Dag 43: zondag 26 januari 2020: op zee, 511 km gevaren
)
Het was weer een onrustige nacht met veel dromen en onrustig slapen. Vanochtend zouden we in principe om 6 uur vertrekken, maar toen Hans de GPS om 5:25 aanzette was duidelijk dat we al aan het varen waren; het was alleen zo zachtjes gegaan, dat je bevestiging van de Garmin nodig had om te weten dat je inderdaad ook daadwerkelijk aan het varen was. Dat, of de tv aanzetten, maar die maakt altijd bij het aanzetten een plung-plong-plung-pling geluid, al doe je hem nog zo veel op mute drukken voor het uitzetten; heel irritant en niet handig ’s ochtends vroeg als je de ander niet wilt wekken! Zo te zien aan de snelheid hadden we al rond 5 uur het anker gelicht, en dat is dan weer zo met voor anker liggen, het is in principe ankerlichten en wegwezen, heel gemakkelijk. Vandaar waarschijnlijk dat we er weinig van gemerkt hebben, plus ze hebben misschien ook niet de boegschroeven nodig gehad, dat scheelt ook in de rust. Toen we rond 7:15 opstonden waren we al op volle snelheid op koers aan het doorstomen.
)
We stonden duf en stijf op, vandaag wordt (weer) een rustdag, pfffff. Bij het ontbijt was het ook redelijk rustig, men was duidelijk duf en sommigen lagen misschien nog op bed. De grote man die iedere dag vier kiwi’s eet heeft duidelijk goed opgelet bij zijn dokter of diëtiste, want het viel me op dat hij ook iedere dag 3 potjes groene thee laat aanrukken (groene thee is gezond en je moet veel drinken op een dag), en een bak vol muesli, zonnebloempitten en lijnzaad eet! Hij zal de hoeveelheden misschien ook aangepast hebben aan zijn formaat, hij is namelijk GROOT. En volgens mij doof, want ook LUID!
Na het ontbijt zijn we nog even een rondje op dek gaan lopen: de yoga-club was de ochtendzon aan het aanbidden en de zeevogel is zo te zien op Paaseiland uitgestapt, die zat niet meer op zijn stekje voorop! De lucht was mooi en in de verte hingen veel regenbuien – je zag de regen eronder hangen in een dichte mist.
)
)
)
)
Terug in de hut hebben we een beetje gesuft, films gekeken en ik heb het kasboek van deze reis kloppend gemaakt zodat we ook een beetje kunnen zien wat we uitgeven – door het overhevelen van geld van de ene naar de andere rekening, en het betalen van de scheepsaccount via de visa, was het een beetje verwarrend geworden hoeveel we nu precies uitgaven. Alles was nog mooi op schema en we namen ons voor om, als er ooit weer een keer komt, zeer kritisch te zijn met stadsexcursies; uiteindelijk is het geld uitgeven dat ons verder niet zo veel doet (we hebben bijvoorbeeld geen warme herinneringen overgehouden aan Rio de Janeiro), terwijl een excursie zoals gisteren rond Paaseiland dan weer wel een blijvende indruk maakt. Blijft moeilijk, want zo’n stad NIET zien is ook zo wat, dan ben je er en doe je er niets…
Verder was het lekker voort kachelen over rustige diepblauwe zee met een heldere hemel – in de loop van de ochtend loste de wolken op, het zou vandaag wel 28 graden worden buiten, dan zitten we goed in de schaduw en de airco, zelfs al is hij niet zo koud als Hans zou willen!
We hebben een hele rustige ochtend gehouden en alleen koffie en thee in onze hut gedronken en gerust; er is schijnbaar wéér een nieuwe lezinggever aan boord, maar die ging vanochtend schijnbaar volgens het programma anekdotes vertellen over zijn contacten met twee bekende Duitse ex-politici; te ingewikkeld vanwege de taalbarrière maar je moet denken we dus ook al inhoudelijk wat van die mannen afweten om de anekdotes te waarderen. Dus we hadden er niet zo’n zin in. Sowieso mis ik de eerste lezinggever; zijn lezingen waren misschien wel wat rommelig qua stijl (ze liepen goed qua layout en technische kennis), maar hij praatte tenminste ook een beetje over de plekken die we aandeden en aan zouden doen – kwamen we langs iets bijzonders dan nam hij dat steevast in de volgende lezing even mee in zijn verhaal. De ecologische hel-en-verdoemenis-predikant van de laatste paar dagen was gewoon ronduit bizar; sowieso dat je als thema voor een wereldcruise zo’n eigenlijk totaal niet gerelateerd en potentieel zwaar onderwerp als hernieuwbare energiebronnen kiest, en al helemaal dat het zo’n religieuze mafketel is. En deze huidige lezinggever moet zichzelf nog laten blijken, maar lijkt een politieke achtergrond te hebben dus zal waarschijnlijk ook weinig tot niets over de route zelf praten. Zo jammer dat we voor het gedeelte vanaf Valparaiso tot nu en wie weet hoe lang nog totaal geen achtergrond/anekdotes/verhalen meer krijgen over de plekken en werelddelen die we aandoen!
Tijdens de lunch vertelde Reba en Helmut dat de “nieuwe” lezinggever eigenlijk een passagier was die zichzelf eens vrijwilliger gesteld had, nota bene de man die gisteren een van de standbeelden aangeraakt had! En zij hadden gehoord van iemand dat hij in de show lounge gewoon zat in een stoel en inderdaad anekdotes vertelde over zijn contacten met die ex-politici, meer niet. Blij dat we niet geweest zijn naar zijn lezing…
)
)
)
)
)
)
Na de lunch hebben we nog even een rondje op dek gelopen, en omdat het ijs-station in het buffetrestaurant toch wel lokte, maar Hans naar de wc moest, ben ik nog even via dek 7 geweest om een ijsje te halen voor ons allebei, en is Hans recht naar beneden gegaan. Hij had diarree en voelde zich de rest van de middag niet helemaal 100%. We waren nog altijd duf en moe van gisteren (en in het algemeen) dus ik heb lekker uitgebreid geslapen en Hans heeft een half uurtje gedut. We hadden ons voorgenomen om naar het speciale vieruurtje te gaan, dat lijkt op iedere zee-zondag plaats te vinden, maar besloten op het allerlaatst om toch maar niet te gaan. Ik heb de middag doorgebracht met aan de 2018 Wereldcruisete werken, en Hans heeft lekker films gekeken.
)
)
)
)
)
)
)
Het avondeten leek op het menu en om te zien helemaal niets, maar was uiteindelijk best lekker allemaal. Vooral het maracuya-sorbetijs was heerlijk! Reba en Helmut vroegen om een ui tegen het einde van het eten, om een hoestsiroopbrouwseltje te maken van vroeger; uiensap met suiker. Ik wens ze veel succes! Onze ober ging met een professioneel neutraal gezicht om de bestelling, hij heeft ongetwijfeld raardere verzoeken gehad in zijn carrière, en ze kregen een knoest van een ui nog groter dan een grapefruit!
)
)
)
)
)
)
Na het eten zijn we naar dek 8 gegaan, en de inmiddels lege dekstoelen op dek 7 zagen er zo aantrekkelijk uit, dat we nog even op dek 7 gezeten hebben in een lekkere frisse bries. Gelukkig voelde Hans zich na het eten alweer een stuk beter, alleen hij heeft al heel de dag een beetje last van een enkel, misschien gisteren per ongeluk misgestapt in de steengroeve of zo? We zijn nog even binnengestapt bij het buffet in de hoop dat ze daar ook het ijs zouden hebben, maar “gelukkig” was dat niet het geval, dus met een kopje thee bij zijn we naar beneden gegaan.
)
)
)
)
Het blaadje voor morgen werd al vroeg onder de deur geschoven, samen met een 2 voor 1 bon voor de massagesalon (2 x 60 minuten nu “maar” 120 euro…) en het bordje dat de klok teruggaat. Helaas bleek volgens het dagprogramma onze ecologische Messias nog aan boord te zijn, die blijft denk ik dus wel tot Frans-Polynesië ben ik bang. Vanavond moet de klok weer een uurtje terug – we hebben 3 uur te overbruggen tussen Paaseiland en Pitcairn, dus dat wordt iedere nacht terugzetten denk ik! Op mijn mobiel kon ik de tijd terugzetten naar Chicago – voorlopig zolang we nog in Amerikaanse tijdszones zitten is het gemakkelijk!
)
)
)
Dag 44: maandag 27 januari 2020: op zee, 687 km gevaren
)
We werden vanochtend duf maar vroeg wakker; we zaten al helemaal aangekleed klaar op bed en het was nog maar 7:05. Nog maar even een spelletje spelen tot 7:30 dan maar, eerder is het restaurant namelijk niet open op zeedagen! Er is ’s ochtends echt best wel veel keuze qua ontbijt – meer nog dan op de Columbus in het restaurant, daar was eigenlijk alleen maar een klein menuutje beschikbaar – maar soms weet je gewoon niet wat je moet nemen. Wat ze wel hebben is zelfgemaakte vruchtenyoghurt, en de samenstelling wisselt afhankelijk van de gebruikte vruchten, maar de frambozen, bosvruchten, blauwe bessen en dergelijke klein-fruit yoghurt is vaak heel erg lekker, zeker met een beetje extra suiker erin want dat zit er nog niet bij!
)
)
)
Na het ontbijt deden we ons ochtendrondje buiten op dek, en alle relingen en dekken waren nat van de regen – in de verte zagen we de regenwolken nog hangen, mooie schapenwolken met eronder een grijze deken van water. Waar wij voeren scheen al weer een lekker ochtendzonnetje – nog goed te doen qua temperatuur, maar het wordt overdag bloedheet. De yoga-klas zat weer voorop de zon te aanbidden, nogal breed uitgespreid zodat we er slecht bij konden, maar we hebben toch nog lekker even genoten van de zee en de frisse lucht.
)
)
)
)
)
)
Vanochtend waren we vrij, maar voor de zekerheid ben ik wel even om 10:30 naar de Hanse Bar op dek 8 gegaan om te kijken wat voor format de Masterchef finale zou hebben – die was vandaag maar beide kandidaten interesseerde me niet en, zoals ik al vermoedde, men is niet creatief met het Masterchef-format. Het was namelijk WEER allebei koken van dezelfde mand met ingrediënten, een eenpansvleesprutje met wijnsaus. Weinig creatief. Maar het valt me hierbij en bij de kookdemonstraties en eigenlijk bij alles wel op dat de chefkok zich niet laat zien; bij deze dingen helemaal niet, tijdens de maaltijden loopt hij nog weleens een rondje in het buffetrestaurant of als er iets op dek te doen is qua eten zoals het Mexicaans, dan kun je hem even een minuutje op dek zien bij de koks kijkend en instructies gevend. Sidney op de Columbus was zelfs presentator van de kookdemonstraties en Masterchef, die zat overal bovenop en die zag je overal, hij splitste zich soms haast in drieën want dan zag je hem weer hier, en dan weer daar; maar die sliep ook nooit, zoals hij zelf lachend zei. Deze chefkok is nog relatief jong en ook in zijn chef-rol is hij denken we nog redelijk onervaren.
)
De Masterchef was dus niet spannend genoeg om te blijven, dus ik heb wat thee gehaald in het buffetrestaurant op dek 7 en gelijk even gekeken wat de dagelijkse “ochtendbouillon” nu eigenlijk inhield; best netjes, een mandje broodjes en twee pannen soep, en bij de thee en koffie bar twee mandjes zoete broodjes en muffins zoals je ook bij het ontbijt kunt krijgen. Voor de lekkere trek mocht je overdag nog honger kunnen krijgen!!!
)
)
De lunch smaakte wel; ik nam de vegetarische curry omdat het tikka masala is, een lekkere milde curry; maar de paneer erbij hoef ik niet meer te hebben, net spons! Na de lunch zijn we naar het buffetrestaurant gegaan voor een bananenijsje. Onze avond-serveerster had ijsdienst, en we vertelde haar dat de chocolade “sprinkles” die bij het ijs stonden in Nederland op brood gegeten werden. He, echt waar? Hoe dan? Nou gewoon met boter op het brood en dan de hagelslag erop – ze kon het amper geloven maar wilde nog even zeker weten hoe je dat dat precies moest eten, mocht ze het ooit zelf aandurven, het sprak haar duidelijk wel aan!
)
)
)
)
)
)
)
De middag hadden we vrij en Hans heeft lekker heel de dag flink films zitten bingen – nu op zijn tablet, voor de verandering van houding. En het was een serie die gelijk lekker pakte dus hij heeft genoten; ik heb ondertussen flink aan de wereldcruise met de Columbus gewerkt.
Om 16:45 hebben we ons enigszins netjes aangekleed want we waren uitgenodigd voor de Columbus Club cocktail; omdat het lidmaatschap betalend is en niet gratis, doen ze wat extra’s denken we. Nu dus een cocktail, achter op dek 8 bij de Hanse bar. Er was livemuziek van de zangeres en haar man die het avondentertainment in de bars verzorgen, en we kregen champagne (of jus d’orange in ons geval). Op gegeven moment deed de kapitein een korte speech houden over hoe we allemaal familie waren, en liep toen een rondje met zijn glaasje om iedereen aan te klinken, voor hij stilletjes verdween. Het livemuziek koppel was kort daarna ook verdwenen, typisch! Het jongere officierspersoneel en jong management liep daarop tussen de stoelen om met mensen te kletsen – het hoofd van het excursiekantoortje, een Duitse Engelse (of Engelse Duitse) kwam bij ons en bleef plakken tot 18 uur, het werd best gezellig namelijk en dat vond zij duidelijk ook want ze maakte geen enkele aanstalten om weer verder te gaan!
)
)
)
)
)
We hebben over reizen gekletst, zij ging in Afrika de (luxe) overland excursie die zou overnachten in een safaripark begeleiden, en daar had ze logischerwijs erg veel zin in. Zij heeft vroeger gebackpackt door Australië, en wij vertelde over onze vrachtschipreis, wat ze heel apart vond. Zij vertelde dat er in Australië en in Afrika enkele mensen nog aan boord komen die weliswaar de hele reis geboekt hadden maar om medische of andere redenen niet eerder aan boord konden. Verder vond ze het eigenlijk een beetje jammer dat er onderweg niemand van of aan boord kwam – weliswaar veel en veel minder werk voor de bemanning, het hele rondje met één groep passagiers doen, maar niet echt goed voor de dynamiek en interacties aan boord wat haar betreft. Ze snapte dus ook niet goed waarom ervoor gekozen was – want hier is schijnbaar bewust gekozen om de reis alleen als geheel aan te bieden, in tegenstelling tot andere (langere) cruises, en zeker vergeleken met de Columbus die op gegeven moment in Australië gewoon een drijvend hotel was waar mensen voor alles van een lang weekend tot een maand aan boord kwamen!
)
Om 18 uur gingen we naar beneden naar het restaurant waar het eten eigenlijk niet zo heel erg geïnspireerd was. We hebben er wel wat van kunnen maken maar spannend was het niet. Het eten is over het algemeen stukken beter dan de eerste week (het kraanwater gelukkig ook!) maar de kwaliteit wisselt van weinig smaak tot zeer smaakvol.
)
)
)
)
)
)
Na het eten zijn we naar beneden gegaan waar een overbuurman vrolijk in de gang stond te kletsen met de kamerstewardess, en met ons toen we aankwamen – en later hoorde we hem zelfs zingen! Wij hebben terug in onze hut onze nette kleren uitgetrokken en de rest van de avond lekker gerelaxed – en Hans natuurlijk film gekeken, hij heeft al bijna heel het eerste seizoen van zijn serie gekeken, lekker als je zo lekker door kunt kijken.
Om 21:15 kregen we een dichtgeplakte brief van het excursiekantoor; niet zo’n goed teken want de excursietickets hebben we allemaal de eerste dag al gekregen. Dan is er een excursie misschien geannuleerd of zo. Het bleek dat voor onze Rarotonga excursie onze geboekte ochtendsessie niet door kon gaan vanwege te weinig interesse, dus we waren automatisch geboekt voor de middagsessie. We hebben nog even gekeken of we de excursie door wilde laten gaan (dit biedt namelijk een gelegenheid om kosteloos te annuleren), maar hij klinkt wel leuk, een rondrit door de natuur van het eiland, dus we laten het zo. Misschien net zo lekker dat we niet gelijk na aankomst van boord hoeven!
Bij het dagprogramma zat weer het kaartje om de klok te verzetten; we schelen nu 8 uur met Nederland, en ik moest de klok terugzetten naar Denver; ik heb nu ontdekt dat als ik eerst de fototoestellen terugzet, zij mij suggesties voor steden geven die in de juiste tijdszone zitten, en dan kan ik die steden weer gebruiken als input om de tijd op mijn mobiel terug te zetten – want daar kan ik de tijdzone alleen handmatig instellen door zelf een stad in te vullen (alsof je overal ter wereld weet welke steden in welke tijdszone zitten). Automatisch instellen gaat niet want op zee is sowieso een uurtje eerder dan aan land, en de tijdszones op zee (al ervan uitgaande dat de mobiel een zendmast/satelliet kan vinden die hem informatie kan geven over de tijdszone) lopen niet gelijk met hoe het schip de tijdszones verschuift. Overigens weet onze arme Garmin vast ook niet wat hem overkomt iedere keer als hij aangezet wordt; een eenvoudige auto-navigator, zit ie opeens midden in de Stille Ocean te zoeken naar satellieten! Hij had er gisteravond toen we gingen slapen ook volgens mij om die reden wel acht satellieten nodig voor hij zeker was van zijn locatie – om zeker te weten dat hij écht midden in de Stille Ocean zat, zeker!
)
Dag 45: dinsdag 28 januari 2020: op zee, 622 km gevaren
)
We worden nog altijd moe en stram wakker en het was een enigszins onrustige nacht; het zal wel iets met het op zee zijn te maken hebben. Gelukkig was het bewegen van het schip wel iets minder; niet dat het erg is, de laatste tijd, we gaan over lange luie rollende Stille Oceaan golven, maar het is toch weer allemaal beweging die vermoeiend is, zeker ’s nachts. Door het verzetten van de tijd wordt het ’s morgens weer steeds iets vroeger licht – een paar dagen geleden kwam de zon pas om 8:15 op, nu inmiddels weer vóór 7 uur.
)
Er draait nu al twee dagen lang continu bij iedere maaltijd een cd’tje met jaren 30 swingmuziek in het restaurant; niet onaardig, maar hij staat redelijk hard of is in ieder geval redelijk overheersend, en na een tijdje krijg je de deuntjes niet meer uit je hoofd! Tijdens het ontbijt besloten we om weer eens het scheepswifi te proberen; ik ontving in het restaurant netwerk, dus we besloten het maar gelijk te proberen. Wat een geweldige verbinding, de beste tot nu toe, bijna gewoon normaal internet! We hebben van alles kunnen doen, zelfs foto’s binnenhalen en de ING-app openen (beide normaal gezien onmogelijk op scheepswifi). Wauw!
Hans sprak nog even met de Nederlandse die tijdens het optreden van het Balinese team in de bemannings-show dicht bij de Duitse schreeuwer gezeten had, maar zij kon zich persoonlijk niets meer herinneren daarover; ze had, gaf ze zelf ook toe, vooral opgelet of ze hun Balinese kamersteward kon herkennen in de groep. Ze zou het aan haar man vragen, die was wat oplettender; en zowel zij als Hans waren het er roerend over eens dat sommige mensen hier aan boord best apart zijn. Je zou denken, je zit 4 maanden met elkaar op een kleine boot dus je probeert beleefd en vriendelijk te zijn tegen elkaar, maar er zitten toch een paar chagrijnen aan boord, ongelofelijk! Ook mensen die zich duidelijk en zichtbaar verheven voelen boven anderen (een Duitse dame had ook een paar dagen geleden geklaagd tegen Hans dat er toch zo’n sterk onderscheid was tussen het “beneden” volk en het “boven” volk, zijnde de suites, en dat die suite-mensen zich schijnbaar zo veel beter voelde dan de rest en zich arrogant gedroegen). Een groot gedeelte van het “probleem” komt door langdurig alleenstaande mannen, dat is op reis toch echt een apart slag volk. Maar hier merken we het ook bij oudere koppels. Ach ja! Wij knikken vriendelijk tegen iedereen en ik laat wel eens per ongeluk de liftdeuren dichtgaan op de neus van sommige van de grootste chagrijnen!
Helemaal tevreden met een grote berg verse kleinkind-foto’s gedownload zijn we later dan anders ons rondje op dek gaan doen. De yoga club was weer bezig, maar had vandaag iets meer ruimte gelaten voor anderen dan gisteren, dus we hebben wel een kwartier voor op dek gestaan.
)
)
)
)
)
)
Toen was het tijd om naar beneden te gaan terug naar de hut, waar we de rest van de ochtend achter de laptop en tablet doorgebracht hebben.
Iets voor 12 uur kwam onze kamerstewardess een papiertje afgeven; een informatieblaadje over Pitcairn, vermoedelijk uitgebracht door de eilandbewoners zelf en vertaald naar het Duits door het excursie-team van het schip. Schijnbaar zou de typische souvenirmarkt van het eiland aan boord komen; normaal gezien gebeurt dat als het cruiseschip vanwege omstandigheden geen tenderdienst in kan zetten (dat wil regelmatig voorkomen), maar nu doen ze dat natuurlijk omdat er door de 55 euro per persoon “entreegeld” naar verwachting sowieso minder mensen aan land zullen komen. Maar ook waarschijnlijk voor die mensen die gewoon niet van boord kunnen of durven vanwege hun mobiliteit en de toch soms weleens lastige overstap naar de tender vanaf het schip of de kant. Het blaadje stond verder vooral vol met wat alles kost, eigenlijk. Als je een ritje omhoog wilt van de kade naar het dorpscentrum (schijnbaar een steile helling, die in het blaadje als zeer moeilijk omschreven werd) dan kost dat 5 dollar per rit. Een begeleidde rondleiding rond het dorp kost tussen de 25 en 50 dollar per persoon, enzovoorts. Voor een eilandgemeenschap die onderling vooral aan ruilhandel doet weten ze aardig hoge prijzen te vragen! We zijn benieuwd.
)
)
)
Tijdens de lunch (weer met swing-begeleiding in de achtergrond) hadden we het met Helmut en Reba een beetje over Pitcairn; zij hadden het blaadje nog niet gezien want waren heel de ochtend nog niet terug in de hut geweest. De voorgerechtjes spraken ons niet aan, maar de bouillon was lekker en het hoofdgerecht was ook erg lekker. Helmut maakte het allemaal niets uit wat er verder op het menu stond, want zijn favoriete toetje stond op het menu: chocolade eclair! Dat was het enigste belangrijke. Hij fantaseert nog altijd over de Holland Amerika cruise lang geleden, met het “Holland cafe” vol gebak en de lekkerste eclairs die hij ooit gehad heeft (schijnbaar was hij ook 12 kilo aangekomen op die 30-dagen cruise…). Hij zag dan ook niet de humor er van in toen Reba als grapje haar half opgegeten eclair niet aan hem wilde geven, want hij had toch geen honger? Zij eet altijd overal namelijk maar een paar hapjes van en schuift de rest dan door naar hem, en hij vindt het zonde om eten weg te gooien dus eet het braaf op en eet op die manier effectief voor twee, maar begint dat duidelijk een beetje zat te worden (en/of zijn broeken beginnen te strak te worden) dus stribbelt wat vaker tegen als ze hem weer iets toeschuift wat zij niet meer hoeft. En nu probeerde ze dus een grapje te maken doordat hij haar hoofdgerecht niet had gehoeven, dus toch ook niet haar toetje hoefde? Geen grapjes maken over chocolade, dat was duidelijk de boodschap en hij pakte het bord met een grom om met smaak de resten van haar eclair ook naar binnen te werken! Wij hebben geen toetje genomen maar zijn na de lunch even naar boven gegaan voor een ijsje; kan in principe ook gewoon in het restaurant als toetje, maar boven halen betekent meenemen naar je hut en dat is net alsof je een ijsje op straat haalt, dat is toch anders!
)
)
)
)
)
)
)
)
Ik heb ’s middags een dutje geprobeerd te doen, maar het ging voor geen meter. Op zich misschien een goed teken dat het dus schijnbaar niet altijd meer even hard “nodig” is, maar frustrerend was het wel.
Om 15 uur gingen we naar de excursiepresentatie omdat er nog wat extra informatie over Pitcairn gegeven zou worden na de presentatie van Moorea en Raiatea excursies. Het schip was onderweg volledig uitgestorven, ongelofelijk! Wel was het erg druk in de show Lounge. Toen wij binnenstapte was de leidster van het excursiekantoortje net uitvoerig zichzelf aan het excuseren dat het het schip niet lukt om in iedere haven voor Duitstalige gidsen te kunnen zorgen en dat ze echt hun best deden maar men zich erop moest voorbereiden dat je in Frans-Polynesië toch echt zelden of nooit een Duitstalige gids zult meemaken, echt, ze deden hun best daar lag het niet aan maar het was gewoon niet te doen. Lachen! Wij vinden dat ze het al uitzonderlijk goed doen, tot nu toe hebben we eigenlijk in bijna iedere haven wel een Duitstalige gids gehad. Maar als zij zich daar zo lang en uitgebreid stond te verontschuldigen, dan moeten er haast wel klachten geweest zijn over het gebrek aan Duitstalige gidsen – misschien op Paaseiland?
)
Het excursieverhaal liep uit tot 15:45, en toen Pitcairn aan de beurt was, werd er eigenlijk nog altijd weinig nieuws verteld. Ach ja. We zijn gelijk daarna naar het buffetrestaurant gesneld (hard op de hielen gezeten door de hongerige menigte) om wat lekkers te halen. Geen blauwe kaasmousse, helaas, maar we vonden wel wat dat kon smaken. Met een kopje thee terug naar de hut, en na de thee heb ik nog een poging tot een dutje gedaan, maar het wilde nog altijd niet.
)
)
)
)
)
Vanaf 16:45 begonnen we in de hut de BBQ te ruiken die ze vanavond als avondeten achterop dek 7 zouden houden. We hebben nog samen geprobeerd een dutje te doen maar werden gestoord om 17 uur door het 5-uur praatje van de cruisedirectrice, die een heel verhaal over het ontstaan van Pitcairn vertelde, en alleen Hans heeft uiteindelijk nog een paar minuutjes kunnen slapen.
Om 18 uur gingen we naar boven naar het buffetrestaurant; achterop dek 7 zou de BBQ zijn namelijk, dus we hadden vanmiddag besloten vanavond maar eens niet in het restaurant te eten. Tijdens maar vooral ook na het eten zou er een White Night party plaatsvinden, dus je werd gevraagd om in het wit gekleed te gaan, voor de sfeer. In de lift zei een Duitse man al lachend dat hij, en ik, geen eten gingen krijgen vanavond omdat we niet in het wit gekleed waren!
)
)
)
)
De meeste mensen hadden zich inderdaad in het wit gestoken; een paar recalcitrante vrouwen dan weer volledig in het zwart, en een redelijk stevige dame had er het beste van gemaakt en met haar handdoeken en badjas een mooie hagelwit handdoekenstof-ensemble gemaakt; het gezichtsdoekje met een klem als bloem in haar haar, de badjas met een mooie riem stevig dichtgesnoerd. Was heel goed geslaagd en heel creatief!
Helemaal achterop het dek bij de mooie grote houten vlaggenmast was in het midden een grote barbecue met aan weerszijden een hele rij warmhoudbakken, een saladebuffet, sauzen en mooie meloen-bloemstukken. De koks deden de hele tijd vlees bakken (al reeds voorgekookt en voorgegaard, zodat het zo van het bot af viel) en de bakken met vlees bijvullen, en de rest van de bakken bevatte bijgerechten en warme sauzen. Helmut en Reba verschenen ook op gegeven moment, en Helmut zei slim lachend, dat het met voorbedachten rade was; men in het wit laten kleden en ze dan een barbecue voorzetten! Dat was klandizie voor de wasserette natuurlijk!
)
We hebben eigenlijk erg lekker gegeten; de spareribs waren mals en goed gebakken en je kon het vlees zo van het bot aftrekken met je blote handen. En we hadden bijzonder gezelschap; een oude Duitse man van minimaal 76 jaar oud (hij was wat warrig met zijn data, maar meende zich ter herinneren dat hij 30 was in 1974 omdat hij toen in Nederland was om naar de WK-finale te kijken) kwam op de bankjes naast ons zitten met zijn pintje bier, en had wel zin in een praatje. Als er iemand overal maar dan ook letterlijk overal ter wereld is geweest, moet hij het wel zijn. Dit was zijn 6e wereldcruise, hij had schijnbaar ook met ons op de Columbus gezeten, maar daarnaast heeft hij duidelijk ook gigantisch veel voor en buiten zijn werk gereisd en gecruised. St. Helena op deze reis was het enigste waar hij nog niet geweest was – zelfs Pitcairn was hij al nota bene enkele keren geweest!
)
)
)
)
)
)
)
Hij sprak eerst in het Duits met Hans, vroeg waar hij vandaan was want hij hoorde toch wel een accent, moest lachen toen bleek dat we Nederlands waren, toen bleek dat ik vloeiend Engels sprak omdat ik wat dingen tegen Helmut zei, begon hij in het Engels (met Duitse tongval) tegen mij, vertelde dat hij ook Spaans en Portugees sprak, switchte naar het Portugees toen ik zei dat ik Spaans sprak en een beetje (Zuid-Amerikaans) Portugees verstond, en begon me de fijne kneepjes van een of andere ingewikkelde Portugese dt-grammaticaregel uit te leggen die hij ooit had moeten leren en er duidelijk in geramd was! Hij was op de gekste plekken geweest, zelfs Lagos in Nigeria, maar hij moest even hard nadenken toen wij vroegen of hij ook in Noord-Korea geweest was – hij gaf toe dat hij daar waarschijnlijk toch niet geweest was.
)
)
)
)
)
)
Hij vertelde dat hij de mensen van Pitcairn niet sympathiek vond; ze waren alleen op het geld van de toeristen uit. Zoals nu ook bleek uit dit gebeuren met entreegeld moeten betalen, en pas op het laatste nippertje aan het schip laten weten dat ze ook aan boord komen met hun spullen om te verkopen – je moest voor een bepaalde datum opgeven of je van boord wilde gaan en bereid was de entree te betalen, anders kon je niet van boord. En pas nadat iedereen zich opgegeven had laten ze dus weten dat ze ook (gratis) aan boord komen. Maar wij denken dat dat misschien ook is omdat ze dus al van tevoren weten hoeveel mensen er naar verwachting aan land komen (omdat dat al doorgegeven is), en het aantal misschien te laag vinden, en dus alsnog een snuisterijenmarkt komen opzetten aan boord van het schip. Dat is namelijk iets wat ze normaal gezien alleen doen als de tenders door hoge golfslag niet aan land kunnen.
Hans had ondertussen ontdekt dat je ijs ook ’s avonds in het buffetrestaurant kunt halen; het is alleen een beetje verdekt opgesteld en je moet er om vragen. Dus we hebben vandaag lekker twee ijsjes gehad! De MS Astor is misschien niet zo’n geweldig schip, het is een beetje oud en oudbollig en de rook- en etensluchten walmen door het trappengat heel het schip door… De MS Columbus is toch een veel fijner ingedeeld en uitgedacht schip, ook met grotere mooiere hutten, maar toch is er toch wel iets unieks aan het zo achterop het kleine teakhouten achterdek kunnen zitten van de “oude dame” zoals ze steevast genoemd wordt, relatief dicht bij het wateroppervlak, met de grote houten vlaggenmast uit het dek stekend, en om ons heen alleen maar zee. Die sfeer krijg je niet voor elkaar op modernere schepen denk ik. Alleen dat roken is waardeloos.
)
)
)
)
)
Om 19:15 namen we afscheid van onze Duitse tafelgenoot en zijn mooie reisverhalen van dronken piloten in Nigeria en verdwaald raken in het pikkedonker in onbekende Franse dorpjes tijdens een stroomstoring, en zijn we met een kop thee naar onze hut gegaan.
Inderdaad, er lag een waszakaanbieding op bed; er stond nog net niet bij “speciale aanbieding voor bbq-sausvlekken in witte kleding!”. Ook moet de klok weer een uur terug – Los Angeles, het is nog altijd relatief gemakkelijk om een geschikte tijdszone te vinden.
)
)
Toen het dagprogramma voor morgen onder de deur geschoven werd bleek dat de “entree” morgen voor Pitcairn gunstiger uitvalt dan oorspronkelijk aangegeven, “maar” 45,50 euro per persoon. Alleen van tevoren geregistreerde mensen kunnen morgen van boord, en dan wordt het “swipen” van hun boordkaartje om van boord te gaan als bewijs gebruikt om de betaling te heffen. Dat gaat via de boordrekening, omdat het schip faciliteert in het heffen van de entree, maar die draagt deze dan over naar de instanties in Pitcairn. Zo was het in ieder geval allemaal oorspronkelijk gecommuniceerd, maar blijkt dat Pitcairn nog inhaliger is dan gedacht, en nu kunnen dus ook nog niet geregistreerde mensen van boord, mits ze eerst even via receptie gaan om akkoord te geven voor het heffen van de entree. Iedere 50 euro is meegenomen, zullen ze wel denken in Pitcairn! In principe is het schijnbaar dus niet mogelijk om van boord te gaan als je niet geregistreerd bent voor het heffen van de entree (vooraf of ter plekke), en is je boordkaart dus zelfs letterlijk geblokkeerd zodat je niet van boord mag.
Onze kleren en wijzelf roken naar barbecue, dus we hebben allebei een flinke stomende douche genomen en onze kleding ondertussen in de badkamer opgehangen, hopelijk frissen ze van die “stoombehandeling” een beetje op!