We vlogen vanochtend om een uur of tien 's ochtends vanuit Oslo, na een rustige nacht en een lekker uitgebreid ontbijt. We vlogen zo'n 1,5 uur over Noorwegen en Zweden, met een tussenlanding in Tromso, en ongeveer 1,5 uur over de zee. Helaas was het behoorlijk bewolkt waardoor we niet zo veel van Noorwegen/Zweden zagen... Toen we aan kwamen vliegen op Spitsbergen klaarde het op en hebben we een tijdlang over prachtige, enorme gletsjers gevlogen, heel erg indrukwekkend!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben voordat we aan boord stapte net 2 uur in het stadje Longyearbyan rondgeslenterd – een klein plaatsje met maar zo’n 1100 inwoners, maar wel de “hoofdstad” van Spitsbergen. We keken onze ogen uit vanwege de vele sneeuwscooters die overal staan (nu natuurlijk niet in gebruik) en de ski’s/sleeën/sneeuwschoenen bij iedere voordeur – en zijn eigenlijk wel nieuwsgierig hoe het hier in de winter uitziet. Mooi wit en heel erg koud waarschijnlijk – het is nu immers “al” 5 graden boven nul. We hebben ook al onze eerste ijsberen van heel dichtbij gezien – weliswaar opgezet, helaas. Longyearbyan ligt uitgespreid tussen een aantal bergen, met uitzicht op de zee, een fjord en overal om ons heen meer bergen. Die bergen en sowieso het hele landschap zien er erg “arctisch” uit: zoals we het inmiddels al in andere koude uithoeken van de wereld gezien hebben zoals IJsland, Antarctica en Ushuaia – hele kale bergen die uit puin lijken te bestaan, met minimale begroeiing en overal plukjes sneeuw. Dat zagen we in IJsland, dat alle rotsen uiteindelijk tot puin verpulverd worden door de constante extreme kou en de wisselwerking tussen vriezen en dooien. Er was wel een bloem die bij het smeltwaterriviertje dwars door Longyearbyan bloeide (het is tenslotte zomer), die heel toepasselijk precies leek op een plukje ijsbeerhaar!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zijn in de haven van Longyearbyan aan boord van de MS Expedition gestapt en zitten nu in onze hut een beetje te wennen, te rusten, en de papieren te lezen die de reisorganisatie GAP voor ons achtergelaten hebben over het schip en waar alles te vinden is. We worden waarschijnlijk zo opgeroepen om een welkomstpraatje en veiligheidsinstructie (vaste prik aan boord van een schip) te krijgen, en we verschepen om zeven uur 's avonds... We zijn benieuwd en hebben er zin in! We vinden het al heel wat dat we een mooie, ruime hut met een groot raam hebben - we hebben ongevraagd een upgrade gehad van "hut met patrijspoort" naar "hut met groot raam" – en omdat deze tijd van het jaar de zon nooit ondergaat kunnen we zelfs 's nachts in bed nog van alles zien, mocht er iets te zien zijn... Dit schip is duidelijk comfortabeler en nieuwer dan de MS Ushuaia, waar we een kleine, benauwde hut onderin het schip naast de motoren hadden en dus hele dagen in de lounge doorbrachten – al had dat schip absoluut ook heel veel karakter en hebben we genoten van die reis!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
In ieder geval hebben we vanmiddag in de lounge uitleg over de boot gehad, en daarna hebben we de veiligheidsoefening gehad: het alarmsignaal ging, waarop iedereen naar zijn hut moest gaan om de zwemvesten op te halen en terug naar de lounge komen, waar we na een uitgebreide uitleg over de veiligheidsprocedures op zee en aan boord in onze “reddingsgroepjes” naar de reddingsboten gebracht werden voor een uitleg ter plekke en een snuffelbezoekje in de reddingsboten. Toen mochten we onze reddingsvesten terugbrengen naar onze hut en moesten we weer terug naar de lounge waar we de officiële introductie van de bemanning, de gidsen en de “hotelbemanning” kregen voordat het hoog tijd was om te gaan eten om half acht ‘s avonds!
)
)
)
)
)
)
)
)
Het eten was heerlijk en goed verzorgd; we gaan het (te) goed hebben deze reis! We hebben gezellig gekletst met een Fins echtpaar die al 15 jaar aan het reizen zijn – constant. Die zijn echt al overal geweest! Maar we komen sowieso veel mensen tegen die al “overal” geweest zijn – het was leuk om te zien dat toen een van de gidsen tijdens een lezing vroeg wie er allemaal al op Antarctica geweest waren, bijna de helft van de groep zijn hand opstak! Na het eten moesten we weer naar de lounge voor de laatste briefing van de dag, over hoe je in en uit een zodiac moet stappen en zitten en varen. We moesten ons ook intekenen op 1 van 3 “zodiac-groepen” om te zorgen dat het af en aanmeren zo soepel mogelijk gaat en er niet 120 man tegelijk naar de omkleedkamers gaan (de “mud-room”) waar je via een trappetje de zodiacs in kunt stappen. En toen we doodmoe om kwart over tien ‘s avonds naar onze hut strompelde lag het programma voor morgen al klaar – wekdienst om zeven uur en ontbijt om half acht!
)
)
)
Inmiddels is het al weer heel erg laat, wel half elf ‘s avonds, en we zitten eindelijk weer in onze hut. Het is een hele lange en onrustige middag en avond geworden met heel veel briefings en instructies, en wijzigingen van plannen. Om te beginnen moesten we vroeger dan gepland de haven verlaten, omdat een ander schip een medisch noodgeval had en onze havenplaats nodig had. Maar dat betekende niet dat we konden gaan varen, want van sommige passagiers was de bagage kwijtgeraakt en werd met de late vlucht nagestuurd, dus die zou pas rond twaalf uur vannacht aankomen en daarom moest het schip in de buurt van Longyearbyan blijven. Er zal vanavond iemand van de bemanning om half een ‘s nachts in een zodiac (rubberboot) naar het land moeten varen om de bagage op te halen...