)
We werden vanochtend weer rond 5 uur wakker, en besloten maar rond 6 uur op te staan omdat we langzaam de baai waar Salvador aan lag begonnen te benaderen. Om 6:30 kwam het loodsbootje zelfs vlak langs ons raam gevaren! We zijn voor het ontbijt eerst nog even naar boven naar buiten gegaan om te kijken hoe we de baai begonnen te naderen, maar we waren er nog een eindje vandaan dus zijn we rond 6:45 gaan ontbijten, en rond 7 uur stonden we alweer boven op dek te kijken terwijl we de stad langzaam benaderde.
)
)
)
)
)
)
)
)
Salvador de Bahia heeft schijnbaar 2,5 miljoen inwoners, en is daarmee de grootste Braziliaanse stad in dit gedeelte van Brazilië. Hoge glimmende weerspiegelende wolkenkrabbers wisselde elkaar af met lage rommelige favelas, sloppenwijken. Naarmate we dichterbij kwamen zag je meer structuur in de stad: de stad is op enkele hellingen en steile richels gebouwd aan de baai, dus er zijn trappen, hellingen en zelfs grote oude openbare liftgebouwen waarmee men zich van het ene niveau naar het andere kan verplaatsen. Er was duidelijk een nieuwer gedeelte waar de wolkenkrabbers en glas en metaal de overhand had, en het oudere lagere gedeelte waar wij naar toe manoeuvreerde tussen de vrachtschepen die in de baai voor anker lagen. Daar zag je de ene oude kerk na de andere, oude, vaak kleurrijke, gebouwtjes en in ieder vrij hoekje favelas gepropt.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We legde aan aan een lange kade waar al een enorm cruiseschip middenin lag; wij schoven in een gaatje ervoor, vlakbij de drukke kleurrijke ferry-pier vol bontgekleurde overdekte houten ferrybootjes en een lange rij mensen vóór het ferrygebouw, en eentje erna onder de grote schaduwrijke bomen terwijl ze voetje voor voetje op de een na de andere ferry schuifelde. Wat een drukte! De nieuwe bootjes legden aan naast de huidige, als die vol was schoof hij er tussenuit en schoven de nieuwe bootjes naar de kade om ook leeg en weer vol te lopen. Een drukke mierenhoop! En tussendoor voeren nog andere bootjes, op straat begonnen de taxi’s te verzamelen en begonnen straatverkopers hun waren uit te stallen en aan het hek van het haventerrein te hangen – ja, want na ons kwam nog een (groot) cruiseschip de haven in om achter de joekel in het midden aan te leggen, dus iedereen zag wel een goede zakendag voor zich met drie cruiseschepen in de haven!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 8 uur waren we aangelegd en zijn Hans en ik naar onze hut gegaan om nog heel even van de koelte te genieten voor we om 9 uur aan de excursie zouden beginnen. Om 8:45 hebben we onze spullen gepakt en onze bussticker braaf opgeplakt en zijn naar de Astor Lounge gegaan, de verzamelplek en -tijd voor onze excursie. Het gaat hier tot op heden wel een stuk georganiseerder dan op de Columbus lijkt het. Toen we naar de bus konden gaan liep Hans vast bij de uitgang, de magneetstrip van zijn kaart zou beschadigd zijn! Hoe kon dat nou, wij gebruiken die dingen eigenlijk nooit en ze liggen altijd in een la! Ik ging dus maar door naar buiten en Hans moest even naar receptie, waar het overigens razendsnel gepiept was om een nieuwe kaart te printen. Al gauw konden we dus naar de bussen.
)
)
)
)
)
Voor het andere schip waren een aantal muzikanten en dansers capoeira aan het dansen, en in de nette moderne cruise terminal zou je gratis wifi moeten kunnen krijgen maar daarvoor moest ik een emailadres invullen en allerlei vinkjes aan en uit zetten dus ik was al lopend aan het knutselen maar kreeg het niet voor elkaar voor we het gebouw uit waren. Dan maar straks! We hebben na de excursie namelijk nog een paar uur vrij voor het schip weer vertrekt, dus dan hebben we alle tijd om nog uitgebreid te internetten.
)
)
)
)
Eenmaal in de moderne bus met heerlijke airco (het was zo ’s ochtends vroeg alweer bijna 30 graden) vond ik een vrij toegankelijk netwerk dus ik probeerde het eens uit; wow, supersnelle wifi, wat een geluk! Ik dacht eerst nog dat het van een gebouw vlakbij was, maar het bleek van de bus zelf te zijn (het stond er, zo bleek later, met koeienletters op de zijkant van de bus dat er wifi aan boord was). We waren dus blij en konden alsnog alle kerstwensen, -filmpjes en -plaatjes binnenhalen van de afgelopen weken, en verder naar hartenlust alles bijwerken! Het blogbericht waar ik al een week mee aan het stoeien was geweest via scheepswifi ging nu gelijk bij het verbinden met het netwerk al weg – het lag dus echt aan de scheepswifi en de mail verzenden werd daar dus echt geblokkeerd.
)
De excursie was wel aardig maar niet spannend; een stadstour, maar wij doen zoiets omdat we van onszelf weten dat als er geen begraafplaatsen, oorlogsmonumenten, gekke dingen of natuurschoon binnen loopafstand is van onze aanlegplaats, we waarschijnlijk verder weinig tot niets doen. Wij gaan niet zo gauw door een stad wandelen om de toeristische highlights te bekijken, en op deze manier zien we ook daadwerkelijk iets van een stad!
Dus we hadden een aardige rondrit door een typische Zuid-Amerikaanse stad met kleurrijke gebouwen, instortende gebouwen, overwoekerde gebouwen, gloednieuwe gebouwen, overal tropische planten en bomen (vaak ook IN en OP de gebouwen, alles groeit hier als kool en vele gebouwen hadden planten en bomen in hun dakgoten en/of op het dak of in kieren in de muren en kozijnen), drukke straten vol toeterende auto’s, straatverkopers die dwars tussen de auto’s liepen en op de stoepen of in plantsoentjes of de middenberm hun waren en stalletjes opgezet hadden, bussen, taxi’s, vrachtwagens, handkarretjes, van alles. Aan de ene kant gemoedelijk, zonnig, vrolijk en relaxed, aan de andere kant een scherp donker onderrandje en sommige straten en wijken waarvan je weet dat je als buitenstaander beter niet in rond kunt lopen. Dit werd ook duidelijk door de enorme hoeveelheid (zwaar) bewapende politie die we echt overal zagen; tot op de tanden toe bewapend, vaak met zwaar geschut, en met extra losse magazijnen voor het grijpen, was het wel duidelijk dat de politie hier een conflictsituatie niet altijd met een goed gesprek kan oplossen!
En omdat het Brazilië is, ook nog eens een verbijsterende hoeveelheid vrouwen die gewoon door de stad hun boodschappen en zo liepen te doen in enkel een bikinitopje aan en iets van een (zeer) kort broekje of rokje. Ook oudere vrouwen en bijzonder dikke vrouwen of met bijzonder grote boezems (waar er ook bijzonder veel van rondliepen)… Veel te zien en heerlijke airco en gratis snelle wifi dus!
Kort na vertrek reden we langs een van de grote openbare en zo te zien best oude liftgebouwen waarmee je van een laag niveau naar een hoger niveau in de stad kon komen; best een indrukwekkende constructie en mooi om te zien!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De eerste fotostop van de dag was bij een oud Portugees/Nederlands fort en vuurtoren. Ervoor lag een pleintje met straatverkopers en beneden ons, tegen de kademuur aan, stonden en lagen allerlei parasols en mensen lekker te genieten op een klein strandje. Omdat het erop leek dat we naar het fort zouden lopen en die op een kleine helling lag, ben ik met mijn mobiel achtergebleven op het pleintje terwijl Hans met het fototoestel meeliep met de lokale gids – die overigens Duits sprak maar nauwelijks Engels, en voorin de bus zat in een microfoon te praten terwijl er tussen hem en ons een deur zat. Ook de chauffeur had een aparte deur naar zijn stoel, die hij van binnenuit op slot kon doen.
)
)
)
)
)
)
Ik heb gekeken naar de kokosnotenverkopers die op het pleintje hun waren verkochten; “coco gelado”, bevroren of ijs-kokosnoot. Ze hadden grote tonnen of koelboxen vol ijs en kokosnoten, en als men er eentje bestelde werd er heel behendig met een vlijmscherp kapmes of zelfs een soort vlijmscherpe appelboor een gat in de schil en dwars door de noot zelf geslagen, een rietje erin gestoken en klaar was je ijskoude drankje! Of ik zag mensen die met een flesje aan kwamen zetten en dan werd de opengestoken noot in een trechter gelegd om leeg te lopen in het flesje; er kwam een indrukwekkende hoeveelheid vocht uit, wel 200-300 ml per kokosnoot zo te zien, want zo’n halve-liter flesje werd met gemak voor de helft gevuld! De prullenbakken waren dan ook overal gevuld met leeggedronken kokosnoten, het was duidelijk een goedkoop en populair drankje. Ook waren er andere verkopers, die van alles van zonnebrillen tot souvenirs tot hapjes en andere drankjes verkochten en mij ook van alles aanboden met een “hola amiga”, maar niet aandrongen als ik nee schudde.
)
)
)
)
Hans liep ondertussen een rondje rondom het fort, voor wat uitzichten over de baai en heeft onderweg een beetje met de lokale gids gekletst in het Duits.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen iedereen hier klaar was reden we weer verder, de rondrit was in het oude gedeelte van de stad wat wel leuk was. We reden langs een grote vijver omringd door grote tropische woudreuzen vol lange dunne lianen, “baarden”, die aan de takken hingen. Een mooi gezicht! Je zag onderweg ook veel mensen gewoon zitten, op de grond in de middenberm, onder zulke bomen, in plantsoentjes, op de stoep, als er maar schaduw was. Niet alleen zwervers, waarvan er wel veel waren, maar ook zo te zien mensen die aan het relaxen waren of niets te doen hadden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Via nog wat omzwervingen kwamen we bij een boulevard vol kleine oude en kleurrijk geschilderde huisjes. Hier stopte de bus op gegeven moment, en er leek niet direct iets te zien te zijn, maar het bleek dat we een ijsje gingen proeven. Dat had in het programma gestaan, dat we lokale tropische vruchten sorbetijs zouden kunnen proeven, maar ik had eigenlijk niet verwacht dat we een volwaardig ijsje zouden krijgen! Onze gids kocht namelijk voor heel de groep in een grote en hele drukke ijssalon een bonnetje voor één bolletje per persoon, en bij de balie aangekomen kon je je smaak kiezen en of je een hoorntje of een bakje wilde. Hoorntje bleek de juiste keuze te zijn, daar kreeg je beduidend meer ijs in dan in het kleine bakje! Op de muur achter de balie stond een enorm bord met ijssmaken en keuzeopties; veel van de smaken waren exotische tot zeer exotische vruchtensoorten, de meeste had ik nog nooit van gehoord, maar er stond voor de minder dapperen ook gewoon banaan en aardbei tussen… Hans nam lekker verse limoen, hij is gek op alles met citroen, en ik had zin om iets uit te proberen dus vroeg om “jaca” (een vrucht die ik van vroeger ken als guanabana en erg lekker is, ook volgens de lokale gids die dat beaamde), maar die was helaas niet beschikbaar, dus ging ik voor het dichtstbij gelegen smaakje, “graviola”; een iets zuurdere frissere variant en ook vast en zeker zo lekker.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben lekker genoten van onze ijsjes terwijl het een komen en gaan was bij de ijssalon van passagiers van ons schip, van andere toeristen en van Brazilianen. De ijssalon stond schijnbaar zelfs op Tripadvisor! Ook de chauffeurs van de bussen kregen een bonnetje om een ijsje te halen, en toen iedereen klaar was zijn we weer verder gegaan.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Via weer wat wegen kwamen we bij een grote oude Portugese kerk op een heuvel uit – gelukkig bleek het dat de bus ons de heuvel op zou brengen, alleen duurde dat lang want het was vreselijk druk rondom de kerk met mensen en verkeer. De lokale gids legde uit dat dat was omdat het vandaag de laatste zondag van het jaar was en dus werd de dienst die nu bezig was heel drukbezocht – iedereen ging nog even voor het einde van het jaar naar de kerk.
)
Dat maakte het een hele leuke fotostop; we kregen hier wat tijd om rond te lopen en er was van alles te zien; vóór de markante oude Portugese-stijl kerk was een groot plein vol grote bomen, waar een hoop grote partytenten stonden met stoelen eronder, gericht op een verhoogd platform, ook onder een afdak van zeil tegen de zon; hier was een buitenmis bezig, en de partytenten stonden helemaal vol met biddende mensen. Mensen eromheen op straat stonden ook te bidden en zelfs mensen die langsliepen zag je prevelen en hun handen in gebed houden als ze langsliepen. Overal stonden straatverkopers kokosnoten, drankjes, hartige hapjes, koekjes, souvenirs en heilige parafernalia te verkopen, en liepen straatverkopers met bergen lange dunne gekleurde lintjes met een spreuk erop aan hun armen, ze aan iedereen aan te bieden. Het was een of andere religieuze geluksspreuk of gebed en vele mensen kocht er eentje in een specifieke kleur (een paar Braziliaanse cent per stuk) of een hele bundel in allerlei kleurtjes, en iedereen liep naar het smeedijzeren hek rondom de kerk dat een oogverblindende regenboog van kleur was – helemaal VOLgeknoopt met de lintjes, je kon er totaal niet meer doorheen kijken, ongelofelijk!
)
)
)
)
)
)
)
Het was een krioelend mierennest rondom het lintjeshek, want iedereen wilde zijn gelukslintje eraan vastknopen, zijn wens uitspreken en even een selfie maken of poseren voor de foto! En er waren ook gewoon toeristen zoals wij die gefascineerd waren door het hek en er een foto van wilde.
)
)
)
)
Ook in de kerk zelf was het druk, vandaar dat er dus een buitenmis bezig was want de mensen paste gewoon niet in de kerk! In de kerk werd namelijk ook een mis gehouden en was het stampensvol met een gemoedelijke meute passanten, toeristen, kerkgangers en straatverkopers die keken naar het gebouw, naar de mis luisterde, hun waren verkochten of bijkletsen met elkaar. Om het enigszins houdbaar te maken in de kerk (en zodat iedereen de mis kon volgen, ook de mensen die niet meer in de kerk paste) stonden alle deuren wagenwijd open en draaide ventilatoren op hoge toeren om wat lucht rond te bewegen. We hebben even gestaan en gekeken en zijn toen weer naar buiten gegaan.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Na nog even uitgekeken te hebben over de stad, waar we in de verte een van de cruiseschepen konden zien, zijn we weer het plein opgegaan om daar nog alles in ons op te nemen voor het langzaamaan tijd was om terug naar de bus te gaan.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Inmiddels was het 12:30 en werden we gebracht naar het laatste punt op het programma, een verplicht nummertje; de ambachtelijke kunstnijverheidsmarkt voor toeristen, oftewel wat ons betreft een TT, een tourist-trap… Hier kregen we een half uur de tijd om de nodige souvenirs te kopen. Hans en ik hebben heen en weer door het oude gebouw geslenterd en vonden toen buiten aan de overkant van de straat bij een wisselkantoor of zoiets een plastic-leren bank waar we gezeten hebben tot de bus iets na 13 uur terugkwam om ons op te halen en terug naar het schip te brengen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Nog even de laatste paar minuten profiterende van de airco en de wifi werden we terug naar het schip gebracht waar we rond 13:15 aankwamen. We hoefde niet meer te internetten in de terminal want we hadden op de bus alles al gedaan wat we konden verzinnen, tot het updaten van apps toe! (ik had volgens mijn mb-meter wel 265 MB er doorheen gejaagd de afgelopen paar uur!). We moesten om weer terug aan boord te komen in de terminal door een veiligheidscontrole en de tassen en andere zaken door een scanner, en de tas moest aan boord nog een keertje door de scanner.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben onze spullen gedumpt in de kamer, even wat gedronken want we waren dorstig en hadden veel gezweet – en hadden helaas geen water gekregen in de bus! Toen zijn we naar het buffetrestaurant gegaan want het restaurant was vandaag gesloten voor de lunch, en hebben daar een bordje vol geschept en een plekje buiten op het terras gezocht naast het zwembad om te lunchen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het water van het zwembad zag er aanlokkelijk uit, dus we besloten om na het eten ons om te kleden naar onze zwemkleding, daarover de badjassen te doen (je moet namelijk het hele schip doorlopen en dat is voor andere mensen wel zo prettig als je iets meer aanhebt dan een bikini of een zwembroek, zélfs al zijn we dan in Brazilië!), naar dek 8 want we mogen niet door het buffetrestaurant in badkleding, en via de trap op dek 8 naar beneden naar dek 7 naar het zwembad. Even onder de zwembaddouche en toen konden we in het water plonzen. Het was heerlijk maar bremzout! We denken omdat het met zeewater gevuld wordt, en dat verdampt natuurlijk in de hitte dus wordt steeds aangevuld en steeds geconcentreerder! Maar we hebben een half uur heerlijk gepoedeld, echt genieten! Wel was het even flink wennen, zelfs voor Hans, want een hoop spieren die al een tijdje niet meer gebruikt werden moesten opeens in actie komen… Het zwembad was klein maar lang genoeg voor een paar zwemslagen, en anderhalve meter diep dus meer dan prima voor ons – en we hadden het rijk voor onszelf! Er had even een man in gedreven toen we aan het lunchen waren, en er kwam even een man in zichzelf nat maken voor hij er weer uit ging, en voor de rest lagen we heerlijk met z’n tweetjes te zwemmen terwijl de mensen aan de tafels om ons heen probeerde om te kijken zonder dat het opviel dat ze keken.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen we klaar waren zijn we terug naar onze hut gegaan waar we gedoucht hebben en ik toen rond 15 uur een stevig dutje gedaan heb, ik was met de excursie en het half uurtje zwemmen inmiddels helemaal gevloerd! Ik werd om 16 uur wakker van een aankondiging via de intercom en kwam pas weer rond een uur of 16:15 bij omdat het tijd was om ons aan te kleden en naar boven te gaan, want binnenkort zouden we vertrekken.
We hebben ons aangekleed, petjes op tegen de zon en stonden 16:30 boven op dek 9 te kijken naar de voorbereidingen voor vertrek. Het ging allemaal niet zo vlot als de kapitein graag wilde – hij stond op het brugbalkon onder ons en er was inmiddels een aardig publiek verzameld dus hij keek op gegeven moment omhoog en zei verontschuldigend lachend dat ze hier een andere tijd hanteerde!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Maar om 17:15, een kwartier te laat, begon er dan toch beweging in te komen – de laatste trossen konden los, de boel was vrijgegeven, de boegschroeven gingen draaien en duwde ons van de kant af, we dreven langs het imposant grote cruiseschip achter ons, en al gauw zette we de draai in om de haven uit te varen! Altijd mooi zoiets. De oudere Nederlandse vrouw heeft een tijdje met Hans staan kletsen en vertelde dat zij en de pastoor die aan boord meevoer gewoon waren gaan wandelen – daar wordt eigenlijk tegen geadviseerd omdat het weliswaar heel gemoedelijk overkomt hier, maar het erg gevaarlijk kan zijn en er veel criminaliteit is – en dat de gouden ketting met kruisje eraan van de pastoor van zijn nek gerukt werd en gestolen! Zij zei dat het zijn eigen schuld was, want er wordt gewaarschuwd tegen het dragen van sieraden en ze waren zomaar wat straatjes ingeschoten, hun weg terugzoekend naar het schip.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Een sleepbootje kwam naast ons varen om in te grijpen mocht dat nodig zijn en toen de neus van het schip richting open zee begon te wijzen deden ze de scheepshoorn een paar keer flink laten blazen. Oef, dat hoor je al goed als je onderin het schip in je hut zit, maar als je dus op het bovendek een paar meter onder de hoorn zelf staat, dan spring je gewoon uit je vel, dat geluid gaat door je hele lijf! Wow! In de ondergaande zon voeren we de haven uit en de baai in en reflecteerde de wolkenkrabbers de goudgele zon terwijl de ferry’s nog heen en weer schoten met hun passagiers en bootjes en zelfs jetski’s langs ons heen voeren. De sleepboot deed ondertussen pirouettes op zijn as en de bemanning zwaaide vrolijk naar ons!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 18 uur was de zon zo goed als weg en zou het zo donker zijn, en voeren we volop in de baai dus zijn Hans en ik naar het restaurant gegaan om te eten. ’s Avonds zijn we naar onze hut gegaan en hebben de rest van de avond weinig meer gedaan tot het tijd was om naar bed te gaan, we waren moe!
)
)
)
)
)
)