Hans en ik (en nog een paar anderen in de groep) hadden prima geslapen in onze westerse bedden; een aantal mensen hadden gekozen voor de volledige ervaring en op een matje geslapen, maar die kwamen er nu achter dat dat toch ook niet echt geweldig was. Vanochtend kregen we ook weer een traditioneel Japans ontbijt, allerlei schaaltjes op een blad; ingemaakte groentes, minuscule witte visjes, miso-soep, rijst, taugé in sojasaus, en een schaaltje boven een brander met een wit iets erin; dit bleek tofu-pap te zijn, tenminste, als de brander op was konden we het eten. Op zich was het ontbijt allemaal best lekker, hoewel de tofu-pap niet echt besteed was aan ons, die smaakte echt nergens naar...
)
)
)
)
Terwijl de groep beneden in de lobby stond te wachten tot het tijd was om te vertrekken, en nog de laatste dingen op internet te doen (het wifi-netwerk was alleen in de lobby te gebruiken), ontdekte een aantal koffieverslaafden dat er iemand bezig was koffie te maken in de lobby; dus ze bestelde gauw een kopje koffie. Maar omdat alles in Japan zorgvuldig moet gaan, en desnoods dan maar langzaam, geloof ik dat het ze niet gelukt is om ook daadwerkelijk een kopje koffie te krijgen in de beperkte tijd die we hadden voor we de bus in moesten! De bus had uiteraard weer blokjes onder de wielen liggen, stel je voor dat ie opeens van de handrem af zou raken en de flauwe helling af zou rollen…
We reden de bergen weer uit, met af en toe mooie uitzichten, en opvallend was dat alle kale rots die ook maar enigszins in de buurt van de weg zou kunnen komen met spuitbeton bedekt was. Ze zijn zeker bang voor aardverschuivingen! We reden zelfs langs het “Petit Prince” themapark (we hadden al begrepen dat Japanners dol zijn op themaparken, gelukkig komen we niet in dat soort dingen tijdens deze reis!). Na een uurtje hielden we een korte pauze in een grote reststop, Ebina, met heel veel stalletjes - dan konden de koffieverslaafden onder ons nog even een kopje koffie uit de automaat halen, aangezien dat niet bij een Japans ontbijtje hoort... Wij hebben er een verse aardbeiensmoothie gekocht, die erg lekker was. Het valt ons op dat Japan echt een eetcultuur heeft; hapjes tussendoor zijn belangrijk, misschien wel belangrijker dan de hoofdmaaltijden, je ziet altijd wel mensen eten en er is zo enorm veel keuze.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Volgens Dustin weet de Japanner goed maat te houden, en zal niet gauw te veel eten. Misschien klopt dat, het is tenslotte een gedisciplineerd volk, maar zeker weten doen we het niet. De hapjes zijn meestal ook niet zo vet, zoet, zout en slecht als in dikke-mensen landen zoals Amerika, dat scheelt natuurlijk sowieso al. We hadden in de bus een discussie over de extremen verschillen tussen onze cultuur en de Japanse cultuur. Zekerheid is heel erg belangrijk, dat is de grootste conclusie; de Japanner houdt niet van onzekerheid. Daarom doet men altijd zo (in onze ogen) overdreven voorzichtig met mogelijk gevaarlijke dingen, staan overal verkeersagenten zelfs als het in onze ogen onzin is, enzovoorts. Het is best fascinerend, hoe langer je er rondkijkt en hoe meer je ziet, hoe minder je begrijpt!
Al gauw kwamen we in de buurt van de Tokio Metropool, het stedelijk gebied van Tokio (maar veel is hier stedelijk), die in totaal, inclusief de aangrenzende steden zoals Yokohama, wel 50 kilometer doorsnede heeft en 30 miljoen mensen bevat. We kregen onderweg naar ons hotel een stadstour, waarbij we door een aantal karakteristieke wijken van Tokyo reden, zoals de “geek-wijk” Akihabara, ook bekend als “Electrical City” en voor zijn apart geklede jongeren en onder andere ook volwassen vrouwen die zich verkleden als meisjes in schooluniform. Ook kwamen we door de Asakusa wijk, die volgens mij vooral bekend is om zijn extreem dure designer winkels. Volgens Dustin kon je met een beetje oefening in de metro bij wijze van spreken al zien aan de kleren en uiterlijk uit welke wijk een Japanner kwam.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We kwamen langs het keizerlijk paleis, waar weinig van te zien was aangezien het volledig afgesloten lag op een bosrijk eiland in een slotgracht, maar in het reisprogramma van Fox stond dat we er een stop bij zouden maken dus dan zouden we er toch nog iets van te zien krijgen, dachten we. Dat bleek niet waar te zijn volgens Dustin, er werd nooit gestopt bij het keizerlijk paleis want je mocht er niet dichtbij komen. Dat is altijd zo frustrerend met georganiseerde reizen; er zitten heel veel voordelen aan, maar er is in ieder georganiseerd reisprogramma wel een zo’n ding als dit dat gewoon niet klopt. Jammer, ik had het wel leuk gevonden! Dustin beloofde het op te nemen met het hoofdkantoor dat het aangepast zou worden want dit was echt al jaren zo.
)
)
)
)
)
)
Ook reden we langs een treinstation dat geïnspireerd is op Amsterdam CS! Lachen… Af en toe zag je hele smalle hoge gebouwen, land is tenslotte kostbaar in Japan, en het viel op dat alle gebouwen los stonden van elkaar – al was het maar 50 cm, de hoge torens stonden allemaal los van elkaar. Deze piepkleine gangetjes waren bedoeld als bescherming tijdens aardbevingen, zodat het individuele gebouw vrij kan bewegen. En we zagen hier in Tokio ook weer overal de rode driehoeken op ramen in torenflats, zodat reddingswerkers wisten welke ramen ze konden gebruiken om een gebouw binnen te komen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We bezochten de Sensoji tempel in Asakusa wijk: wat een DRUKTE! Het was zwart van de mensen, pfff. Er stond een Shinto Schrijn en een grote kleurrijke Boeddhistische tempel, maar er was niet zo heel veel te zien eigenlijk. We kregen een uurtje of twee vrij dus Hans en ik hebben een lunch bij elkaar gesprokkeld bij de verschillende eetstalletjes om de tempel (inktvis op een stokje dit keer maar overgeslagen), en zijn toen een beetje door de straten in de omgeving gaan slenteren, mensen en winkels kijken. Ook hier waren gezinnen het 3-5-7 feest aan het vieren en liepen er mini-samurai en minigeisha’s rond met hun ouders, en het was echt enorm druk met toeristen – ook veel buitenlanders.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Hans en ik hebben vooral onze ogen uitgekeken naar de enorme keuze aan hapjes; van chocolade bananen tot felgekleurde lollies met fruit tot inktvispoffertjes tot rijstwafels, alles ter plekke vers gemaakt… Ook stikte het van de winkels – souvenirwinkels, dit was duidelijk een supertoeristische plek. Een enkele winkel verkocht (dure!!) zwaarden, verder natuurlijk heel veel kimonowinkels en lokale specialiteiten. Hans en ik zijn ook een beetje de zijstraatjes ingegaan, waar je ook meer normale winkels tegenkwam (schoenenwinkels en zo). We hebben een beetje rondgezworven want we hadden erg veel tijd gekregen hier en Hans en ik zijn geen souvenier-jagers dus gauw klaar in zoiets. Op gegeven moment kwamen we een notenstalletje tegen met lekker uitziende bananenchips. Die lustte we wel! Alleen de staleigenaar vroeg zonder blikken of blozen een fenomenaal bedrag, ik geloof iets van 10 euro voor een zak. Wij vermoeden dat hij ter plekke toeristenprijzen vroeg omdat wij duidelijk buitenlanders waren – er stonden ook nergens prijzen zichtbaar – dus jammer maar helaas, daar trapte we niet in. We kwamen ook langs een paar piepkleine eettentjes/barretjes waar de mensen half op straat zaten – het zag er gezellig uit maar er werd gerookt als schoorstenen dus niks voor ons! We zijn nog even naar een klein mooi ingetogen tempelterreintje vlakbij gelopen, en toen was het weer tijd om te vertrekken.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We maakten weer een korte rit door de stad naar het volgende punt op het programma, de Meji tempel, Onderweg deed Dustin een quiz met ons; we zouden binnenkort langs een winkel komen waar je anderhalf uur voor in de rij moest staan; was dat
a. een popcornzaakje
b. een Scandinavisch design winkeltje
c. een luxe designer winkel
d. een chocolaterie
Ik gokte als een van de weinigen popcorn, omdat me dat zo absurd leek dat ik het wel vond passen bij Japan. Inderdaad, een piepklein popcornwinkeltje dat zo’n 7-9 verschillende smaken popcorn verkocht, en jonge mensen stonden er gerust anderhalf uur voor in de rij! Gestoord… Typisch was dat de rijen keurig georganiseerd waren; bij wegen of stoepen stopte de rij en ging aan de andere kant van de weg weer door! Maar toch gestoord…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De Meji tempel is Tokio’s grootste heiligdom, een eerbetoon aan keizer Meji en zijn vrouw. Het lag prachtig, in een grote botanische tuin met grote oude bomen, en was heel grootst opgezet. We moesten een eind lopen door het park en kwamen langs een grote stellage vol saketonnen aan de ene kant en “gewone” wijntonnen aan de andere kant. Ook was er een lange serie tenten waar chrysanten tentoongesteld werden; van reuze chrysanten zo groot als zonnebloemen tot mini-bonsai-chrysanten tot chrysantenstruiken waar bijna geen blad aan leek te zitten, zo vol bloemetjes zaten ze.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Eenmaal bij het tempelterrein zelf aangekomen zagen we dat er zeker een drietal traditionele bruiloften bezig waren – in verschillende fases, van het rangschikken van de kleding van de bruid tot de ceremonie zelf tot de fotoshoot naderhand. Ook waren er veel gezinnetjes met hun kinderen voor de 3-5-7 zegening. Er liepen dus overal kinderen rond in de mooiste kimono's, en we kwamen regelmatig prachtig geklede bruiden en bruidsgasten tegen, wat erg leuk was! Voor de rest was er in alle eerlijkheid niet zo heel veel te zien aan de schrijn voor ons buitenlanders; het geheel was absoluut heel mooi, met mooie grote bomen en zo, maar we hebben inmiddels natuurlijk al een behoorlijke hoeveelheid mooie tempels gezien. Nadat we de bruiden, priesters, kinderen en het tempelcomplex uitgebreid gefotografeerd hebben was het weer tijd om terug door het park terug te lopen naar de bus. Toen we net in de bus zaten liep er een boogschutter langs met de traditionele grote Japanse bogen – dat was schijnbaar een populaire sport hier!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Als laatste zijn we naar het Metropolitan Building gegaan. Onder het gebouw, dat met name vooral een kantoorgebouw is, was een tunnel voor de weg en daar waren volgens Dustin veel zwervers. Maar ook Japanse zwervers houden van orde en netheid, en dat kon je echt goed zien; de individuele plekjes waren keurig afgebakend, of netjes samengebonden in een keurig pakketje. En de stoep was smetteloos geveegd voor ieder plekje. We konden hier in de Metropolitan Building naar de 45e verdieping gaan, voor een indrukwekkend uitzicht van de stad. Gebouwen zo ver je kunt zien in alle richtingen dus, pfffff... Nu kregen we pas echt een goed gevoel voor de enorme stedelijkheid van de Tokio Metropool! Ook hier was overigens een stempelkussen met speciale stempel voor de liefhebber…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Terug beneden zijn we nog even met Dustin naar de lokale VVV gegaan om foldertjes en informatie te verzamelen voor de omgeving. Heel de groep behalve wij ging morgen aan een daglange facultatieve excursie meedoen naar Kamakura, een fietstochtje, bronzen Boeddha, bamboebos en theeceremonie. Hans en ik hebben even getwijfeld, tenslotte is een van de charmes van groepsreizen voor ons juist de dingen die we, als we zelf rondreisde, niet zo gauw zouden doen, zoals dit, maar aan de andere kant wilde we ook wel heel graag een paar dingen in Tokio doen, zoals de tonijnveiling en een aantal oorlogsdingen. We hebben uiteindelijk besloten om er dus niet aan mee te doen (de excursie kostte 90 euro per persoon, ook een belangrijke overweging!!!) en onze eigen plan te trekken morgen. Dus wij keken ook specifiek rond voor metroplattegronden en zo en toeristische kaartjes van wijken in Tokio.
)
)
)
)
Onderweg naar ons hotel heb ik in de bus nog even met Dustin en Thomas overlegd hoe we het beste naar de dingen konden gaan die we wilde doen; conclusie was voor de tonijnveiling dat we het beste een taxi konden nemen zelfs al waren die duur, want daar moesten we zo vroeg sochtends zijn dat het met het treinnetwerk lastig zou worden. Een taxi was dan gewoon handiger en sneller. Volgens Thomas die nog even op de Japanse website van de tonijnveiling keek moesten we er namelijk al om 4 uur sochtends zijn (de veilig was pas vanaf 6 uur open…). Wow! Ons hotel is een megagroot hotel met meerdere torens en een paar duizend kamers, vlakbij een treinstation; lekker handig dus voor Hans en mij morgen!
)
)
)
)
)
We namen na het inchecken afscheid van de rest van de groep, die zouden we officieel gezien pas overmorgen weer zien als de rest van het reisprogramma verder ging, en kwamen rond 16:45 op onze (piepkleine) kamer. We hebben deze even verkend voor we rond 17 uur naar beneden gingen om op zoek te gaan naar iets te eten. We hadden vandaag niet zo veel zin om met anderen op pad te gaan dus we zijn met z’n tweetjes het station ingelopen op zoek naar iets te eten, maar we vonden niets. Aan de andere kant ervan was een uitgaanswijkje, waar we een Denny's vonden. Ook maar eens proberen zeker? We hadden ook geen zin om verder te zoeken en we hadden geen zin in Japans geëxperimenteer, het liefst gewoon een eenvoudige Westerse hap! Na in te schrijven en zo'n 20 min te wachten werden we eindelijk naar een tafeltje gebracht. We kregen gelijk ieder een groot glas ijskoud water en konden bestellen. Gezien hoe onze twee buurtafels met maar EEN leeg kopje of zelfs alleen maar het gratis glas water (inmiddels helemaal lauw geworden) op tafel en studieboeken en smartphones open zaten, word je in Japan niet weggejaagd als je een hele avond ergens zit zonder iets te gebruiken! Onze hamburger met Japanse saus smaakte goed (alles was in het Japans, lang leven de plaatjes menu's!), al bleken Hans zijn potentiële kipnuggets viskroketten te zijn... Ach ja!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Na het eten zijn we lekker terug naar onze kamer gewandeld en heb ik nog even voorbereidingen getroffen voor het uitstapje morgen terwijl Hans alvast lekker onder de douche stapte – met name dus op internet kijken welke treinen we moesten nemen vanaf de tonijnenveiling en hoe we terug bij het hotel konden komen, en van alle verbindingen printscreens maken zodat ik morgen onderweg nog referentie zou hebben zonder internet nodig te hebben. We hadden eerder al gevraagd voor een taxi bij de receptie maar die verzekerde ons dat er morgenochtend gewoon taxi’s beschikbaar zouden zijn, dus dat was geen probleem gelukkig.