Dag 61, Donderdag 8 maart: op zee, 746 km gevaren
)
Het lijkt erop alsof de airco in het schip een heel klein beetje beter werkt – of het is koeler buiten, aangezien het vanochtend een druilerige regenachtige grijze dag was met overal regenbuien op de horizon. We hebben om 9 uur een wandeling van drie kwartier gedaan via trappen en gangen en even naar buiten gaan; de temperatuur was iets beter maar de luchtvochtigheid nog altijd zo hoog dat we na de wandeling (die grotendeels binnen was) bezweet in de hut terugkwamen. Maar de airco worstelt echt om de boel enigszins koel te houden; als je stil in je hut zit is het best te doen, maar met name in de gangen als je loopt kan het heel benauwd en/of warm zijn. Dek 9 blaast in sommige trappenhuizen en delen van de gangen zelfs warme lucht! We zijn sinds vandaag aan de tweede helft van de reis begonnen, bijzonder dat we na 2 maanden nog 2 maanden te gaan hebben!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben lekker koffie en thee gedronken en ik ben om 10:45 uur naar Connexions gegaan om een plekje te zoeken om te kijken naar een kookdemonstratie: de toetjeskok liet zien hoe hij een chocolademousse toetje maakte, en hoe hij het bord opmaakte. Altijd leuk om te zien! Het duurde even voordat de koks aankwamen, die zijn onderhand namelijk gewend geraakt aan het feit dat de quiz die om 10:30 begint nooit om 11 uur klaar is – ze hebben nu al een paar keer een keukendemonstratie gegeven daar en ruim 10-15 minuten moeten wachten. Dus die waren er begrijpelijkerwijs niet om 11 uur. Alleen we hebben nu een nieuwe cruise director sinds Sydney, en deze heeft al een aantal dingen veranderd en misschien er dus ook op gehamerd dat een quiz van een half uur ook niet langer mag duren dan een half uur, want ze waren om klokslag 11 uur klaar! En nog geen koks te zien dus...
)
)
Die kwamen pas om 11:10 aanzetten met hun spullen, maar toen bleek dat de tafel wel netjes van te voren voor ze gedekt was, maar niemand doorgekregen had dat ze ook een stopcontact nodig hadden voor de mixer... Dus stonden op een gegeven moment wel 4 koks inclusief de chefkok tegelijk te zoeken naar losse korte verlengsnoeren bij het podiumpje en die aan elkaar te verbinden zodat ze een stroomdraad naar de tafel zouden hebben! Ondertussen stond de cruise director die ook een comedy show houdt af en toe de boel aan elkaar te praten met grapjes en commentaar, en zat te spelen met de mixer die het natuurlijk niet deed. Op gegeven moment waren genoeg verlengsnoeren bij elkaar gesprokkeld om de mixer met het stopcontact in de muur te kunnen verbinden, net op het moment dat de ICT-jongen eindelijk gevonden was en aan kwam zetten, waardoor de mixer, waar de cruise director dus aan gezeten had, opeens op de tafel tot leven sprong en uitgezet moest worden voor hij de bakjes met ingredienten van tafel sloeg!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De toetjeskok probeerde nu dus zijn demonstratie te beginnen, maar de cruise director zat ondertussen al pratend over hoe je altijd de ICT-jongen kon laten opdraven en hij hoefde maar te komen of de stroom zou het weer doen (want hij had niets hoeven doen) weer een keer aan de mixer en nu drukte hij per ongeluk op het knopje om de poten van de mixer eruit te schieten, dus die vlogen over tafel... De toetjeskok, een lange donkere Indier met een leuke oogopslag en vriendelijke glimlach, keek hem dringend aan en hij vatte de hint en stapte opzij en hield zijn vrije hand op zijn rug uit de weg terwijl hij verder kletste en de toetjeskok nu eindelijk ongehinderd kon beginnen.
)
)
Hij maakte een toetje van een chocolademousse met rum erin, waarbij hij ter plekke de chocolademousse maakte, en daarna toonde hoe hij het toetje in elkaar zette, met in het midden een blokje van wat hij aardbeien-brulé noemde, een van te voren in de oven gebakken aardbeiencustard. Die was alvast bevroren, werd in het midden van de chocolademousse gestopt, het bakje werd verder volgespoten met mousse, bovenop werd een laagje chocoladecake doordrenkt in aardbeiensiroop gelegd, en het geheel zou dan ingevroren worden zodat het later uit de mal gehaald kon worden om te serveren. Hij had ook wat voorbeeldjes van het uiteindelijke product, en liet zien hoe je die mooi kon presenteren; het is allemaal zo eenvoudig en effectief, erg leuk! En ze hadden heel slim dit keer gelijk al de receptjes uitgeprint en meegenomen om uit te delen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De chefkok was er ook bij, en vertelde aan het einde toen er wat vragen waren dat ze zo veel mogelijk van de basisingredienten zoals suiker en bloem in Engeland voor vertrek inkopen, letterlijk tonnen en tonnen ervan, en dat vlees en vis ook over het algemeen nog altijd uit Engeland kwam; zo hadden ze 3000 kilo zalm aan boord genomen! Ik vroeg of er nog een fun factsheet was van hoeveel van dit of dat verbruikt werd per dag, maar de cruise director zei dat dat pas einde van de reis zou komen. Laten we het hopen! Toen men klaar was en iedereen de toetjes stond te bewonderen en de hulpjes alles begonnen op te ruimen stapte een vrouw naar de tafel toe en pakte doodleuk zonder ook maar te vragen of het mocht een bakje gesmolten chocolade, schepte daar zo veel mogelijk slagroom in als structureel in het bakje kon blijven (het torende er bovenuit) en goot aardbeienpuree over het geheel en begon met smaak te eten. Heel apart... Een Nederlands echtpaar stond net als ik met open mond te kijken naar de vrouw, en toen ik er een foto van maakte zeiden ze tegen elkaar “zo, die is vastgelegd”, waarop ik ook even mijn verbazing uitte en ze moesten lachen dat ik ook Nederlands was.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Met de lunch hadden we de stokdove man aan tafel en een echtpaar uit het noorden van Engeland; op zich niet onaardig denk ik, maar je moest ieder woord uit ze slepen, ze zeiden zelf niets tenzij wij eerst iets zeiden en gaven dan alleen maar een zinnetje of twee antwoord. Er was geen gesprek mee te voren, dus een beetje vermoeiend om mee te converseren. En de dove man kletst principieel niet in publiek want hij kan wel een op een praten maar in zo’n ruimte is niet te doen voor hem. Dus Hans en ik zijn nadat we ons eten en drinken ophadden maar gelijk opgestapt.
)
)
)
We hadden een brief gehad vanochtend dat we voor Vietnam een visum nodig hebben en daarvoor een pasfoto moeten inleveren. Of, zoals wij het begrepen, konden we zeggen dat ze als we geen foto hadden ons paspoort konden gebruiken. Nou, pasfoto’s zijn duur dus we gingen na de lunch naar receptie waar een van de meiden die het slechtst Engels sprak uitlegde dat sommige mensen een losse pasfoto in hun paspoort bewaren. We dachten dat het een misverstand was vanwege haar taalkennis, maar lazen terug in de hut de zin nog eens en dat leek er inderdaad mee bedoeld te worden. Erg onduidelijk en een beetje vreemd allemaal, gelukkig maar dat we eigenlijk altijd wel wat oude en nieuwe pasfoto’s bij ons hebben op reis, want het was van te voren niet gezegd dat we losse pasfoto’s mee moesten nemen. We hebben onze oudste foto’s uitgezocht – die van Hans moest onderhand ruim 10 jaar oud zijn – en hopen daarmee er eindelijk vanaf te zijn want geen instantie in Nederland neemt ze nog aan! We moeten er dan alleen aan denken om Hans zijn hoofd te millimeteren voor we in Vietnam aankomen, want op de foto is zijn haar wel wat donkerder dan het nu is...
)
’s Middags was het tijd om te rusten terwijl er buiten een redelijk harde wind stond, en het al heel de dag grijs en regenachtig is; heerlijk wat ons betreft, maar de zonaanbidders zullen wel vreselijk balen! Er zijn ook eigenlijk voor het eerst weer enigszins golven, hoewel ze niet hoog zijn, maar een meter hoog – voor zo’n schip als dit maar een rimpeling op het oppervlakte van het water. Af en toe ging het flink regenen, voor de rest miezerde het veel; en soms leek het haast wel hagel, zo dik en veel dat de druppels naar beneden kwamen! De wind blies met zo’n 26 km/uur volgens het weerbericht van gisteravond, en het was erg lawaaiig bij onze deur naar het balkon – het wil dan meestal wel helpen om het haakje erop te doen, maar dat scheelde helemaal niets dit keer; en toen Hans probeerde de deur open te krijgen lukte dat maar voor een centimeter – de wind stond er pal op! Ik kreeg de deur niet eens een kiertje open! Ook hebben we weer eens dat we af en toe over een “boomstam” heengaan.
)
)
)
)
We hebben gemerkt dat er af en toe een blikje uit onze minibar verdwijnt, en willen dat steeds aan Ivan vragen maar vergeten het steeds; vandaag werd het mysterie opgelost; Ivan klopte aan rond een uur of 13 (we waren vroeg terug vanwege de weinig pratende lunchgasten) vroeg of hij een blikje bitter lemon mocht hebben, haalde die uit de minibar en liep al excuserend weg terwijl hij mopperde dat ze dan weer de cola, dan weer de cola zero moesten hebben vanwege de houdbaarheidsdatum, en nu weer de bitter lemon... Ah, duidelijk; de blikjes worden dus weggehaald als ze tegen de houdbaarheidsdatum aan zitten, en bij ons pas veel later weer eens bijgevuld omdat ze weten dat wij toch nooit zullen pakken. Wij gebruiken de minibar om Hans zijn water en limonade koel te houden, en hebben er nu ook twee pakjes boter en kuipjes honing in liggen als noodratsoen voor ons ontbijtje op bed, mocht niet heel de bestelling voor morgenochtend doorkomen naar de keuken...
Rond een uur of 16 ’s middags werd het weer buiten rustiger en klaarde de lucht een beetje op. En de wind was ook gaan liggen – maar heel het schip trilt want we varen al sinds vertrek uit Komodo 16,5 – 17,5 knopen, het is duidelijk dat we een lange afstand in korte tijd moeten overbruggen. En heel de dag hebben we in de gang verschillende lekkages gehad met emmers eronder, van het natte weer natuurlijk.
)
)
)
)
Onze tafelgenoten hadden voor het eten een Duitse borrel gehad om het halverwege punt van de reis te vieren. Wij zijn er gisteren in Komodo achter gekomen dat de Nederlandse reisbegeleider niet exclusief voor Kras is, maar voor iedere Nederlander aan boord, hij is ingehuurd door het schip zelf! Wij hebben daar nog nooit iets van gehoord, en zouden niet weten waar hij wel en niet voor benaderd kan worden, of zelfs hoe we hem moeten vinden, want wij lijken niet op lijstjes van Nederlandse activiteiten te staan behalve de maandelijkse “Dutch Laundry Coupon” die onder onze deur geschoven wordt en wij doorsluizen naar onze tafelgenoten. Maar ach, het is prima zo – we waren alleen stomverbaasd om erachter te komen – een ander Nederlands echtpaar vertelde het – dat hij dus eigenlijk voor iedere Nederlander aan boord een aanspreekpunt is. Zoiets mogen ze wel communiceren aan het begin van de cruise!
)
)
)
)
)
Tijdens het eten bleek onze Duitse tafelgenoot een gemene infectie in zijn vinger te hebben, dus we boden aan of hij wat van onze betadinezalf wilde lenen. Ik had pas voor de reis onze reisapotheek bijgevuld nadat het oude tubetje betadine in Ethiopiëachtergebleven is. Na het eten is hij met ons mee naar onze hut gelopen (kon hij gelijk zien hoe de suite eruit zag, en dat we chocolaatjes op ons kussen hadden, wat het belangrijkste leek te zijn wat hem betreft!) om de zalf op te halen en daarna naar zijn vrouw terug te gaan die rechtstreeks naar de show was gegaan.
Het is nu al de tweede keer achter elkaar dat het dagelijkse programma al op ons bed klaarligt als we na het eten terug in onze hut komen. Dat vind ik toch wel het prettigst, dan heb je hem maar tenminste alvast. En helaas, zoals we al bang waren, morgenavond is weer eens een formal avond, de 8e al weer van deze reis! Ons was van te voren beloofd volgens de informatie van deze reis dat we er maar hoogstens zo’n 7-10 op heel de reis zouden hebben, maar dit is al nummer 8 en we zijn pas halverwege... Rond 20 uur bracht Ivan onze was al, die we gistermiddag pas klaargezet hadden voor hem; op het bonnetje stond “no problem” – was het de wasploeg dit keer niet gelukt om iets kapots te vinden en bedoelde ze dat ermee? Of had Ivan weer in moeten grijpen en uitleggen dat een of ander scheurtje geen probleem was? Ik had er nog aan gedacht om erop te schrijven dat scheurtjes geen probleem zouden zijn, maar ja, dat vraagt misschien ook om problemen, wat als de droger ze opeens versnippert of zo... In ieder geval was er “no problem”, gelukkig maar!
)
)
)
We hebben weer eens een ontbijtje besteld voor morgen – dit keer volledig op de deur-hanger ingevuld. De deur-hanger hing al toen Ivan kwam met de was, dus ik vroeg aan hem of hij dat meenam of iemand anders. Hij zei dat we het aan de deur moesten hangen en dan zou vannacht de nacht-wachter ze meenemen. We zijn benieuwd!
We zijn nadat de Duitser weer weg was toch nog even naar buiten gelopen en kwamen vlot langs alle hindernissen. Boven bleek het achterdek van dek 14 afgezet te zijn, maar mensen liepen wel gewoon op dek 14 rond – waarschijnlijk dus vergeten om de linten weg te halen vanmiddag na de slagregens of zo. We zijn onder het lint door gelopen om ons rondje af te maken en daarna de rest van de avond in de hut door te brengen. In het dagprogramma zat een brief dat we morgen een face-to-face ontmoeting moesten hebben met de Filippijnse douane, die met ons meevoeren – inderdaad, Hans en ik hadden de afgelopen dagen al twee mannen in uniform gezien die we niet konden plaatsen. We moeten dus morgen onze paspoorten ophalen en dan gelijk de formuliertjes die we moesten invullen voor de Filippijnen over gezondheid en onze shorepasses laten zien en bestempelen. Administratie administratie, douanebeambten zijn er dol op...
We varen al heel de middag tussen Sulawesi en Borneo in, redelijk dichtbij de kust van Sulawesi zelfs, je ziet ze liggen overdag en ’s nachts zie je af en toe een lichtje, maar we hebben geen enkel bereik. Heel typisch, alsof onze providers geen contract hebben met deze netwerken of zo? Er staat trouwens niets in het dagprogramma over de evenaar, waar we ergens morgenochtend heel vroeg overheen gaan, ben benieuwd of ze daar morgen nog aan denken!
Dag 62, Vrijdag 9 maart: op zee, 736 km gevaren [evenaar]
)
Gisteravond om 23:30 toen we naar bed gingen was de deur-hanger nog niet opgehaald, maar vanochtend om 7:35 werd er keurig op onze deur geklopt met een ontbijtje! Wat een luxe. We hadden gisteren bij het buffet twee extra pakjes boter en twee kuipjes honing gehaald, voor de zekerheid, en hebben lekker ontbeten; de pannenkoeken hebben een aparte, droge cake-achtige structuur, maar met een beetje honing/jam en boter erop zijn ze heerlijk.
)
)
)
We zijn vanochtend vroeg, ergens rond 4 of 5 uur, over de evenaar gegaan, maar er staat niets in het programma voor vandaag van een of andere viering ervoor – zijn ze het vergeten of vinden ze het genoeg om een keertje per reis te vieren dat ze over de evenaar gaan? Ik vond het wel een beetje typisch aangezien er toch sinds de vorige keer een hoop nieuwe mensen aan boord zijn gekomen. Maar misschien hebben ze er gewoon geen erg in.
Om 8:30 stonden we op en liepen al om 8:40 langs de show lounge; er stond al een korte rij voor de face-to-face met de Filippijnse douane, dus we besloten maar alvast aan te sluiten. Dan kan het maar gebeurd zijn. Er was een hoop verwarring bij andere mensen over waar we nu wat moesten gaan doen – in de brief had namelijk in de tekst gestaan dat alles in de showlounge zou gebeuren, maar in het tabelletje dat aangeeft tussen welke tijden welke deks moeten komen stond nog zoals altijd de Taverner’s Pub om het paspoort op te halen.
)
)
)
Om 9 uur begonnen ze, en we waren blij dat we waren blijven staan want nu waren we snel aan de beurt en achter ons was al een enorme rij ontstaan. Eerst moesten we ons paspoort ophalen, door middel van ons bewijsje dat we het ingeleverd hadden. Toen moesten we staan zodat een Filippijnse douanebeambte onze temperatuur kon meten. De volgende nam het gezondheidsformuliertje aan (overigens in 2014 in het leven geroepen vanwege ebola in Afrika, maar volgens mij nooit meer gekeken of het nog nodig was daarna), weer een andere beambte zette een handtekening op onze “shore pass”, en de laatste beambte ontlastte de shore pass beambte als er te veel mensen bij zaten. Niemand keek in ons paspoort! Een hele aparte face-to-face dus... Maar goed, zoals Hans zei, dat hadden ze waarschijnlijk al van te voren gedaan, en nu waren we binnen een paar minuten klaar en konden verder met ons wandelrondje.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De rest van de ochtend werd besteed aan een beetje spelletjes spelen op onze mobiels, dubben of en welke excursie we nu in Hong Kong moeten doen (we zijn er nog steeds niet aan uit), en onze fruitsla van het ontbijt eten; die was niet geweldig helaas; meloen, watermeloen en een verdwaald stukje ananas waarbij de melon een beetje te onrijp was. Jammer! Ik ging om 11 uur naar beneden om Hans zijn bloezen te strijken, maar van de vijf strijkplanken waren er nu nog maar 2 strijkijzers operationeel – vorige week waren dat er nog 3 geweest! Een Engelse vrouw die een van de twee aanwezige strijkijzers gebruikte was er behoorlijk sjagerijnig over en had er al over geklaagd bij receptie. Beide strijkijzers waren bezet en zo te zien nog wel even bezig dus ik ben terug naar de hut gegaan om het later nog eens te proberen.
)
)
Om 12 uur toen Hans aan een hoognodig dutje begon – hij was al sinds opstaan vanochtend doodmoe – ben ik nog een poging gaan wagen om te strijken. Allebei waren weer bezet maar dit keer leek het alsof in ieder geval de man wel enigszins snel klaar moest zijn dus ik besloot te wachten. Na een kwartiertje (hij streek langzaam!) kon ik. Na mij waren nog twee mannen binnen gekomen, en het kwartje viel toen ik zag wat ze bij hadden; het is vanavond een formal nacht (de achtste van de cruise tot nu toe) en ze kwamen hun nette goed strijken! Beter voortaan dus maar niet gaan strijken op de dag van een formal nacht...
We hebben de fruitschaal leeggegeten als lunch, en kregen een telefoontje, van de fotograaf die onze Groenland foto’swel wilde zien; of we om 14:30 tijd hadden? Wij wilde wel naar de lezing om 15 uur, maar hij ook dus dat was goed, we spraken af in het kleine internet-cafeetje op dek 8 bij de showlounge, Hampton’s. We hebben hem onze lage resolutie Groenland foto’s laten zien en hem warm gemaakt voor de tocht over land doen – mensen die cruisen lijken alleen maar te denken in schepen, als er geen cruise heen gaat kunnen ze het niet doen denken ze, dus wij verzekerde hem dat het over land doen een hele extra dimensie zou toevoegen want hij zei ook al gelijk dat ze wel een cruise hadden gezien die naar Groenland ging in de winter of zo. En opeens vroeg hij of ik misschien morgen in zijn lezing een paar foto’s van Groenland wilde laten zien? Euh ja natuurlijk, op zich altijd – en dan gewoon een beetje vertellen erover. Hij wilde denk ik mensen aanmoedigen om gewoon lekker foto’s te maken, en vond ons een goed voorbeeld daarvan of zoiets. Ik moest er 20 uitzoeken voor hem.
En hij vroeg of ik nog een foto wilde inleveren voor zijn kritiek-praatje (dan legt hij uit hoe hij de foto zou verbeteren en zo), dus ik bood onze Colombiaanse begraafplaatsfoto aan als optie. Hij vond hem gelijk heel mooi en begon ook gelijk over Photoshop dus ik legde uit dat wij eigenlijk uit principe geen Photoshop gebruiken want de foto’s worden er inderdaad schitterend van, maar té mooi. Het is uiteindelijk niet meer wat je gezien hebt, en het is verslavend en een hellend vlak – want als je een keer een zonsondergang gephotoshopt hebt, moet je de volgende eigenlijk ook doen, en dan eigenlijk ook die beetje fletse drakenfoto’s en misschien ook dat geel van dat visje bij het snorkelen ophalen, enzovoorts enzovoorts... Hij kon onze redenen helemaal waarderen.
Inmiddels was de lezing begonnen (ik merkte opeens dat het oefenen van het showteam voorbij was) dus Hans en ik zijn de lezing ingeschoten op het balkon op dek 8. De lezing was uiteindelijk niet veel; het ging over 3 seriemoordenaars uit Shropshire, verteld door een journalist (de man van de aardrijkskundeprofessor die allerlei natuurlezingen doet sinds Sydney), maar hij stond eigenlijk alleen maar zijn teksten voor te lezen. Jammer! Het onderwerp had best “leuk” kunnen zijn geweest.
)
)
)
)
)
)
)
’s Middags moesten we allebei omstebeurt een dutje doen, pfffff. Toen ik wakker werd ging Hans slapen, zodat ik hem kon wekken als het tijd was om ons aan te kleden voor de formal night. Onze tafelgenoten hebben ook een hekel aan deze “zomaar” formal nachten – het enige goede eraan is Ceasar salade, die erg lekker is, en iets luxere hoofdgerechten...
)
)
)
)
)
)
)
)
Ik heb de avond besteed aan de monsterklus om, van de 7111 foto’s die we hebben van Groenland, 20 uit te zoeken die én de reis recht aandoen én interessant zijn voor mensen om naar te kijken. Dus niet alleen maar mooie hondenfoto’s... Ongelofelijk moeilijk! Ik heb uiteindelijk een selectie van 50 foto’s terug moeten schaven naar 20, daar ben ik de rest van de avond mee bezig geweest. We kregen ’s avonds bereik met een Filippijns netwerk en na een paar uur kwamen er twee smsjes binnen – opnieuw aangeboden, want ze waren oorspronkelijk op woensdag en donderdag verstuurd. Leuk! Hans was doodmoe en is om 22 in bed gekropen en lag binnen een paar minuten te slapen zo moe was hij; ik ben nog drie kwartier bezig geweest met de laatste paar foto’s schrappen, en ben toen om 22:45 zo stil mogelijk naar bed gegaan. Hij is er niet wakker van geworden, maar duidelijk toch onrustig geworden ervan want 5 minuten later werd hij wakker – zo typisch is dat! Maar gelukkig ook weer binnen een paar minuten weg. Ik daarentegen kon mijn hoofd niet uitzetten, en viel pas om 00:30 in slaap.
Dag 63, Zaterdag 10 maart: op zee, 717 km gevaren
)
Vanochtend stond ik om 8 uur op om te douchen, en daarna heeft Hans gedoucht, en terwijl we fruit aten heb ik nog een Groenland foto verwisseld waarvan ik in bed bedacht had dat ik er een betere voor had, en na de ochtendwandeling ben ik er nog even met Hans doorheen gelopen om nog een of twee aan te passen. En hij stelde een betere volgorde voor van sommige foto’s zodat er wat meer een verhaal in kwam en met name de liggende en actieve hondenfoto’s wat afwisselde. En een 21e foto als beginfoto. Zo moest het maar! Ik heb me netjes aangekleed en ben om 10 uur even naar Hampton’s gegaan om een usb met de foto’s in te leveren aan de vrouw van de lezingfotograaf terwijl hij druk bezig was met anderen.
)
)
)
Tot 11 uur heb ik mijn best gedaan om een soort van verhaaltje te maken en in mijn hoofd te prenten zodat het niet te veel “en toen en toen” zou worden, en om 11 uur zijn we naar beneden gegaan waar we verrassend genoeg op de voorste bank konden zitten. Een van de eerste foto’s die aan de beurt was, was onze Colombia foto, en hij vond hem zo al erg mooi en heeft er weinig aan gedaan; alleen een stukje witte muur weghalen dat inderdaad stoorde aan de linkerkant, en de foto iets rechter getrokken zodat het perspectief perfecter zou zijn, en de kleurcontrasten wat groter maken; het werd gelijk een foto die je, zoals hij zei, zo in een reisblad zou kunnen vinden. Leuk! Maar ik begin er nog steeds niet aan, het is een principe-kwestie voor zowel Hans als mij, hoe mooi het resultaat ook wordt.
)
)
De lezing liep wat uit en als afsluiter was ik aan de beurt; ik heb denk ik 80% gezegd van wat ik wilde zeggen wanneer ik het wilde zeggen, het ging redelijk goed al vergeet je altijd dingen als je zoiets uit je hoofd doet natuurlijk. Maar het ging goed, de grapjes werden gehoord en op gereageerd en de vertederende hondenfoto’s haalde inderdaad ahhh-reacties. Mooi! En het was leuk om te doen al was het zo voorbij natuurlijk!
)
)
)
)
)
)
)
Een Amerikaans echtpaar dat naast ons zat tijdens de lezing sprak ons naderhand aan over hoe mooi ze de foto’s vonden en we raakte aan de praat en zijn maar gelijk samen naar het restaurant gegaan om lang te babbelen over reizen. Erg leuk! Ze waren volgens ons net een beetje serieus begonnen aan reizen, want de man was vorig jaar met pensioen gegaan dus nu hadden ze meer de tijd, en deden van alles. Maar onze reizen vonden ze geweldig – al kunnen wij natuurlijk lekker opscheppen met zoiets als Groenlandof Ethiopiënatuurlijk, daar zijn de meeste mensen wel van onder de indruk! Het was gewoon gezellig en we kregen tussendoor nog een complimentje voor de mooie foto’s van een Nederlands echtpaar dat ook bij de lezing was geweest. Leuk!
)
)
)
We waren pas om 14 uur terug in onze hut en toen was het al gauw hoog tijd voor een dutje, wat een vermoeiende ochtend! We zien de laatste twee dagen veel vrachtschepen, soms heel dichtbij, je merkt echt dat we weer in de bewoonde wereld zijn. En het zonnetje scheen fel, maar we varen loodrecht naar het noorden en langzaam uit de tropen. Shanghai zou nog best weleens fris kunnen zijn over een paar dagen! Lekker...
)
)
)
Tijdens het eten zagen we lichtjes buiten, en toen we na het eten op het bovendek een wandeling maakte zagen we een hoop lichtjes onder de horizon, en een paar heel fel; vermoedelijk inktvis-vissers, die het wateroppervlak verlichten zodat de inktvissen naar boven komen. Op het vrachtschipkwamen ze ’s nachts soms dichtbij genoeg om de schepen zelf te zien.
)
)
)
)
)
)
)
)
)