)
Vandaag was weer eens een rustig vaardagje. Hans en ik zijn al heel de dag moe, en loom en zelfs een beetje slapjes, alsof we iets onder de leden hebben. Duidelijk dat we niet te vaak aan land moeten gaan, dat is veels te vermoeiend! Vanochtend zijn we even naar de brug gegaan waar we de 3e nog wat toffees gaven – we proberen in iedere wacht toffees uit te delen zodat het niet steeds dezelfde zijn. Hij is een enorme zoetekauw en riep laatst al verbaasd dat er geen einde aan de voorraad leek te komen!
)
)
)
)
Om 10 uur zijn we koffie gaan drinken in de conferentiekamer; het was maar een korte koffiepauze want iedereen ging weer gauw aan de slag, zelfs de kapitein werd rond 10:30 opgeroepen om naar de brug te komen en bood zijn excuses glimlachend aan dat ook hij weer aan het werk moest, maar voor het zo ver was hebben we nog wel wat verhalen gehoord over loodsen, met name in Egypte. Het beroep van loods is een (zeer) goedbetaald beroep, tot wel 3-4 ton per jaar voor loodsen in plekken als New Orleans, schijnbaar, maar de Egyptische loodsen krijgen een tiende van wat een Europese loods zou krijgen. Vind ik niet helemaal onlogisch, in Egypte is het leven ook minder duur dan in Europa. Maar goed, de loodsen zelf zien het niet zo, zij zien alleen dat zij veel minder krijgen dan hun Europese collega’s. En dus, vertelde de Chief Officer en de kapitein, zullen ze regelmatig gewoon onderhandelen met kapiteins (met name in het Suez Kanaal) voor sloffen sigaretten en zo als aanvulling op hun loon. In andere woorden, ze komen pas op de brug en zullen pas aan de slag gaan als ze een x-aantal sloffen sigaretten krijgen, en aangezien je als schip niet door mag als je geen loods op de brug hebt… Ongelofelijk! We hadden de kapitein van de Columba inderdaad in Egypte met sloffen sigaretten zien strooien bij de loodsen, maar we hadden er geen erg in dat dat dus niet alleen attenties waren maar dringende noodzaak…
)
We hebben de rest van de ochtend een paar leuke foto’s uitgezocht van onszelf en wat mailtjes klaargezet om weg te doen voor de grote oversteek begint. De kapitein had gezegd dat hij verwachtte vroeg in de ochtend aan te komen in Yokohama, en misschien al dezelfde nacht te zullen vertrekken; en dat hij helaas nog niet wist aan welke kade we zouden komen te liggen. Het kon zijn dat we 10 minuten van het centrum vandaan lagen, maar het zou ook kunnen dat we alleen met een taxi van het terrein af zouden kunnen komen! Yokohama is namelijk een hele grote haven, dat bevestigde een kennis van ons die regelmatig in Japan is geweest ook al. Hoe dan ook, beloofde de kapitein, was het komend weekend tijd voor een feestje, want het was paasweekend en volgens hem was het al zo lang geleden dat er een feestje geweest was, dat de bemanning het onderhand verleerd moest zijn!
Met de lunch heeft Hans een handjevol toffees aan de 2e Engineer gegeven om beneden uit te delen in de machinekamer; want we doen wel regelmatig op de brug wat uitdelen, maar beneden kan eigenlijk niet want daar mogen we niet zomaar komen. De 2e Engineer had duidelijk nog nooit meegemaakt dat iemand zomaar toffees uitdeelde, hij vroeg al of we jarig waren! De Chinees die bij ons aan tafel zat keek ook al vrolijk, hij spreekt slecht Engels maar dat er snoep getrakteerd werd had hij duidelijk toch wel opgevangen. Hans en ik willen ook een keertje aan iedereen op het schip een blikje bier en fris trakteren, en dachten dat de barbecue wel een goede gelegenheid zou zijn, maar toen we het vroegen aan de kapitein bleek dat bier en fris tijdens een feestje wel gewoon vanuit het bedrijf aangeboden worden. We hadden in verslagen gelezen dat mensen tijdens zo’n barbecue trakteerde, en de kapitein vond dat prima als we dat wilde, maar ja, als het door een ander betaald wordt is dat natuurlijk een beetje zinloos. Dus we zoeken wel een andere gelegenheid.
)
We hebben na de lunch ook nog even met de kok gekletst; we hadden begrepen dat hij (als hij niet in Ulsan vervroegd vervangen kon worden) in Houston van boord zou kunnen, maar hij zei dat het pas Hamburg zou worden, want ze konden voor die tijd geen vervanger vinden. En voor de messman zou het zelfs later in juni worden, want ook voor hem was er geen vervanger, plus die moest voor dit schip behoorlijk ervaren zijn want zijn functie als steward/kokshulp/messman was behoorlijk zwaar. Heftig hoor… Maar desondanks lijken ze allebei relatief vrolijk en zingen zelfs al weer mee met hun Filippijnse rappers! De kok vond het in ieder geval leuk dat we ernaar vroegen.
Ik heb ‘s middags een dutje gedaan want ik voelde me na de lunch nog altijd erg slap en draaierig. Na anderhalf uur vond Hans het welletjes en maakte hij me maar wakker! Maar ik voelde me daarna wel iets beter. We zijn om 15:30 nog even naar pilotdek en de brug gegaan om uit te waaien en even te kijken, het was heerlijk weer met harde wind en redelijk hoge golven. Bij het avondeten bedankte de 2e Engineer voor de snoepjes en vertelde een lastig te volgen verhaal dat het leek alsof wij meegedaan hadden aan een of andere Roemeense traditie waarbij we eten offerde aan de overledenen. Of dat nou specifiek met Pasen was of altijd, was me niet duidelijk. Maar ze waren er in ieder geval blij mee geweest beneden, dat was het belangrijkste!
)
)
)
)