Dag 30: maandag 13 januari 2020: op zee, 692 km gevaren
)
Onze boordrekening werd toen we ’s ochtend nog in bed lagen al onder de deur geschoven, en inderdaad de door ons geannuleerde excursie in Puerto Madryn stond er niet op, geweldig!
Vanochtend toen we wakker werden lagen we zo te zien op open zee; we waren uit de fjorden, hoewel we vannacht schijnbaar toch nog een rare kronkel gemaakt hadden volgens de route op de tv. Maar tijdens het ontbijt merkte we dat het schip een ferme bocht maakte, en toen we daarna terug in de hut kwamen zagen we dat we terug aan het gaan waren de fjorden in, dus hebben we de GPS weer aangezet om de route te volgen, en de webcam van de tv aan zodat we zouden kunnen zien wat er ongeveer voor ons lag.
We hebben onze jassen aangetrokken en zijn even lekker op dek gaan uitwaaien; er was niet veel te zien want er hing mist en nevel boven het water en het was zwaar bewolkt, dus het was grijs en grauw; af en toe kwam een schim van een eiland uit de mist, maar het was nog niet veel om te zien. Maar desalniettemin altijd lekker om even uit te waaien.
)
We besloten vandaag een rondje te lopen; eerst rond op dek 9, toen rond op dek 8 (via de trappenhuizen oversteken), toen een rondje op de promenade van dek 7 via de trappenhuizen, en toen het eerste volledige binnenrondje, op dek 6. Toen we de Astor Lounge bereikte was het wel even welletjes en zijn we even gaan zitten tot een uur of 9, en toen in één rechte streep naar beneden. Was al met al iets van 800 meter, viel nog niet eens tegen. Er was buiten niet veel te zien behalve een paar schimmen van bergen in de nevel, en op het podium was het yoga-klasje bezig.
)
)
)
)
)
)
De rest van de ochtend hebben we rustig aan gedaan in onze hut; we hadden behoefte aan rust en slapen. Wel met een half oog de camera en GPS in de gaten houden voor waar we ongeveer voeren; het was duidelijk dat we de scenic route deden, want het schip voer weer terug de fjorden in. In de loop van de ochtend dreef de mist en nevel een beetje weg en verschenen weer de donkergroene schimmen van de rotsen, eilanden en fjorden om ons heen. De lucht bleef grijs, de wolken te zwaar om veel hoger te komen dan de punten van de hoogste bergen, en dat gaf het geheel een heel bijzonder en dramatisch sfeertje; eigenlijk nog mooier denken we dan als er heel de dag stralende zon geschenen had.
)
)
Rond 11:45 werd er omgeroepen dat we binnenkort bij een hele mooie gletsjer zouden komen, en dat het schip deze iets zou benaderen en we er dan vanuit de rechterkant naar konden kijken. Dus Hans en ik zijn in onze jassen geschoten en naar boven naar dek 9 gegaan om te kijken hoe we naderde.
)
Er waren twee gletsjers; eentje klassiek een rivier van ijs in een vallei met een donkere middenmorene erin, de andere meer een plak ijs op een steile berg geplakt. Om ons heen waren de mooie dramatische donkergroene en donkergrijze bergen, overal doorkijkjes naar bergen en rotsen erachter en daar weer achter, tot ze vanzelf vervaagde tot het grijs van de wolken. De wolken hingen over de toppen van de bergen, zwaar en donkergrijs, en het water was loodgrijs. Op de donkere bergwanden om ons heen liepen stroompjes en watervalletjes – klein om te zien vanaf het schip, misschien razend groot van dichtbij. De hoge gletsjer had een groot stuk kale rotswand eronder liggen, die het in eerdere tijden gladgeschuurd had en waar nu vanuit de gletsjer allerlei stroompjes vanaf liepen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het schip naderde een beetje – naar ons gevoel waren we er nog kilometers van vandaan – en draaide langzaam om er langzaam langs te varen. Op gegeven moment begon er weer vaart gemaakt te worden en draaide we er weer vandaan; we moesten verder!
)
)
Het was inmiddels al 12:15 en we zijn verwaaid en verregend omdat het op het laatst begon te regenen gelijk doorgelopen naar het restaurant om te lunchen; tijdens de lunch voeren we ook weer langs de ene mooie helling na de andere.
)
)
)
)
)
)
)
Na de lunch zijn we naar onze hut gegaan en je zag onderhand continu uit je raam de ene na de andere berg voorbij glijden; het is allemaal bloedmooi, de bergen zijn dramatisch, sommige scherp en steil anderen rond en glooiend met mooie ronde valleien van verdwenen gletsjers. Hier en daar lag er nog ijs en sneeuw op de bergen, of waren er wit en blauwe gletsjers. Maar zoals we zeiden, je kunt het niet allemaal opnemen, dat is gewoon te veel, zelfs al blijft het mooi en dramatisch, op gegeven moment nemen je hersenen het niet meer op. En het is ook statisch, het verandert wel steeds maar eigenlijk blijft het steeds hetzelfde, waardoor je ook eigenlijk steeds opnieuw moet kijken om het op te blijven nemen.
)
)
Rond 16 uur besloten we een kopje thee en koffie te nemen, en toen werd het weer even behoorlijk dramatisch mooi buiten, dus zijn we rond 16:15 naar buiten gegaan, en hebben daar wel anderhalf uur doorgebracht. Het was zo mooi!
)
)
)
)
)
Het landschap is niet te omschrijven; de zee is metaalblauwzwart, de lucht ziet er zwaar uit en de wolken hangen zwaar op de bergen en glijden soms als nevel de valleien in. De bergen zelf zijn donkergrijs en donkergroen, met wat lijkt op mos op de flanken – maar dat zijn struiken en misschien zelfs wel boompjes. Boven de boomgrens zie je geen sprietje groen meer, alleen donkergrijze rots. De toppen van de hoogste bergen zijn nog scherp, die daaronder meer afgerond door vroegere ijstijden. We zien voor ons en naast ons rij na rij na rij van bergen, die steeds een stukje grijzer worden tot ze vanzelf verdwijnen op de horizon in de grijze lucht. Er is een vreemd soort licht, alsof de wolken vol zitten met sneeuw – en inderdaad, op een gegeven moment kregen we een natte sneeuwbui over ons heen! Er blaast een ijzige wind maar los van de wind is het niet koud, gewoon aangenaam fris. Maar de wind blaast overal doorheen en doet het spiegelgladde zeeoppervlak laten rimpelen; verder is de enige verstoring van het wateroppervlak onze boeggolf en de lange golven die daar vandaan komen. De wind is zo hard dat het schip soms schuin hangt in de wind; wij varen in een kanaal tussen de eilanden maar er zijn overal kleinere zijtakken en inhammen die leiden naar andere eilanden – het is eigenlijk een doolhof van eilanden. En het zit er allemaal zo intens dramatisch uit, dit is echt het einde van de wereld, hier woont niets of niemand meer en je kunt je niet voorstellen dat we ooit nog terug in drukke wereldsteden komen als je hier vaart. Maar dan zie je natuurlijk ergens een huisje, helemaal alleen op de bergflank; wie woont daar toch in zoiets, en hier! Van de bergwanden stromen rivieren en stroompjes en watervallen, en bovenop liggen plakken ijs en sneeuw en, waar er meer beschutting is, gletsjers. Ondertussen vliegen er zeevogels met het schip mee die soms rakelings over het water scheren met een vleugeltop of stil lijken te hangen in de lucht. Prachtig!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben staan genieten van het dramatische landschap en de harde wind, en opeens zagen we wat beweging in het water; iets later kwam heel rustig in een vloeiende beweging de rug van een walvis boven water, en erachteraan de staart die even mooi zichtbaar was en toen was het weer weg, niets meer. Ik denk niet dat iemand (er stonden steeds tussen de 3-20 man op dek, afhankelijk van hoe guur en/of nat het was) het op de foto heeft kunnen vastleggen, zo snel ging het! We zagen nog een keer een rugvin, nog sneller weg dit keer en zonder staart, en iets later een kleinere vorm, een dolfijn, en toen veel twijfelgevallen en even wat beweging maar niets concreets meer. En heel veel golfjes die leken op... Toch mooi, en nu bleef je zoeken naar beesten natuurlijk!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Uiteindelijk zijn we rond 17:45 terug naar binnen gegaan, volledig verwaaid en in mijn geval een beetje verkleumd; Hans had er nog uren kunnen staan, die was helemaal in zijn element! Het was ook schitterend mooi en je zou eigenlijk steeds boven willen blijven staan maar dat is gewoon niet vol te houden.
)
)
)
)
)
Terug in de hut was het wachten tot 19 uur, we gaan vanavond namelijk weer uit eten, romantisch vanavond! En vanuit ons raam zagen we opeens misschien wel de mooiste gletsjer tot nu toe, mooi blauwwit in de verte. Je blijft kijken!
)
)
We hebben weer erg lekker gegeten maar we denken dat we een romantische avond verknald hebben; want toen wij binnenkwamen zaten er al twee dames, die volgens Hans licht schrokken toen ze zagen dat ze niet alleen zouden zijn vanavond; en dan nog vier van die herrieschoppers! Wij hebben zoals gezegd heerlijk gegeten, vooral de soepen zijn licht, smaakvol en romig, heerlijk; en eigenlijk is alles erg lekker alleen bij het toetje hebben we nog nu toe 3 keer op rij espresso als smaak gehad, en dat vinden zowel Hans als ik niet zo’n lekkere smaak. Ook het uitzicht was mooi, want heel de tijd voeren we langs rotsachtige kusten met watervallen en stroompjes en keien, heel erg mooi!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We waren pas om 20:45 terug in onze hut, waar we de rest van de avond gerelaxt hebben en genoten van het landschap dat langs ons gleed. Rond bedtijd begonnen we steeds meer in een open zee gebied te komen, we hebben weer de randen van de fjorden bereikt. Benieuwd hoe onze route morgen wordt!
)
)
)
)
Dag 31: dinsdag 14 januari 2020: op zee, 599 km gevaren
)
We werden vanochtend wakker op open zee, en op de kaart konden we zien dat we binnenkort wel weer tussen de eilanden en fjorden zouden duiken. En zo te zien zou vandaag een mooie route worden, want er was een lang en af en toe smal kanaal waar we doorheen leken te zullen gaan varen en dat zo lang bleek, dat we er zeker heel de dag over zouden doen. Leuk! Weer zo’n mooie dag hopelijk! Maar voorlopig hadden we “vrij”, we zouden pas over een paar uur weer tussen de eilanden komen. Dus we hebben na het ontbijt lekker een ochtendje in de hut doorgebracht, we verwachtte vanmiddag en vanavond al genoeg op dek door te zullen brengen! Plus het regende, dus geen haast om naar buiten te gaan.
)
)
Om 10:30 was er een Masterchef competitie volgens het programma, en we besloten te gaan kijken. Ik ben er eigenlijk nog helemaal niet voor in de stemming; de vorige keer was het tijdens een hele week zeedagen, zaten we in de tropen en al 2-3 maanden aan boord, en was het echt een leuk hoogtepunt van de dag, plus zeer professioneel al dagen van de voren aangekondigd en gepresenteerd met alles erop en eraan, als een echte wedstrijd waar je jezelf van tevoren voor moest opgeven en dan een officiële brief in je hut kreeg dat je mee kon doen. Hier nu is het eigenlijk maar een tussenacte in de dag, voelt het, nauwelijks aangekondigd, plus er is nu overdag al zat te zien en doen met die prachtige landschappen om ons heen – het is allesbehalve een saaie slaperige zeedag die opgeleukt moet worden! Maar goed, ik was wel benieuwd natuurlijk.
Ik was al vroeg in de Astor Lounge, om 10:20, omdat ik verwachtte dat het druk zou worden – Hans kwam 10 minuten later. Maar er zat nog maar anderhalve paardenkop, nog geen 10 man! Dus ik kon mooi twee stoelen praktisch op de eerste rij vinden, en was heel benieuwd naar het format. Want in tegenstelling tot de Columbus hoefde je je hier niet voor in te tekenen, en was er veel minder tamtam over geweest. Ook stond er nu eigenlijk nog helemaal niets – alleen twee tafels met een elektrisch pitje, een koekenpan, mes en snijplank en spatel. En twee jury-tafels, met totaal wel 8 gedekte plaatsen. Oef, ze verwachtte nogal wat? Maar nog geen ingrediënten, helemaal niets.
)
Uiteindelijk zaten er rond de 25 man, hoogstens 30. De wedstrijd zou bestaan uit twee passagiers die met behulp van een kok tegen elkaar zouden koken. De winnaar zou doorgaan naar de volgende ronde, en de uiteindelijke winnaar zou zijn gerecht professioneel gekookt opgediend zien als avondeten in het restaurant; dat is nog best een leuke ereprijs! Eerst werd de jury bekend gemaakt; iedereen moest onder zijn of haar stoel kijken, en sommigen hadden een papier eraan hangen. Oeps, de stoel van Hans dus ook, hij was jurylid! Gelukkig was een vriendelijke Duitse dame die we kennen via Helmut en Reba ook geselecteerd, dus ze gingen samen maar achter de jury-tafel zitten. Totaal waren er maar 5 juryleden, er waren ook zo weinig mensen! Twee kandidaten konden zich aanmelden, dus twee dames stapte naar voren, zij wilde zich wel wagen aan het koken.
)
)
)
)
Toen kwamen eindelijk de ingrediënten; de twee koks die mee zouden helpen kwamen ieder met een mand met ingrediënten erin aanzetten; de ene voor een zeevruchtenbanket met sausje, de andere voor kip met een sausje. De twee dames konden aan de slag met hun ene pan en de koks stonden ze bij; de ene kok deed eigenlijk al het koken terwijl de kandidaat er een beetje bij stond, de andere kandidaat deed kordater aan de slag gaan en bij haar hielp de kok vooral een beetje mee (af en toe wat kruiden, zout of witte wijn erin gooien).
)
)
)
)
Ze hadden een half uur de tijd gekregen, maar zo’n sausje is zo gemaakt dus na zo’n 15-20 minuten waren beide kandidaten wel ver klaar. Toen waren de juryleden aan de beurt; ze kregen ieder een proefbordje van beide gerechten, en konden hun ervaringen invullen op een papiertje. Aan Hans zijn tafel was er een gewetenskwestie, door Hans opgebracht; het ene gerecht was iets lekkerder, maar die was eigenlijk volledig door de kok zelf gemaakt, en niet door de kandidaat. Dus men besloot de ander te laten winnen. Uiteindelijk bleek de ander ook gewonnen te hebben, ze was door naar de volgende ronde! En zo heeft Hans ook eens meegedaan aan Masterchef!
)
)
)
)
)
)
)
)
Na de wedstrijd hebben we nog even na gekletst met het Nederlands echtpaar dat ook was komen kijken, en zijn daarna langs het bord gelopen waar de fotowedstrijd al sinds gisteren gepresenteerd zou moeten worden. Deze was leeg, met een handgeschreven briefje erin in het Engels “where are the photos?”, heel apart! Wie zou dat toch erin gestoken hebben? Een passagier? Dan kan het eigenlijk maar een van de ongeveer 10 buitenlanders geweest zijn, de Duitsers zullen neem ik aan toch zoiets in het Duits geschreven hebben… Maar het bleek dat de foto’s een eindje verderop hingen, in een ander fotobord. Er waren 13 inzendingen totaal, sommigen niet onaardig maar geen echte spetters in onze ogen. Nu is deze fotowedstrijd best apart; hij wordt al een week of twee aangekondigd in het dagprogramma; je kunt je ervoor opgeven en maximaal drie foto’s inzenden, maar nu komt het, je moet per foto 5 euro betalen (doe je er drie dan krijg je korting, en betaal je “maar” 13 euro). Dan krijg je wel een professioneel bewerkt klein printje van je eigen foto’s, als tegenprestatie. Maar toch, duur!
)
)
)
Wat ook duur is, is de officiële film van de reis; de scheepsfotograaf gaat iedere havendag mee met een excursie, en loopt overdag op dek rond om gewone en bijzondere gelegenheden vast te leggen, of zoals nu zien we hem af en toe buiten op dek (in zijn truitje, zonder jas) om even gauw een shotje te maken van het landschap. Dit wordt allemaal gemonteerd tot een grote film, en die kun je kopen. Ik dacht dat die film op de Columbus al duur was, maar hier schrok ik echt van de prijs; de reis is in 5 delen gesplitst, en de film van ieder deel kost 99 euro. Koop je alle 5 de delen in één keer, dan krijg je korting en betaal je maar zo’n 455 euro. Voor een film waarbij je niet eens de garantie hebt dat je zelf in beeld komt! Wow…
We zijn nog even buiten op dek gestapt om uit te waaien, en komen inderdaad dichter bij land, de schimmen van grijze bergen beginnen al te verschijnen. De lasagne tijdens de lunch was helaas bremzout – alsof het zoutvaatje in de pan gevallen was. De ober die onze borden kwam ophalen vroeg of het niet bevallen was, aangezien Hans meer dan de helft had laten staan en ik minder dan de helft; en toen we uitlegde waarom, verzuchtte ze dat het eten voor de bemanning ook altijd zo, zo zout was! Het toetje daarentegen was dan weer wel erg lekker; een bananenkokosmousse, die eens niet de vaste, vette substantie had van gebruikelijke mousses, maar luchtig en romig was. Lekker!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Tijdens het eten voeren we langs een serie kleine eilandjes, niet veel meer dan begroeide rotsen in sommige gevallen, waar we beweging in het water zagen – dat bleken zeehonden te zijn die aan het spetteren en spelen waren, leuk!
Na de lunch zijn we onze jassen gaan halen om een tijdje op dek door te brengen. De lucht is weer zwaar en grijs, de bergen zijn grijs, het water is donker, het zijn weer mooie plaatjes! Landschappen in grijstinten, heel mooi. Overal liepen stroompjes water van de bergen en rotsen af, het is dan natuurlijk ook erg nat.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben een half uur genoten van het mooie blauwgrijze landschap om ons heen en zijn toen terug naar de hut gegaan.
Rond 15 uur zijn we weer terug naar boven gegaan naar dek 9, het bleef zo mooi, we moesten weer naar buiten! Het ging bijna gelijk regenen waardoor de bijna 20 man op dek gedecimeerd werd tot minder dan 10, en uiteindelijk maar een handjevol idioten zoals wij die doorweekt rond liepen te genieten van het prachtige landschap! Ik stopte bij de regen de camera weg in mijn jas en ging verder met foto’s maken met het waterdichte toestel en de telefoon. We hebben een paar keer een paartje dolfijnen zien duiken, even boven water komen en dan weer verdwijnen, misschien nog een tweede keer maar dat was het. Steeds heel snel, als je verkeerd keek zag je ze niet – maar als je ze zag was het mooi natuurlijk!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het was een spookachtig, sereen landschap van donkergrijze bergen, glad water, zware grijze luchten en afwisselend regen en droog. Heel mooi, en de regen en het zware wolkendek voegde echt toe aan het geheel. Dit is pas echt het einde van de wereld, er bestaan geen landen, geen wereldsteden, helemaal niets verder, alleen wij op dit schip en de oneindige bergen om ons heen en het water waar we haast in stilte doorheen gleden – we zijn helemaal alleen aan het einde van de wereld. Heel bijzonder!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben staan genieten totdat mijn handen zo koud werden dat het touchscreen van mijn mobiel ze niet meer herkende als aanraking! Onze broeken waren doorweekt, maar onze jassen hielden het gelukkig goed uit.
Rond 16 uur waren we dan echt verkleumd en nat en zijn het buffetrestaurant ingestapt voor wat thee en lekkers voor we terug naar onze hut gingen om onze natte kleren af te pellen, de jassen op te hangen, de camera aan de stroom te hangen omdat hij half leeg was, en te douchen en weer op te warmen. Wat was het schitterend mooi buiten! Een overdaad van moois, je wilde wel maar kon het gewoon niet allemaal opnemen. Zoals Hans zei, je wilt blijven kijken en het in je hersenen inbranden, maar dat gaat gewoon niet, het is te veel.
)
)
)
)
Tegen etenstijd waren we opgewarmd en opgedroogd, en zijn met droge kleren naar het eten gegaan. Ook tijdens het eten gleden we langs groene eilandjes, die haast tropisch leken in hun begroeiing en groenheid.
)
)
)
)
)
)
)
)
Tijdens het eten werd aangekondigd dat we binnenkort langs een stoomschip zouden komen, verder was het niet te verstaan in het geroezemoes in het restaurant. Dus we hebben onze thee naar binnen geklokt en naar de hut gegaan om onze nog vochtige jassen te halen, om weer terug naar boven te gaan. Hans loopt al een tijdje alleen maar trappen, ik ga nog altijd met de lift naar boven maar loop nu ook steeds meer de trappen naar beneden. Maar het duurde dus een eeuwigheid voor de lift kwam en ik eindelijk op dek 8 kon uitstappen; Hans was al tijden boven en zag het stoomschip, een wrak dat mooi bovenop het water lag, aan zich voorbijglijden zonder middelen om het vast te leggen op de foto! Ik was gelukkig net op tijd om er nog wat kiekjes van te kunnen nemen, een mooi zicht zo in het landschap! We spraken af dat Hans voortaan in ieder geval het oranje waterdichte toestel mee moest nemen, dan had hij in ieder geval iets bij mocht ik de boemellift hebben…
)
)
)
)
)
)
Ook nu was het landschap weer schitterend, en nadat het stoomschip uit het zicht was zijn we terug naar dek 9 gegaan. We konden ons er niet van losscheuren, het bleef zo mooi! Want dan kwam er weer een bocht en nog een berg, en we blijven nog even buiten tot we voorbij dat eiland zijn, oh maar die bocht is ook mooi, enzovoorts… Rond 20 uur “sloegen we af” richting een gletsjer – we zouden het fjord opvaren en zouden rond 21:30 bij de gletsjer zijn. Rond 20:15 hebben we ons met moeite losgescheurd van het landschap om weer terug naar de hut te gaan – over een uurtje zouden we hier tenslotte weer staan!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
In de hut bleef het uitzicht mooi, en de GPS deed mooi de route volgen die we voeren – het leek erop dat we letterlijk naar de gletsjer toe zouden varen en weer terug, het fjord leek doodlopend.
)
Om 20:45 besloten we maar alvast naar boven te gaan, want op de webcam zag je dat we de gletsjer al aan het naderen waren, en het was droog en mooi weer dus goed kans dat het hartstikke vol zou staan om 21:30 – we wilde maar alvast een plekje zoeken. Maar we waren te laat, precies op het moment dat wij besloten om naar boven te gaan werd ook via de intercom aangekondigd dat we wat eerder bij de gletsjer waren dan verwacht! Rennen dus…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het stond boven al twee rijen dik maar we konden een goed plekje vinden en op gegeven moment stonden we zelfs eerste rij. We voeren door een smal fjord met de gletsjer in de verte, hij werd steeds groter en het bleek dat we behoorlijk dichtbij zouden komen! Op dek 10, waar wij niet mogen komen, onder de schoorstenen, stonden bemanningsleden van het hotel en het schip ook te kijken en foto’s te maken van de gletsjer, het was voor iedereen duidelijk genieten.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Op gegeven moment zaten we in een kleine baai waar de gletsjer waarschijnlijk ooit langere tijd gelegen heeft in het verleden, en een grote ronde kom had uitgesleten. Hier stond ook een huisje, van een onderzoeksstation zeker – met een schitterend uitzicht recht op de gletsjer. Wij hadden ook een prachtig uitzicht, want het schip voer heel langzaam steeds dichterbij tot we met de camera konden inzoomen op de spleten en barsten in het ijs en via de zoeker de watervallen van de rotsen zagen vallen. Mooi!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben er een hele tijd gelegen, tot er via de intercom aangekondigd werd dat we nu echt gingen draaien en terug zouden varen. Toen besloten Hans en ik naar achteren te lopen, en terwijl de boegschroeven opstartte onder ons liepen we naar het achterdek. Tot onze verbazing stonden we hier praktisch alleen – er zaten mensen in de Hanse bar in de zitjes, en er liepen wat mensen en de scheepsfotograaf rond, maar dat was het wel. Hier hebben we mooi kunnen zien hoe we draaide in de baai en langzaam wegvoeren van de gletsjer, erg mooi! Maar toch verbaast het ons altijd weer, hoe weinig mensen eigenlijk komen kijken naar zoiets. We zouden ongeveer 380 passagiers aan boord hebben, en we denken dat er misschien voor en achter zo’n 150 stonden? Wij hebben ook al meer gletsjers gezien in ons leven, maar het is wat ons betreft toch altijd weer mooi zoiets.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het was al 21:30 geweest toen we uiteindelijk besloten om naar binnen te gaan, via dek 7 voor een kopje thee voor mij en een kopje koffie uit de automaat voor Hans. Viel hem alleszins mee, was goed te doen. Het lijkt er hier ook op dat de koffie van Douwe Egberts is – zeker de mokken, die hebben allemaal het logo van Douwe Egberts! We raakte aan de praat met de man van een echtpaar dat we voor het laatst bewust gezien hadden op Kaapverdië, gek is dat – en de afgelopen dagen hebben we elkaar weer 3 keer gezien, maar de weken ertussen dus helemaal niet. Toen Hans zijn koffie op was en mijn thee al bijna koud zijn we alsnog naar beneden gegaan terug naar de hut, waar we nog tot het buiten volledig donker was hebben genoten van het uitzicht en het beeld op de webcam.
)
)
)
Dag 32: woensdag 15 januari 2020: op zee, 709 km gevaren
)
Vannacht heeft het schip flink liggen rollen, vanaf het moment dat we ergens laat in de nacht op open zee kwamen. Gelukkig niet bonken en slaan, maar het rollen was ook vermoeiend; we werden allebei meerdere keren wakker ’s nachts van het gerol van hot naar her, en de lades van ons nachtkastje gingen constant open en deden we dan weer dicht. Gelukkig hebben we geen van beide wakker gelegen, het was steeds wakker worden (van gerol), lades dichtdoen en weer in slaap vallen. Ik heb wel voor de zekerheid op gegeven moment de GPS die op het nachtkastje lag op de grond gelegd. Wat al op de grond ligt kan er niet meer op vallen tenslotte! We waren in ieder geval redelijk duf en brak vanochtend.
De zee was wel erg mooi om te zien, grote ruwe rollende golven van een paar meter hoog, zo te zien harde wind, maar wel een blauwe hemel en schapenwolkjes – met hier en daar een donkergrijze regenwolk in de verte. Erg mooi. Maar geen eilanden vandaag aan onze kant van het schip, alleen open zee. We zijn gaan ontbijten en aan stuurboord zagen we wel een mooie bergketen in de verte. We waren te moe en suf om naar boven te gaan, dus hebben even geprobeerd op internet te komen – dat is tenslotte ook al weer sinds 8 januari dat we verbinding hebben gemaakt – maar, ondanks dat er verder niemand zat was het onmogelijk om op de scheepswifi te komen. Helemaal niets maakte verbinding, zelfs een eenvoudig whatsappje ging nog niet eens weg. Heel erg frustrerend! Dus we zijn maar terug naar de hut gegaan om de rest van de ochtend een beetje te hangen en te dutten. Het lijkt er niet op dat we vandaag nog zo intensief tussen de eilanden zullen varen als gisteren of eergisteren, in ieder geval niet zo lang als gisteren, we hopen alleen wel dat de zee op gegeven moment iets rustiger wordt als we dichter bij land komen.
)
)
We hebben gespijbeld wat betreft de lezing om 10 uur – te vroeg in de ochtend, we waren nog duf en moe, en hij doet de laatste tijd zo uitweiden, zijn lezingen zijn steeds minstens een uur lang, en al die tijd van de hak op de tak springen, dat het door de taalbarrière zelfs voor Hans heel vermoeiend is om te blijven concentreren. Dus we hebben lekker een kopje koffie en thee met een mini-reepje genomen en een beetje gesuft. Klinkt raar maar we waren gewoon blij dat er niets te zien is buiten behalve zee (overigens zoals altijd weer erg mooi, met de lange grote rollende golven waar we overheen gleden), zodat we ons niet verplicht hoefde te voelen om te kijken; gisteren en eergisteren waren schitterend maar je bent continu aan het kijken!
Rond 11 uur begonnen we volgens de Garmin weer richting de eilanden en fjorden te buigen, we zouden ook vandaag weer zo te zien urenlang tussen eilanden varen! Mooi! En fijn, want daarmee werd het gerol van het schip gelijk ook minder; toen we er tussen zaten later lag het schip weer mooi stil in het water, en gleden we rustig vooruit. Dat vaart toch wel fijner…
Om 11 uur gingen we (met lichte tegenzin) naar de excursielezing over de eilanden Pitcairn en Robinson Crusoe – beide eilanden waar geen scheepsexcursies georganiseerd werden en waarvoor we thuis ook weinig gevonden hadden qua wat je er kon doen. Ook uit dit praatje werd duidelijk dat er eigenlijk weinig geboden werd; we moesten maar afwachten en het was vooral het idee dat je er was, op zulke iconische en afgelegen eilanden. Wel werd er nog even expliciet vermeld dat het “visum” voor Pitcairn eigenlijk gezien moest worden als een soort entree-ticket voor een museum, het was geen echt visum maar echt een betaling om het eiland te mogen bezoeken, dat je vanwege zijn unieke geschiedenis en ligging echt als een museum moest zien. Ach, en zo ondersteun je de lokale bevolking (alle 50 stuks) ook een beetje!
)
)
Na dat praatje zijn we nog even op dek geweest, waar het vandaag heerlijk mild weer was; in het zonnetje zelfs een beetje warm. Maar toen we boven op dek liepen begon het weer even te druppelen; erg wisselvallig dus. Wel is het nog altijd hartstikke mooi buiten; minder dramatisch dan gisteren, of we zijn gewoon overvoerd geraakt na twee dagen fjorden en eilanden aan het einde van de wereld, en om te zien nog “tropischer” dan gisteren. Heel mooi!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Tijdens de lunch kwamen we dicht langs rotsachtige eilanden met steile flanken bedekt met groen, ook weer erg mooi om er zo al etend langs te glijden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Na de lunch zijn we weer even boven gaan staan; geen jas nodig vandaag (behalve tegen de enkele regendruppel), het is heerlijk mild! En het was even heel mooi terwijl we slingerde door een smal bochtig kanaal tussen de eilanden, nauwgezet de boeien volgend die de vaarroute markeerde want er zit hier vast van alles onder het wateroppervlakte qua rotsen en ondieptes. Het schip moest zulke scherpe bochten maken dat we echt behoorlijk scheef hingen in de bochten, en om ons heen weer overal de eilanden; veel groener qua kleur vandaag maar dat komt omdat het minder grijs was dan met de regen en nevel van gisteren. Vandaag vaagde de rijen bergen achter elkaar in donkergroen-tinten over naar grijstinten voor ze verdwenen op de horizon, en het water was een mooie kleur donkergroen-grijs.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 13:30 uur waren we weer terug in onze hut waar ik na wat omzwervingen een dutje heb gedaan tot 15 uur. Tegen die tijd kon Hans zijn ogen niet meer openhouden en de rest van de middag heeft hij geprobeerd te slapen (lukte met komen en gaan), terwijl ik om 15:30 om een busnummer voor morgen ging en even gekeken heb in het buffetrestaurant of er wat lekkers was. Niet lekker genoeg, dus ik ben met lege handen terug gekomen en de rest van de middag hebben we een beetje gedut en gerust in onze hut. Ondertussen bleven de eilandjes, rotsen en bergen langs ons raam glijden, heel mooi en apart eigenlijk dat we er nu zo al voor de derde dag doorheen varen.
)
)
)
)
Tegen het einde van het avondeten kwam Sacha zoals wel meer met een taartje aanzetten, terwijl er op de luidsprekers in het restaurant Happy Birthday gespeeld werd. Leuk, hij kwam dichtbij dan kon ik hem goed fotograferen – hij kwam zelfs heel dichtbij, hij moest namelijk Reba hebben! Hans en ik hadden in ons hoofd dat ze in februari jarig was, maar ze was vandaag jarig en had geprobeerd het heel stil te houden maar ja, daar doen ze niet aan in het restaurant natuurlijk! Dus alle obers uit de omgeving stonden om ons heen terwijl Sacha de taart voor haar neerzette en ze feliciteerde, en de muziek door het restaurant schalde! En wij kwamen dus ook goed weg want we kregen ook een stukje taart, mét marsepein, lekker!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Na het avondeten zijn we nog even boven op dek geweest, weer zoals steeds mooi maar we zijn overvoerd geraakt en verwend, na gisteren en eergisteren was het vandaag “gewoon” mooi. Terug binnen besloten we nog een keer het internet te proberen, en we hebben wel een kwartier geprobeerd, Hans is zelfs zijn mobiel gaan halen in de hoop dat die wel iets zou doen, maar we raakte ingelogd maar meer dan dat niet. Waardeloos! En frustrerend.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hadden in de hut een brief gekregen dat de excursies van morgen exclusief lunch waren, en vanwege de onhandige tijden de lunch op het schip ook niet mogelijk was. Men werd dus aangeraden om flink te ontbijten en er zou vanwege deze bijzondere omstandigheid bij het vieruurtje ook iets warms te krijgen zijn voor de mensen die na de excursie honger hadden. In het dagprogramma stond dat we een uur later dan gepland aan zouden komen in Puerto Montt, om 10 uur in plaats van de oorspronkelijke 9 uur. Onze excursie vertrekt nu dus om 10:45, en duurt 4.5 uur dus het is erg netjes van de catering dat ze zo’n oplossing voor zoiets onhandigs gevonden hebben, aangezien we volgens planning dus om 15:15 terug zullen zijn.
)
)
)
We hebben de avond verder in onze hut doorgebracht terwijl de zon naar binnen scheen – het was vandaag volledig ander weer geweest, veel zon en zelfs een beetje warm af en toe. Nu in de hut had Hans het erg warm, ze hebben sinds we in het koudere weer zitten de basistemperatuur van de airco verhoogd, waardoor hij zelfs op zijn koudst niet meer de koele/koude lucht geeft die Hans graag wilt. Opeens om 22 uur zagen we dat we buren hadden; het cruiseschip dat we eerder om 19:30 ver achter ons gezien hadden, was bezig ons in te halen en voer naast ons.
)
)