)
Vannacht was in ieder geval een hele onrustige nacht geweest voor Hans, hij kon zijn hoofd niet stilzetten en had vervelende dromen, en heeft uiteindelijk maar een tijdlang spelletjes zitten spelen als afleiding, tot hij weer wat kon slapen. Hij was dus goed gaar vanochtend! Maar het lukte niettemin om gewoon op tijd op te staan rond 7 uur en om 7:30 zaten we zoals altijd aan het ontbijt.
)
)
We voeren tijdens het ontbijt al in de baai waaraan Puerto Madryn ligt, en zijn na het eten omhoog gegaan om even te kijken. Er was nog niet zo heel veel te zien, het was namelijk een grote baai, maar de kusten leken vooral zandduinen te zijn – van een afstandje zo wit, dat het haast wel de krijtkliffen van Dover leken!
)
)
)
)
Na een rondje boven op dek zijn we terug naar de hut gegaan, en om 9 uur zijn we zoals gisteren afgesproken terug naar het excursiebureau gegaan op dek 5. Er stond een ondergeschikte die, toen ze ons verhaal over (kosteloos) annuleren aanhoorde, even het kantoortje instapte om te overleggen met haar meerdere; inderdaad geen enkel probleem meneer, wij annuleren de tickets kosteloos en informeren de lokale touroperator, geen probleem. Mooi zo, pffff!
Terug in de hut is Hans al gauw een broodnodig dutje gaan doen tot we dicht genoeg bij Puerto Madryn waren om weer naar boven te gaan en te kijken naar de aankomst. Die was eerder dan voorspeld, maar de haven was ook zo te zien niet zo ingewikkeld; gewoon aanvaren tot een lange pier en vastleggen. We lagen om 10:30 al aan de pier, en nog vóór 10:45 lag het schip vast. In de verte zagen we het stadje zelf; volgens de informatie een stadje van zo’n 60-70.000 inwoners, die tegenwoordig vooral geld verdienen aan de aluminiummijn in de buurt en het toerisme rondom deze baai en de peninsula Valdes vlakbij. We hadden geluk, want we waren aangelegd aan de pier in het centrum van de stad – normaal gezien leggen cruiseschepen aan bij de grotere pier 4 km van het centrum vandaan, maar wij zijn klein en konden dus gelukkig hier liggen. En we hadden zo te zien nog meer geluk, want terwijl het aanleggen afgerond werd kwam al een gratis shuttlebusje aanzetten en zocht een goed plekje om voor het schip te staan, en om zijn bordje “hier instappen” weg te zetten.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ik zag dat een van de officieren op het brugbalkon gelijk al zijn mobiel tevoorschijn haalde, wat een universeel symbool is voor “ik zoek wifi” – we lagen nog niet eens goed vast… En aangezien ik er vanuit ga dat die mannen weten waar de wifi te vinden is, en hij duidelijk geen foto maakte maar iets anders deed op zijn mobiel, ging ik ook maar even op mijn mobiel kijken: inderdaad, de lokale havenautoriteiten, die op de pier zelf een piepklein kantoortje hadden, hadden een gratis toegankelijk wifi-netwerk! Mooi zo! Ik kon al een beetje op internet doen en zag onder andere dat ik geheel onverwacht nog een kerstbonus had gehad, dat is nog eens een leuke verrassing!
)
)
Aangezien wij vrij hadden vandaag, konden we van boord wanneer we wilde. We besloten om 11:30 vroeg te gaan lunchen en daarna gelijk door naar buiten te gaan, en kwamen in het restaurant Reba en Helmut tegen die nog even gauw aan het ontbijt/lunchen waren voor vertrek van hun excursie. We hadden een klein rugzakje bij met wat water, maar tijdens de lunch begon de zon te schijnen dus is Hans nog even gauw naar beneden gegaan om de petjes te halen; en bedacht gelukkig onderweg dat we ook de scheepspasjes nodig hadden om van boord te gaan!
)
)
)
)
)
Iets na 12 uur stapte we dan van boord en in de shuttlebus. De shuttlebus was volgens de cruisedirector alleen bestemd voor mindervaliden, maar iedereen stapte natuurlijk in, en een Duits echtpaar dat voorin zat maakte een grapje “wat mankeren jullie?” – dus ik stroopte lachend prompt mijn broek op om de steunkous te laten zien! Oeps! We hebben nog even gekletst en waren erg blij met de shuttle want de pier bleek wel zeker 500 meter lang te zijn, dat is toch een behoorlijk eindje lopen heen en weer in de huidige situatie!
)
)
)
)
)
)
Aan het begin van de pier stopte de shuttlebus, draaide netjes een rondje op de rotonde en parkeerde bij een heuse bushalte om te wachten op nieuwe klanten. Hans en ik zijn op ons gemak langs de promenade gaan wandelen, in een enkel druppelbuitje – zo’n bui dat het net is alsof een wolk zichzelf niet meer kan inhouden en even de regen kwijt moet, en 2 tellen later is het weer droog.
)
Ondanks de regendruppels af en toe was het verder lekker weer en zelfs een beetje warm, en het zonnetje scheen lekker. We slenterde rustig langs de winkeltjes en over de promenade tot we bij een betonnen bank in de zon kwamen met mooi uitzicht over het strand en het water, en ons schip in de verte. Het was heel laag water en het brede zandstrand was bedekt met groene algen leek het wel. Ondanks dat het niet heel erg warm was en het water dat waarschijnlijk ook niet was waren er toch wat zonnebaders (Puerto Madryn heeft schijnbaar een strandcultuur al is het eigenlijk meestal te koud om echt aan het strand te liggen!) en zelfs wat mensen die in het ondiepe water aan het poedelen waren. We hadden tot dit bankje zo’n anderhalve kilometer gelopen en ik was moe dus we hebben even een tijdje in het zonnetje zitten rusten voor we langzaam aan de terugweg begonnen. Eerst probeerde we nog met Hans zijn dochter en daarna zijn zus te bellen, maar dochter zat nog op haar werk en had helaas geen tijd om te kletsen, en zus nam niet op en bleek later een conferentie van haar werk tot 22 uur ’s avonds te hebben. Helaas dus!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De terugweg hebben we zo mogelijk nog rustiger dan de heenweg gedaan, met af en toe even stoppen om te zitten op een bankje onderweg, dit keer indien mogelijk in de schaduw want het begon zelfs echt warm te worden! Puerto Madryn was zo te zien een rustig slaperig kuststadje waar eigenlijk helemaal niets te beleven was, maar hun “claim to fame” waren de dierenkolonies in de omgeving, schijnbaar kun je hier in het seizoen ook walvissen voor de kust zien, en dus was ieder winkeltje wel gericht op de dierentours die hier geboden worden. Het kwam in ieder geval over als een stad waar je prima als buitenstander rond kon wandelen – alleen er was gewoon in het stadje zelf niets te doen! Zelfs het gemeentelijk museum was een piepklein gebouwtje aan de promenade… Wel apart was dat de eerste Europeanen die in dit gebied kwamen wonen uit Wales waren, en vandaar de enigszins aparte naam Madryn, van de Welsh baron Madryn.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 14 uur stapte we weer in de shuttlebus terug naar het schip (onze scheepspasjes werden gecontroleerd, dus het was duidelijk dat het haventerrein waar ons schip lag toch enigszins een afgesloten gedeelte was) en zijn we bij het kantoortje gaan zitten van de havenautoriteiten om wat te internetten; helaas was de halve bemanning dat ook aan het doen, en met al het geskype met thuis en gefacebook en gewhatsapp kwam je er nauwelijks meer op, dus na een half uurtje gaven we het op en zijn terug aan boord gegaan. We werden ook weggeblazen door de harde wind die inmiddels aan het loeien was in de baai.
)
)
)
)
)
)
)
Ik heb een klein dutje gedaan en om 16 uur besloten we het internet weer eens te proberen; we verwachtte dat de meeste bemanningsleden inmiddels weer aan het werk zouden zijn; dat was niet het geval, maar het waren er wel een stuk minder. We probeerde eerst vanuit het schip zelf te internetten, vanaf dek 9, maar duidelijk reikte het netwerk niet zo ver dus de verbinding was slecht. Dus wij zijn maar weer van boord gegaan en weer bij de bemanningsleden gaan zitten – het ging nu beter en wat dingen die we wilde checken lukte uiteindelijk. Mooi zo, ons shotje wifi weer gehad! Na een uurtje zijn we weer terug aan boord gegaan want we werden onderhand haast gezandstraald door de harde wind, en de vrolijke Argentijnse popmuziek die constant uit de boxen op de pier blèrde werd je ook een beetje simpel van op gegeven moment!
)
)
)
)
)
)
)
We hebben ’s avonds met z’n tweetjes gegeten, want Reba en Helmut hadden een excursie die tot 20 uur duurde. We moesten lachen om onze beider obers, die een beetje baldadig waren en vrolijk, en grapjes uithaalde met elkaar. Buiten woei het inmiddels zo hard dat er zelfs golven in de beschutte baai waren en er regelmatig zandstormen over de verste pier buiten de stad blies. Daar lag overigens ook een scheepskerkhof, zo te zien.
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben ’s avonds lekker gedoucht en er werd al om 21:15 omgeroepen voor ontbrekende passagiers – iedereen moest eigenlijk pas om 21:30 aan boord zijn. Maar om 21:45 begonnen de motoren te grommen en vibreren en de boegschroeven onder ons te brommen, dus het leek erop dat we wat eerder gingen vertrekken dan 22 uur. Ze hebben gelijk! Om 22 uur waren we los van de kant en gedraaid, en was het opeens weer helemaal stil, we voeren vooruit het donker in. We zijn om 22:30 naar bed gegaan, toch nog best moe van ons vrije dagje – maar het was heerlijk geweest om zelf onze tijd in te delen en we besefte ons dat dit de eerste echte vrije havendag was geweest. Funchal zou voor ons ook vrij zijn geweest maar die haven is vanwege het slechte weer overgeslagen.