Dag -210: Zondag 19 mei 2019: onze derde wereldcruise
We hebben vorige week in een nieuwsbrief een reis rond de wereld gezien met het CMV cruiseschip de MS Astor, een klein, wat ouder schip met ruimte voor maximaal 578 passagiers. Niks van bijzonders, toch, er gaan tientallen als niet honderden cruises rond de wereld, en we hadden toen we klaar waren met de wereldcruise begin 2018elkaar beloofd dat het een leuk avontuur was geweest maar voorlopig even niet meer hoor… Maar ja, die nieuwsbrief, en we zijn nieuwsgierig, dus toch maar even kijken naar de route…
Oef, rond de wereld dus. Maar niet zomaar: 123 dagen lang, een rondje uit en thuis Duitsland (Hamburg vertrek, Bremerhaven aankomst), dan helemaal langs de oostkant van Zuid-Amerika naar beneden naar Kaap Hoorn, dan “eiland-hoppend” (via o.a. Paaseiland, Pitcairn Eilanden en half Frans-Polynesië) naar Nieuw-Zeeland, van daaruit weer zuidelijk langs Australië, dan oversteken naar Afrika waar de route ook weer zuidelijk langs gaat via Kaap de Goede Hoop, en dan via de westkant terug omhoog naar Europa. Wow, wat een bijzondere route, dus helemaal niet via het Panamakanaal of het Suezkanaal (zijn we allebei in 2015en 2018al geweest…), maar juist langs de twee kapen, en het grootste gedeelte van de route in het Zuidelijk Halfrond! En dan ook nog eens al die bijzondere (historische) en verafgelegen eilanden zoals Pitcairn, Paaseiland, St. Helena, enz…
We waren eigenlijk gelijk al verkocht al waren we nog in de ontkenningsfase – we zijn softies als het gaat om bijzondere routes en deze route “voelde wel heel lekker in ons hoofd” (Een uitspraak van de Kapitein aan boord de Rickmers Seoul). Plus er waren ook nog allerlei leuke dingen, om eens mee te maken, zoals Kerst en Nieuwjaar aan boord, waarbij we bij Oudejaarsdag voor de haven van Rio de Janeiro voor anker gaan zodat we van het vuurwerk kunnen genieten, een hele handvol exotische eilanden zoals Paaseiland en Robinson Crusoe Eiland, en het is zo te zien weer een wat ouder, klein, beetje mutserig maar sfeervol schip, niet zo’n hypermoderne kolos, en de prijs was op zich ook goed te doen (wel uitrekenen naar per dag per persoon prijs natuurlijk) voor wat je ervoor krijgt.
We hebben afgelopen woensdag en donderdag elkaar proberen te overtuigen dat het een beetje te gek was, bovendien wel heel lastig was om bij vertrek en aankomst te komen want verschillende havens, duur, lastig, enz, en we het idee dus maar beter konden laten schieten, maar het bleef maar hangen in ons hoofd.
Uiteindelijk hebben we, na er verschillende dagen over gepraat te hebben met elkaar, vriendinnen en Hans zijn zus, op zondag de knoop doorgehakt en op de knop gedrukt!
Dit schip is gericht op de Europese markt, en zal tijdens de reis ook volledig Duitstalig zijn. Via de Duitse zustermaatschappij van CMV, Transocean, zou de reis wel 9500 euro duurder zijn dan als we via Kras boekte – het was dus wel duidelijk waar we gingen boeken, plus via Kras lopen we misschien wat meer kans om ook in contact met de rest van de Nederlanders te kunnen komen, dat was in 2018minder gemakkelijk doordat we zelfstandig via CMV geboekt hadden.
We besloten, na wat gedub, om dit keer voor een garantie-buitenhut te gaan in de laagste categorie, want je krijgt altijd hoe dan ook een echt raam in dit schip (er zijn geen patrijspoorten), en de plek in het schip maakt ons verder niet uit, plus dat scheelde enkele duizenden euro’s op een hut in de “betere” buitencategorie (“beter”, volgens ons, dus alleen qua de ligging binnen het schip, de hut is verder hetzelfde). Alleen, Kras heeft alle hutten op “op aanvraag” gezet – om de spanning nog even hoog te houden denken we en om zichzelf een slag om de arm te geven qua boekingen. Nog even spannend dus!
Dag -209: Maandag 20 mei 2019: definitief geboekt
Vanmiddag kwam dan, eerder dan verwacht, het verlossende mailtje, we zijn geboekt, en gaan (weer) een rondje rond de wereld doen! Onze derde wereld”cruise”, met onze fantastische vrachtschipcruise in 2015en de een stuk luxere cruise op de MS Columbus in 2018. Zo tellen de kilometers op zee wel lekker snel op, op onze statistiekenpagina!
Vertrek is op 15 december dus, effectief hoef ik dus maar 2 weken vrij te nemen van mijn huidige contract, dat tot 31 december loopt. Hopelijk ziet mijn baas dat ook zo! En dan zijn we weer lekker 4 maanden op pad… Nu hebben we nog 7 maanden de tijd om NOG meer boeken en NOG meer films/series te verzamelen dan we al hadden! En we hebben wat meer tijd om na te denken over wat we echt nodig hebben om mee te nemen, en wat we onderweg willen gaan doen, dan vorig jaar met de wereldcruise, die we pas 2 maanden van tevoren geboekt hadden.
‘s Middags hebben we al een eerste aanzet gemaakt om uit te zoeken hoe we van/naar de havens kunnen komen en wat dat zou kosten – en dus wat we maximaal bereid waren om aan onze vaste taxichauffeur te betalen mocht hij dat ook voor ons willen en kunnen doen. Want gereden worden is uiteindelijk natuurlijk het lekkerste.
Dag -208: Dinsdag 21 mei 2019: werk en Amerikanen
Vandaag trof ik in een rustig moment mijn manager en senior collega tegelijk in hun kantoor – mooi zo. Of ik de laatste twee weken van mijn huidige contract vrij mocht?... Mijn manager rook al onraad en vroeg hoe lang ik dan wel niet wilde: ze waren allebei wel een beetje teleurgesteld dat ik wegging, want de samenwerking is meer dan prima, maar ze vonden het ook zeker wel leuk voor me en ach, in 7 maanden valt er wel wat te regelen qua opvangen van mijn werkzaamheden. Plus ik ben er de belangrijkste periode gewoon nog, met de Kerst gebeurt er toch weinig en het is uiteindelijk nog maar zien of er nog werk zou zijn in het nieuwe jaar en voor hoe lang, en ik beloofde al geen vrij te zullen nemen in juli/augustus, dus dat scheelde ook wel (ja dat moest er nog bijkomen, ook nog eens 3 weken in juli vrij, lachte mijn manager…). Mooi, werk is geregeld dus!
We vonden het wel een leuk idee om het Amerikaans/Duitse koppel, die onze vaste (avond)tafelgenoten waren aan boord de Columbus, te laten weten dat we deze reis geboekt hadden. Ook omdat ze altijd op zoek zijn naar nieuwe ideeën voor cruises en deze waarschijnlijk niet in hun vizier lag omdat hij zo specifiek op de Europese (Duitse) markt gericht is. Dus we hadden ze gistermiddag een whatsappje gestuurd, en kregen vanavond tijdens het eten opeens een telefoontje – uit Arizona! Zij was helemaal opgewonden, WAT een mooie route zeg! Zouden we er bezwaar tegen hebben als zij ook probeerde te boeken? Nee natuurlijk niet, daarom sturen we jullie toch de links! We hebben nog een tijdje gebabbeld over de reis en elkaar weer een beetje geplaagd als vanouds; dat kan best wel weer gezellig worden.
Tussen 18 uur en 21 uur hebben we nog een paar keer heen en weer gewhatsappt – ze hadden gelijk de cruise die ze al geboekt hadden in die periode geannuleerd (dat kan schijnbaar allemaal zo gemakkelijk in Amerika), en geprobeerd de klantenservice van Kras te bellen want zo veel korting was het hen ook wel waard om via een voor hen onbekende Nederlandse reisorganisatie te boeken. Ze zijn net zoals wij altijd op zoek naar een leuk (reis)koopje. Dat lukte niet maar ze hebben gemaild en ik geloof uiteindelijk toch telefonisch contact gehad, en een optie genomen of zoiets op de reis tot hun andere cruise definitief geannuleerd was. Het lijkt er dus op dat we weten wie er ‘s avonds aan onze eettafel zullen zitten!
Plus, appte ze, we moesten checken of we toch geen recht hadden op de 5% korting als zijnde “Platinum Columbus Club Members” (dankzij de 121 dagen cruise van de Columbus rolde we naderhand gelijk de vast-leden-club binnen als één-na-hoogste categorie)? Want het leek erop dat zij die wel kregen bij Kras. Hans en ik als nuchtere Nederlanders hadden al zoiets gehad toen we zelf boekten, ach dat krijg je alleen als je rechtstreeks via de maatschappij boekt of een erkende cruise-agent, en Kras geeft al zoveel korting, die doen echt niet nog die 5% er ook nog bovenop, zo werkt het gewoon niet in Nederland, wij kennen geen korting op korting.
Maar ja, een telefoontje kost niets dus we belde zo nonchalant mogelijk op naar de klantenservice, over dat we terugkerende cruiseklanten zijn bij deze maatschappij en zagen dat de korting niet op onze factuur stond… Het bleek een hele normale vraag, onze club-pasnummers werden netjes genoteerd en ze zouden informeren bij Transocean of en hoe de korting precies verwerkt moest worden. Wow… Afwachten maar, we zijn benieuwd! Ondertussen hebben we gelijk de aanbetaling gedaan, de eventuele korting zou verwerkt worden in het restbedrag. Wel opvallend vinden we dat er dus NERGENS staat, zowel niet op Kras als op Transocean, dat je beroep kunt doen op die club-korting. Het zal je dus niet automatisch aangeboden worden, je moet er zelf actief achteraan.
Die korting zou betekenen dat onze verplichte fooi geheel gedekt zou zijn, en dan nog een beetje. En het prijsverschil met de Duitsers zou hiermee oplopen tot over de 10.000 euro… Dat “voelt ook lekker in je hoofd!” Plus, als die korting doorgaat, kunnen we duidelijk ook onze aan-boord extraatjes als zijnde platinum-leden opeisen, en dat zou ook lekkere kortingen opleveren: 7.5% korting op internet, excursies, wassen en drankjes, dat tikt lekker aan op 4 maanden tijd! We rekende onszelf al rijk!
En ALS we hierna nog een keertje met CMV of Transocean varen – doen we waarschijnlijk niet, maar dat zeiden we de vorige keer ook al – dan zitten we gelijk in de hoogste club-categorie, Diamond, en krijgen we op de volgende cruise wel 10% korting op de cruiseprijs en 10% voor de aan boord zaken, naast nog een aantal andere voordeeltjes… Die 10% is ook zeker een leuk bedrag!
Maarrrrrr, het is ook nog mogelijk dat de clubkaarten van CMV en Transocean gescheiden gehouden worden, dat is ons niet duidelijk uit de weinig informatie die we online konden vinden. Dus het wordt afwachten of we de korting überhaupt krijgen of niet!
Dag -196: Zondag 2 juni 2019: tafelgenoten
Onze Amerikaanse ex-tafelgenoten appte ons vandaag, ze zijn definitief geboekt en hebben ook de aanbetaling gedaan. We weten dus met wie we aan tafel zitten op reis!
Ook voor hen was het nog niet helemaal duidelijk hoe het zat met de clubkaarten, en of die korting gold, ze waren er schijnbaar toch nog niet zo hard achteraan gegaan als we eerst dachten. Wij hebben via email nog een herinnering gestuurd naar Kras of ze ons alsjeblieft willen informeren over de status van de korting-aanvraag aangezien het ons nu niet duidelijk is of het verzoek is afgewezen, nog bezig is, of nog niet aangevraagd. Afwachten maar.
Inmiddels beginnen ook geleidelijk aan steeds meer mensen op mijn werk me aan te spreken over “mijn nieuwe reisje” – duidelijk dat het dus in de wandelgangen wel de ronde gaat! Sommigen weten al min of meer wat ik ga doen en willen van de hoed en de rand weten, anderen hebben alleen opgevangen dat ik weer op vakantie ga. Grappig!
Dag -122: Donderdag 15 augustus 2019: aftellen
Het aftellen kan beginnen: we zijn onderhand 4 maanden verwijderd van onze 4-maanden lange reis, dus we mogen vanaf vandaag “officieel” (volgens onszelf) beginnen met aftellen! En zo begint het ook steeds meer te voelen, het duurt nog zo lang maar we tellen al af voor onszelf, we hebben er zin in. Er staat zelfs al een krat in de klerenkast waar alvast wat dingen in liggen die we af en toe bedenken of tegenkomen en echt niet vergeten mogen worden… En we moeten ons bedwingen om de voorraadkasten en diepvries nog niet al helemaal leeg te eten, we hebben tenslotte nog een paar maanden te gaan!
Dag -108: Donderdag 29 augustus 2019: hutnummer en Mozambique
Omdat we maar geen informatie ontvangen over de inloggegevens van Transocean, de Duitse maatschappij voor wie de Astor vaart, en bij wie we via Kras geboekt hebben, besloot Hans vandaag in zijn beste Duits een mailtje te tikken en die aan Transocean te sturen. Binnen 2 uur hadden we antwoord, een vriendelijk berichtje met ons Transocean boekingsnummer (hadden we niet van Kras ontvangen), en de mededeling dat we daarmee en met onze achternaam konden inloggen op de Transocean website om onze boeking bij hen direct te bekijken. Woohoo! We gingen gelijk kijken, en zagen dat we al een hutnummer toegewezen hebben – hut 482, aan bakboord achterin het schip. “Helaas” geen suite dit keer, maar ons upgrade-geluk mag onderhand wel een beetje op zijn, na vorig jaar 4 maanden in een suite gezeten te hebben! Het gaat nu wel gelijk leven, natuurlijk, en ondertussen zijn we stiekem ook al aan het aftellen…
We hebben gelijk onze Amerikaanse reisgenoten op de hoogte gebracht, en die hebben de volgende dag hetzelfde gedaan – ook zij weten nu hun hutnummer, leuk – schuin tegenover die van ons, een binnenhut. Op de Transocean website kunnen we ook op enig moment als het goed is online onze excursies gaan selecteren en boeken. Hans heeft ook alle aanvullende informatie ingevuld online die Transocean nog niet had van ons, inclusief het verzoek om de eerste zitting bij het diner aan een tafeltje voor 4 met onze Amerikaanse reisgenoten.
En dan Mozambique. We zijn nu onderhand al enkele weken aan het piekeren over Mozambique. We moeten voor een aantal landen visa hebben. Australië en Nieuw-Zeeland zijn e-visa, die moeten van tevoren online aangevraagd worden, dat is allemaal redelijk rechttoe-rechtaan. Landen als Kaap Verdië kunnen we ter plekke een visum voor kopen maar is niet eens nodig als je een excursie boekt schijnbaar. Maar Mozambique… In principe, weten we ook uit ervaring, kun je in elk Zuidelijk Afrikaans land waar dat nodig is op de landsgrens een visum kopen. Soms duur, soms heel duur. Maar Mozambique verandert lijkt het om de dag van beleid, en voert dat dan ook nog eens niet consequent uit (TIA, This Is Africa…).
Als je gaat googlen op cruiseschepen en Mozambique visum krijg je allerlei verhalen; van heel eenvoudig ter plekke gekocht van een douanebeambte die aan boord komt, tot passagiers die uren in de rij moeten staan of aan land geweigerd worden omdat ze geen visum van te voren hadden gekocht, tot een compleet schip dat omgedraaid is en Mozambique volledig overgeslagen heeft omdat de douanebeambten zo moeilijk deden – dat laatste tot grote woede van de lokale bevolking die daarmee een hoop inkomsten door de neus geboord werden!
Pfffff. En Transocean en Kras zijn ook niet duidelijk in hun informatie, maar zeggen wel dat je alle benodigde visa van tevoren voor je aan boord komt geregeld moet hebben, anders kan je de toegang tot het schip geweigerd worden! (gezien de rompslomp die de afgelopen jaren in Mozambique heeft plaatsgevonden wat dit betreft, misschien wel te begrijpen) Dus we zijn eens zo goed en zo kwaad als het ging gaan uitzoeken hoe dat dan zit met Mozambique. Om te beginnen kost een visum ter plekke 50 dollar en van tevoren aangevraagd 100 dollar (los van bijkomende kosten). Dat is al leuk, maar we kwamen er ook achter dat het visum na uitgifte maar 3 maanden geldig zou zijn! En we komen pas na ruim 90 dagen in Mozambique… Dus dat werkt niet! Dus ik denk dat we van de week maar weer een mailtje in Hans zijn beste Duitse moeten schrijven naar Transocean hoe ze dat precies gedacht hadden – want je moet je paspoort opsturen en de aanvraag moet dus minimaal 2 weken voor vertrek aangevraagd worden, anders zitten we zelfs nog zonder paspoort…
Dag -90: Maandag 16 september 2019: Kunnen we nog reizen?
Ik heb vanmiddag en vanavond op de Spoedeisende Hulp gezeten, een longembolie. Trombose zit schijnbaar in de familie, ik heb ongemerkt een trombosebeen gehad omdat het niet voldeed aan de geijkte symptomen, maar de longembolie die erachter aan kwam was volgens het boekje. Viel mee gelukkig en we waren er op tijd bij, maar wat was onze eerste vraag op de SEH en de volgende ochtend bij de huisarts? “Kunnen we nog reizen?” JA, was gelukkig het antwoord (vermoedelijk hadden we het toch gedaan als het antwoord nee was geweest…). Ik moet alleen zorgen dat ik mijn bloedverdunners altijd bij heb en vooral meer gaan bewegen in vliegtuigen en tijdens lange autoritten. Grrrrrr, en ik blijf het liefst zitten tot we er zijn! Ach ja… Gelukkig gaan we nu met een schip weg dus daar kunnen we net zo veel of weinig bewegen (trappen, lift) als we zelf willen en, mocht mijn conditie dan nog niet helemaal terug zijn, als ik tegen die tijd in staat toe ben! (Want ik voel me op het moment net een slappe vaatdoek en dat zal nog maanden het geval zijn)
Dag -82: Dinsdag 24 september 2019: Columbus Club en Mozambique
Na wat heen en weer mailen en zelfs bellen met Kras, en mailen rechtstreeks met Transocean, is het dan eindelijk gelukt om duidelijkheid te krijgen over het Duitse loyalty-programma. We hebben onszelf nu opgegeven voor de Duitse Columbus Club, omdat je daarmee 5% korting krijgt op excursies – maar er was wat verwarring toen de communicatie nog via Kras liep, omdat Transocean in hun correspondentie aangaf dat je in principe 2 jaar lidmaatschap moet betalen (want reis vertrekt in 2019 en komt terug in 2020), maar ze uit coulance voor de verwarring over het Engelse en het Duitse programma (leken hetzelfde, bleken aparte programma’s te zijn) ons een jaar gratis geven. Toen Hans eenmaal rechtstreeks met Transocean in het Duits ging schrijven ging het opeens een stuk vlotter, en was het al gauw geregeld en het lidmaatschap betaald voor één jaar (de Engelse is gratis, maar daar moet je harder sparen voor je echt wezenlijke voordeeltjes krijgt). Mooi!
Dat was gisteren, en vandaag, na al verschillende keren de vraag gesteld te hebben over het Mozambique visum aan Kras, aan Transocean via Kras, en zelfs aan de Mozambikaanse ambassade in Brussel, kregen we opeens uit het niets een mailtje van Kras dat ze het nagevraagd hebben en we inderdaad ter plekke een visum kunnen kopen in Mozambique. Oef, een pak van ons hart dat daar eindelijk ook duidelijkheid over is! En dat we gedekt zijn mocht het anders blijken.
Dag -76: Maandag 30 september 2019: Mozambique
Eindelijk is ook de website van Kras zelf bijgewerkt met betrekking tot het Mozambique visum: het is nu echt officieel en een grote opluchting dat we ons daar niet meer druk om hoeven te maken. Dit staat er nu letterlijk:
“Voorafgaand aan uw cruise kunt u een visum met een enkele inreis voor Mozambique aanvragen. Dit toeristenvisum is voor een maximaal toegestane verblijfsduur van dertig dagen. Het visum kun u bijvoorbeeld aanvragen via onze partner VisumCentrale. Dit kan eenvoudig via VisumCentrale. Het is ook mogelijk om bij aankomst in de haven van Mozambique een visum te verkrijgen. De prijs hiervoor zal worden toegevoegd aan uw boordrekening.”
Vóór vertrek
De verdere weken en maanden voor vertrek zijn besteed aan het langzaam werken naar de reis toe. Ik ben gelijk na de diagnose van de longembolie de volgende dag thuis achter mijn werklaptop gekropen (tja, ik voelde me niet ziek, alleen heel moe, het was net het hoogtepunt van het project, ik zag er vreselijk tegenop om gedwongen thuis te zitten met ‘niets” te doen en dacht me zo nog nuttig te kunnen maken) en heb nog tot eind oktober thuisgewerkt met dutjes tussendoor om de dag door te komen. Ook probeerde ik ondertussen ook nog eens wat te revalideren door overdag wandelingetjes te maken en rustig op de hometrainer te trappen. Op gegeven moment besefte ik me echter dat ik hiermee allemaal niet beter werd, en het zelfs achteruit begon te gaan, dus per eind oktober moest ik mezelf ziekmelden en heb ik verder thuis gezeten en ook gestopt met dat soort geforceerde revalidatie. Nu was het leren en accepteren om als een bejaarde zo rustig mogelijk de dag door te komen en als het te veel werd, stoppen en rusten. Het ging en gaat traag maar op zich gaat het heel langzaamaan beter en kan ik steeds meer op een dag – gelukkig maar, en gelukkig maar dat we een cruise geboekt hadden want iedere andere vorm van reis was gewoon echt te zwaar geweest voor mij en hadden we moeten annuleren!
Naarmate de vertrek dag dichterbij kwam bevestigde onze vaste taxichauffeur dat hij wel de ritten wilde maken van thuis naar Hamburg en terug vanuit Bremerhaven, voor de door ons voorgestelde prijs – heel erg fijn, zeker nu met de longembolie, want zo konden we voor praktisch dezelfde prijs als taxi/vliegen/taxi vóór de deur instappen en bij het schip uitstappen, een stuk minder gedoe!
We hebben nog zo veel mogelijk iedere week geknuffeld met ons vrolijke lieve tweede kleinkind, het viel ons nu namelijk nog zwaarder dan anders om haar thuis te moeten laten. De angst dat ook haar iets overkomt is uiteraard altijd aanwezig maar ook begrijpelijk. Hans zijn dochter beloofde ons onderweg regelmatig foto’s en filmpjes te sturen gelukkig, zodat we haar niet te veel hoeven te missen!
Ik ben steeds bezig geweest met aan ons routeboek werken, en zo’n 8 weken voor vertrek kwamen de excursies online bij Transocean en hebben we een paar weken besteed aan excursies uitzoeken die we wilde doen. Het is zoals altijd veel geld maar als we eens een keer een excursie probeerde te vinden buiten het schip om, waren de prijzen van de excursies zoals via het schip geboden heel schappelijk en soms zelfs iets goedkoper dan als je ze zelf regelt. We hebben wel de soort excursies aangepast aan mijn gezondheid, en ook ons routeboek aangepast. Zo doen we nu geen 2 uur durende stadswandelingen en gaan we ook niet meer zoals vorige keer in Singapore zelf 11 km lopen… Dat lukt helaas gewoon nog niet. Wel hebben we een aantal snorkelexcursies in Frans-Polynesië geselecteerd, waarbij ik accepteer dat ik waarschijnlijk niet meer zo veel rond zal zwemmen in eventuele zware stroming als vorige keer, maar eerder bij het trapje blijf of aan een touw achter het bootje blijf hangen. Maar we zien wel, tenslotte zijn we dan ook weer wat verder in de tijd!
Een paar weken voor vertrek regelde we onze Australië en Nieuw-Zeeland visa online – die van Australië waren gratis, die van Nieuw-Zeeland kostte niet zo heel veel alleen je moest ook per persoon zo’n 30 NZ-dollar aan toeristenbelasting betalen, waardoor het geheel ons ongeveer 55 euro kostte. Maar goed, dat was allemaal geregeld en we hadden mailtjes en printscreens die bewezen dat we het Mozambique visum echt niet van tevoren hoefde te regelen. Hopelijk zou het niet te veel gedoe worden in Hamburg bij het inchecken.
Ondertussen konden we zien op Marinetraffic.com dat ons schip de MS Astor in Amsterdam lag, OP de kade, waar ze zo’n 2-3 weken gelegen heeft tot vlak voor vertrek op 12 december, richting Antwerpen voor ze richting Hamburg zou varen. In revisie dus, een algehele check voor ze aan de wereldreis begon zeker? Eigenlijk wel een lekker idee dat ze d'r eventjes naar de garage gebracht hebben voor ze aan zo’n grote reis begonnen!
De kasten, koelkast en diepvries werden geleidelijk aan steeds leger, totdat we de laatste twee weken voor vertrek precies in kaart gebracht hadden wat we wanneer gingen eten en alleen nog maar precies genoeg bederfelijk eten kochten voor die specifieke maaltijden, zodat we zonder iets weg te hoeven gooien met alles mooi leeg konden vertrekken. De vrijdag voor vertrek aten we gezellig bij Hans zijn zus nog een laatste keer verse zelfgemaakte frietjes, heerlijk, en de zaterdag voor vertrek haalde Hans Chinees zodat we alleen nog maar een klein beetje afwas zouden hebben! Voor de rit op zondag zelf had hij broodjes bij de supermarkt gehaald en een netje mandarijntjes, en een net sinaasappels voor mee aan boord.
Inpakken, ook altijd zo’n klus. We zijn redelijk ervaren en hebben veelgebruikte reisspullen standaard klaarliggen in een kast. Maar net zoals de vorige wereldcruise, wat moet je toch allemaal wel niet meenemen op zo’n 4-maanden lange reis die vertrekt in de winter en de tropen ingaat? Met formele gala-avonden en actieve buiten-excursies? Pfffff. We hebben IETS geleerd van de vorige keer en namen dit keer dus geen 3 colbertjes en 4 paar hoge hakken mee (lopen sowieso niet zo geweldig met een steunkous…), maar ja, uiteindelijk werden het toch weer 4 koffers en tassen… Toegegeven, ter waarde van één tas zat vol met 16 zakken limonadepoeder, 6 pakken koffie-cups, 12 pakjes dropjes, 2 pakjes mini-marsjes, 3 repen chocola (eentje was al voor vertrek gesneuveld anders waren het er 4 geweest), en een groot pak sultana-koekjes, plus ook nog eens genoeg toiletartikelen voor 4 maanden, maar toch… Oh ja en het net sinaasappels natuurlijk. Maar ja, voor de rest wil je dus niet te veel meenemen. We hebben een zo klein mogelijke selectie aan kleren gemaakt voor alle gelegenheden, en zo’n beetje al onze sokken en ondergoed mee, want we hebben nu helaas geen upgrade naar een suite met bijbehorende gratis was-service, dus zullen zelf onze was moeten doen!
)
)
Omdat ik nu eenmaal heel weinig energie heb op een dag en snel moe word, en we verwachtte dat de reis naar Hamburg al vermoeiend genoeg zou zijn, besloten we ruim op tijd in te pakken. Dus we hadden de kleren al op woensdagavond de 11e al uitgezocht, en donderdag zijn we samen ’s middags begonnen met in te pakken. Na 2 uur moest ik stoppen om te rusten, en ’s avonds na het eten was het nog een uurtje of zo doorgaan en toen was alles ingepakt. Een beetje rare beleving omdat we meestal kort van tevoren inpakken, maar nu wel fijn om de vrijdag en zaterdag gewoon rustig aan te kunnen doen!
Zaterdag hebben we overdag nog alles afgesloten, schoongemaakt en afgerond wat nodig was en al gedaan kon worden (laatste vaat draaien, plastic, papier en glas wegbrengen, de diepvries schoonmaken en ontdooien, de koelkast uit, de close-in boiler uitzetten, enz), nog wat laatste boodschapjes (het fruit en de broodjes, en een pot mayonaise voor frietje stoof als we terugkwamen, de pot stoofvlees staat al klaar in de kast), ’s avonds Chinees afhaal gehaald, en we gingen ’s avonds op tijd naar bed want morgen zou een vroege en lange dag zijn.