Dag 82, Donderdag 29 maart: op zee, 696 km gevaren
)
We werden vanochtend een beetje stijf en moe wakker, pfffff – en we merken dat we nog altijd niet helemaal 100% bijgetankt zijn van gisteren, ondanks dat we constant gedronken hadden. Om 8:30 zijn we opgestaan en na het fruit een rondje gaan lopen, en daarna lekker wat koffie/thee en een chocolaatje in onze hut genomen. Het is erg warm in het schip, de airco staat niet op zijn hoogst of kan de warmte van buiten gewoon niet aan – wij houden de gordijnen gesloten want die houden niet alleen de zon buiten, maar ook vooral de warmte. Als je bij het glas gaat staan en je hand tussen het glas en het gordijn steekt voel je de hitte! Ivan houdt ook niet van de warmte en is het helemaal eens met dat wij onze gordijnen overdag dichthouden als de zon erop staat – dan verzucht hij weleens hoe lekker (relatief) koel het in onze hut is!
)
)
)
We kijken graag mensen, en op dit schip is het af en toe gewoon fascinerend. Zo hebben we het vermoeden dat een aantal mensen een “cruise-garderobe” hebben, die ze alleen aan boord dragen. Af en toe hoop ik ook dat ze in het dagelijkse leven niet zo gekleed gaan, want je ziet af en toe mensen lopen! Ook lijken met name sommige oudere (en niet altijd even slanke) vrouwen een ernstig misvormd beeld te hebben van hun eigen lichaam en wat daarop mooi staat; dapper dat je trots op je lichaam bent, maar hotpants, leggings en minirokjes staan helaas over het algemeen gewoon mooier op sommige lichaamsvormen dan anderen, en natuurlijk is er geen bovenste leeftijdsgrens om zoiets te mogen dragen, maar soms zou je iemand gewoon vriendelijk willen aanraden om misschien eens te gaan zoeken naar andere kleren die beter passen bij hen...
Hans en ik moeten ook altijd lachen om de mensen die, als anderen ze kunnen zien, erg opvallend gaan doen; zoals de joga-beoefenaar in het trappenhuis (die zien we al een tijdje niet meer overigens, maar hij heeft het wel een week of twee volgehouden ’s ochtends onderaan het trappenhuis op dek 5). Je zou denken dat hij veel eerder zen wordt als hij gewoon lekker in de rust van zijn hut joga beoefent... Of de vrouw (met oprecht nog een heel fit lichaam) die graag bekeken wordt en weleens in spandex pakjes vlak voor de mannen die op dek 14 liggen te zonnen bij het trappenhuis rek en strekoefeningen gaat doen. Sowieso loopt die altijd graag in korte rokjes en wat wij “stoeipakjes” noemen rond. Ook is er een trimster met koptelefoons in die als ze langs ons komt terwijl wij voorop naar de punt staan te kijken zachtjes begint te zingen alsof ze het niet door heeft dat ze hardop zingt – en dan weer stopt als ze ons voorbij is. En vanochtend een donkerbruinverbrande dikke wat oudere vrouw met neon-roze bikini aan die op het smalste van het pad naar de voorkant van het schip (je kon er letterlijk bijna niet omheen) met haar armen op de reling, polsen en gezicht naar de lucht de zon stond te aanbidden. Fascinerend om mensen te kijken! Er zal ongetwijfeld ook zo naar ons gekeken worden.
Ik ben om 11 uur naar de lezing van de fotograaf gegaan omdat hij (na een paar lezingen alleen maar over bewerkingssoftware gepraat te hebben) vandaag weer eens een advieslezing gaf. Over hoe je het noorderlicht moest fotograferen. Er zaten wel wat nuttige tips tussen maar eigenlijk over het algemeen niet veel nieuws; ik weet al dat de flits uit moet staan (duh), de camera stilgehouden moet worden en je een wat langere tijd moet laten belichten, maar hij gaf daarnaast nog wat tips over focus en zo die ik weleens kan proberen. Het grootste probleem dat ik in Groenland ervoer was vooral het stilhouden... Toen steunde ik de camera op het enigste voorhanden, een instabiele jerrycan, en was het -30 tot -35 en had ik zomaar even wat kleren aangeschoten dus stond ik zelf te veel te trillen om een noemenswaardige foto te kunnen maken! Geeft niet, dat soort foto’s noemen wij herinneringsfoto’s, wij weten als we zo’n bewogen mislukte foto zien nog hoe het er in het echt uitzag.
)
Er zijn de laatste tijd erg veel extra activiteiten – zo hadden we een paar dagen geleden het internationale vieruurtje, nu was er vandaag een internationale lunch; van 12-14 uur kon je buiten op dek 12 gerechten uit allerlei landen halen. Wij zijn natuurlijk gaan kijken, zoiets is altijd leuk, en ze hadden het slim opgezet; verspreid in de schaduw van dek 12 stonden allerlei tafels met daarachter de vlag van het land dat ze vertegenwoordige, en kon je opscheppen of iets ter plekke laten bereiden; zo was er een Chinese tafel waar je je noodles kon laten bakken zoals je wilde, en stond er bij de Amerikaanse tafel een kok constant grote lappen spareribs op een vlammende barbeque te bakken en in stukken te hakken zodat je kon pakken wat je wilde. De Indiaase tafel met vers tandoori-brood en tandoori-gebakken kip was het meest populair, daar moesten we echt wel even in de rij voor staan. Maar doordat de tafels zo verspreid waren over het dek waren er nooit echt hele lange rijen want de meeste mensen gingen alleen bij die tafel staan wachten waar ze ook iets wilde pakken.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het was best lekker en we hebben er lekker van genoten – het bestellen van een drankje ging alleen een beetje lastig want opeens stond er een aanslag op de rekening, in plaats van 0 zoals er normaal staat. Hans zei tegen de ober dat we een lunch- en dinerpakket hadden en dit niet klopte, en die liep weg, kwam terug, weet u het zeker meneer? Jazeker zei Hans, we hebben al twee en een halve maand een lunch- en dinerpakket en ik weet het zeker. Ober liep weer weg, kwam terug is het misschien niet uw kaart meneer? Nee zegt Hans, het is onze kaart en we hebben een lunch en dinerpakket. Nu bleef de ober een hele lange tijd weg, en kwam op gegeven moment weer terug met dit keer een rekening met 0 erop – het probleem was schijnbaar dat hij van de bar was en niet het restaurant, en dus automatisch onze kaart bij de bar had aangeslagen waardoor de drankjes geld zouden kosten. Hij is uiteindelijk naar het restaurant gelopen en heeft onze kaart daar aangeslagen want daar wordt het lunch- en dinerpakket wel goed aangeslagen. Bizar! De afgelopen paar keer dat we buiten bij zoiets geluncht hebben is het goed gegaan omdat die obers dus wel automatisch naar het restaurant waren gelopen om de rekening te halen. Maar het was opgelost in ieder geval en wij weten nu waar we op moeten letten.
Helaas waren de toetjes niet echt naar onze smaak – een fruitspies met chocoladesaus (en zonder chocoladesaus voor Hans), en wat macronen van de decoratie, want het enige andere toetje was een rum-en-kokosflan met rumsaus. Niet onze smaak dus we zijn na het fruit naar beneden gegaan om een rondje te lopen en mij aan te melden voor de Masterchef competitie (ik ben er nog een beetje zenuwachtig over wat ik dan wel kan maken want mijn kracht ligt vooral in het gebruiken van een oven en die hebben we hier niet, alleen een fornuis, maar het lijkt me op zich wel grappig om te doen), en toen terug naar onze hut om wat thee te drinken en te rusten.
)
)
)
)
)
Het is echt warm in het schip, we denken in onze hut (die relatief nog het koelste is) een temperatuur rond de 25 graden, en dan ook alleen omdat we gordijnen dichthouden als de zon erop staat en de airco op zijn hoogst hebben staan. In de rest van het schip varieert het tussen de 22-30 graden, zo te voelen. 22 graden op kleine individuele plekken vlakbij luchtuitlaten, maar meestal meer richting de 30 graden. Pfffff! Hans heeft ’s middags een lekker dutje gedaan, ik heb aan het verslag van deze reis gewerkt (ik loop achter omdat ik op de excursiedagen niet genoeg tijd en puf heb om daarover te schrijven) en verder geknutseld aan van alles en nog wat zoals het omzetten van films zodat Hans ze op zijn telefoon kan bekijken.
Het is weer een formele avond – Hans en ik voelde hem al aankomen, overmorgen is weer het einde van een grote etappe, in Singapore, en dan is er meestal kort ervoor en kort erna een formele avond – en we hebben ons maar weer eens opgedoft. Dit is al weer de 10e deze reis, en er was van te voren beloofd dat er niet meer dan zo’n 8-10 voor de hele reis zouden zijn, zo om de twee weken maximaal. Maar wij hebben er gemiddeld wel iedere week eentje! Onze tafelgenoten waren nog moe van gisteren, ze hadden ook een lange dag gehad – en ze hadden minder opstoppingen op de snelweg gehad dus waren maar een half uurtje later dan voorspeld terug, effectief op tijd dus vanwege het half uurtje dat we aan het begin van de dag verloren waren doordat het schip traag was met de aanland-ga-procedure. Ze wisten wel te vertellen waarom wij zo’n lange terugrit hadden gehad, want een van de ongelukken onderweg was een truck met verse vis – ze hadden de vis letterlijk over de snelweg verspreid zien liggen! Dat verklaart waarom Hans bij een van de opstoppingen open zakken met zand had gezien, om de snelweg weer wat stroever te maken waarschijnlijk.
)
)
)
)
)
)
Na het eten zijn we naar de show gegaan – “From Russia with love”; weliswaar dezelfde show als we een tijd terug gezien hebben, maar het is de laatste tijd nog maar zelden dat het gehele showteam een optreden geeft, meestal zijn het solo-shows of hoogstens met 2-3 man/vrouw optreden. Daar gaan we nooit naar toe los van het ene klassieke concert, omdat we daar te weinig beweging en actie in vinden. En deze Russische show was erg leuk de vorige keer dus we besloten er weer eens heen te gaan. We zijn gelijk naar dek 8 gegaan en hebben daar een plekje op de eerste rij van het balkon gezocht; eigenlijk veel betere plekken dan beneden in de zaal waar als je pech hebt je vooral tussen de hoofden door zit te kijken omdat niet iedere rij of groep stoelen/banken hoger is dan de rij ervoor. De show was leuk en de sprongen van de mannen weer indrukwekkend – ongelofelijk! Zelfs de sportstand van het fototoestel kreeg ze niet precies goed, zo snel ging het! Maar mooi om te zien en leuk om te zien hoe de (overwegend Oost-Europese) serveersters uit het zicht van de bar achter de trappen in de showlounge stonden mee te kijken en te genieten.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Dag 83, Vrijdag 30 maart: op zee, 614 km gevaren
)
Vanochtend moesten we weer onze paspoorten komen ophalen, want bij het aan land gaan in Singapore morgen moeten we ze bijhebben. En als we weer aan boord komen morgenavond dan moeten we ze weer inleveren... We hadden destijds in Shanghai toen we onze paspoorten na immigratie in de terminal inleverde enkel een algemeen bewijsje gekregen dat we ze ingeleverd hadden, geen genummerd bewijsje of met een naam erop. Maar ze zeggen dat je je paspoort alleen terugkrijgt met het bewijsje dus die namen we mee naar beneden naar de ophaalplek vlakbij Taverner’s bar. Er lag al een grote stapel bewijsjes – zowel de algemene die wij hadden, als genummerde bewijsjes, apart! Maar misschien waren die laatste wel van mensen die bijvoorbeeld niet aan land waren gegaan in Shanghai, of juist toen pas aan boord gekomen.
)
)
)
We hebben na het ophalen een uitgebreid wandelrondje gedaan, en onderweg in het atrium zagen we de leden van de toneelvereniging druk bezig te oefenen voor hun toneelstuk. Van de week trad het koor op in het atrium, om 14 uur, en vandaag treed de toneelvereniging om 14 uur op, in het atrium – “A Midsummer’s Night’s Dream” van Shakespeare; klinkt beter dan de vorige keer toen ze zelf een toneelstukje geschreven hadden, maar we hebben geen behoefte om erheen te gaan!
)
)
Op dek tijdens onze wandeling brandde we weg, wat een benauwde vochtige hitte! Als je dan weer op dek 14 het trappenhuis aan de voorkant van het schip instapte krijg je even een stoot koude lucht over je heen geblazen, heerlijk... Maar al gauw daarna blijkt het dan binnen in het schip ook warm te zijn.
)
)
)
)
We namen met de lunch een Philly cheesesteak sandwich – die was verrassend lekker en zelfs lekkerder dan de cheesesteak die we 3 jaar geleden in Philadelphia zelf gegeten hadden! ’s Middags hebben we vanuit onze hut zitten kijken naar de schepen die voorbij kwamen (het wordt steeds drukker, Singapore is natuurlijk een gigantisch drukke haven) en Hans heeft zelfs een tijdje op het balkon gezeten want het was er goed vertoeven in de schaduw en met een licht windje.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Bij het avondeten was er saté met pindasaus als hoofdgerecht, en Hans smeekte onze ober om een dubbele portie pindasaus – die heeft een goed gevoel voor humor en kwam met een soepkom pindasaus en een opscheplepel aanzetten nadat hij de borden gebracht had (en Hans al sip naar zijn gewone portie pindasaus keek). En hij bleef net zo lang saus opscheppen (die is hier veel dunner dan satesaus in Nederland) tot Hans ho riep – dus toen het bakje leeg was!
)
)
)
)
)
)
)
)
Er was vanavond een show over de mooiste liedjes uit Les Miserables, en het leek mij wel leuk om daar heen te gaan, er zitten een paar hele mooie nummers tussen. Hans had daar geen zin in, dus we zijn met twee sleutelkaarten naar het eten gegaan (meestal nemen we er maar één mee en altijd die van Hans, om de drankjesaanslagen zo doorzichtig mogelijk te houden op de toch al niet zo eenvoudige rekening), en na het eten is Hans via dek 5 (ons “korte rondje”) terug naar boven gelopen en ben ik naar dek 8 gegaan om daar een goed plekje op het balkon te zoeken.
)
)
Toen ik binnenstapte zag ik zes stoelen staan op een rij; oeps, had ik niet opgelet? Ik zou hebben gezworen dat het het showteam zou zijn (dus zang én dans) maar dit leek me alleen de zangers te zullen zijn. Ik ben toch maar gaan zitten en het was niet onaardig vanwege de mooie liedjes maar voor de rest zoals we steeds zeggen en denken gewoon een beetje saai. De zangers deden wel wat rondlopen en acteren en af en toe een jasje aan of uit trekken, maar ja, niet echt mijn ding dus. Ik was het halverwege zelfs een beetje zat na een serie minder bekende nummers – ze deden heel Les Miserables dunnetjes over namelijk, van begin tot einde – en zat dus maar tussendoor op mijn mobiel aan het blog te werken; is toch luisteren maar je hebt wat te doen ondertussen. En ik wilde die paar goeie nummers afwachten maar ja, die zaten in het begin, midden en einde van de musical dus ik moest wel blijven zitten!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De zangers deden hun best en gaven een goede show, maar hun stemmen zijn niet heel goed op elkaar afgestemd; een van de mannen is wat zwakker qua geluid en zong duetten met een vrouw die eigenlijk alleen maar klassiek/operastijl kan zingen; dat klonk niet altijd even lekker in mijn oren. Maar een deel van het publiek vond het fantastisch en de helft ging zelfs staan tijdens het laatste applaus voor een staande ovatie. En ik had op zich zonder gekund (ik kijk en luister gewoon liever dan dat ik alleen luister) maar ach, de mooie nummers waren zoals haast niet anders kan gewoon mooi en het was verder prima. Ondertussen had Hans lekker gedoucht en het eigenlijk hartstikke druk gehad terwijl ik weg was!
)
)
)
)
)
)
)
)
)