Het was weer een onrustige nacht, met veel hobbelen en stuiteren, en we waren om 5:50 klaarwakker dus zijn maar opgestaan om de binnenkomst in de stad Vladivostok mee te maken. We reden langs een van de vele forten van de vestigingslinie, en langs enorme flatgebouwen. Deze hele etappe is echt snel voorbijgevlogen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Stipt zoals heel deze reis reed de trein om 6:55 Vladivostok station in, en op het perron stond wel een hele mooie kilometerpaal, die moest natuurlijk op de foto! Gewone kilometerpalen hebben we deze reis wel af en toe gezien, meestal een paar in de buurt van grotere plaatsen, maar het is een hele kunst om ze te spotten; onopvallende witte bordjes langs de kant van het spoor met cijfers erop. Dit was tenminste een flinke, samen met een oude locomotief op het perron om de aanleg van de Trans-Siberische Spoorlijn te vieren. We zijn eigenlijk een jaartje te vroeg (of misschien juist precies op tijd) want volgend jaar bestaat de Transsib 100 jaar!
)
)
)
)
Onze chauffeur stond al te wachten en we vroegen hem een foto te maken van ons bij de kilometerpaal – we zagen er niet uit na 3 dagen zonder douche, maar dit moment wilde we wel even vastleggen! Hij bracht ons daarna naar het hotel vlakbij. Het hotel kan niet veel verder dan een halve of hele kilometer hemelsbreed van het treinstation vandaan geweest zijn, zo dichtbij was het, en het zag er keurig en comfortabel uit.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Bij het inchecken kregen we echter even een flinke teleurstelling, de reisorganisatie had namelijk niet een vroege check-in geregeld, en de kamer was ook niet klaar (er hadden mensen in geslapen vannacht, anders hadden ze ons de kamer misschien wel gegeven) en pas om 11 uur beschikbaar. Het trainee-meisje achter de balie bood ons een early check-in voor de volle prijs van de kamer – voor effectief 4 uur eerder erin te mogen, want het was nu 7 uur ’s ochtends en normale checking zou om 11 uur zijn. Dat was te gek natuurlijk, dus we weigerde het aanbod, en nu moesten we dus van 7 uur tot 11 uur in de lobby uitzingen.
Normaal zou het niet zo heel erg zijn dat we er pas om 11 uur in konden, maar vandaag vertrok onze stadsexcursie van Vladivostok om 11 uur, en die zou duren tot 14 uur! Niet zo fijn geregeld allemaal, na drie dagen treinen zonder douche.
Het hotel kon verder niets voor ons doen, dus we hebben ons maar in de lobby geïnstalleerd; de wifi was in ieder geval prima en er waren redelijk comfortabele bankjes waar we konden hangen. We hebben geprobeerd iemand te benaderen van de reisorganisatie via de online chat van hun website, maar kregen daar geen reactie op. Toen hebben we een email gestuurd naar onze contactpersonen van het boeken, nadat we een tijdje hebben zitten zoeken naar hun emailadressen – die stonden niet op mijn mobiel want dat soort contacten worden allemaal thuis gedaan vóór vertrek. Toen we dat gedaan hebben, hebben we gebeld naar het Russisch lokaal supportnummer, waar we iemand te pakken kregen. Maar de boodschap was duidelijk: jammer maar helaas, hij kon niets voor ons doen, het was hotelbeleid en er was geen early check-in geregeld door de reisorganisatie dus helaas.
Toen hebben we het maar opgegeven en gehangen en geïnternet in de lobby, vlakbij een stopcontact voor wanneer de mobiels leeg begonnen te raken. We hebben alle mails gelezen, de reacties op het blog, whatsappjes binnengehaald, alle updates bijgewerkt, alvast ingecheckt voor de vlucht voor morgen, gegoogeld naar een restaurant voor vanavond, enz… We hadden zelfs een leuk mailtje van onze geologische gids uit Ethiopië, over de huidige activiteit van de Erta Ale, leuk!
)
)
Op gegeven moment zagen we twee motorrijders zichzelf buiten klaar maken voor vertrek; het was een stel van middelbare leeftijd, met een nummerplaat die niet Russisch was – het bleek een Nieuw-Zeelands stel te zijn die helemaal vanuit Nieuw-Zeeland via Zuid-Korea en nu dwars door Rusland aan het reizen waren, op de motor! Leuk! Hans is er even mee gaan kletsen en heeft hun blog gekregen, en ze later thuis nog gevolgd tijdens hun reis.
)
Hans heeft een klein dutje gedaan en we hebben lekker wat van onze kostbare chocolade gegeten en mensen gekeken in de lobby. Er stond constant te harde en redelijk irritante muziek op in de lobby, en op de website van Go Russia (die we natuurlijk uitgeplozen hadden op zoek naar de emailadressen van de dames waarmee we contact hadden gehad tijdens het boeken) stond over dit hotel dat je je er gemakkelijk kon opfrissen – ja in de douche van de gymzaal ja. Zucht. Gelukkig ging de tijd al met al niet al te langzaam.
Rond 10:45 zijn we weer gaan informeren bij de balie en gelukkig, de kamer was klaar. We zijn gauw even naar boven gevlogen om onze spullen te dumpen en even een plens water over ons gezicht te gooien, en toen we weer beneden kwamen stond onze stadsgids al klaar in de lobby. Ze hoorde dat we zo lang hadden moeten wachten in de lobby en riep dat we haar hadden moeten bellen, want ze had best eerder gekund – maar ja, we hadden van haar geen nummer natuurlijk. Ze vroeg welk nummer we hadden, en toen we haar het Russische noodnummer lieten zien moest ze lachen: dat is een Moskou nummer, daar heb je lokaal niets aan! En zeker niet in zo’n gigantisch land als Rusland, we zijn ruim 9000 km van Moskou vandaan…
)
Ze heeft ons op een gevulde stadsexcursie genomen; als eerste even terug naar het mooie Art Deco treinstation dat meer dan 100 jaar oud was en we vanochtend maar heel kort even gezien hadden, maar nu uitgebreid konden rondlopen. We waren blij dat we vanochtend al foto’s hadden gemaakt van het kilometerpaal-monument, want er was nu een buslading Aziatische toeristen naar aan het kijken – en vanochtend was er niemand bij geweest!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zijn vanuit het station even naar een boulevard bij een winkelcentrum naast het treinstation geweest waar we zicht op de haven hadden, en zagen naar ons idee een schip uit Noord-Korea daar liggen. Op het plein voor het station stond een standbeeld van een redevoerende Lenin. We hadden eigenlijk onderhand wel wat trek gekregen, het was ook al bijna 12 uur, en onze vriendelijke stadsgids wees ons naar een kiosk waar we Russische hartige broodjes konden kopen. We hebben op goed geluk en met haar aanwijzingen wat uitgekozen, de smaak was helaas een beetje saai maar er zat in ieder geval veel vulling in en het smaakte wel!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen zijn we een eindje gaan wandelen terwijl zij vertelde over de geschiedenis van Vladivostok. Vlakbij het station was een groot plein met een mooi monument voor de Russische revolutie, en vlakbij iets dat een Tweede Wereldoorlog monument bleek te zijn, met mooie krachtige, heldhaftige scenes van allerlei facetten van de oorlog. Ik heb er even gauw foto’s van gemaakt terwijl Hans met de gids stond te kletsen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen zijn we verder langs een van de hoofdstraten van Vladivostok gewandeld, onderweg de architectuur bewonderend. Een aantal van de mooie oude statige panden werden opgeknapt en gerestaureerd, en volgens onze stadsgids waren de panden tegenwoordig populair voor allerlei bedrijven om zich in te vestigen. We liepen langs verschillende kleine stadsparken, mooi gelegen in het licht heuvelachtige terrein van Vladivostok, en overal stonden standbeelden; dat hebben we al meer gemerkt, in Rusland houden mensen van standbeelden!
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 12:15 kwamen we bij een mooie ornate stadspoort die speciaal gebouwd was voor een bezoek van de toen nog tsarevich-zijnde jonge Nicolas, die later tsaar zou worden, tijdens zijn bezoek in 1890 aan Vladivostok, om de start van de bouw aan de Trans-Siberische Spoorlijn te inaugureren.
)
)
)
)
)
)
)
)
Vanuit daar liepen we naar de havens, waar we als eerste langs de militaire haven liepen, en een groot en uitgebreid Tweede Wereldoorlog monument zagen. Onze stadsgids zag ons al likkebaarden om het te gaan verkennen, maar droeg ons eerst op even naar haar te luisteren terwijl ze nog even vertelde over het ontstaan van Vladivostok. Ze vertelde over de baai voor ons, de “Gouden Hoorn” die nooit echt bevriest en de reden is dat hier zo’n 130 jaar geleden een belangrijke marine-post gevestigd is die geleidelijk in een echte stad veranderde, maar door zijn belangrijke militaire en strategische functie tot 1992 een van de “Verboden Steden” was. Zo geheim, dat tot die tijd, als onze stadsgids tegen mensen in Moskou vertelde dat ze uit Vladivostok kwam, ze vroegen waar dat was! Vladivostok ligt zo dicht bij Azië en zo ver van Europa vandaan, dat de stad zich richt op het oosten en vanaf het eerste uur al een grote Chinese gemeenschap had. Zelfs nu in het laagseizoen stond het af en toe zwart van de Koreaanse en Chinese toeristen, en in de zomer en vakanties was het volgens haar nog vele malen erger!
)
)
Toen mochten we het geheel gaan verkennen. Er was een grote brede trap met de eeuwige vlam in het midden, daarnaast stond een Russische onderzeeër die nu in een museum veranderd was, en op beide zijkanten van de enorme trap stond geschut. Bovenaan de trap was een groot monument met levensgrote “kubistische” beelden van overwegend marinepersoneel afgebeeld waren, en bovenaan de trap ter hoogte van de eeuwige vlam een bronzen marine-baret.
)
)
)
)
)
)
)
)
Links van dit monument was een lange laan met twee niveaus. Op het onderste niveau witte stenen plaquettes met de details van bemanningen van gezonken onderzeeërs, en op de bovenste laan een eindeloze zwart-stenen muur met namen van gesneuvelde militairen uit de Vladivostok regio. Hier en daar waren verdroogde bloemen nog zichtbaar, geplakt bij specifieke namen. Erg indrukwekkend!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Als laatste bezochten we rond 12:30 de museum onderzeeër samen met onze stadsgids, die ons daar stond op te wachten en ons onze eigen gang had laten gaan bij het verkennen van het monument. Er was heel weinig nog over van de onderzeeër zelf, maar er waren wat kleine ruimtes gemaakt met afbeeldingen en objecten van de oorlog.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het achterste van de onderzeeër was wel intact gelaten, en via een ronde deur kon je erin kruipen. Er stond echt een wachtrij om erin te mogen omdat iedereen een selfie van zichzelf wilde maken in de ronde openingen van dit gedeelte!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen we eruit waren, moesten we van de stadsgids naar een speciaal punt in de stoep lopen, gemarkeerd met een granieten steen, want daar kon je de beste foto maken van de onderzeeër volgens haar. En natuurlijk moesten we samen ook op de foto ervoor!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen we helemaal uitgekeken waren zijn we rond 12:45 verder gelopen, langs de militaire haven en een monument voor de oprichting van de haven en dus de stad in 1860. Via de waterkant zijn we teruggelopen naar het begin van het Tweede Wereldoorlog monument, waar onze chauffeur ons binnen een paar minuten kwam ophalen om ons naar het volgende punt op het programma te brengen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We reden naar een mooi uitzicht punt over de stad en de bruggen over de “Gouden Hoorn”. Het was een beetje heiig maar het uitzicht was nog altijd mooi, en dit punt werd ook wel het adelaarsnest genoemd. Het was ook, zo te zien, een populair plekje voor pasgetrouwde stelletjes om te bezoeken, en voor geliefden om een hangslotje achter te laten, want het hing er helemaal vol mee!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 13:15 reden we weer terug de stad in, waar we naar de oude wijken van de stad gereden zijn, voor een korte wandeling door de achterafstraatjes van wat vroeger in de ruwe beginjaren van de stad de alle slechtste wijken waren, maar nu redelijk ingeslapen en veilig waren. Hier was de Chinese wijk, waar de huizen zo dicht op elkaar gebouwd waren dat er nauwelijks licht de straat bereikte, en eigen wetten golden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Vlakbij was een monument voor de Tweede Tsjetsjeense Oorlog, en we konden die even gauw bekijken voor de chauffeur ons weer ophaalde om ons naar de boulevard te brengen.
)
)
)
)
)
Hier waren we rond 13:30, en deed onze gids ons onderweg nog even richting verschillende attracties wijzen, mochten we daar vanmiddag nog puf voor hebben. Volgens onze gids was deze boulevard echt vlakbij ons hotel, en echt de moeite waard om later nog te bezoeken, vol restaurantjes en van alles. Het was best leuk om er te wandelen en de Russen te bekijken – en bekeken te worden! Want de Russen hier zijn wel Aziatische toeristen gewend, maar blanke witneuzen met dat vreemde taaltje dat wij spraken, dat zagen ze hier duidelijk niet vaak. We merken dat als wij in Rusland op straat Nederlands tegen elkaar praten, Russen op gehoorsafstand vaak verbaasd om zullen kijken – zoiets hebben ze nog nooit gehoord!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Klokslag 14 uur was de stadstoer afgelopen en waren we terug in het hotel, na nog een leuke wandeling over de boulevard als afsluiter. Onze gids vroeg nog even voor ons na bij de receptie voor een ontbijt box voor morgenochtend, dat volgens haar gewoon geregeld zou moeten kunnen worden omdat we te vroeg vertrokken voor het ontbijt in het restaurant (wij zouden er niet eens aan denken om zoiets te vragen!), en ze vroeg ook nog op ons verzoek naar een waterkoker voor ons. De ontbijt box zou om 17 uur klaarstaan voor ons, en de waterkoker was niet mogelijk, maar er stond schijnbaar een waterkoeler op de verdieping waar we ook warm water konden halen – of we konden thee of koffie kopen bij de bar… We zijn in onze kamer gaan douchen en rusten, en toen lag Hans een tijdje voor pampus. Ondertussen viel de stroom twee keer uit, waarbij de airco daarna als de stroom het weer deed automatisch aansprong. Niet zo heel handig!
)
We hebben lang getwijfeld over waar we konden gaan eten vanavond, en besloten uiteindelijk onze eerste keuze te proberen, Supra, een Georgisch restaurant dat Hans nog voor ons vertrek in Nederland gevonden had, en dat volgens onze stadsgids op loopafstand van het restaurant lag. Ze had het zelfs aangewezen toen we over de boulevard liepen en was voor ons even naar binnen gestapt omdat ze begrepen had dat ze vroeger op gegeven moment zo populair werden dat ze een minimum-consumptie gingen eisen. Maar dat gold niet meer, gelukkig; de vraag zou alleen zijn of we wel of niet plek zouden vinden. Maar het leek er vanmiddag op dat er genoeg andere opties in de buurt waren, dus om 17:15 hebben we ons aangekleed en zijn we richting het water gelopen om te kijken of we daar terecht konden.
)
)
)
Het was inderdaad niet zo ver lopen, maar Supra is schijnbaar een van de populairste restaurants in Vladivostok, want het eten is echt heerlijk en handgemaakt. Het was dan inderdaad ook vreselijk druk toen we naar binnen stapte, er zaten wel 10 mensen te wachten in het kleine voorportaal tot er plek was, en ik wilde al omdraaien en het opgeven en iets anders zoeken, maar Hans besloot toch even te informeren. De drie serveersters aan de balie spraken samen 5 woorden Engels, maar we kregen gecommuniceerd dat we met z’n tweetjes waren en wel even wilde wachten.
)
We kregen dus een nummertje uitgedeeld, nummer 5. Hans maakte een grapje, hoe zouden we namelijk weten als ze nummer 5 omriepen? We spraken geen Russisch! Ze moesten lachen en gebaarde dat het zo’n 20 minuten zou duren, dat was te behappen dus we zochten al een plekje om te zitten/leunen/staan. Maar toen ging het opeens heel snel; een van de andere serveersters had een ingeving, dook het volle restaurant in, kwam terug, discussieerde met haar collega’s, vroeg aan Hans “onverstaanbaar-open-kitchen-onverstaanbaar?” We gebaarde dat alles prima was zolang er maar eten was, en opeens werden we gemaand om achter haar aan het restaurant in te lopen… We hadden schijnbaar opeens, nog voor alle andere wachtenden, een plek? Hans en ik snapte er niets van maar liepen achter de serveerster aan het drukke en volle restaurant in, en we werden weggezet aan de bar recht aan de werkplekken van de koks en de open BBQ-oven.
)
Misschien was dit wel een slechte plek in de ogen van Russen en/of dit restaurant, maar Hans en ik voelde onszelf net VIP’s, wat een mooie plek! In Nederland zou je extra betalen voor zo’n plekje, we zaten zo dichtbij de koks dat we met onze vorken zo het eten uit de keuken konden pikken – en daar heel erg toe verleid waren, want alles was heerlijk, vers en voor je neus in elkaar gezet! We konden zien dat hier extreem hoge hygiëne- en gewichtseisen golden, want alles werd gewogen, en voor alles waren handschoenen en die werden continu gewisseld. Indrukwekkend en fascinerend, en het zag er allemaal zo lekker uit!
)
)
De “dumplings” waar dit restaurant om bekend is werden aan de lopende band door drie dames met de hand vers gedraaid en gekookt of gefrituurd, de twee BBQ-koks waren constant kebabs en vleesspiezen aan het bakken, de broodkoks bakte steeds de meest heerlijke brood gerechten met veel kaas en boter in een soort pizzaoven, en we wilde wel de hele kaart proeven zo lekker zag het eruit en rook het!
)
)
)
)
)
)
)
We hebben het met enige moeite en veel wilskracht bij maar 7 kleine gerechtjes gehouden die we samen gedeeld hebben (er is niet echt een systeem van voorgerecht en hoofdgerecht, het komt als het klaar is), en hebben gesmuld!
)
)
)
)
)
)
)
Twee mensen waren hun verjaardag met vrienden en familie aan het vieren in het restaurant, en die kregen dus van het restaurant op zijn Georgisch een felicitatie van de obers, waarbij ze een enorme wollen hoed op moesten doen, een wollen mantel om kregen en een slok uit een drinkhoorn moesten nemen. Lachen!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Onze ober sprak geen woord Engels, maar wij konden “sok” (sap) zeggen en aanwijzen wat we wilde in het speciale Engelse men dat hij ons gegeven had. We hebben echt heek erg lekker gegeten – als we ooit weer terug gaan naar Vladivostok hoeven we niet eens na te denken waar we gaan eten, dat wordt Supra! We wilde een fooi geven, maar hadden niet gepast en konden niet uitleggen aan de jongen wat we wilde geven, dus ik had een ingeving en deed 2200 aanwijzen op mijn rekenmachine (de rekening was 1990) en de jonge 2500 roebel geven. Dat snapte hij wel, en hij was zichtbaar blij!
)
)
Tevreden zijn we terug gewandeld naar ons hotel, waar we om 19:20 waren. Ik ben in onze veldfles wat heet water (het was niet kokend maar het ging net) gaan halen bij de waterkoeler op de gang om koffie te maken, en we hebben op ons gemak alles wat inmiddels alweer uit de tassen was gekomen terug ingepakt, gecheckt of het online inchecken goed was gegaan, en hebben nog wat geïnternet en tv gekeken. Er waren wel drie verschillende netten met Engels / Koreaans les, de films waren in Russisch met Chinese ondertiteling, en er waren zelfs volledig Chinese netten, plus een Chinese predikanten-netwerk en het Russische net RT dat aangekleed is als een soort neutrale BBC of CNN variant, maar subtiel gekleurd is. We zijn niet te laat naar bed gegaan, want de wekker stond op 5 uur voor morgenochtend, en morgen wordt een lange dag…
)
)
)
)
)