)
Dag 69 zaterdag 4 april 2015: op zee, opslagruimtes, BBQ, 531 km
We werden vanochtend helemaal kapot wakker na een doorwaakte nacht; de golven waren hoog en de zee ruw, wel 2-3 meter hoog. We hebben daardoor constant liggen rollen in bed en werden voor ons gevoel om de 10 minuten wakker. Pfffff! We hebben het dan ook erg rustig aangedaan ‘s ochtends en een klein dutje gedaan om 9 uur… De kapitein vertelde ‘s ochtends dat we voorlopig maar even niet op dek moesten gaan vanwege de harde wind, hij zou het in de gaten houden en laten weten wanneer hij het veilig achtte. En hij vertelde dat we koers gewijzigd waren; we gaan toch iets minder noordelijk dan gepland, want het weer was in het noorden ook te slecht. Later liet de 2e officier zien dat we precies tussen twee slecht-weer gebieden in probeerde te blijven. In het noorden was in de zee van Okhotsk een storm aan het ontwikkelen met golfhoogte van 5-6 meter, daar moesten we inderdaad maar van vandaan blijven!
)
)
)
)
)
Hans en ik zijn weer beneden koffie gaan drinken bij de Roemenen (en Let) in de conferentiekamer. Het is gezellig en goed voor de nieuwtjes en sociale contacten aan boord, alleen de koffie is meestal niet te zuipen! Maar het alternatief is cappuccino, speciaal gezet door de grote timmerman, en die drinken we ook niet echt graag. Het feestje zou in ieder geval doorgaan vanavond, want volgens de kapitein was het al zo lang geleden dat de bemanning het onderhand verleerd moest zijn (het laatste feest was al weer anderhalve maand geleden, voor wij in Singapore aan boord kwamen), en de grote timmerman zou speciaal Roemeense “worstjes” maken – een soort gehaktkebabs.
We hadden het met de koffie een beetje over Pasen en zo – de tradities die erbij horen en zo. De kapitein houdt duidelijk wel van dat soort discussies, niet per se religie, maar vooral over hoe we gevormd worden door het verleden en het verschil (en de overeenkomsten) tussen volkeren in de wereld. Hij heeft duidelijk een brede interesse en ook brede kennis. Met de koffie vroeg de kapitein aan de grote timmerman of hij ook koffie met whisky erin kon maken; dat zou morgen misschien wel een ideetje zijn voor Pasen (eigenlijk is orthodox Pasen pas over een week). Ik dacht dat het een beetje een grapje was, het was namelijk onderdeel van een gesprek over de koffie-maak kunde van de timmerman.
Hans vroeg of het mogelijk was om eens een keertje de voorraadkasten te bekijken, en na de koffie zijn we dus gelijk wat van de kleinere opslagplaatsen gaan bekijken; hij vond het duidelijk wel een leuk verzoek! We bezochten de “bonded store” vol sigaretten en sterke drank – veel daarvan wordt als cadeautjes gegeven aan loodsen en zo. Hij vertelde dat de loods in Japan die toen zo gechoqueerd reageerde over de fles wijn die de kapitein aanbood dat niet zozeer deed omdat hij het niet wilde aannemen, maar omdat we gingen aanleggen, en dan moet hij langs de douane en laten zien wat hij gekregen heeft. Als we vertrekken nemen ook in Japan de loodsen vaak wel graag zoiets aan, want dan wordt er minder gekeken naar wat ze bij zich hebben geloof ik. We bezochten daarna de linnenkast, het washok voor de bemanning met alle ketelpakken die hingen te drogen (Hans en ik hebben maar niet gezegd dat we hier al eens rondgeneusd hadden), de touwopslag (kleiner dan ik verwacht had, een beetje een rommelhok) en een opslag voor huishoudelijke chemicaliën. Je moet alles bij je hebben, dus ook dingen als tapijtreiniger! We hebben er allemaal geen weet van…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Met de lunch was de grote timmerman eieren aan het kleuren voor Pasen, en aan het verzuchten dat het nooit zo mooi werd als op het pakje (Roemeense) eierkleurstof. Maar hij had natuurlijk ook geen witte eieren, dat scheelt ook! De messman was ook groentes aan het hakken voor het feestje ‘s avonds, en de kok had het ook druk. ‘S middags hebben Hans en ik een nieuwe pagina die we willen toevoegen aan de wereldsite besproken, onze hobby van oorlogsbegraafplaatsen en –monumenten bezoeken heeft namelijk onderhand best wat leuke plekken opgeleverd. Daar hebben we samen aan gewerkt, tot het etenstijd was. We waren benieuwd!
)
)
)
)
)
Vanwege het koudere weer was het feestje in de blue bar op pilotdek; toen we om 17:30 bovenkwamen zat bijna iedereen er al. De muziek stond aan, ze waren de nieuwe Koreaanse karaokemachine (een tijdje terug besteld en in Ulsan geleverd) aan het opzetten en voorbereiden, en het eten stond allemaal al klaar en voorgebraden op tafel, inclusief een biggetje van het spit! Alleen de grote timmerman was nog bezig buiten bij de barbecue om zijn Roemeense gehaktkebabs vers te braden. Hij noemde ze michi, “klein” in het Roemeens, een soort ovaalvormige gehaktballetjes, en ze zagen er erg goed uit.
)
)
Het was best een leuk feestje, al was het jammer dat het vlees allemaal al voorgebraden was en daardoor wat hard en koud. Leuker was geweest om het zelf te braden – de Belg was denk ik alleen wel blij dat het voorgebraden was, de barbecue stond namelijk op het balkon achter en daar durfde hij met zijn hoogtevrees niet te komen! Er was naast het biggetje en verschillende soorten vlees, waaronder dus de “michis”, ook een grote ketel met gebakken rijst en een grote ketel met geroergebakte noodles. En een grote bak met heerlijk knoflookbrood, uiteraard halve tenen knoflook erop maar erg lekker in de oven gebakken! Een beetje grof allemaal, dus, maar wel erg lekker.
)
)
)
Met name ik had aan het begin van de avond een beetje last van mijn evenwichtsorgaan – pas nadat ik goed gegeten had verdween dat een beetje – en ik was een beetje down, onder andere omdat we eigenlijk bijna met niemand contact hadden kunnen hebben via de whatsapp voor we begonnen aan de oversteek, en de mensen die beloofd hadden nog een mailtje te sturen dat niet gedaan hadden. Ze snappen thuis nooit zo goed hoe fijn het is om onderweg af en toe goed contact met thuis te kunnen hebben, en het is wel lastig met het tijdsverschil maar we hadden nu in Yokohama zo lang hartstikke goed internet, maar er reageerde niemand serieus op onze apps, alleen met van die een-woords antwoorden of zo van, “ik kom er straks op terug” (en dan niet meer doen dus ondanks dat we aangegeven hadden wanneer we vertrokken…). Gelukkig heeft Hans nog een hele tijd met een goede vriendin kunnen whatsappen, die dat overigens goed snapt want ze zitten zelf vaak maanden in het buitenland, maar toch is het jammer dat verder niemand echt reageerde voor we ons internet kwijt waren. Voor hun is een weekje of drie, vier qua tijd niks, en ze snappen niet goed hoe je soms hunkert naar contact, nieuws, roddels, onzin van thuis.
)
)
Wij gingen op de verhoging achterin zitten bij de Roemenen, de Filippijnen zaten in het lagere gedeelte en de microfoon en het liedjesboek ging al de ronde terwijl de begeleidende muziek al aanstond, hoewel er nog niet echt veel animo was om te zingen. De kapitein kwam met de Belg aan onze tafel zitten in het begin van de avond, en de kleine timmerman die aan de tafel naast ons zat, zat ondertussen bij mij te vissen wanneer er een nieuwe cake zou komen; dat was onderhand ook al erg lang geleden volgens hem! De andere Roemenen bevestigde dat we wel moest blijven oefenen anders zouden we het verleren… Maar ik had sowieso al bedacht om komende week een cake te bakken en dan tegen het einde van de oversteek – mits er nog eieren en zo zijn – nog een keertje.
)
)
)
)
Nadat iedereen een flinke bodem gelegd had (sommigen bleven heel de avond dooreten, en sommigen begonnen later op de avond gewoon opnieuw) begon de microfoon serieuzer rond te gaan bij de Filippijnen. De Roemenen bleven er lachend ver vandaan; volgens de kleine timmerman moest hij toch wel minstens anderhalve fles whisky ophebben wilde hij dat gaan overwegen, en hij was nog lang niet zover! Hans en ik hebben ook een liedje gezongen, maar de nummers zijn toch altijd een beetje afgevlakt, langzamer en softer gemaakt, dat zingt voor ons wat lastig want wij hebben het originele nummer in ons hoofd. Onder de Filippijnen waren er echt serieuze zangers; een bemanningslid die in de eetzaal altijd een beetje donker kijkt en weinig zegt (hij begint naar ons toe een beetje te ontdooien, het was lange tijd de enigste Filippijn die niks zei tegen ons) bleek een halve Elvis te zijn, die onder luid applaus aan de bar hangend zong, inclusief mimiek! De messman en nog een of twee anderen konden beter Engels zingen dan ik ze ooit heb horen spreken, en de 2e Officier ging helemaal los op de christelijke nummers. Zelfs de 3e Officier ging op gegeven moment zingen, die was een beetje verlegen geloof ik in het begin.
)
)
Toen de 3e Officier “yesterday” ging zingen zweepte de kapitein iedereen op voor een groepszang, en hebben we een aantal hele leuke groepsfoto’s kunnen maken. De Belg stond rond 20 uur op om naar buiten en naar beneden te gaan, net precies tegen het einde van een liedje aan; dus Hans deed heel gemeen aanmoedigend klappen en roepen, alsof de Belg naar voren aan het gaan was om de microfoon te pakken – wat door nog een paar overgenomen werd – de Belg vluchtte onder applaus letterlijk naar buiten! Wijzelf zijn rond 21 uur naar onze kamer gegaan; het was nog wel gezellig, maar we wilde de mannen ook onderling een beetje plezier laten hebben. Er werd hier een beetje minder maat gehouden dan op de Columba – daar bleef het bij de meeste bij maximaal twee biertjes en was er geen sterke drank, hier was er ook whisky, hoewel er nog altijd niet buitensporig gedronken werd, gewoon gezellig…
)
)
)
)
)
We merken dat het hier een andere groep is dan op de Columba; sowieso zijn de mannen gemiddeld wat ouder op de Seoul, maar de groep lijkt elkaar ook beter en langer te kennen dan op de Columba. We denken dat binnen CMA CGM veel meer onderling van schip gewisseld werd dan bij Rickmers – de bemanning was daar ook meer dan 25% nieuw toen wij aan boord kwamen – en dat er bij Rickmers tijdens de loopbaan meer bij een handjevol schepen gebleven wordt. De ene stuurman, (we noemen hem nog “de sik” al is hij al een paar dagen zijn karakteristieke sikje kwijt), had het erg gezellig, was nog extroverter en drukker dan anders, stond af en toe expressief te zingen en kwam op gegeven moment zelfs een beetje onsamenhangend en goedbedoeld verhaal houden aan onze tafel! Hij vond met name de whisky erg lekker: hij zal morgen waarschijnlijk wel een klein beetje hoofdpijn hebben…
)
)
)
)
)
)
In onze kamer was het erg warm, rond de 25 graden; met name Hans heeft daar veel last van. Hij besloot dus het raam open te zetten, wat gelijk een stuk afkoelde, alleen het schip rolde heen en weer waardoor het raam steeds klapperde. Dus had hij, dacht hij, een goed idee en haalde een klerenhanger uit de kast om tussen het raam en het kozijn te klemmen. Het zware raam klapte weer een beetje dicht met een golf, en de plastic klerenhanger kwam onder spanning te staan en werd letterlijk gelanceerd naar buiten. Oeps! Benieuwd of die nog ergens op dek ligt…
Dag 70 zondag 5 april 2015: op zee, Pasen, 466 km
De nacht was vandaag iets beter dan gisteren, maar nog altijd onrustig: we rolden nog steeds heen en weer maar werden gelukkig minder vaak wakker. Bij het ontbijt kregen we de gekleurde eieren die de “grote” timmerman gisteren had staan maken, en natuurlijk pannenkoeken van de kok omdat het zondag was. Voor de rest merkte je niet dat het Pasen was. De messman was voor zijn doen best monter bij het ontbijt, hij had een leuk feestje gehad, alleen duidelijk dat hij wel een beetje hoofdpijn had en hartstikke gaar was. Het was zo erg dat de kapitein hem naar bed stuurde voor een uurtje of twee; hij heeft waarschijnlijk na het einde van het feest gisteren nog de boel zitten opruimen, en dan vanochtend vroeg weer eruit… We hoorde namelijk dat het feest pas dicht tegen middernacht afgelopen was, al waren de meeste Roemenen tegen die tijd al naar beneden gegaan – onze beider buren de Chief Engineer en de kapitein waren zelfs niet zo lang na ons al naar beneden gekomen.
)
Hans en ik besloten nog weer eens koffie te gaan drinken bij de Roemenen – morgen is maandag, dan slaan we over – en liepen naar beneden naar de conferentiekamer. Er was niemand, maar toevallig kwam net de “kleine” timmerman binnen om wat kopjes op te halen; het was dus geen grapje gisteren over de whisky in de koffie, ze zaten in de blue bar op pilotdek lekker aan een kopje koffie mét! Hans en ik zijn mee naar boven gegaan en hebben er een hele tijd gezeten; iedereen was duidelijk moe – de meeste (los van de timmermannen) hadden het geeneens zo laat gemaakt gisteren, maar de onrustige nachten en het harde werk van de afgelopen weken was duidelijk zijn tol aan het eisen. En Hans en ik zijn gewoon moe van het niksdoen! De “grote” timmerman is de barista van het schip, en maakt voor iedereen die het wil cappuccino – vandaag dus eventueel ook met een scheutje whisky erin; Hans en ik nemen zwarte koffie uit de pot, die de ene keer om te snijden zo sterk is en de andere keer slap als thee. Ach ja, het gaat ons vooral om de sociale contacten! De Chief Officer had vandaag zelfs een tray bitter lemon gehaald, waar Hans helemaal blij om was – vooral toen hij doorhad dat het blikje dat ik gepakt had en nog niet open gemaakt had ook voor hem was om mee te nemen!
Uiteindelijk bleven we tot een uur of 11:30 achter met alleen de Chief Engineer en de tweede Engineer, die zin in een babbeltje hadden, geen zin om te werken, en duidelijk besloten hadden dat de Chinees het voorlopig wel even alleen afkon in de machinekamer… Ze zeggen dat hij zijn werk goed doet en dus weet wat hij in principe moet doen, maar het is bijna onmogelijk om met hem te communiceren, want niet echt handig is natuurlijk! Zelfs het beetje Engels dat hij spreekt is onverstaanbaar; hij zit bij ons aan tafel en we proberen er af en toe een beetje mee te kletsen, maar het blijft bij handen- en voetenwerk…
)
De klok gaat tussen nu en Panama 10 uur vooruit, dat is dus om de 2-3 dagen een uurtje vooruit. Pfffff dat gaat denk ik nog het zwaarste worden van de oversteek! En volgens de kapitein gaan we komende zaterdag over de datumgrens heen, en hebben we dus 2 zaterdagen achter elkaar. Het is op zich wel logisch als je het bekijkt, want we moeten de klok steeds vooruit blijven zetten (je kunt hem niet opeens achteruit gaan zetten), maar dan kom je verkeerd uit met de dag dat je weer in Noord-Amerika en Europa aankomt, omdat zij qua tijd achterlopen op ons en als wij de tijd vooruit blijven zetten, zouden ze bij aankomst vooruit lopen op ons... Of zoiets. Toch blijft het vreemd!
)
)
De messman was met de lunch niet alleen vrolijk maar ook duidelijk weer zo fit als een hoentje, en bedankte de kapitein voor zijn ochtendje vrij. Hij was zelfs zo fit dat hij aanbood om onze kamer vandaag al te doen – hij had eigenlijk morgen afgesproken. Toen hij om 15:30 kwam zijn wij even naar de brug gegaan, waar de christelijke muziek van de 2e Officer keihard aanstond… Volgens de routeplanner varen we de komende 5,5 dagen op dezelfde koers, en er moet natuurlijk altijd nog wel opgelet worden maar er is nu veel minder verkeer dus de muziek mag iets harder (maar dan hebben we liever de muzieksmaak van de 3e officier, daar zit tenminste ook gewoon goede muziek tussen…). Wij doen de gps iedere dag even 2-3 keer aan, maar dat is vooral om vast te leggen hoever je per etmaal vaart, want in principe hoeft hij de komende 5 dagen dus eigenlijk niet meer aan!
)
Dag 71 maandag 6 april 2015: op zee, Pasen, 512 km
We snappen niet waarom we constant zo moe zijn, en waren er ook niet op voorbereid dat dat zou gebeuren; je denkt toch volledig tot rust te komen op zo’n soort reis! Nu merkte een kennis die wat foto’s van ons via de mail kreeg wel op dat we er zo ontspannen uitzagen op de foto’s, maar we voelen ons dus heel vaak moe. Vannacht was nog altijd een beetje een bobbelige nacht, hoewel wel iets beter dan de voorgaande. Ik ben alleen overal stijf, wat ik ook niet goed snap! We hebben het idee dat we misschien een licht vitaminetekort hebben, maar weten nog niet goed welke; misschien iets in groente of fruit, want dat krijgen we niet echt heel erg veel. Elke dag een stuk fruit maar groente wordt vaak wel vergeten. Ach ja, komt vast goed!
We zijn vandaag een paar keer naar de brug gegaan, ook om een beetje uit te waaien op het balkon van de brug. De golven zijn hoog en de spray slaat gewoon over de belading op dek heen, ongelofelijk! Maar het is gelukkig niet echt koud, zo’n 13 graden, dus best lekker om buiten te staan. Omdat het binnen nog steeds zo warm is hebben we het raam heel de dag op een kier staan, maar het blijft zo’n 24 graden. Het is duidelijk dat de tussenin-temperaturen het moeilijkst zijn; als het buiten KOUD is gaat de verwarming aan, is het WARM dan gaat de airco aan, maar alles daar tussenin wordt wat ons betreft gewoon te warm… ‘s ochtends werd er een doorspoel programma gedraaid om de motor even flink te laten werken; die werkt normaal gezien op 60-65 RPM maar werd nu tot 95 RPM gebracht, wat een snelheid van rond de 35 km/uur opleverde voor een tijdje – dan voel je heel het schip stampen!
)
)
)
)
)
Tijdens de ochtendwacht van de 3e officier van 8 tot 12 heeft Hans de 3e wat tips gegeven qua schieten; en merkte hij dat de 3e inderdaad zoals we dachten uit een minder goede buurt kwam. Hij heeft duidelijk wel het een en ander gezien in de Filippijnen; sowieso is het daar niet bepaald veilig… Toen we ‘s middags naar de brug gingen was het de wacht van de 2e officier, die helemaal enthousiast was want er was een datum voor het basketbaltoernooi geprikt! De finale zou 25 april zijn, en waarschijnlijk zou er op de 18e met de eerste wedstrijden begonnen worden. Hans en ik zijn toch wel heel benieuwd, want meer dan wat punten schieten en verdedigen kun je volgens ons niet op dat kleine veldje! Tijdens het avondeten lag de inschrijflijst klaar bij het keukenluik en werden er al druk teams gevormd. Hans en ik houden het bij aanmoedigen, wij zijn complete nullen wat basketbal betreft!
)
)
)
)
Ik wil morgenochtend weer eens cake bakken (de kapitein was het er roerend mee eens toen ik het tijdens het avondeten zei, en de Chief Engineer vond dat hij wel twee stukken mocht hebben omdat hij niet bij de vorige geweest was) dus Hans en ik zijn na het eten even “boodschappen” gaan doen: de messman nam ons mee naar de voorraadkamers om alles te pakken wat we nodig hadden. We kregen een snelle blik in een aantal voorraadkamers en eigenlijk verraste het ons hoe weinig voorraad er lijkt te zijn; zeker van groente en fruit! We hebben ook geen idee hoe de kok en de messman er tegenover staan dat wij af en toe een cake bakken, het zijn toch wel enigszins vreemde, onleesbare mannen. Het lijkt de kok helemaal niets te interesseren, terwijl hij in het begin toch wel een beetje enthousiast was over het meekijken omdat hij er zelf geen ervaring mee had. En de messman is al helemaal onpeilbaar.
)
)
Ik had besloten om dit keer een citroencake te maken, met het idee dat er tegen het einde van de oversteek bijna niets meer in voorraad zou zijn en dat we dan bijvoorbeeld marmercake of desnoods gewoon kale cake kunnen maken (mits er nog boter en eieren zijn tegen die tijd, waar ik inmiddels dus een beetje een hard hoofd in heb…), en een aantal van de citroenen waren al een beetje aan het beschimmelen. We willen eigenlijk ook icing over de cake doen, maar hebben geen poedersuiker, dus hebben vanavond alvast wat citroenen geperst en een half pakje suiker erbij gedaan tot het een papperig mengseltje was, in de hoop dat we morgen dan een soort vloeibare suikerpasta hebben die we als icing kunnen gebruiken.
)
)
‘S avonds zijn we weer eens een keertje gaan tafeltennissen, rond 20 uur; de kapitein was er samen met de 2e Engineer, die om 20:15 uur al weer aan de slag moest, en de kleine timmerman. We hebben bijna een uur gespeeld, terwijl het schip een beetje heen en weer rolde; het was af en toe lachen als de bal door het rollen alle kanten op ging, en sowieso erg gezellig.
Dag 72 dinsdag 7 april 2015: op zee, heimlich, 601 km
We hadden de wekker iets vroeger gezet, om 7 uur in plaats van 7:30, en stonden dus al weer vroeg in de keuken aan onze cake te werken. Het was bloedheet in de keuken en de boter was gewoon een beetje aan het smelten plus we konden niet meer de goede bak van de vorige keer vinden dus het kloppen ging niet lekker in een te lage schaal, maar desondanks werd het toch weer een mooi beslag, met rasp van 6 citroenen en het sap van 8 erin net lekker citroenerig zonder te overheersend te zijn. Hmmmmm!
)
)
Een paar mannen keken bij het ontbijt al heel blij toen ze ons weer zagen staan, en de kapitein kwam ook even de keuken in om te kijken; hij had spijt dat hij zijn fototoestel vergeten was, maar ik greep de gelegenheid en vroeg hem er eentje van ons te maken met onze telefoon… De oven was dit keer een stuk lager in temperatuur dan de vorige keer, desondanks hebben we de cake toch in een extra bakblik gedaan zodat de onderkant niet weer zou verbranden, en hebben we de ondertemperatuur lager gezet. Om 9 uur, toen de cake er al 3 kwartier in zat, ben ik even gaan kijken, maar er was nog maar net een korstje aan het vormen, het binnenste was nog vloeibaar! Grrrrrr, over een uur moest hij klaar zijn, dit schoot niet op! Ik heb de oven iets hoger gezet, en ook dichtgeschroefd want er was een kier van bijna 2 cm, en de wekker op een half uurtje gezet in de hoop dat de cake tegen die tijd in ieder geval vast zou zijn!
)
)
)
Toen ik een klein half uurtje later naar beneden liep, rond 9:30, rook ik het al in het trappenhuis, dat was niet goed… de kok keek al een beetje verdrietig en zei dat hij de oven lager en open heeft moeten zetten en inderdaad, de cake was nu van boven bijna verbrand! Gelukkig nog maar amper, maar toch. De kok legde uit dat dat was waarom hij nooit cakes bakte omdat het gewoon zo moeilijk was, die oven (en zijn fornuis) waren onbetrouwbaar in hun temperaturen. Ze werken natuurlijk op scheepsstroom, en die zal ook wel niet altijd constant zijn, maar toch… De cake was in ieder geval gaar, en zo te zien alleen een beetje te bruin van boven en voor de rest gewoon goed, dus ik heb het citroensap-suiker prutje een beetje opgewarmd in de magnetron en zo goed en zo kwaad als het ging erop gesmeerd.
)
Iets voor 10 uur zijn we samen naar beneden gegaan nadat ik even op de brug gecheckt had hoeveel stukken cake er daar nodig waren: maar eentje, nu op de Stille Oceaan hebben alleen de officieren nog wachtdienst en de ondersteuning niet. De 3e Officier, een grote zoetekauw, keek een beetje bezorgd toen ik een grapje maakte dat als hij alleen was, er niemand een stukje cake kon halen voor hem! Hans en ik kwamen de keuken binnen en er stonden al tien mannen koffie te pakken, hongerig naar de cake kijkend die voor de broodrooster en koffieapparaat stond waar ze bij moesten zijn. We hebben de cake weer in 32 stukken gesneden (er waren nu nog maar 30 man aan boord maar die laatste twee stukken zouden wel ergens goed terecht komen), en hij was van binnen echt perfect: nog een beetje warm, vochtig en mooi geel. Alleen het korstje was dus een beetje donker, nog niet eens echt verbrand. Gelukkig maar! Ik nam een stukje naar de brug, en Hans ging alvast naar beneden met genoeg stukken voor de Roemenen, de Belg en ons: de Belg is nooit bij het koffiedrinken maar we vinden het wel zo netjes om hem te laten weten dat we cake hebben, en dan komt hij wel. Toen ik de conferentiekamer binnenstapte had iedereen net gepakt en was de 2e Engineer al gelukzalig bezig de laatste kruimels van zijn stuk naar binnen te schuiven! De rest was er ook erg kwijt van en heeft er enorm van genoten, maar hij was dan ook ontzettend goed gelukt, even lekker als thuis… Alleen de grote timmerman had zijn stuk niet gegeten, die bewaarde hem voor later – waarop de kapitein dreigde met de masterkey in zijn hut te zullen gaan en het stuk in te pikken. De kapitein vond het duidelijk niet netjes van zichzelf maar kon zich desondanks niet inhouden om af en toe wat kruimels van het bord te pikken, zo lekker vond hij de cake!
)
)
)
Hans en ik zijn na de koffie nog even gaan wandelen op dek, lekker even uitwaaien. De 3e Officier bedankte ons toen we op de brug waren uitvoerig voor zijn stukje cake, hij zei dat hij ervan genoten had met een kopje koffie, en dat het net was geweest alsof hij in een cafeetje zat… Leuk complimentje!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Met de lunch kreeg de Chinese 3e Engineer, die tijdens de koffie in de machinekamer dienst had gehad, van de messman nog een bewaard stukje cake op een bordje aangeboden. Hans en ik hebben verwonderd toegekeken, want het leek erop dat hij nog nooit een stuk cake gezien had! Hij wist niet goed wat hij er mee aan moest, begon het eerst met mes en vork te eten, keek helemaal vervreemd toen Hans gebaarde dat hij het met zijn vingers moest eten, en verslikte zich bijna in de eerste hap – het was duidelijk niet de smaak of textuur die hij verwacht had! Hij heeft het uiteindelijk wel opgegeten tussen de soep en het hoofdgerecht door, maar het leek echt alsof hij nog nooit cake gezien of geproefd had…
En toen verslikte Hans zich opeens heftig. En hij gebaarde naar mij dat ik op zijn rug moest kloppen maar hij kon niet ademen, het was in zijn luchtpijp geschoten! Hij stond op en gebaarde hulpeloos dat ik de heimlich manoeuvre moest doen, want hij kon zelf niets meer, niet eens praten. Ik wist dat ik zelf niet genoeg kracht zou hebben en dat de tijd dringde en er geen tijd was om aan te modderen, en riep daarom om hulp naar de kapitein, 2e Engineer en Chief Officer die ook aan het lunchen waren; sterke mannen, ze zouden moeten kunnen helpen. Ze waren een beetje overdonderd en zagen niet gelijk de ernst van de zaak in maar ik riep nogmaals dringend dat ze moesten komen helpen, dat Hans aan het stikken was. De kapitein sprong toen op en greep Hans vast en drukte een paar keer maar er gebeurde niets. Naderhand vertelde de kapitein dat hij niet direct geweten had wat hij moest doen, maar dat ik gezegd had dat hij de heimlich moest doen en dat hij het weleens in een film gezien had; dat kan ik me alleen niet meer herinneren.
Toen nam de 2e Engineer het over met zo veel kracht dat hij Hans wel tot twee keer toe echt optilde. Nog altijd niets, Hans begon rood aan te lopen en was natuurlijk zwaar in paniek, net als iedereen eigenlijk want je verwacht dat de heimlich manoeuvre gelijk moet helpen. Ik zag ondertussen in de rand van mijn gezichtsveld dat de bemanning vanuit het eetzaaltje ernaast was komen kijken, de kapitein was ondertussen aan het roepen dat iemand de kok moest zoeken, want die was sterk, maar niemand leek te reageren en ik wilde bij Hans blijven want ik zag er meer heil in om een van die mannen die er nu stonden aan te sporen dan om een kok te gaan zoeken die misschien helemaal niet kan helpen en wie weet waar was… Hans probeerde in zijn keel te reiken om het stuk los te krijgen, ik stond op het punt om diep in zijn keel te reiken (liever een beschadigde keel dan stikken!) toen de kapitein Hans nog een keer in absolute wanhoop vastgreep en hard drukte. En opeens schoot het los en kon Hans weer ademen, schokkerig in het begin maar al gauw weer normaal. Net op dat moment greep een jongen (die tijdens de barbecue vaak gezongen had, en schijnbaar ook de zanger van de scheepsband “Seoul Mate” is) Hans om zijn middel en wilde het ook proberen, drukte ook twee keer in wanhoop, maar het hoefde gelukkig niet meer. De rest stond al die tijd als versteend, het was vooral ik, de 2e Engineer en de kapitein geweest die bewogen rondom Hans.
Het had al met al misschien maar een halve minuut geduurd maar voor ons, en voor Hans helemaal, voelde het als een eeuwigheid. Iedereen was zwaar geschrokken, de messman en de Belg waren ook zichtbaar gechoqueerd. De rest van de lunch was verknald, Hans kon logisch geen hap meer eten en ik at met lange tanden om iets in mijn maag te hebben. De kok kwam op gegeven moment het eetzaaltje in en vertelde duidelijk met enige kennis hoe het zo gekomen was dat Hans bijna gestikt was, ik heb geen idee hoeveel hij ervan gezien heeft, mijn wereldje en gezichtsveld was op dat moment maar enkele vierkante meters groot! Hans heeft veel gedronken en we hebben er nog een tijdje over nagepraat maar hadden toen behoefte om naar onze kamer te gaan en bij te komen.
Heel de middag waren we allebei nog behoorlijk trillerig, dit was heel eng en heel heftig geweest. We hebben rond een uur of 16:30 de kapitein in zijn kamer opgezocht en nog bedankt voor zijn hulp, en met hem afgesproken dat we vanavond een rondje zouden geven; we wilde dat eigenlijk op 20 april doen, dan zijn we 10 jaar bij elkaar, maar als vandaag anders was gelopen zou er geen 20 april zijn dus vandaag was een betere dag. En de bemanning was ongetwijfeld ook diep geschrokken. De kapitein vond het een sympathiek gebaar, we moesten het maar met de messman regelen. In de keuken heeft de kok nog een tijdje met ons gekletst, hij vertelde dat een vriendin van hem ook eens hetzelfde meegemaakt had en daarna altijd moeite met slikken en eten had. En de messman zegt niet zo veel, hij spreekt ook zo slecht Engels, maar met wat schouderklopjes en glimlachen en steenkolenengels heeft Hans ook even met hem gepraat. Hij zou het drinken regelen nadat wij een bonnetje ingevuld hadden: volgens hem was een tray Fanta en een tray bier genoeg voor iedereen want niet iedereen dronk bier.
Toen we gingen eten ‘s avonds (Hans heeft zich er wel toe moeten zetten, die was natuurlijk bang) zijn we eerst de bemanningseetzaal ingestapt waar de “zanger” zat. Dat is een verlegen jongen en hij raakte duidelijk helemaal van slag dat Hans hem bedankte, zei eerst nog dat hij niks gedaan had, pas toen we aandrongen en beschreven hoe hij ook nog even ingegrepen had bevestigde hij het zwakjes. Een aantal andere bemanningsleden knikte ons toe. De 2e Engineer vertelde, toen Hans hem ook nog even uitgebreid bedankte, dat hij een EHBO cursus had gevolgd en ze daarin altijd suggereerde dat je de heimlich maar een keertje hoefde toe te passen, en dat hij er dus erg van schrok toen het na twee keer proberen nog niet hielp.
‘S avonds zijn we rond een uur of 20 naar pilotdek gegaan om te kijken of er tafeltennissers waren: alleen de kapitein en 2e Engineer waren aan het tafeltennissen, dus we hebben met hen een half uurtje gedubbeld totdat de Chief Officer binnenkwam en de 2e Engineer verloste, en we nog tot 21 uur doorgespeeld hebben. Het was leuk en lekker om even te spelen, het ging ook best goed en het was lekker om even de energie kwijt te raken.
)
)
)
Dag 73 woensdag 8 april 2015: op zee, 568 km
‘S ochtends bij het ontbijt deed de messman nog even een duim geven naar Hans, zo van, “alles goed?”. Bij de koffie gaf de kapitein de timmermannen een vriendelijk standje dat ze er niet waren gisteravond bij het tafeltennissen, waarbij ze gelijk grinnikend schuldbewust gingen staan zo van het spijt me het spijt me – nadat ze de 2e Engineer de schuld gaven dat hij ze niet geroepen had! Men was gauw weg bij de koffie dus Hans en ik hebben nog een tijdje zitten kletsen met de kapitein; hij houdt van filosofische en maatschappelijke vraagstukken, vandaag ging het een beetje over wereldvolkeren en waarom de ene op enig moment een grootmacht is en de andere niet. Hij vertelde toen dat hij vroeger helemaal weg was van de Kon-Tiki expeditie van Thor Heyerdahl en zelfs een vlot van potloden gemaakt had; hij vond het leuk dat wij de Boliviaan ontmoet hadden die het rieten vlot had helpen maken tijdens onze rondreis door Zuid-Amerika in 2010.
)
)
)
Met de lunch was Hans begrijpelijk nog een beetje huiverig om te gaan eten, maar het was gelukkig geen probleem en een heerlijke lunch. Wel merken we dat de messman meer nog dan anders in het keukenluik staat toe te kijken op ons eetzaaltje. De kapitein maande zijn officieren en Engineers om zich in te tekenen voor de tafeltenniscompetitie – wij hebben ons ook ingeschreven, niet dat we enige serieuze kans maken! En na het eten zijn we even gaan wandelen op dek; het is steeds lekkerder weer aan het worden, nu overdag al rond de 15 graden – het is wel een beetje heiig vandaag, maar zo af en toe prikt de zon even door. We hopen alleen wel dat het gauw warm wordt buiten, dan gaan ze misschien de airco aanzetten, want het is nu al dagenlang standaard 25 graden binnen in de woontoren…
)
)
)
)
)
)
)
Het avondeten was ook best lekker; zuurkool met worst. Dat kan zo af en toe best lekker zijn en vandaag was zo’n dag! Maar Hans is nog altijd een beetje huiverig voor een maaltijd, en vanochtend verslikte hij zich op een dropje – die schoot weliswaar zijn slokdarm in, maar hij was er toch even van van slag!
Om 19 uur zijn Hans en ik naar boven gegaan, de tafeltennistraining was net begonnen en de ploeg was bijna compleet: de kapitein, de 2e Engineer, de twee timmermannen en wij dus – om 20:15 kwam de Chief Officer na zijn dienst, alleen de Chief Engineer was er niet, die geeft niet zo veel om tafeltennis geloof ik. De competitie komt eraan dus men is “serieus” aan het spelen nu. Ieder speelde twee potjes tot iemand 21 punten haalde, met twee verschillende partners en rouleert zo rond. Het was erg leuk en ging af en toe erg lekker! Om 20:30 waren de timmermannen en de 2e Engineer klaar, en Hans en ik ook eigenlijk wel dus wij zijn kort daarna ook naar beneden gegaan. De kapitein was onderhand ook al 2 uur aan het spelen dus kort na ons kwam hij ook naar beneden. Hans en ik liggen straks vast en zeker in de eerste ronde er al uit maar het ‘s avonds spelen is in ieder geval erg leuk!
)
)
We hebben daarna gedoucht en nog lekker even koffie gedronken, met een halve stroopwafel… Ze zijn nog altijd niet op en nog altijd smaken ze heerlijk! We hebben berekend dat tegen de tijd dat we bij Amerika zijn ze onderhand eindelijk op moeten raken. Vanavond gaat de klok weer een uur vooruit, we zitten nu op UTC+11, een verschil met Nederland van 9 uur, 10 uur zonder de zomertijd. Nog een uurtje verzetten te gaan en dan gaan we achterlopen op Nederland. Pfffff!
Dag 74 donderdag 9 april 2015: op zee, 580 km
Vanochtend deed flink zeer om op te staan! En volgende week wordt nog erger, volgens de kapitein, want dan verzetten we de klok om de andere dag… Het lijkt erop dat we morgen al over de datumlijn zullen gaan, rond de middag; dan beginnen we de dag op 10 april en eindigen hem op 9 april, of zoiets… We zijn benieuwd, het zal niets voorstellen maar is toch een grappig idee!
Hans en ik zijn nog altijd zuinig met onze voorraad drop, pepermunt, chocola, tucs, stroopwafels en nootjes; en op zich gaat het best goed, we hebben nog een redelijke en gevarieerde voorraad waarmee we in ieder geval tot Amerika zullen kunnen komen, en misschien nog wel tot de Atlantische Oceaan. En we hebben ook nog “noodvoorraad”: een familiezak Koreaanse snoepjes, ook om uit te delen, een blikje scheepsboterkoekjes, een paar blikken ananas die we soms als toetje eten, en nog de pelpinda’s en zonnebloempitten van de kok. Maar af en toe is het wel moeilijk en fantaseren we over hoe we thuis in een keer een HELE reep chocola op zullen eten, in plaats van alleen een stukje, en een HELE zak drop in plaats van een of twee dropjes per dag! Wat een luxe, pfffff…
)
)
)
)
)
)
)
We hebben vanavond kennis gemaakt met de aanstaande winnaar van het tafeltennistoernooi. De “zanger” van de band, een verlegen stille jongen, blijkt een killer-tafeltennisspeler te zijn; zeker vergeleken met alles wat er verder aan boord is! Hij was er ‘s avonds bij in de blue bar, en hij speelde iedere bal die je hem gaf terug alsof het de eenvoudigste zaak van de wereld was; heel relaxed, heel rustig, hij schepte ze gewoon zo uit de lucht – het leek zelfs alsof de bal bij hem langzamer ging, hij had de tijd om er rustig naar te kijken en te besluiten waar hij hem ging plaatsen, terwijl wij al lang blij zijn als we ze op tijd weten te raken! En vaak liet hij ze tot onder de rand van de tafel zakken voor hij ze oplepelde met zijn batje en terugspeelde.
)
)
Er tegen spelen was wel leuk en apart, want IEDERE bal die je speelde, maakte niet uit hoe geweldig, kwam gewoon heel rustig terug… Hij bleef heel koel gemakkelijke ballen terugslaan, hoewel hij wel af en toe moest grinniken als we grapjes maakte naar elkaar of naar hem over zijn speelstijl: zo was Hans volledig ingemaakt door hem (tegen hem deed ook niemand de score bijhouden) en toen gaf hij zijn batje aan de kleine timmerman zo van, ga je gang, maak maar af ik heb hem al een beetje bewerkt… Hij had ook zijn eigen batjes, in een zeer professioneel uitziend tasje, met eigen balletjes; en op een gegeven moment keek hij heel kritisch naar een balletje dat nog prima in orde leek: “nee is kapot” en er moest een nieuwe komen. Hij was misschien wel niet professioneel speler maar (zeker vergeleken met ons) hij speelt wel semiprofessioneel!
De zanger moest tegen de Chief Officer iets harder werken dan tegen ons, maar het was een spannende wedstrijd en uiteindelijk speelde de zanger het mooist en beste. De Chief Officer ramde de bal af en toe zo hard terug dat het een wonder was dat het balletje nog heel was! Na de show zijn de timmermannen en 2e Engineer al gauw afgetaaid, samen met de zanger, en hebben Hans en ik nog even lekker tegen elkaar gespeeld tot wij het ook zat waren en onze batjes aan de Chief Officer en de kapitein gaven. Niet veel later kwam de kapitein ook terug naar zijn kamer, hij was het onderhand ook wel zat!
)
)
Dag 75 vrijdag 10 april 2015: op zee, echte datumgrens, 555 km
Bij de koffie vanochtend ging het natuurlijk onder andere over de datumgrens, een favoriet onderwerp de laatste dagen; voor het gemak wordt over “eerste” en “tweede” zaterdag gesproken. Want al gingen we vandaag om 12:47 over de datumgrens, 180 westerbreedte (en oosterbreedte), en moesten we de kalender eigenlijk gelijk 24 uur aanpassen, in de praktijk maakt het natuurlijk niet zo veel uit, we zijn een geïsoleerd eilandje op de zee en zoals de kapitein terecht opmerkt, niemand maakt zich er druk over behalve wij in deze kleine gemeenschap. Dus hij heeft komende zaterdag uitgeroepen als de dag die herhaald moet worden om weer “synchroon” te lopen met de rest van de wereld; hij geeft de bemanning liever een tweede zaterdag dan een tweede donderdag of vrijdag. Ook hadden we het bij de koffie over films; Hans en ik boden onze verzameling films aan aan wie het wilde, inclusief de verzameling die we van Yener van de CMA CGM Columba gekregen hadden. De kapitein vond het een uitstekend idee, en stelde voor om de lijst op de gemeenschappelijke schijf te zetten dan zouden we wel horen wie wat wilde hebben.
Hans en ik hebben vandaag in ieder geval de gps in de gaten gehouden en zijn toen we op W179.9000 raakte naar de brug gegaan met onze gps en onze selfie-stok uit Japan om het moment zelf dat we van E180.0000 naar W180.0000 gingen vast te leggen. Op deze hoogte op de aarde liggen de lengtegraden 45 zeemijl, ongeveer 90 km uit elkaar, en we varen met 25 km/uur, dus het duurde nog zeker 20 minuten! De kapitein kon er om lachen, riep nog even naar buiten “ja nu!” toen het zo ver was en vindt ons ongetwijfeld zwaar gestoord…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben ‘s middags een ommetje gelopen op dek; het is een beetje fris, maar met het kruisen van de datumgrens zijn we ook begonnen aan het afbuigen terug naar het zuiden en zal het de komende dagen schijnbaar steeds mooier en lekkerder weer worden. Maar voorlopig was de zee vandaag al heel de dag zo glad als een spiegel, echt ongelofelijk glad. Alleen hele luie lange rollers, en de verstoring die we zelf veroorzaken, verder niets. En overal waar je kijkt alleen maar water! Behalve dan schuin stuurboord van ons, daar vaart nog altijd in de verte de Maersk Messina, die al een paar dagen op onze radar staat; de officieren en wij noemen ze al “de buren” want voor de rest is er geen schip in de buurt, en de AIS lijst kijkt tot 100 zeemijl (185 km) in de omtrek! De Maersk Messina is al een paar dagen bezig ons in te halen, ze varen namelijk iets van een halve zeemijl (of nog minder) sneller dan wij, en liggen bijna exact op onze koers. Gisteravond toen Hans en ik naar de blue bar liepen op pilotdek in het donker zagen we hun lichtjes schuin achter ons aan bakboord, in de nacht zijn onze routes elkaar dus gekruist en nu liggen ze voor op ons aan stuurboord. Over een dag of wat zijn ze ongetwijfeld uit het zicht.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het klinkt gek maar we hebben het hartstikke druk op een dag, met de drie maaltijden, ‘s ochtends koffiedrinken en ‘s avonds na met z’n tweetjes koffiedrinken om 19/19:30 uur tafeltennissen, meestal anderhalf á twee uur lang. We hadden vanavond dus overwogen om een keertje niet te gaan tafeltennissen, maar besloten uiteindelijk om 19 uur te gaan en dan maar kort te blijven. Uiteindelijk was het hartstikke leuk en gezellig en zijn we toch weer tot 20:30 gebleven! De zanger was er, maar de Sik was ook gekomen, hij heeft zich nu als achtste speler ingeschreven op de lijst. De tafeltennislijst is beduidend minder populair dan de basketballijst, en de twee timmermannen hebben zich nog altijd niet ingeschreven maar spelen wel iedere avond mee (ze moeten wel, de kapitein doet ze vriendelijk behoorlijk onder druk zetten!).
Het spelen ging lekker, de Sik is een beetje gek, en leek het goed naar zijn zin te hebben, als een giechelende sprinkhaan rondspringen; de zanger kwam een beetje los, en de 2e Engineer was een beetje baldadig met imitaties van de overdreven keiharde ramstijl van de Chief Officer. De kapitein moest er ook om lachen maar deed hem op gegeven moment toch manen om ermee te stoppen want de Chief Officer was er niet bij en dan is het niet netjes… De kapitein had getrakteerd met bier en voor ons bitter lemon – was puur tactiek, volgens hem, want nu zouden de Sik en de zanger doorgeven dat er ‘s avonds bier was te halen voor de tafeltennistraining en dan zouden er meer zichzelf inschrijven, hopelijk! Het was hoe dan ook erg gezellig en er werd erg leuk en wild gespeeld, je merkt dat de competitie begint te leven en mensen opeens competitief worden… Niet dat Hans en ik ondanks onze dappere pogingen nog enige kans maken! Het schip rolde behoorlijk, wel 6-8 graden heen en weer, wat tot grote hilariteit leidde als een bal opeens een bijzonder effect leek te krijgen of spelers opeens heen en weer vlogen – zoals ik, ik eindigde bij het pakken van een moeilijke bal door het rollen uit balans en bijna in de grote stekelige plant in de hoek!
)
)
Het is echt tafeltennis met hindernissen want er staan vlak bij de tafel drie palen die de brug erboven omhoog houden, waardoor je soms om of zelfs tegen een paal speelt, en de tafel is met touwen bevestigd aan de palen waardoor je soms creatief moet huppelen bij een moeilijke bal om niet te struikelen. De kapitein is al eens gevallen over een touw – toen rende iedereen gelijk naar de tafel of die nog wel heel was, de kapitein lag er voor spek en bonen bij. Het schip rolt, wat ook een extra moeilijkheidsgraad toevoegt, en in een hoek staat dus een grote stekelige plant… Gewoon tafeltennis aan land zal in vergelijking vast maar saai zijn!
)
)
Hans en ik zijn na het spelen lekker koffie gaan drinken in onze kamer en douchen; het is voor het eerst weer een beetje koel in de kamer, 22 graden. En toen we naar bed gingen was het schip weer flink aan het rollen, tot 8 graden. We hebben alles dus maar weer eens op de grond gezet en ons ingesteld op een gebroken nacht, want het is erg moeilijk om door te slapen met dat heen en weer bewegen!
Dag 76 “eerste” zaterdag 11 april 2015: op zee, oefening, 515 km
Vandaag is “eerste” zaterdag. En dit weekend is orthodox Pasen, maar daar wordt weinig aan gedaan denk ik! De Roemenen zaten bij de koffie wel nostalgisch te fantaseren over alle lekkere traditionele dingen die ze thuis krijgen bij Pasen, en te verzuchten dat een Filippijnse kok toch ook niet geweldig is… Je kunt er nooit eens iets lekkers van thuis aan vragen want, zelfs als hij het kan maken, het is nooit zoals thuis!
)
)
)
)
Vanmiddag hebben we voor het eerst in drie weken weer veiligheidsoefeningen, want de afgelopen twee zaterdagen lagen we in havens. De kapitein lijkt een beetje vergeten te zijn dat wij al eentje met hem meegemaakt hebben, toen hij net een dag of zo aan boord was (op zich wel begrijpelijk), want hij legde nog even uit hoe het allemaal in zijn werk ging. En om de een of andere reden, we denken in zijn opdracht want uiteindelijk gaat bijna niets op zo’n schip zonder medeweten van de kapitein, Chief Officer en/of Chief Engineer, kregen we vandaag opeens veiligheidsschoenen van de Chief Officer voor onze verdere verblijf aan boord, en als we wilde hadden we ook ketelpakken kunnen krijgen! Wij vinden het wel prima, die schoenen zijn hartstikke goed, onze eigen schoenen zijn niet echt goed waterdicht meer, en het is inderdaad ook uiteindelijk veiliger; maar zo’n ketelpak hebben we niet genomen want dat vonden we een beetje overdreven. Hoewel ik er best wel eentje voor in de tuin zou willen – mooi knaloranje, van top tot teen! Vindt Hans dan weer een minder goed idee geloof ik…
Hans en ik stonden om 15:15 beneden (de oefening begon om 15:20) en er was in tegenstelling tot vorige keren nog geen hond – maar het bord achter het basketbalnet was in ieder geval vers geschilderd. De mannen begonnen na een paar minuten naar buiten te druppelen, toen het alarm al ging. De Chief Officer (dit is zijn eerste oefening aan boord van dit schip) deed ons manen om een beetje uit de weg te blijven, en was nog een beetje houterig in zijn begeleiden van de oefening; maar toen iedereen present was ging iedereen naar dek C om bij de reddingsboot te kijken waar hij nog even een praatje hield en de nieuwe bemanning aan boord (en de Belg, maar die durfde niet) nog even een kijkje in de reddingboot konden nemen. Er was niemand aanwezig die de vrije val ooit echt meegemaakt had, behalve de Chief Officer zelf – maar hij ook alleen maar als oefening in havens – en hij zegt dat de vrijeval vooruit kijkend minder eng is dan achteruit, maar die laatste wel iets veiliger. Er gebeuren veel ongelukken mee, in ieder geval!
)
)
)
)
Toen ging iedereen naar het SOPEP hok voor een uitleg van de 2e Engineer, net als de vorige keer, maar dat ging nogal onhandig omdat de ruimte ervoor volledig volgebouwd was met de grote witte drukvaten; niemand kon er dus echt goed bij… Naderhand In de conferentiekamer werd er nog nagepraat en een aantal onderwerpen besproken; Hans en ik vinden het wel leuk om er bij te zitten, we hebben verder toch geen planning voor de rest van de dag!
)
We hadden wel de indruk dat het officierenteam nog niet echt goed op elkaar ingespeeld is; de Chief Officer was nog wat weifelend in zijn aanpak en wilde een discussie afdwingen, maar dat gaat bijna nooit op commando. De 2e Engineer en 2e Officer leken af en toe licht ongeduldig het stokje over te pakken als hij weer eens een ongemakkelijke stilte liet vallen “voor discussie”. Er is vandaag ook een nieuw vuilnisplan in het leven geroepen, de bemanning moet zijn afval beter gaan scheiden zodat er meer verbrand kan worden en de rest opgeslagen voor recycling. Iedereen moest tekenen voor akkoord geloof ik dat ze zich aan het nieuwe plan zouden houden.
De 3e Officer raakte duidelijk (terecht) een beetje geïrriteerd toen de Chief Officer daar ter plekke zijn al van te voren voorbereidde plan om de brandslangen te testen omgooide. De bedoeling was namelijk om de brandslangen te testen op lekkages en zo, maar de Chief Officer wilde ze ten eerste allemaal op een locatie testen (de 3e had vijf locaties voorbereid) en ten tweede moest het opeens een snelheidsoefening worden zodat de volgende keer gekeken kon worden of er voortgang in gekomen was. Prima als het een echte brandoefening is, maar weinig zinvol in dit geval want het enige wat gedaan moest worden was de brandslangen tevoorschijn halen, klaarleggen, aan elkaar koppelen en dan spuiten om te zien of er lekkages waren. Totaal niet realistisch qua brandoefening dus! Maar goed, de 3e mocht dan wel op zijn voorgestelde locaties uitvoeren, en accepteerde knarsetandend dat er getimed ging worden. Ach ja!
Hans en ik zijn naar A-dek gegaan, waar het team van de 3e Officier de brandslangen van A-dek, achterop de poopdek, en B en C dek aan elkaar koppelde. Het werd een slang die meerdere keren heen en weer over de hele breedte van het schip reikte. De slang werd aangesloten en langzaam opgevuld met water totdat er genoeg druk was om te spuiten, en terwijl een aantal mannen de spuit in bedwang hielden gingen anderen de slangen na op lekkages. De 3e gromde zachtjes tegen Hans toen hij in de buurt was dat het 10 minuten geduurd had en totaal zinloos was om te timen! Tegelijkertijd werd er vanaf de pilotdek gespoten, en vanaf twee punten voorop het schip; wel een mooi gezicht! Zodra alle slangen gecheckt waren werden ze gauw weer opgeborgen want het was al heel de dag aan het miezeren en koud, en men wilde wel weer naar binnen…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Vanavond hadden we eerst zoiets van we blijven eens een avondje “thuis”, maar we zijn uiteindelijk toch weer gaan tafeltennissen want het is toch ook wel erg leuk om te doen! Het spelen ging weer lekker, we waren alleen met de Roemenen want de Filippijnen hadden hun varkenskop en bier beneden in hun eigen recreatiekamer. Volgens de kapitein zou de Chief Officer morgen verse doughnuts maken? We waren heel benieuwd maar moesten het nog zien… De klok moest vandaag een uurtje vooruit, dan zitten we eindelijk in UTC +12, en de kalender moest een dagje terug. Pffff wat een gedoe!
)
Dag 77 “tweede” zaterdag 11 april 2015: op zee, datumgrens correctie, 510 km
Vandaag is het “tweede” zaterdag; we lopen nu weer achter op Nederland. Gisteravond heb ik de apparatuur (behalve de laptop en tablet, die blijven op Nederlandse tijd staan) aangepast naar een dag terug, en mijn “smart”phone heeft er moeite mee: ik kan alleen de tijdszones veranderen door een stad aan te geven in de gewenste tijdzone, wat geen probleem is als je in West Europa zit, maar wel redelijk lastig als je op de Stille Oceaan zit… Ik ben gisteravond dus van “Efate, Vanuatu” naar “Petropavlovsk-Kamtsjatski, Rusland” gegaan. En ik denk dat ik voor de volgende tijdszone een probleem heb, want daar zit volgens mij niets in!
We hebben een hele slechte nacht gehad door het rollen van het schip; Hans is op gegeven moment zelfs op de bank gaan liggen – die staat dwars ten opzichte van de bedden. Zo gingen zijn hoofd en voeten steeds op en neer, maar rolde hij zelf in ieder geval niet meer heen en weer. Maar ja, ideaal is het niet! We waren dan ook redelijk brak toen we opstonden vanochtend. Op “tweede” zaterdag zou de kok een dagje vrij krijgen en zou de messman de keuken overnemen. De kok zit al steeds te zeuren dat hij niet al zijn Filippijnse feestdagen als overwerk uitbetaald gekregen heeft, maar ik kan me niet voorstellen dat hij een Filippijns contract heeft en dan heb je volgens mij ook geen recht op die feestdagen. Mensen die in Nederland werken krijgen ook geen Russische of weet-ik-veel-welke feestdagen uitbetaald, maar wel de Nederlandse.
)
Maar goed, waarschijnlijk om hem een beetje te sussen want de kok kan inderdaad nooit vrij krijgen, terwijl de bemanning best wel eens een dagje geen onderhoud kan plegen, en misschien ook omdat de messman het wel leuk vond om te doen, staat de messman vandaag in de keuken en heeft de kok vrij. Toen we vanochtend bij het ontbijt kwamen stond de messman met een grote grijns achter het fornuis (een grappig contrast om het kleine iele mannetje te zien in plaats van de grote dikke!), en hadden twee Filippijnse bemanningsleden de rol van messman overgenomen en stonden vrolijk klaar om eventuele bestellingen op te nemen. Tijdens het ontbijt gingen ze al voorbereidingen treffen voor de lunch en het avondeten, en dan met name knoflook pellen… We hopen heel erg dat er gewoon een voorraadje knoflook gepeld werd voor de komende paar dagen, want de twee Filippijnen waren zeker een kilo of twee knoflook aan het pellen; een grote bak vol!!
De koffie was vandaag maar kort, want om 10:30 ging de kapitein samen met de Chief Officer, Chief Engineer en 2e Engineer en elektricien langs alle ruimtes in de woontoren (behalve onze kamer en die van de Belg) om ze te controleren. Waarop is ons niet helemaal duidelijk geworden, in ieder geval op mankementen, maar we denken eigenlijk ook een soort algemene orde-en-netheid inspectie of zo.
De zee bleef best wel ruw vandaag, met harde koude wind, onregelmatig rollende golven en witte kopjes op de golven, en omdat we weer richting een slechtweer gebied aan het varen zijn is de koers zuidelijker aangepast. We zouden eerst in een vloeiende curve afbuigen naar het zuiden, nu gaan we in een keer 15 graden zuidelijker dan onze vorige koers. Ook varen we iets langzamer, rond de 20 km/uur in plaats van 24 km/uur, waarschijnlijk ook vanwege de golven want we hadden vandaag nog een of twee dreunen dat heel de woontoren vibreerde!
)
)
)
)
Met de lunch kregen we van de messman een goedgevulde groente-/kippen-/onbestemd-/macaronisoep, en als hoofdgerecht een heerlijk gebraden kip, erg lekkere aardappelpuree waar wat kaaspoeder of zo doorheen leek te zitten, en ijskoude bietjes zo uit de pot. Maar eenmaal opgewarmd toch een lekkere lunch! De messman kon het niet laten om af en toe door het keukenluik te spieken of de lunch ons en de officieren toch wel beviel, maar hij keek helemaal opgelucht toen wij hem een duim en de kapitein hem een applausje gaven.
Overdag hebben Hans en ik een hele rustige dag gehouden, en ‘s middags een flink dutje gedaan, want we waren nog behoorlijk moe van de slechte nacht. Bij het avondeten ontbrak de Belg, die heeft zich misschien verslapen, en stond er wijn; een traktatie van de kapitein. De messman was weer vrolijk in de keuken bezig en had een heerlijk noodlegerecht met heerlijk hardgebakken varkensvlees gemaakt. De halfgare aardappel die er voor de westerlingen als groente bijlag was dan weer wat minder succesvol, maar de rest was erg lekker! De 2e Engineer vroeg al grinnikend toen hij klaar was met eten en wegging of we vanavond kwamen, en de kapitein lachte zo van hoezo, er valt niets te vragen…
Hans en ik hebben vroeg koffie gedronken zodat we al om 19:15 bovenstonden in de blue bar; dat kwam goed uit want daardoor waren we zes man en konden we roulerend dubbelen. Het was erg gezellig, en we moesten lachen als het schip weer eens flink rolde en de bal alle kanten opging. De kapitein had ook wijn naar de blue bar meegenomen – voor Orthodox Pasen, maar ook gewoon voor het lekker natuurlijk! En er was verse popcorn. En de kapitein zorgt er altijd voor dat er voor ons een blikje fris staat, hoewel ze wel iedere keer ons ook de alcohol aanbieden.
)
)
)
De Chief Officer was er tussen 20:15 en 21:30 uur bij, en gebruikte de kleine timmerman als schietschijf; die speelt net zoals wij, gewoon normaal zonder effect, en de Chief Officer speelt erg slordig maar heeft een of twee trucjes die hij altijd toepast, waaronder dus keiharde ballen recht op de man. De kleine timmerman komt de volgende keer dus waarschijnlijk in helm en kogelwerend vest! Hans had zijn eigen muziek meegenomen en die werd goed ontvangen door iedereen. Het is uiteindelijk 22:30 geworden voor iedereen aftaaide; op het laatst werd er wat minder fanatiek gespeeld en vooral een beetje gekletst en muziek geluisterd.
Dag 78 zondag 12 april 2015: op zee, 513 km
Het was weer een slechte nacht; minder erg dan gisteren maar nog altijd veel gerol. Hans is rond 5 uur uit ellende weer op de bank gaan liggen en heeft een slechte nacht achter de rug, en ik werd helemaal brak en stijf en beurs wakker; ik heb iets overspannen in mijn been, waarschijnlijk van de rare manieren dat je soms terecht komt tijdens de combinatie van het proberen een moeilijke bal bij het tafeltennissen te raken en het tegelijk rollen van het schip… De Belg vertelde bij het ontbijt dat hij zich gisteravond vergist had in de tijd en om 16:30 al was gaan eten. Daardoor heeft hij wel samen met de 2e Officer gegeten, die eet dus schijnbaar toch wel eens het klaargezette eten op! De kok stond vanochtend weer achter het fornuis, dikke pannenkoeken bakken, en de twee tijdelijke messmannen waren nog voortvarend en vrolijk in de keuken bezig, want vandaag had de messman een dagje vrij. Ongetwijfeld was het afwassen, koken en bedienen voor hun een welkome variatie op roest bikken, smeren en verven!
De koffie was weer eens in de blue bar, met een scheutje whisky en/of slagroom voor de liefhebbers; omdat het Orthodox paaszondag was en gewoon zomaar voor het lekker. De timmermannen en de Chief Officer waren er niet bij, maar we hebben wel anderhalf uur gezellig over van alles gediscussieerd van de tweede wereldoorlog tot de ontstaan van het alfabet met de Chief Engineer, de 2e Engineer en de kapitein! Met de lunch kregen we frietjes, maïs en schnitzel helemaal bedekt in knoflookboter… Ik denk per bord wel een paar teentjes waard aan knoflook! Pffffff, lekker maar je blijft het heel de dag proeven. Ik had gisteravond de harde schijf van de grote timmerman toegestopt gekregen met een lijstje met gewenste films – hij had zijn schijf 007 genoemd, dus toen ik het hem vandaag bij de lunch teruggaf zei ik “alsjeblieft, Bond”. Hij moest er hartelijk om lachen; hij zegt nooit zo veel, maar Hans en ik merken dat hij best wel veel Engels lijkt te verstaan.
)
Hans en ik hebben ‘s middags een ommetje gewandeld op dek, en we moesten via verdieping A naar buiten gaan want de zware stormdeuren op poopdek waren nog dicht. Eerst snapte we het niet en toen drong tijdens de wandeling door, toen we zagen dat de werkplaats, verfhok en opslag onder het anker ook allemaal dicht waren, dat het waarschijnlijk was omdat het zondag op zee was, en er dus nog niemand naar buiten was gegaan om te werken! Op de verzamelplaats op dek A waren de messman en een ander in ieder geval wel aan het werk; het basketbalnet werd in orde gebracht en is inmiddels fris geschilderd. Dat zijn natuurlijk klusjes die in de vrije tijd gedaan moeten worden, net zoals de trofeeën die de 2e gemaakt heeft voor de basketbal- en tafeltennistoernooien. Hij had vorig jaar het basketbaltoernooi gewonnen, is ook gek op basketbal, en we stelde al voor dat hij nu alvast ook zijn naam erop zette – maar daar wilde hij toch maar even mee wachten tot de wedstrijd! Omdat ze door het koude onstuimige weer van de laatste twee dagen weer aan het stoken zijn heeft Hans het raam ‘s middags een tijdje open gehad omdat hij het te warm had.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Bij het avondeten kregen we een lekker varkensvleesprutje (een soort babi ketjap), ook weer volgestampt met knoflook, en spaghetti. En er stond cake! Volgens de “vervangende” messmannen door de kok gemaakt; weliswaar uit een pakje, dat was duidelijk zichtbaar en te ruiken (er zaten allerlei geuren zoals vanille en cacao in die helemaal niet in die keuken te vinden zijn!), maar toch leuk. Volgens de kok omdat hij nu genoeg tijd over had doordat er twee tijdelijke messmannen waren om hem te helpen in plaats van maar eentje.
)
‘S avonds hebben we weer getafeltennist, en het ging erg lekker en leuk. Het gaat nog een spannende competitie worden, want de goeie zijn niet per definitie altijd consequent goed, en de slechte (waaronder wij) kunnen af en toe verrassend goed uit de hoek komen! De kapitein deed ons trouwens tijdens het tafeltennissen nog de groeten van de hyperactieve supercargo uit Azië, dat vonden we echt erg leuk! De klok moest weer een uur vooruit, naar UTC -11 dit keer, en op aanraden van de 3e Officier zet ik de telefoon nu op “Nuku’alofa, Tonga”… Nog nooit van gehoord, maar het is schijnbaar de juiste tijdzone!
)
Dag 79 maandag 13 april 2015: op zee, 543 km
Het was vannacht gelukkig redelijk rustig, en we hebben tot een uur of 5 goed kunnen slapen. Daarna was Hans wakker, ik ben een paar keer wakker geworden en daarna weer in slaap gevallen. Maar echt uitgerust zijn we nog niet! Sowieso word je ook van heel de reis moe; we doen op zich natuurlijk niks op een dag, maar het voelt wel regelmatig alsof we minder energie hebben dan aan land – we vergelijken het soms met het gevoel dat we hadden toen we hoog in de Andes waren, maar dan zonder de kortademigheid.
Vandaag was een klusjesdag; de kapitein had ons een paar dagen geleden gevraagd, toen de kamerinspectie aangekondigd werd, of wij misschien nog dingen hadden in onze kamer die stuk waren of zo. We konden eerst niks verzinnen, en toen later besefte we ons dat het raam in de slaapkamer niet open kan (waarschijnlijk dichtgeverfd) en dat dat ene tegeltje in de badkamer loszit. Prima, dan zou vandaag de timmerman komen om het tegeltje opnieuw te lijmen, en de bosun om het raam open te krijgen; wij moesten maar aangeven wanneer we tijd hadden. Toen we daarop antwoordde dat we in onze drukke schema’s zouden kijken moest men wel een beetje lachen!
De bosun werd in ieder geval vanochtend om 9 uur door de Chief Officer naar onze kamer gestuurd, en heeft even staan wrikken en trekken aan het raam voor hij om een trekband (en versterking) ging. Het raam zat namelijk alleen maar dichtgeverfd. Terug met de trekband en de versterking was het raam zo open! Overigens doet iedereen de schoenen uit voor ze de kamer instappen, en vaak altijd nog even vragen of ze binnen mogen komen, je kamer is echt je privé heiligdom en daar stapt niet zomaar iemand binnen. Moet natuurlijk ook wel, het is het enigste beetje privacy dat je hebt in zo’n kleine gemeenschap. De drie stukken waarin de rubber voering van het raam gebroken was werden op het balkon buiten zorgvuldig schoongeschraapt en weer aan elkaar gelijmd, want ze hadden geen reserve meer, en de bosun heeft het rubber weer terug in de sponning gewrongen. Toen was het 10 uur en koffiepauze, en beloofde hij na de koffie nog even het rubber met vaseline in te smeren en de boel op te ruimen.
)
)
)
Wij gingen naar beneden voor de koffie, we waren door het bezoekje van de bosun en het feit dat hij om koffie ging vergeten dat we ons voorgenomen hadden niet meer op de maandag koffie met de Roemenen te drinken omdat dat dan de kapitein een soort algemene vergadering houdt. Inderdaad, niet alleen de Roemenen maar ook de Filippijnse elektricien en de Chinese 3e Engineer zaten er bij. We hebben dus maar stilletjes mee koffie gedronken (op zich vond niemand het erg geloof ik dat we erbij zaten) en in onze telefoon een alarm gezet om de maandagen niet meer te vergeten.
Die maandagvergaderingen zijn op zich best interessant vanwege de huishoudelijke zaken die je langs hoort komen; van grote tot kleine dingen. Zo was er een wasmachine stuk in het washok van de officieren, en volgens de elektricien (een leuke, vriendelijke jongen) was deze ook niet meer te repareren, waardoor er nog maar twee machines over waren. Er is ook nog een washok beneden vlakbij de machinekamer, met twee vuilwasmachines, maar daar doet de rest van de bemanning zijn ketelpakken wassen dus die is vaak bezet. Op zich zijn twee machines wel genoeg voor iets van negen man (en passagiers), maar die mannen moeten niet alleen hun gewone kleren wassen maar iedereen behalve de kapitein draagt ook regelmatig ketelpakken, die ook gewassen moeten worden. En de messman wast er het beddengoed van de officieren. Normaal gezien wordt een wasmachine gereserveerd voor “vuil” wasgoed zoals de ketelpakken, en twee voor “schoon” wasgoed, maar nu moest dus een beslissing komen hoe er de komende twee maanden tot Hamburg omgegaan zou worden met de wasmachines. En Hans en ik luisteren dan hoe er gedebatteerd wordt over hoe ze de wasmachines gaan gebruiken!
We zijn ‘s ochtends nog even naar de brug gegaan om een praatje met de 3e Officier te maken en de papieren voor Amerika na te kijken; ze moeten van te voren alle gegevens doorsturen, en omdat ze in de Verenigde Staten toch wel redelijk gestoord zijn, wilde we even zeker weten dat bijvoorbeeld onze namen goed gespeld zijn en zo. De 3e Officier vertelde wat over de veiligheid van de Filippijnen en Hans en ik weten wel dat dat land dus NIET op onze wenslijst staat. Wat een broeinest van criminaliteit! En dan is het volgens de 3e nog veel en veel beter dan vroeger… Ook hebben we even de gelegenheid genomen om eens naar de geboortedata van de bemanning te kijken; er hangt een bemanningslijst op de brug. Want er loopt een oude man rond die naar ons idee ergens achterin de 60 moest zijn, en ik was ook wel benieuwd naar de leeftijd van de dek-cadet, een dik en vriendelijk jongetje die naar ons idee iets van 16-17 moet zijn. De “oude” man was in 1959 geboren en is daarmee dus ongeveer 56, en het “jongetje” in 1994 en is dus 21. Hoppa, dat hadden we van geen van beide verwacht! Ook de grote timmerman was een verrassing; hij is begin 30 – die zouden we echt niet zo jong geschat hebben, hij lijkt meer iets in de 40.
)
Na de lunch kwam om 13 uur de kleine timmerman om het losse tegeltje te lijmen; Hans had ontdekt dat het tegeltje ernaast ook los zat, en er was nog een naad die wat gedicht moest worden. We waren onder de indruk van de vaste hand van de timmerman bij het kitten; dat is aan land al niet gemakkelijk, laat staan op zee waar het zelfs zoals vandaag met een rustige zee nog altijd een beetje beweegt! Daarna hebben we een dutje gedaan en zijn daarna nog even gaan wandelen om uit te waaien. Door het koudere weer wordt het binnen weer warmgestookt, tot 26 graden, en ik was vandaag een beetje down; de reis is leuk, we vervelen onszelf niet, de dagen vliegen voorbij, we genieten nog steeds, maar desondanks zijn er wel dingen die je gaat missen en waar je soms meer last van hebt dan anders. Plus ik voel me niet zo fit vandaag; ik heb vreselijke buikpijn, al de tweede keer op dit schip en ik denk iets met de voeding te maken alleen ik weet niet wat, ik ben moe, en door alle knoflook stinkt je zweet ook erger, daar word je ook niet altijd even vrolijk van, zeker niet als vrouw. Ik mis het werken in en zijn in de tuin (er is hier weinig groen in de wijde omtrek!), het lekker in bad kunnen liggen, ons lekkere stilstaande bed, ons eten, even ergens anders heen kunnen gaan (je zit toch op een heel klein gebiedje opgesloten), gezelschap van vrienden en kennissen, en gek genoeg ook gewoon überhaupt vrouwelijk gezelschap! Want ik kan denk ik veilig zeggen dat ik de enigste vrouw in een omtrek van vele honderden kilometers ben… Vanochtend was er op 200 kilometer afstand weer eventjes een schip op de AIS lijst, maar daar zullen ook niet veel vrouwen aan boord zijn vermoed ik!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Bij het avondeten had de kok een erg lekker kip-kerrie prutje gemaakt, dat gaan we thuis ook eens proberen… ‘s avonds zijn we weer gaan tafeltennissen. Toen we naar de blue bar toeliepen zagen we beneden ons op A-dek de 3e Officer en 2e Officer samen met nog iemand zo te zien de laatste puntjes op de i te zetten op het basketbalveld; de verzamelplaats is getransformeerd in een combinatie van het verzamelveld en een basketbalveldje, netjes in de groen-, geel- en roodkleuren van het schip. Lachen! Er waren overigens ook voor het eerst echt veel sterren te zien, het is steeds een beetje bewolkt de laatste weken.
We waren in de blue bar heel de avond alleen met de 2e Engineer, de kapitein en de twee timmermannen en hebben bijna twee uur lang roulerend gedubbeld. De 2e Engineer en de kleine timmerman zaten regelmatig overdreven theatraal op elkaar te ouwehoeren als de ene een bal verkeerd speelde, daar moest iedereen om lachen; vooral als dan de andere prompt ook de bal verkeerd speelde! En het lopende grapje is het om en om de bal spelen; met name Hans en ik waren daar in het begin niet zo goed in, toen stelde de 2e Engineer eens voor om afwisselen ping en pong te roepen, en nu is dat een standaardgrapje geworden als iemand per ongeluk een ander zijn bal speelt “nee, jij bent ping, ik ben pong, ping pong, snappie?!”.
Ook is “shapte-shapte” inmiddels een standaardgrapje geworden; dat is gewoon “7-7” in Roemeens, maar als de Roemenen de stand bijhouden valt die stand ons iedere keer op, en we vinden het zo leuk klinken dat wij het ook zijn gaan gebruiken als wij samen spelen en in het Nederlands de stand bijhouden; dan tellen we in het Nederlands maar als het “7-7” is roepen we “shapte-shapte”! De Roemenen moeten daar erg om lachen en beginnen er nu al zelf op te letten en er zelf ook de nadruk op te leggen. En als het een keertje van 7-6 naar 8-6 gaat in plaats van 7-7 roept iedereen ahhhhhhh jammer, geen “shapte-shapte”… De kapitein leek in het begin een beetje afwezig te zijn en een beetje down, maar moest ondanks zichzelf wel regelmatig lachen of glimlachen om het spel en leek aan het einde van de avond wat vrolijker, het is dan ook erg gezellig. De Belg kwam tot onze verrassing aan het begin opeens binnenstappen, maar die was binnen een paar minuten al weer weg want het heen en weer schieten van het balletje was te veel beweging voor hem.
Dag 80 dinsdag 14 april 2015: op zee, 533 km
)
Vanochtend bij de koffie vertelde de kapitein dat we op vrijdag om 19 uur een vergadering zouden hebben in de blue bar om de basketbal- en tafeltennistoernooien te bespreken, maar omdat dan ook de Belg jarig was, we ook even voor hem zouden zingen en een fles champagne openen. Hans en ik moesten er dus voor zorgen dat de Belg erbij zou zijn, de kapitein zou zorgen dat heel de beschikbare bemanning (behalve de Chief Officer die dienst op de brug had) erbij zou zijn door de vergadering een “safety meeting” te noemen. Dat was volgens hem net zo effectief als iets in Noord Amerika “security” noemen, op een schip is men altijd bewust van veiligheid…
We hadden het ook over de duur van contracten; officieren en de kapitein hebben meestal een contract van ongeveer 4-5 maanden, en (Filippijnse) bemanning meestal 9 maanden; de timmermannen vertelde dat zij tegenwoordig contracten van ongeveer 5 maanden hebben, die waren vroeger 8 maanden. En de kapitein vertelde dat hij ooit eens een keertje een contract van 10 maanden volbracht had, op eigen verzoek, omdat hij wilde weten hoe dat was. Hij had het erg zwaar gevonden, ook privé, maar was wel blij dat hij nu in ieder geval wist wat het kon doen met zijn bemanning om zo lang op zee te moeten zijn. De contract-duren kunnen trouwens nog gemakkelijk verlengd worden, want als jouw contract eigenlijk ergens op de Stille Oceaan zou verlopen, dan kun je waarschijnlijk pas een maand later in Houston vervangen worden; en we horen heel vaak dat de uiteindelijke einddatum van het contract afhangt van het vinden van een vervanger voor die persoon. Een maandje of twee extra is dus goed mogelijk – en des te zwaarder als je al aan het aftellen was zoals de 2e Officier toen.
Wij zijn na de koffie een half uurtje gaan wandelen op dek; het was heerlijk weer, rond de 20 graden en de zee was prachtig blauw. Het valt ons altijd op hoe de zee van kleur verandert afhankelijk van het weer en waar je bent. Het verveelt ons nooit! Er werd op dek vanwege het mooie weer ook weer druk geklust; voorop het schip was de bosun en nog een ander bemanningslid druk bezig om de grote bollards (ik denk dat je ze zo noemt? Waar de touwen bij het aanmeren omheen gaan) los te schroeven en het bewegende gedeelte waar het touw omheen rolt roestvrij te maken. Deze moesten soepel rollen als we het Panamakanaal ingingen, want dan zouden de locomotieven die ons erdoor heen slepen touwen eraan bevestigen.
)
)
)
)
)
)
)
)
Het was ons opgevallen dat, toen we beneden op dek kwamen en achterop stonden, het spoor van het schip niet zoals steeds kaarsrecht was. Er zat zelfs een behoorlijke knik in; we varen op het moment (al meer dan een week) een koers van 110 graden, en als dit een koerswijziging was dan voeren we nu iets van 180 graden! Later tijdens de wandeling leken we weer teruggedraaid te zijn, we hadden een S-manoeuvre gemaakt. Ik had al eens meer gezien op de brug dat ze het roer testen, en vermoedelijk was dit hetzelfde. Toen we na onze wandeling naar de brug gingen bevestigde de kapitein dat. Hij deed even de brug bewaken voor de 3e Officer die een ander klusje had, die kwam iets later ook weer boven. We hebben een tijdje met de kapitein gekletst en dingen gevraagd over navigeren die ons interesseerde. Hans wil graag een keertje sturen, echt sturen dus, en we weten niet of dat mogelijk is maar hij bracht het onderwerp nu in ieder geval maar alvast indirect op door te vragen hoe je zo’n schip nu eigenlijk stuurt zonder autopilot. De kapitein is niet gek en hapte niet. Helaas, misschien een andere keer!
)
We zijn ‘s middags nog even naar pilotdek gegaan want het was zulk lekker weer, en vonden de kleine timmerman bezig bij het hok naast de blue bar; hij was bezig houten balken in het hok te leggen, dat werd zo te zien gebruikt als opslag voor kogelwerende vesten, -helmen en andere verdedigingsspullen voor piratenaanvallen. Hij legde uit dat ze met het hout nieuwe vlonders gingen maken voor buiten op het balkon bij de brug.
)
)
De klok moest weer een uurtje vooruit (we beginnen het allemaal goed te voelen) en de tijdszone voor vandaag was gelukkig gemakkelijk, die was ik bij het zoeken naar vorige tijdszones al tegengekomen namelijk: “Honolulu, Hawaï”, UTC -10. Nu is er (met de zomertijd) exact 12 uur verschil tussen ons en Nederland. ‘s avonds hebben we weer lekker een paar uur getafeltennist, en we gingen uiteindelijk zo laat slapen, rond middernacht oude tijd, dat we de klok door zagen draaien. Gek genoeg draaide hij niet een uurtje door maar dertien; waarschijn was de dienstdoende officier vergeten om de hoofdklok op tijd weer op normaal te zetten en moest hij daarom nog een rondje doen!
Dag 81 woensdag 15 april 2015: op zee, 535 km
We worden constant moe wakker lijkt het wel, pffffff. Dit zou de meest ontspannende van al onze reisjes moeten zijn, dachten we toch tenminste thuis, maar we zijn constant doodmoe. Het rollen en dromen in de nachten breekt ons op. Maar we zien het ook om ons heen, mensen worden geleidelijk aan steeds stiller en moeier; de kleine timmerman bijvoorbeeld doet al dutjes tussen 18 en 19 uur en komt daarmee soms wat later bij het tafeltennissen, en zit dan nog een tijdje gapend en met kleine oogjes stilletjes achter de bar…
We hebben beneden uitgebreid koffie gedronken en zijn daarna om 11 uur even onze helmen gaan halen en onszelf telefonisch bij de brug afmelden, om een wandeling op dek te gaan maken. Het was namelijk stralend weer en best lekker warm, lekker weer om even te wandelen. Terwijl we liepen trok de lucht voor ons op de horizon al dicht, en tegen de tijd dat we terug bij de woontoren kwamen was het licht aan het druppelen. De zee was weer net als gisteren spiegelglad, en mooi blauw. Voorop was men nog altijd bezig de grote bolders roestvrij te maken, en toen we de woontoren binnenstapte vonden we de Belg druk bezig te fietsen. De recreatiekamer was drastisch opgeruimd, de fiets ook weer vrij gemaakt, het zag er redelijk netjes uit nu! En volgens mij is de Belg bezig om de oceaan over te fietsen, want hij zit dag en nacht te fietsen – hij is ook van nature een lange afstandsfietser, fietst regelmatig van Denemarken naar familie in België en terug. Pfffff!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We liepen gelijk nog even door naar het pilotdek, en zagen opeens redelijk vlakbij ons een grote zeevogel over het water scheren; het was een albatros! Leuk! We zijn niet bepaald dicht bij land (Hawaï is met zo’n 600 km het dichtste bij denk ik) maar albatrossen vliegen vele duizenden kilometers op zee en stoppen eigenlijk alleen op land om te broeden, zoals we toen in de Galapagos zagen. We zagen de albatros de rest van de dag nog af en toe langsvliegen.
)
)
Hans heeft ‘s middags erg huiselijk zijn sokken zitten stoppen; hij heeft een hele partij sokken die allemaal ongeveer even oud zijn en dus ook even ver versleten, en heeft deze reis al meerdere keren gaten moeten stoppen in zijn sokken! Ook weer iets wat we thuis nieuw moeten kopen… Ik keek ondertussen naar onze “golvenfilmpjes” – we filmen zo af en toe een halve minuut lang de golven en de zee. En als je ze allemaal bij elkaar bekijkt in Windows verkenner zie je goed hoe verschillend de zee van dag tot dag en plek tot plek is!
)
)
)
Op een gegeven moment hoorde we een enorm getimmer – het leek vanuit de woontoren te komen, maar toen we het geluid volgden, vonden we de twee timmermannen in het gangetje op pilotdek tussen de schoorsteen en de blue bar de vlonders aan het timmeren. En dat echoot natuurlijk door heel de woontoren met al dat staal! We moesten erg lachen, want de grote timmerman stond op zijn sokkenvoeten de balken op hun plek te houden terwijl de kleine timmerman op een paar centimeter afstand van zijn tenen de spijkers in het hout sloeg. Het zijn vakmannen zullen we maar denken, maar daar zijn nu precies die werkschoenen met stalen neuzen voor lijkt mij!!! Ze wilde natuurlijk geen zwarte voetafdrukken op het blanke hout krijgen voor het vernissen. Het is denk ik goed gegaan, de grote timmerman heeft nog altijd al zijn tenen!
‘S avonds waren we maar met zijn vieren om te tafeltennissen – wij tweeën, de kleine timmerman en de 2e Engineer, dus hebben we veel gedubbeld en ook veel enkel tegen elkaar gespeeld. Het was best gezellig, zoals het altijd eigenlijk wel is – al dan niet serieus spelen, en lekker kletsen en een beetje lachen, vooral om flauwe grappen en dingen als “ping en pong” en “shapte-shapte”. De kapitein was er niet bij, wat de kleine timmerman zorgen leek te baren; vooral of hij toch niet per ongeluk over zijn nieuwe vlonders gestruikeld was die nu in de eerste laag vernis in het smalle donkere gangetje tussen de blue bar en de schoorsteen stonden te drogen! Hij moest dan ook af en toe even naar buiten kijken of zijn baas toch niet in zee gedonderd was door zijn schuld…
Dag 82 donderdag 16 april 2015: op zee, 515 km
Vanochtend bij de koffie had de kapitein het met de Chief Engineer en de 2e Engineer over dat hij nog “near miss” rapporten van ze verwachtte. Hij had het al eens kort uitgelegd aan ons, een near miss is iets wat bijna misgegaan is of mis zou kunnen gaan, en ze doen die rapporteren naar het hoofdkantoor, waarbij dan het schip dat de meeste rapporten heeft een playstation of zo krijgt – maar snappen deden we het niet. Want waarom zou het schip met de meeste fouten of problemen juist beloond moeten worden? Vanochtend vroegen we het dus nog eens, en legde hij uit dat het deels een spel was, en deels echt. Ze verzinnen geen nep-situaties, maar de situaties kunnen soms wel ludiek zijn (zoals dat de kapitein een hersenschudding krijgt en uitgeschakeld wordt door een te hard tafeltennisballetje ‘s avonds, maar dat er op zich niets aan de hand is omdat de Chief Officer een kapiteinsdiploma heeft). Het is als spel ontwikkeld vanuit een serieuze basis. Maar soms vergeet het hoofdkantoor ook dat het een hoog spelelement heeft (want er worden zowel serieuze als ludieke rapporten gedaan) en roept de kapitein op om uit te leggen waarom er zoveel gevaarlijke situaties op zijn schip plaatsvinden.
)
En het gaat er met name om dat andere schepen ervan kunnen leren, want op zich maakt het zoeken naar rare, afwijkende of foute dingen in een spelsituatie men ook alerter op wat echt mis zou kunnen gaan. De “near misses” van alle schepen worden in een NEMIR rapport gebundeld en naar alle schepen gestuurd, zodat men ook van anderen kan leren. Het gaat er dus vooral om, om bewustzijn te ontwikkelen voor gevaar in je omgeving, en de consequenties van kleine ogenschijnlijk ongevaarlijke situaties. Iets wat volgens de kapitein uit het communistische denken stamt; zo van, het kan niet mogelijk zijn dat iets perfect gaat, er moet ergens iets mis zijn. En dus ging men maar dingen verzinnen om te bewijzen dat ze niet perfect waren.
)
De albatros vloog nog altijd rond het schip – soms aan de achterkant, soms vlakbij ons raam, soms voorop. De timmermannen bevestigde tijdens de koffie dat het vaak voorkwam, en dat ze het schip graag als toilet gebruikte. We hadden ook al een paar aanzienlijke vogeluitwerpselen gezien op pilotdek, nu wisten we waarvan! Het zou wel mooi zijn als je op het balkon van de brug stond en opeens onder je zo’n enorme zeevogel zag rondlopen…
)
)
We hebben alvast de douaneformulieren en immigratieformulieren voor de Verenigde Staten ingevuld; daar is de 3e Officier verantwoordelijk voor, en hij moet alles van te voren doorsturen naar Amerika zodat ze weten wat er aan komt. Af en toe is het een beetje gestoord en overdreven waar ze mee bezig zijn; we horen vaak dat zeelui zo goed als gevangen gehouden worden op hun eigen schepen. De 3e vertelde ook dat in sommige havens ze niet verder dan 3 meter van het schip vandaan mogen lopen als ze geen grote boetes willen riskeren. Ongelofelijk! De scheepsfietsen waren eigenlijk oorspronkelijk vooral bedoeld voor sommige Amerikaanse havens waar ze dan vroeger lekker even rond konden fietsen, maar tegenwoordig is dat uit den boze en zijn de scheepsfietsen uit gebruik geraakt.
We hebben vandaag een paar mails geschreven en verstuurd, en het avondeten was een dieptepunt van de kok’s koken wat ons betreft. We beginnen de hompen vet, draderig onidentificeerbaar vlees onderhand behoorlijk zat te worden, en hij had vandaag juist extra veel moeite gestoken in het vlees, met gebraden spiezen lekker gemarineerd vlees, maar het vlees was niet lang genoeg gebakken en dus nog behoorlijk taai, plus ieder stuk had grote stukken vet en pees eraan, en erbij was alleen een hoopje droge rijst en een halve aardappel. Pffffff! Het beviel ons dus totaal niet, en we hebben ‘s avonds na het tafeltennissen maar een blikje ananas open getrokken om een beetje in onze maag te hebben!
)
)
De klok moest weer een uur vooruit, naar UTC -9 dit keer, en na wat zoeken op mapsource, het programma dat ik gebruik om de gps-gegevens te downloaden, vond ik “Rikitea, Frans Polynesië” als geschikte tijdszone voor mijn smartphone… Ik had zelf gedacht Anchorage te kunnen gebruiken, maar die verschilde tot mijn verrassing twee in plaats van een tijdszones met Hawaï; terwijl ze op de kaart precies boven elkaar lijken te liggen...
Dag 83 vrijdag 17 april 2015: op zee, aftrap toernooi, 509 km
Vandaag was ik met name, maar Hans ook wel, een beetje emotioneel. De vermoeidheid, het lang op zee zijn, de straling van al dat ijzer, van alles.
)
)
De Belg is jarig vandaag, hij had een week of wat geleden zoiets gezegd, en we wisten het natuurlijk vanuit de kapitein en de “safety meeting” die vanavond deels in zijn eer gehouden zou worden, maar we deden dus alsof we het vergeten waren. Hij kwam er zelf niet op terug, en had ook niet bij de lunch getrakteerd, zoals we half verwacht hadden, maar tegen het einde van de lunch kwam de kok opeens met een grote chocoladecake (uit een pakje) aanzetten, rijkelijk bedekt met een glazuur van roomboter en nutella, en versierd met perzikken uit blik… Leuk! Pffff, maar toch echt eens over cholesterol en zo uitleggen! Toen hebben we hem natuurlijk gefeliciteerd zo van, oh ja je bent jarig, da’s waar, gefeliciteerd. De kapitein en zijn officieren deden ook heel nonchalant “ach ja, ben helemaal vergeten op de personenlijst te kijken, da’s waar, gefeliciteerd hé!”
)
)
De Belg is niet onaardig, maar wel een aardige zonderling, en duidelijk is hij niet echt veel intensief onder de mensen, want hij wist eigenlijk niet goed wat hem overkwam en was erg zenuwachtig. De messman stond al lang klaar om de cake te verdelen en alles te regelen, maar de Belg was zo zenuwachtig dat hij het niet eens merkte en de cake in grote ongelijke stukken begon te hakken, tot de messman zag dat het niet helemaal goed ging aflopen met de cake en met zachte hand het mes uit zijn handen nam!
De 3e Officier is op zee altijd wel op tijd voor de lunch, dan loopt hij gelijk na de overdracht van zijn wacht om 12 uur naar beneden, en dat is een enorme zoetekauw dus die was erg blij met de cake. Ik heb nog een tijdje met hem over cakerecepten gekletst, hij wil namelijk weleens cake leren bakken maar weet niet goed hoe, en wilde al een cursus of zo gaan nemen! En we hadden het een beetje over zijn toekomstplannen; hij doet zo veel mogelijk van zijn salaris sparen en koopt daar land mee, als investering, en hij heeft al 10.000 vierkante meter grond gekocht waar hij ananassen op wil gaan planten, als bron van neveninkomsten. Uiteindelijk wil hij een mooie ouderwetse boerderij bouwen zoals zijn oma had en lekker op het platteland gaan wonen, als hij met pensioen gaat. Het is echt een jongen die misschien niet uit zo’n goede buurt komt, maar nu helemaal goed terecht gekomen is en heel duidelijk weet wat hij wil in het leven!
Op de brug vandaag lag op de kaartentafel allerlei papieren die met de aankomende wedstrijden te maken hadden. De officieren hebben wat meer tijd tegenwoordig op zee tijdens hun wacht en kunnen dus dat soort privéklusjes doen – ze staan er toch eigenlijk maar voor spek en bonen bij, het schip vaart zichzelf, vaart dagenlang in dezelfde richting, het weer is goed, er is verder geen hond in de buurt… De Chief Officer heeft wacht van 4 tot 8 en van 16 tot 20 uur, en doet dus ook vaak rond 17 uur aankondigen als de klok een uur vooruit moet. Maar dat doet hij met een heel zwaar accent, en vandaag viel het ons op dat het net inspecteur Closeau was! Hij zegt, “I have an announcement”, maar het klinkt als, “eye ‘av an ahnóónzment”.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Iets voor 19 uur zijn we naar de blue bar gegaan, maar iedereen was er al en de kapitein was al aan het praten. De Belg had uiteindelijk besloten om na de “safety meeting” te trakteren, dus iedereen stond al met een biertje of cola in de handen. De kapitein had speciaal voor ons tweeën nog apart wat blikjes bitter lemon meegenomen omdat hij weet dat Hans geen cola drinkt. De kapitein was net het “safety” gedeelte van zijn verhaal aan het afronden, en gefeliciteerde toen de Belg en iedereen ging zingen; de Belg wist niet goed waar hij moest kruipen, hij leek erg ongemakkelijk te zijn want hij is zoveel aandacht niet gewend, maar zoals Hans zegt, in zijn hart is hij heel blij met alle aandacht.
)
)
)
)
)
Toen ging het over naar de echte, belangrijke onderwerpen van de “Safety meeting”: de aankomende wedstrijden voor tafeltennis en basketbal!! Er werden door lootjes groepen gevormd voor beide sporten – de kok trok de lotjes voor de tafeltennis, die werd in groep A en B verdeeld, 11 man totaal. Ik mocht de lotjes trekken voor de basketbal, als onpartijdige toeschouwer door de kapitein aangewezen: basketbal werd in 6 teams van 2 verdeeld; de 2e had een ingewikkelde constructie bedacht waarbij de eerste helft al bekend was van ieder team (ik dacht te hebben begrepen de oude topspelers van vorig jaar) en dat daar dan de andere helft voor door mij uit een schaaltje getrokken moest worden. Steeds onder luid gejuich als men ingedeeld werd bij iemand!
)
)
)
Toen werden de regels en de speeldagen een beetje besproken, en deed de kapitein de prijzen voor de winnaars aankondigen, en beloofde iedere speeldag een tray bier en een tray fris te sponsoren. De 2e en 3e Officieren deden daarnaast nog extra bier en fris beloven, allemaal onder luid en goedkeurend gejuich natuurlijk! Uiteindelijk was iedereen klaar, en de bemanning taaide al gauw af naar hun kamers, onder aanhoudend aandringen van de kapitein namen sommige nog een blikje mee voor later.
)
)
)
)
Alleen de tafeltennissers en de 2e Officier bleven over. Die laatste – fanatiek basketballer – wilde wel eens tafeltennissen, alleen hij had nog nooit überhaupt een batje vastgehouden dus er werd met grote hilariteit gespeeld; het kostte alleen al een half uur om hem de bal over het net te laten serveren, laat staan in het juiste vak! Hans en ik hadden gedacht een avondje vrij te hebben van spelen maar hebben uiteindelijk toch nog tot 21:30 gespeeld, want het was zoals altijd weer best gezellig. En toen zijn we helemaal doorrookt (de Chief Officer rookt als een schoorsteen en gaat niet zoals de grote timmerman buitenstaan, waardoor die nu ook gewoon binnenblijft) naar onze kamer gegaan om lekker te douchen en naar bed te gaan. Maar het was tijdens het spelen al weer flink gaan rollen – ook vaak reden tot gelach overigens als de bal volledig de verkeerde kant op ging – dus het ging een onrustig nachtje worden…
)
)
)
Dag 84 zaterdag 18 april 2015: op zee, ziekenboeg, machinekamer, oefening, wedstrijd, 521 km
Vandaag was een hele drukke dag! Maar het begon met een slechte ochtend; we hadden een hele slechte nacht gehad, het was voor Hans heel warm geweest en het schip had veel gerold, dus we hadden allebei bijna geen oog dichtgedaan. We stonden brak op en het duurde erg lang voor we een beetje opgeknapt waren… We zijn vandaag exact 12 weken onderweg, pfffff wauw! Het langste dat we ooit op reis geweest zijn was 7 weken, naar Zuidelijk Afrika, en nu dus al 12 weken en we zijn eigenlijk nog maar iets over de helft… Tijdens het ontbijt stond de kok de zaterdag-varkenskop te scheren! Tenminste, hij was hem met een scheermesje aan het schrapen, maar dat bleek vooral te zijn om het vuil er goed af te krijgen.
)
De kapitein zat er bij de koffie een beetje verfromfraaid bij; hij had erg last van jetlag oftewel “schip-lag”, en was gisteravond pas om 2 uur in slaap gekomen. Als hij niet kan slapen gaat hij nachtbraken, en buiten rondlopen – hoewel hij niet op de brug komt zegt hij, hij wil de dienstdoende officier niet laten schrikken dat de kapitein opeens op de brug verschijnt op een raar uur in de nacht! Hij was niet de enigste die last van de uren opschuiven had trouwens, iedereen is een beetje duf ‘s ochtends…
Tijdens de koffie brachten Hans en ik een paar dingetjes op die al eens genoemd zijn maar waar we toch nog even op terug wilde komen. Zo had de kapitein al eens gesuggereerd dat we misschien eens met de timmermannen een ruim zouden kunnen bezoeken, en wij enthousiaste naïevelingen reageren daar natuurlijk gelijk blij op, maar we bedachten ons later dat het misschien weleens een grapje geweest was van de kapitein… We vroegen het vandaag voor de zekerheid, en inderdaad het was een grapje geweest, maar de kapitein staat ook wel open voor rare dingen en stelde dus tijdens de koffie aan de andere Roemenen of het misschien wel een mogelijkheid zou kunnen zijn. Uiteindelijk werd besloten dat het geen enkel probleem was (mits voorzichtig bla bla bla), maar misschien voor het effect beter om het na Noord Amerika te doen als de ruimen ver leeg waren, dan nu nu ze zo vol zaten – nu zag je namelijk niets en was de lucht muf want die kon niet circuleren. Wij vinden het allemaal prima!
Een andere vraag die met name Hans had, of we eens de ziekenboeg konden zien van binnen? Daar was hij heel nieuwsgierig naar. De kapitein is onze rare verzoeken inmiddels wel gewend, ziet het als een enigszins nuttige oefening zo van, het kan geen kwaad als ze weten waar het is in geval van je weet maar nooit, en had de tijd, dus we zijn na de koffie gelijk even naar A-dek gegaan. Eerst naar de “veiligheidskamer”, waar de brandspullen bewaard worden en dingen als reddingsmaskers; een zuurstofmasker met ongeveer een half uurtje zuurstof, om weg te komen bij een calamiteit. Er stond ook een kleine kluisachtige metalen doos; de stabilisator voor het kompas schijnbaar. Het schip zelf heeft geen stabilisatoren, maar het kompas heeft die wel nodig (wisten we niet!) en in deze kluis zat dus een bal ter grote van een grapefruit als we het goed begrepen, die het kompas goed op koers hield. We snapten er niets van hoe zoiets zou moeten werken!
)
)
)
Daarna naar de ruimte ertegenover, de ziekenboeg. Een verrassend goed uitgeruste ziekenhuiskamer, met een medicijnenkabinet met van alles van aspirine tot antibiotica. De opiaten en echt sterke medicijnen liggen achter slot en grendel bij de kapitein in zijn kamer. Het bed kon heen en weer bewegen als een wieg, om de beweging van het schip te verminderen voor de patient, en het badkamertje had een (driekwarts) bad! Het enige bad aan boord… Maar ik wacht liever tot we thuis zijn denk ik om in bad te gaan, hoeveel zin ik er ook in heb. De kapitein zei al dat als iemand normale medicijnen nodig hadden, ze die gewoon konden vragen (wij ook), weggooien als ze over de datum zijn is ook zo zonde. De ziekenboeg had ook een noodknop die in verbinding stond met de brug; dat hadden we al eens gezien bij de kamerinspectie, toen stonden we op de brug – nu drukte de kapitein de knop in en belde binnen een paar tellen de 3e Officier naar beneden wat er aan de hand was. De knop was bij deze gelijk getest en het kon in het logboek genoteerd worden – dat soort dingen worden allemaal in het logboek van het schip bijgehouden.
)
)
)
)
De ochtend was al weer half voorbij, we waren rond 11 uur weer terug op de kamer en de middag zou erg druk worden want om 13 uur hadden we een rondleiding in de machinekamer – dat had de Belg geregeld en wij hebben ervoor gezorgd dat we konden aanhaken. Omdat het zaterdag is, zou er om 15:30 een oefening zijn, om 17:30 was het etenstijd, tegelijk begonnen de basketbalwedstrijden en om 19 uur moesten we zelf spelen. Het was dus nu hoog tijd voor een dutje voor de lunch want we waren nog behoorlijk moe van de slechte nacht, vooral Hans!
)
Om 13 uur kwamen we in de conferentiekamer en stonden de 2e Engineer en de Chief Engineer al klaar samen met de Belg. We kregen gehoorbescherming en konden weer naar beneden. We waren er al eens geweest, voordat we in Ulsan aankwamen met de oude Chief Engineer, maar zoiets is altijd leuk en je ziet altijd weer nieuwe dingen dus we hadden de kans om nog een keertje te gaan natuurlijk gegrepen.
De machinekamer zit onder de woontoren dus we moesten vanuit de conferentiekamer (op poopdek) het trappenhuis in en een verdieping lager, naar de wasruimte voor de ketelpakken en overals, en de verkleedkamer van de mannen zodat ze niet in hun vuile goed door de woontoren en naar hun kamer hoeven te gaan. Daar is een aparte deur (met aan de reling hangend de persoonlijke gehoorbescherming van de hele machinekamerploeg als ze niet in de machinekamer zijn, plus nog wat reserve) waarbij je via een hoge trap gelijk in de machinekamer terecht komt. Via de looppaden loop je gelijk naar de controlekamer waar de gehoorbescherming weer afkan als de deur dicht is. Dat is het “kantoor” van de machinekamer, en waar de hele machinekamerploeg ‘s ochtends om 8 uur bijeen komt voor koffie en een ochtendvergaderingkje voor het begin van de dag.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De machinekamerploeg (er is in de scheepswereld traditioneel gezien rivaliteit tussen “dek” mensen en “machine” mensen) bestaat uit zeven man totaal; de Chief Engineer, 2e en 3e Engineer, de electricien, de oiler en twee fitters. “Elvis” is dus ook een machine-man zagen we vandaag, een fitter geloof ik – die kunnen onder andere professioneler lassen dan de rest, hoewel bijna iedereen in de machinekamer wel basistechnieken beheerst. Hij was altijd zo nors maar sinds het feestje is hij altijd erg vrolijk en vriendelijk en zwaait altijd naar ons. Nu dus ook weer, hij was ergens in een hoekje roest aan het bikken (moet dus ook schijnbaar benedendeks gebeuren) en zwaaide vrolijk naar ons. In de machinekamer kan hij natuurlijk goed oefenen om zo goed te kunnen zingen, daar hoort niemand hem!
De nieuwe Chief Engineer legde van alles uit, hij komt ook regelmatig terug op dit schip en kent het dus goed. Hij vertelde bijvoorbeeld over de zeewater distileerder; op open zee, waar het water schoon is (dus niet dicht bij de kust) nemen ze zeewater in, koken dat met restwarmte van de motor, en vangen het stoom op en condenseren dat tot puur gedistilleerd water. Doordat het water afkoelt en condenseert, neemt het warmte op, en dat wordt dan weer gebruikt om andere onderdelen van de motor en omliggende apparatuur te koelen. Ik geloof het koelwater zelf of zo. Eigenlijk is de productie van vers water uit zeewater dus praktisch gratis en een redelijk efficiente cyclus! Het zeewater wordt niet zoals wij dachten helemaal tot droog zout verdampt, maar alleen iets ingekookt. Achteraf ook wel logisch eigenlijk, want waarom moeilijk doen als je zo veel tot je beschikking hebt…
Per dag wordt er ongeveer 20-22 ton vers water geproduceerd, het dagelijkse huishoudelijke verbruik is ongeveer tussen de 9-13 ton, en 15 ton per dag in het weekeind want dan wordt er veel gewassen. Is er een speciale klus aan dek waarbij vers water gebruikt moet worden – zoals het dek schoonmaken voor het schilderen – dan wordt er meer water gebruikt. Het water is natuurlijk 100% puur H2O, want gecondenseerde stoom; eigenlijk niet echt goed bruikbaar en zo zacht als zeep. Om het iets harder te maken en iets gezonder voor het menselijke lichaam worden er voor consumptie nog wat mineralen en chemicaliën aan toegevoegd. Bij ons vertrek uit Azië hadden we ongeveer 150 ton vers water in opslag, en aangezien we per dag iets meer maken dan we verbruiken, verwachten ze bij aankomst in Houston ongeveer 200 ton vers water te zullen hebben.
Ook vertelde de Chief Engineer over de motor. Het schip vaart niet op topsnelheid maar op “economische snelheid”, waardoor het minder brandstof gebruikt – en langzamer gaat natuurlijk. Maar daardoor brandt de motor ook niet op zijn top, maar op iets van 35-45% van zijn capaciteit. Op die lagere capaciteit wordt er nog altijd zo’n 24 ton/dag aan brandstof verbruikt, maar wordt er wel veel roet gevormd in de afvoerbuizen. Daarom doen ze om de twee dagen even een uurtje naar topsnelheid opvoeren om alles flink door te blazen. En, wat we nog niet gehoord hadden, dan doen ze ook gelijk de leidingen doorspuiten met een soort poeder van notenschillen, die daarmee de propellors en de leidingen van de motor even flink schoonpoetsen. Een soort zandstralen dus, maar dan met een minder descructief materiaal. Dat notenschillen-zandstralen slaat de koeken roet los overal, en daardoor zien wij af en toe “zwarte sneeuw” neer dwarrelen uit de schoorsteen. Weer iets geleerd!
Na een hele tijd in de controlekamer gestaan te hebben en vragen gesteld te hebben ging er opeens op het console een alarm af; toen hebben we ook gelijk ontdekt dat het gekke getoeter dat we af en toe hoorde inderdaad, zoals de kapitein al eens suggereerde, vanuit de controlekamer kwam. Want de Chief Engineer drukte kort drie keer achter elkaar op een toeter en gelijk kwamen de 2e en 3e Engineer binnenvallen om te kijken wat er was. Afhankelijk van of men in de controlekamer 1, 2 of 3 keer toetert moet de electricien, Engineers of iemand anders komen. Het werkt goed, maar als het heel stil is en wij het raam open hebben kunnen wij het dus zelfs ook boven weleens horen. De electricien schreef op gegeven moment iets op een wit schoolbord en verdween; er was “locatie electricien” in een hoekje geplakt en daaronder had hij “brug” geschreven. Handig, dan weet je ongeveer waar je hem moet zoeken, want de electricien heeft ook veel klusjes in de rest van het schip!
Uiteindelijk hebben we door de machinekamer gewandeld, en heeft de Chief Engineer ook even de vuilverbrander laten zien aan Hans, die daar wel nieuwsgierig naar was. Geen grote brandende vuren zoals hij als klein kind in de fabriek bij zijn vader gezien had, maar een heel bescheiden ruitje, amper 5 cm doorsnede, met daarachter af en toe wat vlammen… Toch maar gezien!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 14:15 waren we klaar in de machinekamer en zijn we terug al de trappen omhoog gelopen naar onze kamer. Eerst nog even op de deur in het trappenhuis van dek A gekeken, de algemene mededelingen-locatie, om te zien wat er nu precies in de oefening zou gebeuren. De kapitein had namelijk een paar dagen geleden toen we hem met de 3e Officer en de cadet tegenkwamen in de veiligheidskamer buiten (er zijn er meerderen in het schip) gezegd dat er thermopakken getest zouden worden en de cadet overboord gegooid zou worden (of in ieder geval in het zwembad) en ze hem dan zouden moeten proberen op te vissen… De cadet grinikde een beetje zenuwachtig, die weet ook nog niet zo goed wanneer de kapitein een grapje maakt of niet.
Overigens weet de kapitein dat goed, en is hij er niet vies van om af en toe iemand een beetje zenuwachtig te maken; zoals hij een keer tijdens de koffie vertelde, als hij even zijn strenge donkere “ik ben de kapitein” blik opzet en “waarom” vraagt dan gaan de meeste mensen zenuwachtig zichzelf excuseren en van alles uitleggen – zelfs als ze er zelf niets mee te maken hebben. Hij wees naar een vlek op de koffietafel als voorbeeld, zo van, als ik wil kan ik de lagere rangen en de jongeren helemaal zenuwachtig maken door gewoon in het algemeen te vragen waarom die vlek daar is. Hij vertelde dat hij ooit een keertje per ongeluk een beetje te streng overgekomen was op een Chinees die toen net aan boord was, en die in tranen was gebarsten, en hij hem moest troosten dat hij het helemaal niet kwaad bedoelde! Sindsdien is hij erg voorzichtig met (jonge) mensen die pas nieuw aan boord zijn…
Nu ging er volgens het briefje op de deur inderdaad de thermopakken aangedaan worden, én in het zwembad getest worden. We zijn benieuwd! We hebben een tijdje gerust op onze kamer, toen wat warme kleding aangetrokken want dat moet voor de oefening, en rond 15:15 naar beneden gegaan naar A-dek onder de reddingsboot met al onze spullen (het wordt er steeds meer: werkschoenen, helmen, reddingsvesten, thermopakken). We waren de eersten, al kwamen er al gauw wat andere mensen aan vanuit allerlei hoekjes. De nieuwe versgeverfde sta-vakken waren pas een dag of wat oud, met een prominent vak voor de Chief Officer, en onder andere een apart vak voor de passagiers. De Chief Officer kwam net naar boven vanuit het benedendek toen wij daar stonden, en riep nog gemoedelijk waarom we er waren, het alarm was nog niet afgegaan – we hebben maar niet opgemerkt dat hij er toch ook stond? Toen kwam iedereen aanzetten en ging het alarm ook daadwerkelijk af.
)
)
)
)
)
)
)
Na het gebruikelijke stukje van in slagorde opstellen en een praatje van de Chief Officer, moesten er twee vrijwilligers zich aanmelden om een thermopak aan te doen. Doodse stilte… We overwogen nog even om onszelf vrijwilliger te stellen; wij vinden het niet erg, de meeste mensen zouden ons waarschijnlijk nog dankbaar zijn ook, maar we vonden het niet kunnen. Voor ons is dit in feite entertainment namelijk, voor die mannen is het bloedernst – tuurlijk, ons kan ook iets overkomen, maar de kans is toch iets groter bij die mannen. En uiteindelijk moeten zij het kunnen en zich er comfortabel bij voelen. Wij gaan over een paar maanden van boord en dan is voor ons de oefening voorbij.
)
Uiteindelijk werd de 2e Officier aangewezen om het voor te doen; hij was een beetje melig en deed wat rek en strekoefeningen en dansjes toen hij het eenmaal aanhad om te laten zien hoe mobiel je nog was als oranje teletubbie. Een ander slachtoffer werd naar voren geduwd, wurmde zich ook in het pak, en toen mochten de twee zich naar de andere kant van A-dek begeven, trap op en in het zwembad duiken. Waarom was ons niet echt duidelijk, misschien om gewoon te laten zien hoe gemakkelijk je erin bleef drijven en om het minder eng te maken of zo? Toen de twee mannen een tijdje in het zwembad gedreven hadden werden ze er door de 3e Officier aan de band achterop hun rug uitgetild (een sterke jongen voor zo’n klein tenger mannetje!) en mochten ze zich uitpakken.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Daarna moest iedereen naar de conferentiekamer om zijn thermopak te checken. Met name de rits moest soepel lopen, het lichtje moest het doen en het fluitje. Er zat in het pak een waskrijtje om de rits mee te waxen. Het verraste ons wel een beetje hoe gemakkelijk je de pakken in en uit de draagzak doet en hoe gemakkelijk je ze aantrekt. Logisch natuurlijk, iedere seconde telt! Maar onze ervaring ermee in Finland was niet bepaald gemakkelijk geweest, als we daar geen hulp gehad hadden, was het ons niet zo snel gelukt. Nu zijn deze pakken echt bedrijfspakken misschien, en anders dan die oude dingen toen in Finland die ons veel onhandiger leken (en overigens ook een beetje versleten waren bij polsen en zo).
)
)
)
)
Na het opruimen van de thermopakken hield de Chief Officer nog een dodelijk saai lang onsamenhangend betoog over het doen en laten van ballasttanks regelen en nog wat onderwerpen, waarbij we een paar mensen zagen knikkenbollen (mensen zijn echt gewoon moe, je merkt het), en toen moest er nog de brandoefening gedaan worden; er was weer eens brand in de keuken – de kok haalde al verontschuldigend zijn schouders op – dus iedereen weer naar buiten en de brandweermannen (waaronder de Sik) mochten zich aankleden. De brandslang werd ook weer uitgerold en men stelde zich op om te nep-spuiten op zee. We snappen gewoon echt niet dat ze zich bij de reling opstellen als ze niet gaan spuiten, en als ze toch niet gaan spuiten, waarom ze zich dan niet net zo goed als de brandweermannen nep-opstellen om eens echt te oefenen? De brandweermannen stonden klaar terwijl de Chief ze er doorheen praatte, hoewel hij op gegeven moment hun opstelling verkeerd vond en ze anders moesten gaan staan. De 3e en 2e Officieren keken een beetje vreemd maar zeiden niets; als ze het er niet mee eens waren kunnen ze dat moeilijk voor heel de groep gaan zeggen natuurlijk, dat ondermijnt het gezag van de Chief.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zijn vroeg gaan eten en om 17:40 op B dek op het balkon gaan kijken naar de basketbalwedstrijden die al in volle gang waren. De zes teams moeten tegen elkaar spelen om te bepalen welke vier door mogen naar de halve finale, en aangezien er niet verwacht kan worden dat iedereen sporttenue heeft werd daar flexibel mee omgesprongen. De enige regel was, géén slippers of blote voeten. Had je sportschoenen dan moest je die dragen, maar had je die niet dan waren de werkschoenen met stalen neuzen ook toegestaan. Ook korte broeken werden aangemoedigd hoewel sommigen het duidelijk te koud vonden en onder hun sportbroek een joggingbroek of zo aangetrokken hadden. De teamgenoot van de fanatieke 2e Officier vond zijn zwarte werkschoenen duidelijk te saai, en had ze knalgeel geverfd! De cadet durfde niet zo ver te gaan en had alleen de neuzen van zijn zwarte werkschoenen bescheiden rood geverfd… De scheidsrechter gebruikte een reddingsvest-fluitje om te fluiten, twee anderen hielden de tijd en de score bij.
)
)
)
)
)
)
Het was leuk om naar de wedstrijd te kijken, ook gewoon te gek eigenlijk dat er midden op de Stille Oceaan achter op dek onder de reddingsboot een basketbalwedstrijd plaatsvindt! We hebben tot 18:10 gekeken en zijn toen nog even gauw koffie gaan drinken in onze kamer voor wij onszelf moesten omkleden en zelf gaan sporten om 19 uur… Ik zat in een groepje van vijf man en had dus maar vier wedstrijden totaal in de eerste ronde, Hans zit in de ploeg des doods en had er vijf totaal. Ik moest vanavond tegen de electricien spelen, wat ik wonder boven wonder won, en Hans speelde tegen de kapitein maar had een hele slechte avond dus hij kreeg de bal amper over het net. De kapitein bood haast zijn excuses aan dat hij zo gewonnen had van hem, maar er was niets aan te doen, het lukte vanavond gewoon niet. Desondanks was het wel gewoon heel erg gezellig en iedereen speelde erg leuke wedstrijden. Je merkt dat de goede spelers zich aanpassen aan het niveau van de slechte en mindere spelers, en dat maakt tot leuke wedstrijden om te doen en om te kijken.
)
)
)
)
)
Alleen de Chief Officier kan dat niet; hij is zo fanatiek dat hij gewoon koste wat het kost moet winnen, en speelt erg slordig maar heeft wel een bijna onverslaanbaar trucje, keiharde ramballen in de hoeken. Daarmee haalt hij zijn punten, maar erg leuk is dat niet om naar te kijken of om mee te spelen natuurlijk. En hij wordt heel erg zenuwachtig als de ander (al is die overduidelijk nog zo slecht) punten haalt, zelfs al zijn het er maar een paar en staat hij zelf ver voor. Gelukkig was het voor de rest een hele gezellige eerste wedstrijdavond en heeft iedereen veel gelachen! De Sik is ook een van de spelers, en is een hyperactieve giechel. De Chinees heeft duidelijk vroeger op school goed gespeeld maar is het nu een beetje ontwend, houdt zijn batje apart vast en heeft een tik dat als hij een paar keer de bal slecht speelt, hij een paar keer met zijn pols schudt, alsof hij het foutje eruit wil schudden. En hij roept heel hoog en verbaasd “Oooeeeep” als hij een bal mist. Ik ben ook zo’n rare geluidjes mens dus de wedstrijd tussen ons tweëen over een paar dagen zal wel lachen worden denk ik!
De klok moest vandaag weer een uur vooruit. Pfffff nog een paar uurtjes dan zijn we er eventjes vanaf!
Dag 85 zondag 19 april 2015: op zee, foto, wedstrijd, 557 km
We hebben er weer een slechte nacht opzitten met veel dromen, en wakker schieten van het heen en weer rollen. Pffffff! We zijn naar het ontbijt gestrompeld, terug naar boven, hebben even op de brug gestaan om uit te waaien in de hoop dat we wakker zouden worden, en een tijdje met de 3e Officier staan kletsen. De kapitein kwam er bij staan en we hadden het over bericht van huis en de tulpen in de tuin en zo… Het was 9 uur toen we terug in onze kamer waren, waar we allebei in slaap gevallen zijn tot het 10 uur was en tijd voor koffie. Hans dacht dat die in de blue bar op pilotdek zou zijn, ik dacht dat dat alleen was vanwege de twee Pasens, maar beneden was er niemand dus inderdaad terug omhoog naar de blue bar…
)
Daar zaten de 2e Engineer en de kapitein lekker aan de koffie met slagroom en whisky. Inderdaad, altijd op zondag (als we tenminste op zee zijn, in de havens niet natuurlijk). We hebben er tot 11:30 erg gezellig gekletst en alle problemen van de wereld besproken en opgelost – de kapitein vond het wel een leuke uitdrukking toen we zeiden dat we dat zo in het Nederlands zeggen. Vlak voor de lunch toen we in onze kamer zaten kwam hij nog even een emailtje afgeven; hij zei al, we hadden het erover vanochtend en ze hebben aan je gedacht. Het emailtje was erg leuk, van Hans zijn oom en tante die op ons huis passen. Ze schreven allerlei dingen, wat altijd leuk is om te lezen, maar met name leuk vond ik wel dat ze schreven dat ze twee bosjes met tulpen uit onze tuin namens ons aan Hans zijn moeder, haar zus, gegeven hadden voor haar verjaardag. Leuk! Dat betekent in ieder geval dat men toch geniet van de tulpen. Ik merk dat ik de tuin en bloemen echt mis met al deze dagen op zee! Die ene plastic orchidee in onze hut helpt niet echt…
)
)
)
)
Om 17 uur zou er een foto van de gehele bemanning genomen worden, en inmiddels alert op het feit dat men graag op tijd is hier, stonden Hans en ik al om 16:50 boven op de brug. Inderdaad, de meesten mensen kwamen al gauw aanzetten. De officieren hadden hun uniformblouse aangetrokken (de broek hoefde niet), en wij passagiers mochten ook op de foto, maar we hebben ook een aantal foto’s van iedereen gemaakt zonder ons erop. Het was best lachen allemaal, groepsfoto’s zijn altijd zo’n gedoe, en nadat we allemaal uitgebreid foto’s gemaakt hadden en klaar waren, was het pas 17:03… Maar goed dat we op tijd geweest waren dus! Hans had een serie foto’s met een paar seconden tussen ieder genomen, en daarop zag je goed hoe het schip heen en weer bewoog en de mensen daarvoor compenseren!
)
)
)
)
)
)
De messman was al heel de dag aan het aangeven dat hij vanavond om 17:20 een basketbalwedstrijd had, en aangezien hij ons verzorgt en voert, vonden we het wel een goed idee om er inderdaad bij te zijn… Je moet de kok en de huishoudelijke hulp altijd te vriend houden! Maar het is ook gewoon wel leuk om even te kijken, dus we zijn naar ons vaste stekje op B-balkon gegaan om, boven het basketbalnet, naar beneden op het veld te kijken. De elektricien speelde samen met de messman, en de elektricien steekt een heel hoofd boven de meeste van de Filippijnen uit, plus hij kan ook nog eens heel goed spelen, dus het was een gemakkelijke maar wel spannende wedstrijd met veel punten!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben even gekeken tot het 17:30 was en zijn toen gaan eten; omdat de messman aan het spelen was, stond ons eten ook voor ons al netjes afgedekt met plastic klaar (dat doet hij ook altijd voor officieren die dienst hebben en later komen eten). De kapitein was al klaar en maakte bij het vertrek een opmerking zo van, geniet er van voor zover mogelijk… Inderdaad, het was niet veel soeps. Droge rijst, droge pasta en iets wat we denken dat ossobucco voor moest stellen, het waren stukken staart in tomatensaus, zo te zien. Hans en ik hebben er wat vezeltjes vlees afgepeutert maar het al gauw opgegeven. Tijd voor het noodrantsoen ananas vanavond dus, met een kuipje yoghurt dat we in ons koelkastje bewaard hadden voor de vulling! Eerst hebben we nog eventjes gekeken naar de volgende basketbalwedstrijd, en zijn ons toen geestelijk gaan voorbereiden op onze tafeltenniswedstrijden…
)
)
)
Hans speelde tegen de 2e Engineer en de grote timmerman, en ik tegen de Sik en de kleine timmerman. Allevier leuke wedstrijden, al hebben we allebei alles verloren, maar toch gewoon leuk! Ik vond mijn wedstrijden met name leuk want zowel de Sik als de kleine timmerman hebben dezelfde stijl als ik en dus schoot het balletje constant heen en weer over de tafel in lange rally’s. We kregen bij de echt lange rally’s dan ook af en toe opgelucht applaus dat het snelle heen-en-weer getok eindelijk voorbij was! Het was sowieso gezellig, er werd veel gelachen, en iedereen speelde sportief – behalve de Chief Officer die moeite heeft zich aan te passen aan de speelstijl van zijn tegenpartij, alleen maar wil winnen en voor the kill gaat, maar daarmee ook zo veel fouten maakt dat hij net zo vaak verliest…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Dag 86 maandag 20 april 2015: op zee, 576 km
We stonden vanochtend allebei behoorlijk brak op; het heen en weer rollen en het vele dromen breekt ons echt op merken we. Daar worden we denk ik nog het allermoeist van. We denken onderhand dat zelfs het redelijk licht heen en weer rollen je moe maakt, omdat je toch iedere keer half wakker schrikt en dan weer in slaap valt, maar dus wel licht blijft slapen en niet in de diepe uitrustslaap komt. Vandaag waren we dan ook zo moe, na een paar hele slechte nachten en een hoop redelijk slechten nachten, dat we besloten er een heel rustig dagje van te maken…
Het eerste dutje van de dag was noodgedwongen al na het ontbijt, we waren zo moe! En ondanks dat de zee behoorlijk glad was om te zien, deed het schip regelmatig toch wel behoorlijk heen en weer rollen. Niet continu, maar zo af en toe opeens een paar minuten lang. Het is maandag vandaag en omdat de kapitein dan zijn officieren en Engineers bij elkaar wilt hebben voor een wekelijkse vergadering, en we niet in de weg willen lopen, hebben we ‘s ochtends om 10 uur koffie op onze kamer gedronken. Lekkere koffie, met een stroopwafel!
Vandaag zijn we 10 jaar samen, maar om nou te zeggen dat we daarvoor lekker uit eten kunnen gaan, niet echt… De lunch was doorgebakken tonijn met een tomaterig sausje, droge rijst en pasta. De soep bestond uit grote hompen onidentificeerbaar dier, waarschijnlijk ingewanden, en halve uien en halve maïskolven. De bouillon was verrassend lekker, maar de aanblik van de pan met soep niet zo… tja, en erg veel snoep kunnen we niet aanspreken, want de voorraad begint een beetje laag te worden! We hebben ons ‘s middags dus maar een beetje getroost en ons samenzijn gevierd met 2 tucjes ieder, een paar snoepjes, een blokje chocola en wat pinda’s van de kok. We halen het wel weer in als we thuis zijn!
)
)
‘S middags hebben we allebei een stevig dutje gedaan, we zijn echt gewoon moe! En voor de rest weinig tot niks gedaan, een beetje naar muziek geluisterd en spelletjes gespeeld. Bij het avondeten (voor het eerst in 2-3 dagen dat het ons weer een beetje aansprak) stond de kok te soppen in de keuken; er was een verstopping, en er was een laagje water de keuken ingestroomd vanuit een afvoer. Hij had dus maar laarzen aangetrokken om er te kunnen blijven werken en de messman bleef zo veel mogelijk uit de buurt van de keuken!
)
)
)
)
)
)
)
)
We hadden de kapitein beloofd om alle foto’s met bemanning erop aan hem te geven, zodat mensen foto’s van zichzelf kunnen downloaden van de algemene server (er staan een paar computers waar iedereen toegang tot heeft) als ze dat leuk vinden. Maar daarvoor moest ik twee maanden foto’s doornemen, dus dat is best wel een klus geweest. Vandaag vroeg de derde officier er ook naar, omdat hij gezien had dat ik foto’s van zijn basketbalwedstrijd aan het nemen was – hij had alleen maar een foto van zichzelf dat hij rende, en zou er eigenlijk ook wel eentje willen dat hij sprong of in ieder geval iets basketbalachtigs deed! Dus ik heb een eindspurt gemaakt en alle foto’s op een stick gezet en ‘s avonds bij het tafeltennissen bij me gestoken.
Iedereen is moe, je merkt het gewoon aan de bemanning; vandaag waren er geen tafeltenniswedstrijden, maar gewoon vrijblijvend spelen voor wie dat wou. Wij waren er, de kapitein, de 2e Engineer en de 3e Engineer (Chinese jongen die langzaam een beetje los begint te komen). Maar veel tafeltennissen kwam er niet van, men raakte steeds de tel kwijt en deed uiteindelijk gewoon maar een balletje slaan. Op een gegeven moment gingen we wat drinken en bleef iedereen zitten; men is moe. Het was best gezellig zo kletsen, en rond een uur of 20:15 waren we eigenlijk net bezig om af te sluiten toen de Chief Officer binnenkwam na zijn wacht en verbaasd was dat er niemand aan het spelen was! De kapitein bleef nog even uit beleefdheid spelen met hem (hij had ook het minst gespeeld eerder op de avond), en wij en de rest zijn vroeg naar beneden gegaan.
Ik had de stick met foto’s aan de kapitein gegeven, en kreeg hem later op de avond terug met wat extra foto’s erop waar wij op stonden, leuk! Wij hebben rustig gedoucht, nog wat rondgehangen en op tijd naar bed gegaan want zelfs na een dagje rusten waren we nog altijd moe en lamlendig…
Dag 87 dinsdag 21 april 2015: op zee, wedstrijd, kreeftskeerkring, 525 km
Vanochtend bij het ontbijt hebben we een gebakken eitje genomen, en omdat het schip redelijk aan het rollen was, tijdens het ontbijt kunnen “genieten” van het geluid van een klotsende zee in de keuken. De verstopping was nog niet gerepareerd namelijk, en ondertussen zo erg, dat als het schip flink rolde het al vanuit de keuken naar de spoelkeuken stroomde. Gelukkig dat er een hoge drempel is vanuit de beide eetzalen naar de spoelkeuken en keuken toe, waardoor het enigszins beperkt bleef… Maar de kok stond dus nog steeds dapper in laarzen te koken, en de afwas hoopte zich op want de messman kon niet meer bij de wasmachine en gootsteen!
)
Om 10 uur zijn we koffie gaan drinken beneden, en waren de timmermannen laat omdat ze, samen met de Engineers en een hoop andere bemanning, met man en macht bezig waren de verstopping te verhelpen. De kapitein verzuchtte dat schepen, net als gebouwen, niet altijd goed ontworpen worden en soms alleen naar de prijs gekeken wordt. De afvoerbuizen waren te smal, waardoor er risico was op verstopping met al het vet (!!!) dat uit de keuken komt. Na de koffie hebben we nog even met de kapitein zitten kletsen tot 11 uur, en toen we het trappenhuis instapte kwam er net iemand langs met een grote emmer vol stinkende prut. Ze hadden het druk met de verstopping! We roken het in heel het trappenhuis, hebben dus ook maar even ons raam opengezet en de deur dicht, en zijn naar de brug gegaan, waar het gelukkig niet stonk.
De 3e Officier bedankte toen we bovenkwamen voor de foto’s, hij had ze al onder ogen gekregen en had een leuke springende foto van zichzelf tijdens de basketbal uitgekozen en gelijk via satelliet op zijn facebook gezet. Leuk!
)
)
Tegen lunchtijd (we waren enigszins bezorgd naar de staat van de keuken en eetzaal) was alles gelukkig al weer opgelost, opgeruimd en rook weer lekker fris. Er was ook zo te ruiken een bus luchtverfrisser in het trappenhuis leeggespoten! Na de lunch, om 12:32, hebben we een “kreeftskeerkring-selfie” genomen, van het moment dat we over de kreeftskeerkring voeren. Dat hebben we deze reis al een paar keer gedaan – de tropen in bij Jeddah in de Rode Zee, de tropen uit bij China, en nu dus weer de tropen in – maar dit is de eerste keer dat we het vast konden leggen! Ze vinden ons ongetwijfeld gek maar wij vinden dit soort dingen leuk… En daarna lekker een dutje gedaan en verder niets!
)
)
‘S avonds bij het eten was de messman een beetje afwezig, en opgewonden (bij de lunch trouwens ook al): hij had een grote wedstrijd vanavond, tegen de 2e Officier, de winnaar van vorig jaar en de meest fanatieke basketbalspeler op het schip (niet per se de beste)… Om 18:30, hij deed ons er steeds aan herinneren; dus wij zijn natuurlijk ook gaan kijken en het was een goeie wedstrijd, de messman en de metershoge (en goeie!) elektricien tegenover de fanatieke 2e Officier en zijn partner. Toen wij iets voor 19 uur naar boven moesten naar de blue bar op pilotdek stond de messman iets voor, maar ze hadden nog zo’n 10 minuten te gaan dus er kon nog van alles gebeuren!
)
)
)
)
)
Terwijl we buiten stonden op B-dek was het een heel mooi plaatje om naar het spoor van het schip in de laaghangende zon, half verborgen tussen de wolken, te kijken. Het was even een emotioneel moment, en vertegenwoordigde de lange afstand die we de afgelopen drie weken overbrugd hebben. Het gaf echt een gevoel dat we al dat eind gevaren hebben, ruim 11.000 kilometer vanaf Yokohama! De Grote Oversteek duurt nog een weekje tot Panama, maar we zijn door het slechte weer overal vanaf de datumgrens scherp op Mexico afgevaren en steken morgenochtend naar beneden langs het continent, dus op de kaart gezien zijn we inmiddels “vlakbij” land gekomen (nog altijd zo’n 300-500 km…) en is de grote leegte overal om ons heen vooral nog wat je mensenogen zien, en niet meer ook echt duizenden kilometers in de rondte.
)
)
)
Later kwam de 2e Engineer naar boven, die niet gelijk hoefde te spelen, en hij had de wedstrijd uitgekeken: de messman en de elektricien hadden gewonnen. Leuk! We gunde het ze. Hans was de eerste wedstrijd van de avond, tegen de “zanger”, die weliswaar een beetje laconiek is en fouten maakt omdat hij te mooi wil spelen, maar wel verreweg (samen met de kapitein) de beste tafeltennisser is aan boord. Hans had dus geen schijn van kans en heeft 3-21 en 2-21 verloren. Maar het was wel een leuke wedstrijd om te zien, want de zanger paste zijn stijl zo veel mogelijk aan aan Hans om hem ook de kans te geven om terug te spelen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ik had maar een wedstrijd, tegen de Chinese 3e Engineer, en dat was erg spannend omdat we twee van de drie sets gelijk stonden en dus om het voordeel moesten spelen. Ik heb uiteindelijk 2-1 gewonnen, waardoor ik door ben en nu als vierde in mijn groep tegen de eerste van Hans zijn groep (de zanger!!!) moet gaan spelen op donderdag. Slik… Ach ja, het is gewoon leuk en gezellig!
)
)
)
)
)
)
Minder leuk was de wedstrijd tussen Hans en de Chief Officer (en de wedstrijd van de Chief Officer tegen de kapitein) – want de Chief Officer kan eigenlijk alleen maar keihard rammen, waardoor er eigenlijk geen wedstrijd gespeeld wordt maar alleen maar punten gescoord of fouten gemaakt. En Hans is samen met mij de slechtste speler in de groep, en dan nog moet en zal de Chief Officer hem inmaken, hij kan hem gewoon geen gemakkelijke wedstrijd gunnen. De rest van de goeie spelers zullen hun trucjes inhouden en nog altijd winnen, maar zonder je af te maken. De Chief kan dat niet, en speelt dus dezelfde soort ballen tegen Hans (die kansloos is) als hij tegen een goede speler als de zanger of de kapitein zou spelen (die nog wel een beetje gewaagd zijn aan hem). Je merkt dan ook gelijk in de groep dat er anders mee omgegaan wordt; er worden flauwe grappen gemaakt over iedere punt die de Chief mist en dus aan Hans geeft, of over dat Hans dekking moet zoeken, of “defense, defense” geroepen – of juist gewoon stilte iedere keer als de Chief weer een deuk in de muur naast Hans geslagen heeft, zelfs als het een schitterende bal is, terwijl daar anders applaus voor zou zijn… En omdat de Chief slordig speelt en niet zozeer een goede speler is als wel een paar dodelijke trucs kent, weet Hans toch nog relatief gezien een hoop punten te sprokkelen – hij verloor met 21-7 en 21-8 – en de Chief wordt daar bloedzenuwachtig van, want eigenlijk wil hij met 21-0 winnen. Uiteindelijk was het wel lachen allemaal, en gezellig is het altijd!
)
)
)
)
)
)
)
)
Hans is nu in de groep van 11 definitief onderaan geëindigd, de grote timmerman en 3e Engineer gaan donderdag vechten om 9e en 10e plaats, ik weet al zeker dat ik op de 8e plaats kom want de enige manier dat ik de komende wedstrijd nog kan winnen is als de zanger niet op komt dagen, en de halve finale en finale worden ook op donderdag gespeeld. Totaal 8 wedstrijden, dat is goed te doen in twee uurtjes tijd. We zijn benieuwd! De basketbalwedstrijden spelen vrijdag de halve finale, en dan is er zaterdagavond, na de basketbalfinale, de barbecue. Dan nog een paar daagjes varen tot Panama en dan is de Grote Oversteek officieel voorbij. Ik heb toen we klaar waren beneden in onze kamer nog even gauw de foto’s die ik van de avond gemaakt had, waaronder “voor” en “na” foto’s van de spelers van ieder duel, op een stick gezet en aan de kapitein gegeven, want zijn toestel begon al gelijk aan het begin van de avond te haperen dus ik heb samen met hem steeds dezelfde foto’s gemaakt voor het geval de zijne mislukt waren.
De klok moest weer een uurtje vooruit – de laatste drie uur worden over anderhalve week gesmeerd, dus iedere drie dagen een uur vooruit inplaats van iedere andere dag – maar we zijn onderhand weer in de bewoonde wereld wat tijdzones betreft dus ik kan wat gemakkelijker geschikte steden vinden. Vancouver, bijvoorbeeld, voor deze tijdszone.
Dag 88 woensdag 22 april 2015: op zee, sturen, 562 km
We hadden vanochtend gehoopt al bereik te hebben op de mobiele telefoons, ook omdat we Hans zijn moeder willen bellen voor haar verjaardag. Ze is vandaag jarig en viert het zondag, en we mogen van de kapitein de sateliettelefoon gratis voor een klein telefoontje gebruiken, maar we zitten nu sowieso met een tijdsverschil van 9 uur met Nederland en om haar nu gelijk op haar 86e om 8 uur uit bed te bellen (hier 23 uur) is ook zo wat. En voor ons om om 4 uur wakker te worden is ook niet geweldig… We kunnen wel ‘s ochtends vroeg onze tijd bellen, maar dan is iedereen eventueel al naar huis en zij zelf is een beetje doof en zenuwachtig als ze opeens een telefoontje uit Verweggistan krijgt dus we hebben het liefst iemand anders (zoals Hans zijn zus) ook erbij in de ruimte. Plus we hadden zelf gewoon nog geen bereik, en om nu te vragen om de satelliettelefoon te gebruiken om 4 uur ‘s nachts is ook niet mogelijk. Dus erg lastig allemaal! Zondag is waarschijnlijk handiger dan vandaag…
We hadden gisteren bij de kaartentafel op de brug gezien dat er vanochtend een “emergency steering drill” zou zijn, dus we hadden gisteravond toen de kapitein naar zijn kamer ging nog even gevraagd of we daar bij mochten zijn. Het zou in de “steering gear” room in de machinekamer plaatsvinden, en was geen probleem wat hem betreft, we moesten maar zorgen dat we vanochtend rond 8:15 in de conferentiekamer waren en dan konden we aanhaken. Hij maakte zelfs een opmerking dat “Hans dan ook eens kan sturen”. Zie je wel, heeft ie het toch gehoord dat Hans het graag eens wilde proberen! Vanochtend hing er ook een briefje op de deur van A-dek in het trappenhuis (dat is zo’n beetje het prikbord voor algemene mededelingen vanuit de leiding zoals oefeningen en zo) dat er om 8 uur een “seagull” training (geen idee, schijnbaar een of ander zeemannensoftwareprogramma…) plaats zou vinden en om 8:30 de emergency steering drill.
Wij hebben gauw ontbeten en zaten iets na 8 uur al beneden, waar er nog een achttal bemanningsleden zaten, inclusief de bosun – de seagull-training was al klaar zo te zien, maar waar deze mannen op zaten te wachten was onduidelijk. Tot bleek dat heel de groep mee naar beneden ging… De Chief Officer en 3e Officer waren er ook bij, net als de electricien. De kapitein (achteraf logisch) niet, die zat op de brug. We haakte aan bij de rest en liepen mee naar beneden; ik vroeg me al af hoe ze het met gehoorbescherming voor deze grote groep gingen doen, maar dat was niet nodig, want de “steering gear” kamer waar we tijdens rondleidingen in de machinekamer al eens waren geweest, kan ook via een aparte trap bereikt worden waardoor je helemaal niet in de lawaaiige machinekamer zelf hoeft te komen. De deur tussen de twee was ook nog eens gesloten – niet dat het daarmee stil was, absoluut niet! Het was nog altijd een enorme herrie alleen niet meer op gehoorbeschadigingsniveau…
)
)
)
De Chief Officer belde naar de brug, de kapitein droeg zijn controle over het stuur over naar beneden, we hoorde een deel van de motor (onder andere de autopilot denk ik) uitgaan, en de electricien hielp de Chief Officer bij het instellen van de steering gear. De 3e Officier maakte ondertussen foto’s van alles, inclusief ons! Toen stelde de bosun zich op bij een klein apparaatje, en begon de Chief Officer commando’s door te geven die hij vanuit de brug doorkreeg; 5 graden stuurboord, 10 graden bakboord, recht vooruit, enz. Door een knopje aan de ene of de andere kant van het apparaat in te drukken werd door perslucht een hendel dat aan het stuur bevestigd was heen en weer geduwd – het zag er allemaal een beetje iel uit, maar het grote schip werd dus door twee knopjes bestuurd! Mocht de besturing op de brug uitvallen was dit dus de noodsturing; “handjes” die de functie van de autopilot overnemen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Omdat het duidelijk erg zwaar werk was om de knoppen in te drukken wisselden iedereen elkaar na een paar commando’s al af, en de 3e Officier wist natuurlijk dat wij ook graag wilde proberen, maar de Chief is niet zo sociaal gevoelig en had daar geen erg in. Hij was al bijna aan het afsluiten voor wij en de 3e (en een aantal van de mannen) in de lawaaiige ruimte eindelijk zijn aandacht hadden gekregen en hij nog even gauw aan de kapitein vroeg of het akkoord was of wij ook even stuurde. Die was al op de hoogte natuurlijk en vond het best, dus als eerste ging Hans “achter het stuur”, en daarna mocht ik ook nog even. Het was even wennen, want het werkt andersom dan je zou denken; zegt men “bakboord” dan moet je de rechterknop indrukken, maar toen we het eenmaal doorhadden en ook wisten hoe keihard we moesten drukken was het best leuk. En het allerleukste, het schip voelde je onder je ook gelijk reageren! Later op de gps zagen we dat we even van koers waren gegaan tijdens de oefening, maar eigenlijk ook weer keurig en vlot terug op koers lagen. Het resultaat was lang niet zo spectaculair geweest als we gedacht hadden gezien de commando’s, maar wel ontzettend leuk om te doen!
)
)
)
)
)
)
)
)
We zijn na de oefening gelijk naar de brug gelopen, waar de kapitein nog zat, en hebben hem gelijk bedankt dat we dit ook mee mochten pikken – hij grinnikde naar Hans zo van, heb je eindelijk je zin gekregen? De AIS-lijst met schepen in onze omgeving stond voor het eerst in weken weer eens vol, na wekenlang vaak niets of een enkel schip op 200 km afstand. Niet dat deze schepen nu erg dichtbij waren, maar toch, het idee! We hebben vandaag totaal toch nog vijf schepen met het blote oog kunnen zien, en onze telefoons zijn constant op zoek naar netwerk, wat naar ons idee betekent dat er netwerken zijn die de telefoons kunnen zien, alleen die te zwak zijn om te ontvangen. De telefoons hebben de afgelopen drie weken geen enkel spoor van leven getoond, dus die gaan duidelijk alleen zoeken als er in de buurt iets is en doen dat niet zomaar.
)
)
)
)
Bij de koffie vanochtend bedankte de kapitein nog eens voor de foto’s van bemanningsleden, en zei erbij met de donkere blik die hij af en toe op kan zetten dat het hem eens de gelegenheid gaf om foutjes en zo te spotten bij dingen als de veiligheidsoefeningen. De kapitein was ook een beetje verbaasd dat we foto’s van het schip hadden in Singapore vanuit het water. Toen we het verhaal vertelde van het gedoe dat we gehad hadden om aan boord te komen bevestigde hij dat de agenten in Singapore vaak maar van alles deden en je daar ook grof geld voor lieten betalen. Nee hoor zei ik, echt niet! Hij vond het best knap dat we het geldbedrag teruggepraat hadden naar het oorspronkelijk afgesproken bedrag.
We hebben het er ook over gehad dat men zo moeilijk kan doen over een foto, een momentopname en lang niet altijd het hele verhaal. Hij had ons een tijd geleden verteld over de foto die een passagier ooit bewust gemaakt had van een bemanningslid die op zijn telefoon stond te kijken, en die door die passagier naar het hoofdkantoor gestuurd was en daar daar veel gedoe over gekomen was. Hij vertelde nu nogmaals daarover, maar ook specifiek dat die foto in het Panamakanaal genomen was, dat er dan veel momenten zijn dat de mannen niks kunnen doen en moeten wachten, en dat die jongen ongetwijfeld na een paar weken op zee in een moment dat hij moest wachten gewoon op zoek was naar een mobiel netwerk om weer eindelijk eens contact met thuis te kunnen maken. Dan ben je behoorlijk harteloos en enorm hypocriet als passagier om zo’n piepklein moment vast te leggen om er een punt van te kunnen maken! Wij verzekerde hem ook dat we daarom de foto’s met mensen die we tot nu toe gemaakt hebben aan hem geven zodat hij ze eerst kan bekijken voor hij ze op de openbare schijf zet, aangezien het hoofdkantoor in principe mee kan kijken op die schijf.
De kapitein had het met de Chief Officer over de scheepsruimte voorin de boeg grondig opruimen, indien nodig de timmermannen inschakelen om nieuwe schappen en bakken voor opslag te maken, en we moesten lachen over het scheeps-Engels: de kapitein zat een beetje te mopperen (omdat de Chief Officer tegen leek te sputteren dat het al flink was opgeruimd), en zei “you put put put” met handgebaren zo van, je blijft maar rotzooi verzamelen en erin proppen.
Na de lunch zijn we een rondje gaan wandeling op dek, en het was tropisch warm. Pfffff! Ruim over de 30 graden. In de zon brandde je gewoon weg! Ze waren voorop nog druk bezig om de bollards te smeren en te ontdoen van roest – tenminste, het was nu nog lunchpauze dus er was niemand, maar je zag dat er hard aan gewerkt werd. We hebben een hele tijd voorop de boeg gestaan, kijkend naar hoe de bol voorop door het water gleed; het water was mooi blauw en door de zon en het blauwe water leek het best aanlokkelijk om daar naar beneden te springen en lekker even te gaan zwemmen (even los van het feit dat er dan een groot schip over je heen dendert…). Af en toe zagen we een vliegende vis voor het schip uit het water springen en een eindje verder weer in het water duiken! Op de laaddekken waren ze al heel de dag aan het slepen met kettingen en we zagen nu ook lappen rubber liggen; duidelijk dat sommige dingen beter of anders bevestigd moesten worden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We waren rond 13 uur weer binnen en besloten rond 14 uur even op pilotdek te gaan, waar het windje en de schaduw zo lekker waren, dat we de tuinstoelen opgezocht hebben en twee uurtjes hebben zitten kletsen op pilotdek. De tuinstoelen lagen niet meer in de blue bar achter de bar, maar na even zoeken vond Hans ze in het hok met de kogelwerende vesten. Goeie plek! Rond 16 uur kwamen we een beetje rozig weer binnen, en toen we gingen eten om 17:30 stond er Pepsi bij ieder bord. Was er iemand jarig? De 2e Engineer was ook aan het eten, en hij legde grinnikkend uit dat er een klein ongelukje gebeurd was; B-dek had blank gestaan (“een zwembad” zei hij letterlijk) en dit was een excuus van de Chief Engineer voor het ongemak…
)
)
)
)
)
)
Watte? We hebben niets gemerkt! Schijnbaar hadden ze, terwijl ze aan de verstopping in de keuken werkte, een volledig verstopte buis in de machinekamer gevonden. Volgens de technische specificaties van het schip dachten ze deze door te kunnen spuiten met zeewater onder hoge druk, mits ze voor de zekerheid upper dek, poop dek en A dek in de gaten hield. De buis had, volgens de tekeningen, niets met B dek of hoger te maken dus daar hoefde niemand te staan. Er werden dus mensen gepost met radio’s op upper, poop en A, en die hielde de gootstenen en afvoeren in de gaten terwijl er een mannetje bij de slang stond om zeewater in de buis te pompen (ja nu hij het zei, we hadden vanochtend inderdaad de Chief Engineer aan de Chief Officer om een handje horen vragen). Het ging allemaal prima, dus de druk werd opgevoerd, en hoger en hoger… Tot ze er achterkwamen dat het water inmiddels wel op B-dek uit de afvoeren aan het spuiten was! oeps… de buis had dus toch, ondanks de tekeningen, contact gehad met B-dek. De meeste gewone zeemannen zaten op B, en die kwamen nu aan het einde van een werkdag in drijfnatte kamers terug… Met name aan stuurboord, waar de zanger, de kleine timmerman en de bosun zaten, was het erg geweest.
Toen we na het avondeten op B-dek op het balkon gingen staan zagen we dan ook dat de gang pas gedweild was, kamerdeuren openstonden, spullen op banken stonden, en de bosun, die anders altijd een beleefd glimlachje op zijn gezicht heeft, had nu enkel nog een grimas op zijn gezicht terwijl hij zijn drijfnatte spullen die buiten bij het zwembad hadden liggen drogen terug naar zijn kamer aan het brengen was. Hij was niet blij! De matten van heel de gang lagen ook buiten te drogen, net als schoenen en wat werkkleding… De kleine timmerman vertelde later op de avond dat het maar een centimeter, maximaal twee geweest was bij de meeste, maar door het rollen van het schip kon dat af en toe natuurlijk behoorlijk veel zijn!
)
)
)
)
)
De basketbalwedstrijd die speelde was tussen de teams van de 3e Officier en de 2e Officier, en was een hele spannende wedstrijd. Helaas heeft de 3e Officier net op het laatst bij een punt verloren, ze waren er erg aan gewaagd en we hadden het ze gegund. ‘S avonds om 19 uur was het vrij tafeltennissen voor wie dat wilde, maar je kon merken dat men moe was; we hebben lekker getafeltennist, maar iedereen vergat steeds de stand bij te houden en op een gegeven moment hebben we het gewoon maar collectief opgegeven en zijn een beetje aan de bar gaan hangen kletsen tot het tijd was om naar bed te gaan. Terug naar de trap lopend zagen we eigenlijk voor het eerst op dit schip sterren, en een halve maan. Maar het is nog heiig dus het waren maar een paar sterren, een beetje zoals je in Nederland zou kunnen zien.
)
)
)
)
)
Dag 89 donderdag 23 april 2015: op zee, tafeltennisfinale, 553 km
We varen dicht langs de kust en hadden vandaag dus weer hoop dat onze telefoons bereik zouden krijgen. Heel soms verscheen er eventjes een netwerk – meestal op onmogelijke tijden zoals midden in de nacht – maar meestal zijn de telefoons alleen aan het zoeken. We verlangen na drie weken dode telefoons wel gewoon weer eens naar een serieus teken van leven, en Hans wilde eigenlijk ook graag een smsje naar huis sturen, maar ja, niets dus helaas!
We hebben vandaag overdag een rustig dagje gehouden. We hebben lang gekoffied beneden, het was gezellig en men had weinig zin om aan de slag te gaan, hoewel uiteindelijk altijd natuurlijk alleen de kapitein over blijft. We kregen bij de lunch weer eens pasta; het lijkt wel alsof de aardappelen op zijn, we krijgen de laatste tijd alleen nog maar rijst en pasta. Dat, of de kok heeft een 25-kilo zak pasta gevonden die opmoet… We zien hem ertoe in staat! Sowieso is het eten de laatste tijd wat eentonig, het vlees minder zorgvuldig bereid (vaak veels te lang opgezet waardoor het keihard en taai geworden is), en hebben we het idee dat het inkoopbeleid niet geweldig is want dingen zijn op waarvan je je afvraagt hoe dat zo gauw kon. Ach ja, liever dit dan een overheerlijk buffet waar we moddervet van worden. Nu blijft de gewichtstoename hopelijk nog een beetje binnen de perken…
)
)
)
Na de lunch hebben we weer even gewandeld buiten op dek, het was volgens de thermometer op de brug 31 graden, pfffff! We zijn allebei, merken we, enigszins nostalgisch dat we de oceaan overgestoken zijn; weliswaar opgelucht dat het over is en relatief snel gegaan is, maar toch een beetje nostalgisch dat het voorbij is. Het is dan wel saai maar tegelijkertijd episch in zijn grootte!
)
)
)
)
)
)
)
‘S middags kreeg ik opeens een smsje van KPN, we hadden bereik met een Mexicaans netwerk! Het duurde wel niet lang, na een uur of twee raakte we het contact al weer kwijt en we konden nu nauwelijks smsen want thuis was het laat in de nacht, maar toch. In het smsje stonden de tarieven voor het Mexicaanse mobiel netwerk: 2 euro per minuut bellen, 1 euro per minuut gebeld worden, data kostte 2,5 euro per MB. Dan is het veel en veel goedkoper om te bellen via de satelliettelefoon! Ongelofelijk… want daarvoor koop je een belkaart, die kost 30 dollar en dan heb je iets van 36 minuten beltegoed. En dan heb je ook nog eens ten alle tijden bereik. De kapitein vertelde dat China zelfs nog duurder was, hij had daar pas geleden nog een telefoonrekening van 200 euro opgebouwd omdat hij naar huis gebeld had en niet gelet had op de tijd of de kosten…
‘S avonds om 19 uur was de kwartfinale, halve finale en finale van tafeltennis; Hans was blij, die hoefde niet te spelen want hij was definitief uitgeschakeld, maar ik moest nog tegen de zanger spelen. Het werd een hele leuke avond met een ongelofelijk kabaal; we hadden een heus spreekkoortje in de blue bar! Een stel Filippijnen, aangemoedigd door de anders altijd zo stille en zogenaamd bedeesde messman, sloeg op metalen deksels, joelde, scandeerde en rammelde met lege plastic flessen (ongelofelijk hoe ze vooral uit dat laatste zo veel geluid wisten te halen!), bij ieder punt en hoe verder de avond vorderde hoe meer kabaal ze maakte! Het was fantastisch om mee te maken…
)
)
)
)
)
Ik speelde de tweede wedstrijd van de avond, eerst waren de 3e Engineer en de grote timmerman geweest om voor 10e en 9e plaats te gaan, en iedereen wist dat ik volledig kansloos was want ik speelde tegen de zanger. Desondanks werd het toch best een leuke wedstrijd want de zanger speelde me hele vriendelijke ballen toe maar won natuurlijk wel de meeste punten; in het begin joelde het spreekkoortje voor de zanger, tot de messman ze terecht wees dat dat niet eerlijk was voor mij, en toen begonnen ze even enthousiast te joelen voor ieder punt dat ik kreeg! Daar moest iedereen natuurlijk om lachen, inclusief de zanger!
)
)
)
)
Uiteindelijk bleven de electricien en de zanger over, en dat werd een prachtige wedstrijd, alleen duidelijk dat de electricien moe werd op het laatst. Maar het was spannend om naar te kijken! Het spreekkoortje ging bij ieder punt van allebei uit zijn dak, en uiteindelijk heeft de zanger 2-1 gewonnen, wat een collectieve brul veroorzaakte! De grote timmerman had stiekem een fles champagne staan schudden en rende er toen de twee klaar waren mee achter de bar vandaan om de zanger nat te spuiten, en daarna het restje aan allebei aan te bieden om te drinken. De zanger nam zijn felicitaties en prijs (een mooie dure fles drank) in ontvangst, en toen stroomde de Filippijnen min of meer gelijk allemaal naar buiten – die gingen nog een feestje vieren vermoedde we!
)
)
)
)
Dag 90 vrijdag 24 april 2015: op zee, halve finale basketbal, 537 km
We zochten vandaag nog altijd naar bereik op onze mobiele telefoons, we zijn tenslotte op zich niet zo heel ver van de kust van Mexico vandaan – maar zo’n 70-90 km. Maar duidelijk dat de mobiele netwerken in Mexico niet zo veelverbreid of ver-reikend zijn als in andere landen. Helaas! Hemelsbreed zijn we effectief iets van 400 km van Vera Cruz vandaan, maar in de praktijk duurt het nog zo’n 10 dagen voor we er zijn. Eigenlijk ongelofelijk, en het brengt een beetje in kaart wat een revolutionaire ontwikkeling het Panamakanaal was, want anders moest je om heel Zuid Amerika heen varen, of je vracht over land vervoeren!
Tijdens de koffie vanochtend vertelde de kapitein over een andere poging om de westkust met de oostkust te verbinden; schijnbaar was er in Mexico ook ooit lang geleden een kanaal gegraven door de bergen, gebruik makend van een aantal natuurlijke meren onderweg. Het kanaal is nooit zo’n succes geweest omdat het redelijk smal was en er een enorm tochtgat was onderweg waardoor je bijna niet vooruit kwam. Hij kon niet op de naam komen omdat het een indianennaam was, maar hij zou het voor ons opzoeken. Wat is er toch veel dat je niet weet, we hadden nog nooit van een dergelijk kanaal in Mexico gehoord!
We zijn na de lunch op dek gaan wandelen, je brandde weg in de zon; ongelofelijk wat is het opeens weer warm! En vochtig, het is gewoon verstikkend. Maar het water was prachtig blauw. We kwamen onderweg de kapitein tegen, die ook een rondje maakte; dat doet hij nu, vlak na de lunch om 12:30, dan is het nog rustig en kan hij rustig rondkijken voor men begint – de lunchpauze duurt namelijk tot 13 uur. Je ziet op de horizon weer af en toe schepen; nog niet heel erg veel, maar dat zullen er wel steeds meer worden richting Panama, daar komen alle routes samen. We hebben op het verhoogingkje boven de boeg gestaan, weliswaar in de brandende zon, maar je hebt er een mooi gezicht op de bol net onder water. Het kijken naar hoe die door het water snijdt en de ene keer haast rimpelloos onder water blijft en de andere keer een grote schuimkraag produceert kun je blijven doen. Af en toe gingen er vliegende vissen “op de loop” voor ons en vlogen dan een heel eind voor het schip uit voor ze weer in het water doken; een mooi gezicht!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 14 uur kregen we er erg in dat er buiten gespoten werd, dus gingen we even kijken vanuit ons balkon. Het geluid van water dat we hoorde was het zeewater dat met grote kracht het zwembadje in spoot – ze waren het aan het doorspoelen en het zwembad aan het schoonmaken – we hadden de kapitein inderdaad horen zeggen dat het zwembad weer gevuld moest worden. Volgens hem een lekker plekje, maar in de volle tropische zon zonder beschutting en naast de warme schoorsteen denk ik vooral dat het overdag in de hitte heel erg warm is! Maar zoals hij vertelde dat hij soms deed, ‘s ochtends bij het opstaan even erin plonzen, of ‘s avonds als de zon weg is, dan kan ik me wel voorstellen dat het lekker kan zijn.
)
Om 15:30 zijn we nog weer even naar buiten gegaan op onze verdieping omdat Hans wilde kijken of het zwembad al klaar was. Dat was het inderdaad, het lag mooi schoon te blinken in de brandende zon. We wandelden buitenlangs naar het pilotdek om een beetje rond te kijken, er zijn namelijk al een paar dagen op de brug dolfijnen gespot – vanmiddag zelfs 5 minuten nadat we weer binnen waren na onze wandeling! En opeens zag Hans iets groot en rond aan de rand van ons spoor drijven; een schildpad! En nog een behoorlijke grote… Wow! Eerst vroegen we ons af of hij misschien dood was, hij dreef zo dicht langs het schip, maar opeens kwam het hoofdje boven en iets later dook hij onder. Leuk! We zijn nog even een verdieping hoger geklommen naar de brug, en iets later zagen we ook een zestal grote zeevogels, grote donkerkleurige vogels met lichtblauwige snavels.
)
)
)
)
)
)
)
Na 17 uur deed de 3e Officer over de intercom een spetterende aankondiging van de aankomende halve finale wedstrijden voor de basketbal, in de “Aft basketbal arena” (“aft” is achter, bij de reddingsboot), met de “electrifying” electricien, “Yellow Shoes”, en allerlei andere leuke grappige bijnamen voor de spelers. Gelijk erachter kwam inspecteur Clouseau met zijn “ahnóónzment” dat de klok een uur vooruit moest, die een stuk minder spetterend was en erg grappig er vlak na! We zijn op tijd gaan eten – de messman had de tweede wedstrijd en had nog alle tijd maar liep al zenuwachtig rond, waarop de kapitein hem wegstuurde zo van wat doe je hier nog, hup naar buiten jij!
Na het eten zijn we gelijk naar buiten gegaan op B-dek waar de wedstrijd met de 2e Officer al bezig was; het was een hele spannende wedstrijd maar zoals verwacht won de 2e Officer en “Yellow Shoes” – die laatste is een zeeman die zijn werkschoenen knalgeel geverfd heeft omdat hij geen sportschoenen heeft of wilt gebruiken. Het is een beetje een beul om te zien, een donkere blik en een groot gespierd lichaam, en hij speelt netjes maar wel een beetje ruw, en gebruikt zijn gewicht weleens om iemand te blokkeren. De 2e is fanatiek over basketbal, heeft zijn eigen tenuetjes en allerlei mooi trucjes die vaak ook wel werken. Een erg sterk team dus. De cadet die anders altijd zo stil lijkt ontpopte zich tot een volleerde, welbespraakte en grappige presentator en praatte de wedstrijd aan elkaar, met muziek in de time-outs.
)
)
)
)
)
)
)
)
Bij de tweede wedstrijd heeft het team van “sniper” messman en “electrifying” electricien gewonnen; ook een heel erg sterk team, de messman kan namelijk best goed 2-punters scoren en de electricien is een hoofd groter dan de rest van de Filippijnen dus kan goed verdedigen en de bal zo het net in wippen… Dat gaat een hele spannende finale worden morgen! Bijna stond de basketbalcompetitie op losse schroeven, echter, want tijdens het opwarmen voor de tweede wedstrijd deed de messman proberen een 2-punter te scoren vanuit de rand van het veld, en stuiterde de bal haaks op de ring richting de reddingsboot. Dat doet hij wel vaker, natuurlijk, maar nu zat er zo’n kracht in dat hij de reddingsboot vol raakte, en er zat ook een onmogelijke draai in de bal zelf, waardoor hij opeens door een gleuf tussen een losse vouw van het visnet en de reddingsboot wurmde. Weg bal! Niemand had het voor mogelijk gehouden dat daar ooit een bal tussen zou komen, maar het was dus gelukt, de scheepsbal dreef de zonsondergang tegemoet!
)
Ze hadden onlangs ergens uit de dieptes van het schip nog een tweede scheepsbal weten op te duiken, maar dat was zo’n gaar ding, die was half lek en stuiterde amper meer. Er werd nog geprobeerd wat van te maken maar het was duidelijk niks. Gelukkig hadden sommigen opgevangen dat er nog een of twee privé-ballen aan boord moesten zijn, en de enige die in aanmerking kwam was de privé-bal van de bosun. Die had daar echter begrijpelijk geen trek in, want het was een gloednieuwe bal, misschien een cadeautje voor thuis, en hij wilde hem eerst niet afstaan. Uiteindelijk is hij onder bidden en smeken van de rest gezwicht en heeft zijn bal ter beschikking gesteld. Daarvoor heeft de kapitein hem wel de rest van de competitie in het zonnetje gezet als speciale sponsor (wat hij dan weer wel leuk vond), en zei hij tegen ons dat hij in Noord Amerika een nieuwe bal zou kopen voor hem. De losse vouw in het net is later dichtgebonden!
)
)
)
)
)
)
Om 19 uur was weer vrijblijvend tafeltennissen in de blue bar, de kleine timmerman had eerder op de dag nog speciaal gevraagd of we kwamen. Terwijl we in het donker naar de blue bar liepen langs de schoorsteen hoorde we geplons en gejoel beneden; de Filippijnen hadden lekker een pool-party in het zwembadje om de halve finale te vieren!
)
Toen we binnenstapte snapte we waarom de kleine timmerman ons zo specifiek gevraagd had; hij vierde de 2-jarige verjaardag van zijn dochtertje, en had een mooie fles whisky en Pepsi (de cola is ver op aan boord) om mee te trakteren! We hebben er tot 22 uur gezeten met de timmermannen, de kapitein, de 2e Engineer en ook eventjes de Chief Officer, en er is heel de avond geen tafeltennisballetje aangeraakt! Het was erg gezellig en we hebben erg gelachen. Ik had de foto’s van de halve finales al op een usb gezet voor de kapitein om op de openbare computer te zetten, en hij beloofde de filmpjes die hij gemaakt had er retour op te zetten. Terug op onze kamer hebben we gedoucht en nog een hele tijd gezeten, naar muziek luisterend en zo, en we zijn pas om 23:30 oude tijd (00:30 nieuwe tijd) naar bed gegaan. Dat ging zeer doen morgenochtend!
Dag 91 zaterdag 25 april 2015: op zee, dolfijnen, finale basketbal, BBQ, 570 km
Yep, het deed zeer vanochtend. We waren een beetje brak, maar ook wel stijf! En we hebben niet eens gespeeld gisteravond… Na het ontbijt zijn we even naar de brug gegaan, waar het om 8 uur al 29 graden was. Pfffff dat ging erg afzien worden vandaag! We hadden al gisteren in onze kamer wat mailtjes geschreven en de kapitein zat er ook, zoals we gehoopt hadden, dus toen hij klaar was maakte hij ruimte voor ons en hebben we ze gauw verstuurd.
)
We hadden de grote timmerman ‘s ochtends in het trappenhuis gezien in een bijzonder kledingstuk; hij had een van zijn oranje overals boven de knie op de zoom doorgeknipt, en het leek nu net een oranje versie van een Oostenrijkse lederhosen… Ongetwijfeld lekker koel, maar niet echt het hoogtepunt van mode. Hij moest er zelf erg om grinikken, het was duidelijk ook wat hem betreft niet zo modieus geworden als hij gedacht had, maar goed, bij +30 graden ga je niet zeuren! Bij de koffie zei Hans dat het net een lederhosen leek, en duidelijk dat de kleine timmerman het met hem eens was, want die begon een beetje neuriend te jodelen waarop de grote hem vuil aankeek (en ondanks dat hij erg aardig is, de “vuile blik” van de grote timmerman is om bang van te worden – zijn lach trouwens ook)! De twee timmermannen kunnen duidelijk goed opschieten met elkaar…
Schijnbaar had men het zwembadje gisteravond toen het halve finale feestje voorbij was om de een of andere reden leeg laten lopen, en de kapitein wilde dat dat voortaan in overleg ging. Leeglopen aan de brug melden, vollopen aan hem, de Chief Officer of Chief Engineer melden. En nu graag vandaag weer vullen dus! De Chief Officer zou het gelijk regelen en na de koffie zagen we inderdaad de bosun druk bezig om de bodem van het zwembad uit te poetsen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Wij hebben tot een uur of 14:30 lekker binnengezeten in de airco, en zijn toen op pilotdek gegaan, waar het redelijk hard woei maar verrassend goed te doen was qua temperatuur, vanwege de verkoelende wind. Dus we hebben de tuinstoelen gepakt en zijn lekker even gaan zitten. Het water was prachtig glad, en mooi blauw. Na een half uurtje zagen we opeens een hoop beweging in het water voor het schip: dolfijnen! Een grote school, zo te zien ongeveer 70-80 stuks, zowel links als rechts van het schip. En ze sprongen als volleerde acrobaten uit het water! Sommigen deden zelfs salto’s, ongelofelijk! De dolfijnen leken “stil” te liggen en wij voeren er tussendoor, dus eerst waren de springende en duikende dolfijnen voor het schip, toen naast het schip en uiteindelijk achter het schip. Het was erg spectaculair om te zien, overal waar je keek zag je wel een dolfijn boven komen; we zijn tijdens het kijken naar de brug gelopen, en Hans stond op gegeven moment aan stuurboord en ik aan bakboord te kijken terwijl we door de school heen voeren. Leuk!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Amper een kwartier later, toen we weer beneden zaten, zagen we nog een paar individuele dolfijnen, waarvan eentje aan een stuk door in en uit het water sprong, en ook nog eens heel dicht bij ons. Ik kreeg het voor elkaar met de zoom een goede foto te maken van deze, het is maar een fototje maar zo deden de meeste dolfijnen eerder dus ook springen en duiken. Ongelofelijk!
)
)
Om 16 uur kwam de bosun en wat mannen uit het trappenhuis en later hoorde we activiteit achter op pilotdek – ze waren bezig de klaptafels en bankjes naar beneden te laten zaken via een katrol. Het feestje vanavond na de basketbalfinale ging dus beneden plaatsvinden, waarschijnlijk op het basketbalveld zelf. De barbecue stond ook al klaar, gevuld met hout dat de timmermannen vandaag verzorgd hadden. We hebben toen onze stoelen maar weer opgeborgen en zijn weer even naar binnen gegaan om nog even binnen in de airco te kunnen zitten voor de wedstrijd om 17 uur begon. Om 16:30 zijn we naar buiten gelopen en naar beneden via de buitentrappen om te kijken of er al veel activiteit was voor het feestje, maar alles stond al klaar zo te zien. Alleen het hout in de barbecue moest nog in brand gestoken worden om houtskool te maken. Terwijl we beneden op A-dek stonden zagen we springende vissen; niet vliegende vissen, maar springende. Waarschijnlijk werden ze van onderen opgejaagd of zo!
)
)
)
)
)
)
Om 16:45 werd het vuur in de barbecue aangestoken; nu hadden Hans en ik eerder op de dag al zoiets gehad van, die staat wel heel erg dicht bij het (plastic) visnet dat het basketbalveldje omringd. En inderdaad, toen de enorme lading hout eenmaal flink aan het branden was hoorde we geschraap van staal op staal; iemand was met een bezemsteel de inmiddels loeihete barbecue voort aan het duwen om hem te verplaatsen want het was veels te heet voor het basketbalveldje! Er was niet helemaal onderling overleg over de barbecue, dat was duidelijk, want we zagen dat zowel de bosun als een ander op gegeven moment ieder een flinke partij extra hout op de barbecue gooide, waardoor het vuur hoog bleef branden en er nog geen vlees op kon! De “beheerder” van de barbecue probeerde met zijn bezemsteel het hout een beetje te porren zodat het sneller zou verkolen, uiteindelijk tegen de tijd dat er nog maar een halve smeulende bezemsteel over was, was het vuur genoeg gezakt om te kunnen gaan bakken. Gelukkig maar want de wedstrijd was onderhand al bijna afgelopen!
)
)
)
De wedstrijd was heel erg spannend; de twee teams waren erg aan elkaar gewaagd en bleven dicht bij elkaar met de punten, maar het was over de dertig graden, volle zon en erg vochtig dus je zag de energie zo uit de mannen stromen. Ze waren al gauw kapot maar nog vol adrenaline om te winnen! De cadet was weer de showmaster en praatte aan een stuk door de wedstrijd aan elkaar, met muziek in de time-outs, en anderen hielden de score, de spelregels en de tijd bij. Toen de electricien en messman voor begonnen te lopen en de tijd stilaan bijna voorbij was, maakte de messman een flinke sprong naar het net en toen hij weer landde zag je hem door zijn knie gaan omdat het schip net op dat moment rolde. Hij zat nog vol adrenaline en deed eerst nog opspringen zo van het is niets, maar hij kwam maar een paar stappen verder voor hij aan de rand van het veldje moest gaan zitten; hij had zijn knie verdraaid. “Yellow Shoes” stond ondertussen te puffen – maar ook de electricien en de 2e waren rood aangelopen en aan het hijgen van de inspanning en de hitte. Het was een hele zware wedstrijd!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De messman wilde nog door maar bleek toch te zwaar geblesseerd te zijn om de paar overgebleven minuten te kunnen spelen, en door de lange time-out raakte Yellow Shoes zijn adrenaline-high kwijt en stortte helemaal in, hij was uitgeput. Dus werd er besloten ze allebei te vervangen – de helft van ieder team ging dus vervangen worden. Helaas werd het daarmee een hele andere wedstrijd en heeft uiteindelijk het team van de 2e en Yellow Shoes dankzij de invaller gewonnen, dat was een jonge gast achterin de 20 en een echt punten-monster. Ze hebben verdiend gewonnen, maar we denken dat als de oorspronkelijke opstelling door had kunnen spelen, het tot het allerlaatste toe bloedspannend gebleven was en het nog niet zo zeker was geweest wie er gewonnen had!
Om 18 uur was de finale afgelopen, en binnen 10 minuten werd het basketbalveld met man en macht omgetoverd van speelveld naar feestlocatie; de tafels en banken werden opgezet, het visnet werd weggehaald, de geknoeide champagne (de grote timmerman had nog een fles in de aanslag gehad) opgedweild, ijs werd in stukken gehakt en in koeltonnen en een metalen vuilnisbak gedaan met water erbij om de drankjes te koelen, en na een kwartiertje kwam een grote bak gebakken rijst op tafel. Al gauw daarna kwam ook het eerste vlees op tafel, en een bak knoflookbrood – gelukkig! Het stokbrood is al twee weken geleden opgegaan, maar gelukkig dat de kok dus toch, zoals ik gehoopt had, een paar achtergehouden had voor het feestje… Knoflook gaat nooit op hier aan boord… om 18:30 kon men beginnen met eten, en het vlees bleef komen tot een uur of 21!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Nadat de eerste honger en dorst gestild was werden om 19:30 de prijzen voor de tafeltennis en basketbal uitgedeeld, en werd de “most valuable player” verkiezing gehouden voor de basketbal. De twee die in aanmerking kwamen qua punten en zo waren “Yellow Shoes” en de electricien. Iedereen kreeg een papiertje en een pen en die werden ingezameld toen iedereen zijn stem uitgebracht had. De cadet en gevolg verplaatsten zich van het balkon op B naar beneden, en het scorebord werd gebruikt om de stemmen te tellen. De een na de andere stem was voor de electricien! Want ondanks dat hij uiteindelijk dus niet gewonnen had, heeft hij echt wel het beste van iedereen gespeeld en hij is eigenlijk ook een invaller; hij had zich oorspronkelijk niet opgegeven om te spelen maar in de eerste wedstrijd raakte al iemand geblesseerd (er zijn drie verdraaide knieeen veroorzaakt door deze competitie) en is hij ingevallen zodat dat team door kon blijven gaan.
)
)
)
)
Het werd bijna genant, “Yellow Shoes” had geen stemmen; op een gegeven moment kreeg hij eindelijk een stem, maar toen kreeg de kleine timmerman (die überhaupt helemaal niet eens meegedaan had aan basketbal!) stemmen… Van mensen die om wat voor reden dan ook niet op een van de twee wilde stemmen, we vermoeden onder andere de kapitein zelf. De kleine timmerman had uiteindelijk zelfs meer stemmen dan Yellow Shoes! De uiteindelijke score was duidelijk: 2 voor Yellow Shoes (3 voor de timmerman) en 13 voor de electricien. Hij was de MVP van dit jaar! En absoluut verdiend wat ons en iedereen betreft.
)
Daarna kregen alle deelnemers certificaten dat ze deelgenomen hadden; erg leuk gedaan, iedereen had een speciale titel gekregen – zoals ik, ik was de “beste vrouwelijke speler”, Hans was de beste Nederlandse speler, de kleine timmerman was “stille boorder”, de 2e Engineer “sharpshooter”, enz. Ook mensen die niet meegedaan hadden aan iets kregen certificaten – zo was de oudste Filippijn aan boord (een jaartje jonger dan Hans maar ziet eruit alsof hij 65 is) “beste oldtimer”, en de Belg die zich ver van iedereen houdt dacht hieraan te ontkomen maar werd naar voren geroepen als “best silent fan”. Lachen! De electricien deed de certificaten uitreiken, aan elkaar gepraat door de cadet – en ik werd spontaan scheepsfotograaf, want niemand leek een toestel bij te hebben behalve ik, dus ik heb iedere uitreiking gefotografeerd…
)
)
)
)
)
)
)
)
“Elvis” uit de machinekamer kwam wat later op de avond langs, hij had nog dienst gehad en dus de uitreiking gemist, maar kreeg ook natuurlijk nog een certificaat: “beste Funmaster”. Hij kon er wel om lachen maar vond het onzin, wilde het niet aannemen want hij wilde niet in de belangstelling staan, kwam alleen maar om een biertje te halen, mopper mopper, en liep armen zwaaiend weg van de cadet en de electricien waarop de 2e Engineer hem achterna ging en letterlijk ving om hem terug te brengen. Hij wilde niet in de belangstelling staan maar er zijn nu dus 3 foto’s van hem ten opzichte van eentje van de rest!
)
Je kon wel merken dat dit feestje toch iets anders was dan het vorige (even los van het feit dat er gewoon minder variatie in het eten was); iedereen was een stuk matter dan bij vertrek uit Japan, gesprekken waren rustig en gedempt, en het was meer een gezellige picknick dan een feestje. Er werd nog altijd lekker doorgegeten; sommigen stopte gewoon niet, anderen zoals de timmermannen en 2e Engineer begonnen na een uurtje gewoon opnieuw, maar voor de rest was het een beetje rondhangen en kletsen. Het was ook natuurlijk zelfs in het donker na zonsondergang nog altijd erg warm en vochtig, mensen zochten echt de plekjes op de rand van het dek op waar nog een piepklein (warm) briesje te vinden was!
Op gegeven moment zagen we opeens vlakbij de lichten van een schip – dat was apart! We hebben al in geen weken schepen gezien van zo dichtbij. Ze zullen wel gedacht hebben; met verrekijkers was het felverlichtte achterdek waarschijnlijk goed te zien geweest en duidelijk dat we een feestje hadden. Het gekke was ook dat, ondanks dat het gezellig was en zo, dat de tijd veel sneller leek te gaan dan hij in werkelijkheid deed. Hans en ik waren op gegeven moment doodop en hadden echt het gevoel dat het voorbij 22 uur moest zijn, maar het was nog geeneens 20:30… We zijn uiteindelijk rond 21 uur naar onze kamer gegaan, een aantal mensen waren tegen die tijd ook al afgetaaid (sommigen al gelijk na het eten). Mensen zijn echt moe, het zijn de laatste loodjes voor iedereen; het Panamakanaal wordt door iedereen naar uitgekeken, als zijnde de afsluiter van dit deel van de reis. Dan begint het gewone leven weer van havens, laden en lossen en korte stukjes van een paar dagen varen.
Dag 92 zondag 26 april 2015: op zee, 482 km
Vandaag vierde Hans zijn moeder haar verjaardag, maar er was nog altijd 7 uur verschil dus tegen de tijd dat wij opgestaan waren en ontbeten hadden, om 8 uur, was het daar al 15 uur. Goed kans dat mensen al naar huis waren, hoewel, als het gezellig was zouden er nog mensen kunnen zitten. Hans besloot toch maar aan de kapitein te vragen of hij mocht bellen met de sateliettelefoon om haar te feliciteren. Geen probleem, als hij het tot 2-3 minuten beperkte was het gratis want dan verdween het gewoon op de grote hoop; was het erg lang dan zou hij moeten verklaren waarom daar geen betaling tegenover stond en dat was lastig. Dus Hans belde, en het was duidelijk gezellig want het was nog volle bezetting, iedereen was er nog. Leuk! Ik hield op de stopwatch bij hoe lang Hans aan de telefoon zat, uiteindelijk heeft hij in 3,16 minuten zijn moeder kunnen feliciteren (ze was een beetje doof dus dat duurde lang, wel anderhalve minuut) en heel even nog zowel zijn dochter als zoon kunnen spreken. Erg leuk!
)
Voor de rest hebben we een hele rustige dag gehouden; koffie was weer in de blue bar op pilot dek, en vandaag waren er naast de 2e Engineer en kapitein ook de Chief Engineer (die is er op zondag meestal niet bij) en de electricien erbij. De timmermannen slapen volgens mij het liefste uit op zondag, of als ze niet uit kunnen slapen, nemen ze dan in ieder geval die koffiepauze lekker als tijd voor zichzelf.
Na een lange koffiepauze zijn wij voor de lunch nog even op pilotdek gaan kijken, en ’s middags hebben we weer een uurtje of twee in onze tuinstoelen op pilotdek gezeten, uitwaaien. Het was erg warm maar er stond ook een erg harde wind, dus zolang je je stoel vast bleef houden was het best lekker in de schaduw. Zodra je de plastic stoel losliet blies hij gelijk naar de achterkant van het pilotdek! Er waren veel grote zeevogels – geen albatrossen denk ik, maar wel flinke jongens – en die vlogen met het schip mee tegen de wind in, lieten zich dan door de wind terug naar achteren blazen en haalde uiteindelijk het schip weer in. Soms kwamen ze vlakbij ons, het was een mooi gezicht! En op gegeven moment zagen we weer een paar dolfijnen; deze waren zo te zien niet aan het spelen maar aan het jagen, want ze kwamen niet echt boven het wateroppervlakte uit.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De maaltijden komen ons onderhand de neus een beetje uit. Ze zijn eentonig, en de kok lijkt het de laatste tijd niet zo veel te interesseren en bakt het vlees veels te lang door, plus er is sowieso iets met het vlees; we krijgen continu grote hompen onhandelbaar vlees vol botten, pezen en vet. En continu pasta. Dat hadden we na een maand aardappelen op de CMA CGM Columba nooit gedacht nog ooit te zeggen, maar de pasta en rijst komt ons onderhand ook de neus uit. De soepen zijn bouillon-soepen met rare stukken beest erin, de groente lijkt op, alleen aan ingeblikte champignons lijkt er een oneindige voorraad te zijn. Die komen mij (ik ben er niet kapot van, zeker niet als ze ingeblikt zijn) en zelfs Hans echt de neus uit! Wat de kok betreft kunnen ze overal bij, ik vis ze overal weer uit om toch nog een klein beetje plezier van mijn eten te kunnen hebben. Vandaag viel dan (los van de paddestoelen door de mais) qua maaltijden gelukkig weer enigszins mee – we kregen voor de lunch frietjes (die zijn de laatste weken als we ze krijgen, tegen de tijd dat ze op ons bord liggen op de een of andere manier hartstikke oud, alsof ze al in Japan gebakken zijn – maar je doet het er maar mee), en ’s avonds aardappelkroketjes. Lang leven de aardappel! Pffff…
’s Avonds hebben we weer getafeltennist; de wedstrijd is voorbij, maar het blijft gezellig en straks als de mannen weer aan de slag moeten zal er weinig meer van terecht komen dus Hans en ik slepen ons iedere avond weer om 19 uur naar boven zelfs als we niet gelijk veel zin hebben. Als we eenmaal boven zijn is het toch weer anders en gezellig. Na het tafeltennissen zijn we ’s avonds rond een uur of 21:30 nog even naar de brug gegaan om te kijken en een tijdje met de 3e Officier te kletsen; er zouden morgen een hoop oefeningen gedaan worden en hij hoopte dat zijn brandslangen het zouden houden – hij had er iets mee gedaan, we begrepen niet precies wat, maar het was nog niet getest en dat zou morgen gebeuren. We waren benieuwd!
Dag 93 maandag 27 april 2015: op zee, MOB oefening, 490 km
We hadden gisteren begrepen dat er vandaag allerlei oefeningen gedaan zouden worden; een paar van de laatste tests of alles in orde was voor aankomst bij het Panamakanaal en Noord Amerika. En sowieso dingen die gewoon af en toe getest moesten worden. Er zou een brandoefening bij de laadruimen plaatsvinden om de sprinklerinstallatie te testen, de “noodstop” zou geoefend worden, de man-overboord manoevre, het kleine bijbootje zou met de kraan te water gelaten worden (kraan testen en reddingsbootjemotor), een dummy zou opgevist worden, de motor zou aan en uit gezet worden, en het pompmechanisme dat de vrije-val reddingsboot los schiet zou ook getest worden (met de reddingsboot zelf in de kraan hangend zodat ze hem niet op hoeven te vissen!). Verder zou er ook nog een “aan de grond” oefening gedaan of in ieder geval gesimuleerd worden. Wij hoefden er niet aan deel te nemen maar we waren uiteraard wel degelijk van plan om overal bij te zijn! Dat wist de kapitein ook wel natuurlijk, die is het onderhand denk ik wel gewend, en hij moest er wel om grinnikken; misschien wilde Hans dan wel de dummy vervangen voor de man-overboord oefening? Grapje zeker!
Alles zou om 8 uur beginnen, verzamelen achter bij de verzamel/basketbalplaats. Er zou geen aankondiging zijn zodat diegene die late diensten hadden en nog sliepen niet gewekt werden, en van de verdere bemanning moest iedereen die beschikbaar was maar komen – de kapitein zou de brug overzien, en de 3e Officier die eigenlijk dienst op de brug had zou samen met de Chief Officer de oefeningen begeleiden, met de Bosun erbij dan als baas van de gewone zeelui. Er was al een heel scenario gemaakt wat wanneer gedaan moest worden, dat hadden we al op de kaartentafel zien hangen. Daar zijn wat haakjes die gebruikt worden om briefjes aan te hangen en op die manier tussen de officieren onderling berichtjes door te geven – zoals wanneer de kapitein en de Chief Engineer gewekt moeten worden in het geval van loodsen of manoevres, of de klok een uur vooruit gaat, en dit soort oefeningen dus ook.
)
)
Hans en ik waren om 7:40 al klaar met ontbijt (we waren iets eerder opgestaan) en zijn naar de verzamelplaats gegaan; om 7:50 had zich al een hele groep en de Chief en 3e verzameld, en begon men met de oefeningen. De Chief leidde duidelijk het geheel; eerst zouden we de brandoefening doen. Hij zei tegen ons dat we mochten deelnemen (hoe was ons niet direct duidelijk!) of alleen foto’s maken. We deden dus wat we altijd doen, vlakbij de groep blijven en kijken… De groep ging naar voren, dus wij erachteraan! De 3e had gisteravond al gezegd dat hij iets met brandslangen geregeld had, nu begrepen we wat; ze gingen de sprinklerinstallatie van het ruim voorop testen, laadruim 1, maar dat kunnen ze natuurlijk niet doen zonder de lading onder water te zetten. Dus ze hadden wat langere brandslangen gehaald en die werden aan de watertoevoer aangesloten van de waterpomp, maar in plaats van aan de toevoer naar het ruim bevestigd, richting de zee gericht. De 3e kon opgelucht zijn, het deed het goed; door de brede doorsnede van de brandslangen kwam het water er niet echt onder hoge druk uit, maar de mannen moesten toch goed vasthouden.
)
)
)
)
)
)
)
)
Er was nog even wat verwarring over het feit dat ze eerst een kant getest hadden en toen de andere, en dat toen nog eens alle vier de toevoeren tegelijk moesten spuiten. Men was namelijk al bezig de slangen af te koppelen aan de ene kant toen de Chief opdracht gaf om de kraan weer open te draaien – de ene groep had hun slang nog maar net op tijd er weer aangehangen anders waren we allemaal kleddernat geweest! De test was in ieder geval geslaagd, de watertoevoer werkte goed. Nu ging men, na het opruimen van de slangen, terug naar achteren. De man-overboord oefening zou beginnen! We waren benieuwd, de kapitein had namelijk bevestigd dat het schip ook echt de manoevre zou doen, we hadden tenslotte alle tijd om een beetje rond te dobberen voor een uurtje of twee voor we in Panama moesten zijn.
)
)
)
)
)
)
Het sein werd om 8:17 gegeven door de Chief dat ze er klaar voor waren, de kapitein bevestigde over de radio dat de man-overboord manoevre zou starten, en je voelde het schip opeens draaien; het roer was omgegooid! Stoer… Het ging zo hard dat het spoor veranderde; aan de binnenkant van de bocht werd het water volledig glad, met onder het wateroppervlakte spiralen van bellen, en aan de buitenkant van de bocht werd het water juist heel ruig, en klotste over elkaar heen. Met zo’n kracht draaide het schip!
)
)
)
)
Nu moest men natuurlijk de drenkeling gaan redden. Daarvoor moest het bijbootje ingezet worden, wat gelijk een goede test was voor de kraan en de buitenboordmotor. De “drenkeling”, een dummy van dikke gevlochten touwen met een oude versleten overal aan, lag al klaar maar ze wachtte nog even met overboord gooien tot het bijbootje in het water lag. Dat was achteraf gezien maar goed ook! Er werden nog vrijwilligers gezocht om in het bootje te gaan, en Hans en ik wilde wel, maar de kapitein had een paar dagen geleden min of meer aangegeven – totaal niet als verwijt, meer als algemene opmerking – dat het voor ons misschien entertainment was, maar voor de bemanning niet. Net als met de thermopakken hadden wij bij het bijbootje ook zoiets van, dat moet eigenlijk de bemanning zelf doen; wordt het ons direct gevraagd dan zeggen we geen nee natuurlijk, maar we moeten ons niet als vrijwilliger aanbieden.
)
Het was duidelijk dat de Chief Officer de groep niet echt in de hand had; er kwam weinig actie uit, men leek totaal niet te weten wat ze moesten doen, sowieso wilde duidelijk niemand in het bijbootje, en ondertussen tikte de minuten door – de scheepsmotor was ondertussen al uit (en daarmee was de noodstop ook afgestreept als gelukt vermoed ik), we waren al bijna terug op de plek waar we moesten zijn om de drenkeling te redden. Na een kwartiertje na het begin van de draai leek de Chief de groep gemobiliseerd te krijgen en begon men aan het takelen van het bijbootje. Alleen er waren electrische problemen met het kraantje die daarvoor bestemd was, en dat ging niet. De halve machinekamer werd erbij gehaald, er lekte olie op het dek, het ging alleminst soepel!
)
)
De 3e Officier sprong in de bres en ging eigenhandig helpen om het bijbootje vaarklaar te maken, samen met de bosun, en de bosun werkte met man en macht aan de kraan om die op gang te krijgen. De dummy werd gehaald en gelukkig gooide ze die nog altijd niet gelijk overboord, want dan waren we hem kwijt geweest. Pas om 8:55 lukte het namelijk om het bootje (handmatig) iets omhoog te takelen zodat hij loskwam van zijn steunen, en te draaien zodat hij aan stuurboord langszij hing. Hij hing alleen helemaal scheef in de touwen, en ze hadden duidelijk nog niet volledig vertrouwen in de kraan, dus hebben ze hem eerst zonder inzittende naar beneden getakeld naar het water en terug omhoog om te testen – wat was dat opeens zichtbaar akelig ver weg! Je hebt meestal geen referentie voor hoe ver het water bij je vandaan is, maar als je zo’n toch wel groot bootje (er kunnen 6 man in) een klein oranje vlekje ziet worden wordt het opeens toch een stuk zichtbaarder…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Terug boven stapte de 3e Officier en de 2e Engineer, die allebei door de Chief als vrijwilligers aangesteld waren, in het bijbootje dat gevaarlijk wiebelde, en werden toen naar beneden getakeld. Het was inmiddels 9:05, 50 minuten na het begin van de man-overboord oefening. Ze leken er niet echt gerust op te zijn maar hielden zich dapper vast! De dummy lag nog altijd op dek, die zouden ze zo te zien pas erin gooien als men beneden alles in orde achtte en los was van de touwen van de kraan. Maar dat gebeurde niet, want toen ze eenmaal het wateroppervlakte raakte bleek de buitenboordmotor het niet te doen en de 2e Engineer kreeg hem niet op gang. Plus de zee was – op zeeniveau in een klein open bootje – veel en veel ruiger dan men verwacht had en het werd niet verantwoord geacht om verder te gaan met de oefening.
)
)
)
)
)
Om 9:10 was het bijbootje weer boven en heeft men er 25 minuten lang aan staan morrelen, vastmaken, losmaken, verplaatsen, terwijl de 2e Engineer ondertussen probeerde de motor weer aan de praat te krijgen – niet gemakkelijk als hij steeds moest stoppen omdat het bootje weer verplaatst werd! Het was allemaal in onze ogen als bijstaanders een beetje rommelig; de 3e Officier werkte keihard mee om te helpen. Uiteindelijk stopte men om 9:35 en leek er officieel een einde te komen aan de enigszins mislukte man-overboord oefening. Tenminste, dat is op zich ook maar hoe je het bekijkt; liefst dat alles mis gaat in een oefening zodat men er nog eens goed over na kan denken en dingen verbeteren, dan dat de oefening briljant gaat maar er iets cruciaals gemist wordt wat in een echte situatie leven of dood kan betekenen. Het was bloedheet en de Chief kondigde aan dat na de koffie verder gegaan zou worden met de vrije val reddingsboot te testen. De andere tests zoals noodstop en motor aan en uit waren tijdens de lange man-overboord oefening al getest. De Chief had contact met de brug en het schip startte de motor en draaide weer richting koers, en de mannen gingen koffie drinken.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Wij hebben ook in onze kamer koffie gedronken (het is maandag, dan is er officierenvergadering) en zijn nog een paar keer buiten gaan kijken of er nog iets gebeurde, maar er leek geen beweging meer te zijn buiten achter op dek. Alleen de 2e Engineer kwam op een gegeven moment de ton water leeggooien die gevuld was om de motor te testen (is niet gelukt want er leek geen leven in te zitten), en de bosun liep op gegeven moment even rond. Wel zagen we rond 10:30 weer wat jagende dolfijnen! Leuk! Maar wanneer de vrije val oefening plaats ging vinden was onduidelijk – en het schip was weer op snelheid dus het leek niet meer vandaag te gebeuren. Dus rond 11 uur ben ik even naar de brug gegaan om te informeren. De 3e Officier was weer op zijn post en bevestigde dat dat afgelast was omdat de zee veels te ruw was – dat hadden ze aan den lijve gevoeld toen ze met het bijbootje het water raakte. Waarschijnlijk zouden we het pas weer doen als we voor anker lagen (bij Panama?) of in de haven, wat overigens volgens hem de beste plek was want het rustigste water.
)
)
)
)
Met de lunch was de kapitein vroeger dan normaal en het was duidelijk dat hij niet blij was met hoe rommelig de oefening verlopen was vanochtend. Maar hij verborg het op zich goed, hij had een strakke pokerface op. Voor de soep had de kok nog wat verdwaalde spinazie of zo gevonden, en het hoofdgerecht was pasta met een vleessausje, alleen meer dan de helft van mijn vlees was vet en pees en zenuw – Hans had geluk en had nog wat redelijke stukjes. Gadver. Ik heb de stukken vlees zo veel mogelijk ontdaan van niet-eetbare onderdelen en het restje dat overbleef met lange tanden grotendeels opgegeten, het was niet bepaald inspirerend. ’s Middags hebben we een dutje gedaan en werd het schip, zoals de bosun het noemde, “gedoucht”; heel de woontoren en het dek werd grondig van boven naar beneden werkend gewassen met een waterval aan zoutwater uit de brandslangen (dus HEEL veel water onder hoge druk), en daarna nagespoeld met zoet water. We zijn een paar keer buiten gaan kijken en naar de brug geweest; geleidelijk aan zie je af en toe een schip, we zijn niet meer alleen.
)
)
)
Het avondeten was ook een dieptepunt. Het eten voor de 2e en 3e Officieren staat vaak al met plasticfolie bedekt klaar als wij komen eten, waardoor we meestal een beetje kunnen inschatten wat we gaan krijgen – min de rijst dan, zij krijgen altijd overal ook een bolletje rijst bij. Vanavond was zo te zien een soort vlees in satesaus (dat kon best smaken, de kok maakt een lekkere satesaus) en zij hadden naast de rijst ook de pastasalade die de kok weleens maakt. Lekker, zag er redelijk uit. Maar wij kregen droge pasta, en de hompen vlees in de saus waren groot en bleken alleen maar bot en zenuw te zijn. Van het merendeel viel dus niets te maken; Hans heeft zijn stukken zelfs geprobeerd te kluiven maar het had geen zin, er kwam weinig tot niets af.
De kapitein keek nog een klein beetje donker toen hij binnenkwam om te eten. Hij had de droge pasta en de hompen bot bij ons gezien – hij had zelf ook droge pasta – en ging halverwege de maaltijd tot onze verrassing even bij het eetzaaltje van de bemanning bij het buffet kijken. Dat doet hij normaal gezien nooit. Toen is hij even naar de keuken gegaan en heeft even zachtjes met de kok gepraat, voor hij weer terug kwam om verder te eten. Wij waren ondertussen wel klaar, dat ging een blikje ananas opentrekken worden – en we hadden kuipjes yoghurt van een paar dagen terug, dus dat zou wel een beetje vullen en tenminste lekker zijn! Toen wij onze botten weggegooid hadden zijn we ook gaan kijken bij de buren; een hele grote bak pastasalade. Waarom wij in godsnaam droge pasta gekregen hadden als er nog zo veel over was (het overgrote merendeel van de bemanning had al gegeten) was een mysterie. En het vlees dat bij de bemanning op het buffet stond was veel betere kwaliteit; kleinere stukken en gewoon normaal goed vlees, geen botten of zo. We merken ook dat de kok ons de laatste tijd een klein beetje lijkt te vermijden, in de zin dat hij zelf geen gesprekken start, onze gesprekken een beetje afkapt en een beetje schichtig kijkt als we dag zeggen.
’s Avonds hebben we getafeltennist, met alleen de 2e Engineer en de kleine timmerman. Het was erg gezellig, Hans en ik hebben er 3-0 van gewonnen (ze stonden er zelf op dat we nog een potje speelde toen we al 2-0 gewonnen hadden!) en we zijn rond een uur of 20 naar onze kamer gegaan om nog even lekker te zitten en douchen voor het slapen gaan. De klok moest weer een uurtje vooruit, we hebben nu nog maar 7 uur verschil met Nederland en zijn er onderhand gelukkig wel weer even vanaf, pas in Noord Amerika moet hij op gegeven moment weer een uur vooruit – en dan nog eens 6 keer om de Atlantische Oceaan over te steken.
Dag 94 dinsdag 28 april 2015: op zee, 511 km
We stonden weer eens moe op vanochtend, pfffff! Op zich hebben we redelijk goed geslapen maar onze ogen prikken desondanks toch nog van de slaap en ons lijf is moe. We hebben thuis straks echt een paar dagen nodig om bij te komen denk ik! En dat gelooft thuis niemand als je het ze vertelt, dit zou toch zo’n ontspannende reis moeten zijn, we blijven constant in hetzelfde hotel, geen gesjouw met koffers of tassen, geen verplaatsingen, een rustig dagprogramma… Maar toch! Bij de koffie bevestigde de kapitein ook dat hij stijf en moe was; dat was schijnbaar normaal als je al zo lang op zee was.
We besloten na de koffie even op dek te gaan wandelen, en ik belde naar de brug om ons af te melden; de 3e Officer die dienst had vroeg waar wij geweest waren om 10 uur? Tja, euh, koffie drinken beneden. Oh jee jammer, want ik heb geprobeerd jullie te bellen want er zwommen twee orka’s redelijk dicht bij het schip om 10 uur. Damn, hebben we dat gemist!! Jammer zeg! Wij zijn dus gaan wandelen om 11 uur; het luik van de opbergruimte onder de boeg stond open, en toen we naar beneden keken snapte we waarom; de “harpjes” waren opnieuw geschilderd, kleurgecodeerd, ieder gewicht had een andere kleur, en die moesten nog een beetje drogen en de ruimte moest uitdampen.
)
)
)
)
In de hoop dat de orka’s nog een keertje langs zouden komen hebben we goed opgelet, maar helaas, er verscheen niets meer! Wel zag ik op een gegeven moment iets typisch ronds langs het schip drijven toen we op de boeg stonden, ik weet eigenlijk wel zeker dat het een schildpad was! Er vlogen ook een paar grote zeevogels vlak over de boeg, alsof ze daar wilde landen maar niet durfde omdat wij er waren. Na onze wandeling zijn we gelijk naar boven gelopen naar de brug om nog even met de 3e Officer te kletsen, en hij vertelde in meer detail hoe hij de orka’s gezien had. Maar ja, hij stond alleen op de brug dus kon nergens heen, en wist niet waar wij waren toen wij onze telefoon niet opnamen. Erg jammer!
)
)
)
)
Met de lunch was het duidelijk dat het fruit zo goed als op was, want we kregen blikfruit… Er lag een keurig met plastic bedekt bordje halve peren naast ons bord. Maar het hoofdgerecht was weer niks, een smakeloze pasta met zo te proeven een saus van tomatenpuree en bloem, en weer eens rare stukken vlees vol vet en pezen. Brrrrr. Na het eten is Hans even bij de bemanning gaan kijken, en het was duidelijk dat wij in de officiereneetzaal weer slechtere kwaliteit eten gekregen hadden dan de bemanning. De kapitein was er ook toen wij er waren met de lunch en er wordt nooit veel gepraat tussen de twee tafels tijdens de maaltijden maar wij kregen de indruk dat hij er niet erg blij mee was.
Om 13 uur zijn we een uurtje of wat op pilotdek gaan zitten uitwaaien, maar het was zoeken naar een plekje waar er überhaupt een zuchtje wind was, want het was bloedheet en benauwend drukkend. We konden het nog het beste uithouden aan stuurboord op het smalle balkon, daar leek de meeste wind te staan. Hoewel op een gegeven moment de wind draaide en we naar pilotdek moesten vluchten omdat er daar geen zuchtje wind meer kwam! Al gauw gaven we het op en zijn maar naar binnen gegaan, het was gewoon te benauwd buiten.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 16 uur zijn we ook weer een half uurtje gaan uitwaaien buiten, en hebben we een ommetje rond pilotdek gelopen. De mannen waren bezig de laatste spullen van de barbecue op te ruimen; de bankjes en tafels moesten nog naar boven gehesen worden namelijk. Het avondeten was een prettige verrassing en was weer eens een keertje goed en lekker (los van de champignons, maar goed je kunt niet alles hebben natuurlijk…)! We waren inmiddels na 2-3 dagen bedroevend eten op het ergste voorbereid, maar het was dus een meevaller. We denken dat de kapitein na een paar dagen observeren de kok op zijn kop gegeven heeft dat hij wat beter zijn best moest doen. Mooi zo!
)
)
)
‘S avonds hebben Hans en ik weer een uurtje alleen getafeltennist, en tijdens het spelen zagen we in de verte onweer, met flinke bliksemflitsen. Het was nog altijd stikbenauwd buiten, vandaar natuurlijk de onweer in de verte. Na het spelen zijn we even naar de brug gegaan waar we af en toe flinke flitsen zagen. Mooi! Jammer dat je daar geen foto’s van kunt maken, het zag er af en toe heel mooi uit!
Dag 95 woensdag 29 april 2015: op zee, voor anker Panamakanaal, 306 km
Vanochtend toen we opstonden was het nat buiten, het had vannacht geregend. De kok was vandaag jarig, hij zat ‘s ochtends al van alles en nog wat te kokkerellen; we zijn benieuwd! We zijn na het ontbijt naar boven naar de brug gegaan waar het fototoestel een hele tijd beslagen was voor het bruikbaar werd, zo warm en vochtig was het buiten. Het was voor ons ook gewoon verstikkend benauwd, volgens het weerstation was er buiten 88% luchtvochtigheid. Wow! De 3e Officer vroeg mij om de foto’s van de oefening met het bijbootje, want hij moest het rapport nog voor het Panamakanaal indienen, dus die ben ik even gauw gaan halen. En hij vertelde lachend dat hij in het bijbootje alle heiligen aangeroepen had en zijn leven voor zich langs zag flitsen want alles ging zo’n beetje mis dat mis kon gaan! Niet alleen deed de buitenboordmotor het niet (dat hadden we gezien) maar ze ontdekte ook dat de stop niet in de bodem van de boot zat! Er zit een speciale stop in waarmee je (aan land) de boot kunt laten leeglopen. Daaronder zit een ronde bal zodat het water niet in de boot kan lopen mocht je de stop op zee eruit trekken. Maar dat is niet bedoeld om mee te varen natuurlijk, en ze zaten nu dus op een onrustige ruwe zee zonder stop in de boot!
)
)
)
Op het balkon van de brug waren een aantal mannen bezig om canvas doeken te spannen op het frame boven beide buitenconsoles (een aan iedere kant van het schip), zowel voor als het zou regenen en als de zon fel scheen tijdens de passage door het Panamakanaal. Ze hadden alleen een probleem, het was al weer zo lang geleden sinds de vorige keer (zo’n 5 maanden) dat niemand precies meer wist of ze nu het grote groene doek of het kleine witte doek moesten gebruiken! De Chief Officer wist het natuurlijk ook niet, die had nog nooit op dit schip gewerkt, maar gelukkig dat toen hij aan het einde van zijn wacht naar beneden ging een van de mannen zo slim was om te bedenken dat hij de 3e Officer (onofficiële scheepsfotograaf, loopt altijd met een fototoestel rond) wel om oude foto’s kon vragen. Inderdaad, de kleine witte dus!
)
)
)
)
)
)
)
Tijdens de koffie beneden in de conferentiekamer hingen er wat spanningen in de lucht, de kapitein was ook niet erg vrolijk. Hij deed de oiler “Elvis” op laten roepen, en vroeg hem of die een telefoonnummer herkende. Hij keek daarbij zo donker dat zelfs de ervaren oiler die nergens bang van lijkt een beetje voorzichtig deed en heel snel zijn telefoon ging halen om te checken! De koffie was dan ook stipt op tijd afgelopen en wij zijn ook niet blijven plakken. Wij zijn nog even een rondje gaan lopen op pilotdek voor we gauw weer terug de airco in doken, het was erg plakkerig vandaag!
De lunch was niet erg inspirerend en vooral vetter dan vet, bah. Vette aardappelkroketjes, vette gefrituurde kip en vette gebakken kip. Geen wonder dat we zulke slechte huid hebben, met dit soort eentonige vette voeding en zonder verse groente en fruit. Het zal heerlijk zijn als ze weer voorraden inslaan en we weer verse spullen hebben! Voorlopig doen we het maar met de augurken, dat lijkt tenminste nog een beetje op groente…
Na de lunch zijn we weer naar pilotdek gegaan, om te kijken of we al land konden zien en een beetje uit te waaien. Het was inmiddels al weer wat beter te doen gelukkig, er stond een lekker windje. En we keken ook regelmatig voor bereik, aangezien onze telefoons constant aan het zoeken waren dus er moest een netwerk zijn in de buurt. Rond de tijd dat we buitenstonden, rond 13 uur, voeren we toevallig binnen 30 km afstand van een landtong en opeens kwam mijn mobiel tot leven, we hadden bereik, yes! Hans heeft zijn dochter gebeld en we hebben er even mee gekletst – voor mij de eerste vrouwelijke stem in weken! En daarna heeft hij nog even zijn moeder gebeld maar daarbij was de verbinding erg slecht dus dat gesprek hebben we kort gehouden. Amper een uurtje later was het bereik al weer verdwenen, en kwam niet meer terug tot de volgende dag dus we hadden geluk gehad!
)
)
)
)
)
)
)
)
We zagen ‘s middags zo af en toe een schip in de verte, er hingen veel donkere wolken in de lucht, en de 2e Officer vertelde ‘s middags dat er dolfijnen voor de boeg van het schip gezwommen hadden, mooi! Jammer dat we dat gemist hebben… ‘s middags was het nog altijd erg drukkend en vochtig buiten, en op gegeven moment hoorde we zelfs iets dat als een onweersklap in de verte klonk. Het heeft alleen niet doorgezet, jammer eigenlijk, want dat zou de lucht wel een beetje kunnen klaren!
)
)
)
Zowel de kapitein als de Chief Engineer hadden al heel vroeg gegeten en hun deuren waren al dicht toen wij na het eten weer boven kwamen; die zouden er weer vroeg uit moeten, dus waren duidelijk al naar bed – vannacht gaan we rond 23 uur voor anker en de “konvooi” begint ergens rond 4 uur morgenochtend al dus vanaf dan is het voor iedereen heel lang werken. En deze twee mannen zullen die dag bijna geen slaap kunnen krijgen dus ieder uurtje is meegenomen. Wij hadden voor het avondeten lekkere noodles en garnalen in een lekker sausje, dat was weer eens een welkome afwisseling! Tijdens het eten deed de kok Hans roepen voor iets te proeven bij de buren. Meestal doen we dat graag, maar ik hoorde de kok iets over een speciale Filippijnse “vleessalade” zeggen, en dat is niet echt iets voor onze Westerse smaak!!! Hij had ons al eens enthousiast over “vleessalade” verteld, dat met name orgaanvlees combineert met een romige saus van varkenshersenen, dus we hebben een HEEL klein bordje opgeschept om de kok niet voor het hoofd te stoten, hebben terug in ons eetzaaltje en uit het zicht heel voorzichtig een stukje geproefd (brrrrrr, lever, verkeerd gekozen bah bah bah) en de rest onder ons garnalenafval geschoven. Zo, opgelost! We namen nog een augurk en een handje rozijnen om de smaak van de lever en de rare bijsmaak van de saus weg te spoelen, en op onze kamer nog een pepermuntje, pffff! Maar we weten onderhand wel zeker dat hij een praatje met de kapitein heeft gehad, want dit is het meest open dat hij in dagen naar ons toe doet.
)
)
Om 19 uur hebben we getafeltennist met de 2e Engineer en de kleine timmerman, en Hans samen met de kleine timmerman heeft alles gewonnen! Toen we na het spelen naar buiten stapte ontnam de vochtige warme lucht gewoon je adem, maar ook vinden we dat het op de een of andere manier steeds je energie afneemt; zodra je vanuit de airco in de hitte stapt verlies je spontaan alle zin om nog iets te doen… We zijn om 20 uur nog even naar de brug gegaan, om het plan voor morgen te bekijken dat klaarlag op de kaartentafel, en het komt er min of meer op neer dat de kapitein en de officieren en dan met name de 3e Officer 24 uur lang geen slaap hebben ingepland! Maar de 3e had er vertrouwen in dat hij tussendoor nog wel een uurtje of wat zou kunnen meepikken. Ik hoop het voor hem… Rond 21:30 zagen we in de verte de lichtjes van land, en rond 22 uur zijn wij naar bed gegaan; we hadden gevraagd om ons te wekken als we in de buurt van land kwamen dus dit zou een korte nacht worden!
)