Dag 19: donderdag 2 januari 2020: op zee, 735 km gevaren
)
Hans heeft vannacht gelukkig beter geslapen, we waren dan ook best moe gisteren. We zijn om 7:15 opgestaan en stonden stipt 7:30 voor een dichte deur van het restaurant – ze moesten nog opengaan! We zijn allemaal gewoontedieren; samen met ons zijn er ’s ochtends overwegend iedere ochtend dezelfde klanten, die vaak ook, net als wij, het liefst aan dezelfde tafeltjes gaan zitten, en, net als wij, ook vaak ver dezelfde dingen pakken voor het ontbijt; de obers spelen daar al op in en komen soms al ongevraagd bij een passagier met thee of koffie of fruit aanzetten omdat ze zo betrouwbaar zijn in hun wensen. En met de lunch is het hetzelfde; wij “mogen” al haast niet meer aan een ander tafeltje gaan zitten met de lunch, want het ene tafeltje waar we steeds gaan zitten wordt nu al een paar dagen voor de lunch zonder wijn- of frisglazen gedekt, en zodra we gaan zitten komen ze al ongevraagd met potjes thee aanzetten – en de bar-ober komt al niet eens meer vragen of we wat van de bar willen! Wij moeten steeds een beetje lachen als we zien dat het tafeltje weer speciaal voor ons gedekt is, en de betreffende obers lachen ons met een knipoog toe; vaste gasten zijn het gemakkelijkst tenslotte!
Na het ontbijt hebben we op dek 7 even lekker gezeten in de dekstoelen – het was heerlijk koel vanochtend met een stevige maar frisse windkracht 5, een verademing na de beklemmende drukkende hitte van gisteren. Het feit dat het in ieder geval zo ’s ochtends vroeg nog een beetje heiig en grijs bewolkt was zal ook zeker gescheeld hebben. Rond 9 uur waren we na ons rondje terug in de hut en heeft Hans een wasje gedaan van twee overhemden voor het tijd was om de rest van de ochtend te rusten, te lezen, te computeren en spelletjes te spelen. Overigens is er overdag en ’s avonds zat te beleven aan boord (de meeste dingen gaan wij niet naar toe omdat we het gewoon lekker vinden om met z’n tweetjes in onze hut te zitten): zoals allerlei soorten spelletjes en quizzen, knutselen, tekenen, openbaar spreken, cabaret, livemuziek, shows, films (weliswaar Duits nagesynchroniseerd…), het koor en andere passagiers-initiatieven, lezingen, allerlei soorten sport, echt ook weer van alles!
)
)
)
)
)
)
Ondertussen was de zee heel de ochtend lekker glad en kachelde we lekker voort met een goede snelheid van 15-17 knopen, zo’n 28-31 km/uur. Zoals we op het vrachtschip al zeiden, je steekt de oceanen over op een scootertje!
)
)
Om 12 uur hield de kapitein weer zijn dagelijkse weer-praatje, in heerlijk scheeps-Engels met steevast de opmerking “nice-one” na het klinken van de scheepsbel om klokslag 12 uur. Zijn naam klinkt via de intercom altijd als “Captain Kalashnikov”, en hij praat net zoals de kapitein en officieren op de Rickmers! Voor de lunch konden we een typisch Braziliaans gerecht kiezen, “feijoada”, en omdat ik wel ongeveer wist wat dat was en het leuk vindt om de lokale land-gerechten die weleens geboden worden te proeven, nam ik dat. Het zag er zo smerig uit dat de anderen mij allemaal al gelijk hun eten begonnen aan te bieden omdat ze zo’n medelijden met mij hadden! Maar het smaakte goed, een smaakvol stoofpotje van zwarte bonen (vandaar de smerige kleur) met spek en worst. We hebben de indruk dat het eten beter wordt de laatste tijd; sowieso zijn de soepen en bouillons echt veel beter dan in het begin, nu hebben ze echt weer bijna de rijke smaak die ze altijd op de Columbus hadden - hoewel het eten hier in het algemeen nooit dat niveau van kwaliteit, consistentie en smaak zal halen! Ook alle andere dingen beginnen beter te smaken, de sauzen en het vlees en zelfs de toetjes en zoetigheden die in het begin altijd erg vlak waren lijken smaakvoller te zijn (misschien wennen we er aan...). Alleen de groente is nog weleens te kort gekookt naar onze smaak – maar dat vinden anderen misschien weer niet.
)
)
)
)
)
Na de lunch hebben we nog even een ommetje buiten op dek gewandeld; we zien al twee dagen op de weerkaart een klein hoge-golven-gebiedje vormen waar we vandaag en morgen doorheen moeten, en de kapitein had ook al aangegeven dat het de komende tijd iets onstuimiger zou worden (golven van “maar“ 3-4 meter hoog, en windkracht 5-6). Er woei nu inderdaad ook een hele harde wind, zeker voor op de punt. Op dek 9 waren een aantal bemanningsleden bezig materiaal op te ruimen van een opslagplek die ze op het basketbalveldje gemaakt hadden en afgeschermd met zeil. Dat moest nu duidelijk allemaal weg, dus de een na de ander liep met armen vol grote v-snaren te zeulen naar een ander hok. Overal stonden deuren open naar hokken op dek 9 waardoor we naar binnen konden gluren naar de buizen en pompen en leidingen die overal liepen.
)
)
)
)
Na het ommetje zijn we naar onze hut gegaan voor een dutje en de rest van de middag een beetje in onze hut rond te sjouwen; spelletjes, computeren, lezen, rusten en naar muziek luisteren. Lekker!
)
Het avondeten was best lekker, en na het eten zijn we naar dek 8 gegaan om uit te waaien, wat goed lukte want het was heerlijk fris, het schemerde mooi met grote indrukwekkende wolken in de donkere lucht, en het woei hard. We hebben een tijdje voorop gestaan en een tijdje beneden op dek 7 bij de schroef naar het kolkende water staan kijken. Erg mooi en lekker om er zo te staan en de wolken boven ons langs te zien razen en het water achter het schip kolken. De golven waren al sinds vanmiddag wat ruwer en we voeren er enigszins schokkerig doorheen, plus het schip dook omhoog en omlaag als je naar de horizon keek; keek je alleen naar het schip of het water, dan had je daar niet zo’n erg in gek genoeg! Heerlijk! We zijn via het buffetrestaurant gelopen, even kijken of er nog wat lekkers te halen was, en ik heb een kopje thee meegenomen naar de hut.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 21:30 besloten we naar het optreden te gaan; het was vandaag opera-aria’s, op zich niet onaardig om eens mee te maken en gratis, tenslotte! Om 22:30 was het afgelopen en we zijn nog heel even boven op dek gegaan om uit te waaien, waar het in het donker erg mooi was met een halve maan om de zee te verlichten. Toen gauw terug naar onze hut om in bed te duiken, we waren nog altijd moe en het beloofde een onrustig nachtje te worden, we bewogen flink heen en weer.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Dag 20: vrijdag 3 januari 2020: op zee, 703 km gevaren
)
We werden vanochtend weer vroeg wakker, rond 5:30 en later weer rond 6:30. Het is inderdaad zoals we al bang waren een onrustige nacht geworden, met veel bewegen en rollen en schokken. We zijn vanochtend dan ook enigszins gaar opgestaan rond 7:15, en dat terwijl vandaag een “drukke” dag wordt, met een lezing, een tropisch vruchtenbuffet (zal wel niet zo uitbundig worden als op de Columbus, maar we hebben er zin in!) en het op moeten halen van onze busnummers voor morgen! Pffff…
)
We zijn nu bijna 3 weken onderweg, maar zowel Hans als ik hebben eigenlijk een beetje het gevoel alsof deze weken Zuid-Amerika enkel de aanloop zijn naar “de reis”, die naar ons gevoel pas echt begint als we aan de eilanden ná Zuid-Amerika beginnen. Raar eigenlijk!
We zijn rond 7:30 naar het ontbijt gegaan en kregen al ongevraagd thee, lekker gemakkelijk! Na het ontbijt zijn we gaan uitwaaien op dek 8 maar besloten maar niet op de promenade op dek 7 te gaan zitten want de spray van de golven maakte dat dek helemaal nat. Zelfs op dek 8 proefde je het zout op je lippen! Dus we zijn uiteindelijk naar dek 9 naar voren gegaan om even op de punt uit te waaien en te genieten van de mooie ruige zee. De spray waaide over de punt en brak kapot in mooie regenboogjes, en alles wat je aanraakte zat onder het zout.
)
)
)
)
Via de achterkant van het schip zijn we afgedaald naar dek 7, hebben daar nog even op het achterdek gestaan (maar een drietal zonaanbidders nu, het is heerlijk koel en fris vanochtend), en zijn via het buffetrestaurant terug naar binnen gegaan. Ik heb een kopje thee meegenomen en we hebben verder lekker met z’n tweetjes in onze hut doorgebracht. Om 10 uur was er voor de bemanning weer een veiligheidsoefening – waar wij gelukkig niet aan mee hoefde te doen. De oefening was rond 10:45 afgelopen.
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 11 uur zijn we naar de showlounge gegaan voor de lezing, die best interessant was, over containerschepen en het verhaal van hoe de 3 overboord geslagen containers vol badeendjes in 1992 tot op de dag van vandaag nog altijd helpen oceaanstromingen in kaart te brengen – er wordt schijnbaar nog altijd eendjes gevonden, en als je er eentje vindt en het kan worden bewezen dat hij van die partij is, dan krijg je per eendje 100 dollar beloning. Toen de lezing afgelopen was hebben we de lezinggever onze website gegeven met verwijzing naar onze vrachtschipreis, en zijn nog even op scheepswifi gegaan om te kijken of er iets gebeurd was.
)
)
)
)
)
Toen konden we gelijk door naar de lunch, waar we best lekker gegeten hebben en rond 13 uur klaar waren.
)
)
)
)
)
We hadden nog even tijd om terug naar onze hut te gaan voor onze petjes en toen was het om 13:15 terug naar boven om het tropisch fruitbuffet buiten op dek 8 bij de Hansebar te bekijken. Het is goed dat we wat eerder gegaan waren want er stonden al mensen voor te kijken, en we waren blij dat we de ervaring op de Columbus al zo mooi hadden gehad, want het was uiteindelijk maar een klein buffetje, en vooral een uitstalling van vers fruit en maar een paar baksels. Niettemin leuk en mooi om te zien, maar er was ook niet zo veel variatie in het fruit. Het verraste ons wel dat er een grote schaal met cashew-vruchten lag; dat was zo’n beetje het meest exotische, en de vrucht had ons toen in Zuid-Amerikawrange en gevoelloze lippen en mond opgeleverd, plus het schilletje om de noot zelf bevat schijnbaar een giftige hars dus hopelijk probeert niemand die noot te eten!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Zodra het startschot gegeven werd, werd het een graaien en grijpen van fruit! Men is enthousiast om te proberen natuurlijk, en wij hadden tijdens het fotograferen al een beetje ons actieplan besproken dus wisten wat wij wilde. We sloegen de papaja’s, granaatappels, cashew-vruchten, bananen, meloenen en groene sinaasappels over. Wij hebben wat rijpe maracuya’s en een pitaya gepakt, Zuid-Amerikaanse passievruchten en een exotisch uitziende Zuid-Amerikaanse cactusvrucht, en zochten voor wat mango maar die was al bijna geplunderd – er hadden ook maar zo’n 4-5 gelegen – Hans wist uiteindelijk aan een stuk te komen door een van de koks achter het buffet om wat te vragen. Toen hebben we een bordje meegenomen en zijn met de buit terug naar onze hut gegaan, maar bedachten ons dat we geen lepels hadden voor de maracuya’s, dus is Hans nog even terug naar het buffetrestaurant gegaan voor twee theelepeltjes en een kop thee voor mij. Toen konden we lekker smikkelen, vooral de maracuya’s waren lekker! Toen alles op was en onze hut sterk naar maracuya rook besloten we nog even te gaan kijken of er nog wat over was voor de komende dagen, en zijn terug naar boven gegaan met nu als doel nog wat maracuya’s (grote gele vruchten die veel sappiger en lekkerder zijn dan gewone passievruchten, en het liefst ietwat gerimpeld moeten zijn), en lychees, die we zonet vergeten waren. Ik kon nog twee redelijk uitziende maracuya’s scoren en Hans een paar handjes vol lychees, een voorraadje voor de fruitschaal!
)
)
)
Terug in de hut hebben we onze buit op het schaaltje gelegd en heb ik wat maracuya-zaadjes schoongemaakt om mee naar huis te nemen. Van de Columbus heb ik wat pitaya-zaadjes opgekweekt en dat zijn nu inmiddels flinke cactusjes geworden, dus wie weet kan ik van de Astor ook nog iets kweken! Toen ben ik een dutje gaan doen terwijl Hans twee afleveringen van zijn serie gekeken heeft. Om 15:45 is hij keurig volgens het dagprogramma naar boven gegaan om een busnummer te halen voor de excursie van morgen, en bleek bijna iedereen al geweest te zijn; die tijden die ze opgeven voor die excursielezingen en de daarbij behorende busnummers kloppen steeds helemaal niets van. We zitten dus in de laatste bus!
)
)
)
)
Hans heeft ’s middags gedoucht terwijl ik de bloezen gestreken heb. Ik denk dat veel mensen net zoals wij in hun douche en wastafeltje handwasjes doen, er is ook speciaal een waslijn in de douche. En in onze gang (helemaal voorin) is dus een strijkkamertje. Op de Columbus was er een doe-het-zelf wasserette waar je voor een paar euro per keer een echte was kon doen en in de droger, en ook een strijkkamer (waar de strijkijzers door de patchworkclub vernield werden bij het overstrijken van patronen), maar hier kun je je was alleen afgeven aan de professionele wasserette. Wil je je was niet zelf doen, dan moet je hem dus afgeven in een speciale waszak met een prijslijst die flink kan oplopen (een zakdoekje kost al 80 cent). Maar we hebben nu al twee keer, de ene keer rond de Kerst en nu gisteravond de tweede keer, een speciale aanbieding in onze hut gekregen die alleen op een specifieke dag geldig is; een gevulde waszak voor 9,90. Dat is op zich een niet onaardige aanbieding voor zware was zoals bijvoorbeeld spijkerbroeken en zo, en ze weten waarschijnlijk niet hoe vol wij een waszak kunnen krijgen! Dus voorlopig is het nog niet nodig maar als het nodig wordt kunnen we op zo’n aanbieding wachten voor de echte was.
)
)
)
)
)
)
Na het avondeten zijn we nog even naar boven op dek gegaan waar de zon bezig was onder te gaan, altijd een mooi zicht. De zee was veel rustiger inmiddels en we merken het ook doordat het schip minder beweegt en minder lawaai maakt. Omdat Hans nog wel trek had zijn we via het buffetrestaurant terug naar binnen gegaan, maar daar was eigenlijk ook precies hetzelfde als in het restaurant te halen, niets bevredigend dus. Dus maar terug naar onze hut voor een dropje en zo!
)
)
)
)
)
)
’s Avonds zijn we naar onze eerste echte show gegaan, met het complete showteam; “Fiesta”, allerlei Zuid-Amerikaanse dansnummers met de showband, de zangers en de dansers en danseressen; 2 zangers en 2 zangeressen, 3 dansers en 3 danseressen, en een band van 4 man. Met name de mannen zongen slecht Engels, en eentje ook heel slecht Spaans – maar dat horen de Duitsers gelukkig niet! Het was wel weer eens grappig om te zien, maar de Astor Lounge vind ik niet heel goed geschikt voor een volwaardige show – het plafond is zo laag dat de hoofdtooien van de dames al bijna het plafond leken te raken en als een mannelijke danser zijn partner optilde zat ze zelf al bijna tegen het plafond. Geen grote mooie Russische sprongen hier, en dat vind ik nu net zo leuk! En we hebben het idee dat het showteam op de Columbus beter was dan deze – de dansers weet ik niet, maar de zangers toch zeker, alleen al de uitspraken, plus ze hebben vaak gewoon ook niet het kaliber om bepaalde uithalen en noten te halen, wat je goed hoort.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zijn om 23 uur naar bed gegaan, de zee is weer heerlijk rustig en de hut rammelt en ratelt niet meer zoveel als vandaag overdag, dat scheelt hopelijk voor het slapen…