We kregen iets na 00:15 Turkse tijd een maaltijd, en daarna was het nog zo’n drie uur dutten en doezelen op te harde stoelen tot we rond 3:25 Turkse tijd (6:25 Kazachse tijd) wakker werden met een mooie roze ochtendgloed over prachtige besneeuwde bergketens onder ons! Dat hadden we gemist als we gewoon op tijd waren geweest moeten we maar denken!
)
)
)
Om 6:40 uur landde we in Almaty, waar we bij de douane een immigratieformuliertje moesten invullen – absoluut niet kwijtraken, je moest het schijnbaar kunnen overhandigen bij vertrek en onderweg als er door politie om gevraagd werd! Toen we na een ietwat rommelige douane bij de bagagebanden aankwamen lagen alle tassen inclusief die van ons al naast de band, dus we konden vlot door naar de ontvangsthal. Om 7:30 maakte we kennis met elkaar (we hadden een goede score gehad voor de medereizigers, we hadden iedereen goed gespot in Istanboel!) en we ontmoette onze lokale gids Zadra, een jonge, zwaar opgemaakte Kazachse vrouw met twee cm lange fluorescerend roze puntnagels en indrukwekkend lange nepwimpers…
)
Al snel zaten we allemaal in een busje in de ochtendspits richting ons hotel in het centrum. Almaty is schijnbaar de stad van appels, vroeger werden hier vele tientallen varianten geteeld en je zag nog altijd overal bloeiende appelbomen. Zelfs de naam van de stad, Alma-Ata, betekent zoiets als “appel vader”. Letterlijk de stad van de appels dus! Onderweg werd er even een korte stop gehouden bij een wisselkantoortje, waar we wat geld gewisseld hebben en een hele goede koers kregen, bijna exact de marktkoers. We moeten ongeveer de helft van de diners en de meeste lunches betalen, onderweg water kopen en ook nog wat facultatieve excursies en misschien ook wat entrees, dus Hans en ik hadden voor nu 300 euro gewisseld en hoopte het daarmee te redden tot de eerstvolgende grote stad, want volgens Zadra kon je verder nergens wisselen.
)
Om 8:30 kwamen we aan bij ons hotel, en konden onszelf even opfrissen en omkleden want het begon al warm te worden en we waren te warm gekleed, onze bagage dumpen in onze kamer en gauw gaan ontbijten. Bij het ontbijtbuffet waren wat lokale dingetjes te vinden, zoals gedroogde zure melk en zoete kaas en zo, waar we een paar van geprobeerd hebben. Niet allemaal een even groot succes, maar gelukkig was er sowieso veel keuze van van alles voor een lekker ontbijtje! Na het ontbijt zaten we alweer om 9:30 in de bus voor een stadsexcursie die tot 17:45 geduurd heeft.
)
)
)
)
)
)
Als eerste reden we naar het onafhankelijkheids-plein, waar er een indrukwekkend hoge kolom stond met daarop een mythische opstelling. Eromheen stonden standbeelden van jonge kinderen op veulens, om de jeugd te vertegenwoordigen, het stond vol van de symboliek. En bijgeloof, want aan de voet van de sokkel was een beeld van een boek gemaakt met een handafdruk erin; leg je hand in de handafdruk terwijl je een wens doet en hij zou uitkomen. Achter deze standbeelden waren mooie metalen schermen vol afbeeldingen van de geschiedenis van Kazachstan, die vonden Hans en ik misschien nog wel het mooist. Terwijl we er stonden kwam er verschillende keren een tankwagen langs om de straten schoon te spuiten, en hadden we tussen de gebouwen aan de overkant van de weg een mooi uitzicht over de met sneeuw bedekte bergen in de verte.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen iedereen hier uitgekeken was (Zadra nam de tijd zodat we het standbeeld goed in ons op konden nemen) reden we naar het “State museum for Ethnography”, een volkenkundig museum dat groots opgezet was maar eigenlijk maar een hele kleine collectie had. Op zich wel leuk, zeker de sieraden, alleen er mochten in de tentoonstellingshallen absoluut geen foto’s gemaakt worden binnen (omdat ze een redelijk prijzige fotopermit verkochten), dus onze groep werd op de voet gevolgd door drie bewaaksters die ons streng in de gaten hielden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Zadra liep langs alle vitrines van de grote etnografische hal, met overal een uitgebreid verhaal, dus op een gegeven moment ben ik zelf maar een beetje gaan rondlopen (priemend in de gaten gehouden door de bewaaksters). Leuk waren de oude sieraden met grote zilveren Russische roebels eraan, beslagen met de tweekoppige adelaar van Rusland en de beeltenis van tsaar Nikolas! Na een tijdje was Zadra uitgepraat en kregen we nog 30 minuten vrije tijd om de rest van het museum te bekijken (na een beetje onderhandelen, ze had ons een uur willen geven). Hans en ik zijn toen gelijk naar de vierde verdieping (of de derde, dat was niet helemaal duidelijk in de bewegwijzering van het museum) gegaan waar er een tentoonstelling over de Tweede Wereldoorlog was. Best leuk, maar hij bestond vooral uit heel veel foto’s (met name dienst-portretten) en wat kleine spullen zoals een Duitse helm en medailles en zo. We werden eens niet op de voet gevolgd door bewaaksters dus ik kon gauw een overzichtsfoto maken voor het archief.
)
)
)
)
Toen iedereen weer verzameld was zijn we naar Panfilov Park gereden, een heel mooi stadspark met een prachtig groots, indrukwekkend Sovjetstijl oorlogsmonument ter ere van een dapper groepje soldaten. Hans en ik waren blij, het was een heel mooi monument, en er schalde zelfs patriottische Russische liedjes (met Kazachse teksten, volgens Zadra die mee neuriede) uit verborgen speakers!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben, nadat we het monument uitgebreid bewonderd hebben, door het park gewandeld naar een mooie beschilderde Russisch Orthodoxe houten kathedraal, maar die was gesloten vanwege restauratiewerkzaamheden, helaas!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Aan de andere kant van het park pikte ons busje ons weer op, en werden we naar een Kazachs buffetrestaurant gebracht. Het drukke restaurant had een mooi groot buffet met heel veel keuze en ook veel lokale gerechten. Je mocht alles zelf pakken, alleen de soepen om de een of andere reden absoluut niet, die moesten voor je opgeschept worden! De stevig gebouwde “soep-verantwoordelijke” kreeg bijna een rolberoerte toen ze even haar post had verlaten om een nieuwe pan soep uit de keuken te halen en terugkomend zag dat er ondertussen allerlei buitenlandse onverlaten de deksels van haar soeppannen aan het optillen waren om erin te kijken. Nogmaals, de soep stond gewoon bij de rest van het buffet en alle andere zaken moest je wel zelf pakken… Toen alles duidelijk was en we beloofde van de pannen af te blijven kregen we allemaal de door ons gewenste soep opgeschept en bleek ze heel aardig te zijn!
)
)
Wij schoven aan bij de twee Belgische dames, wat heel gezellig bleek te zijn – we hadden er ook al gelijk een beetje een klik mee gehad op het vliegveld en in de bus. Het lijkt al alsof de groep op natuurlijke wijze in 3 + 4 splitst; want de wat oudere Nederlandse dame trok al gelijk naar het ouder Belgisch echtpaar toe (hij is eigenlijk Nederlander van origine), en wij trekken automatisch naar de jongere Belgische dames toe, die gezellig zijn en een leuke humor hebben.
)
)
)
Nadat we uitgegeten waren zijn Hans en ik nog een beetje buiten gaan rondkijken, en was het wachten tot iedereen inclusief Zadra klaar was. Zadra was aan het rondvragen in de groep over ons programma, want ze leek niet te weten wat er vanuit onze reisorganisatie inclusief en exclusief was qua maaltijden en attracties, apart! En de oudere Nederlandse dame, die graag liet weten dat ze antropologie gestudeerd had en met haar man over heel de wereld was geweest op privéreizen, leek bloedzenuwachtig over het reizen in een groep. Duidelijk dat haar man, die een paar jaar geleden overleden was, vroeger alles voor haar regelde want ze zat steeds allerlei logistieke vragen te stellen aan Zadra die Zadra ook alleen maar in verwarring bracht.
)
Na de lunch zijn we de stad uitgereden, een mooie rit van zo’n drie kwartier, de prachtige puntige sneeuw bedekte bergketen rondom Almaty in. Schijnbaar heeft Almaty met enige regelmaat last van aardbevingen, en zijn er in het verre en recente verleden een paar hele zware geweest waarbij modderrivieren van de omringende bergen stortte. We reden naar een kabelbaan richting de bergen, die ons tot over 2000 meter hoogte zou brengen in een gebergte van pieken over de 4000 meter. Onderaan de gondelbaan lag de Medeo ijsschaatsbaan, een beroemde oude ijsschaatsbaan waar vroeger heel wat wereldrecords gereden waren, en erboven, wat hoger in de bergen, de Medeo dam, gebouwd om de stad Almaty te beschermen tegen modderstromen bij aardbevingen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We propte alle acht in een bakje van de kabelbaan (ging net maar zes was comfortabeler geweest…) en zweefde al zwetend en stomend over het landschap naar boven, in het warme bakje in de zon. Bovenaan de kabelbaan kwamen we uit aan de voet van het wintersportgebied, waar we zelfs de sneeuw konden aanraken van de skipistes die nog net “be-skibaar” waren in het warme lentezonnetje (vandaag 24 graden, pffff!). We kregen hier 35 minuten vrije tijd, waarbij je eigenlijk weinig tot niets kon doen behalve een terrasje pakken, of in de zon zitten. We hebben dus maar gezeten en gekeken naar de prachtige sneeuwpieken om ons heen, voor het tijd was en we weer naar beneden konden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Terug beneden stapte we weer in het busje en reden we richting een andere berg dichterbij de stad. Hier moesten we uitstappen en in een oude shuttlebus stappen, om een klein ritje te maken naar het laatste punt op het programma, een klein familie-attractieparkje, “Kok Tobe” geheten, op een heuvel met mooi uitzicht over de stad. Niet heel erg bijzonder, los van, gek genoeg, een bronzen standbeeld van de Beatles waarvan eigenlijk niemand schijnt te weten waarom dat hier staat… Het was wel grappig om er even rond te lopen en mensen te kijken (en bekeken te worden), en natuurlijk had je ook hier overal op de achtergrond de prachtige besneeuwde pieken van de omliggende bergen, prachtig!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Met weer een ander kabelbaantje daalde we om 17 uur af, waarbij Hans en ik ingestapt waren in een bakje met een Kazachs gezin van 5 volwassenen en een peuter omdat het erg druk was. Er zat een jonge vrouw tussen die Duits bleek te kunnen en Nederlands te herkennen, en ze bleek een lokale gids te zijn waar we onderweg naar beneden even mee konden kletsen, leuk! De peuter gluurde ondertussen nieuwsgierig maar verlegen vanuit zijn vaders benen naar ons, wat de rest van de volwassenen natuurlijk prachtig vonden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Eenmaal beneden stapte we weer in de bus, die hiernaartoe was gereden om ons op te wachten, en reden we terug naar het hotel waar we ons helemaal geradbraakt rond 17:45 in onze kamer stortte.
)
)
)
We hebben wat thee gezet (gelukkig hadden we onze reiswaterkoker, kopjes en wat thee en oploskoffie bij, want op de kamer stond niets), onze schoenen uitgeschopt, op bed gaan zitten/liggen en Hans is bijna gelijk uitgeput in slaap gevallen.
)
Om 19 uur ging de wekker die we speciaal om die reden gezet hadden en besloten we dat we te moe waren en niet hongerig genoeg om nog op pad te gaan voor eten – of dat nu in dit hotel was of in een schijnbaar goed Oezbeeks restaurant een paar honderd meter verderop die ik van tevoren op internet had gevonden. Omdat we verschillende maaltijden zelf moeten regelen had ik thuis voor ieder hotel 2-3 opties opgezocht die op loopafstand waren van ons hotel, zodat we ’s avonds zouden weten welke richting we op moesten lopen. Maar we waren nu te moe! Hans heeft in plaats daarvan lekker de vermoeidheid van zich afgedoucht en ik heb daarna een heet bad genomen, en ons avondeten bestond uit een kopje koffie en de overgebleven krentenbollen – prima wat ons betreft, we zijn toch helemaal ontregeld door vier uur tijdsverschil en een nachtje overslaan, pfffff!
Terwijl we aan het douchen en badderen waren werd er op de deur geklopt (gelukkig had de kamer badjassen!) – housekeeping, met twee flesjes water. Dat is nog eens service! Al vroegen we ons af of ze niet misschien per ongeluk de verkeerde kamer had, want wie komt er nou om iets van 20 uur nog flesjes water brengen…
Om 22:30 zijn we doodmoe gaan slapen; het was buiten ondertussen nog altijd 21 graden en de airconditioning deed het niet dus het was erg warm in de kamer – niet direct iets wat je rond deze tijd verwacht van een bestemming als Kazachstan! Onze gids vertelde vanochtend nog dat het in januari in Astana, onze eindbestemming deze reis, wel -52 was geweest. Oef… Nu was het daar gelukkig “al” 5-15 graden boven nul!