)
De zon komt de laatste dagen sinds we weer terug naar het noorden varen steeds iets later op, en dat scheelt wel voor het ’s ochtends wakker worden – net als het feit dat ons raam nu aan de westkant ligt, en de opkomende zon dus niet gelijk naar binnen schijnt ’s ochtends (’s middags dan weer wel, maar je kunt niet alles hebben!). Het voorspelde ruwe weer is alleszins meegevallen, we hebben er eigenlijk weinig erg in gehad; wat beweging, maar alleen rustig rollen, geen bokken en slaan. Niettemin werden we toch wel een beetje brak wakker, pffff!
)
)
We hebben na het ontbijt even een klein rondje gelopen boven op dek, het was heerlijk mild en begint weer op te warmen – alleen hopelijk niet te veel, de weerskaartjes lijken toch weer redelijk veel rood te voorspellen voor waar we morgen heen gaan!
)
)
)
)
)
We zijn na ons rondje boven nog even naar receptie-dek gelopen om te kijken of we onderweg de “huisdame”, het hoofd van het hotelgedeelte, tegenkwamen. We hebben namelijk een beetje last van onze buren; twee meiden van receptie, niet heel erg klantgericht dus we snappen niet goed dat ze zo’n baantje hebben, en die moeten vroeg aan het werk dus we horen al vanaf 6 uur ’s ochtends muziek, en ze laten zich volgens mij met een telefoonwekker wakker bellen, maar laten die dan 10 minuten snoozen en soms wel tot 6 keer overgaan per keer. Op zee horen we het maar is het soms gelukkig zo rumoerig dat we er weinig last van hebben, maar in de havens hoor je het heel goed en worden we soms echt wakker van de muziek. Geen idee wie we hierover moeten spreken, maar de huisdame leek ons een goed startpunt. Maar ja, die zien we nooit lopen, geen idee waar ze normaal uithangt – iemand van de leiding van het restaurantgedeelte kun je tenminste nog tijdens de maaltijden rond zien lopen. Maar waar zij overdag zit, geen idee dus. En we willen het niet aan receptie vragen want dan weten die meiden ook gelijk dat er iets is. Dus we hebben een beetje door de gangen gelopen maar niemand gevonden natuurlijk.
)
)
)
Er had in het dagprogramma voor vandaag niet gestaan wanneer je je busnummer kon komen ophalen, en vanochtend om 9 uur deed de cruisedirectrice dus maar even via de intercom uitleggen dat dat een foutje was, en er zoals altijd een excursielezing was om 15 uur. Waarschijnlijk kunnen we dan dus ook het busnummer ophalen. We hadden tijdens het eerdere rondje bij receptie een krantje gehaald, en die wilde Hans nu onder de deur van Helmut en Reba schuiven, maar net toen hij de deur wilde openen werd er geklopt – een jonge vrouw met een brief, we werden vriendelijk uitgenodigd voor de Captain’s dinner vanavond! In de envelop zaten twee officiële uitnodigingen, grappig! Maar pfff, pas om 20 uur verzamelen in de Captain’s Club, waarschijnlijk voor een drankje vooraf…
)
)
Om 10 uur was de afscheidslezing van de lezinggever, hij had het er schijnbaar moeilijk mee want had in zijn lezing verwijzingen naar afscheid nemen en zo opgenomen, en had zelfs speciaal tijd ingeruimd achteraf om persoonlijk afscheid te kunnen nemen van hem (zo stond het ook in het dagprogramma)! Maar het hoofdgedeelte van de lezing was wel interessant, over vuurtorens – en dat zijn vaak hele mooie (en spectaculaire) plaatjes om te zien! Hij sloot het hoofdgedeelte van zijn lezing af met een vraag op het scherm of er geen toegift kwam, en toen deed hij nog een humoristische compilatie maken van zijn mascotte. Toen hij klaar was ben ik nog even naar hem toegestapt met wat foto’s die ik voor hem opgezocht had – hij had namelijk een paar dagen terug aan ons gevraagd hoe ze nu toch die containers zo netjes op elkaar kunnen stapelen zodat ze blijven zitten. Daar zitten speciale koppelstukjes tussen, en hij had onze verbale uitleg toen op dek niet begrepen leek het, dus ik heb een drietal foto’s opgezocht om te laten zien hoe ze eruitzien, hoe een mannetje ze voor het ophijsen heel handig erin klikken aan de onderkant en hoe dat er dan in de lucht uitziet. Hij leek weer zoals eerdere keren niet geïnteresseerd en zelfs een beetje gehaast om van me af te komen; vreemde man! Want als hij niet met ons/mij wil praten, zou hij toch ook niet op dek naar ons toestappen met dit soort vragen lijkt me. Ach ja, benieuwd wie er in Valparaiso ter vervanging van hem aan boord komt! Hij gaat dan namelijk van boord – op zich wel jammer, want hij geeft uiteindelijk best interessante lezingen.
)
)
)
)
)
)
Na de lezing zijn we naar receptie gelopen om aan de conciërge te vragen of zij misschien wist waar de huisdame was. Zij wist onze hutnummer want zij was degene geweest die de brief gebracht had eerder, en ze belde maar kreeg geen gehoor, maar beloofde een berichtje door te geven en vroeg wanneer we bereikbaar waren – tussen nu en 12 uur zitten we in onze hut. Prima!
We hebben in de hut zitten wachten tot 12 uur en zijn toen gaan lunchen. Na de lunch heb ik een dutje gedaan terwijl Hans gewacht heeft, en tegen 15 uur was ik weer een beetje boven water en ik ben om 15:15 naar boven gegaan om een busnummer op te halen, nog eens bij de conciërge na te vragen of ze de huisdame nog te pakken gekregen had, en wat thee te halen. Eerst naar de excursielezing, die was nog bezig; toen naar de conciërge, daar zat niemand. Dus terug naar de lezing, die net aan het vertellen was wat er in Robinson Crusoe te doen was (wandelen en krab eten), toen wachten voor busnummer, toen nog een keertje naar de conciërge, nog altijd niemand, toen naar boven naar 7 voor thee en terug naar de hut. Hele exercitie had bijna een half uur geduurd. Om 16 uur is Hans nog een keertje omhooggelopen, en om 16:30 ben ik nog een keer thee gaan halen. Om 17:30 zijn we maar gaan douchen, die huisdame kwam vandaag waarschijnlijk niet meer! Balen. Dan zit je toch een hele dag te wachten eigenlijk, Hans heeft ook geeneens een dutje gedaan want je verwacht toch ieder moment een klop op de deur.
)
)
)
)
)
)
)
Om 19 uur, net toen ik ook klaar met douchen was, stond de Poolse huisdame en haar Oekraïense assistente voor de deur – keurig in gala gekleed voor vanavond – toch nog gekomen! Hans deed het verhaal en ze waren heel begripvol, zeker toen we uitlegde dat ik herstellende was en veel moet rusten en we nu gewoon vaak vroeg wakker worden vanwege de telefoon. Ze zouden het regelen en we hadden haar gewoon gelijk moeten laten komen, en niet zo lang wachten. Oef, gelukkig. Toen was het netjes aankleden en nog een uur wachten met grommende magen tot het eindelijk 20 uur was!
Iets voor 20 uur liepen we naar de Columbus Club waar we bij de ingang al hartelijk ontvangen werden door de conciërge, die ons naar een gereserveerd hoekje bracht. Reba en Helmut zaten er al en nog een man en vrouw, samen met twee jonge mensen van het management, die hier volgens mij ook als officieren gezien worden. Het was een jongen van guest services, en een meisje van excursies, beide pas in de 20 en waarschijnlijk vrijwillig verplicht om mee te doen aan zoiets. Toen iedereen zat en een drankje had (wij alleen jus d’orange, de rest met wat sekt erin) kwam de kapitein; of eigenlijk, de “staff kapitein”, de tweede man aan boord na de kapitein. Ook prima wat ons betreft! Wij vermoeden dat hij zich heeft laten inseinen wanneer iedereen er was, zodat hij niet onnodig lang bij zoiets hoeft te blijven zitten. Iedereen deed netjes een handje geven, een paar foto’s maken met de kapitein erop en het glas heffen, een verplicht nummertje en zoals Hans van tevoren zei, we moesten de avond maar uitzitten (hetzelfde gold waarschijnlijk voor de kapitein...).
)
Het werd echter verrassend gezellig, want de kapitein was een intelligente, aardige man in de omgang (uit Oekraïne), vond het een verademing dat hij eens lekker Engels kon kletsen en dus door kon kletsen (hij had schijnbaar gevraagd om een tafel met Engelssprekenden), en hij en de twee onderofficieren vonden onze reisverhalen geweldig; met name de reis op de vrachtschepen vond hij interessant, want hij heeft vroeger op vrachtschepen gewerkt en zou er nooit van zijn leven terug naar toe willen, en wilde begrijpen waarom mensen zo gek waren om te betalen om mee te mogen met zoiets! Reba en Helmut zijn ook wat bredere reizigers dan alleen cruises (toch in ieder geval vroeger), en de Duitse man en vrouw kwamen heel de avond verder maar amper aan het woord, of dan was het even een beleefdheidsgesprekje met de kapitein waarbij zij (met name de man) zijn aandacht opeiste, en deed hij zich zodra hij dat met fatsoen kon doen weer tot ons richten (en ondertussen met een half oor luisteren naar waar wij het met anderen over hadden). We moesten op gegeven moment echt door de bazin van het restaurant aangespoord worden om naar het restaurant te gaan want onze tafel stond op ons te wachten.
Dan loop je door de gangen naar het restaurant, ondertussen ziet iedereen je lopen met de kapitein en begeleid door wel 4 officieren, een soort erewandeling “zij mogen met de kapitein dineren”. Heel apart! En voor een bepaalde groep cruisers toch wel het hoogtepunt van hun cruise denk ik. Bij het restaurant aangekomen lopen we dan ook nog eens door het hele restaurant naar achteren waar de grote ronde tafel, die ’s ochtends de broodtafel is, prachtig gedekt is met servetten-zwaantjes, (nep)kaarsjes, en 3 wijnglazen per covert. Ook dit is een ereloopje want voor de rest zit iedereen van de tweede zitting al lang aan tafel en je loopt langs iedereen. Er stond zeker tien man bedienend personeel ons op te wachten, en eerst moesten we nog even een groepsfoto laten maken door de scheepsfotograaf, en toen kon iedereen plaatsnemen bij zijn persoonlijk naambordje; de stoelen van de vrouwen netjes aangeschoven door de obers. De kapitein en de twee onderofficiers zaten om en om met de koppels zodat je altijd rechtstreeks met een officier kon kletsen. Wij zaten recht tegenover de kapitein en hebben af en toe best gezellig met de onderofficieren gekletst. Maar bij ons ging het ook gewoon vaak dwars over tafel, de kapitein heeft ons zo’n beetje uitgehoord en kletste vooral uit beleefdheid met zijn beide tafelgenoten of alleen even als zij zijn aandacht opeiste, hij wilde overduidelijk het liefst alleen met ons kletsen!
)
)
)
)
)
Uiteindelijk bleven er zo’n 5-6 obers exclusief gericht op onze tafel, er werd bruisend mineraalwater geschonken (steeds met alles eerst alle vrouwen, daarna alle mannen), en een wit wijntje geschonken nadat de kapitein deze had goedgekeurd, later een rood wijntje volgens hetzelfde ritueel, en Hans en ik kregen dan ginger ale en bitter lemon omdat de ober gelijk begreep dat we geen alcohol dronken. Er werd rondgegaan met een broodmandje door een ober zodat we niet over tafel hoefde te reiken, en er werd geproost toen iedereen zijn eerste drankje had. Toen de eerste gang kwam werd deze nog meer dan anders volledig synchroon eerst bij alle vrouwen tegelijk neergezet, daarna bij de mannen. Een en al ritueel en choreografie, lachen!
)
)
)
)
)
We kregen exclusieve koffie geschonken, geen thermoskoffie zoals anders, en Hans en ik kregen dan een potje thee. Verder was het menu hetzelfde als dat van het algemene restaurant, alleen ik denk dat de borden iets mooier opgemaakt waren, zo hadden wij suiker-vlinders bij het toetje. Maar misschien had de rest die ook, want in principe was er geen verschil in het menu. Hoewel we wel de indruk hadden dat hier wat meer persoonlijke aandacht aan besteed was en misschien ook iets betere kwaliteit, zo had Hans een heerlijk stukje vlees en ook meer dan we anders zouden krijgen.
We hebben onder andere gekletst over de vrachtschipreis, over Ethiopië, Kazachstan, onze Oezbekistanreis, Noord-Korea, de Volga reisen de Transsib, en Afrika, de kapitein vond alle exotische bestemmingen geweldig, dat was nog eens wat anders dan cruisebestemmingen! En hij verzuchtte dat hij nog Spaans wilde leren, en eens kapitein op een zeilschip wilde zijn (maar daarvoor eerst moest leren zeilen), en met en zonder zijn motor mooie reizen wilde maken – maar ja, na een contract wilde hij ook gewoon lekker thuis zijn natuurlijk! We vertelde zelfs over onze reishobbyom oorlogsgraven en -monumenten te bezoeken, wat hij ook interessant leek te vinden. Het was zo gezellig dat zelfs de kapitein de tijd uit het zicht verloor en de bazin van het restaurant ons op gegeven moment, toen we aan het natafelen waren in een bijna leeg restaurant, erop wees dat er een tafel in de Show Lounge gereserveerd was voor ons! Ook nog eens!
Dus na een hartelijk afscheid van de kapitein, die weer aan de slag moest en nog zei dat we elkaar nog wel zouden spreken deze reis, liepen we weer onder begeleiding van de bazin van het restaurant helemaal naar de andere kant van het schip waar we door haar en een toegewezen serveerster in het donker (het concert was al een tijdje bezig) naar onze plek helemaal vooraan gebracht werd, waar drie tafeltjes stonden met een bordje “gereserveerd”, en een schaaltje met nootjes. Er zaten twee Duitse mannen naast de tafels die niet weg wilde gaan toen onze serveerster ze erop wees dat de tafels gereserveerd waren, dus ze zetten de stoelen maar om hen heen weg zodat we alsnog alle zes konden zitten. Er werd nog een laatste drankje aangeboden, ook nog altijd inbegrepen in de ervaring, en toen werden we verder met rust gelaten om naar de muziek te luisteren. Wat een avond!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 22:30 was de muziek (opera, op zich best mooi maar jammer dat ze in de microfoon zingt, dat is gewoon te veel volume voor zo’n kleine ruimte, zeker als ze de hoge noten eruit knalt) voorbij en hebben we nog even nagekletst met Reba en Helmut die ook moesten lachen om de hele ervaring. Rond 23 uur waren we terug in onze hut, en we zijn gauw daarna in bed gekropen, blij dat de ervaring geen verplicht nummertje geworden was! En lachend om heel het theater eromheen. Het was ook gewoon bijzonder om eens mee te maken, en vooral leuk om te merken dat de kapitein zelf het ook leuk vond, en geen beleefde verplichting af aan het leggen was; hij had duidelijk veel lol gehad in de avond, vond onze niet-cruise reizen fantastisch en fascinerend (vond ons ook een beetje knettergek denk ik) en ik denk dat het voor hem geen standaard-Captain’s Table geworden was, plus lekker in het Engels kletsen natuurlijk!
)