)
Hans was vandaag al vroeg klaarwakker, en ik was nog doodmoe en slaperig. Dus hij heeft ons nieuw ontdekt spelletje op de laptop gespeeld (en stiekem een hoogscore weggezet zonder iets te zeggen zodat ik die later vandaag zou vinden), nog wat gedoezeld en is uiteindelijk gaan douchen zodat ik nog wat dutjes kon doen. Ik droomde tijdens die dutjes over goede snelle wifi en dat ik nog ergens verborgen een extra zak dropjes bleek te hebben... De belangrijke zaken op het moment denk ik!
Ondertussen werden er constant omroepen gedaan voor de immigratie; mensen die aan land wilde moesten vandaag een face-check hebben in de showlounge, en moest daarvoor bij zich hebben: hun paspoort, een kopie van het paspoort, het immigratieformulier en de uitgeprintte e-visa. Pfffff. Wij gaan in beide Indiaase havens niet aan land want het visum is zo enorm duur voor ons, dat we zo 240 euro met zijn tweeën kwijt zijn, zonder zelfs nog maar een visa-bemiddelaar gebruikt te hebben. En de geboden excursies in de havens waren niet onaardig, maar ook niet spectaculair, dus dan stoppen we liever de ongeveer 400-500 euro die we uitsparen aan excursies en visa’s voor India in een georganiseerde rondreis van India. Als je invliegt is het visum zelfs nog goedkoper ook. We hebben dus vandaag en overmorgen een dagje vrij!
We liggen in misschien wel de meest industriele haven tot nu toe; de stad ligt ver weg in de verte, maar dichtbij is er niets behalve wat lijkt op een cruise terminal op 100 meter lopen, en verder heel veel industrie, taxi’s en taxichauffeurs buiten de hekken van de kade. We zijn na het opstaan gelijk een lang ommetje gaan lopen in de gangen en trappen van het schip, twee keer op en neer zigzaggend – in het schip was het al warm, en toen we tijdens de wandeling op het buitendek stapte was het nog veel warmer, ruim in de 30 graden! Er vlogen veel roofvogels boven ons, soms zelfs redelijk dichtbij het schip, en in de loop van de ochtend zagen we al de eerste Indiaase vrouwen met kinderen aan boord komen om hun mannen onder de bemanningsleden te bezoeken. Het visum is niet voor iedere nationaliteit zo duur, maar we denken dat er toch bijna de helft van het schip aan boord is gebleven vandaag.
)
)
)
Via de intercom werd ‘s ochtends aangekondigd dat de immigratieofficieren tot 10 uur beschikbaar zouden zijn – wilde je vandaag nog aan land, dan moest je voor 10 uur bij hen langs anders mocht het niet meer. Van 10 tot 10:30 was dan voor de bemanning gelegenheid om langs de immigratie te gaan – zij hebben geen visum nodig, maar moesten vandaag wel even langskomen, ook als ze pas in Mumbai van plan waren om aan land te gaan. Tijdens de lunch werd aangekondigd dat één van de immigratieofficieren als speciale gunst nog tot 13 uur beschikbaar zou zijn voor controles in het atrium.
Ivan was niet heel erg aanspreekbaar vanochtend toen hij de kamer kwam doen; hij had het druk en was pas om 14-15 uur klaar met zijn dienst en hij als bemanning moest al weer om 17 uur aan boord zijn voor vertrek om 18 uur, dus het was ook nauwelijks de moeite voor hem om aan land te gaan. Plus er was schijnbaar door de zwartgallige Indiaase steward in onze gang verteld dat Indiaase vrouwen en kinderen niet aan boord mochten komen vanwege een verhoogde veiligheidsstatus, maar de “bazen” mochten dat natuurlijk wel. Hij was een beetje mopperig vandaag! We hebben echter in de loop van de dag zo veel families aan boord zien komen dat we ons afvragen of het klopt, en dat de Indier misschien gewoon algemeen zwartgallig was (nog erger dan normaal) omdat zijn familie te ver weg woont om langs te kunnen komen, hij komt namelijk uit Goa.
Hans had gehoopt misschien een beetje op de kade te kunnen lopen zelfs al zouden we niet van boord mogen zonder visum, maar daar was aan gedacht; aan het einde van de loopplank stond een parasol en daaronder stonden stoeltjes, en zijn de hele dag lang 2-3 immigratiebeambtes aan het controleren geweest. Je moest dus met je papieren ’s ochtends naar immigratie gaan, als je van boord ging moest je een papier (ongetwijfeld gestempeld in de ochtend) laten zien bij de loopplank anders kwam je niet van het schip af, en 50 meter verderop bij de poort van de kade NOG een keer! Kwam je terug, dan moest je bij de poort je papiertje laten zien en 50 meter verderop bij de loopplank NOG een keer! Veel mensen die na de poort hun papiertje wegstopte konden het al gelijk weer tevoorschijn toveren voor ze aan boord mochten.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Heel de dag vlogen er tientallen als niet meer roofvogels rond in de lucht en omgeving van het schip. Het waren vaak ook behoorlijk grote vogels, en ze kwamen dicht bij het schip. Ik zit in de luie stoel met mijn rug naar het raam maar zie constant grote schimmen weerspiegeld in het laptopscherm, en Hans ligt op de bank te binge-kijken en ziet ze dus ook constant uit zijn ooghoek. Erg mooi! We vermoeden dat er zo veel roofvogels leven omdat er zo veel ongedierte (ratten en zo) leeft en dat zal ongetwijfeld zijn vanwege al het afval overal. Mensen die we spraken die aan land waren gegaan klaagde ook over het afval overal waarvan de geur soms penetrant in je neus drong. Bah!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
’s Middags toen het thuis 11 uur was (we lopen nog 3,5 uur voor op Nederland) hebben we gebeld naar Hans zijn dochter, zus en moeder, altijd fijn om iedereen weer even te spreken. We hebben zelfs zijn kleinkind kunnen “spreken”, want als zij onderhand een mobiel ziet begint ze al vrolijk te kraaien vanwege alle foto’s die van haar gemaakt worden, en haar moeder moedigde haar nu ook nog een beetje aan om naar de telefoon en dus ons te pruttelen. Leuk!
Omdat we vanochtend niet meer toegekomen waren aan het fruit opeten en onze roomservicemeisje steeds vaker het van andere mandjes overgebleven lekkere fruit in onze mand stopt (met name bananen en druiven), hebben we na vanmiddag een flinke berg fruit om op te eten, want we hadden twee mandjes met ieder 7-8 stuks fruit inmiddels! Dat wordt morgen een fruitdag ben ik bang...
Bij de lunch was het restaurant erg leeg, en werden Hans en ik voor het eerst aan een tafeltje voor twee gezet – prima wat ons betreft. Onze gebruikelijke avond-ober was met de lunch vandaag ook onze ober, en die was ook niet heel erg aanspreekbaar; hij had het in het begin van de reis over gehad om zijn vrouw en kinderen aan boord te laten komen (daarvoor moest hij aan de havenauthoriteiten 10 euro per persoon betalen), maar toen ik er vandaag naar vroeg zei hij dat het niet meer ging gebeuren en had duidelijk ook weinig zin om te kletsen. En het doet ongetwijfeld zeer om in je thuisland te komen en te weten dat je je gezin niet zult kunnen zien.
)
)
)
Mijn rivaal de Fransman, waarvan ik nog altijd niet weet of hij extreem zelfverzekerd is of extreem onzeker, kwam me op gegeven moment tijdens het eten aanspreken, zichzelf lachend excuseren dat ik nu tegen hem moest gaan koken. Brutaal! Ik denk ook wel dat ik kansloos ben tegen hem, puur vanwege de exotische smaakcombinaties die hij door zijn woonomgevingen kan maken. Maar ik denk ook dat hij een beetje onzeker is, want hij had in zijn kookronde een briefje met ingredienten nodig om te weten wat hij moest pakken, en was aan het trillen als een riet. Als we moeten koken met vastgestelde ingredienten denk ik dat ik nog een beetje kans maak. Als we weer ons eigen gerecht maken, niet, want ik ben nu eenmaal minder sterk met bijzonder smakende prutjes. Maar we zien wel, ik vind het voorlopig nog leuker dan ik verwacht had!
We zaten ons net te verheugen op een korte, efficiente lunch en terug te gaan naar onze hut, toen een in onze ogen enigszins zonderlinge jongeman (hij zal ergens in de 30-40 geweest zijn, piepjong dus voor dit schip) zijn tafel van zes verliet en op de bank van een tafel tegenover ons tafeltje kwam zitten met zijn koffie. Hij had van de hartpatient (die nog altijd aan boord is, er weer wat beter uitziet, en zo te zien voorlopig gewoon aan boord blijft) te horen gekregen dat wij een reis met een vrachtschip gedaan hadden, en wilde daar wel wat over weten. Maar waar hij dus zo zonderling in is, is dat hij constant (echt CONSTANT) tijdens een gesprek een lopend commentaar geeft in de stijl van jaja, ja, ja, ah, hmm, ja ja, goh, werkelijk?, ja ja hmm, ahha, jaja... Je wordt er af en toe gillend gek van! Hij had niet echt vragen maar wilde vooral volgens mij weten of het klopte dat het niet veel goedkoper was dan een echte cruise en of hij zoals hier aan uur en tijd gebonden was voor zijn maaltijden, en hoe hij zoiets als een vrachtschipreis moest boeken. We hebben daarnaast nog wat algemeenheden verteld over het leven aan boord voor we kans zagen om naar boven te gaan. Hij is niet onaardig maar een beetje zonderling, waarschijnlijk omdat hij alleen leeft.
’s Middags hebben we de hitte uitgezeten in onze hut, en regelmatig gekeken naar de bedrijvigheid aan land en de roofvogels in de lucht. Ik probeerde een roofvogel (die soms echt vlak langs ons balkon scheerde) te lokken met een stukje wrap waar zalm in gezeten had, om die van het balkon te plukken, met fototoestel op snelvuur-stand gereed, maar de roofvogels hadden wel betere prooien in het vizier, want vanaf een uur of 17 begonnen er heerlijke barbeque-luchtjes naar boven te drijven van een feestje dat voorbereid werd rondom de cruiseterminal die niet direct in gebruik leek te zijn. Helaas!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 17:45 zijn we naar beneden gegaan naar het restaurant terwijl de laatste scheepsexcursie bus net aangekomen was – we zouden om 18 uur vertrekken maar op scheepsexcursies wordt altijd gewacht. Onze Duits-Amerikaanse tafelgenoten kwamen enigszins verhit om 18 uur de eetzaal in, zij hadden in de laatste bus gezeten en waren dus rechtstreeks naar het restaurant gekomen. We voeren weg van onze kade en het schip trilde nogal, tot ik me realiseerde dat het achteruit aan het varen was – vandaar het trillen, schepen zijn normaal gezien niet echt gemaakt om achteruit te varen! We voeren achteruit tot aan een containerhaven waar met een eenvoudige steekbeweging we konden afslaan en weer de juiste kant op varen. Onderweg voeren we langs de Chinese hangende visnetten, die via scharnierende constructies op land het water ingedoopt konden worden en weer omhoog getakeld. Die hadden we vandaag vanuit de kade in de verte zien liggen.
`)
)
)
)
)
)
’s Avonds ben ik in bad gegaan en heb ik weer een citroengrogthee gemaakt met kokend water, een kuipje honing, Hans zijn limonadepoeder (inmiddels was hij weer aan sinasappelsmaak begonnen) en een beetje thee. Smaakt helemaal niet zo slecht, zeker niet als je verkouden bent! Maar de keelpijn is me dit keer gelukkig enorm meegevallen, misschien is het geluk hebben of komt het door de honing iedere avond maar ik heb maar een dag echt pijn gehad en ’s nachts nooit hoeven hoesten – alleen ’s ochtends vanwege de inspanning van het opstaan en zo. Terwijl ik in bad zat heeft Hans een serie gekeken, hij kijkt op het moment twee series tegelijk – eentje als de laptop vrij is, en eentje op zijn mobiel. Hoezo bingekijken!