2019-2020: Eilanden, Kapen en Fjorden Wereldcruise

We zijn vanochtend om 7:30 opgestaan, enigszins groggy. We waren heel vroeg wakker geworden, waarschijnlijk vanwege het verzetten van de tijd, en onze buren (twee meiden die werken aan boord, eentje bij de receptie) hadden om 7 uur een wake-up call maar lagen schijnbaar zo diep in dromenland dat ze er niets van merkten. Er is rond 7 uur wel 3-4 keer gebeld via de telefoon, en op een gegeven moment werd zelfs op de deur gebonkt bij die meiden! Toen we door de gang liepen van onze hut was het nog uitgestorven, geen karretjes en maar hier en daar een steward – we vermoeden dat er gisteravond een kerstfeestje is geweest voor het personeel, en vanochtend daarom misschien een wat latere opstart.

Ook in het restaurant leek er wat minder personeel rond te lopen dan anders voor het ontbijt. Onze avond-ober was toevallig de ober voor het gedeelte waar wij nu gingen zitten en hij heeft al door dat ik graag thee drink want hij kwam iedere keer kijken of mijn kopje al leeg was om bij te vullen; kom maar op, graag! Ik zwaaide op gegeven moment al met mijn kopje toen hij weer aankwam, waarop hij moest lachen.

Na het ontbijt zijn we gelijk naar buiten gegaan; het gaf weer een klap toen we de deur naar buiten opendeden op dek 8, we zitten echt in de tropen! Qua temperatuur was het nog wel te doen in de schaduw, dus we hebben nog een tijdje gezeten op de dekstoelen (ik heb een keer zo’n 10 vliegende vissen uit het water zien springen naast het schip) tot we besloten terug naar de kamer te gaan, via een ommetje op dek 9; boven het schip hingen grote zwarte fregatvogels roerloos in de lucht – ze vlogen met ons mee, maar het leek alsof ze stil hingen omdat ze precies de snelheid van het schip aanhielden.

Het was net iets voor 9 uur toen we terug in de hut waren; er lag een brief op het bed, dat we vandaag rond 13:15 over de evenaar zou gaan, en dat het de volgende keer dat we over de evenaar ging gevierd zou worden, mét certificaat, maar dat er dit keer alleen een glaasje sekt te halen was in de Hansebar op dek 8.

Omdat we tussen 9 en 11 uur onze paspoorten moesten inleveren, hebben we de paspoorten, prikkenboekjes en onze map met papieren tevoorschijn gehaald en zijn gelijk naar receptie gegaan om de paspoorten af te geven. We waren net op tijd, er waren 2-3 mensen voor ons en toen wij aan de beurt waren was er al een hele rij achter ons gevormd! De receptiedame die ons hielp is niet de vrolijkste, nu nadat ze zich vanochtend verslapen had al helemaal niet, en ze nam onze paspoorten in (wij krijgen als bewijs een bonnetje), en vroeg naar de gele koorts prikken en visa voor Australië en Nieuw-Zeeland; heeft u die? Ja zeiden wij en ze vinkte de al reeds groene vakjes op haar overzichtje nog maar eens een keertje aan. En visa voor Mozambique? Ja die gaan we zoals we al aangegeven hebben en zoals daar ook staat ter plekke krijgen. Oké prima. En toen besloot ze dat ze ons misschien niet op onze blauwe ogen moest geloven, kunt u mij de prikken en visa laten zien? Ja natuurlijk zei ik en haalde onze prikkenboekjes tevoorschijn, maar nog voordat ik de juiste pagina gevonden had vond ze het al best, visa ook aub. Ondertussen kwam een oudere Duitse dame naar de balie en zwaaide met een paspoort naast ons “ik wil alleen mijn paspoort inleveren” – ja mevrouw, daar zijn we mee bezig, u kunt in de rij gaan staan! Goed zo!

Toen we klaar waren zijn we terug naar de hut gegaan, hebben we de papieren opgeborgen en de prikkenboekjes en bewijsjes voor de paspoorten in ons kluisje gelegd, en toen was het tijd voor een kopje koffie en thee en een stuk kerstchocolade. Rond 11 uur kon Hans zijn ogen niet meer openhouden, het was ook wel warm en de luchtinstallatie kreeg de boel niet echt koel – dus Hans heeft lekker een dutje gedaan tot het 12 uur was. Vóór we gingen lunchen heb ik de Garmin aangezet, want ergens na 13 uur zouden we over de evenaar gaan.

Toen we rond 13:15 terug waren van de lunch hadden we nog een klein eindje te gaan tot de evenaar, en werd het aangekondigd via de intercom dat het op het punt stond te gebeuren. Op het moment dat het zo ver was, rond 13:30, werd er via de intercom afgeteld en blies het schip zijn hoorn; leuk! Dat soort dingen werden op de Columbus niet gedaan.

Ik ben daarna een dutje gaan doen en Hans maakte me iets voor 14:30 wakker zodat we naar de lezing konden gaan; het ging over de MS Bremen dit keer, en het valt ons iedere keer op dat de Tweede Wereldoorlog nooit bij naam en toenaam genoemd wordt, maar er meer in algemeenheden over gesproken wordt; nu ook weer, op gegeven moment was er een cruiseschip met Joodse passagiers aan boord, en “een deel overleefde de catastrofe niet”. Wel is deze lezinggever heel goed, met toepasselijke filmpjes en muziek voor het begin (nu leuke beelden over de jaren 20) zodat mensen iets hebben om naar te kijken terwijl ze wachten, en hij komt terug op eerdere lezingen (hij noemde “onze Nederlandse vrienden” als zijnde die hem uitgelegd hadden dat je de lengtegraden eigenlijk als leek alleen op de evenaar kon begrijpen, en dat je alles daarboven gewoon als hocus pocus moet zien), biedt lijsten van boeken die hij misschien interessant acht aan, netjes de afbeeldingen van de kaften voor je geprint in kleur, zijn lezingen zitten goed in elkaar, en hij sluit zijn lezingen ook steeds af met een filmpje of fotoreeks. Nu in het kader van Kerst met een mooie Amerika’s got Talent vertolking van Hallelujah.

Na de lezing zijn we nog even voorop dek gaan uitwaaien, tot er een yogaklasje de zon kwam aanbidden (in de schaduw van de reling weliswaar, we werd verzocht om op te schuiven zodat ze er allemaal bij zouden passen). De fregatvogels vlogen nog steeds met ons mee, en later terug in de hut zagen we er af en toe eentje langs ons raam scheren, net als een paar witte albatros-achtige vogels!

’s Middags werd er duidelijk en zichtbaar geworsteld om het overzicht van de route op tv goed te krijgen; daar is al sinds vanochtend iets niet helemaal goed; vanochtend ontbrak de triplog, dus kon je wel de pijl zien van waar we waren, maar niet de afgelegde route van de afgelopen uren, op gegeven moment ging het programma ons ergens midden in Afrika plaatsen met een hele andere koers, en toen viel het helemaal uit. Tegen deze tijd ging iemand aan de andere kant zitten zoeken en knutselen om het probleem te vinden, terwijl wij live mee konden kijken; programma afsluiten en opnieuw opstarten, settings nalopen, connecties checken, en uiteindelijk overduidelijk ten einde raad heel de computer waar het programma op loopt opnieuw opstarten – maar ja, toen bleek het wachtwoord om terug in de computer te komen niet te kloppen… Omdat wij dit kanaal heel de dag als een soort behang aan hebben staan, konden we alle worstelingen volgen!

Toen wij ’s avonds gingen eten was het nog altijd niet opgelost, maar toen we rond 19:30 terug in onze hut waren stond de tv als vanouds netjes weer op onze route, ze hebben dus eindelijk het juiste wachtwoord gevonden en het probleem kunnen oplossen, gelukkig maar! Weliswaar wordt de kaart van de route niet meer ingezoomd en is het drie keer dezelfde schaal kaart achter elkaar, maar we klagen niet… Tijdens het eten begon er buiten in de schemer wat regenwolken te vormen in de verte, en we merken al heel de dag dat de zee wat ruwer is – niets vergeleken met het begin van de reis, maar toch wel iets ruwer dan de paar rustige dagen van de laatste tijd.

In het programma voor morgen staat dat we voor de lunch een barbecue krijgen, en dat het avondprogramma in de bars ingekort is omdat het kerstfeest voor het personeel morgenavond is. Dan hebben onze buurmeiden gisteren gewoon zomaar gefeest (ze waren gisteravond namelijk ook erg laat terug thuis, en niet zo heel zachtzinnig – zelfs Reba en Helmut, tegenover hun op de gang, hadden ze gehoord) en zullen ze overmorgen-ochtend ook weer moeite hebben met opstaan zeker!

We hebben vanavond allebei geworsteld om wakker te blijven tot een “geschikt” moment om naar bed te gaan, we waren zo moe! Waarschijnlijk vanwege het verzetten van de klok, ik had bij wijze van spreken al om 21 uur kunnen gaan slapen en Hans heeft met heel veel moeite gevochten tegen de slaap tot we het rond 22:30 opgaven en besloten dat dat een mooie tijd was om naar bed te gaan.

Dag 13: vrijdag 27 december 2019: op zee, 644 km gevaren

We waren vanochtend vroeg wakker, al om 6 uur – het tijdsverschil voel je toch behoorlijk; ’s avonds zijn we al vroeg moe en ’s ochtends zijn we al vroeg wakker. Scheelt ook dat de zon al vanaf 6 uur vanochtend schel naar binnen scheen – we hebben gelijk bij het opstaan de luxaflex en daaroverheen de gordijntjes dichtgedaan om de ergste zon en warmte buiten te houden. Wat dat betreft zal het lekker zijn als we rond de punt van Zuid-Amerika zijn en de koers wijzigt naar een noordelijke en later westelijke koers – dan ligt onze hut in ieder geval niet meer zo ’s ochtends vroeg vol in de zon (waarschijnlijk dan weer wel ’s middags, ach ja)! Wel zal het ook even afzien worden naarmate we verder zuidelijk zakken, aangezien het nu zomer is in het Zuidelijk Halfrond en dus waarschijnlijk rondom Ushuaia lang en vroeg licht – en onze gordijnen zijn allesbehalve verduisterend; een dunne lichtgele en oranje stof waar de zon zo doorheen kan schijnen.

Vanochtend vroeg was het overzicht van de boordrekening al onder de deur geschoven; netjes dicht-geniet zoals dit soort meer persoonlijke berichten altijd zijn – een algemene brief zoals over de evenaar wordt niet dicht-geniet. We hebben het nagelopen en het lijkt te kloppen, het is alleen weer zo’n raar overzicht waarbij al onze excursies voor de rest van de reis er ook al opstaan, wat behoorlijk verwarrend is. De 50 euro boordtegoed voor mijn kroonjaar staat netjes op de rekening, en het lijkt er ook op dat we de 5% korting op de excursies gekregen hebben die ons beloofd was toen we lid werden van de Duitse Club Columbus, alleen dat wordt dan niet apart genoemd; ik zou denken dat je dat er ook op zet zodat mensen bewust zien dat je ze korting geeft. Maar goed, alles lijkt tot op heden in ieder geval te kloppen!

We hebben het volgehouden tot 7:30 en zijn toen zoals steeds opgestaan om te gaan ontbijten. Het viel me op de Columbus al op, en hier ook, dus het is niet zozeer een “Engels” ding als wel een cruiser-ding; om shirts/petjes/tassen van de meest exotische plekken te dragen aan boord en aan land. Het liefst van de vorige keer dat je ergens geweest bent; zo draagt er nu iemand aan boord een kleurrijk Brazilië shirt, want daar zijn we overmorgen. En droegen wel 3 mannen in onze bus op Kaapverdië een petje of hoed met Cabo Verde erop – die hebben ze echt niet gekocht in die 100 meter dat wij nu dit keer van het schip naar de bus gelopen zijn. En vanochtend zag ik iemand met een shirt van een of ander afgelegen eiland bij Australië lopen; het is dus een soort van cruise-mode om al je eerder verworven (en qua bestemming geschikte) draagbare souvenirs mee te nemen op een cruise en als je het helemaal goed wilt doen, te dragen op de daarbij horende etappe van de reis. Pfffff! Wat een organisatietalent moeten sommige mensen dan wel niet hebben…

Na het ontbijt zijn we gelijk naar dek 8 gegaan om daar even te staan tussen de reddingsboten – als we ons hoofd buiten de reling staken vloog hele fijne spray tegen ons gezicht, terwijl de zee niet eens zo heel ruig is. Toen zijn we op dek 7 op de promenade gaan zitten; dat is zo ’s ochtends een uurtje heel fijn om te doen, ben je toch even buiten maar zonder in de volle zon te zitten, want de promenade is sowieso beschermd door de reddingsboten die op dek 8 erboven hangen, en aan de stuurboordkant nu ’s ochtends nog in de schaduw. Alleen we merken dat ook hier, aan de minder aantrekkelijke kant, al dekstoelen ’s ochtends voor men gaat ontbijten voor de rest van de dag geclaimd worden met handdoeken… dat is echt iets ergs! Gelukkig lijkt het tot op heden nog wel mee te vallen, maar met het steeds betere weer zal het ook wel steeds erger worden ben ik bang.

Rond 8:45 zijn we nog even via dek 9 naar boven naar voren gegaan om uit te waaien; de zon scheen al maar het was wel even uit te houden, en de ongeveer 10-15 grote zeevogels (fregatvogels en grote zeevogels die eigenlijk nog het meest lijken op de “boobies” van de Galapagos) die voor, boven en naast het schip vlogen waren mooi om te zien! Ze doken soms vóór het schip naar de golven toe, scheerde dan weer omhoog om naast het schip te hangen, vlogen elkaar soms in de veren en hingen dan weer ogenschijnlijk roerloos in de lucht. Heel mooi!

Toen we uitgewaaid waren zijn we terug naar de hut gegaan om te rusten en een kopje thee en koffie te nemen met het laatste restje kerstchocolade. Het route-kanaal op tv doet het inmiddels weer helemaal goed, gelukkig, dus we kunnen weer de weerkaartjes en de route volgen. Je krijgt steeds golfhoogte, windkracht en luchtdruk voor vandaag, dan weer een reeks van de route steeds verder ingezoomd, en dan de golfhoogte, windkracht en luchtdruk voor morgen. Toen we gisteren over de evenaar waren hebben ze de weerkaartjes van het Noordelijk Halfrond vervangen met die van het Zuidelijk Halfrond (kort daarna is de ellende begonnen…). Nu vandaag na al het gedoe van gisteren hebben we als bonus ook nog een overzicht van de hele wereldkaart met de wolkenvorming erop. Het staat aan van vóór dat we opstaan totdat we naar bed gaan!

Vandaag zou er voor de lunch een barbecue zijn achter op dek 7 bij het terras van het buffetrestaurant, met entertainment achter op dek 8 bij de Hansebar. Dus wij zijn om 12 uur met onze petjes bij naar boven gegaan naar dek 7. Omdat het achterdek van de Astor niet zo heel erg groot is (het zwembad neemt ook veel plek in), was het buffetrestaurant gewoon open en operationeel voor alles van vooraf tot toetje, maar het gebakken vlees en wat barbecue bijgerechten zoals sauzen, broodjes, salade gepofte aardappelen en maiskolven kon je buiten op dek krijgen. En ze hadden de terrasdeuren van het buffetrestaurant opengegooid zodat je gemakkelijk naar binnen kon stappen om iets extra’s te halen.

De barbecue was eenvoudig en op zich wel smaakvol, maar redelijk recht-toe-recht-aan – het viel ons al mee dat er geen zuurkool bij was overigens! We hebben een bordje gepakt en Helmut tikte ons aan; Reba had een plekje voor ons en hen bewaard, in de kostbare schaduw. We hebben lekker gezeten en gekletst – het was bloedheet, iets van 30 graden buiten, maar onder de tentdoeken die gespannen waren was het best te doen en er woei een stevige wind wat ook wat verkoeling gaf. En vele servetten en een enkel petje deed wegwaaien! De man wiens petje het was, was naar de reling gestapt om een van de zeevogels die met ons meevlogen te fotograferen, en floep, daar dreef zijn petje in het kielzog van het schip…

We zijn lang blijven zitten op de smalle bankjes, etend en kletsend. Naast ons zaten andere mensen, waarvan een man die schuin tegenover mij zat schijnbaar heel de tijd zwaar verontwaardigd aan het kijken was naar mij en naar Helmut. Geen idee wat hem bezielde; misschien vond hij dat er op een “Duits schip” geen andere talen gesproken mochten worden, aangezien wij viertjes gezellig in het Engels aan het kletsen waren. We trokken ons in ieder geval niets van hem aan; voor de rest was het gewoon gemoedelijk, ook het in de rij staan en eten pakken. Zo was het mogelijk voor een vrouw die alleen een bord met wat mayonaise wilde om even tussendoor te komen in plaats van in de rij te moeten gaan staan, en liet men een oudere dame die aan het spookrijden was in de rij en kriskras tussen iedereen door reikte naar alles ook maar begaan. Op de Columbus zouden beide gevallen met zware verontwaardiging en waarschijnlijk hoorbaar protest ontvangen zijn.

Hans en ik zijn rond 13:15 terug naar onze hut gegaan waar ik al gauw een dutje ben gaan doen terwijl Hans een film keek. Toen heeft hij rond 14:30 twee van zijn bloezen te weken gelegd (we kunnen steeds maar 2 kledingstukken wassen omdat de douche erg klein is en dus onze beschikbare waslijn erg kort!) en is uitgebreid en lang gaan douchen, en heb ik ondertussen nog een dutje gedaan en werd pas weer wakker toen hij rond 15:15 uit de douche kwam! Toen ben ik gaan douchen en heb de bloezen uitgespoeld en opgehangen.

We hebben de rest van de warme middag uitgedampt tot het tijd was om ons aan te kleden, en we om 18:30 “uit eten” gingen met Reba en Helmut, naar het Italiaanse “Toscane” specialiteitenrestaurantje. Hans en ik hadden om 17:30 alweer honger; misschien niet zo zeer echt honger als wel “scheepslag”, jetlag vanwege het steeds verzetten van de klok? We hebben in ieder geval weer erg lekker gegeten, vooral de basilicum-schuimsoep in een echt brood was heerlijk, en zaten rond het visgerecht gewoon al vol! Helaas was het toetje een espresso-mousse, wat zowel Hans als ik niet erg lekker vinden, maar voor de rest hebben we prima gegeten! Zodra het menu weer verandert boeken we beide restaurants weer!

Het was nog redelijk vroeg, rond 20 uur, dus Hans en ik zijn nog even naar dek 8 gegaan om uit te waaien. Voor het eerst zagen we een beetje een sterrenhemel, en nu is het dus fijn om aan boord van de Astor te zijn – die is zo weinig verlicht boven op dek 9, dat je redelijk goed de sterren kunt zien. De sterrenapp op mijn mobiel gaf de sterrenbeelden weer die we om ons heen zouden moeten zien; ik vind altijd dat de verzinners daarvan veel fantasie hadden, om schepen en krabben en soldaten in een handjevol sterren te kunnen zien! Het lukte zelfs om een redelijke foto in de richting van het sterrenbeeld Orion te kunnen nemen, en volgens de sterrenapp zou de Melkweg langzaam maar zeker naarmate we verder zuidelijk gingen zichtbaar moeten gaan worden; ik ben benieuwd of we die zullen kunnen zien!

Terug in de kamer hebben we de rest van de avond nog wat gecomputerd en spelletjes gespeeld. Om 21:15 had ik dorst maar geen zin om thee te zetten dus ben ik naar dek 7 gegaan om voor ons allebei in het buffetrestaurant bij het koffie- en theestation wat thee te halen. Is eigenlijk ook zo gepiept, maar je moet er de deur voor uit. Wel is het heerlijk dat er niet zo veel mensen aan boord zijn, dat merk je nu ook; ik kwam bijna niemand tegen onderweg naar boven en terug naar beneden.

De klok moet weer een uur terug, 4 uur tijdsverschil met Nederland nu, en ik kon mijn mobiel vanavond op Rio de Janeiro zetten. We zijn opgebleven tot een uur of 23 oude tijd, in een poging om niet al te vroeg te gaan slapen. Volgens het dagprogramma moeten we morgen meedoen aan een verplichte veiligheidsoefening die iedere 14 dagen plaats zal vinden – we weten redelijk zeker dat dat nooit hoefde voor de passagiers op de Columbus!

Dag 14: zaterdag 28 december 2019: op zee, 618 km gevaren

Na een onrustige nacht vol rare dromen voor ons allebei werden we klokslag 5 uur wakker vanochtend; dat verzetten van de tijd natuurlijk, en ook een net opkomende zon vol in ons raam. Pfffff! Dat gaat vast nog even erger worden de komende weken! We hebben gelijk de luxaflex naar beneden gedaan om de ergste zon buiten te houden. Het lukte uiteindelijk om weer even in slaap te komen en rond 7:45 stonden we behoorlijk groggy op om te gaan ontbijten. Het restaurant zat best vol, wij waren natuurlijk wat later en waarschijnlijk hadden anderen ook last gehad van de veranderde tijd. Ook waren er wat minder obers dan anders en werd het buffet niet zo strak bijgevuld als anders; het personeelsfeest is gisteravond geweest, en de klok is verzet, dus ongetwijfeld dat er vanochtend bij leiding en personeel ook wat wattige hoofden rondliepen! Overigens lopen de officieren en het management van het hotel en restaurant nu sinds gisteren in hun “tropen-uniform”, een spierwit uniform – en het barpersoneel draagt nu Hawaii-shirts.

Toen we uitgegeten waren zijn we naar boven gegaan naar dek 9 om even een rondje te lopen en raakte aan de praat met de oudere Nederlandse dame die boven op dek stond te kijken naar de zee. Zij had ook wat meer moeite om contact te leggen met de Duitsers hier aan boord dan met de Engelsen/Australiërs aan boord van de Columbus; wij merken het ook in de dagelijkse omgang, hoewel het tijdens de excursie op zich wel enigszins ging, en we zelfs Engels konden praten met een of twee. Maar de meerderheid lijkt te schrikken of zelfs dus verontwaardigd te kijken als er iets anders dan Duits in hun omgeving gesproken wordt, en “durft” dan al niet meer dichterbij te komen lijkt het. Ach ja, we zijn pas 14 dagen weg en zitten nog ruim 100 dagen met elkaar opgescheept, dus wie weet! In de verte waren een paar regenbuien zichtbaar en de zee was mooi glad. Het zonnetje kwam tevoorschijn terwijl we stonden te praten, en het zweet liep gewoon van mijn benen af, zo warm en benauwd was het al! Hans had zijn hand op de reling gelegd en die zat toen gelijk onder het zout, en ik proefde later in de hut ook zout op mijn huid.

Na 9 uur zijn we terug naar beneden gegaan om even te rusten in de hut, voor we weer aan de bak moesten. Vandaag moeten we namelijk een veiligheidsoefening doen, die om de 14 dagen herhaald zal gaan worden; om 10:15 klinkt het sein, en dat zal ongetwijfeld een tijdje duren voor het allemaal klaar is, pfffff. En dan is er om 11:30 weer een lezing waar we heen willen, om 12 uur eten, en om 15:45 moeten we alvast ons busnummer voor de excursie van morgenochtend halen. En dan om 18 uur weer eten, het is een drukke dag vandaag!

Stipt om 10:15 klonk het via de intercom vanuit de brug dat er brand was (“for exercise purposes only”), voorin het schip bij een van de passagiershutten, het teken voor de brandweermannen om aan de slag te gaan. 5 minuten later werd er aangekondigd dat de brand niet onder controle gekregen kon worden, en men naar de verzamelstations moest gaan, samen met een waarschuwingstoon. Dus wij met onze reddingsvesten naar ons verzamelstation, in het buffetrestaurant op dek 7. Helaas moet dat met de trap, maar gelukkig ging het de drie trappen opgaan al beter dan 2 weken geleden. Een en ander stropte voor de ingang naar het buffetrestaurant, en we hebben daar zo’n 5-10 minuten gestaan voor we naar binnen konden en onze namen afgestreept werden om te kijken of iedereen present was. Eenmaal in het buffetrestaurant moesten we nog eens zo’n 10 minuten wachten en ondertussen de reddingsvesten aandoen en oefenen met onze armen voor op het reddingsvest houdend en de neus dichthoudend – voor als we overboord moesten springen. Tegen de tijd dat we onderhand toch al echt aan het zinken waren mochten we dan eindelijk naar buiten om op de promenade te verzamelen onder de reddingsboten, en nadat iedereen daar nog een tijdje in de zon had gestaan (volgende keer dus petjes mee), beëindigde de kapitein voor ons passagiers de oefening, de bemanning moest nog even blijven. We waren tegen 10:50 terug in de hut, dat was al met al dus nog zelfs wel meegevallen, een dik half uur.

We konden even rusten en toen was het om 11:30 naar de Astor Lounge voor de lezing, over het einde van vele markante cruiseschepen van weleer. Sommige zijn gezonken, soms met ongelofelijk noodlottige ongelukken, zoals twee cruiseschepen die in de jaren 50 op de Atlantische Ocean op elkaar botste in de mist omdat ze allebei dezelfde kant op uitweken toen ze elkaar kort van tevoren in het vizier kregen; naderhand is radar in opkomst gekomen en tot die tijd hield men gescheiden routes aan voor heen- en terugvaart naar Amerika. Anderen zijn nog altijd in bedrijf, zoals de Marco Polo en de Astoria van de Engelse tak van deze rederij, CMV, beide inmiddels bejaarde dames van 60 en zelfs 70 jaar oud, en al meerdere keren hernoemd en verbouwd. Weer anderen zijn enigszins roemloos naar de schroot gestuurd aan het einde van hun leven, een triest roestig einde voor vaak toch wel statige en mooie schepen. Daarbij liet hij een filmpje zien van één schip die haar laatste reis naar de schroothoop met een letterlijke klapper afsloot; al fier toeterend en met stevige vaart recht op het schuin oplopende strand afvarend om zichzelf in volle vaart aan de grond te zetten! Wat een spectaculair filmpje, je kreeg er gewoon kippenvel van! En enkele schepen zijn op andere manieren in gebruik genomen, zoals het schip de Queen Mary dat een hotel geworden is, de Queen Elisabeth 2 die door Dubai gekocht is, en de USS United States die in 1969 al uit bedrijf is genomen en langzaam wegroest in een ligplaats in Philadelphia terwijl er nog altijd gedubd wordt en geld wordt ingezameld om er iets mee te kunnen doen, al was het maar een nieuwe verfbeurt te geven tegen de roest! De lezinggever had een beetje pech met de lastige tijd, zo vlak voor de lunch, en helemaal omdat het gecombineerde weerpraatje van de kapitein en het dagprogramma-praatje van de cruisedirectrice om 12 uur alles overstemt en vandaag ook nog eens 10 minuten duurde! Maar uiteindelijk heeft hij zijn verhaal kunnen afronden en konden wij rond 12:15 naar het restaurant.

Reba en Helmut maakte zich al zorgen waar we bleven en hadden plek aan tafel vrijgehouden voor ons; we hebben lekker gegeten, echte Engelse fish & chips (zelfs met geprakte erwtjes en al) met een lekker korstje. We hebben lang nagetafeld, tot wel 13:30 maar waren niet de laatste die weggingen, want er was vandaag een lunch geweest voor de singles aan boord, en daarvan zat zelfs nog een tafel vol na te tafelen! Letterlijk het halve restaurant moest voor ze gereserveerd worden, dat betekent dat er minimaal 100 singles aan boord zijn (die meededen aan de lunch). Ongelofelijk! Na de lunch zijn we nog even gaan internetten, veel was er niet echt gebeurd online maar we kregen een leuke foto binnen van ons kleinkind met een tevreden groene toet, haar eerste kerstmaaltijd was haar goed bevallen zo te zien! En nog wat geappt met iemand en wat mailtjes – maar de verbinding blijft slecht, zo konden we zelf geen foto versturen en nog altijd geen mails wegdoen. Rond 14 uur waren we terug in de hut en was het tijd om te rusten, pfffff.

Ik heb een stevig dutje gedaan tot iets na 15 uur, en we besloten om rond 15:30 alvast naar de Astor Lounge te gaan voor de excursies, misschien pikte we nog iets mee van de lezing zelf. De lezing over de excursies was al afgelopen en er stond een rij vanaf het begin van de lounge tot aan het podium; slim bedacht om ons de dag van tevoren alvast de busnummers op te laten halen, maar niet helemaal uitgedacht hoe dat in zijn werking zou gaan dus, zo te zien! Er was namelijk maar één dame van het excursiekantoortje bezig stickers uit te delen, maar omdat er verschillende excursies zijn moest ze constant wisselen van stickervel plus natuurlijk alles registeren. Hans zei al gelijk dat ik maar moest gaan zitten wachten terwijl hij in de rij bleef, en uiteindelijk kwam hij met onze stickers aangezet, gelukt!

Toen besloten we even naar boven naar buiten te gaan maar hadden geen petjes bij dus Hans stelde voor dat ik alvast naar boven ging met de lift, terwijl hij even naar de hut ging om de petjes op te halen en het fototoestel. In de lift had ik en later ook hij en ik samen een aparte interactie met een man die weliswaar Duits was, maar niet Duits wilde spreken en wél een gesprekje wilde voeren – dus dat ging in het Engels tot hij een woord niet meer wist, toen in het Frans, en toen bleek dat ik ook Spaans sprak ook nog eens in het Spaans. Pfffff ik was blij toen hij uitstapte, het duizelde me inmiddels welke taal we spraken!

We hebben even op dek gewandeld en gekeken naar wat op een olie-onderzoek-schip leek; een schip met een boortoren erop en erbij wat kleine bootjes op het water. Hiervoor was de Astor zelfs een beetje van koers veranderd. Terug binnen besloten we om naar de receptie te gaan op dek 5 en een Engelstalig krantje te halen, Reba had namelijk bij de lunch verteld dat je daar speciaal om moest vragen en dan printte ze het voor je uit. Inderdaad, geen enkel probleem! En omdat we van Reba en Helmut begrepen hadden dat het eigenlijk de bedoeling was geweest dat we twee keycords in onze welkomsttas gekregen hadden, in plaats van één, vroegen we gelijk ook daar naar. Dat moesten we in de boetiek vragen, was het antwoord. Dus nog even op naar de boetiek, maar die vroegen 6 euro voor zo’n ding, laat dan maar zitten, jammer dan!

Eindelijk waren we terug in de hut maar ik had dorst en het was inmiddels 16:15 dus ik ben naar het buffetrestaurant gegaan voor wat lekkers en twee mokken thee voor mij en Hans, en toen was het tijd om echt te rusten, nu hebben we niets meer vandaag, alleen nog het avondeten!

Het avondeten was weer gezellig en we zijn rond 19:30 terug naar onze hut gegaan, blij dat we de rest van de avond vrij hadden! De kamerstewards moeten de kamer twee keer per dag schoonmaken – grote schoonmaak ’s ochtends inclusief bedden opmaken en van het ene bed een bank maken, en dan ’s avonds tijdens het eten de tweede, kleinere schoonmaak waarbij even vluchtig nog de badkamer/wc en vloer gedaan wordt, de gordijnen dicht, en de bank en het echte bed geprepareerd worden voor de nacht. Vandaag waren de zwemvesten opgeborgen (die moeten wij laten liggen en worden door de stewards op de daarvoor bestemde plek voor ons opgeborgen, om onveilige situaties te vermijden) en de badkamer gedaan en Hans zijn bed, maar Hans zag gelijk bij binnenkomst dat mijn bed nog een bank was, oeps! Waarschijnlijk is het zo gedaan maar we hebben onze kamerstewardess toch maar even geroepen, ze was in de gang bezig, en in 2 tellen was de bank een bed geworden, netjes! Ze moest zei ze vandaag te veel aan haar dochtertje denken, dat is toch moeilijk voor die mensen, ze werken op dit soort schepen voor een beter leven thuis (en verdienen ook echt meer dan dat ze thuis zouden kunnen verdienen, plus hebben minder onkosten), maar ze zijn maanden aan een stuk weg van thuis en hun familie en eventuele (kleine) kinderen, en dat is zwaar!

’s Avonds heb ik het dagrugzakje gepakt en klaargezet voor morgenochtend, en een fles met kraanwater in de koelkast gelegd om morgen mee te nemen. Ik ben rond 20:45 nog even naar boven gegaan om wat thee te halen voor ons allebei, en de rest van de avond hebben we met spelletjes, computeren en filmkijken doorgebracht. We zijn om 22:30 moe in bed gekropen, nog altijd niet gewend aan het tijdsverschil!