)
Vanochtend toen we wakker werden waren we nog volop aan het doorstomen op de rivier, en zijn zoals gebruikelijk om 7:30 gaan ontbijten. Terwijl we zaten te ontbijten (we zitten vaak redelijk dicht bij de ingang) kwam er een oudere vrouw in gedachten verzonken met haar toilettas bij en gekleed in een (nogal korte) badjas het restaurant binnen. Ze was al goed en wel 3-4 meter doorgelopen toen ze opeens besefte dat ze niet was waar ze moest zijn, en draaide verward om om weer naar buiten te lopen. Een geval van Alzheimers? Of gewoon onderweg naar het wellness center, niet aan het opletten en op de verkeerde verdieping uitstappen en op automatische piloot lopen? Het was in ieder geval een gek gezicht!
)
Het is inderdaad wel zo dat het lastig is om te zien op welke verdieping je bent; er staat heel klein tegen het plafond van de lift zelf een klein schermpje waar je het op kunt zien, maar de trappenhuizen lijken op iedere verdieping op elkaar en er staat geen verdieping-nummer in het zicht van de lift. Dus veel mensen vragen al bij het opengaan van de deuren op welke verdieping ze zijn.
Wat ook een gek gezicht was, was het vrachtschip dat opeens op “aanraak-afstand” langs de ramen van het restaurant voer – zal heus nog ruim ver genoeg van elkaar vandaan geweest zijn, maar op zee houdt men graag grote afstanden van elkaar en zo dicht zitten schepen normaal gezien dus zelden op elkaar. Omdat wij, en zij waarschijnlijk ook, stevig doorvoeren was het echt alsof ze ons voorbijschoten. Ik zag tijdens het ontbijt opeens een man lopen die van de Argentijnse immigratie was; we hadden vanochtend vroeg een paar bonken tegen de zijkant van het schip gevoeld, een daarvan zal hem en eventuele collega’s misschien geweest zijn. De toegang tot het schip voor loodsen en dus ook immigratie en andere mensen die al varend aan boord komen lijkt namelijk aan onze kant van het schip te liggen, op dek 3 onder ons, in onze buurt, en als we in onze hut zijn kunnen we dat dus soms goed horen als een en ander hardhandig gaat.
Om 8 uur kondigde de hulp-cruisedirector via de intercom aan dat er enige vertraging was ontstaan door het bunkeren die men vannacht niet heeft weten in te halen, en dat we wat later in Buenos Aires zouden zijn, en of alle mensen die op excursie gingen op de afgesproken plekken om 8:45 konden verzamelen; in het dagprogramma staat waar je normaal gezien voor de excursie moet verzamelen en hoe laat je daar moet zijn – normaal gezien is dat gespreid omdat de verschillende excursies andere vertrektijden hebben, maar nu door de vertraging was die ruimte weg en moesten we allemaal tegelijk verzamelen om zo snel mogelijk na aankomst aan de excursies te kunnen beginnen. Geplande aankomsttijd was 7 uur geweest, nu zou het waarschijnlijk pas ergens na 9 uur worden. Maar we waren nog niet in de haven, laat staan aangelegd, dus de verzameltijd was misschien een beetje optimistisch!
Na het ontbijt zijn Hans en ik naar boven gegaan om te kijken naar het aanvaren naar Buenos Aires. Er lagen drie cruiseschepen in de haven; gek genoeg is er schijnbaar geen cruise terminal hier, in zo’n grote stad, en moeten de cruiseschepen letterlijk tussen de containers aanleggen. Er was een groot cruiseschip, een klein cruiseschip en een middelmaatje; vooral het kleintje zag er interessant uit, en wij kwamen er tegenover te liggen en konden het dus bestuderen. Het leek ons een expeditie-schip, misschien voor Antarctica reizen. Voor de rest was het erg rustig in de haven, misschien omdat het zondag was.
)
)
)
)
)
)
Wij zijn buiten op dek gebleven tot we begonnen met aanleggen; weliswaar later dan de gevraagde 8:45, maar we waren toen nog lang niet in de haven. Het is altijd mooi om te kijken naar de bedrijvigheid bij aankomst; we hebben hier in tegenstelling tot de Columbus redelijk goed zicht op het voordek waar alleen bemanning mag komen, en dan zie je zo’n 8-10 man verzamelen, de kabels klaar leggen, de werptouwen netjes in een grijp-klaar pakketje wegleggen, het anker losmaken en een klein beetje laten zakken (misschien als rem), en gek genoeg ook de bel poetsen – steevast wordt de bel opgepoetst terwijl we aanvaren op de haven! Ook zien we dat de bemanning vaak zelf ook foto’s maakt van het aankomen bij zo’n grote stad.
)
Naarmate we dichterbij kwamen stoomde er totaal wel 3 sleepbootjes richting ons; misschien niet allemaal voor ons bestemd want we voeren in konvooi door de smalle vaargeul die toegang tot de stad gaf, maar twee van de drie waren wel voor ons bestemd en gaven een korte toeter om aan te geven dat ze in positie waren achter het schip.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 9:15 waren we dan praktisch aangelegd en besloten we om naar de Astor Lounge te gaan waar we moesten verzamelen; Hans had boven op dek ook veel mensen horen mopperen dat 8:45 onzinnig was om te verzamelen, we lagen nog geeneens aan de kant.
)
)
Het heeft uiteindelijk nog tot iets voor 9:45 geduurd voor onze bus-groep van boord kon – wat op zich best snel is, aangezien we waarschijnlijk pas iets voor 9:30 echt helemaal stillagen en aangelegd waren – duidelijk dat men gelijk in de startblokken stond om de excursies met zo min mogelijk vertraging te laten starten! Omdat er dus geen cruise terminal is hier, en we aanleggen in een actief havengebied, moesten we in een shuttlebus naar de poort van de haven gebracht worden. Daar konden we overstappen naar onze excursiebussen.
)
)
)
)
)
Het was de organisatie weer gelukt om een Duitse lokale gids te vinden en we reden weg op onze stadsexcursie terwijl zij honderduit vertelde over Buenos Aires. Het is om te zien weer een redelijk schone, nette stad; bijna vergelijkbaar met Montevideo (iets rommeliger) en nog altijd een wereld van verschil vergeleken met Brazilië.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We reden door allerlei wijken van de stad, rondom het plein waar een grote obelisk de plek markeerde waar voor het eerst (en voor de tweede keer, schijnbaar waren er twee stads-stichtingen) de nationale vlag gehesen werd.
)
)
)
)
)
)
)
Toen kwamen we bij het centrale plein, waar er een grote kathedraal was, en het Casa Rosada, het roze huis, aan lag. Dit is het regeringsgebouw, mooi roze gekleurd; toen het gebouwd werd waren er twee partijen, de Roden en de Witten, dus de toen heersende president besloot het regeringsgebouw roze te maken, heel diplomatisch! En schijnbaar ook heel praktisch, want met ijzer in de verf is het gebouw beter beschermd tegen weersinvloeden, en dat veroorzaakt zo’n roze kleur.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Omdat er al verschillende excursiebussen de kathedraal ingegaan waren (en er ondertussen ook nog een mis bezig was) deden wij eerst even een rondje rond het plein wandelen. Centraal in het plein lag een monument en daaromheen, in de keien van het wegdek, waren vreemde vormen gemaakt in witte steen; dit bleken de witte hoofddoekjes van de Dwaze Moeders te vertegenwoordigen, die hier jarenlang dag in dag uit gedemonstreerd hebben voor hun verloren zonen en mannen en broers, die onder de militaire dictatuur van destijds verdwenen zijn. Die iconische acties waren nu dus in het plaveisel van het centrale plein herdacht.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Er was inmiddels plek in de kathedraal ontstaan dus nu konden we de kathedraal binnen, vol levensgrote standbeelden van Maria en heiligen. In een zijkapel was een mooi groot mausoleum voor de nationale held, Generaal San Martin, met de nationale vlag erover heen gedrapeerd en een erewacht van twee soldaten die stokstijf stil stonden maar de kunst van het rondgluren zonder het hoofd te bewegen duidelijk geperfectioneerd hadden! De arme mannen hadden het duidelijk warm in hun ere-uniform in de enigszins benauwde kathedraal, maar worden schijnbaar om de 2 uur afgewisseld door verse soldaten.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Nadat iedereen uitgekeken was reden we een mooie stadstoer langs sommige van de vele parken in Buenos Aires; schijnbaar is er periode geweest zo eind van de 19e eeuw dat iedere grote bevolkingsgroep van Buenos Aires (dat heel veel immigranten van over de hele wereld heeft aangetrokken) een monument geschonken heeft aan de stad. En rondom ieder monument is een stadpark gemaakt, plus er zijn nog wat losse grote stadsparken, botanische tuinen en een dierentuin (niet meer in gebruik als dierentuin geloof ik), waarbij de stadsarchitecten bomen vanuit de hele wereld naar Buenos Aires gehaald hadden om de stad luister te geven. Een hele groene, tropische stad dus (ook met een tropische temperatuur vandaag, het was dik over de 30 graden en vochtig, pffff!).
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De volgende fotostop was in de kleurrijke wijk La Boca, dat zichtbaar gek is van kleur, karnaval, tango en voetbal. De huizen hier zijn traditioneel in alle kleuren van de regenboog geschilderd; ooit omdat men te arm was om voldoende verf voor het hele huis te kopen, en dus de boel met restjes beschilderde, tegenwoordig omdat het iconisch geworden is voor de wijk. Verschillende straten waren gerestaureerd en voor toeristen toegankelijk, met winkeltjes, museumpjes, cafés en restaurants in de voormalige huizen. Op straat een antiek- en kunstnijverheidmarkt, straatverkopers en misschien een enkele zakkenroller (er werd voor gewaarschuwd, net als dat er voor gewaarschuwd werd dat je hier niet ’s avonds en/of alleen rond moest lopen), en natuurlijk heel veel toeristen want dit was een populaire plek om te bezoeken!
)
)
)
)
)
)
)
)
We kregen hier ruim de tijd om rond te wandelen, bijna drie kwartier, en Hans en ik zijn rond gaan slenteren langs de huisjes, de kunst op straat, de markt (er achter, bijna helemaal ingebouwd, stond een mooi monument voor San Martin), en straatje in en straatje uit.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We moesten lachen om de restaurantjes waar er standaard een koppel tango-dansers onder begeleiding van tangomuziek stond te draaien en te pronken op een piepklein platformpje om het eettentje extra luister te geven. Ook kon je op straat bij winkeltjes een foto (laten) maken met je hoofd door een gat in een bord, om jezelf even Maradona of een tangodanser te wanen. Op de balkonnetjes van de huizen stonden grote karnavalspoppen die Maradona, de Paus of Evita Peron moesten voorstellen – belangrijke Argentijnse iconen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
En op straat iets heel bevreemdends in onze ogen; dames in cocktailjurkjes, hakken en kousen waarmee je tegen betaling op de foto kon, haar kousenbenen in een verleidelijke tango-pose om je lichaam verstrengeld. Heel vreemd om te zien, eigenlijk, en het kwam op ons haast over als een soort van prostitutie. Dat zal ook wel te maken hebben met hoe verleidelijk de dames gekleed waren en zich aan je aanboden voor de foto. En net als met prostitutie, was er een duidelijk onderscheid qua standplekken; de mooiste jongedames stonden op de beste plekken te pronken voorin de hoofdstraat, en achterin de hoofdstraat stonden een paar stevige oude, inmiddels enigszins verlopen, dames hun waren aan te bieden, even trots op hun hakjes met netkousen staand als de mooie dames voorin de straat. Heel apart! Voor de dames moet het toch ook een aparte manier zijn om wat geld te verdienen.
)
)
)
)
)
)
Het was warm en we hadden op gegeven moment alles wel bekeken, dus op gegeven moment zijn we terug de souvenirwinkel vooraan de straat geschoten; daar was schaduw en airco, tenslotte!
)
)
)
)
)
)
Toen iedereen rond 12 uur weer terug in de bus was zijn we verder gereden door de stad. Eerst nog langs een paar straatjes van La Boca waar de huisjes nog bewoond waren en (nog) niet opgeknapt.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen reden we een tijdlang langs arme wijken, onder andere een hele straat lang onder een snelwegviaduct. Maar hoe krakkemikkig de huisjes er ook uitzagen, regelmatig zagen we buiten van die opklapbare blauwe zwembadjes vol water; lekker voor de wijkbewoners en hun kinderen om in te poedelen bij warm weer!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Na nog een rit langs de hoogbouw van de stad reden we terug de oude stad in via de mooie groene stadsparken.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De laatste stop van de dag was bij de begraafplaats La Recoleta. Om er te komen moest de bus in een ander straatje parkeren, en liepen wij een klein eindje naar de ingang van de begraafplaats. Onderweg kwamen we langs de oudste en grootste rubberboom van de stad; ooit waren ze her en der door de stad geplant maar ze groeide zo groot en breed dat hun wortels alles in de omgeving kapot maakte. Onderweg waren we nog langs een klein parkje gereden waar er een stuk of 10 van deze bomen groeide, maar de meeste waren inmiddels al jaren geleden gerooid omdat ze funderingen en muren kapot maakte. Deze indrukwekkende knaap mocht echter ook nog blijven staan, een bezienswaardigheid op zich, met een kruin van misschien 15-20 meter doorsnede, en lage dikke takken die aan alle kanten ondersteund moesten worden omdat ze anders door hun eigen gewicht op de grond zouden zakken. De stam zelf was enkele meters omtrek, met grote wortels die alle kanten op uitwaaierde. Heel mooi!
)
)
)
)
)
)
)
La Recoleta leek op een mini-stadje, en was ook ooit zo ontworpen; met lange boomrijke lanen, kleine pleintjes waar vandaan de straten in stervorm vertakte, en kleine zijstraatjes. En overal bovengrondse grafkelders, vol neogotische engeltjes, Jugendstil bogen en krullen, of juist strak modern. Echt erg mooi, maar na de stenen overdaad van Novodevichebegraafplaats in Moskou, of juist het dromerige sprookjesbos van de Victoriaanse Dean & Manor Cemetaryin Scarborough, Engeland, kan denk ik weinig ons echt meer verrassen op gebied van begraafplaatsen!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Er lagen hier natuurlijk veel belangrijke Argentijnse figuren, vaak met ornate familiegraven, maar een van de hoofdattracties was het graf van de familie van Eva Peron, waar zij zelf ook na haar dood bijgezet is. Als een soort toeristische bedevaart schuifelde men in de rij door het smalle steegje om een foto te kunnen maken van haar familiegraf.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen we hier klaar waren zijn we op ons gemak teruggereden naar de haven, waar ik in mijn beste Spaans de chauffeur verraste met de vraag hoeveel kilometers we nu eigenlijk gereden hadden, min of meer; hij had heel de rit zijn mobiel gesteund gehad op het display van de kilometers en zo, zodat ik het niet kon zien! Omdat ik mijn zinnetje een beetje geoefend had in mijn hoofd kwam het er best vlot uit en zag je hem zichzelf afvragen wat hij en de lokale gids onderweg allemaal gezegd hadden in het Spaans onderling wat ik misschien begrepen had!
)
)
)
)
)
)
Er bleek toch iets van een cruise terminal te zijn hier, alleen dus geen eigen cruise haven. De cruise terminal bood gratis wifi, maar het grote cruiseschip dat met ons in de haven lag was schijnbaar net bezig om te wisselen van passagiers, dus er zat een paar honderd man in de terminal te wachten tot ze aan boord mochten – en dus te internetten. We kwamen er niet meer op helaas! We zijn dus maar doorgelopen door de veiligheidscontrole en hadden geluk, er stond net een shuttlebus.
)
)
)
)
)
We waren rond 14:15 terug aan boord, waar we gauw onze spullen gedumpt hebben en toen naar het buffetrestaurant gegaan zijn om te lunchen; toen was het daarna tijd om te rusten in onze hut!
)
)
)
)
Om 18:30 was het avondeten, dat is tijdens havendagen ook altijd een half uurtje later, en open zitting, maar meestal kunnen we gewoon aan ons eigen tafeltje zitten. Na het eten hebben we nog een rondje op dek gewandeld om te genieten van de uitzichten om ons heen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Vanavond om 21 uur zou er een lokale show zijn, de eerste van de reis; dan komt er een lokaal entertainmentgezelschap aan boord en die geeft een show die meestal traditionele elementen van het land bevat. In Argentinië kunnen dat maar twee dingen zijn; gaucho’s (cowboys) en tango. Aangezien ze waarschijnlijk niet een Argentijnse barbecue zouden houden op het podium, werd het dus waarschijnlijk tango. Maar er had in het dagprogramma gestaan dat het gezelschap dat vanavond aan boord zou komen Duitse afkomst had; wat zou dat voor effect hebben op de show? Tango in dirndl? We waren dus erg benieuwd wat we te zien zouden krijgen!
We vonden een goed plekje voor de show en waren bij hoge uitzondering eerder dan Reba en Helmut, die zich bijna verslapen hadden maar toch aangestrompeld kwamen en blij dat we stoelen voor ze vrijgehouden hadden. Het gezelschap werd aangekondigd; en wat een verrassing: het was een a capella jongerenkoor! Niet direct waar je aan denkt bij een Argentijnse lokale show, en de link met Duitsland was ook wat minder sterk dan het in het dagprogramma gestaan had – er zaten inderdaad leden tussen die Duitse voorouders hadden, maar er leek niemand meer te zijn die echt goed Duits sprak. De aankondigingen werden in het Duits voorgelezen door iemand van het koor die zo te horen de taal niet dagelijks sprak.
)
)
Het was een verrassend goed optreden; grofweg in drie delen gesplitst, Engelstalige liedjes (met zwaar Spaans accent), Duitstalige liedjes en traditionele Argentijnse Spaanstalige liedjes in een modern popjasje gestoken. En het a capella zingen was best mooi, zeker als het hele koor zong. De show duurde lang en was pas om 22:15 afgelopen (hij was ook een dik kwartier later begonnen vanwege wat technische dingetjes).
)
)
)
)
)
Er was nog de mogelijkheid om even te kletsen met de koorleden naderhand; dat werd aangekondigd als zijnde in de Captain’s Club dus we zijn daarnaartoe gewandeld maar daar kwam niemand, dus op gegeven moment wandelde we terug naar de Lounge, en bleek dat ze daar gewoon gebleven waren. Veel logischer ook natuurlijk. We hebben met drie dames even in Engels, Spaans en Duits gekletst, erg leuk! Ze wisten dat Nederland een Argentijnse koningin had, en wilde weten wat we vonden van Argentinië.
Na zo’n 10 minuutjes moest het koor weg en slenterde wij richting de trappen en lift naar boven. Onderweg kregen we hapjes aangeboden; ja, het was inmiddels 22:45 en wij zijn dan meestal al in bed maar dan worden iedere avond hartige hapjes aangeboden! Lekker… Al snoepend zijn we naar boven gegaan naar dek 8 en dek 9 om even uit te waaien voor het bedtijd was, en wat een toeval, we kwamen net boven op dek 9 toen het koor daar even voor zichzelf een openlucht optreden gaven! Alleen wij en een ander echtpaar dat er ook stomtoevallig liep waren publiek, en het was zo in de buitenlucht haast nog mooier dan beneden in de zaal met de microfoons! Het duurde nog geen minuut of twee en was toen voorbij, heel bijzonder. Wij hebben nog tot een uur of 23 staan kijken buiten voor we naar beneden naar bed gingen.
)
)
)
)
)
)
)
)