Met de ramen tegenover elkaar open werd het vannacht lekker koel in de kamer – zelfs een beetje té koel wat mij betreft, ik was al een paar keer wakker geworden en weer in slaap gevallen voor ik er erg in had dat ik steeds wakker werd van de kou! En ik had op gegeven moment weer diarree, net als gisteravond.
We stonden op ons gemak op vanochtend, hebben alvast wat ingepakt en wat spullen naar de auto gebracht, en zijn toen naar het hoofdgebouw gelopen met hoge verwachting voor een lekker zelfgemaakt ontbijtje. In ieder geval lekkere vleeswaar, en misschien zelfs wel een spiegeleitje? De eetzaal was heel sfeervol, vol mooie oude ornate houten kasten en een mooie schouw, en je rook zelfs de kolen van een kachel. Maar het ontbijt was helaas, na het plakje cake met thee in de dorpskroeg in Vioño, het slechtste ontbijt van de week: we kregen ieder een één-kops kannetje thee, het oude stokbrood van het avondeten van gisteren kregen we geroosterd, met een plakje cake erbij, en enkel abrikozenjam en wat kuipjes boter om erop te doen. Geen kaas of vleeswaar en alleen die ene jam – Hans lust helemaal geen abrikozenjam maar het was nu het enigste voor handen dus hij moest wel. Het ontbijt werd dan nog enigszins gered door het kannetje jus d’orange (uit pak) en de 4 stuks vers fruit (en het feit dat onze buren hun fruit hadden laten staan zodat we wat meer keuze hadden), maar het was enigszins teleurstellend en zeker niet waard wat ze er extra voor vroegen volgens de boekingssite.
)
)
)
We hebben gegeten wat we wilde, hebben de enquête op de kamer positief ingevuld behalve voor het ontbijt waar we wat suggesties voor verbetering gaven, en zijn naar de bar gelopen om af te rekenen. De rekening viel hoog uit, en dat was vermoed ik omdat ze ons, ondanks dat we geen toetje hadden genomen, voor gisteravond de driegangen menu-prijs in rekening hadden gebracht plus daar bovenop de extra voorafjes die we hadden genomen. Een beetje jammer maar we zijn niet in discussie gegaan en hebben betaald – het ontbijt viel dan weer mee, die was een euro per persoon goedkoper dan op de boekingssite geadverteerd was.
We zaten rond 9 uur in de auto en zijn op ons gemak naar “gazpacho” gereden; een klein eilandje aan de kust dat Gaztelugatxe heet, maar we kunnen die naam niet onthouden dus we hebben er als werktitel maar Gazpacho van gemaakt. In werkelijkheid is het zelfs nog langer, Gaztelugatxeko Doniene in Baskisch; San Juan de Gaztelugatxe in het Spaans! Op het eilandje staat een kerkje en er leidt een stenen brug en trap naar. Volgens mijn onderzoek van tevoren moest het heel erg mooi zijn, met name de uitzichten over de ruige kust en het ruige eiland zelf, maar ik was er gisteren toevallig achter gekomen dat het nu heel erg toeristisch was geworden omdat het gefigureerd heeft als het fort Dragonstone in de serie Game of Thrones. Dat kon weleens een nadeel zijn…
)
)
)
)
Na een rustige rit van zo’n anderhalf uur kwamen we bij de kust, na het laatste gedeelte door een frisgroen bos gereden te hebben. Bij de afslag naar het weggetje dat naar beneden naar het eilandje zou leiden stond een parkeerterreintje zo enorm vol met auto’s en bussen, dat er volgens mij niemand meer in of uit kon. Iets verderop was nog een parkeerterreintje, en stond een bord dat de weg doodliep, terwijl onze gps zei dat we nog ruim een kilometer moesten rijden. Ik had namelijk op google maps gezien dat je helemaal naar beneden tot aan de kust kon rijden om van daaruit over de brug naar het eiland te lopen. Maar gezien deze drukte, hebben ze er duidelijk voor gekozen om dit te verbieden – misschien raakte de bussen en/of auto’s in de knel met elkaar beneden onderaan het smalle weggetje.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben een parkeerplekje gevonden en zijn uitgestapt, enigszins overrompeld door de enorme hoeveelheid buitenlandse toeristen na ons weekje bijna overal totaal alleen geweest te zijn! We liepen naar een mooi uitkijkpunt tussen de bomen over het eilandje, onderweg gepasseerd door een enorme kudde Franse schoolkinderen, en terwijl we er stonden te kijken kwam een groep van zo’n 80-100 Spaanse mannen en vrouwen langs onderweg naar beneden naar het eiland, en regelmatig zagen we andere toeristen lopen. We hoorde zelfs hier boven het constante gelui van de kerk bel, (schijnbaar moet je namelijk naar de kerk lopen en dan 3 keer die bel luiden voor geluk), dus we hadden al de indruk dat het druk moest zijn beneden, en het uitzicht vanuit hierboven was mooi genoeg, dus we besloten het daarbij te laten en naar Bilbao te rijden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We reden op ons gemak de stad in richting de begraafplaats waar we ook op dag 1 waren geweest, en kwamen daar om 11:30 aan. We moesten namelijk de auto om 13 uur inleveren en dan nog een hele tijd wachten omdat we pas om 17:10 vlogen, dus we hadden geen behoefte om nóg vroeger op het vliegveld aan te komen! De begraafplaats was voor ons een erg mooi, en lekker rustig (nou ja, los van de over ons heen opstijgende vliegtuigen…) plekje om een uurtje te slijten.
)
)
We hebben op ons gemak rondgeslenterd en de graven bewonderd, en kwamen tot onze verrassing op gegeven moment de achternaam van een kennis uit Nederland tegen, op verschillende familiegraven. Later bevestigde hij dat iemand in zijn familie ontdekt had dat ze oorspronkelijk uit Spanje kwamen, alleen niemand wist precies uit welk deel; dat lijkt dus Baskenland te zijn, bij Bilbao! Er groeide prachtige oude grote tulpenbomen op de begraafplaats met indecent grote witte bloemen, heel erg mooi. Een mooi vers groen takje groeide binnen handbereik, dus die heeft Hans voor me afgebroken en ga ik thuis proberen te stekken.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 12:15 reden we weg, richting het vliegveld dat vlakbij lag. We reden het vliegveld op, de parkeergarage in en na wat rondzwervingen in de onduidelijk bewegwijzerde parkeergarage kwamen we rond 12:30 aan bij waar we onze huurauto moesten inleveren. We stonden al op het punt om uit te stappen toen Hans zag dat het streepje van de benzine één tikje teruggezakt was van volledig vol! Oeps, in ons huurcontract staat dat de auto 100% vol ingeleverd moet worden anders wordt er 70 euro ingehouden van de borg voor benzinekosten… Hup gauw terug in de auto, naar een benzinestation op het vliegveld gereden dat vermoedelijk volledig rondkomt van alle huurauto’s die volgetankt moeten worden, en een 10tje aan benzine erin gooien zodat het streepje weer goed komt te staan! En toen via een onmogelijke manoeuvre die ons allebei oververhit achterliet door de totale willekeur ervan (het vliegveld was éénrichting verkeer, we moesten dus terug en twee afslagen nemen en een U-bocht op een rotonde doen om weer terug het vliegveld in te kunnen rijden!), konden we een dik kwartiertje later eindelijk écht de auto inleveren. Het was zo al met al nog enigszins krap geworden ook, het was al 12:45 geweest en als we over 13 uur waren gegaan hadden ze in theorie een volle dag extra huur in rekening kunnen hebben gebracht!
)
Maar het was gelukt. We hebben onszelf op de bankjes voor de verhuurdersbalies geïnstalleerd en gewacht, mensen gekeken en wat gegeten, tot het zo 14:45 was en we besloten het vliegveld zelf in te lopen. We hebben onze bagage afgegeven en zijn door de bewaking gegaan, waarna we het beveiligd gebied inliepen en onze ogen uitkeken naar een winkel die hele Iberische hammen verkocht. Wauw, wat moeten die zwaar (en duur) zijn! Het was nog onduidelijk bij welke gate ons vliegtuig zou komen, maar volgens google zou dat gate 3 zijn, dus we hebben wat bankjes in een rustig hoekje in de buurt van gate 3 gezocht om daar de rest van onze tijd uit te zitten tot het tijd was om aan boord te gaan.
)
)
Redelijk op tijd om 17:15 vertrokken we, en eenmaal in de lucht kregen we weer een snackbox – dit keer gelukkig iets beter gevuld dan op de heenweg, met twee lekkere sandwiches. We landde netjes op tijd om 19 uur, en na een eeuwigheid lopen kwamen we rond 19:30 bij de bagagebanden aan.
Ik had heel de dag sinds vanochtend eigenlijk geen last gehad van diarree, maar we waren nog maar net naar het toilet gegaan en daarna naar de bagageband gelopen, of ik voelde het rommelen vanbinnen. Toch maar even terug dus! Inderdaad, diarree; er zat iets niet goed en later, thuis, bleek ik een voedselvergiftiging te hebben die op de donderdag pas echt goed doorzette en aanhield tot voorbij het weekend. We vermoeden van de verse jus d’orange in Orbaneja bij het ontbijt – vermoedelijk was de sap-pers niet goed schoon gemaakt geweest en vol bacteriën. En Hans had geluk gehad dat hij binnen een uur na het ontbijt diarree kreeg (al was hij het toen op dat moment, in de bosjes langs de weg met een wc-rol, waarschijnlijk niet mee eens!), zo hadden de bacteriën bij hem geen kans gemaakt om zich te vermenigvuldigen.
19:45 zagen we onze koffer verschijnen, en heb ik onze vaste taxichauffeur gebeld waar hij ons verwachtte – dit keer bij de vertrekhal, dat was het gemakkelijkst voor hem. Na een redelijk vlotte rit zonder files kwamen we thuis, waarop Hans gelijk op zoek is gegaan naar een friettent in de omgeving die nog open was, en ik een pot stoofvlees opentrok om op te warmen. We waren tenslotte toch al gewend aan dat late eten!