Het was koud toen we instapte dus de verwarming werd flink hoog gestookt toen we wegreden. Zadra beloofde plechtig wakker te blijven zodat ze de chauffeur wakker kon houden, schijnbaar hadden een of twee in de groep daar hun zorgen over geuit. In de praktijk bleef de chauffeur keurig wakker en lag Zadra binnen een half uur al diep te slapen! Maar de rit is hartstikke meegevallen, want de meeste idioten leken, ondanks het af en toe drukke vrachtverkeer, vannacht netjes in bed te liggen en niet de weg met ons te delen gelukkig! En onze chauffeur heeft heel voorzichtig gereden, nooit harder dan 80-90 km per uur, en deed heel voorzichtig inhalen. We hebben zelfs nog redelijk kunnen slapen tussendoor!
)
Ik heb tijdens het rijden aan het begin van de nacht nog een beetje aan het blog gewerkt, en toen hebben we allebei geprobeerd een beetje te slapen tijdens het rijden. De chauffeur stopte een paar keer om zijn benen te strekken, waarbij Hans de eerste keer naar buiten ging en gauw weer terug in de bus zat, want het was vreselijk koud buiten! Om 5:30 stopte we een laatste keer voor een benenstrek- en plaspauze, bij een tankstation terwijl op de horizon de lucht al licht begon te kleuren met het ochtendgloren.
)
)
Rond 6 reden we bij opkomende zon een uitgestorven Qizilorda binnen, het is vandaag namelijk 1 mei en dus een vrije dag met lege straten want iedereen sliep nog op dit vroege uur. We hebben ontbeten in een net 24 uurs cafeetje waar ook twee groepen jonge mannen rustig en stil aan het vieren waren dat hun jaar dienstplicht erop zat – met grote potten thee en bergen "worstenbroodjes"!
)
)
)
)
)
)
Om 7 uur was iedereen klaar en reden we naar het klein vliegveldje buiten de stad waar we om 7:30 aankwamen, afscheid namen van onze chauffeur en gelijk bij de ingang door de veiligheids-check moesten (is heel vaak zo in het buitenland, om aanslagen op het vliegveld zelf hopelijk te voorkomen). En toen was het wachten op onze binnenlandse vlucht naar Astana.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 10 uur kwam er een aankondiging voor onze vlucht en konden we in de rij gaan staan voor een kleine kamer met twee balies en een weegschaal. Hier werd het een beetje een zooitje, want het was ook niet duidelijk wat Zadra aan het doen was. Het bleek dat ze ons niet als groep aan het inchecken was, maar (in ieder geval om te beginnen) alleen zichzelf en de oudere Nederlandse vrouw die haar altijd aanklampt en nu tegen haar zat te zeuren over vliegangst. Uiteindelijk hebben we dus maar zelf onze paspoorten afgegeven aan een van de twee balies, en kregen we tickets. Er was een kleine discussie over het feit dat ik twee stuks bagage vasthield, je mag er maar één per persoon namelijk, maar we hebben ze duidelijk kunnen maken dat we met twee mensen zijn en mijn man toevallig op dat moment geen bagage vasthield…
)
Uiteindelijk lukte het om ieder een ticket te regelen en een sticker voor de ruimbagage. Alle bagage, hand- en ruimbagage, moest door een scanner aan het einde van deze kamer, en om te beginnen was het onduidelijk wat er met de ruimbagage zou gebeuren – het leek erop alsof we ze gewoon tegen de muur geleund achter moesten laten namelijk. Na wat gezeur en blijven staan en Zadra erbij roepen om mee te zeuren werd uiteindelijk de tas meegenomen voor de ruimbagage, en konden wij door nadat onze tickets nog een extra stempeltje hadden gekregen. We hadden nog een flesje water in onze rugzak, die was opgevallen in de scanner. Heeft u water? Vloeistof? Flesje? Euh ja klopt. In handbagage? Ja klopt. Ok wel opdrinken voor u aan boord gaat hoor. We knikte braaf ja en vroegen ons af door wie en hoe dat gecontroleerd zou worden…
Na nog zo’n 40 minuten wachten in de wachtruimte konden we met de transferbus mee naar een Fokker 100 toestel en stipt om 11 uur vertrokken we. Aan boord werd er rondgegaan met een mandje met snoepjes, en het viel ons op dat iedereen een handjevol pakte – dan durven wij ook wel een tweede te pakken! De oude Nederlandse vrouw zat helemaal voorin, voor haar door Zadra geregeld vanwege haar vliegangst of iets dergelijks. Toch altijd typisch en knap hoe zo iemand dan toch nog de halve wereld over gereisd kan hebben! Toen we eenmaal op hoogte waren kregen we een koekje, mini-marsje en drinken, wat een service allemaal!
)
)
Na vijf kwartier landde we in Astana, waar het een uur later is en nu dus 13:15 was. Rond 13:45 had iedereen zijn bagage en zaten we in het busje. Zadra kreeg weer gids-inspiratie en begon wat dingen te vertellen over de hoofdstad, die pasgeleden omgedoopt is naar Nur-Sultan, ter ere van de president die pas met pensioen is gegaan.
)
)
)
)
Terwijl we de stad in reden zagen we dat er hier echt een stad uit de grond is gestampt (de stad is ook nog maar een paar tientallen jaren oud), zo zijn er geen buitenwijken, alleen maar appartementen. Rond 14:15 kwamen we aan bij een Russische-stijl vreetschuur (het eten dus Russisch, niet de vreet-stijl) waar we zouden lunchen. Pas toen we bij de kassa stonden bleek dat de lunch niet inclusief was. Niet zo handig, Hans en ik hadden namelijk onze portemonnee in de bus gelaten – als niet nodig, waarom onnodig meeslepen. En Hans was al vooruit om in het drukke restaurant een plekje te zoeken, en de buschauffeur was weg en de bus op slot, dus Zadra beloofde het uiteindelijk voor ons voor te schieten. Het eten was weinig aan, helaas.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Tegen 15 uur vertrokken we weer de stad uit richting een museum op de exacte ligging van het voormalig Sovjet strafkamp Alzhir, uniek in dat het exclusief bestemd was voor vrouwelijke familieleden (en hun jonge kinderen) van “moederland verraders”. Vaak werden die vrouwen dus enkel gestraft (met werkstraffen die wel 6-8 jaar duurde als ze het overleefde) voor het feit dat een mannelijk familielid iets fout gedaan zou hebben in de ogen van het Stalin-regime, en dat laatste was vaak ook maar subjectief.
)
)
)
)
)
)
We kwamen rond 16 uur bij het museumcomplex, waar we een uitgebreide toer kregen van het museum. Het was een mooi en indrukwekkend museum, de rondleiding was interessant omdat het een hoop meer vertelde dan we enkel uit de vitrines zelf zouden halen. Een mooi verhaal vonden wij dat van de uitgehongerde vrouwen die tijdens het werk door schijnbaar vijandige kinderen van het nabijgelegen dorp bekogeld werden met witte steentjes – tot ze door kregen dat de witte steentjes naar kaas roken; het waren de witte gedroogde zure room bolletjes typisch voor deze regio. Ouders met sympathie voor de gevangen vrouwen hadden hun kinderen verteld om naar de vrouwen te schelden en ze te bekogelen met de bolletjes, zodat de bewakers geen argwaan zouden krijgen. Zo kregen de gevangen vrouwen stiekem wat extra broodnodige voedingsstoffen binnen! Aan het einde van de rondleiding was er een documentaire met interviews met onder andere overlevenden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rondom het museum lag een groot monument voor de vele duizenden vrouwen (en kinderen) die het niet overleefd hadden, met hun namen op grote muren. Altijd indrukwekkend zoiets!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen we op het museumcomplex uitgekeken waren hebben we, op ons initiatief, nog even gelopen naar het “kapotte ster” monument vlakbij voor de vrouwen, die we in de documentaire gezien hadden en waarvan de museumgids vertelde dat het vlakbij was. We liepen naar een pleintje waar jongens op smartphones aan het spelen waren, maar ook met echte knokkels van bot. Hier hebben we het monument bekeken en zijn toen terug naar de bus gelopen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen iedereen uitgekeken was reden we terug naar de stad die pas sinds kort de hoofdstad is, en die met de dag groeit schijnbaar – je kon ook wel zien dat het merendeel in korte tijd uit de grond gestampt is! Onderweg reden we langs het ene na het andere indrukwekkende gebouw, en zagen we opeens een heuse Ocean Basket! Ik wist dat er hier twee Ocean Basket restaurants moesten zijn – nota bene een Zuid-Afrikaanse keten, dezelfde vis/mossels/calamari keten die in heel Zuidelijk Afrika te vinden is, wat die nou doet in Kazachstan?... Maar ze breiden uit naar allerlei landen, zo zou er ook eentje in bijvoorbeeld Malta moeten zijn. Hans en ik hadden ons voorgenomen om, als het kon, daar deze reis een keertje te gaan eten, en Zadra stelde voor om voor ons te reserveren en de chauffeur ons ernaartoe te laten brengen – daar zeggen we geen nee tegen!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We waren om 18:30 bij het hotel en vroegen de Belgische dames om ze zin hadden om rond 19:15 met ons mee te gaan richting de Ocean Basket, een restaurant waar Hans en ik graag wilde eten. Daar hadden ze wel oren naar, we zijn het traditionele Kazachse eten onderhand wel zat! We hebben gerust tot het tijd was, en reden toen met de chauffeur met z’n viertjes naar de Ocean Basket.
)
)
)
)
)
)
)
)
Het was van binnen precies hetzelfde als een filiaal van de Zuid-Afrikaanse restaurants, echt te gek! We hebben er lekker gegeten al was het maar alleen dat het eens heel iets anders was dan gekookt vlees met botsplinters en vet! En Hans en ik moesten lachen over hoe precies het hetzelfde was als in Afrika – dezelfde gerechten (hoewel de mossels wel veel meer saus hadden, lekkerrrrr), de kaart zag er hetzelfde uit, alles! Behalve de prijs dan, want dit is hier toch iets speciaals (het was ook heel druk) en in de hoofdstad dus met bijbehorend prijskaartje… Hoewel 45 euro voor z’n tweeën op zich nog altijd niet veel is natuurlijk! De Belgische dames hebben ook lekker gegeten en het was hartstikke gezellig.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 21:15 rekende we af en vertrokken we. We waren heen gebracht met het busje, terug moesten we een taxi vinden, en pas na ongeveer 10 minuten lopen lukte het om de aandacht van een lege taxi te trekken. Er waren namelijk zo goed als geen taxi’s te vinden en diegene die er waren reden door en/of zagen ons niet! Weliswaar was dit een “zwarte” taxi dus de prijs was wat hoger, maar voor 2,20 euro voor ons vieren gaan we echt niet verder zoeken!
)
)
)
)
We waren rond 21:30 terug in het hotel waar we eindelijk weer eens lekker hebben kunnen douchen (met twee nachtelijke verplaatsingen en een wankel lek bad zonder noemenswaardige douchestraal is dat niet gelukt de laatste dagen). Ik heb de administratie bijgewerkt en we hebben het raam open moeten zetten om de bloedhete kamer een beetje af te koelen – met de koude buitenlucht lukte dat wel een klein beetje. We hebben koffie gezet en zijn om 23:45 doodmoe gaan slapen in een bed met matras zo zacht dat we er haast door verzwolgen werden!