We hebben vandaag echt een schitterende excursie gehad, het binnenland in met de bus naar een plekje dat Landmannalaugar heet en midden in een nationaal park ligt. De rit hiernaartoe ging al gauw over gravelwegen, maar de bus was op het onderstel van een vrachtwagen gebouwd en was dus een 4WD met hele goede luchtvering. Daar kom ik later nog wel op terug…
De reis naar Landmannalaugar duurde ongeveer 2-2,5 uur vanuit Selfoss, maar dat is vooral omdat je op die gravelwegen niet zo hard kunt. Het hele binnenland is hier gravel, waarbij er dan zelfs nog onderscheid is in ‘hoofdwegen’, ‘gewone wegen’ en de echt ronduit slechte wegen die dwars door rivieren en andere obstakels gaan. Tot onze verbazing ging de bus ook gewoon over dit soort wegen, we zijn verschillende rivieren overgestoken! Eenmaal van de hoofdwegen af houdt de beschaving op, verdwijnt het meeste groen en de boerderijen en begint een grote grijze vlakte van zwart en grijs vulkaanzand en –gesteente… Een maanlandschap van stenen en gravel waar eigenlijk alleen nog maar een soort taaie mos kan groeien en af en toe een klein plukje piepkleine roze bloemetjes, met overal bergen en dode en slapende vulkanen waarbij de sneeuw vaak nog in beschutte plekken ligt.
Het is een onbeschrijfelijk landschap – wij vonden het heel erg mooi en indrukwekkend – het is zo’n vreselijk troosteloze, ruige, onherbergzame omgeving waar de mens totaal niet in thuishoort. Het meeste van het land en de heuvels bestaat uit ruwe of fijnere zwarte gravel en steentjes, maar af en toe reden we langs (en vaak ook óm) grote velden van grillig zwarte steen die lijken alsof er enorme aardbevingen de boel flink door elkaar geschud hebben. Dit zijn lavavelden, gewoon gestolde lava zo uit de vulkaan geborreld, en moeilijk te beschrijven maar spectaculair om te zien en te beseffen dat er duizenden, honderden of zelfs enkele jaren geleden tonnen gesmolten rots de grond uit gekomen is en hier ter plekke gestold!
Op een plek zag je de versteende lavastroom zo een meer inlopen en kon je je precies voorstellen hoe het ooit stomend en sissend tot stilstand kwam in het koude water. De grootste vulkaan hier in de omgeving, de Hekla, was nu rustig maar is in 2000 met flink geweld uitgebarsten, en omdat deze omgeving zo desolaat is, eigenlijk alleen maar door toeristen bezocht wordt en er verder niets mee gedaan wordt behalve hier en daar geothermische energie winnen, blijft de lava ook gewoon zo liggen. Het is eigenlijk amper te zien of de lavastromen nu 7 of 700 jaar oud zijn!
Landmannalaugar ligt redelijk dichtbij de Hekla in een vulkanisch ‘systeem’ (waarbij er op verschillende plekken lava en zo de grond uit kan komen…), waarbij de camping waar de wandeling begon in de beschutting van een lavaveld van enkele kilometers breed en lang lag. Het landschap is fantastisch, de bergen hebben allerlei kleuren rood en geel en paars, en de slapende vulkaan verantwoordelijk voor de lavastroom bij de camping was haast roze!
Wij hebben hier een wandeling over en om het lavaveld heen gemaakt, en zijn bijna tot de top van de roze vulkaan geklommen (deze heeft een onuitspreekbare naam die ik niet terug kon vinden op de kaart…) waar vanuit we een prachtig zicht hadden over het hele lavaveld. We waren geklommen tot het punt waar de lava zo’n beetje uit de berg gekomen moet zijn, en konden in de vallei precies zien hoe het gestroomd had. Een indrukwekkend gezicht! De wandeling en klim zelf was behoorlijk pittig want de lava was erg glasachtig en grillig gestold, dus liepen en klommen we vaak om scherpe rotsen van zwart obsidiaan (vulkanisch glas) en andere glasachtige stenen. Dat glitterde in de zon en gaf alles een beetje een onwerkelijk gevoel. Toen we over het lavaveld gestoken waren en tegen de voet van de vulkaan aan kwamen was de grond op veel plekken letterlijk aan het stomen; uit kieren en spleten kwam een beetje stoom en de rotsen voelde warm en zelfs heet aan. Hier was ook een groot gat in de grond waar een hoop stoom uitkwam en waarvan de randen geel uitgeslagen waren van de zwavel!
Na de klim tegen de vulkaan op zijn we teruggelopen naar de camping via een rivier die langs het lavaveld liep, en terug op de camping zijn we gelijk naar de andere highlight van deze plek gelopen. De camping lag namelijk op een punt waar twee riviertjes samen kwamen, waarbij de ene 12 graden was en de andere tegen de 80 graden. Waar ze samenkwamen was het water diep en rustig, ideaal voor een natuurbad dus – met mengkraan! Want afhankelijk van waar je zat was het warmer of heter, heerlijk! Zeker na een stevige wandeling was het heerlijk om nog even een half uurtje te weken in het hete water, dat overigens heel licht naar rotte eieren (zwavel) rook, vol zat van een soort wier en stomend uit de grond kwam. Als je in het grind in het water groef brandde je je handen en soms borrelde het extra heet uit de grond omhoog – en als je net op die plek in het water zat brandde je dus je billen!
Hans en ik hebben genoten van deze lange, zware maar prachtige wandeling en het hete bad naderhand, en konden op de terugweg amper onze ogen meer openhouden… totdat de bus een beetje moeilijk begon te doen en de chauffeur bezorgd begon te kijken. Uiteindelijk kwamen we tot stilstand en bleek het dat de luchtvering kapot was. Tja en die heb je hard nodig op deze wegen! Balen dus voor iedereen en we begonnen ons al zorgen te maken dat het een lange wacht zou zijn totdat een vervangende bus ons kwam halen, maar gelukkig zitten er een aantal technici in onze groep die samen met de chauffeur onder de bus kropen en wat draadjes weer goed deden of zo… wat later dan gepland reden we tegen 8 uur aan dan toch de camping in Selfoss weer op om nog van een heerlijke maaltijd in het restaurant te genieten voordat we in bed stortte na een lange dag!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)