)
Vanochtend zijn we laat opgestaan, om 9 uur – waarschijnlijk mede vanwege het tijdsverschil – en hadden een uitgebreid fruitontbijt want we hadden zelfs 3 bananen vandaag dankzij ons lieve roomservicemeisje! We hebben na het ontbijt een enkel zigzagrondje gelopen en besloten om niet te lunchen vandaag en de komende tijd, in een laatste poging om de weegschaal-schade te beperken als we thuis zijn. Het was buiten op dek gewoon lekker warm maar met een fris windje, en terug in de hut hebben we koffie en thee gezet.
)
)
We besloten ook weer eens ons cash-geld (euro’s, dollars, ponden) te tellen van deze reis, om zeker te weten dat wat ik steeds bijhoud nog klopt. Het klopte gelukkig precies, en we merken dat we veel minder cash geld hebben uitgegeven deze reis dan we van te voren gedacht hadden – het scheelt heel erg dat we eigenlijk tot nu toe alleen nog maar voor het Vietnam-visum hebben hoeven betalen en voor de rest geen visa’s genomen hebben (India), of met gratis e-visa’s en transit visa’s toekonden, en het lijkt erop dat we dus toch geen Jordaans en/of Egyptisch visum nodig hadden gehad want we zijn er al weg en hebben nog altijd niets gehoord erover – of ze hebben ze gewoon gefactureerd, wat ik me niet kan voorstellen want zoiets kondigen ze altijd aan.
Rond 12 uur begonnen onze magen toch te protesteren en besloten we toch maar te gaan lunchen, in combinatie met een zigzagrondje – wel verzochten we de tafel-indeler ons een tafeltje voor twee te geven, zodat we een beetje rap weg konden, en dat is goed bevallen. Een van de nadelen van de lunch in het restaurant – het enigste echte nadeel eigenlijk – is dat de lunch namelijk soms zo lang kan duren. We hebben weleens van die obers tijdens de lunch die met van alles bezig lijken te zijn behalve hun tafels in de gaten te houden, en/of mensen met allerlei speciale verzoeken waardoor het langer duurt om klaar te zijn, of juist mensen die moeilijk doen omdat ze eerder wegmoeten, en je voelt je meestal toch gedwongen om te blijven zitten totdat de rest ook klaar is of in ieder geval aan hun koffie begonnen is. Als het gezellig is, wat het de laatste tijd gelukkig weer regelmatig is, geeft dat niet zo, maar zo’n tafeltje voor twee beviel ons dus prima!
)
)
)
)
)
Het plekje-reserveren hier aan boord is zo erg, dat men schijnbaar zelfs de noodzaak voelt om een stoel of poef voor het koor om 13 uur, alvast om 12 uur of eerder klaar te zetten in het atrium met een persoonlijk object erop, om dan met een gerust hart te gaan lunchen dat je plekje veiliggesteld is voor over een uurtje. Heel apart, helemaal voor een koorrepetitie waar je eigenlijk per definitie altijd dezelfde plek hebt, en mensen die slecht ter been zijn naar mijn idee altijd wel een stoel moeten kunnen krijgen. Apart. Blij dat wij ons in ieder geval, met ons kluizenaarsgedrag in onze hut, nooit bezig hoeven te houden met dit territorium-afbakenen... In onze hut is de verdeling heel natuurlijk en net als thuis; ik zit gewoon altijd in de luie stoel en Hans op de bank!
)
Na de lunch hebben we even wifi van onze tafelgenoten gebruikt, maar deelde die volgens mij op dat moment met bijna iedereen aan boord, want hij was erg traag. En we hielden de gps in de gaten tot een uur of 15:30, want we waren “vlakbij” Kreta, dat we op het verste punt rond 50 kilometer, en het dichtste punt rond 15 kilometer paseerde. Dicht genoeg voor bijna volledig bereik maar we zagen zelfs op het dichtste punt enkel schimmige bergen in de verte, die je in het begin haast voor wolken zou kunnen verwarren, maar later wel een wat duidelijkere contour kregen. Het is helaas een beetje heiig anders hadden we ze vast beter gezien. Daarna begon Hans aan een broodnodig dutje!
)
)
)
)
’s Avonds was een formele avond, precies zoals ik berekend had; het was mij namelijk een tijdje terug opgevallen dat er, sinds de nieuwe cruise director in Darwin aan de slag ging, altijd 8 casual avonden tussen twee formal avonden zaten – behalve als de formal avond op een havendag viel, dan was het de eerstvolgende zeedag. En nu zou de formal avond eigenlijk in het Suez Kanaal geweest zijn, maar dat wordt ook eigenlijk als een “havendag” gezien, dus de eerstvolgende zeedag was vandaag. Dat maakt de formal avond haast nog vervelender, want het is dus volledig willekeurig, omdat het “negen dagen geleden was” – noem ik geen gelegenheid voor een formal avond. Maar gelukkig hebben onze Duits/Amerikaans tafelgenoten ook een grondige hekel aan zinloze formal avonden (gelegenheden zoals Valentijnsdag zijn helemaal terechte gelegenheden voor een formal avond), en dat verbroedert wel. Plus vanavond stond gelukkig weer caesar salade op het menu, dat maakt weer het een en ander goed!
)
)
)
)
Het was gezellig en lekker, en de maaltijd duurde lang omdat er zo veel vraag naar steak en het warme chocoladetoetje was dat we moesten wachten, maar dat geeft ook aan dat alles vers gemaakt wordt. En we hebben lang nagetafeld, zo lang dat de obers al een beetje om ons heen begonnen op te ruimen en we om 19:40 geschrokken opstapte – we waren door het kletsen met de Duitser en Amerikaanse de tijd vergeten en de obers hadden nog maar 20 minuten om voor te bereiden voor de tweede zitting! Oeps, sorry... De twee Australische dames waren al weg, naar de show, die vanavond klassiek zou zijn, en Hans en ik wilde daar ook eigenlijk wel naar toe dus we zijn gauw op dek 8 gaan kijken of er nog plek was voor ons. Het was een stuk rustiger dan met een show-team show, dus we konden gewoon op ons vaste plekje op de achterste rij van het balkon gaan zitten, prima wat ons betreft!
)
)
)
De show werd weer aangekondigd door de cruise director, die inderdaad zoals sommige mensen al opmerkte iedere show hetzelfde riedeltje afdraait en hetzelfde rondje draait – hij heeft een prachtige aankondigingsstem en is een echte entertainer, maar is met de jaren volgens mij een beetje te karikaturaal geworden. Maar vanavond deed hij redelijk snel ter zaken te komen en het podium aan de dames te geven.
)
)
De show was kwalitatief hartstikke goed, met een mengsel van opera-aria’s en muziek voor viool en piano. Het werd gegeven door de zangeres die een klassieke (opera) training heeft (maar wel rookt, verbazend genoeg!), de vurige violiste en de pianiste die technisch het zwakste van de drie lijkt maar prima is als begeleiding van de andere twee, en soms speelde iemand iets solo, of met zijn tweeën, en het laatste stuk natuurlijk met zijn drieën. Alle drie waren Oost-Europees en kende elkaar al vanaf de studie.
)
)
)
)
)
)
Er was maar een enkel stuk dat een beetje saai was, voor de rest was het leuk om naar te luisteren en naar te kijken, met een kleine verrassing, een moderne-rock interpretatie begeleiding van “de winter” van Vivaldi”, met de violiste die een onmenselijk snelle viool-stem speelde. Wauw! Ook waren er een of twee kleine grapjes, zoals de violiste die, na het stemmen van haar viool, lief “thank you” zei alsof ze klaar was met spelen, en de operazangeres die met een wijnglas water op het podium kwam vanwege een drinklied-aria, en tijdens het zingen van het podium afrende om te proosten met iemand in het publiek.
Voor ons is het leuk om hier eens binnen te kunnen stappen en te luisteren – laagdrempeliger kan haast niet, het duurt 45 minuten, vind je het niks dan loop je weg, je hoeft zoals Hans zegt niet te rijden of te parkeren, het is gratis, en van redelijk goede kwaliteit. Dat is een prima manier om van (klassieke) muziek te genieten – ook de showteam shows geldt hetzelfde voor, wij zouden zoiets thuis nooit opzoeken en we zijn nog steeds niet bekeerd, maar nu aan boord is het best eens leuk om naar zoiets te gaan!
)