marsepein, ze waren net in Nederland geweest hihihi). Het was echt heel erg gezellig en de tijd vloog voorbij. Na het eten zijn we toen het al donker was (met de auto van mijn oom ) naar Mt. Lofty gereden, waarvandaan we een prachtig uitzicht over de stad hadden. Adelaide is toch best groot!
Niet alleen is het huis prachtig, maar het staat ook vol met mijn oom's handwerk, en dat is echt klasse hoor! Hans en ik vroegen heel de dag goh heeft hij dit ook gemaakt? Van stoelen die echt design zijn tot de boekenkast en de kruidenpotjes en de onderzetters, en natuurlijk het prototype van het krukje voor mijn nicht haar afstuderen…erg mooi allemaal! Ik was diep onder de indruk, het is duidelijk dat mijn oom het heerlijk vindt om met zijn handen te werken.
Oh ja, wij hadden behoorlijk wat was verzameld inmiddels, want op de campings wassen is niet echt geweldig. Natuurlijk was het geen enkel probleem om de was te doen, mijn tante ging meteen aan de slag. Het was zelfs moeilijk om er voor te zorgen dat mijn tante niet alles deed! Ze had allebei de wassen gedraaid en de hele handel tot de laatste sok al in de achtertuin opgehangen tegen de tijd dat wij terug waren van de fotozaak! Dank je wel, je bent een engel :)
)