29-01-2009 Huskysafari, sneeuwschoenwandeling, avondwandeling

We dachten dat de rendierdag en sneeuwscooterdag leuk waren, nou vandaag was nog leuker! Na een lange rit van dik een uur over wegen die vaak echt helemaal van ijs waren werd de weg steeds kleiner en hobbeliger en kronkelde door het bos, tot Timor het busje stilzette… Toen we uitstapte hoorde we de hondjes al tekeer gaan, helemaal blij! Vandaag deden Kristina en een ander meisje, Jenny, ook mee, dus we waren met z’n 5’en. Drie sleeën met ieder 6 honden stonden al klaar en de rest, zo’n 80 honden, stonden achter het hek van de kennel te janken en piepen en joelen omdat ze jaloers waren dat ze niet mee mochten, ongelofelijk wat een lawaai en prachtig gezicht!

De kennelhoudster, Paula, gaf ons wat instructies: mee-leunen met de slee in de bochten, als je bergopwaarts gaat een beetje mee-steppen om de honden te helpen, maar het allerbelangrijkste, als je stilstaat altijd je voet op de rem houden, en als je vertrekt ook gelijk al! Dat leek ons een beetje overdreven, maar gezien het uitbundige enthousiasme van de honden die klaarstonden en letterlijk stonden te stuiteren in hun harnassen van opwinding, misschien toch wel een goed idee om te doen… ik mocht gaan zitten op het rendiervel dat over de slee lag, en Hans ging – met zijn voet op de rem – achter de slee staan op de slee-latten. Paula maakte de sleeën los van de bomen, ging achter de voorste slee staan, keek nog even om om te zien of iedereen klaar stond, en scheurde de hoek om de bosjes in… En gelijk onze honden erachteraan, dolblij om eindelijk, eindelijk te mogen rennen! Hans zei later dat het geen overdreven opmerking was geweest om de rem te benadrukken, de honden scheurde er gelijk vandoor.

Het was echt een waanzinnige ervaring, prachtig om te doen en geweldig om te zien hoe blij en enthousiast die honden waren dat ze mochten rennen; ze waren echt niet te houden, en als we even stilstonden om te wachten op elkaar of als Hans en ik even van plaats verwisselde, dan moesten we echt constant de rem erop houden! En als we te lang stilstonden (al na een paar minuten) dan gingen de honden van de achterste slee janken en joelen en piepen en stuiteren; die van ons waren weliswaar stil, maar stonden wel als strakke veren klaar om weg te racen als het mocht… Paula vertelde dat de helft van de honden van de achterste slee al 2 maanden niet hadden mogen rennen omdat ze ziek waren of gewond, en nu dus letterlijk op springen stonden om weer te mogen rennen!

We zijn wel anderhalf uur weggeweest met de honden, dwars door de bossen en over de velden, het was echt een prachtige tocht! De honden leken onvermoeibaar, hapte onderweg naar sneeuw als ze dorst hadden en poepten en plasten zelfs al rennend… En als we stilstonden dan gingen sommigen gelijk rollen en spelen in de sneeuw, of liggen; maar anderen bleven staan, trillend van opwinding en spanning dat ze weer zouden mogen rennen. Maar ze werden ook graag even geaaid door ons aangezien ze erg sociaal en vriendelijk waren en dolgraag aangehaald werden. Paula vertelde dat als je echt tochten wilde maken je 8 honden voor de slee kon spannen, en dat hele ervaren menners met wel 18 honden konden rennen, en dat je dan snelheden van zo’n 50 km/uur kon halen! Dat konden we ons wel voorstellen, dit ging naar ons gevoel al snel… Het is een geweldige manier om door de sneeuw te reizen, we konden ons al voorstellen dat je een paar dagen onderweg bent met de honden!

Aan het einde van de tocht hoorde we de honden in de kennel al janken van blijdschap – ze hoopte zeker dat we nu de rest uit rennen zouden nemen! We hebben nog een tijdje staan kijken en spelen met de honden waar we mee waren gaan sleeën voordat we de helling opliepen naar de teepee die daar stond om op te warmen bij het vuur en wat te drinken, en de honden liepen langs het hek van de enorme kennel mee met ons. In de teepee brandde een groot vuur, de moeder van de kennelhoudster zat er al, en er lag een hond lekker op wat stro in een hoekje; blijkbaar was ze de roedelleidster van de kennel, en was dit dus haar voorrecht! We zagen inderdaad ook wel dat ze een belangrijke hond was, want er kwam nog een hond de teepee inkruipen, op zoek naar een knuffel, maar deze sloop echt laag over de grond naar binnen, constant alert of de andere haar weg zou komen jagen…

Nadat iedereen weer warm was gingen we weer naar buiten, waar alle honden gelijk naar het hek kwamen rennen en letterlijk over elkaar heen klauterde en door de brede mazen van het hek reikte op zoek naar een aai of een knuffel! We hebben daar denk ik nog een half uur staan kijken, er was constant wat te zien want honden gingen met elkaar stoeien of gewoon lekker opkrullen en een dutje doen, of met de voorpoten tegen het hek staan in een poging contact te maken met ons… We zagen ook al gauw na wat uitleg de hiërarchie binnen de roedel – een van de oudere honden greep regelmatig corrigerend in als de jongelingen te wild werden in hun spel. Toen we de helling afliepen richting de auto sprongen de honden die nog voor de sleeën stonden gelijk op en gingen keffen en blaffen van opwinding, zeker in de hoop dat we nog een rondje met ze zouden rennen!

Na met moeite onszelf weg te hebben gesleurd van de honden stapte we weer in de auto terug richting het hotel. Na een kleine pauze begon het volgende punt op het programma, een wandeling met sneeuwschoenen… We waren van tevoren een beetje bang dat het erg zwaar zou worden, maar dat viel enorm mee, het was een hele prettige manier van jezelf voortbewegen; we kregen redelijk kleine, aluminium frames met sterke canvas banden, die erg veerkrachtig en licht waren. Blijkbaar de soort sneeuwschoen die vaak door houthakkers gebruikt wordt in Finland. Tijdens het wandelen door het bos en over een bevroren riviertje achter het hotel kreeg je echt het gevoel dat de sneeuwschoenen niet eens nodig waren, maar toen deed Timor een sneeuwschoen uit en liet zien wat het verschil was… Hans en ik hebben ook vooral heel erg genoten van de sneeuw, de rust en de stilte van het bos, en de mooie natuur.

Na het sneeuwwandelen hebben we genoten van een heerlijke sauna en, tot onze verassing, een lekkere maaltijd (we beginnen er waarschijnlijk aan te wennen…) van maïsmix, aardappelen, yoghurt-augurk saus en gebakken ansjovis met een constructie van jam, sponscake en slagroom toe… Om negen uur stond er nog een ding op het programma vandaag, een wandeling naar de teepee op de helling tegenover het hotel, en zoeken naar het noorderlicht. Gelukkig had Veli geen zin om te lopen dus kregen we een lift met de sneeuwscooter (leuk, in het pikdonker die helling opscheuren!) en eenmaal boven hebben we een tijdlang in het donker staan genieten van het donker en de stilte. Je hoort hier echt alleen maar wat je zelf produceert aan geluid. Helaas was het rare licht dat we een paar dagen terug gezien hadden geen noorderlicht maar het licht van Tervola – zelfs hier hebben ze lichtvervuiling, met die lage bewolking die volgens Veli al heel de winter aanhoudt… je kon zelfs het licht van een auto of sneeuwscooter op een helling in de verte zien, zo ver konden we zien en zo erg reflecteerde de sneeuw en de bewolking het licht! Het was heerlijk, lekker mild qua weer (misschien maar –3 graden en volledig windstil) en al was er geen noorderlicht te zien, we hebben er toch van genoten. Veli had een lekker groot vuur gestookt in de teepee en we hebben nog een tijdje warme chocolademelk zitten drinken, in het vuur staren en een beetje praten voor zover dat ging qua taal over reizen en over Veli’s leven hier in de omgeving. Veli neemt wel rustig de tijd voor alles, dat waarderen we erg, en het was tegen 11 uur toen we weer beneden waren en richting bed gingen!