27-01-2009 sneeuwscootersafari
Het licht hier in Lapland is heel typisch; een rustig en constant grijswit licht, haast zonder schaduwen, van laaghangende grijze sneeuwwolken, waar af en toe hele lichte miezer-sneeuw uitvalt. Het lijkt nooit veel te sneeuwen, toch waren onze sporen van de eerste dag volledig ondergesneeuwd toen we gister dezelfde helling afsleede. We hebben sinds we hier zijn nog geen moment de zon gezien! En al is het gemiddeld zo’n -10 graden overdag, het voelt nooit echt heel koud – nou kleden we ons er natuurlijk ook wel op als we naar buiten gaan, je moet wel, je mag het Finse klimaat niet onderschatten want volgens Veli en Timor kan de temperatuur 20-30 graden in een uur veranderen…
Vandaag hebben we een heerlijke opwindende dag op de sneeuwscooter in een prachtig natuurgebied gehad! Timor ging vandaag ook weer mee, en Hans en ik kregen samen een sneeuwscooter, dus we gingen met 3 sneeuwscooters op pad. Al staan er hier in de achtertuin een aantal sneeuwscooters, we stapte in het busje om naar het huis van Veli zelf te rijden, 5 minuten verderop, waar op het erf 3 sneeuwscooters sneeuwvrij gemaakt waren en klaarstonden. Na een korte uitleg van hoe gas, remmen, en sturen werkten konden we vertrekken: ik mocht als eerste, met Hans achterop, en reed/gleed achter Veli aan een pad op en het bos in. Ik vond het hartstikke leuk om te doen, de sneeuwscooter reageerde redelijk makkelijk en het gaf natuurlijk een kick om op zo’n apparaat te rijden! Na een tijdje gereden te hebben stopte we eventjes en wisselde Hans en ik van plaats, en toen begon natuurlijk het echte scheuren pas… Hans moest net als ik wel eventjes wennen aan de sneeuwscooter en het rijden op sneeuw zelf (en hoe zacht die kan zijn…) maar toen hij eenmaal de slag te pakken had ging het hartstikke goed, wat Veli ook blijkbaar vond want hij heeft er een prachtige lange, uitdagende rit van gemaakt voor ons, en zei een paar keer dat Hans erg goed reed!
We hebben uiteindelijk waarschijnlijk zo’n 50-60 kilometer gereden, door allerlei landschappen; mooie dichte (dennen)bossen met prachtige riviertjes diep onder de sneeuw verborgen, open vlaktes en weidse moerassen met berkenbossen en struiken omringd, enorme meren met eilandjes, steile beboste hellingen die uitkwamen op kale pieken met bomen die gezandstraald zijn door sneeuw en ijs tot ijssculpturen…
Naarmate Hans de sneeuwscooter beter onder controle kreeg ging Veli sneller rijden, waardoor we af en toe echt de bospaden over leken te vliegen! Af en toe stopte we midden in een open moerasvlakte of bij een open vlakte in het bos waar in de zomer een riviertje stroomt; als je goed luisterde kon je onder het ijs en de sneeuw het water horen kabbelen – en in de sneeuw van de rivier zagen we allerlei sporen, zoals lynx, sneeuwhaas, eland, mink en hermelijn… Maar het meest indrukwekkende was toen we opeens een grote witte vlakte opreden, een groot meer met een aantal eilandjes erin! Flink gas gevend scheurde we langs de oever van het meer, om uiteindelijk dwars over het meer te schieten en in het midden te stoppen. Tot onze verrassing was het meeroppervlakte niet glad, ondanks dat het zo leek vanwege de witte sneeuw overal; het was bobbelig, alsof de golven zelf bevroren waren geraakt voordat ze ondersneeuwde. Toen wij het meer opscheurde reden we zo’n 50 km/uur, wat misschien niet snel lijkt, maar zeker snel voelt als je op een sneeuwscooter zit… Ik probeerde tijdens het rijden foto’s te maken en af en toe te filmen maar kon op dit meer op een gegeven moment niet meer filmen omdat mijn vingers vastvroren aan het toestel!
Na een korte stop midden op het meer reden we naar de oever aan de andere kant om opeens de kant op te rijden en tussen de bomen door te prikken naar een noodhut, die op vele plaatsen in de Lapse wildernis staan om mensen tijdelijk of in nood onderdak te bieden. Het piepkleine hutje was van binnen bijna volledig gevuld door een ouderwets houtfornuis, een slaapplank, een klein tafeltje en twee krukjes. Overal lag, stond of hing een allegaartje van keukengerei, brandhout, aangebroken houdbare voorzieningen zoals pasta en koffie, blocnootjes, beddengoed, kledingstukken, ijzerdraad, visgerei, touw, aluminiumfolie, alles wat ooit misschien iemand z’n leven zou kunnen redden. Er lag zelfs een doosje sigaretten met een sigaret er nog in! Iedereen mag zo’n hut gebruiken, maar net als in de alpen wordt verwacht dat je het achterlaat zoals je het gevonden hebt, of nog beter. Als mensen iets over hebben laten ze het achter. Veli vertelde dat hij vorige winter op de sneeuwscooter het huidige “nieuwe” houtfornuis hier naartoe gebracht had omdat de oude kapot was.
Toen het water kookte kregen we weer hete chocolademelk met een beschuit, en toen iedereen opgewarmd was gingen we weer op pad, met een stevig tempo! Na nog door een moerasgebied en een bos gereden te hebben schoot Veli na een kort ritje over de weg opeens de helling op, zo het bos in, dus wij erachter aan… Het was voor een eerste keer op de sneeuwscooter een spannende klim omhoog, maar toen we eenmaal bij de top, boven de bomen, uitkwamen kregen we een prachtig uitzicht over de omgeving en het gebied waar we tot nu toe in gereden hadden. Maar die paar eenzame dennenbomen aan de top waren zelf ook prachtig, helemaal misvormd door wind en weer, en letterlijk gezandstraald met sneeuw en ijs tot de takken zwaar en wit waren maar de bast nog schoon en roodbruin was. Hier op de top werd ik opeens een beetje rillerig, niet zo zeer koud maar het leek wel alsof ik nauwelijks kleren aanhad! Na een tijdje van het uitzicht genoten te hebben reden we weer omlaag om nog een laatste keer het gas open te zetten en flink door het bos en over het moeras terug naar het huis van Veli te scheuren; de laatste kilometers reden we tegen de 70 km/uur, wat een ongelofelijke adrenaline-kick gaf!
Eenmaal terug verheugde Hans en ik ons op de sauna, en hoopte dat ie warmer zou zijn dan gister toen hij nauwelijks boven de 40 graden uitkwam. Timor verzekerde ons dat we over een kwartiertje naar beneden konden, maar de sauna wilde maar niet opwarmen en na het zelf ook een paar keer bekeken te hebben gaven we het maar op en namen alleen een warme douche. Jammer, we hadden ons erop verheugd! Veli zei later dat de sauna wel anderhalf uur nodig heeft om op te warmen, en al twijfelen we hieraan aangezien het element gewoon niets leek te doen, hij zou er naar kijken. Hopen dus dat het morgen wel werkt, we raken er namelijk aan gewend en verheugen ons erop na een dagje buiten zijn! De rest van de middag hebben we besteed aan rusten en wat mailtjes schrijven, inclusief een mailtje om naar ons blog te sturen. Jammer dat we niet gelijk ook kunnen checken of de posting goed is geplaatst door de software, maar het zou wel een uitkomst zijn als we voortaan op die manier als we onderweg zijn het thuisfront op de hoogte kunnen houden…
Het eten hier is eigenlijk slecht en smakeloos, maar we beginnen er aan te wennen en kunnen er wel om lachen, en we hebben veel snoep en dingen als cupasoep, sinasappelsap en chocolademelk om te compenseren… Maar zo hebben we hier al iedere avond als groente dezelfde, diepvries, uitgedroogde maïs/erwtjes/paprika mix. Bijna iedere avond zit daar te bruin gebakken, uitgedroogde, te zoute diepvriesfriet bij, en vaak ook krieltjes en/of te harde pastaschelpjes… Er is, los van de zoute friet, verder kraak nog smaak aan. Vlees of vis is vaak ook diepvries, of zelfs uit blik, en bijna altijd te doorbakken en uitgedroogd – alsof het eten al een half uur eerder klaargemaakt was en sindsdien op de warmhoud-platen op ons staat te wachten. De salade met kant en klare dressing en augurk/olijf uit een potje vooraf is een van twee varianten die we om en om, en een enkele keer samen, krijgen. De toetjes zijn altijd uit pak/blik… Aan de ene kant proberen ze wel alles netjes te presenteren, maar tegelijkertijd doen ze ook maar wat. Zo waren de flensjes van de Lidl met aardbeienjam ijskoud, terwijl die toch eventjes in de magnetron opgewarmd zouden moeten worden… Ach we kunnen er om lachen!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)