)
Vandaag is een rustdag! En gelukkig is het daar prima voor geschikt, het is namelijk de hele dag heiig en koel buiten, niet erg uitnodigend om naar buiten te gaan dus we hebben lekker veel tijd samen in onze hut doorgebracht. We stonden enigszins brak en stijf op vanochtend maar het lukte om om dezelfde tijd als altijd te gaan ontbijten, netjes om 7:30. Houden we heel goed vol deze reis! Na het ontbijt zijn we even boven op dek geweest om voor onszelf te bevestigen dat we ons niet schuldig hoeven te voelen dat we ons lekker in onze hut opsluiten; het is grijs en heiig en koel, er is weinig te zien behalve grijs water en het schip rolt op en neer op redelijk formaat golven, prima dus om een dagje “thuis” te blijven!
)
)
)
)
Rond 8:30 waren we terug in de hut en was het dus lekker rusten en een beetje dutten tot een uur of 10:20. Vandaag zou er namelijk een tweede ronde van Masterchef zijn, gek genoeg dit keer dus gisteren in het dagprogramma aangekondigd met al reeds bekende kandidaten! Er is nooit een uitnodiging geweest om je aan te melden… Maar deze kandidaten, de Nederlander van het echtpaar en een Duitser, zullen zichzelf waarschijnlijk wel zelf aangeboden hebben. De wedstrijd zou vandaag in de Hansebar plaatsvinden op dek 8, dus ik wachtte op de lift en Hans ging zoals steeds met de trap. Er zaten al drie mensen in de lift, die vaak nog allerlei onbegrijpelijke tussenstops maakt waar wij de logica niet van inzien. Het is dus heel normaal dat er al mensen in de lift zitten op dek 4 (de laagste verdieping), die van een hogere verdieping komen en ergens hoger in het schip terecht moeten. Maar goed, de lift zat voor Duitse begrippen “vol” (we merken dat heel veel Duitsers al niet meer in de lift stappen als er een of twee mensen inzitten) en duidelijk dat ze vonden dat ik er niet meer bij kon. Ik vond van wel, en stapte in terwijl ik enigszins zuur aangekeken werd door een man.
Eenmaal boven stapte deze man als eerste langs mij uit, en beende voor Hans de open deur van de Hanse Bar in – en trok de deur in Hans zijn gezicht dicht! Hans stopte de deur halverwege om hem weer open te doen, daar schrok de Duitser van want hij had hem nog in zijn hand, en hij draaide zich gelijk boos om en gromde iets dreigends naar Hans toe, dat zelfs met mijn beperkte Duits klonk als het begin van een ruzie of erger. Hans deed de situatie handig ontkrachten door neutraal tegen mij in het Nederlands op te merken dat hij er helemaal niets van begreep en vriendelijk aan de man te vragen om wat langzamer te praten terwijl we doorliepen, terwijl de man een beetje boos grommend achterbleef. Wat een @#$@ van een vent! Heel bizar.
Buiten de Hansebar waren de twee kooktafeltjes opgezet en hadden mensen de zitjes en losse stoelen geschoven onder de grote canvas overkapping met straalkacheltjes erin. Het woei flink en bemanning liep rond met vilten dekens tegen de kou – ze moesten zelfs extra zakken vol dekens opgraven uit de voorraadkasten want men kreeg het steeds kouder in de koude wind! Het schip bewoog ook best wel, we hadden ons zelfs afgevraagd of de wedstrijd niet net als vorige keer afgelast zou worden, maar hij kon doorgaan.
)
)
De twee mannen die vandaag zouden koken, allebei naar eigen zeggen ervaren en vooral ook goede hobbykoks, kregen dit keer allebei ieder een mand met exact dezelfde ingrediënten, waaronder, volgens de entertainment manager, een of twee ingrediënten die er niet bij hoorden, om ze uit te dagen. Ze kregen ieder ondersteuning van een kok, en waren allebei duidelijk heel erg gedreven om te winnen. De prijs is dan ook wel erg leuk – diegene die deze ronde wint gaat tegen de dame van de vorige keer koken, en heeft dus naar verwachting (maar niets is zeker natuurlijk) eigenlijk al de wedstrijd gewonnen, en de hoofdprijs is dat het gerecht van de winnende kok in de scheepskeuken als hoofdgerecht gekookt zal worden voor alle passagiers. Dus de mannen hadden er zin in en waren ondanks hun uiterlijke bravoure toch vast ook stiekem wel een beetje zenuwachtig (een licht trillende hand bij het optillen van de bakjes ingrediënten, bijvoorbeeld); ze moesten winnen!
)
De twee mannen mochten naar hun kookstations komen, en gaven elkaar een hand (helaas geen stare-down, hoewel het daar wel even op leek!). De Nederlander ging nog voor het officiële startschot van start en liep net zo zelfverzekerd als Gordon Ramsay te koken, hij maakte er een showtje van, haast een karikatuur, van hoe je de ultiem zelfverzekerde professionele kok zou zien; een glas wijn inschenkend voor zichzelf van de kookwijn, bijvoorbeeld, of terug stappend en zelfverzekerd tegen een tafeltje leunen terwijl zijn pannetje pruttelde. Hij gaf grappig bedoelde brutale reacties als de entertainment-manager hem vragen stelde; zoals opmerkingen dat hij niet deelnam aan de wedstrijd, maar deze overgenomen had, of dat hij niet voorbereid had omdat hij dat niet hoefde, hij stelde zich op als de zelfverzekerde kandidaat voor wie de wedstrijd eigenlijk maar een formaliteit was die nog even doorgelopen moest worden, hij had eigenlijk al gewonnen.
)
)
)
Tegenover hem stond de Duitser, die in contrast heel rustig te werk ging en eigenlijk door de bravoure van de Nederlander nauwelijks opviel maar duidelijk ook heel zelfverzekerd was en precies wist wat hij aan het doen was. Het was een spannende wedstrijd! Acht man van het publiek was jury en kregen alvast een wijntje om ze in de juiste stemming te brengen – weliswaar was hun neutraliteit enigszins dubieus want de ene tafel was min of meer vóór de Duitser, en de andere tafel vóór de Nederlander, maar goed, dat evende zich dus netjes uit! Ondertussen liep een karretje van de barbediening rond met warme chocomel en rumpunch te koop – dat lijkt hier veel meer te gebeuren dan op de Columbus en er lijkt ook veel gebruik van gemaakt te worden overdag.
)
)
)
)
De kookwijn vloeide rijkelijk in de pannen, vooral bij de Nederlander die maar bleef bijschenken in zijn pan (ze hadden dit keer wel een karaf water waarmee ze saus konden maken, maar niets behalve maïzena om te verdikken, geen room of boter of zo). Ze moesten het voor de smaak dus hebben van rode wijn, tomatenpuree, zilveruitjes, wat verse kruiden, peper en zout, spek, wat groente en rundvleesblokjes. Ik heb eigenlijk niet kunnen zien wat het “verkeerde” ingrediënt had moeten zijn, of het waren misschien de zilveruitjes?
)
)
)
)
Uiteindelijk werden de gerechtjes opgediend voor de jury en terwijl zij aan het proeven en beoordelen waren werd de rest van de pan-inhoud ondertussen opgeschept op proefbordjes voor het publiek. De Nederlandse man deed “service” roepen toen hij zijn bordjes voor de jury had opgeschept, alsof hij chef-kok in een restaurant was. De Nederlandse vrouw van het echtpaar stond inmiddels een beetje bij ons en we bespraken ondertussen het verloop van de wedstrijd, en zij vertelde dat haar man in het dagprogramma had moeten lezen dat hij vandaag zou koken, het was allemaal wat rommelig gegaan. Zo had hij wat zinnetjes opgeschreven over zichzelf voor in het dagprogramma, maar ja, dat was er nu natuurlijk dus niet meer in terecht gekomen. Ze regelde wat te proeven voor ons van beide gerechten. Wij – en zij, tot haar eigen frustratie – vonden het gerecht van de rustige Duitser net wat lekkerder! Tja, ze hebben allebei ver dezelfde ingrediënten gebruikt en dezelfde aanpak (vlees in een prutje), en ze kunnen allebei wel enigszins koken zo te zien, dus het was puur een kwestie van smaak; en het gerecht van de Duitser was wat zachter en milder van smaak, terwijl het gerecht van de Nederlander wat scherp en zuur was van smaak door een beetje veel tomatenpuree, en de zilveruitjes en rode wijn. Uiteindelijk scheelde het niet veel, 62 en 66 punten, maar het gerecht van de Duitser was de winnaar, terecht ook volgens de vrouw van de Nederlander!
)
)
)
De Duitser werd gefeliciteerd en greep zijn kans om de drie dames die er stonden – het meisje van excursies, de cruise-directrice en de vrouwelijke kok – uitgebreid en in onze ogen enigszins overenthousiast te knuffelen en te kussen. De kok probeerde hij zelfs vol op de mond te kussen – als grapje, weliswaar, maar ja. Tijdens de officiële foto sloeg hij een arm om de middel van het 24-jarige meisje, weliswaar nog in de veilige zone onder haar borsten maar in mijn ogen net iets te hoog voor haar om prettig te zijn. Zoals Hans later zei, hij zou in zo’n geval zijn hand altijd op de rug leggen, en niet eens om het midden van de vrouw. Ik was in ieder geval blij dat ik daar niet stond! Een langdurige vrijgezel die in zijn enthousiasme om joviaal te lijken onhandig wat te ver gaat, vermoedelijk.
)
)
Wij zijn na het einde van de wedstrijd terug naar de hut gegaan om nog wat te rusten en een klein dutje te doen tot het lunchtijd was. De liften aan boord zijn klein – officieel, volgens de informatie in de lift, kunnen er 8 man in, maar er passen eigenlijk maar 5-6 man comfortabel in, en hier aan boord met het cruise-publiek soms maar 2-3 man, ahum. Sommige mensen zijn namelijk zeer breed… Ik ga zoals gezegd normaal gezien altijd met de lift omhoog, al kan ik inmiddels op zich best wel 1-2 verdiepingen zonder problemen omhoog lopen zonder dat ik al te hijgerig word of moe. Maar het kost me uiteindelijk allemaal wel kostbare energie die ik nog niet zo veel heb en dus liever bespaar, dus ik ga met de lift. Naar beneden is minder vermoeiend dus dat probeer ik nu in het kader van revalideren en conditie opbouwen wel steeds te doen. Maar ja, ik zie er jong uit, en het verdere publiek hier aan boord is hoe dan ook ouder dan mij, soms veel ouder. En/of dikker. De liften worden dus gebruikt door mij, door mensen die geen zin hebben om te lopen, door mensen die slecht ter been zijn en/of te dik, en door ouderen. Eigenlijk nemen de meeste mensen wel de lift, zeker als hij voorhanden is. Maar als het lang duurt omdat hij weer een onnavolgbare route neemt of omdat de eerste keer bijvoorbeeld bezet is door het oudere stel met rolstoel dat we aan boord hebben, dan gaan veel mensen toch lopen.
)
)
Vandaag voor de lunch was het weer eens zover; er stonden vier mensen te wachten op de lift, ik kom aanlopen (Hans spurt ondertussen de trap op), kan er dus nog prima bij in mijn beleving (de meeste Duitsers vinden van niet en zullen niet instappen als er al twee mensen in staan), en er komt een ouder echtpaar aangelopen, die een stiekeme blik op mij werpen zo van snotneus, kostbare liftplek in beslag nemen, ga toch lopen. De lift was weer eens lang onderweg dus twee van de oorspronkelijke vier mensen waren inmiddels gaan lopen, bleven alleen wij vijven nog over. Hij komt eindelijk, de eerste twee stappen in, ik ga ondertussen subtiel zo staan zodat het ouder echtpaar moet blijven wachten op mij, want ze maakte al lichaamsbewegingen zo van wij gaan voor want wij zijn ouder. Dan stap ik in en stapt het ouder echtpaar zuur alsnog ook in, mij zuur uit de hoogte aankijkend zo van er was meer plek geweest als jij was gaan lopen. Ergens snap ik het misschien; ik zie er jong en fit uit en pas dus sowieso niet tussen dit publiek, je ziet aan de buitenkant niet wat iemand mankeert (ik draag al zo’n twee weken vanwege het koelere weer een lange linnen broek of spijkerbroek dus je ziet mijn steunkous niet) en men doet altijd snel oordelen. Maar ik zie het continu hier aan boord; er zijn natuurlijk heel veel aardige mensen en neutrale mensen en mensen die het niets interesseren wat je doet, maar er zijn er dus ook behoorlijk veel die mij constant stiekem be- en veroordelen over mijn liftgebruik. Als er ooit iemand een opmerking maakt dan zal ik het ze duidelijk uitleggen waarom ik met de lift ga.
De lunch was gezellig en best lekker, zeker de appel-oliebol als toetje, zelfs al was hij koud. We gaan vanavond weer “uit eten”, dus we gaan pas om 19 uur eten. Hier aan boord kun je je aan het begin van de cruise opgeven bij het restaurant als je speciale dieetwensen hebt zoals allergieën of dingen als vegetarisch willen eten of zelfs gewoon dat je geen olijven lust (heb ik echt een keertje zien staan op de lijst van “speciale diëten”!) – er is zelfs een speciaal spreekuur voor in de eerste paar dagen. Voor de rest van de cruise krijg je dan ’s avonds laat het menu voor de volgende dag onder de deur geschoven en kun je aankruisen wat je wilt eten, ’s ochtends afgeven bij het restaurantmanagement of een ober die het dan doorgeeft, en dan wordt het speciaal voor jou klaargemaakt volgens jouw dieetwensen (zelfs als je in het buffetrestaurant eet). Zo heeft Reba de wens om weinig zout te eten, en heeft dus een “low-salt” dieet opgegeven. Hier op de Astor wordt dat zeer serieus genomen, veel serieuzer volgens mij dan op de Columbus zelfs, soms tot haar frustratie want zo krijgt ze dus onder andere geen gesmolten kaas, spek of frietjes omdat die te zout zijn – dingen die ze wel graag wilt hebben, en ze probeert weleens uit te leggen dat ze low-salt wilt en niet NO-salt, en best kan sjoemelen als het lekker is, maar de keuken is streng (terecht vind ik!) en dus krijgt ze steevast gestoomde groente als wij frietjes krijgen! Nu was het zo dat ze gisteravond half slapend haar menu had ingevuld en vanochtend ingeleverd, en nu met de lunch even aangesproken werd door Sacha dat hij had doorgegeven aan de keuken dat haar menu voor vanavond genegeerd moest worden, omdat ze ging eten in het specialiteitenrestaurant en daar dus al een aangepaste versie voor haar gemaakt zou worden. Heel attent dat hij mensen aan dat soort dingen herinnert!
)
)
)
)
)
)
Na de lunch zijn we terug naar de hut gegaan om een beetje naar muziek te luisteren, te dutten en spelletjes te spelen tot het tijd was voor het vieruurtje. Vandaag was weer een speciale, met livemuziek in de Astor Lounge en schijnbaar ook de expositie van wat kunstnijverheid, de fotocompetitie en een modeshow van het winkeltje. Wij zijn alleen even naar boven gegaan om te kijken naar hoe mooi het lekkers altijd bij zoiets uitgestald wordt, en vonden wat lekkers, hebben dat meegenomen naar de hut en er een kopje thee en koffie bij genomen. Toen was het tijd om te douchen, een wasje te doen in mijn geval en uit te dampen en weer aan te kleden voor het eten. Pfffff, de dagen vliegen voorbij!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 19 uur zijn we naar het specialiteitenrestaurantje gegaan, de tafels weer mooi versierd met groen-wit-rood lint om aan te geven dat het vandaag “Toscane” was. Tot onze verbazing zat het helemaal vol, er waren totaal 5 tafels bezet! Damn, mensen beginnen door te krijgen dat het gratis is… Het was gezellig maar we waren het er allevier over eens dat dit menu eigenlijk het minst interessante was van de vier die we tot nu toe geproefd hebben – en het tweede Romantica menu het lekkerst; het was op zich niet slecht, maar gewoon niet zo spannend.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 20:45 waren we uitgegeten en zijn naar boven gegaan om wat thee te halen voor mij, en toen terug naar de hut. Het schip rolt al de hele dag heen en weer over hoge lange rollende golven – tijdens het douchen was het een paar keer lastig en moest je je vasthouden – en de zee is ruw, maar het is in ieder geval niet het constante beuken en slaan.
Toen we terug in de hut waren was onze kamerstewardess niet geweest om de hut voor de nacht voor te bereiden; ook de karretjes waren weg uit de gang, dus ze waren klaar voor de avond! Ik heb daarom housekeeping gebeld en kreeg gelijk de vraag of we nog last hadden van de buren, dus ik legde uit dat het om de steward ging; er was even wat spraakverwarring maar toen ze snapte wat ik bedoelde beloofde ze de steward gelijk te sturen. Een paar minuten later kwam de kamerstewardess schaapachtig kijkend aan, en de vrouw die ik aan de lijn had gehad liep erachter aan – de rechterhand van de huisdame. We hebben even op de gang gestaan terwijl de kamerstewardess met duizendmaal excuses en dat ze het niet snapte, ze vergat nooit wat (ze vergeet constant van alles, maar haar bazin stond mee te luisteren natuurlijk) gauw de bedden opmaakte, en gekletst met de rechterhand: ze vroeg naar het overlast van de buren en we gaven aan dat het weg was. Terwijl we stonden te praten liep een van de meiden naast ons met haar spullen naar een hut helemaal achterin de gang – ze was verplaatst, probleem netjes opgelost dus! De rechterhand zei ook lachend dat ze niet goed wist wat onze steward had de laatste tijd, ze was zo afwezig, vermoedelijk verliefd – wij hebben onze kamerstewardess inderdaad ook de laatste paar weken gezien met een jongen, boven op dek wandelend ’s avonds of aan land gaand.
Na een paar minuten was alles klaar (de badkamer heeft ze maar overgeslagen) en zijn we terug onze hut ingegaan om de informatie over Robinson Crusoe Eiland te lezen; morgen wordt voor anker gaan en met de tenders aan land gaan. We zijn benieuwd naar het eiland!