)
Het kostte ons allebei veel moeite om in slaap te komen, en Hans heeft zelfs echt een doorwaakte nacht gehad. Ik heb midden in de nacht (rond een uur of 3-4) nog gehoord dat iemand op de gang thuis leek te komen en misschien wel probeerde om stilletjes te zijn, maar dat dankzij een paar drankjes niet echt meer voor elkaar kreeg. En om 5 uur werden de motoren van het schip gestart om ons naar de haven te brengen, en rond 6 uur legde we daar aan. Allemaal verstoringen van je nachtrust zelfs als je zoals ik nog enigszins door kon slapen! Hans was dus helemaal gebroken toen we vanochtend opstonden, en ik zelf was ook niet zo heel fris. We hadden eigenlijk totaal geen zin in de geplande excursie!
We zaten om 6:45 aan het ontbijt (op dit soort havendagen waar we vroeg aankomen gaat het restaurant en het buffetrestaurant een uur eerder open, om 6:30), en zijn na het ontbijt nog even naar buiten gestapt op dek 8. De zware, vochtige, benauwde en warme buitenlucht ontnam je haast de adem! We lagen aan een lange kade met mooie ouderwetse kadegebouwen waarin de cruiseterminal gemaakt was. En we waren het enigste cruiseschip, enigszins tot onze verrassing – we hadden verwacht dat het vol zou liggen met al die schepen die we gisteravond voor Copacabana gezien hadden! Maar misschien bleven die alleen even liggen voor het vuurwerk en zijn ze daarna doorgegaan naar andere havens?
)
)
)
)
)
)
)
)
Onze excursie zou pas om 9 uur vertrekken, en we moesten om 8:30 aan land in de cruiseterminal verzamelen, waar er schijnbaar gratis wifi geboden werd. We zagen beneden ons op de kade twee jonge mensen van de terminal al mensen met hun mobiele telefoons helpen, dus we besloten om maar alvast naar buiten te gaan, dan waren we er maar alvast en konden we hopelijk een beetje internetten. We zijn naar onze hut gegaan om onze spullen te pakken – tickets van de excursie, worden aan de lokale gids overhandigd en gebruikt hij als bewijs van geleverde diensten om zijn geld te krijgen, de busnummerstickers (nog niet opgeplakt) zodat ze straks de groepen bij elkaar kunnen houden, onze scheepspasjes om van boord te kunnen, de sleutel van de hut, en een paar losse dollars voor fooien en zo, wat een zooi allemaal! En dan nog een dagrugzakje met wat water, limonade, pepermunt, kauwgum, een beetje wc-papier, kopieën van onze paspoorten (want, paspoorten zelf zijn door het schip ingenomen) en wat van onze medicijnen bij voor de zekerheid voor je weet maar nooit. Ik heb mijn armband en ring niet aangedaan omdat men zegt dat het zo gevaarlijk is hier in Brazilië, en je beter niet met zichtbare sieraden rond kunt lopen. En natuurlijk beide telefoons bij, en petjes en zonnebrillen en het fototoestel! En dan vind ik eigenlijk dat we nog niet eens zo veel bij hebben vandaag…
)
Rond 7:30 stapte we van boord de zinderende hitte in – de zon brandde al hard en fel, pffff. Gelukkig bleek de grote loods van de cruise terminal goede airconditioning te hebben, maar ook harde muziek waar je op gegeven moment een beetje tureluurs van werd. De wifi was snel en goed, weliswaar met een wachtwoord dat je eerst aan de jonge mensen moest vragen die er stonden om te helpen – maar dat is alleen maar goed, zo zit je op een enigszins veilig netwerk. We hebben naar hartenlust geïnternet tot langzamerhand de mensen van ons busnummer begonnen te verzamelen (sommigen waren net als wij eerder gekomen voor de wifi).
)
)
)
)
)
Om 9 uur konden we naar de bus lopen met de lokale gids, een Duitser die met een Braziliaanse was getrouwd en hier nu woonde. De bussen stonden in een grote loods die van binnen veranderd was in een eenvoudige parkeergarage, met als belangrijkste voordeel: schaduw! Het was namelijk loeiheet buiten, ruim 33 graden en vieze warme drukkende benauwde lucht. Gelukkig had de bus airco!
)
)
)
)
)
)
)
We reden de stad in met als eerste stop de moderne kathedraal die tot wel 20.000 mensen kon bevatten. Het moest onder andere een soort Maya-tempel voorstellen, een trapsgewijze kegel met vier grote stroken glas-in-lood om wat licht te geven en bovenin het dak een kruisvorming daklicht. Eigenlijk een oerlelijk gebouw maar de kleurrijke glas-in-lood redde het wel wat! Het was hier ook erg benauwd, zowel binnen als buiten, en we waren blij dat we weer in de koele bus konden stappen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rio de Janeiro heeft toch wel een zekere mythische status, er wordt in liedjes over gezongen, iedereen kent het beeld van het Christusbeeld en de Suikerberg hebben ook veel mensen van gehoord, samba, strand, carnaval, Copacabana, Ipanema, “je moet er zijn geweest”. We hebben vandaag een best wel uitgebreide stadstour gedaan en onze indruk van de stad was vooral van een grote vieze rommelige vervallen stad die weliswaar in een mooie omgeving ligt met groene heuvels zoals de Suikerberg en verschillende baaien en stranden, maar weinig karakter lijkt te hebben. Er wonen tussen de 7-17 miljoen mensen, afhankelijk van hoe je telt, en er zijn wel 800 favela’s tegen de hellingen geplakt. Wij noemen dat sloppenwijken maar de lokale gids benadrukte dat dat echt niet per se slechte wijken zijn, ze hebben hun eigen infrastructuur, het woord favela moeten we niet zo negatief zien, het betekent eigenlijk vooral een stad in een stad. Jaja, maar wel stad-in-stad waar de politie niet komt en “zelfregulering” geldt. Ongetwijfeld dat er een aantal favela’s bestaan waar je veilig rond kunt lopen, maar ik hoef er denk ik niet per se heen!
)
)
)
)
)
)
)
)
We waren in ieder geval niet onder de indruk van Rio; de mooie oude architectuur die het nog een beetje karakter had kunnen geven was voor het grootste gedeelte aan het instorten, vervallen en kapot, en de moderne gebouwen hadden geen uitstraling. Er leek geen hart en geen ziel in de stad te zitten – misschien ook omdat hij zo gigantisch groot was en er dus meerdere stadscentra waren. Er was heel, heel veel graffiti en ook heel veel muurschilderingen om de graffiti te voorkomen, en de stadsparken waren volledig overwoekerde jungles, omdat, zo zei de gids, ze te gevaarlijk waren en men er niet heen ging omdat “er toch zo veel natuur is buiten Rio om naar toe te gaan”. De stadsparken waren daardoor dus wel hele mooie stukjes mini-jungle, Hans zag zelfs op gegeven moment een aap en ze stonden vol grote hoge tropische bomen vol vreemde tropische vruchten en bloemen, palmen, lianen en plantjes die op andere planten groeide met mooie felroze bloemen. Voor de rest had ieder gebouw hoge zware tralies voor de ramen, tot de eerste en zelfs tweede verdieping, en vaak ook nog een hoge omheining. Er waren ontzettend veel zwervers en ook veel hangende mensen waarvan het niet duidelijk was wat ze waren. Het scheelde voor ons enorm dat het 1 januari was, daardoor was het verkeer rustig en konden we overal doorrijden. De gids zei ook dat dit voor hem de allereerste keer was dat hij een cruiseschip begeleidde op 1 januari; cruiseschepen legde volgens hem nooit aan op 1 januari maar gingen altijd door na het vuurwerk en kwamen eventueel op een later tijdstip terug.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Er zat voor ons in de bus een oude zeurkous die steeds zat te zeuren om een fotostop voor het Christusbeeld, terwijl er in de toeromschrijving van deze rondrit met geen woord gerept wordt over het Christusbeeld. Maar goed, we zagen het inderdaad af en toe vanuit de bus en de gids was niet te beroerd om aan de chauffeur te vragen om op sommige plekken wat langzamer te rijden zodat we al rijdend een foto konden maken. Het was alleen steeds niet goed genoeg voor de oude man, en op gegeven moment wist Hans waar hij hem van kende; de man die in de lift tegen ons gezegd had dat we ook best konden lopen! Aha, dat verklaart een hoop. Echt een oude zeur dus. Hij heeft heel de rondrit er over gezeurd en over de Suikerberg, en over een goed zicht krijgen over de stranden, enzovoorts enzovoorts. De gids bleef diplomatisch en beleefd maar je merkte dat het hem op gegeven moment een beetje begon te storen, want niets was goed genoeg.
)
We reden steeds door de stad, vaak stapvoets of langzaam zodat we zo veel mogelijk onderweg konden zien. Zo reden we door de wijk waar de samba-scholen zaten en oefende (uiteraard werd er hier ook gezeurd om te stoppen, maar dat kon niet, vermoedelijk al werd dat niet zo direct gezegd vanwege de veiligheid). En we reden langs de grote samba-straat waar de optochten gehouden worden, met aan beide kanten tribunes; die is maar 800 meter lang, maar iedere samba-school moet het in vijf kwartier doorlopen!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We reden langs een paar mooie overwoekerde tropische parken en hellingen, naar een wat duurdere betere wijk. Overal liepen mensen met koelboxen, koeltassen, opklapstoeltjes en parasols richting het strand; volgens de gids is men verslaafd aan het strand en als het een dag slecht weer is wordt men gelijk depressief omdat ze niet naar het strand kunnen! Het was nog erger dan in Salvador zo dat men hier in bikini’s, strings en nog kleinere kledingstukken rondliep, vaak toch ook met erg veel rondingen of gewoon ronduit tonnenrond. We hebben vandaag echt heel veel hele dikke vrouwen met hele kleine bikini’s gezien, die dan ook nog eens onder zo veel spanning stonden, dat we bang waren dat ze zouden knappen… Brrrrr!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Op gegeven moment reden we langs een paar van de vele stranden van Rio – schijnbaar is er wel 70 km strand! En het gezeur (niet alleen – hoewel wel overheersend – van de oude zeurkous) begon weer, kunnen we niet stoppen? We willen het strand zien, we willen stoppen voor een foto van het strand zo kunnen we het strand niet fotograferen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De tweede echte stop van de dag was dus bij een heel rustig strand. Men leek daar enigszins teleurgesteld over, en oude zeur spurtte zodra de deur openging in de richting van waar wat meer mensen op het strand zaten. Maar ik denk dat dat bewust werd gedaan voor onze veiligheid en ook gewoon heel praktisch zodat de bus kon stoppen en blijven staan voor ons. Een hoop promenades bij de stranden waren trouwens voor gemotoriseerd verkeer deels of helemaal afgesloten vanwege het feit dat het 1 januari was en dus een feestdag. Op de zondagen is dat ook schijnbaar het geval. De fotostop bij het strand was lang, wel 20 minuten, en er was dus eigenlijk niets te zien , maar vermoedelijk hadden we zoveel tijd omdat het verkeer perfect was vandaag en het normaal gezien een gekkenhuis is waardoor de toer veel langer duurt puur en alleen vanwege het verkeer.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Op gegeven moment konden we dan weer verder, en reden uiteindelijk ook langs het beroemde Copacabana strand, dat stervensdruk was. Het stond echt zwart van de mensen, en was ook druk met vrachtwagens die de stellages van de feestpodiums van gisteravond aan het opruimen waren, en met zwervers die in de schaduw lagen, of druk bezig waren de bergen en bergen vuil te sorteren en de blikjes te verzamelen, soms in gigantische zakken of in van die grote rollende vuilniscontainers. Ze worden schijnbaar betaald per gewicht van het ingezamelde blik, en je zag ze dan dus ook soms met z’n vieren of vijven zeulen aan enorme zakken en bundels vol; ze sloegen een goede slag na zo’n groot feest als gisteravond, dat was wel duidelijk! Verder waren er enorm veel toeristen en Brazilianen op Copacabana, en wij snappen er niet goed de aantrekking van; de naam heeft magische associaties, maar het is gewoon een groot, vies, druk strand uiteindelijk.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het gezeur voor ons begon weer; meneer was nog altijd niet bevredigd met een in zijn ogen goede foto van het Christusbeeld, en hij wilde eigenlijk ook wel een goede foto van de Suikerberg. Dus onze gids wees iedereen erop dat we nu al rijdend wat mooie beelden kregen, maar dat er straks een plekje was waar we konden stoppen en dan kon je als je wilde nog even teruglopen voor de foto. Dus de bus draaide een verlaten parkeerplaats op en we kregen een half uur de tijd! Jeetje, dat moet echt zijn omdat er veel minder tijd nodig is voor het verkeer dan anders! De meeste mensen hebben dus maar een beetje staan draaien en dralen en wachten tot we weer konden vertrekken, want waar we nu stonden was echt niets te beleven nadat je je foto van de baai genomen had. Ach ja. Oude zeur leek in ieder geval bevredigd te zijn en zei de rest van de rit niets meer – tot de gids de fout maakte om te vragen of de foto nu toch wel gelukt was. Ja nee het was geen goede plek want reden zus en reden zo dus nee het was niet echt gelukt… De gids vroeg verder maar niets meer!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We reden nu in ieder geval terug naar het schip en rond 13:30 waren we terug in de terminal, waar we nog even geïnternet hebben, en toen aan boord gingen. Er is een groot gebouw helemaal beschilderd met een mooie muurschildering van markante lokale volkeren van over heel de wereld, en in de bus had de gids verteld dat die muurschildering in het Wereldrecord boek stond als grootste muurschildering, en dat de koppen oervolkeren moesten voorstellen. Erg mooi, we hadden er vanuit het schip ook mooi zicht op.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zijn aan boord gauw naar onze hut gegaan om onze spullen te dumpen, en omdat het alweer 14 uur was geweest, gauw naar boven naar het buffetrestaurant om te lunchen omdat we erge honger hadden en het buffet maar tot 14:30 open was volgens het programma. Maar in de praktijk bleek het wel iets langer open te blijven, waarschijnlijk houden ze zoals Hans zei in de gaten hoe laat de excursies binnen komen, die van ons was dus al bijvoorbeeld een half uur later terug dan gepland. We hebben eigenlijk ontzettend lekker geluncht! Er waren een soort kibbeling die heel erg lekker waren en voor de rest ook frietjes en andere lekkere dingen.
)
We hebben ’s middags gerust en gedoucht en zijn om 18 uur naar boven gegaan naar de promenade op dek 7 om nog even naar het begin van de afvaart te kijken voor het avondeten. Maar dat leek niet op te schieten; we bewogen een klein beetje naar voren, en weer een klein beetje naar achteren, en weer een beetje naar voren, en de punt kwam los van de kade maar de achterkant niet, en de kapitein en officieren stonden bedenkelijk op hun balkon naar beneden te kijken, het leek niet echt volgens planning te gaan!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zijn op gegeven moment maar gaan eten en het heeft nog tot ruim na 18:30 geduurd voor we eindelijk los van de kade waren en aan de draai konden beginnen – het leek haast wel alsof we op de een of andere manier vast hadden gezeten, heel apart. Nu missen we het feit dat we niet zoals op de Rickmers op de brug kunnen zitten meekijken naar alle bedrijvigheid en meekrijgen wat er aan de hand is; bij bijzondere dingen wist er altijd wel een officier of de kapitein zelf te vertellen wat er gebeurde… Het wegvaren in de schemer was in ieder geval heel mooi, de heuvels van Rio waren zwak verlicht in de schemer en de stranden en stad fel verlicht.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
’s Avonds rond 21:30 voeren we over de Steenbokskeerkring, officieel zijn we nu dus weer uit de tropengevaren. Laten we hopen dat het even gaat schelen in de temperatuur, want vandaag was echt wel heel erg warm! We waren moe en zijn om 22:30 in bed gekropen. Dat je zo moe wordt!
)