Het wakker blijven ging eigenlijk ontzettend goed en we hebben ook veel gelachen, het was reuze gezellig! Om 02:30 hebben we onze bagage onder de banken vandaan getrokken (het was allemaal wel een beetje krapjes, vier reistassen en nog aanverwante artikelen en ons er ook nog bij, maar alles paste), en zijn we alvast met onze bagage klaar gaan staan in het gangpad bij de deuren, nog redelijk fris en helder al begon de vermoeidheid wel een beetje gevoeld te worden.
)
)
Klokslag 02:50 kwam de trein aan in Taraz, en stapte we uit. De bus stond al te wachten, het was een kort ritje naar het hotel en Hans en ik hadden allebei heel sterk zo van, wat rijdt deze chauffeur voorzichtig en langzaam! Kun je nagaan… Zadra deed ons inchecken in de lobby en eindelijk, rond 3:15 uur ’s morgens stonden we dan in onze kamer. We hebben onze spullen gedumpt en zijn gelijk in bed gedoken om nog even een paar uur te slapen!
)
)
)
)
)
)
)
Het bed was niet geweldig (U-vormig, we rolden steeds allebei naar het midden), en we waren doodmoe maar werden veel wakker, dus echt lekker hebben we niet geslapen. Hans is iets na 8 uur maar opgestaan om te gaan douchen, en dat was gelukkig heerlijk en hij knapte er flink van op. Ik deed ondertussen een beetje internetten in bed op een prima en snel wifi-netwerk, en ben toen hij klaar was ook even gaan douchen. Tijdens het aankleden kwam Hans erachter dat hij een verkeerde riem meegenomen had, deze was veel te kort – oeps, dat wordt af en toe dus broek optrekken en misschien dat we ergens in een markt nog een echte Kazachse leren riem kunnen kopen?
Om 9 uur waren we met alles klaar en gingen we naar beneden voor het ontbijt. Wel moesten we bij de receptie nog even een voucher ophalen voor in het restaurant… Jaja want ze moeten van die anderhalve paardenkop die komt ontbijten natuurlijk wel bij kunnen houden wie er komt! We konden er wel om lachen, dat is echt zoiets “dat een goed hotel doet”, dus dit hotel doet het ook, zelfs al is het helemaal niet nodig. We slapen deze reis, los van het allereerste hotel, steeds in andere hotels dan gepland: iedere keer is het een net wat betere accommodatie, zo was een van de aangepaste guesthouses met en suite badkamer, terwijl we volgens plan een gedeelde badkamer zouden hebben. En dit hotel is volgens booking.com 20 euro duurder per persoon per nacht dan waar we eigenlijk zouden moeten slapen volgens programma. Allemaal prima wat ons betreft, en het komt denken we doordat Zadra om te beginnen een modepopje is, en doordat haar organisatie ons buitenlanders een goede indruk van het land wil geven.
)
)
)
De Belgische dames waren nog aan het ontbijten, voor de rest was iedereen van onze groep al klaar. Hans was nog een beetje groggy en stond aan het kleine ontbijtbuffetje toen hij uit zijn ooghoek een blonde vrouw zag – dus hij gaf haar een bord, denkende dat ik het was! Het was een netjes geklede dame die gelijk geanimeerd met Hans begon te kletsen, maar gek genoeg subtiel afdroop toen ik zelf naar het buffet liep. Later spotte we haar met een andere man, en toen ze zag dat we keken, groette ze Hans vrolijk. Lachen, we denken dat zij misschien een dame van lichte zeden was, maar wel met een duur prijskaartje zo te zien aan haar houding en uiterlijk! We konden bij het ontbijt aangeven wat voor warm ontbijt we wilde door het gewenste kaartje (in vier talen) aan te wijzen die de ober ons liet zien.
We hadden alles al bij en toen we klaar waren met ontbijt zijn we gelijk maar in de lobby gaan zitten om 9:30 om te internetten en wachten op vertrek. Om 10 uur reden we in een busje met ronkende v8 motor weg… Om 300 meter verderop te stoppen bij het historisch museum. Dat hadden we best kunnen lopen denk ik! We hebben daar een bijna twee uur durende rondleiding gehad van een hele lieve Engelssprekend Russische gids die steeds “kakatak” mompelde, we denken “hoe zeg ik dat” in het Russisch. Pffff we waren gebroken! Ze begon met de “balbal”-zaal, een zaaltje vol stenen mensfiguren die in de steppes achtergelaten werden door nomadenvolkeren om overledenen te herdenken. Best grappig om te zien maar na drie kwartier geloofde we het wel onderhand!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen gingen we naar een expositie die het 2000-jarig bestaan van Taraz vierde – tja, de stad is indertijd door Djengis Kahn met de grond gelijk gemaakt en er is pas zo’n 300-400 jaar later weer iets opgebouwd op dezelfde plek… “Deze” Taraz is dus maar iets van 150 jaar oud als ik het goed begrepen heb. En dan is er nog in het begin van de 20e eeuw de Sovjetperiode overheen gegaan! Dus van de schitterende zijderoute-stad van weleer was er effectief helemaal niets meer over… Onze museumgids was echt een lief mens en we hadden er af en toe een beetje medelijden mee, ze wilde ons zo graag alles vertellen maar was een beetje zenuwachtig – een ander stopwoordje was “you see”, en op gegeven moment konden we alleen nog maar kakatak en you see horen! We waren ook veels te gaar voor zo’n uitgebreide rondleiding, pfffff. De oudere Nederlandse dame vroeg nog wat dingen over de Zoroastrische cultuur die hier geweest is, vanuit haar achtergrond van antropologie-studente lang geleden, maar ook daar was niet zo veel van over.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen verplaatsten we ons naar een gebouwtje op het terrein waar een of andere lokale kunstenaar geëxposeerd werd, en hebben daar ook weer ruim een half uur rondgehangen terwijl ze over hem vertelde – Hans vond in een hoekje een suppostenstoel en claimde die ondertussen om zijn moeie benen een beetje rust te geven! Na de kunstexpositie liepen we weer het hoofdgebouw in waar de zaaltjes met natuur en dinosauriërs gelukkig wat sneller afgeraffeld werden, pfffff!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 11:50 stapte we weer in het busje en reden naar het stadspark, ook weer redelijk vlakbij. Daar bezochten we een opgraving van de oude stad. Ook de opgravingen waren niet veel meer en het geheel zag er ook niet zo heel erg goed onderhouden uit, al was men wel bezig nieuwe muurtjes te metselen om het nog wat te doen lijken. Wel mooi was een braakliggend veldje achterin, vol klaprozen!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Vlakbij was een school van buiten de stad bezig te repeteren voor een filmpje ter ere van hun 150-jarig bestaan: de arme kinderen stonden tussendoor een beetje te bibberen in hun felgekleurde pakjes, want erg warm was het niet vandaag! Het werd heel serieus aangepakt met een professionele fotograaf en cameraman, en zelfs een drone die boven de kinderen zweefde. Een paar moeders zaten ondertussen op een bankje vlakbij, onder een stapel kinderjasjes! Wij maakte natuurlijk foto’s en filmpjes van het geheel maar we merkte dat omstanders ook van ons foto’s en filmpjes maken, altijd grappig zoiets!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We gingen door naar een belangrijk graf, mausoleums heten die hier, het Karakhan mausoleum. Enigszins tot onze verbazing deed Zadra opeens een hoofddoek om, zo religieus had ze ons niet geleken maar de dikke laag make-up, nepwimpers en centimeterslange roze gelnagels hadden ons waarschijnlijk op het verkeerde been gezet! Het mausoleum zelf was niet heel bijzonder, sowieso amper 15 jaar geleden “gerestaureerd”, oftewel van de grond omhoog opnieuw opgebouwd, gebaseerd op een foto van 100 jaar geleden. Maar ook was het niet zo heel bijzonder omdat het niet veel meer was dan een gebouwtje met een graftombe erin, met weinig echte versiering op de gevel of zo. Ook was het typisch dat wij als niet-moslim niet over de drempel mochten stappen omdat het dan onrein wordt of zo. Hebben we nog niet eerder (bewust) zo meegemaakt in andere landen, en Kazachstan is verder toch echt heel gematigd qua religie. Wel leuk was dat er verschillende Kazachse vrouwen met ons op de foto wilden, we werden aan alle kanten aangesproken en het elkaar fotograferen leverde dolle pret op! Ik was zelfs even bang dat een stevig gebouwde Kazachse dame van middelbare leeftijd Hans wel zag zitten – was hij ook bang voor!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Na het bezoek aan dit mausoleum reden we naar een buffetrestaurantje in de stad voor de lunch. Het valt ons meer en meer op dat Zadra geen mensen-mens is. Ze was bij aankomst op het vliegveld zo hartelijk, ze beweerde met andere groepen vrienden voor het leven te zijn en nog altijd contact te houden, maar in de praktijk is ze totaal niet geïnteresseerd in ons, ze lijkt onze aanwezigheid zelfs haast een beetje lastig te vinden! Zo vertelt ze eigenlijk helemaal NIETS over de dingen die we bezoeken, en lijkt het vooral vervelend en lastig te vinden als we haar inhoudelijke dingen vragen over die dingen en/of het dagprogramma in het algemeen. Ze begint vaak met lopen zonder iets te zeggen en zal nooit kijken of heel de groep bij elkaar is (nu is het gelukkig maar een groepje van 7 man, allemaal ervaren reizigers, dus we kunnen wel redelijk voor onszelf zorgen, maar toch), en we moeten dat maar opmerken en er achteraan rennen. ALS ze al iets vertelt over planning of zo interesseert het haar niets of er maar één persoon staat of heel de groep, ze vertelt gewoon en dat is klaar, we moeten onderling zelf maar zien uit te vogelen wat de rest van het programma is – zo vertelde ze de afgelopen dagen weleens iets tijdens het rijden aan de drie in haar auto – maar vergat dan om het ook aan onze auto te vertellen. Wel is ze qua organisatie en logistiek heel goed, maar een goede GIDS is ze dus duidelijk niet. We denken dat ze een fantastische kracht zou zijn om op kantoor en achter de schermen een reis in elkaar te draaien en te zorgen dat alles goed geregeld is.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ook nu weer, ze vond het duidelijk vermoeiend en vervelend om te moeten tolken voor ons met de dames achter de buffetbalie (je moest dingen aanwijzen die je wilde hebben en kreeg allerlei vragen in het Kazachs naar je hoofd over hoe je dat eten wilde hebben) en bij de kassa, en ze had duidelijk geen zin om ons te vertellen wat het eten allemaal was. Toen ze klaar was met eten ging ze zelf naar buiten om op haar telefoon te spelen, maar activeerde de groep niet om te vertrekken dus we zaten eigenlijk effectief allemaal een beetje op elkaar te wachten!
)
Om 14:30 vertrokken we in ieder geval allemaal weer, en reden naar nog een mausoleum aan de rand van de stad. Hier kwamen we een groepje dames tegen die we ook bij het vorig mausoleum hadden gezien, en Hans en ik begonnen ons te beseffen dat een aanzienlijk gedeelte van de bezoekers aan dit soort plaatsen in feite een soort religieus (moslim) toerisme zijn. Want we zien veel jonge mensen bij dit soort mausolea, de meiden gooien dan losjes een sjaal over het haar, nemen een selfie en posten die op social media – “ik was hier” – doen even een gebaar van gebed en/of zegening en vertrekken vijf minuten later weer. Natuurlijk zijn er ook mensen die echt uren lijken te zitten bidden en offers brengen van muntjes en/of etenswaar, maar er is dus ook veel toerisme die niet misschien direct zo goed als toerisme herkenbaar is zoals wij dat zijn.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Nadat we een beetje rondgehangen hadden bij dit mausoleum – het uitzicht over de stad was wel aardig, maar gaf ook aan hoe jong deze nog was, een eenvoudige provinciale stad van laagbouw – zijn we de stad uitgereden naar de ruïnes van Akyrtas, wat onderweg een lekker dutje opleverde voor bijna iedereen in de bus. Hans viel gelijk in slaap en ik dacht dat ik wakker was, tot ik opeens besefte dat ik een groot gat in mijn geheugen had met betrekking tot het landschap onderweg! Pfffff, het was nodig we zijn gaar.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Akyrtas is een onafgebouwd paleis dat schijnbaar dankzij satellietfoto’s gevonden is in 2004, en waarvan niemand precies weet wie de opdrachtgever was. Dat leidt schijnbaar tot de wildste verhalen, want we kregen dus een nogal bizarre rondleiding,van een gids die geen uitleg gaf van de lage muurtjes die nog zichtbaar waren, maar wel van de ene grote losliggende steen naar de andere ging: “Dit was dan de nier-steen, goed voor problemen met de nieren, en daar vindt u de hart-steen, en daar is de lichaams-steen, verbonden met kosmische stralen en goed voor alle kwaaltjes in het lichaam…” Enzovoorts! Op iedere steen lagen muntjes van mensen die er een wens voor het betreffende lichaamsdeel gedaan hadden. En de stenen, een mooi donkerrode zandsteen, zouden daar als door een wonder verschenen zijn (er ligt weliswaar vlakbij een groeve maar dat was men even vergeten), en er zou een tunnel zijn die deze ruïne verbindt met de Piramides van Gizeh… Ondertussen stonden we dus in de regen naar deze kosmisch stralende stenen praat te luisteren! Zadra was bloedserieus en de lokale gids ook, duidelijk was dit een serieuze gelegenheid en geloofde men er heilig in, en gezien de muntjes overal en de doekjes in struiken in de omgeving gebonden, waren ze niet de enigste!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen we uitgestraald waren en behoorlijk nat van de regen konden we terug de bus in – de ruïne was verder niet bijzonder geweest, gewoon de fundamenten van een eeuwenoud paleis of ommuurde vestiging, meer niet. De 50 minuten durende rit terug naar het hotel werd gebruikt voor een tweede dutje, en rond 18:30 waren we terug in het hotel.
)
)
)
)
)
Gelukkig was het avondeten vanavond eens niet in een ander restaurant, maar gewoon in het hotel zelf – dat is best een aanslag op je dag, om er steeds weer op uit te moeten, dus het was lekker om een keertje “thuis” te kunnen blijven vanavond! We kregen echter mantis en de smaak van schaap staat me nu dat ik me vandaag nog altijd niet lekker voel erg tegen! Ik heb dus vooral komkommer op en de soep, die best lekker was en wat van het fruit dat we toe kregen. Wel was het gezellig met de twee Belgische dames en hebben we lang na gekletst over onder andere onze Wereldcruise.
)
)
)
)
)
We zijn ’s avonds rond 21:30 naar onze kamer gegaan en rond 22:30 doodmoe in bed geploft, wat een dag zo met die trein erbij! Ik voelde me niet zo heel erg lekker en had behoorlijke buikpijn, en was bang dat ik nog altijd niet helemaal hersteld was van gisteren.