)
Wat een genot om, terwijl we nog de haven in aan het varen waren ’s ochtends rond 8 uur, ons mobiel netwerk weer aan te kunnen zetten en gewoon lekker vanuit ons bed te kunnen internetten! We kwamen rond 9 uur aan en zijn op ons gemak opgestaan, ik heb nog even gedoucht, en om 9:35 stonden we op het punt om aan land te gaan en een beetje rond te gaan wandelen, toen de cruise director omriep over de intercom dat ze nog niet helemaal zo ver waren, het schip moest nog vrijgegeven worden... Er werden wat namen en hutnummers omgeroepen die naar receptie moesten komen (waaronder een Griek, terwijl we in Griekenland zitten), vermoedelijk voor een steekproef voor de douane, dus we besloten maar een kopje koffie en thee te nemen, want dit ging nog wel even duren... pas om 10 uur werd het schip vrijgegeven, een uur later dan oorspronkelijk de bedoeling was, maar Hans en ik hebben nog even gewacht, want er waren 3 excursies die eerst aan land moesten want die zouden eigenlijk tussen 9:15 en 9:30 vertrekken! Pfffff.
)
)
)
Terwijl we naar buiten keken zagen we een bunkerschip tussen ons en het kleinere cruiseschip naast ons schuiven, en een sleepboot tussen ons en het bunkerschip stuiven – oeps, die was iets te dicht bij ons schip gekomen zo te zien. De sleepboot duwde het bunkerschip tegen het andere cruiseschip aan en ze konden gaan bunkeren.
)
We hadden vandaag geen doel – er lag in de haven een Victory schip uit de Tweede Wereldoorlog, maar die was behoorlijk ver lopen, zo’n 5 kilometer enkele reis, en was nooit actief geweest voor Griekenland, maar gewoon aangekocht door Pireaus en tot museumschip omgetoverd. Niet zo veel aan te zien dus. En verder was er nog een klein centrum met vismarkt en zo, maar die had er op internet niet zo heel spannend uit gezien, en wat oudheidkundige dingen omdat Pireaus ook in de oudheid de aanvoerhaven was voor Athene, net zoals nu, maar niets spectaculairs.
We besloten om te wandelen naar een oud Grieks theater, Veakeios, dat op ongeveer 2,5 kilometer van het schip vandaan lag, via de oude oorspronkelijke oud Griekse haven Zea. Dat leek ons een lekkere wandeling, met een doel – beter dan een beetje doelloos rondzwerven – en voor de terugweg had ik vlakbij het schip een supermarkt van een Griekse keten gevonden, waar we chips konden kopen... Om 10:25 verlieten we het schip, met wat water bij en een portomonee vol euro’s (ook weer lekker om te weten wat iets kost en gewoon met euro’s kunnen betalen!), het was gelukkig inmiddels lekker rustig en we konden zo naar buiten lopen.
)
)
)
)
)
De cruiseterminal was erg groot, maar dat komt omdat er hier heel veel cruiseschepen aanleggen – er zijn zelfs 3 cruiseterminals hier in de stad! En wij hadden eens het geluk dat we in diegene lagen die het dichtst bij het centrum was, want de verste weg was zeker zo’n 2 kilometer verderop. We waren even gedesorienteerd toen we buitenkwamen maar al gauw vonden we onze richting weer (ik had zowel google maps op de mobiel aanstaan, als de garmin bij) en konden we doelgericht gaan lopen.
)
)
)
We liepen langs wat leek op een oude terminal, maar die had duidelijk ernstig last van betonrot of zoiets, want het gebouw was afgesloten en het indrukwekkende betonnen gebogen dak werd over de hele lengte ondersteund door stijgers. De draagconstructie waaraan de betonnen goot moest hangen leek erg roestig en was duidelijk niet meer in staat om het volle gewicht te dragen. Oeps, ontwerpfoutje... Het zag er niet goed uit en erg duur om op te lossen!
)
)
)
)
)
Er reden in de eerste 5 minuten dat we liepen wel 3 verschillende soorten hop-on-hop-off bussen rond, en zelfs een electrisch treintje! En in de drukke stad was parkeren duidelijk een probleem, zoals een kleine Smart auto slim opgelost had; in een parkeerplek tussen twee andere auto’s die net te smal was voor een auto, had hij zichzelf dwars geparkeerd. Tja, kan ook inderdaad – en je rijdt nog gemakkelijker weg dan op een conventionele manier parkeren (je staat weliswaar half op de stoep, maar ach...)!
)
)
)
)
)
Toen we wegliepen van de haven de stad in richting de Zea haven liepen we door een brede straat met in het midden en langs beide kanten citrusbomen vol donkergroen blad en (over)rijpe vruchten – af en toe rook je de sinasappellucht gewoon zelfs. Of de sinasappels waren niet lekker genoeg, of er waren gewoon te veel om op te eten, want de bomen hingen vol en ze lagen zelfs te rotten op de stoep. De bomen zelf gaven veel schaduw met hun dichtgroeiend donkergroen blad.
)
)
Op gegeven moment zagen we aan de overkant van de straat een braakliggend stuk grond dat ongetwijfeld IETS is geweest in de oude Griekse tijd, maar ondertussen ook als onofficieel openluchtmuseum in gebruik genomen was voor alle andere oude Griekse standbeelden, kolommen, riolering en andere zaken die in de omgeving gevonden werden, want het stond er bomvol stenen!
)
)
Iets voor 11 uur bereikte we de promenade om de ronde Zea haven heen, met zijn hele smalle uitgang. We liepen hier helemaal omheen – ik had gelezen dat er wat stenen van de oude Griekse haven te zien waren hier en daar, maar we zagen alleen pleziervaartuigjes, vissersbootjes en een paar vissers die hun vis gelijk vanaf de achterkant van hun bootjes probeerde te verkopen.
)
)
)
)
)
)
De zon brandde al aardig neer op de stenen promenade zonder schaduw, en we zochten een parkje of zo waar we even in de schaduw konden zitten en Hans zijn moeder bellen. Maar het enige parkje in de buurt had alleen bankjes in de zon staan, een klein ontwerpfoutje... De lokale oude-mannen-clubjes hadden daar duidelijk ook last van en dat opgelost met omgekeerde kratjes met een stuk karton als kussen waarmee ze lekker in de schaduw konden zitten domino spelen of schaken. Wij liepen dus maar rustig door. Op gegeven moment kwamen we langs een paar informatieborden over de opgravingen en vondsten van de oude Griekse haven onder de huidige moderne haven.
)
)
)
Ter hoogte van een bar die “Amsterdam” heette (we zijn weer in Europa, maar het voelt toch een beetje gek na al die tijd) moesten we schuin de helling oplopen om bij het Veakeio theater te komen. We liepen echter per ongeluk de verkeerde weg in, en kwamen uit bij een klif die uitkeek op een tennisveld. Hmm, niet precies de bedoeling. Onderweg terug de juiste richting in vonden we een muurtje in de schaduw waar Hans geprobeerd heeft zijn moeder te bellen, maar er was geen gehoor dus we hebben wat gedronken en zijn verder gelopen.
)
)
)
We liepen via steile geplaveide weggetjes langs apartementen met balkonnetjes vol groen de helling op – dat was zwaar! Maar geleidelijk aan liepen we nu wel de juiste richting op – dat was te merken, want zo’n theater wordt altijd op een helling gemaakt, pfffff! Op gegeven moment kwamen we bij een steile stenen trap uit die niet veel gebruikt werd, zo te zien, en goed mogelijk nog uit de oude Griekse tijd stamde, zo verweerd leek hij!
)
)
)
)
)
Om 11:30 kwamen we uit waar het theater moest zijn, maar oeps, daar was een groot en vooral gesloten hek voor, en een kaartjesloket, en hoge muren eromheen. Er was niets te zien van het oude Griekse theater! We zijn er nog even een klein beetje omheen gelopen, maar het was zo te zien volledig afgesloten voor toevallige voorbijgangers zoals wij. Balen! Maar eerst even in het parkje vlakbij lekker gaan zitten en rusten van de klim. Daar probeerde Hans nog een paar keer te bellen en kreeg uiteindelijk zijn moeder te pakken, die hem nauwelijks kon horen vanwege het geroezemoes om haar heen – ze zat koffie te drinken met iets lekkers erbij vanwege Koningsdag (heeft ze wel drie keer verteld) in de gemeenschappelijke ruimte en het was gezellig druk maar ze hoorde dus nog minder dan anders, wat voor mij een komisch gesprek opleverde om naar te luisteren, maar voor Hans een oefening in geduld was! Vooral toen hij probeerde uit te vinden wie de persoon aan haar tafel was die hem kende en van wie hij nu de groeten kreeg...
)
)
We hebben lekker een half uurtje in het parkje gezeten, genietend van het lichte briesje in de schaduw van de eucalyptusbomen. Toen zijn we helemaal rond het theater gelopen, dat echt potdicht afgesloten was door hoge muren, maar ook nog actief gebruikt leek – alleen niets te zien dus, helaas!
)
)
Via de steile weggetjes zijn we terug naar Zea gewandeld, ondertussen werd Hans teruggebeld door zijn moeder die nu op haar kamer was en het gesprek nog eens dunnetjes overdeed (en nog twee keer vertelde over het lekkers bij de koffie), maar heel blij was geweest dat Hans gebeld had – ze mist ons al vanaf dag één!
)
)
)
)
)
)
)
Toen we 10 minuten later terug op zeeniveau waren in de Zea haven, zagen we dat we wel de juiste weg ingeslagen waren op de heenweg toen we verkeerd liepen, maar daarna het verkeerde zijweggetje hadden genomen omdat er verschillende waren geweest – de weggetjes lopen hier ook af en toe in verwarrende richtingen.
We liepen weer langs de informatieborden over de oude Griekse haven en kades, en ik zag een kind door wat stoffige ramen een donker leegstande ruimte inkijken, dus ik deed het ook uit nieuwsgierighied. Het bleek dat de kelder van heel dit straatblok één grote ruimte was, en het gebouw erboven op palen stond, want hier lagen daadwerkelijk de fundamenten van scheepswerven uit de tijd van de oude Grieken – ze hadden het gebouw er weliswaar bovenop gezet, maar een kelder vol grote ramen gemaakt zodat je de oude resten nog kon zien. Oef, dat moet een dure excercitie geweest zijn! Door een van de ramen zag je zelfs de helling waarover de schepen naar het water geduwd werden.
)
)
)
)
)
)
)
)
We liepen terug rondom Zea en stapte een supermarkt in van dezelfde keten als die we vlakbij het schip aangegeven hadden gezien; heel apart, over twee verdiepingen in een raar-vormig pand verspreid, hadden ze het beste gemaakt van de onhandige indeling. De keuze in chips was minimaal en bedroevend; van gewone aardappelchips eigenlijk alleen twee smaken, zout en oregano! Hmm, da’s niets, dus we liepen maar verder.
)
)
)
)
Via de sinasappelbomen-laan liepen we terug naar onze kant van de haven, waar we grapte over de “oude oude zooi” (resten van de oude Grieken), de “nieuwe oude zooi” (opknappertjes uit de 19-20e eeuw) en de “ROTzooi” die we onderweg tegenkwamen, zoals een winkel die de meest kitcherige Griekse beelden en krullen en tierelantijnen verkocht!
)
)
)
)
)
)
Om 12:45 stapte we binnen bij de supermarkt vlakbij het schip – het was eigenlijk net zoals de andere, een beetje een onhandige indeling in onze ogen, een beperkte keuze (qua gewone chips alleen weer zout en oregano), en eigenlijk het midden tussen een buurtsupertje en een nachtwinkel qua selectie. Wel leuk was de visafdeling, vol grote hele ingevroren inktvissen! We hebben maar twee zakken oregano-smaak gepakt en nog ieder een ander soort dat we lekker dachten te zullen vinden, en zijn in de drukke rijen gaan staan terwijl ik ondertussen nog even zocht naar wat likijsjes voor onderweg. Maar er was alleen een klein schap met grote verpakkingen ijs, dus helaas. De ruimte bij de kassa’s stond half vol met winkelwagentjes vol boodschappen, zo te zien bestellingen, alleen ze stonden kriskras weggezet en in de weg! Zeker omdat het erg druk was, er stond zelfs een bemanningslied nog in zijn grijze werkkleren die even gauw aan het bevoorraden was met coca cola en spa.
)
)
)
)
)
)
)
Toen we op het haventerrein kwamen was een van de middagexcursies net bezig te vertrekken, en in de terminal lag een Filippijns bemanningslid zijn bagage en die van zijn collega’s te bewaken terwijl hij een dutje deed – hij stond omringd door dichtgebonden koffers, grote plastic tassen en dichtgetapete dozen! Wij moesten door een niet heel erg vriendelijke veiligheidscontrole die halfslachtig was – het poortje piepte bij Hans, die uitgebreid gefouilleerd werd, maar piepte ook bij mij en mij hoefde niemand te fouilleren. Ach ja. We stapten iets na 13 uur terug aan boord en liepen gelijk naar dek 7 naar achteren naar het restaurant om te kijken of we nog op tijd voor de lunch waren – we hadden geluk, de lunch was vandaag schijnbaar wat later dan anders en we konden gewoon terecht. Omdat we aan land een ijsje misgelopen waren namen we lekker bij de lunch een ijsje, en allebei een blikje fris want we hadden toch wel dorst na de wandeling!
)
)
)
)
)
Er was vandaag wat beroering aan boord en er liepen een paar Griekse families rond, maar ook allerlei Griekse kantoormensen in pakken rond – we kwamen onderweg naar het restaurant een man tegen die rondgeleid werd die duidelijk de eigenaar was waar onze tafelgenoten het gisteravond over hadden gehad; zijn uitstraling zei genoeg! Vanwege deze man was de bemanning de afgelopen dagen het schip van onder tot boven aan het poetsen geweest, plafonds, tapijten en tot met een tandenborstel de balustrades toe poetsen!
In het restaurant stonden ze ook paraat, tot de restaurantmanager toe, en hoewel het aan onze kant rustig was, vertelde onze ober dat er aan de andere kant van het restaurant 150 man aan het eten waren. Hoppa! Dat zullen die kantoormensen wel geweest zijn, het leek ons een bedrijfsuitstapje van het moederbedrijf van deze “klassiek Engelse” rederij, dat een Grieks bedrijf is. Wij spraken aan onze tafel (we schoven als laatste aan, de rest was al klaar en vertrok gauw, behalve een man die nog even zin in een praatje had) een oudere man die al jaren duidelijk niets anders deed dan zo veel mogelijk op cruiseschepen doorbrengen – hij ging niet eens meer van boord in havens, vond hij niet de moeite, en had dezelfde reis met dit schip alvast voor volgend jaar geboekt. Ongelofelijk!
)
)
)
We liepen na de lunch, waar we met rugzak en boodschappen binnen waren komen vallen, naar onze hut om onze spullen te dumpen en nog even achter op dek 11 te gaan kijken. We telde wel 13 ferryboten in het zicht, wauw! Toen we over dek 14 liepen zagen we een hoop van de kantoormensen roken in het rokershoekje op dek 12 – het was echt een bedrijfsuitje! En omdat zo’n schip als dit bijna nonstop in bedrijf is, moet je, als je het actief wilt zien, wel tijdens een reis aan boord komen denk ik.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 14 uur zijn we terug naar onze hut gegaan waar we de rest van de middag lekker gerust hebben en flink wat MB’s er doorheen gejaagd hebben van onze mobiele bundels, heerlijk!
)
)
)
)
)
Bij het avondeten kwamen onze Duits/Amerikaanse tafelgenoten laat binnenvallen – ze hadden een van de ochtendexcursies gehad, die dus een uur later vertrokken was, maar TWEE uur later teruggekomen, ze waren dus pas ergens rond 17 uur teruggekomen en waren de tijd toen door het internetten en winkelskijken in de terminal een beetje vergeten! Het was gezellig en lekker, met een Grieks thema, alleen Hans en ik keken vreemd op toen onze kippesoep kwam – we hadden allebei een bouillon verwacht en kregen een witte stijfselpasta... Onze ober moest lachen toen we het met hem checkte, ja het was echt de Griekse kippesoep, hij had het zelf ook niet geloofd toen hij de bordjes van de kommetjes haalde, en had het even gecheckt. Het bevatte inderdaad kip, en had een sterke citroensmaak. Een apart soepje! De baklava voor het toetje was zo crimineel lekker dat we allevier een tweede bestelde, geen enkel probleem meneer al wilt u er drie extra! Echt alles kan...
)
)
)
)
)
)
)
)
En omdat we gewoon overal aan boord mobiel bereik hadden, kon ik de foto van de baklava gelijk door-appen naar Hans zijn dochter, die gek is van alles Grieks, en belde zij ons even via een video-gesprek zodat we de kleine konden zien, die breeduit ging lachen iedere keer als Hans of ik voor de camera verscheen. Ongelofelijk dat het allemaal zo gemakkelijk kan eigenlijk!
’s Avonds om 19:30 hebben we ons lekker staande op ons balkon geinstalleerd voor vertrek en weer even gewhatsappt en gebeld met Hans zijn dochter – maar het bleek geen vroeg vertrek te zullen zijn, dus we zijn na even rondkijken terug naar binnen gegaan om pas bij het werkelijke vertrek om 20:15, een kwartiertje te laat, weer buiten te gaan staan. Wat is een vertrek uit zo’n haven toch altijd mooi, en nu helemaal, met de zon die ook net rond deze tijd onderging en de stad in een roze gloed baadde. We voeren langs een groot HAL-cruiseschip dat zo’n 3000 man mee kon nemen, mooi verlicht in de avondschemer, en konden nog net het omgebouwde Liberty schip de Hellas Liberty spotten in de haven – die was inderdaad veels te ver weg geweest om te lopen. Ivan en Ina stonden ook even op een balkon naar buiten te kijken, zij hadden vandaag zijn zuster bezocht die in Athene woont en hadden zich vanochtend al verheugd op lekker Oekraiens eten – vooral Ivan, die een lekkerbek is!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 20:30 ging de loods van boord, en we hebben nog een tijdje genoten van het vertrek en buitengestaan tot het echt te donker was en we alleen nog maar lichtjes zagen, heerlijk! De bijna volle maan scheen mooi op het rustige water en in de verte zagen we de lichtjes van navigatiemiddelen, schepen en land.
)
)
)
)
)
)
Vanavond wordt de klok weer een uur teruggezet. Ik kan het onderhand bijna niet meer bijhouden, maar we zitten nu dus weer op Nederlandse tijd en veranderen als het goed is alleen nog om naar Engeland te gaan en dan weer terug naar Nederlandse tijd.
)