24-01-2009: aankomst hotel
Toen we onze ogen niet meer open konden houden zijn we met het gordijn open gaan slapen, zodat we nog af en toe naar buiten konden kijken, en we zijn ook al weer vroeg opgestaan. Je kon eigenlijk niet stoppen met kijken, het was zo rustgevend en mooi. Helaas hebben we wel erg slecht geslapen ondanks het lekkere rustige ritme van de trein en de goede bedden. Regelmatig kwamen we langs kleine huisjes die helemaal sfeervol verlicht waren, alsof ze hier nog een beetje in kerstsfeer zijn. Eigenlijk waren we verrast over hoe “veel” bewoning er nog is, je kwam toch regelmatig langs een huisje of twee en we hadden het eigenlijk uitgestorven verwacht.
Onze verblijfplaats ligt zo’n 50 km van Rovaniemi vandaan, maar ons werd aangeraden om in Tervola uit te stappen, een klein plekje ervoor. Hans en ik twijfelde in de trein bij aankomst aan welke kant we moesten uitstappen, omdat er nauwelijks een perron was, er uit onze wagon niemand uitstapte, en alles met sneeuw bedekt was! Uiteindelijk gokte we op de kant waar de meeste voetstappen stonden, en dat bleek de goede kant te zijn… de wielen en zijkant van de trein zaten onder de ijspegels, en we werden al opgewacht door iemand van de organisatie waar we bij geboekt hadden. Het bleek Veli te zijn, diegene met wie we steeds contact hadden, en nadat we onszelf in zijn 4wd geladen hadden (en opgelucht zagen dat we in ieder geval tot nu nog de enigste waren) reed hij ons richting ons doel, met een stevig tempo van 80-90 km per uur op wegen die in Nederland afgesloten zouden zijn vanwege het ijs en de sneeuw… Maar hier is alles sneeuw en ijs natuurlijk.
Hij bracht ons naar een bosrijk gebied waar er ook maar af en toe een huisje zichtbaar was en stopte bij een soort grote omgebouwde schuur of boerderij, waar wat sneeuwscooters voor stonden. We wisten dat het bedrijf een nieuwe start onder een andere naam had gemaakt, maar dat bleek dus niet alleen te bestaan uit een nieuwe uitstraling van de website, maar ook echt een flinke investering – alles was gloednieuw van binnen, en rook nog naar nieuw hout! Na wat administratie werden we naar onze kamer gebracht, nou dat is gewoon een compleet appartement, leuk ingericht met keuken en woonkamertje, en alles ook weer nieuw… vanuit de ramen uitzicht op bos en sneeuw, en als je buitenstaat een oorverdovende stilte! Heerlijk…
Vandaag staat er niets op het programma, behalve vanavond eten, maar we konden lunch krijgen en Veli bood aan om ons alvast onze winterkleding te geven. We kregen per persoon een dikke skipak-overall, twee paar dikke wollen sokken, warme laarzen, een dunne bivakmuts, een gevoerde pet met oorflappen, dikke leren wanten en een helm. En die helm was lachen natuurlijk, hij wilde me namelijk niet geloven toen ik zei dat ik echt een groot hoofd had hoor… pas de derde paste, en dan ook alleen als je hem flink aanduwde! We zijn daarna met onze kledingstapel naar onze kamer gegaan, hebben de boel een beetje uitgepakt en ingericht, lekker even wat warme chocolademelk met koek genomen, de foto’s gekeken, en ik heb even gedoucht in een poging op te frissen en van de knallende hoofdpijn af te komen, terwijl Hans op de bank wat broodnodige slaap heeft ingehaald. We slapen al weken zo slecht, we hopen echt dat die buitenlucht en de rust hier ons zullen helpen wat rust te vinden. Straks na de lunch gaan we buiten wandelen en de omgeving een beetje verkennen.
De lunch was eenvoudig maar smaakte wel – lekkere sla, platte ronde broodjes en een eenvoudige soep van aardappel, kabeljauw, en verschillende groentes. Na de lunch hebben we onze nieuwe laarzen aangetrokken en de muts en handschoenen meegenomen, en staken de sneeuwweg over naar de helling aan de overkant in het bos. Dat is een “eco-piste” in andere woorden zelf naar boven lopen! De stilte is echt oorverdovend, we stopte echt af en toe om hem te ervaren… we klommen langs de rand van de kleine piste de helling op en genoten van de stilte, het bos, de sneeuw en het uitzicht – dit lijkt wel de enigste helling in de omgeving, waardoor je een waanzinnig uitzicht hebt over bos voor zo ver het oog reikt! De naam van de helling is lang en onuitspreekbaar, begint in ieder geval met Katka… ik had na een tijdje wel spijt dat ik niet mijn overall aangetrokken had, de kou sloeg door mijn broek alsof mijn benen bloot waren! Maar onze wandeling was heerlijk, we zijn toen we afgedaald hadden nog een stuk langs de weg gelopen, we hebben denk ik wel 2 uur buiten doorgebracht. Eenmaal terug ben ik even op bed gaan liggen want ik had behoorlijk last van hoofdpijn, en toen ik wakker werd was het 2 uur later en alweer donker aan het worden!
Het avondeten was ook weer eenvoudig maar wel lekker, we denken rendiervlees, en we zijn inderdaad de enigste hier; de familie is erg gastvrij en at zelf ook mee, waardoor we in ieder geval niet alleen in de eetzaal zaten. Hans en ik moeten heel erg denken aan een overnachting in Namibië, waar we ook de enigste waren en ook zo gastvrij en vriendelijk ontvangen werden… Na het eten zijn we nog even naar buiten gegaan, om een eind op de weg te lopen. Het is zo ongelofelijk pikdonker dat je in het begin niet eens verschil kunt zien tussen witte sneeuwweg en donker bos… Maar gelukkig had Hans z’n hoofdlampje bij die veel licht gaf, en na een tijdje wennen je ogen sowieso en kan je heel vaag toch nog onderscheid maken tussen sneeuwweg, donker bos en lucht. Het sneeuwde heel licht en het was weer zo stil… Hans had een thermometertje bij en deze mat al gauw –8 maar was nog lang niet klaar; alleen het was te koud om hem nog langer met blote handen vast te houden!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)