Dag 16: maandag 30 december 2019: op zee, 735 km gevaren
)
Hans en ik werden vanochtend allebei stijf en stram wakker (uiteraard weer erg vroeg, de luxaflex en gordijnen houden maar een deel van het licht buiten en we hebben nog last van het tijdsverschil)! Stijf van het zwemmen misschien? We hebben wel inderdaad gisteren gewoon lekker gezwommen in plaats van wat veel mensen doen, even erin, drijven en eruit, en we hebben die spieren al lang niet meer gebruikt, dus dat moet het haast wel zijn. En ondanks dat we in feite in een drijvend hotel zitten en niets doen, zijn we toch moe overdag – waarvan? Geen idee! Het reizen zelf misschien?
We zijn om 7:30 opgestaan zoals altijd, hebben ontbeten en zijn toen een uurtje in de schaduw buiten op de promenade gaan zitten aan de reling. Toen we net naar buiten stapte zagen we een paar dolfijnen buitelen langs het schip, de officieren op de brug stonden ook al te kijken, en verder hebben we veel zeevogels gezien; met het schip meevliegend en als witte raketten in het helderblauwe water duikend op jacht naar vissen. Sommigen doken zelfs tot enkele meters diep, een witte schim onder water, om dan als kurken weer boven water te ploppen!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Onderweg naar beneden heb ik wat thee gehaald in het buffetrestaurant, en Hans een glaasje jus d’orange want het ontbijt was nog bezig, en toen we in de lift stonden stapte de lezinggever van het schip in, hij was zei hij wel benieuwd naar ons “leven op zee”. Hij bedoelde onze wereldreis per vrachtschip, waar we hem eerder kort over verteld hadden aan het einde van een lezing toen hij een vraag had over breedtegraden. Het had toen niet echt geleken alsof hij meer dan beleefd geïnteresseerd was geweest – wel zei hij dat hij het overwogen had als vervoersmiddel vanuit Valparaiso, waar hij en zijn vrouw uitstappen en terug naar Duitsland gaan, maar het te duur had gevonden. Maar hij was er dus nog altijd wel in geïnteresseerd, dus terwijl de lift naar beneden ging en eenmaal beneden nog even in de hal hebben we kort over die wereldreis gesproken.
Hij zat duidelijk met de prijs; hem was een per dag prijs geboden van 150 euro, wat hij erg gortig vond; wij waren daar jaren geleden ook verbaasd over want je zou verwachten dat een vrachtschipreis spotgoedkoop zou moeten zijn, en ZEKER goedkoper dan een “echte” cruise, maar dat is een misvatting die wij ook hebben losgelaten; het is gewoon de prijs die het is, punt. Net zoals een weekje naar Duitsland misschien maar 50 euro per dag kost, en een expeditiecruise naar de poolgebieden tot wel 700 euro per dag kan kosten (vroeger, op niet zulke luxe “gewone” schepen, tegenwoordig gerust veel en veel meer!). Wel dacht Hans later in de hut dat hij misschien te kort van tevoren had gekeken, en daarom een hogere prijs gevraagd was dan als hij zoals je aangeraden wordt ruim een jaar van tevoren zou willen boeken. Want wij hebben begrepen dat een vrachtschipreis nog altijd zo’n 100-120 euro of zelfs dollar per dag kan kosten, afhankelijk van de rederij en schip en tijd en route enz. De lezinggever moest op gegeven moment zijn lezing gaan voorbereiden, maar duidelijk waren we er nog niet over uitgesproken en zou hij er de komende dagen nog weleens op terugkomen, en hij wilde weten of ik een boek of zo geschreven had over onze ervaringen – toen ik nee zei vond hij dat zonde, maar ik zei dat er al zoveel boeken over vrachtschipreizen geschreven zijn, wij hebben een website met al onze ervaringen en dag-verslagen. Die wilde hij wel hebben!
Rond 9:30 waren we terug in de hut. Vanochtend was er een lezing maar die stond in het programma qua tijd als “na de excursielezing”. Tja, dat schiet niet echt op, maar we schatte dat de excursielezing (over excursies die door het schip geboden worden in de volgende havens) rond 10:30 afgelopen zou zijn dus zijn rond die tijd naar de Astor Lounge gegaan. Toevallig werd dit praatje gehouden door iemand die heel langzaam sprak dus zij was pas om 10:45 klaar, waardoor de lezing pas rond 10:50 kon beginnen. Best interessant weer, over verschillende vormen van voortstuwing die in de loop der eeuwen ontwikkeld waren voor schepen – niet alleen zeil en stoom zoals we kennen, maar nog allerlei andere varianten zoals de peddelboten en zelfs futuristische turbines, schroeven en wind-vang methodes.
)
)
)
)
)
)
Het was bijna lunchtijd toen de lezing klaar was dus we hebben even in de Astor Lounge gezeten en zijn toen op ons gemak richting het restaurant gewandeld, waar we lekker gegeten hebben; het eten hier aan boord is minder goed dan de Columbus, en vlakker van smaak. Gelukkig zijn de soepen na de eerste paar dagen beter gaan smaken; toen waren de bouillons waterig en de crème-soepen smaakte alleen naar aardappel. Maar over het algemeen blijven de smaken vlak, zelfs bij zoiets als de saté van vandaag, die toch echt vers en vol lekkere ingrediënten zoals verse gember en zo gemaakt is. Maar gewoon te weinig smaak en contrast naar onze smaak. Hoewel wij altijd op onze kop krijgen thuis dat wij juist van té uitgesproken smaken houden…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Na de lunch waren we rond 13:15 terug in de hut, waar ik als eerste ben gaan slapen, en toen ik rond 14:15 even wakker werd zag ik dat Hans inmiddels ook diep in dromenland was! We kwamen pas rond 15 uur weer een beetje bij en hebben de middag doorgebracht met lezen, computeren, spelletjes en naar muziek luisteren. Ik heb de twee bloezen gestreken die we van de week gewassen hadden en rond 16:45 hebben we ons enigszins netjes omgekleed voor de cocktail van de Club Columbus leden; krijgen we de gelegenheid om de andere clubleden te ontmoeten en met de officieren te kletsen, voor wie dit soort sociale evenementen een verplicht nummertje is dat bij hun baan hoort.
)
)
We waren blij dat we netjes waren aangekleed want de kapitein, cruiseleider en een rits jongere officieren stonden ons op te wachten bij de ingang van de Astor Lounge, en eenmaal binnen kregen we een drankje – er moest even overlegd worden geloof ik of het barmeisje ons iets alcoholvrijs mocht schenken, want er werd alleen champagne en champagne met jus d’orange geboden; maar uiteindelijk kwam ze dan toch met puur jus d’orange aanzetten. Er werden wat hapjes uitgedeeld en de band speelde even livemuziek, en toen kwam het officiële gedeelte. Welkom en we zijn een grote familie enzovoorts, de kapitein praatte in het Engels (scheeps-Engels…) en het werd naar het Duits vertaald. En toen begonnen ze namen op te noemen en de hoeveelheid behaalde nachten aan boord van Transocean schepen om hun daarbij behorende speldjes in ontvangst te nemen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Wij zijn enkel lid geworden van deze club vanwege de 5% korting die je al gelijk krijgt voor de excursies (je betaalt 40 euro per persoon lidmaatschap per jaar), en omdat de nachten anders niet mee zouden tellen voor kortingen op een volgende cruise. Bij CMV en de Columbus vorig jaar was het zo dat we automatisch en gratis lid werden, maar daar duurt het langer voor je wat opgebouwd hebt en voor ons sowieso pas ná onze eerste cruise met hen, in ons geval dus de vorige wereldcruise. We kregen toen we lid werden van deze club een speldje met de kleur wit, omdat we nu in de eerste, witte categorie zitten. Na deze cruise worden we gepromoveerd naar zilver en krijgen we een zilver speldje. Wat schetste onze verbazing toen ik opeens een ietwat verdraaide gemompelde maar duidelijk herkenbare versie van onze beider achternamen hoorde, en dat we een zilver speldje konden komen halen, met ieder 122 nachten behaald! Ze waren dus schijnbaar speldjes aan het uitdelen, waarbij de nachten van deze reis alvast meegerekend werden! Dus wij liepen enigszins verbijsterd naar voren, kregen een speldje opgeprikt door de kapitein, gaven hem een handje en mochten poseren voor de scheepsfotograaf onder applaus van de rest van de aanwezigen. Heel bizar. Bizarder werd het toen Reba en Helmut naar voren geroepen werden en Reba in plaats van zilver een gouden speldje op kreeg, en twee namen verder WEER Reba en Helmut opgeroepen werden!
)
)
)
)
Sowieso is het een enigszins rare gelegenheid om iemand die veel tijd en geld heeft applaus te geven voor zijn zoveelste nacht aan boord – en al helemaal om dat aan het begin van de huidige cruise te doen. Daar zaten indrukwekkende aantallen tussen, zo waren er twee dames die over de duizend nachten hadden, waarvan eentje 1398 nachten! Dat zijn heel wat wereldcruises of HEEL VEEL kortere cruises. We snappen niet zo goed dat ze op zo’n lange cruise als dit nu niet gewoon een welkom-terug en welkom-nieuwe-leden cocktail doen, en dan aan het einde van de cruise de speldjes uitdelen en in-het-zonnetje zetten doen.
)
We hebben gekletst tot het etenstijd was en zijn toen naar het restaurant gelopen waar we ons de rest van de maaltijd afvroegen en gelachen hebben over hoe Reba toch aan dat gouden speldje kwam en wanneer ze het terug zouden komen vragen.
)
)
)
)
)
Na het eten zijn we even terug naar de hut gegaan om ons om te kleden en toen naar dek 8 om even uit te waaien op dek. Het was helder en verrassend fris buiten, heerlijk! En het dek was soppend nat, het had schijnbaar gestortregend op enig moment vanavond! We moesten echt om de waterplassen heenlopen, en dat was af en toe nog best een uitdaging omdat de waterplassen meedeinde met de beweging van het schip.
)
)
)
)
)
)
)
Onderweg naar beneden zijn we het buffetrestaurant ingestapt om nog wat lekkers te scoren voor bij de koffie en wat thee te halen, en toen zijn we terug naar onze hut gegaan om de koffie en nog wat thee te maken en de rest van de avond lekker te relaxen. Hans is een nieuwe serie gaan kijken na wat opstartproblemen: het bestandstype van het eerste seizoen wilde geen beeld afspelen op de oude laptop van zijn moeder, speelde halve snelheid af op de tablet, en deed op zijn mobiel (ook een goede manier om series te kijken) ook weer geen beeld geven. Uiteindelijk moest hij het maar op de reislaptop gaan kijken, waar er geen enkel probleem was met afspelen (terwijl die toch ook niet meer zo jong is). Ach ja, het is in ieder geval gelukt!
)
In het programma voor morgen staat dat het morgenavond weer galakleding is voor het diner – tot nu toe zijn de drie gala-avonden alle drie bij een gelegenheid geweest, zoals dat hoort; welkomstdiner, Kerst en nu Nieuwjaar. Ook met bijpassend menu steeds. Benieuwd hoe dat verder loopt, op de Columbus vorige keer was het op gegeven moment gewoon letterlijk “omdat het alweer 8 dagen geleden is”, wat wat ons betreft niet bepaald een goede gelegenheid is! Het enige positieve aan die gala-avonden was de caesar-salade die we dan konden kiezen.
In het nieuwe dagprogramma voor morgen stond een schemaatje van waar we morgenavond komen te liggen. Schijnbaar is er plek in de baai rondom het strand van Copacabana voor totaal 10 cruiseschepen en hebben wij positie één, wat betekent dat wij als eerste voor anker moeten gaan want de schepen worden achter elkaar op hun plek geschoven. Schijnbaar is positie één ook de beste – wij zouden denken dat een positie in het midden beter zou zijn, maar wie weet, we zijn in ieder geval benieuwd!
Dag 17: dinsdag 31 december 2019: op zee; 532 km gevaren (voor anker)
)
Vannacht hebben we het allebei erg warm gehad, en werden ergens rond 3:45 allebei tegelijk wakker. En toen weer indommelen om om 5 uur wakker te worden. En om 6 uur, en om 7 uur. Pfffff! We zijn om 7:30 opgestaan om te ontbijten, en Hans had eens zin in een lekker warm ontbijtje – weliswaar zonder eieren, want die worden helaas in het kader van salmonella kapot geprikt en kapot gebakken… Daarna zijn we even een uurtje buiten gaan zitten op de promenade, waar we een paar keer vliegende visjes zagen wegschieten voor het schip! Via een ommetje bovenlangs zijn we terug naar onze hut gegaan tot een uur of 11:15. We moesten namelijk na de excursielezing van vandaag weer een busnummer ophalen voor morgen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We gingen rond 11:15 omdat we ervan uit gingen dat als de lezing om 11 uur begon, we dan misschien de enorme rij van de vorige keer een beetje voor waren. Nope, de rij was zo mogelijk nog langer, hebben ze dan eigenlijk dat praatje toch al wel gehad! Er stonden nu zelfs twee rijen die samensmolten tot één omdat er nog altijd maar een vrouw van het excursiebureau stond die alle busnummers moest uitdelen. Dus we besloten eerst maar even naar receptie te gaan. We hadden namelijk een brief in de hut gekregen dat we naar receptie moesten – waarom stond niet in de brief, maar wisten we van de oudere Nederlandse vrouw dat het om het Mozambikaanse visum ging. Bij de receptie was de vraag (nogmaals) of we een visum nodig hadden voor Mozambique of dat we aan boord bleven (ja we hebben een excursie dus zullen wel een visum nodig hebben), dat die ter plekke gekocht moest worden, alleen ze konden ons niet vertellen of dat aan boord het schip of aan land zou zijn, en dat de prijs per persoon 50 dollar was, in cash te betalen. We vroegen ook maar even om een krantje, dat bleek ook gewoon in het Nederlands te kunnen net als op de Columbus, en om een uitdraai van onze rekening om te zien of de creditcard afschrijving van van de week (de eerste afrekening van onze boordrekening, die nu verder om de 18 dagen gaan plaatsvinden) goed gegaan was. Toen weer terug om alsnog in de rij te gaan staan voor een busnummer. Gelukkig was de rij een stuk korter geworden inmiddels!
)
)
)
Terug in de hut bedachten we ons dat, als we aan boord konden blijven, we misschien geen visum nodig zouden hebben voor Mozambique – maar we hadden wel een excursie geboekt. Als we de excursie annuleerde moesten we 20% aanbetalen. Maar dan waren we maar zo’n 25 euro kwijt en mét excursie en mét visum waren we ruim 200 euro kwijt… en zo spannend was de excursie en Maputo nu ook niet echt. Zelfs mét annulering en mét visum waren we goedkoper uit! Maar ja, na even dubben besloten we toch maar voor de excursie en visum te gaan in het kader van wat we bij Salvador ook hadden; we zijn heel gauw geneigd om iets niet te doen en dan zien we niets van Maputo en we hebben er waarschijnlijk weinig aan gemist, maar dan zien we niets van Maputo! En thuis zijn we dat geld ook wel weer vergeten plus nu zijn we er, en in 2009zijn we ook alleen maar dwars door Maputo gereden, en hebben we er niets toeristisch gedaan. Dus we gaan gewoon voor de excursie.
Tijdens de lunch rondde we de punt van “Cabo Frio”, volgens mij zoiets als de Koude Kaap – en was het land even heel dichtbij. Toen was land weer verder weg terwijl we de bocht in voeren richting Rio de Janeiro. We hebben echt heerlijk gegeten – blauwekaasmousse vooraf, een dubbele portie, en “Mexicaanse kip” die heerlijke wraps bleken te zijn met guacamole. Reba was helemaal jaloers, ze is gek op guacamole maar omdat Mexicaanse kip haar niet zoveel zei (ons ook niet, maar er zat friet bij), was ze voor de viskoekjes gegaan! We mochten dus niet te luidruchtig genieten van ons eten!
)
)
)
)
)
)
Ik heb na de lunch gedoucht en ben daarna rond 13:15 een dutje gaan doen terwijl Hans op de reislaptop twee afleveringen van zijn serie gekeken heeft – ik was namelijk pas weer om 15:15 een beetje terug op de wereld, pfff! Toen was het Hans zijn beurt om een dutje te proberen te doen terwijl ik weer achter de reislaptop kon. Ondertussen was het al een paar uur mis op het route-kanaal op de televisie en zag ik op gegeven moment zelfs een “blauw scherm” langskomen, de boel was flink gecrasht! (Tegenwoordig zien die er wat sympathieker uit met een ongelukkige smilie en de eufemistische tekst “oeps er is iets misgegaan”). Het leek er na een tijdlang van alles te proberen weer op alsof de persoon in kwestie het opgegeven had, en we zitten weer zoals zo vaak de laatste dagen naar een scherm te kijken zonder koers, snelheid of positie of routekaart, alleen de weerkaartjes van het Zuidelijk Halfrond doen het nog.
Rond 17:30 zagen we op de Garmin (niet op de tv, die deed het nog altijd niet) dat we land begonnen te naderen en het schip vertraagde en de loodsboot eraan kwam, en zijn we nog even tot 17:55 naar boven gegaan om te kijken hoe we aankwamen in de baai voor het strand van Copacabana; we konden het Christusbeeld zien en wat we denken dat de Suikerberg is, en zagen de boten waar vanaf het vuurwerk straks afgeschoten gaat worden – minimaal 10 platte schuiten vlak voor het strand, over de hele lengte van het strand. Het Christusbeeld leek zo klein vanaf waar we stonden! En de Suikerberg viel stiekem een klein beetje tegen (kleiner en minder opvallend dan we gedacht hadden, zeker omdat er nog veel meer heuveltjes en eilandjes waren dan die alleen), niet dat ik weet wat we daarvan verwacht hadden eigenlijk.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het was druk boven op dek en er hing een gemoedelijke sfeer, er liepen ook al mensen rond in nette kleren die net als wij zo gingen eten. We hebben genoten van het uitzicht en zijn toen gauw naar beneden gegaan om onszelf netjes aan te kleden, want het is vanavond weer galakleding voor het avondeten vanwege Oud en Nieuw. Omstreeks 18 uur begonnen de motoren te grommen en zagen we op de Garmin dat we in beweging kwamen; het schip werd naar de ons toegewezen “parkeerplaats” gebracht voor het strand van Copacabana, waar we voor anker gingen en geleidelijk aan de andere 7 cruiseschepen die ook komen kijken naar het vuurwerk naast ons komen liggen – zoals we het gisteren zagen op het kaartje moeten de schepen echt één voor één op hun plek geschoven worden zodat iedereen erbij kan! Tijdens het eten (dat erg lekker was) zagen we het ene cruiseschip na het andere vlakbij langskomen terwijl ze naast ons ingeparkeerd werden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 19:45 zijn we naar onze hut gegaan om terug om te kleden naar gemakkelijkere kleding (we willen niet zweten in onze nette kleding!) en zagen we dat we straks bij wijze van spreken niet eens uit onze hut hoeven te gaan voor het vuurwerk; we liggen er perfect voor! We zijn naar boven gegaan om even rond te kijken en hebben stipt om 20 uur Nieuwjaars-smsjes verstuurd, want dan is het Nieuwjaar in Nederland. Het was buiten windstil en plakkerig warm, maar gelukkig wel helder voor straks. De stad bij Copacabana lag er knipperend van de lichtjes bij, de verlichting schitterde op het wateroppervlak. Het Christusbeeld werd enkel zwak verlicht, veel minder dan we verwacht zouden hebben, maar misschien was dat vanwege het vuurwerk straks.
)
)
)
)
)
)
)
Wij lagen met de bakboordkant van het schip dus naar het strand gericht. Achter ons schip lagen de 7 andere cruiseschepen al klaar, iedereen heeft zo te zien een mooi plekje; het is een mooi gezicht die verlichtte mini-stadjes drijvend in het donkere water, relatief vlakbij elkaar, zo zie je cruiseschepen nooit! Onze kapitein en cruisedirectrice telde via de intercom af tot 20 uur, en klokslag 20 uur blies ons schip zijn scheepshoorn en liep de bediening rond met glazen champagne, omdat het nu ook “in der Heimat” Nieuwjaar is! Om middernacht wordt het dan nog een keertje dunnetjes overgedaan…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben even staan kijken en zijn toen rond 20:15 terug naar onze hut gegaan om de rest van de avond te rusten. We vinden het leuk om hier te zijn maar we moesten ook wel af en toe aan thuis denken natuurlijk.
)
)
)
Rond 23:30 uur hebben we toch maar weer iets enigszins netjes aangetrokken, omdat het ons eerder opgevallen was dat de meeste mensen toch wel netjes gekleed bleven, en zijn we naar boven gegaan. We kwamen zoals altijd op dek 8 aan bakboord naar buiten en bedachten ons dat we misschien wel gelijk een goed plekje daar op dek 7 op de promenade konden zoeken om straks het vuurwerk te zien. Er stond verder nog niemand behalve de oudere Nederlandse vrouw en een Duitse vrouw, en nog een enkeling, dus wij pakte twee dekstoelen, Hans ging twee kussens halen, en we hadden onze perfecte eersterangs-zitplaatsen voor straks! Nu niet meer weggaan anders waren we ze gegarandeerd kwijt, er kwamen namelijk geleidelijk aan meer mensen die hetzelfde idee hadden… We hadden sowieso al weinig animo om te gaan kijken naar het feest achter op dek 8 en 7, nu al zeker niet meer met deze goede plekjes!
)
)
)
)
Ik ben wel even het buffetrestaurant binnengestapt om 23:15, want toen werd er een middernacht-snack geboden en je moet toch altijd even kijken; het zag er allemaal hartstikke netjes uit, en een grote berg versgebakken Indiase bahji’s, uien in gekruid beslag, was onweerstaanbaar dus ik nam er een paar mee om te keuren. Ze werden goedgekeurd en Hans is later nog teruggegaan om een groot bord vol te halen, die we ook gedeeld hebben met de Nederlandse vrouw die naast ons stond. Ik had nog een stukje marsepein meegesmokkeld uit Nederland, omdat het altijd fijn is om iets (lekkers) van thuis te hebben als je ver van huis bent, en dat was nu dus een lekker toetje zo buiten zittend. We hebben het grootste gedeelte met moeite uit onze mond gespaard, dat smaakt morgen ook nog lekker!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen was het wachten tot het tijd was. Er begonnen op het water steeds meer kleine bootjes bij de kust te verschijnen, hun posities zoekend voor de show straks. Het begon ook op de promenade langzaam maar zeker wat voller te lopen, ik vermoed dat het boven op dek 8 en 9 hartstikke druk zal zijn geweest maar wij zaten goed! Tot onze frustratie begon het schip vanaf 23:50 heel langzaam te draaien, weg van het strand! Dat was niet de bedoeling! We zaten nog altijd goed, maar nu iets schever ervoor dan eerst. Pas iets na middernacht bewoog het schip weer iets terug. Iets voor middernacht begon de cruisedirectrice via de intercom af te tellen, maar in Brazilië hanteerde ze duidelijk een iets andere tijd dan hier aan boord, want een paar tellen voor ze afgeteld was begon het spektakel!
Vanaf alle platte schuiten tegelijkertijd schoten met donderend geraas vuurpijlen gesynchroniseerd de lucht in, een bijzonder gezicht! Heel de baai werd er door verlicht, en het vuurwerk knalde in alle kleuren van de regenboog in een mooie streep voor het strand onophoudelijk door, terwijl er een grote kruitwolk begon te vormen puur door de enorme hoeveelheid pijlen! Na enkele minuten waren sommige van de knallen zelfs deels verborgen in de kruitwolk.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Hans fotografeerde op sportstand met het fototoestel, ik knalde erop los met mijn mobiel tot hij van het harde werken zelfs even een paar tellen vastliep – maar ik had het onderwatertoestel ook nog bij dus ik wisselde vanaf dat moment de twee af om filmpjes en foto’s te maken. Je kunt het niet goed op de foto vastleggen maar het was een spektakel. Gek genoeg echter wel iets minder spectaculair dan we eigenlijk verwacht hadden – wel heel mooi zo die lange streep die volledig gesynchroniseerd was, maar misschien hadden we wat hoger of mooier vuurwerk verwacht, of lagen we er gewoon eigenlijk nog te ver vandaan om de details te kunnen zien. Want doordat we in de baai lagen hadden we natuurlijk een prachtig overzicht over het geheel, maar we lagen er wel heel ver van vandaan – volgens de GPS 2-2,5 km tot het dichtste gedeelte van het strand, en 4-4,5 km tot het verste eind (omdat we er schuin voor lagen). En alleen al daarom leek het vuurwerk dus waarschijnlijk niet zo “hoog” als het misschien wel in werkelijkheid was! Niettemin een heel bijzonder spektakel, zo’n machinegeweer van salvo na salvo vuurpijlen die onophoudelijk en zonder pauze de lucht in geschoten worden!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 00:15 was het voorbij, na nog een laatste salvo en als afsluiter een dreunende klapper, en dreef er in de enorme stilte erna alleen nog een grote kruitwolk boven de baai. Wauw! We hebben het nog even in onszelf opgenomen en zijn toen gauw naar beneden gegaan om rond 00:30 in bed te duiken, want morgen wordt ook weer een lange dag en we hebben nu een kort nachtje voor de boeg.
)
)
)