)
Vanochtend toen we opstonden waren we bezig de grote riviermonding waar Montevideo en Buenos Aires inliggen in te draaien, de zee was dus spiegelglad en bruingroen. Na het ontbijt zijn we naar boven gegaan om even te kijken; we voeren op normale snelheid maar het voelde alsof we stapvoets voeren, zo stilletjes gleden we door het water. Aan bakboord voeren er in de verte vrachtschepen, aan stuurboord konden we op de horizon heuvels en een paar steden uitmaken. Het was zelfs een klein beetje fris voorop in de schaduw! In het water dreven kleine kwalletjes langs het schip.
)
)
)
We hadden het erover dat eigenlijk een (goed, modern) vrachtschip toch wel beter voor ons is, wij vinden dat leuker. Excursies zijn op die cruiseschepen uiteindelijk toch maar niks, de uitzondering daargelaten – of in ieder geval, ze zijn voor ons meestal toch niets. Die show ook gisteren, was niet heel erg goed maar zelfs als hij fantastisch was geweest, had het ons waarschijnlijk niet zo veel uitgemaakt. Wij kicken er dan weer op om op de brug te zitten en te kijken naar alle bedrijvigheid om ons heen en op de brug. We denken dat de lezinggever een vrachtschipreis ook fantastisch zou vinden, met zijn interesse in schepen en scheepvaart; maar dan zal hij wel heel actief contact moeten zoeken met de bemanning en we weten niet of hij daar echt de persoon voor is; hij doet bij ons ook altijd een beetje raar, alsof hij van ons af wil of verlegen is – maar dan zegt of doet hij weer iets dat blijkt dat hij het toch interessant vindt om met ons te praten, dus we denken dat hij gewoon sociaal een beetje onhandig is.
)
)
)
)
)
We waren rond 8:30 terug in onze hut om de rest van de ochtend een beetje te rusten, koffie en thee te drinken en onze krachten te sparen voor vanmiddag. Pffff! We hebben te weinig tijd tussen de havens om tot rust te komen… Echt, de zeedagen zijn gewoon heerlijk, met hun eigen relaxed ritme, maar ze vliegen om!
)
)
)
)
)
Om 11:15 zijn we naar de Astor Lounge gegaan om het busnummer voor morgen Buenos Aires op te halen. Vandaag was de presentatie nog bezig dus zijn we eerst nog even naar boven gegaan om te kijken of er al wat te zien was buiten, en na even buiten gestaan te hebben zijn we weer terug naar de lounge gegaan. De rij was gevormd dus Hans sloot aan en na niet al te lange tijd had hij onze busnummers te pakken
)
Om 12 uur hebben we best lekker geluncht en daarna zijn we naar boven naar dek 8 gegaan waar we gelijk een goed plekje vonden om de aankomst in Montevideo te kunnen volgen.
)
)
)
)
)
)
)
Daar hebben we gestaan tot we om 13:30 aangelegd waren in de zo te zien schone nette (vracht)haven. Ook de uitzichten over de stad gaven op de een of andere manier toch een schonere, lichtere indruk dan de volle rommelige steden in Brazilië. Helmut had ook al een of twee keer gezegd dat Uruguay echt een ander land was, heel schoon en netjes, dus misschien ben je dan al gelijk bevooroordeeld! Toen we aangelegd waren zijn we nog even naar onze hut en de airco gegaan om te relaxen tot het om 14:25 tijd was om te verzamelen in de Astor Lounge voor onze excursie.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ondertussen was een bunkerboot bezig zichzelf te manoeuvreren om brandstof over te pompen; ze hebben een draai van 180 graden gemaakt en kwamen recht tegen onze zijkant aanliggen. Toen wij richting de Lounge gingen werd omgeroepen dat er de komende tijd niet meer gerookt mocht worden buiten vanwege het bunkeren. Ook stond er op de kade een tankwagen die misschien iets van slib of zo kwam oppompen? Of een specifiek goedje waar niet zo veel van nodig is afgeven, dat kan ook. Want één tankwagen zet bij zo’n schip weinig zoden aan de dijk!
)
)
Netjes op tijd gingen we om 14:30 van boord naar onze bus, die keurig netjes ook weer wifi had aan boord, en een Duitse lokale gids; een wat oudere dame, eind 60 begin 70 misschien al, wiens ouders uit Duitsland naar Uruguay gekomen waren. Hoe weten ze ze toch te vinden! Tot nu toe hebben we alleen in Kaapverdië een gids gehad die geen Duits sprak!
)
)
)
We begonnen aan de rondrit door Montevideo, en waren eigenlijk gelijk al in de haven, en zeker daarna in de stad zelf, verrast over hoe schoon, netjes en fris alles eruit zag! Wat een contrast met Brazilië en verademing na die vieze rommelige onrustige zooi… Ondertussen terwijl we de haven uitreden deden we de mail en whatsapp binnenhalen en deed ik een voortgangsmailtje naar het blog sturen met de route van de eerste 10.000 km van onze reis. Voor onze anderhalve vaste blog-fan vast een leuke aanvulling op de dagverslagjes!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De eerste fotostop van de dag kwam al gauw, bij een centraal plein met een mooi groot standbeeld, palmbomen en fonteintjes en omringd door mooie gebouwen. Het zag er allemaal keurig uit, en het parkje zag er verleidelijk uit om even te gaan liggen op het keurig bijgehouden gras. Wat een contrast met de overwoekerde, hoog omheinde en gevaarlijke jungle-parken van Rio de Janeiro!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Doordat het onder andere zo schoon en net was allemaal voelde je je ook gelijk veel veiliger hier – maar ook door de algemene uitstraling en “vibe” die in de stad hing. De gebouwen zagen er ook goed onderhouden uit, en de mensen kwamen Europees over in hun uiterlijk. Wat een enorm contrast met het buurland, heel apart. Helmut had het gezegd en had gelijk, het is een wereld van verschil met Brazilië.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Na nog wat omzwervingen door de stad kwamen we bij het volgende echte fotostop-punt: een groente- en fruitmarkt. Altijd leuk zoiets!
)
)
Hans en ik moesten even knipperen toen we echter uitstapte bij het mooie klassieke marktgebouw en naar binnen stapte; het was strak, schoon, sjiek, hipster, modern, er waren barretjes met specialiteitenbiertjes en luxe chocolaatjes, niet direct wat we bij een markt associëren! Maar er was ook een supermarkt in een hoekje van het gebouw, en vele groente- en fruitwinkels, een paar slagers en een kippenboer en nog meer van dat soort standaardwinkels los van de barretjes en cafeetjes en andere winkels. Misschien allemaal duurder dan een echte markt maar het leek toch wel alsof veel mensen hier hun dagelijkse boodschappen kwamen doen (en het winkelende publiek was niet allemaal yuppen en hipsters om te zien, maar van alles).
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Maar ja, we kregen hier een half uur de tijd en Hans en ik hadden in 10 minuten tijd heel de hal wel twee keer doorgelopen! We begonnen maar weer aan een volgend rondje, en besloten op gegeven moment om te kijken of we buiten op straat misschien nog iets konden zien.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ik stond al bijna bij de deur naar buiten toen Hans opmerkte dat een paar oudere dames die een cola aan het drinken waren aan een van de tafeltjes naar ons aan het kijken en het zwaaien waren. Dus we besloten om er even op af te stappen, en ze begonnen met glimlachen en knikken en lichtte helemaal blij op toen bleek dat ik een beetje Spaans sprak! Ze waren in de 70 schatten we, 4 vrolijke dames die wel zin hadden in een praatje en met handen en voeten en mijn Spaans kwamen we een heel eind; ze wilde van alles van ons weten – ten eerste natuurlijk wat we hier deden; busladingen vol anderstalige toeristen met fluorescerende stickers op hun kleding die braaf het bordje volgen met het bijbehorende nummer van hun sticker is natuurlijk een bezienswaardigheid, en het feit dat ik duidelijk wist te maken dat we bezig waren een wereldreis te maken was bijzonder! Dat is duur en jullie zijn rijk lachte een van de dames, en wreef denkbeeldig geld tussen haar vingers. En de andere dames lachte en wezen naar Hans, rijke stinkerd zeker! Nee nee vertaalde ik voor Hans, hij zegt dat hij rijk is met mij! Jaja lachte ze, dat was zeker zo!
Het was een gekakel van jewelste, heb je kinderen? Ja twee, jongen en meisje en meisje heeft ook al een baby’tje, 5 maanden oud, een meisje. Ahhhhhhh! Kinderen van jullie beiden? Nee alleen van hem – ah ja ze knikten wijs, ze snapten het. Waar komen jullie vandaan, waar gaan jullie heen, wat vinden jullie van Uruguay, wat gaan jullie zien in Uruguay? De ene dame was inmiddels opgestaan en vlak bij me komen staan, om zo nog sneller en beter het hakkelende Spaans uit mijn mond te kunnen trekken geloof ik! Zij – en wij – hadden de tijd van ons leven, wat een leuk gesprek! Ze keken trots toen ik vertelde dat we Montevideo zo schoon vonden en lachte verlegen, da’s alleen de stad hoor. Maar ja, vergeleken met Brazilië was het zeker beter in Uruguay, maar dat kan ook gemakkelijk, wij hebben maar 3 miljoen inwoners, Brazilië 45 miljoen! Ze vertelde dat ze veel problemen hadden met het feit dat er zo enorm veel Venezolanen in het land hadden tegenwoordig, die niets hadden, en soms al lopend helemaal uit Venezuela kwamen. En ook Cubanen, ongelofelijk!
Ik denk dat we wel 10 minuten met ze gekletst hebben, ze verteld op gegeven moment dat Uruguay het land van de tulp was, dus hup fotootje van onze tuin vol tulpen laten zien, dat deed het ook goed natuurlijk – en we hebben een paar foto’s gemaakt met de dames, wat ze ook duidelijk heel leuk vonden. Na elkaar uiteindelijk nog een paar minuten lang een goed, gezond, en gelukkig nieuw jaar en leven gewenst te hebben zijn we terug naar de bus gegaan. Wat een leuke interactie, het was duidelijk dat de dames het ook erg leuk gevonden hadden en nog best wel een tijdje door hadden kunnen gaan!
)
)
)
)
)
)
De volgende korte stop was om het regeringsgebouw te kunnen fotograferen, die aan een druk plein lag. Sommigen in de bus staken over maar we hadden vanuit de kant waar we stonden ook prima zicht dus vonden het niet nodig om ons in het verkeer te werpen!
)
)
)
)
)
)
)
Via straten vol bomen en mooie huisjes reden we naar een voetbalstadion, waar men als ze wilde ook even eruit konden om een foto te maken. Waarvan dan? Ja van de naam die naast de ingang staat, verder kun je niet naar binnen. Er was maar een in de bus (waarschijnlijk een voetballiefhebber) die toch maar even uitstapte voor een foto, en toen konden we weer verder. Wel grappig was dat toen we rond het stadion reden er een tribune was die de “Amsterdam-tribune” heette!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen hebben we een hele tijd kriskras door allerlei woonwijken met mooie kleine en soms grotere huizen gereden, duidelijk om wat tijd op te vullen omdat het rustig was in het verkeer; het zag er allemaal hartstikke goed uit, ook gewoon zo op straat, en strookte niet helemaal met het beeld dat onze gids ondertussen aan het schetsten was van een land dat straatarm was, geen werk had, geen industrie had, zelfs de taartjes en broodjes van de bakker moest importeren uit een ander land, en waarmee het dus zo slecht ging. De plantsoenen en straten waren stuk voor stuk keurig, overal waren parkjes en standbeelden, de huizen zagen er goed onderhouden uit, de auto’s waren niet de oudste barrels (de enkele antieke vrachtwagen daargelaten, maar als ie nog rijdt dan rijdt ie nog, toch!) en er waren maar enkele zwervers te zien op straat – in tegenstelling tot Rio de Janeiro waar je ze echt overal zag. Typisch!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Op gegeven moment kregen we weer een fotostop bij een monument voor de Armada, en er vlakbij stond een standbeeld voor het 200-jarig jubileum van een ontdekkingsreiziger van Antarctica, Faddei Bellingshausen, geschonken door het Russische volk aan het Uruguayaans volk.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Via een strandboulevard die niet zou misstaan in een Westers land (los van de palmbomen dan misschien) reden we langzaam maar zeker terug naar de haven. Men lag nog lekker aan het strand of op het gras. Hier waren eigenlijk nog de meeste zwervers te vinden, die hun stekjes hadden gemaakt bij schaduwrijke bomen en wat vervallen gebouwtjes. De lokale gids kwam in haar stem en praten een beetje zeurderig over, maar deed wel steeds praten en vertellen over van alles en nog wat. Toch leek het erop dat men haar schijnbaar toch niet erg goed vond, want het viel Hans op dat helemaal niemand haar een fooi gaf bij het uitstappen. Als contrast had de gids in Rio van sommigen in onze bus zelfs 10 euro per persoon gekregen, bijvoorbeeld! Heel typisch; sowieso is het eigenlijk raar om de gids de fooi te geven terwijl het vaak de chauffeur is die het meeste werk heeft. Tenzij het een hele actieve gids is die je meeneemt naar dingen en van alles ter plekke uitlegt, misschien.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
18 uur waren we terug bij het schip, en zijn terug naar onze hut gegaan, waar we recht tegen de zijkant van de bunkerboot keken; die was nog bezig dus! En we waren nu wel benieuwd of we toch nog wel op tijd zouden vertrekken, want de geplande vertrektijd was 20 uur.
)
)
)
)
)
Het was nog net te vroeg om te gaan eten: tijdens havendagen is het restaurant pas een half uur later open, om 18:30, en is er geen eerste of tweede zitting – desondanks gaan wij gewoon altijd aan ons eigen tafeltje zitten, net zo gemakkelijk. Dus we besloten eerst nog even boven op dek te kijken. De bunkerboot lag mooi langszij en was inderdaad nog druk bezig te pompen; weliswaar via een in onze ogen dunne slang, maar de slang schokte constant dus er werd duidelijk nog van alles overgepompt.
)
)
)
)
)
)
)
)
Vanuit de achterkant van ons schip hadden we mooi zicht op een scheepskerkhof net buiten de haven; waar schepen gestrand waren door snelle getijden, maar ook gewoon gedumpt als schroot. Het was best een apart gezicht en had ook wel iets moois, die schots en scheef hangende half gezonken schepen. Heel apart!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 18:30 zijn we dan gaan eten, bijpraten met Reba en Helmut over hun dag (hun excursie was geannuleerd geweest vanwege te weinig animo dus ze hadden onverwacht een vrije dag gehad), en om 20 uur zijn we terug naar de hut gegaan. Tijdens het eten werd er via de intercom aangekondigd dat het bunkeren iets langer zou duren dan verwacht, en dat vertrek verlengd was tot 21 uur, waarbij de aanboord-tijd verlengd was van 19:30 naar 20:30, voor diegenen die misschien nog even van boord wilde.
)
)
)
)
)
)
Ik was doodmoe en Hans was ook wel moe, dus ik ben een dutje gaan doen tot het tijd was om te vertrekken. Maar om 21 uur lag onze buurman nog altijd tegen ons raam aan, de bunkerboot was nog druk bezig! Dus ik heb een tweede dutje gedaan…
We hadden eigenlijk het wegvaren willen zien, maar ja, het was om 20 uur donker en om 21:45 uur lag de bunkerboot nog altijd langszij! We besloten om naar bed te gaan, want morgen was weer een lange dag, en dit schoot niet op en we waren allebei nog hartstikke moe. Iets voor 22 uur kwam er beweging in de bunkerboot, hij was klaar! Gelijk schoten sleepbootjes te hulp, en deden de motoren diep in het schip toeren maken; vlak onder ons begon wat we denken dat de stuwmotoren aan de zijkanten van het schip zijn te grommen; we hadden vandaag duidelijk een ingekorte vertrekprocedure, iedereen stond paraat voor het moment dat we konden vertrekken! Amper 10 minuten later, om 22:05 voelden we de boel trillen en brommen en waren we (zo te zien aan de lichtjes buiten) al bezig van de kant af te duwen en te draaien. Geen tijd te verspillen, dat is duidelijk: we moeten morgenochtend om 7 uur in Buenos Aires zijn en we hebben 2 uur vertraging!
)
We hebben nog even liggen luisteren naar het vertrek en zijn al gauw gaan slapen.