30-01-2009 IJsvissen, ijsbreker cruise
Vanochtend moesten we “vroeg” op, het programma begon namelijk al om kwart voor negen met een kort ritje naar een dichtbijgelegen meer om een uurtje ijsvissen te doen. Het was best gek om zo vanuit de steiger het meer op te lopen, een grote vlakte wit met in het bos aan de randen allerlei weekeindhuisjes met hier en daar een steiger. Timor liep een eind het midden van het meer op, tot voor een inham; dat was volgens hem een goede plek om te gaan vissen, aangezien de vissen in en uit de inham zouden zwemmen. Met de enorme handboor die hij bij zich had boorde hij een gat in het ijs, en tot onze verbazing verdween wel een meter lengte van de boor het ijs in voordat hij eindelijk water raakte! Toen mocht Hans een gat boren, en moesten we met een plastic schuimspaan het ijsgruis uit de gaten scheppen. Met minihengeltjes en plastic aas-met-vissmaak konden we dan eindelijk beginnen met vissen; de lijn helemaal vieren tot het aas de bodem raakte, en dan weer iets innemen tot het aas net boven de bodem hing… Het bleek dat we maar zo’n 2 meter lijn nodig hadden, wat dus betekent dat het meer nog maar 1 meter diep was onder de 1 meter dikke ijslaag!
We hebben natuurlijk niets gevangen (gelukkig maar, wat moet je er in ons geval mee tenslotte!), maar toch was het erg leuk om te doen, en hebben we wel het idee dat je zoiets als de gelegenheid er weer is zeker nog eens zou kunnen doen. Gewoon erg rustig en ontspannen om te doen, en een prachtige omgeving om het in te doen. Na een uurtje was het tijd om weer te gaan, we moesten tenslotte nog een eind rijden naar Kemi voor de ijsbreker cruise! Omdat we nog wat tijd overhadden volgens Timor tegen de tijd dat we bij Kemi aankwamen, heeft hij ons even door het centrum gereden. Daar zagen we het sneeuwkasteel in aanbouw; officieel zou deze volgens wat we van tevoren op internet gelezen hadden morgen geopend worden, maar zo te zien zou dat nog wel even duren aangezien ze nog verre van klaar waren!
Richting de haven rijdend was er al een tijdje een witte vlakte te zien naast ons, maar daar kijken we al niet meer van op tegenwoordig – totdat Timor vertelde dat dat de zee was waar we naar keken! Tot onze schrik stonden er wel vier bussen vol Chinezen en nog zo’n 10-15 auto’s op het parkeerterrein bij de Sampo, de ijsbreker waarmee we gingen varen… Tot nu toe zijn we verwend geweest met privé of bijna privé uitstapjes, maar vandaag moesten we er dus aan geloven. Maar gelukkig ontmoette we aan boord in het restaurant twee meisjes, een uit Nieuw Zeeland en een uit Belgie (die werkte als gids in Rusland, en zelfs in Siberie gewoond heeft) waar het heel gezellig mee kletsen en lachen was aangezien we alle vier eenzelfde interesse in reizen hebben en dus op een lijn lagen!
De ijsbrekercruise zelf is niet iets dat we zouden herhalen, of per se aanraden aan anderen, maar dat is ook omdat we natuurlijk inmiddels zwaar verwend zijn wat betreft de dingen die we gezien en gedaan hebben! Ik baalde ook van de timing van alles: we moesten om 12 uur aanwezig zijn in het restaurant, wat ook precies het moment was dat het schip ging varen; en om half 2 net op het moment dat het schip door het echte, verse ijs ging breken moesten we binnen zijn voor een praatje van de gids over het schip. En het is duur, en massatoerisme; Hans denkt dat er zo’n 200-300 man op een relatief klein schip zat. Maar het is wel zo dat de soepmaaltijd die we kregen erg lekker was, het gezellig was met de twee meisjes die vanwege de drukte aan ons tafeltje gezet waren, de gids was redelijk vriendelijk en de ervaring zelf natuurlijk helemaal geweldig…
De zee hier bestond uit een ogenschijnlijke gladde witte vlakte (in werkelijkheid bobbelig maar bedekt onder verse sneeuw), een donkerkleurige geul van ijsbrokjes waar er recent gevaren was, en daartussen een overgang van scheuren, grote gebroken witte platen, kleine platen, grote brokken en kleine brokken… en waar het open water leek te zijn, tussen de platen en brokken, was het in werkelijk met glad zwart ijs overgevroren – wat prachtig voor het schip uit in scheuren spleet voordat het opgehakt werd door de boeg. Het schip voer net zo makkelijk door het ijs als een gewoon schip door water… Nou was het ijs ook niet dik, maar 15-20 cm, terwijl volgens de gids het vaak letterlijk tientallen meters dik kan zijn; dit was uitzonderlijk voor deze tijd van het jaar, maar kwam vanwege de aanhoudende wind deze winter, waardoor het ijs gewoon niet de kans had gehad om dik te worden.
Na een prachtig rondje varen door het ijs, zowel bestaande geulen openbrekend als nieuwe geulen slaan in vers ijs, groef het schip zich vast in vers ijs en kwam tot stilstand. Tijd om te zwemmen! Ik had toen we vanochtend opstonden voor mezelf besloten dat ik ging zwemmen, ik had daarvoor steeds twijfel gehad maar kon me niet voorstellen dat ze ons kou zouden laten lijden! Hans en ik hadden geluk en zaten toevallig in de eerste lichting doordat we op de juiste plek stonden op het juiste moment… We kregen een dik rood schuimrubber thermo-reddingspak aan, “one size fits all” dat los om de ledematen zat maar zo strak om je gezicht dichtritst dat je niet meer verstaanbaar kon praten, met enorme zware rubberen handschoenen eraan waardoor we niet meer op het knopje van het fototoestel konden drukken! We werden in de kleding geholpen door een bemanningslid die mensen super efficiënt verwerkte, als worsten… Als misvormde rode teletubbies mochten we naar buiten waggelen, van de loopplank af het ijs op, waar bemanningsleden klaarstonden om ons het water in te helpen naast het schip, tussen de ijsbrokken. En dan is het gewoon een kwestie van dobberen, op je rug of half op je buik. Veel meer kan je niet! Het was wel erg leuk om te doen, eigenlijk helemaal niet koud maar gewoon leuk – al denk ik dat na een tijdje het ook in zo’n pak ijzig koud wordt… ik had bij mijn pols een piepklein wrijfplekje in het pak en voelde de kou al gelijk brandend naar binnen slaan!
Na onze “duik” zijn we weer het schip in gewaggeld (en vroren toen we even stilstonden vast aan de reling omdat het natte water gelijk bevroor), werden weer efficiënt uit onze inmiddels met ijs bedekte pakken gepeld – waarop gelijk de volgende lichting erin werd geritst – en konden toen nog een tijd op het ijs naast het schip staan en genieten van deze ervaring en het prachtige uitzicht over de ijszee! We hebben daar toch zeker een uur stilgelegen terwijl lichting na lichting kleine Chinezen in hun enorme teletubbie-pakken naar beneden waggelde om in het water te dobberen… Het was echt een hele leuke, bijzondere en stoere ervaring! Na een korte vaartocht terug naar de haven konden we, inmiddels helemaal verkleumd, weer in het voorverwarmde busje bij Timor rollen om tegen half zes terug in het hotel aan te komen. Auto’s worden hier trouwens ruim van tevoren aangezet, om de motor eerst goed warm te laten draaien voordat ermee gereden kan worden!
Na het eten (gehaktballen uit blik maar geen maïsmix…) hebben we nog een laatste, heerlijke, hete, sauna genomen – tegen de 60 graden! En nu is het even rusten voordat we naar bed gaan om morgenochtend op ons gemak in te pakken en te vertrekken.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)