Dag 117, Donderdag 3 mei: op zee, 744 km gevaren
)
Vanochtend kwam ons ontbijtje netjes iets na 8 uur aan de deur, en dit keer was ook met de jam alles goed gegaan, gewoon twee kuipjes rode jam. We zijn nog altijd zo blij met het feit dat ik een keertje bij het bestellen op de deurhanger alleen “2 x zalm” geschreven heb, want we hebben er nog altijd plezier van, heerlijk! We hadden weer ieder een bordje heerlijke gerookte zalmroosjes met kappertjes, rode ui, limoen en een schijfje tomaat, en een bordje met pannenkoekjes om te delen, en natuurlijk verse jus d’orange en tomatensap, hmmmmm!
)
)
)
Om 8 uur vanochtend begon het pijltje op de kaart van onze route op tv de lijn te kruisen die we 4 maanden geleden gevaren hadden, de cirkel was dus letterlijk rond, we hebben nog een paar duizend kilometer te varen maar ondertussen zijn we al “klaar” met rond de wereld gevaren! Bijzonder om te beseffen...
We zijn om 9:15 opgestaan om een wandelingetje te doen en merkte dat het schip wel een beetje bewoog. Lekker! En voorop stond een stevige bries, dat je je benen een beetje onder je vandaan voelt waaien als je loopt. De golven leken niet zo hoog maar zijn schijnbaar wel iets van 2-3 meter hoog vandaag, en het schip beweegt lekker. Het wordt merkbaar kouder buiten, zo’n 12-15 graden buiten, en het schip wordt goed warmgestookt. In onze hut is het een beetje lastig de temperatuur goed te regelen – de airco blijft steeds koude lucht op mijn nek blazen maar als je hem op warm zet, dan wordt de hut al gauw te warm.
)
)
Terug in de hut hebben we thee en koffie gezet en Hans met name werd er een beetje emotioneel van om op de kaart op tv te zien dat we echt helemaal rond waren, we hebben WEER een rondje om de wereld gevaren, ongelofelijk eigenlijk!
Rond 11 uur hebben we Hans zijn hoofd gemillimeterd en is hij daarna gaan douchen en een aflevering van zijn serie in bad gaan kijken, om zijn heup lekker een beetje te weken in warm water; daar heeft hij al sinds gisteren een pijnpuntje in. Ondertussen werden de bewegingen wel wat onrustiger en volgens het 12 uur weerbericht van de kapitein gaat het in de loop van vandaag harder waaien, van windkracht 5 op het moment tot windkracht 7, maar zal het in de loop van de nacht wel weer flink afnemen, zodat als we rond 3 uur morgenochtend de beruchte Baai van Biskaje invaren, het waarschijnlijk rustig weer zal zijn.
We zijn heel de dag niet meer naar buiten geweest, behalve ik af en toe op het balkon om de stoelen weer zo weg te zetten dat ze niet in de wind tegen de balustrade klepperde. Een beetje een hopeloze poging want iedere keer bewogen ze door de beweging van het schip en de harde wind terug naar de balustrade! De golven waren prachtig, hoog, het schip bewoog lekker en klapte af en toe flink op de golven die bijna recht van voren kwamen. De spray kwam een enkele keer bij een echt harde klap zelfs langs ons balkon, zo hoog was het! We hebben er van genoten en ’s avonds naar het restaurant gaand was voor het eerst sinds de ochtendwandeling dat we weer uit onze hut kwamen.
)
)
)
Het avondeten was gezellig, we zitten de laatste tijd steeds vaker weer met z’n vieren want de Australische dames hebben vaak geen honger, en we hebben de indruk dat ze zich nu misschien naar de late zitting hebben laten verplaatsen omdat ze dat relaxter vinden, want we hebben ze nu al twee dagen achter elkaar niet gezien. De dame van wie we denken dat ze het schip vertraagd heeft in Gibraltar (het was maar een kwartiertje op een vaartijd van 3,5 dag, maar toch), kwam vanavond weer eten – ze zit in onze buurt en was er gisteren niet geweest – en Hans en ik weten eigenlijk wel 99% zeker dat zij het is. Lachen!
)
)
)
)
)
)
Na het eten zijn we naar de hut gegaan om mijn hakken uit te doen, want ik sta daar niet zo stabiel op met de beweging van het schip en mijn knieeen deden vreselijk pijn bij het traplopen, en zijn daarna nog even naar buiten gegaan om te genieten van de wind en de mooie zee en golven. Heerlijk om weer te voelen dat je aan het varen bent, onze tafelgenoten waren er ook al de hele dag van aan het genieten! We hebben ook af en toe op ons balkon gestaan, want met de ondergaande zon om 21:30 was de opspattende spray heel erg mooi. Ivan stond toevallig op het balkon naast ons, de stoelen weg te zetten zodat ze niet meer zouden klepperen in de harde wind, want men had daar schijnbaar op dek 10 last van; wij moesten af en toe ook onze stoelen verschuiven omdat ze door de wind steeds richting de reling schoven en dan daarop gingen klepperen. Maar gelukkig had ik tegen bedtijd ze zo staan dat ze geen overlast meer veroorzaakte. Ik ben weer snip verkouden geworden, er heerste weer van alles aan boord en waarschijnlijk was mijn weerstand wat minder door de constante temperatuurwisselingen aan boord en buiten.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Dag 118, Vrijdag 4 mei: op zee, 687 km gevaren
)
We hebben vanochtend na de ochtendwandeling een kopje koffie en thee genomen met het allerlaatste reepje chocola – we hebben nu alleen nog wat extra kussenchocolaatjes over die we spaarde toen we de paaschocola opaten – en Hans zijn allerlaatste kopje échte koffie. Toen we naar buiten liepen kwamen we de Myanmarese kamersteward tegen, en die zei tegen mij dat ik er met de hakken en jurk van van de week als een prinses uitgezien had. En nu zag ik er, euh, hmm, als een paparazzi uit! (hij had moeite om een aardige omschrijving te verzinnen voor mijn broek met oude fleece-trui erover tegen de kou, maar zag het fototoestel op mijn schouder en gebruikte dat maar!)
)
)
)
)
)
Daarna hebben we nog even in onze hut alvast vluchtig berekend wat de dagprijs van deze reis is geweest, en waren prettig verrast over hoe laag die eigenlijk gebleven is ondanks dat we echt veel excursies hadden, en zijn daarna begonnen met het inpakken van de grootste koffer met dingen waarvan we echt zeker weten dat we ze de komende dagen niet nodig zullen hebben.
Ivan kwam in de loop van de ochtend een uitnodiging voor de dodenherdenking vanavond brengen – daar was schijnbaar door sommige Nederlanders om verzocht. Aan de ene kant snap ik het wel, want ANZAC-day is ook “gevierd”, aan de andere kant vinden we het niet per se nodig en zoiets kun je ook individueel honoreren. Maar de timing is natuurlijk beroerd, want we hebben vanavond een formele avond, mét een afscheidsdiner, én een “baked Alaska” toetje-parade, én de show. En het zal al spannend worden of we op tijd klaar zijn met het avondeten want volgens mij moeten we ook nog even onze ober vanavond in het zonnetje zetten vanwege zijn verjaardag, dus wij zullen niet ook nog apart naar die herdenking gaan. Sowieso ben ik bang dat het dan geleid zal worden door de Nederlandse begeleider en daar zijn we niet bepaald van onder de indruk...
)
)
)
Rond lunchtijd waren we klaar met de koffer inpakken en zijn toen in het restaurant gaan lunchen, meer zo omdat ik geen zin had in het buffet en het te koud was voor een hamburger, want we dachten dat er eigenlijk niets te halen viel in het restaurant. Maar we hebben een tafeltje voor twee genomen en echt verrassend lekker gegeten! Naast ons zat een Australisch echtpaar waarvan de man echt SPREKEND op een wat jongere Al Bundy lijkt uit Married with Children. Echt bizar hoeveel hij er op lijkt, onze tafelgenoten zeiden het ook al een tijdje terug en je schrikt er gewoon van als je hem voor het eerst in het gezicht kijkt! Je zou gewoon geneigd zijn om “Hi Al” te roepen als je hem ziet...
)
)
)
Er wordt hier aan boord al sinds het begin van de reis reclame gemaakt voor een bepaald merk Griekse olijfolie, dat je in ieder winkeltje aan boord kunt kopen, waar we al een paar keer proeverijen voor gehad hebben, er staat op ieder tafeltje in het restaurant een flesje tijdens de maaltijden, en tijdens de Masterchef competitie stond er een flesje bij ieder kookstation. Nu blijkt dat dat komt omdat de (Griekse) eigenaar van dit bedrijf ook dat merk olijfolie bezit. Ahaaa...
Toen we terug in de hut waren rond 13:15 zijn we nog even een beetje gaan rusten voor we begonnen aan het inpakken van een van de blauwe tassen – de andere zit al in de koffer verwerkt want we hopen minder ruimte nodig te zullen hebben dan op de heenweg omdat al het snoepgoed en een hoop van de zakjes limonadepoeder op zijn.
De zee is prachtig rustig vandaag: we varen door de beruchte en bekende Baai van Biskaje, waar het flink kan spoken, maar die was superrustig vandaag en het oppervlak was spiegelglad maar met lange, diepe rollers die ondanks het spiegelgladde beeld het schip toch lui heen en weer deden bewegen. Heerlijk!
Er waren allerlei activiteiten vandaag maar eigenlijk niets dat ons trok; sowieso gaan we al weken niet meer naar lezingen omdat na Dubai de lezingen erg eenzijdig zijn geworden. Een vogelaarster die alleen maar over (Australische) vogels vertelt en over “hoe verbeter ik mijn leven” tips, en een man die over heraldiek en zo vertelt. Vandaag waren er wat loterijen om het rond-de-wereld-quilt te verloten en wat kunstwerkjes van onze aanboord kunst- en knutseljuffen.
)
)
)
)
)
)
)
Het avondeten was formeel, en eigenlijk hadden we naar de Captain’s cocktail gemoeten van te voren, maar daar hadden Hans en ik echt geen zin in dus we zijn alleen naar het eten gegaan. De Duitser/Amerikaase zaten er al en we dachten nog met z’n vieren te blijven maar de Australische dames kwamen uiteindelijk toch nog opdagen. Tegen het einde van het avondeten kregen we een parade van alle obers met “baked Alaska” taarten, met cake, ijs en meringue-schuim – en nep-kaarsjes! Geeft niet, het gaat om het idee! Toen ze klaar waren met – soms energiek dansend – een paar keer op en neer te lopen met muziek en de “brandende” baked Alaska’s hoog opgeheven, en terwijl we nog aan het lachen waren met onze eigen ober die een gek dansje had gedaan voor ons, kregen we nog een parade van iedereen in de keuken, met voorop Sidney en de andere hoofdkoks, en alle andere koks en koksmaten erachter aan. Die kwamen maar een keer langs, want ze liepen helemaal rond het restaurant en terug naar beneden via de andere roltrap!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Onze ober is vandaag jarig, en er werd na de parade stiekem van tafeltje naar tafeltje gekeken (hij bedient er 4 totaal) wanneer we moesten toeslaan. We kregen allemaal een stukje van de baked Alaska, en een petit four (onze ober zorgde ervoor dat de baklava-achtige hapjes voor mij en Hans waren), en toen stuurde de hulpober onze ober met een verzoekje naar beneden om iets te halen, terwijl de tafel achter ons gauw de kaarsjes in de mooie verjaardagstaart staken die iemand via de keuken had weten te regelen, en de hulpober de kaarsjes gauw aan probeerde te steken. Hij heeft gelijk een wijze les geleerd – eerst de kaarsjes in het midden aansteken, dan verbrand je je vingers niet als je ze als laatste probeert te doen! Onze ober kwam net terug toen de laatste kaarsjes aangestoken werden, en ondertussen was iedereen om het tafeltje het dichtstbij zijn serveerstation komen staan, en begonnen we allemaal luidkeels te zingen.
)
)
)
)
)
Hij keek helemaal overdonderd en verrast! Hoe men erachter was gekomen weet ik niet, misschien was zijn verjaardag op gegeven moment even ter sprake gekomen bij een van de tafels die hij bediende, want hij had het verder schijnbaar zo stil gehouden dat zelfs zijn dichtste collega’s nu naar hem toestapte om hem te feliciteren. We zeiden dat hij moest gaan zitten en de kaarsjes uitblazen, en hij zat maar te grijnzen! We waren de afgelopen tijd af en toe nog bang geweest dat hij iets doorhad, want hij hoort en ziet veel, maar schijnbaar toch niet genoeg om te weten wat er bekokstoofd werd, leuk! Hij was echt ontroerd en bedankte iedereen voor dit mooie gebaar, we hadden zijn dag nu echt speciaal gemaakt, en de taart zou vast wel een goed einde vinden.
)
)
)
)
Helemaal tevreden dat hij het zo leuk had gevonden zijn Hans en ik na de koffie (onze ober was nog een beetje van slag door de enerverende avond, en was het ijsje van een vrouw vergeten!) naar dek 8 naar het balkon gegaan om de show te kijken.
)
)
)
We hadden van te voren getwijfeld over de show, we waren moe en hadden niet veel zin, maar het zou “rond de wereld” zijn en dat kon wel leuk zijn, en we waren nu verrassend genoeg netjes op tijd klaar met het avondeten want het restaurant en de keuken had er flink de pas ingezet, dus we besloten toch maar te gaan en het was al met al best leuk. Mooie dansroutines van de dansers, niet al te veel solo-zang behalve van de opera-zangeres, een solo-viool optreden en een van het bandje kwam zelfs op het podium een trompet-solo geven. Leuk!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ik had dans nooit zo’n spannende kunstvorm gevonden, maar hier aan boord zijn de dansers uiteindelijk het leukste gebleken om naar te kijken, mede dankzij hun hoge sprongen en indrukwekkende kracht. Ook de violiste en de band waren leuk en kwalitatief goed, en de opera-zangeres, maar de rest van de zangers waren uiteindelijk de minst goede musici aan boord puur omdat hun stemmen niet sterk en vol genoeg leken, en ze niet altijd even toonvast waren. Dan waren de andere twee zangeressen nog het beste, en de drie zangers het zwakst. Maar al met al samen maakte ze prima shows en we zijn nog nooit naar zoveel entertainment geweest als deze afgelopen maanden!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De show duurde wat langer dan anders en we waren pas iets voor 21 uur terug in onze hut, waar er een handdoekdier op bed lag en voor ons allebei een oorkonde en een herdenkingsmunt van de reis, samen met een enquete-formulier en een formulier waarmee je een “ster van de reis” kon nomineren – dat laatste was voor een bemanningslid waarvan je vond dat hij of zij uitzonderlijk gepresteerd had, en het droeg bij aan de nominatie van het bemanningslid van de maand. Leuk! We hadden niet meer verwacht nog iets van een oorkonde of zo te krijgen, die kan dus weer bij de verzameling. We krijgen tegenwoordig niet meer zo veel als vroeger, helaas; het is maar een stukje papier maar het is toch leuk!
)
)
De klok moest vanavond weer een uurtje terug, omdat we overmorgen in Engeland aankomen. Pffff, en dan nog één keer als we vanuit Engeland vertrekken en dan zijn we daar voorlopig ook weer even vanaf!
)
Dag 119, Zaterdag 5 mei: op zee, 702 km gevaren
)
Ik heb vannacht nauwelijks kunnen slapen, ik was zo verkouden dat ik niet kon ademen en daardoor nauwelijks in slaap kwam, en een paar keer vannacht wakker werd terwijl ik naar adem aan het happen was! Bah, en als ik dan sliep had ik nachtmerries. Ik was dus een beetje brak vanochtend, en Hans was ook vroeg wakker en is maar een spelletje gaan spelen. Pfffff, we hebben vanochtend gedoucht vooral om op te knappen, wat wel een beetje hielp, en hebben toen ons fruit opgegeten – maar vier stuks in de schaal vandaag, waarvan één keiharde peer die we weg hebben gelegd – en zijn aan ons ochtendwandelingetje begonnen.
Onderweg kwamen we ons roomservicemeisje tegen, die we al een week niet meer gezien hebben omdat haar dienst veranderd was, en daar hebben we nog een tijdje mee gekletst. Zij gaat in haar volgende contract (ze kan in juli naar huis) bij receptie werken, en wil zo omhoog werken, en misschien nog 1-2 contracten in dit bedrijf werken voor ze met die ervaring op zak bij een andere cruisemaatschappij gaat solliciteren. Want ze zei dat dit bedrijf niet veel betaalde – ze verdiende hier 600 euro per maand (waar wij een beetje van schrokken), en bij een andere cruisemaatschappij kon ze in roomservice schijnbaar wel 1300 verdienen. Maar toen vertelde ze dat ze in Oekraine in projectadministratie gewerkt had, al 5 jaar en aan de top van haar salarisschaal in een stressvolle baan, en daar maar 400 verdiende! Wow. En van die 400 betaalde ze ook nog haar flatje, onkosten, eten, alles natuurlijk. Maar hier aan boord had ze kost en inwoning gratis, de was was gratis, de vlucht van en naar huis was gratis aan begin en einde van het contract, en ze kon eigenlijk dus alles van de 600 euro gelijk doorsluizen naar haar gezin en familie thuis. Ongelofelijk, dus van een relatief goede baan naar een flutbaantje gegaan (ze vond het heerlijk om niet meer onder die stress te staan), maar waarschijnlijk in de praktijk 2-3 keer zoveel geld overhouden als thuis. We snappen wel waarom zoveel Oekrainers en andere nationaliteiten in de cruisewereld werken, voor hun zijn dit goede salarissen! En voor de cruisemaatschappijen goedkope krachten, win-win voor beide kanten dus.
Terug op onze verdieping kwamen we de Myanmarese jongen tegen, en omdat we hadden besloten hem te nomineren als ster van de reis, (hij heeft niks met ons te maken maar is altijd opgewekt, vriendelijk en in voor een grapje) spraken we hem even aan in de deuringang van de hut die hij aan het schoonmaken was, of hij even tijd had – na de gebruikelijke ninja-groet natuurlijk. We lieten het formuliertje zien en vroegen of hij wist wat dat was, en hij keek serieus en bevestigde dat, en toen vroegen we of hij dan alsjeblieft zijn naam erop wilde zetten – hij ging gelijk grijnzen! Hij had duidelijk gedacht dat we iemand anders zijn naam wilde weten! We bedankte hem voor de leuke gang-gesprekken en lol en gaven hem wat klompjes als aandenken. Hij vond het duidelijk leuk en zei dat we zo’n aardige passagiers waren.
Toen we rond 10 uur terug in onze hut waren was Ivan nog niet geweest dus we hebben alvast zijn fooi gepakt voor als hij kwam, en ondertussen koffie en thee gezet en tv gekeken. De zee is rustig en we varen langzaam op het Noordzee Kanaal af, gelukkig lijkt het dus alsof we daar overdag doorheen zullen gaan, dat is leuk!
Rond 11:30 kwamen Ivan en Ina de hut poetsen, en kregen we een complimentje van Ivan dat we de grond altijd schoon hielden – bij andere hutten hoorde hij altijd dat bevredigende getingel van munten en gouden ringen in de slurf van zijn stofzuiger, maar hier niet, zei hij lachend. Hij zag er slecht uit maar we zien dat ze de laatste dagen over de kop gewerkt worden om alles af te krijgen voor morgen als de reis officieel afgelopen is en de meeste mensen van boord gaan. En hij en Ina deden vandaag de hut ook extra grondig poetsen, inclusief het balkon, allemaal vanwege de inspecties en afronding van de reis. Maar hij was nu eindelijk de uren aan het tellen, over 48 uur zat hij thuis uit te buiken van een uitgebreid ontbijt, zat hij te mijmeren! Toen Ina al weg was en hij onderweg naar buiten aan het stuiven hielden we hem even aan om hem alvast te bedanken voor de goede zorgen – morgen wordt ongetwijfeld zo’n rommelige dag, dat het onzeker is dat we hem nog zien voor hij naar huis gaat – en hem een fooi te geven om te bedanken voor de altijd aanwezige glimlach en de Russische taallessen. Hij keek verrast – of hij had geen fooi verwacht of hij had hem niet nu verwacht. Zo moeilijk om te weten of we hem te veel of te weinig gegeven hebben, dus we zijn uiteindelijk gegaan waar we ons zelf het beste bij voelen, in ponden want we hebben te veel ponden overgehouden aan deze reis.
Het was onderhand bijna lunchtijd dus we hebben gewacht tot 12 uur en zijn toen naar beneden gegaan om te lunchen, het was rumoerig in het restaurant omdat er zo te zien allerlei afscheidslunches waren van groepjes. We vroegen weer een tafel voor twee en kwamen weer naast Al Bundy terecht, en hebben lekker gegeten met een ijsje toe omdat de reis bijna afgelopen is. Toen terug naar boven waar we na even rusten begonnen zijn aan het inpakken van de tweede koffer. Het was een beetje proppen maar we hebben zo te zien bijna alle gewone bagage in twee koffers en een blauwe tas gekregen, en ik vermoed dat de rest van onze spullen wel in de rugzak en het bruine tasje als handbagage passen. Mooi zo, één tas uitgespaard! Maar als we beter geweten hadden wat ons te wachten stond, hadden we vast ook toegekund met één hele koffer minder op deze reis.
)
)
)
)
)
De rest van de middag hebben we lekker in onze hut geluierd en af en toe naar buiten gekeken, maar er was niet heel veel te zien, de meeste schepen waren ver weg.
)
)
Bij het avondeten was het erg gezellig, en merkte de Duitser op dat de wereldroute die op het kaartje stond waarin de herdenkingsmunt gemonteerd was, niet onze route was, maar de route van volgend jaar – er stond Japan en Mexico op! Wat een ongelofelijke sukkels...
)
)
)
)
)
)
We hebben iemand gevraagd om een foto met ons en onze ober en hulpober te maken; weliswaar geen geweldige foto, maar iedereen staat erop en dat is het belangrijkste. Tegen het einde van de maaltijd deed Hans heel handig eerst de ene, en wat later op een andere gelegenheid de ander wat toestoppen als fooi. De hulpober keek erg blij verrast, misschien had hij helemaal niets verwacht, hij is nog zo jong – maar onze ober keek ook blij – en we zagen dat veel mensen van “zijn” tafels in ieder geval de ober en vaak ook de hulpober iets toestopte; ze zijn ook altijd beleefd, vriendelijk, vrolijk en alert op je wensen geweest en wisten binnen dagen wat je voorkeuren waren.
)
)
We konden totaal niet inschatten of de fooi die we Ivan en Ina gegeven hadden door hun “genoeg” gevonden zou worden. Aan de ene kant wel, aan de andere kant niet – 4 maanden is zo lang! Maar toen we na het eten terug boven kwamen zwaaide Ina vrolijk; dat is op zich een goed teken. ’s Avonds kregen we van Ivan het Duitse programma, want er was geen Engelstalig programma meer gemaakt omdat de meeste morgen van boord gaan – de reis is echt klaar, dat is wel duidelijk.
)
)
Ik heb ’s avonds voor het naar bed gaan nog even onder een hete douche gestaan voor de verkoudheid een beetje verdrijven, en we besloten te proberen om nog één keertje een ontbijt op bed te krijgen dus ik heb een deurhanger ingevuld. We hebben wel een iets vroegere tijd dan anders gevraagd, 7:30, omdat we er vanuit gingen dat het vanaf 8 uur helemaal een chaos zou zijn aan boord.
Af en toe voer er in het donker een schip langs, maar het was erg rustig, niet wat we ons herinneren van 3 jaar geleden; maar ja, toen stonden we op de brug en dat is toch anders. Net toen we naar bed aan het gaan waren, rond 23 uur, begonnen we aan het smalle stuk tussen Calais en Dover. Vannacht om 4 uur zijn we schijnbaar bij de loodsplaats en beginnen ze aan de 4 uur durende vaartocht de Thames riviermond op richting Tilbury.