Dag 135 maandag 8 juni 2015: aankomst + vertrek Montoir – aan land, 336 km

Tegen de tijd dat we naar bed gingen gisteravond hadden we bereik, zo rond 23:30. En in de loop van de nacht kregen we wat oude smsjes binnen die men al een paar dagen geleden gestuurd had. Eentje van Hans zijn moeder om ons te feliciteren met onze trouwdag, bijvoorbeeld. ’S Ochtends rond 8 uur kwamen we aan in Montoir, een piepkleine haven naast het iets groter plaatsje Saint Nazaire gelegen. Binnen een uurtje na aankomst waren de drie stuks vracht van Airbus uit Morehead City al gelost! Het is een beetje vreemd om na al die maanden opeens weer in dezelfde tijdszone te zijn als Nederland en bovendien terug in Europa te zijn…

In Montoir zijn we met de twee andere passagiers per taxi Saint-Nazaire ingegaan, een klein stadje dat dichterbij de haven van Montoir lag dan Montoir zelf, wat maar een dorpje was… We wisten dat er een van de vijf grootste U-boot bunkers van de Duitsers uit de Tweede Wereldoorlog in Saint-Nazaire lag, en de taxi wist ons er zonder problemen naar toe te brengen, nadat we ons eerst op het haventerrein nog even hadden moeten melden bij de bewaking. We noteerde het nummer van de taxi voor de terugweg en gingen het bunkercomplex verkennen. De twee andere passagiers hadden geen plannen of ideeen wat ze wilde gaan doen dus volgde Hans en mij maar.

Wat een kolos was het bunkercomplex! Het was 300 meter lang, er was bijna een miljoen kubieke meters beton ingegaan, en had 14 dubbele overdekte kades dus er konden totaal 28 onderzeeërs in. De muren waren 2-3 meter dik en de plafondplaat 5 meter! Ervoor lag een sluis naar de rivier die naar zee leidde en daar was ook een bunker overheen gebouwd omdat de U-boten in een sluis natuurlijk enorm kwetsbaar waren… Het stadje had er een forse haat-liefde relatie mee want het verspert een prachtig uitzicht op de rivier en torent boven het stadje uit als een donkere betonkolos, maar zet het stadje wel historisch gezien op de kaart… Uiteindelijk hebben ze duidelijk geleerd het te accepteren en er het beste van te maken, dus het is nu deels museum, deels overdekte promenade met wat barretjes en cafeetjes aan de kades, en deels studio’s en ruimtes voor bedrijven en artiesten.

Los van het museumgedeelte, dat afgesloten is, kun je overal vrij erdoor rondlopen, wat erg leuk en indrukwekkend was, en we konden ook op het enorme dak wandelen. Een gedeelte van het dak was nog de kale betonplaat met allerlei verstevigend en camouflerende betonconstructies erop, op een gedeelte hadden ze boompjes geplant om er een stukje natuur van te maken, en een ander gedeelte waren ze druk bezig in een soort stadstuin vol wildbloemen te veranderen. Erg bijzonder om dit te bezoeken! Saint-Nazaire is ook de laatste plaats die bevrijd is, pas op 11 mei 1945 dus nog na de capitulatie, want deze bunkers waren zo belangrijk!

We hebben nadat we klaar waren in het bunkercomplex nog een uurtje door het stadje geslenterd, met een half oog op zoek naar gratis toegankelijke wifi (helaas, niets), en toen we het na een tijdje zat waren hebben we de taxi gebeld en uiteindelijk nog drie kwartier staan wachten, omdat hij ons vergeten was! Grrrrrrr. Uiteindelijk kwam een andere taxichauffeur van hetzelfde bedrijf ons ophalen en konden we terug naar het schip. We waren om 12:45 terug aan boord en hebben de middag min of meer slapend doorgebracht, want we waren doodop: deels door de doorwaakte nachten vanwege het rollen en deels door de “scheeps-lag” (geen jetlag…), maar ook omdat deze reis stiekem gewoon best vermoeiend blijkt!

Om 17 uur voeren we op hoogtij weg en konden we de bunkers duidelijk zien liggen aan de rivierkant van de stad. Ook lag er vlakbij een enorm cruiseschip in aanbouw, de Harmony of the Seas. Daar kunnen echt duizenden passagiers in! Er lag een Airbus fabriek vlakbij de haven en toen we wegvoeren vloog er net een nieuwe Airbus Beluga, ook een kolos in zichzelf. We zijn aan de laatste loodjes begonnen, ongelofelijk eigenlijk na zo veel dagen onderweg te zijn geweest!

free counters