2019-2020: Eilanden, Kapen en Fjorden Wereldcruise

We zijn gisteravond ergens nadat we naar bed gegaan zijn over de Steenbokskeerkring gegaan, en zitten daarmee officieel weer terug in de tropen; hoewel het de laatste dagen ook al aardig heet was overdag, met zo’n 30 graden en felle zon!

Vannacht was weer een onrustige nacht en vanochtend waren we weer veel en vroeg wakker – zo om 2 uur wakker worden in de volle overtuiging dat het al 7 uur is, dat soort dingen. En dan om 3 en 4 en 5 uur weer... We hebben dan ook wel in de afgelopen week de klok 5 keer een uur terug moeten verzetten dus de boel moet nog een beetje wennen aan de nieuwe tijd denk ik! Pfffff. We waren in ieder geval weer suf en duf wakker, maar dit is nog altijd beter dan de klok steeds vooruit moeten zetten zoals op het vrachtschip, die de andere kant op voer waardoor je steeds een uur verliest – nu winnen we in ieder geval steeds een uur.

Tijdens het ontbijt was het verrassend druk voor een zeedag – duidelijk dat er ook anderen zijn die last hebben van het verzetten van de klok. Onder de vaste klanten ’s ochtends zit een Japans?/Duits echtpaar dat naast ons zit en ieder ontbijt bunkert als wolven, echt ieder drie borden vol met warm ontbijt, brood en beleg en groente/fruit. Het is er echter niet aan af te zien, ze zijn allebei best slank. Misschien hun enigste maaltijd van de dag? Of brengen ze uren door met lopen op dek en/of sporten? Verder is er een klein vrouwtje van maximaal 1.50 meter hoog, die iedere ochtend op haar gemak in de schaal met fruitsalade zit te vissen met de opscheplepel, op zoek naar specifieke blokjes fruit. De ene keer lijkt het alleen om watermeloen of ananas te gaan, de andere keer om een mix; maar ze is er iedere ochtend gerust 10 minuten mee bezig, op haar gemak de lekkerste/beste/rijpste/geelste/vierkantste stukjes eruit vissen. Als je ook fruitsalade wilt kun je ernaast gaan staan en er zelfs iets van zeggen en ze gaat gewoon vrolijk door, stapt desnoods even opzij als ze het gevoel heeft dat je haar te veel in de nek zit te hijgen zodat je zelf kunt opscheppen voor ze weer verder gaat – ik zelf heb het een keer meegemaakt en ik zie vrouwen weleens in verbazing ernaast staan kijken.

Dan hebben we de alleenreizende oudere vrouw die we naar Hans zijn moeder genoemd hebben omdat ze er wel wat van weg heeft – alleen drie keer zo dik is – die duidelijk geleerd heeft dat een goed ontbijt erg belangrijk is (en een goede lunch, en een goed vieruurtje en een goede avondmaaltijd…). Heel rustig scharrelt ze iedere ochtend iets van drie borden eten bij elkaar en werkt dat dan gestaag naar binnen in haar vaste hoekje van de eetzaal, ook steevast iedere ochtend een groot omelet met spek en kaas als vast onderdeel van het ontbijt – en een grote bak fruit want dat is gezond. Ook is er het echtpaar dat elkaar niet meer lijkt te kunnen luchten of zien, maar aan elkaar vast zit; manlief loopt altijd meters voor zijn piepkleine vrouw (ook maar zo’n anderhalve meter groot) het restaurant in, en zij strompelt er moeilijk lopend maar met ferme pas met twee stokken achteraan, soms zelfs minuten later. Of hij sleurt haar haast over de grond aan haar arm mee. Ze legt haar stokken onder de tafel en loopt dan zichzelf aan meubilair vasthoudend het buffet af. Hij lijkt haar verder te negeren. Maar de dame is volgens mij zo sterk als een beer, want ondanks haar strompelend geloop komen we haar weleens boven op dek tegen dat ze aan het “trimmen” is, met stokken en al, en dan spring je er voor opzij, de verbeten blik in haar ogen en ze snel-wandelt met stokken en al iedereen omver – hetzelfde geval op excursies, we zagen haar zelfs in de lagere gedeeltes van de steengroeve op Paaseiland!

Na het ontbijt zijn we naar boven naar dek 9 gegaan om uit te waaien; de lange rollende golven van de laatste dagen zijn kleiner geworden, misschien “maar” een halve tot een hele meter hoog, en we varen dan ook bijna op maximumsnelheid. Het was lekker fris en het dek was overal kleddernat; dat zien we wel meer, het lijkt soms ’s nachts te gieten van de regen maar overdag zien we nog geen spatje vallen. Misschien zoiets dat ’s nachts de lucht kouder wordt en letterlijk condenseert tot regen? De yoga-klas was erg groot vandaag maar had zich netjes in een halve kring gegroepeerd, zodat andere mensen toch nog bij de voorkant van het dek konden.

Het is jammer dat op dit schip steevast maar één lezinggever tegelijk is, waardoor als zijn lezingen je niet aanspreken (zoals onze groene Messias op het moment), je dus geen lezingen hebt om naar toe te gaan. Ook is er hier niet iets zoals de fotografen die naast de twee lezinggevers op de Columbus nog extra lezingen gaven. Reba en Helmut klagen er ook al weleens over; hier aan boord zijn alle activiteiten (van sport tot welness tot lezingen tot spelletjes en quizzen) bijna allemaal achter elkaar op de dag geplaatst, ze beginnen ook pas rond een uur of 9/10, waardoor er, voor hun, regelmatig gaten vallen in het dagprogramma omdat ze alleen spelletjes en quizzen doen. Op de Columbus konden ze letterlijk van 8 uur ’s ochtends tot 23 uur ’s avonds continu in de weer zijn, met alleen een uurtje of twee na de lunch om te rusten.

Al hebben we het best naar ons zin aan boord, we vinden de Columbus absoluut een beter ingedeeld schip – en het vrije rookbeleid hier aan boord is in ieder geval een gigantische afknapper. Zo zagen we aan de tafeltjes op dek 8 bij de Hanse bar ook al iemand zitten roken – volgens ons geen officiële rookplek, maar het wordt gedoogd. Sowieso kun je op dek 8 aan stuurboord naast de Hanse bar roken, en op dek 7 aan de stuurboordkant van het achterdek. Effectief ruik je de rook dus overal achter buiten als je pech hebt. En dan natuurlijk de bizarre vrije open rookplek binnen op dek 6 in de promenade. Ongelofelijk. Maar ze gedogen het allemaal want het schip verkoopt ook taxfree sigaretten, en dat is waarschijnlijk een leuke bijverdienste.

Rond 8:45 waren we terug in onze hut om voor de rest van de ochtend te relaxen. Geen lezingen, want de groene Messias is nog altijd zijn ecologische boodschap aan het verkondigen. Wij willen allebei wel wat meer gaan bewegen. Hans wil meer trappen gaan lopen – dus ook net als op de Columbus ook buiten de momenten dat we naar maaltijden gaan een paar rondjes op en neer lopen – en ik wil meer vlak gaan lopen. We passen nog in de meeste kleren maar het voelt alsof we steeds dikker worden, ik toch zeker, en de laatste tijd voel ik me fitter en kan ik meer; Paaseiland was gewoon een gigantische opkikker dat ik helemaal rond heb kunnen lopen in die steengroeve. Ik kan weliswaar inmiddels meer dan een paar maanden geleden, maar heb ook nul conditie op het moment omdat ik bijna 5 maanden helemaal niets heb gedaan, dus naar mijn gevoel moet ik onderhand weer voorzichtig een beetje aan mijn basisconditie gaan werken om verder te kunnen herstellen. En dan is lopen een goed begin. Dus ik heb twee ideeën: de ene is om boven op dek 9 te beginnen en helemaal naar beneden tot ons dek 4 te lopen, waarbij ik steeds via de trappenhuizen van bakboord naar stuurboord loop om zo rondjes te maken – lijkt me toch een aardig rondje. En het andere plan kwam van Hans, om gewoon op onze verdieping, rustig onderin het schip waar verder niemand komt die er niet hoeft te zijn, rondjes te lopen tussen de trappenhuizen. Dus ik ging even om 9:45 een proefrondje lopen, kijken hoe ver dat nu eigenlijk was. Viel niet tegen, één rondje uit en thuis op dek 4 was al 250 stappen. Is niet veel, maar is een begin. Ik had er wel meer willen doen maar er was net een “vergadering” bezig in de gang tussen twee kamerstewards en een derde bemanningslid over een kledingstuk dat gewassen was of zo, dus om daar nu in een paar minuten tijd steeds langs te lopen, leek me niet zo handig. Later weer!

Dus toen ik een paar minuten later terug was hebben we lekker koffie en thee gemaakt met een van de laatste mini-marsjes erbij. Om 10:10 begon de wekelijkse veiligheidsoefening van de bemanning, waar wij gelukkig niet aan mee hoeven doen: brand in de hoofdkeuken, met alle bijbehorende handelingen. We konden het vervolg of in ieder geval de instructies vanuit de brug volgen via de intercom.

Om 10:45, tussen de oefening door, kwam de cruisedirectrice nog even op de intercom; aan de linkerzijde, onze zijde dus, konden we een echt atol zien, “Maria”. Gevormd door de resten van een vulkaan waarop koraal gevormd is, en zo te zien hier dus palmbomen of iets dergelijks op groeide. Het was hier ook maar zo’n 150 meter diep, en op de kaart konden we zien dat we er zo’n 10 km van vandaan voeren, en er hier in de omgeving meerdere kleine plukjes boven water staken – de meeste verder weg van het schip. Een uurtje later was het alweer bijna 3000 meter diep, we hadden dus over een onderzeese berg gevaren. De meeste atollen hebben geen eigen bron van zoet water en zijn dus, net als deze, voor mensen en de meeste landdieren onbewoonbaar. Ondertussen was het schip in het kader van de oefening verder aan het afbranden en kondigde de kapitein een paar minuten later droog aan dat het schip verlaten moest worden!

We waren voor de lunch met z’n tweetjes, Reba en Helmut hadden zich via een briefje onder de deur vanochtend afgemeld; vermoedelijk moesten ze bridgen, die tijden zijn de laatste tijd wat wisselend omdat mensen ook naar de lezing willen. Wij vonden het niet zo erg en hebben redelijk lekker en rustig met z’n tweetjes gegeten, en daarna in het buffetrestaurant een ijsje gehaald (waar we ze tegenkwamen, ze waren net klaar en een bordje aan het halen) en het ijsje lekker mee naar onze hut genomen.

’s Middags heb ik een dutje gedaan en Hans heeft het ook geprobeerd maar het lukte helaas niet, dus hij hield het maar bij spelletjes spelen en lekker zijn serie kijken. We hebben ons voorgenomen om niet meer naar het gewone vieruurtje te gaan, maar ja, wat als er blauwekaasmousse is? Of de lekkere kleine citroentaart? Dus ik ben toch maar even gaan kijken. De deuren naar buiten naar het zwembad stonden open en het was alsof ze de ovendeur open gelaten hadden; warme, beklemmende vochtige lucht kwam naar binnen. Er was weinig maar een kokosnoottaartje zag er wel heel erg lekker uit, dus tegen beter weten in heb ik een piepklein puntje meegenomen om te proberen; viel tegen helaas, weten we dat ook weer.

Het is al heel de dag grijs en bewolkt; vanochtend begon er nog wel een zonnetje te schijnen, maar die is al gauw achter de wolken verdwenen. Wel is het buiten bloedheet en benauwd, de lucht is zwaar met water! Er waren dan ook een paar activiteiten vanmiddag en vanavond op de buitendekken afgelast vanwege de regen en potentiele gladheid daardoor. Veiligheid vóór alles. Om 16 uur ben ik begonnen aan mijn stappenrondje; in onze gang, naar het voorste trappenhuis, oversteken naar de andere kant van het schip, teruglopen naar het achterste trappenhuis, oversteken naar onze kant, herhalen. Ik had gerekend op 10 rondjes, maar het ging eigenlijk best lekker en vooral: de gang was leeg want de kamerstewards hadden nog pauze, en de meeste mensen waren op dek, bij het vieruurtje of in hun hut. Dus het liep wel lekker en ik heb uiteindelijk 15 rondjes gedaan. Toen was ik wel een beetje tureluurs en ik had 20 minuten gelopen, dus het was wel weer mooi geweest onderhand!

Het avondeten was gezellig en vooral ook erg lekker, al waren Helmut en ik het er over eens dat de Zwitsers wortelcake geen Zwitserse wortelcake mocht heten zolang er geen marsepeinen worteltje op lag! Na het eten vonden we in onze hut een opgerold stuk papier: een cadeautje van de officieren, een ondertekende en gestempelde kaart van Pitcairn! Wat een leuk gebaar! Ze hebben waarschijnlijk gebaald dat ze ons niet aan land konden laten gaan, en een van de souvenir-kaarten gekocht, gekopieerd en ondertekend. Heel erg leuk!

Rond 20 uur schoof het dagprogramma onder de deur, samen met de klok-terugzetkaart. Die kaart leg ik iedere avond op de koelkast (waar we ook de vuile vaat op wegzetten), zodat onze kamerstewardess hem morgenochtend weer mee kan nemen. We moeten dus weer een uurtje terug, dat is nu al de 6e dag (en uur) op rij en 7 uur terug in 8 dagen. Pfffff! Ik kon mijn mobiel en de camera’s terugzetten naar Tahiti – dat betekent in ieder geval dat we er nu even een paar dagen vanaf zijn, gelukkig! Kunnen we als we er aan gewend zijn weer opnieuw beginnen met verder schuiven van de klok…

Hans en ik hebben in de loop van de middag en avond allebei een beetje een schorre keel gekregen, dus vanavond ben ik even naar boven geweest om wat kuipjes honing en twee mokken thee te halen; zal wel weinig helpen maar lekker is het in ieder geval wel! Verder dus veel keelsnoepjes zuigen en hopen dat het niet te veel doorzet, iedereen zit aan boord te kuchen en te hoesten… Schijnbaar zou er vanavond een feestje zijn voor de bemanning, er stond in ieder geval in het dagprogramma voor vandaag dat het achterste gedeelte van de Hanse bar gereserveerd zou zijn en hiervoor ons begrip; zeker! Die verdienen wel een feestje af en toe! Onze avondober hoopte al dat de lekkere samosa’s van het avondeten ook geserveerd zouden worden, hij hield daar wel van!

Dag 48: vrijdag 31 januari 2020: op zee, 684 km gevaren

Pffffff, we hebben weer een slechte nacht gehad. Midden in de nacht haast misselijk van de honger wakker worden omdat je lichaam door de jetlag overtuigd is dat het etenstijd is, bijvoorbeeld. Of dat de klok er uren over doet om 10 minuten verder te bewegen om 6 uur ’s ochtends. Het was zo erg dat Hans al vóór 6:30 een half uur spelletjes gespeeld had en een aflevering van zijn serie gekeken had. Tja, je ligt te draaien en te keren want je lichaam vertelt je dat het ’s middags is en honger heeft – en de airco kan de warmte nog niet goed aan, hij is nog niet aangepast aan de tropische buitentemperatuur. Gelukkig hebben we het kuchen vannacht redelijk onder controle kunnen houden, maar onze kelen waren wel schor vanochtend.

Vanochtend vroeg werd de boordrekening weer eens onder de deur geschoven ter inzage; morgen is de verrekendag. Bij het ontbijt hadden ze weer de cd met swingmuziek gevonden, en redelijk hard aanstaan; dan was de vage onbestemde muziek van eerder toch prettiger denk ik. Het was weer druk bij het ontbijt, veel mensen vroeg uit de veren, vermoedelijk omdat ze niet meer konden slapen.

Na het ontbijt zijn we zoals altijd even bovenop dek gegaan, waar we bij het openen van de buitendeur al gelijk in een oven stapte; het was om 8 uur ’s ochtends al goed warm, tropisch benauwd vochtig, pffff! We hebben even voorop gestaan en het gebruikelijke rondje gelopen voor we weer de relatieve koelte van binnen instapte. Toen we bij onze hut kwamen was die nog niet schoongemaakt; onze kamerstewardess kwam wat later verontschuldigend aan, ze hadden vanochtend extra taken gehad en moesten eerst hun eigen hutten schoonmaken. Klonk een beetje vreemd, misschien de taalbarrière en bedoelde ze iets anders? Sowieso denken we dat ze een wat latere of in ieder geval langzamere start had vanochtend vanwege het feestje gisteravond – zij is niet een van de meest efficiëntste volgens mij. Maakt niet uit! Wij zijn even naar de openbare zitjes gegaan op dek 6, een beetje naar de zee kijken en aan het blog werken tot ze de kans had gehad om de hut schoon te maken.

Terug in de hut hebben we de rest van de ochtend gerust; Hans had het al sinds het opstaan vanochtend bloedheet – waarschijnlijk geen koorts maar gewoon het warme weer en de niet zo goed afgestelde airco, maar hij had ook hoofdpijn (hopelijk alleen van het slechte slapen) dus hij heeft maar een paracetamol ingenomen en geprobeerd een dutje te doen. Rond 11 uur was hij weer een beetje boven water, en had een klein beetje weten te slapen, dus ik heb wat thee met honing voor ons beide gemaakt; de keelpijn was wel wat minder gelukkig maar zat er nog wel.

Tijdens het dagelijkse praatje van de kapitein vertelde hij dat we eerder in Rangiroa zouden zijn, rond 17 uur in plaats van de geplande 20 uur.

We hadden weer een briefje onder de deur gehad vanochtend dat we niet op Reba en Helmut moesten wachten bij de lunch, dus we hebben gewoon besteld om 12 uur – ze kwamen alsnog rond 12:20, ze wisten niet zeker of ze wel zo binnen konden lopen, maar Sacha had ze gerustgesteld dat dat met de lunch geen enkel probleem was natuurlijk. We hadden voor de lunch allebei hetzelfde (dat doen we wel meer, onze lunchober vraagt al “twee?” als ik of Hans voor onszelf bestellen – zo van, neemt de ander hetzelfde?), en hadden vandaag het “dubbel gebakken knapperig buikspek” genomen. Was precies wat het beloofde, heerlijk! Ook de soep was erg lekker zelfs al was het een crème soep, het eten is stukken beter dan de eerste week, gelukkig!

We hebben na het eten een ijsje gehaald boven, helaas was het niet een van onze vaste ijs-dames maar een nieuwe jongen, en dus kregen we hele kleine bolletjes. Ach, is alleen maar beter moeten we maar denken! Na het ijsje ben ik een dutje gaan doen, Hans heeft het geprobeerd maar het lukte niet, helaas.

Om 15:30 ben ik even naar boven gegaan om te kijken voor iets écht lekkers, en honing voor de thee, en we hadden geluk, ze hadden het citroentaartje weer eens, lekker! En een lekkere dadelmuffin, dus ik heb wat puntjes gepakt en de (halve) dadelmuffin, en gevraagd om wat honing – die ligt niet vrij voor het pakken buiten het ontbijt want dat is een van de dingen die flink gehamsterd wordt, zo was er op de Columbus op gegeven moment zelfs een tekort aan honing.

Het citroentaartje was zó lekker, dat Hans gauw nog naar boven is gegaan om 4 minipuntjes te halen voor vanavond bij de koffie. Toen heb ik nog wat thee met honing gezet en ben rond 16 uur weer rondjes gaan lopen. Ik werd op gegeven moment een beetje debiel van de korte rondjes (effectief maar 200 stappen echt rond tussen de trappenhuizen, zonder de ongeveer 40 stappen van onze hut mee te rekenen), en ben toen gaan experimenteren – om te beginnen ontdekte ik dat ik voorin de punt helemaal rond kon lopen, dat leverde al een hoop stappen extra op. Langs beide kanten van het schip loopt een lange gang van helemaal achterin naar helemaal voorin. Achterin lopen beide gangen dood, voorin zijn ze dus via de punt verbonden, en onderweg in de gang zijn dus twee trappenhuizen. Ik liep eerst alleen tussen die twee trappenhuizen, maar had nu dus op gegeven moment een rondje gevonden waarmee ik wel 600 stappen kon lopen, door kriskras via de trappenhuizen te lopen en de beide doodlopende stukjes (best lang, 100 stappen per stuk) ook mee te pakken heen en terug. Dat gaat hem worden denk ik (waarschijnlijk zonder de doodlopende stukjes), dan hoef ik maar een paar rondjes te lopen op een dag in plaats van 10-15 keer!

16:30 was ik weer in de hut waar we nog wat gerust hebben met de luxaflex dicht, het is warm, de zon staat op het raam en de airco in het schip worstelt enorm om het ook maar enigszins lauw te krijgen, laat staan lekker koel of koud!

We zijn om 18 uur gaan eten, helaas was het meeste eten het net niet, maar ach het was wel redelijk gezellig en rond 19:30 zijn we met z’n vieren aan Sacha gaan vragen wanneer het specialiteitenmenu weer zou wijzigen, en of we dan misschien al konden reserveren. Hij en zijn collega dachten dat het over een weekje wel weer gewisseld zou zijn – ze doen nu nog langer tussen de menu-wissels omdat ze iedereen de kans willen geven om van ieder menu te proeven. Dat is voor ons balen want dan duurt het weer langer voor we weer terecht kunnen – al zou het huidige Romantica menu best te herhalen zijn, dat was echt de allerlekkerste!

Tijdens het eten waren we erachter gekomen dat onze hut, ergens op een of andere lijst in het schip, maar één passagier lijkt te bevatten in plaats van twee. Wij hadden namelijk maar één kaart van Pitcairn gehad, Reba en Helmut twee. Net zoals wij maar één welkomsttas met keycord en waterfles gehad hebben, terwijl zij er twee gehad hebben. In andere gevallen, meestal de dingen die onze kamerstewardess verdeelt zoals chocolaatjes en zo, gaat het wel goed en krijgen we wel twee, en de dingen die vanuit de Columbus Club komen zoals de verrekijkers, flesjes wijn en de statiefoto’s, gaan ook goed. Maar in de centrale administratie is er dus zo te zien één lijst waarop er maar één inwoner is van deze hut! Moeten we achterna, want is natuurlijk niet zo handig, wij krijgen dus steeds maar één hebbedingetje!

In het dagprogramma voor morgen stond inderdaad dat we zelfs om 16:30 al zouden aankomen en voor anker gaan in Rangiroa, en er zou voor de paar uurtjes die er nog over waren van de vroege avond een tenderdienst opgezet worden – de laatste tender terug aan boord zou echter al om 20:30 gaan; het is echt even bedoeld om voet aan wal te zetten voor diegene die dat graag willen. Overmorgen hebben we sowieso een hele dag aan wal.

’s Avonds was het nog altijd warm in de hut. We hebben thee met honing gezet en lekker de citroenpuntjes opgesnoept die Hans nog speciaal was gaan halen, voor we rond 22:30 naar bed zijn gegaan. Hans was moe en had nog een beetje druk in zijn hoofd en lag dus al gauw met een paracetamol op te slapen, ik kort daarna. Maar het was warm! Hans had nog eerder op de avond gezocht of er misschien ergens lakens in de kasten lagen die hij kon gebruiken in plaats van het dunne dekbed, maar helaas. Het werd dus een nachtje puffen…

Dag 49: zaterdag 1 februari 2020: Rangiroa, Tuamotu Archipel; 452 km gevaren (voor anker)

Het was weer een onrustige nacht met veel vroeg wakker worden, en het was erg warm geweest in de hut – de airco kon het gewoon niet koel krijgen. Om 7 uur hoorde we een aankondiging op de gang, dus niet in de hut – dat wordt vaak gedaan voor niet dringende zaken of dingen op vroege of late uren; anders klinkt het in de hut en kun je het geluid ook niet uit zetten. Maar nu dus in de gang: de kapitein kondigde aan (in het Engels) dat we aan stuurboord langs een atol kwamen. Wij waren toch wakker dus hebben ons aangekleed en zijn om 7:15 naar boven gegaan naar de promenade buiten op dek 7. Inderdaad, een lage strook begroeiing en witte zandstranden. De camera besloeg vanwege de vochtige warmte gelijk toen we naar buiten stapte, en het duurde wel 5 minuten voor hij weer een beetje geacclimatiseerd was. Volgens de kaart van de Garmin heette het Apataki Eiland, geen idee of het bewoond was of niet. Reba en Helmut zaten ook al buiten, verder was de promenade verlaten – los van twee dekstoelen die al gereserveerd waren, volgens Reba al heel vroeg. Ongelofelijk! Reba en Helmut zaten er al sinds 5 uur vanochtend, ze hadden behoorlijk last van de jetlag.

Wij hebben ons na-ontbijt rondje maar alvast gedaan en zijn rond 7:30 naar het ontbijt gegaan; het is de laatste dagen druk, iedereen heeft duidelijk last van de tijdsverschuiving en is al vroeg wakker. Helaas hebben ze al een paar dagen weer het swing-cd’tje opstaan, die volgens mij maar uit zo’n 5 nummers bestaat, want al tijdens ons ontbijt beginnen de nummers zich te herhalen!

Na het ontbijt zijn we niet meer naar buiten gegaan, het was vanochtend vroeg namelijk al warm, en hebben we op dek 6 binnen een rondje gelopen en zijn op dek 5 een Nederlands en Duits krantje gaan halen, voor we rond 8:30 terug in onze hut waren in de relatieve koelte. We hebben films gekeken en gecomputerd, en wat filmpjes van de vrachtschipreis gekeken – dat was toch wel een uniek ervaring, echt een avontuur! Voor de lunch heb ik de onderwatercamera aan de stroom gehangen, voor de zekerheid – hij is al volledig opgeladen – en de reserve-schijfjes en -accu’s opgezocht voor morgen alvast.

De kapitein deed weer zijn dagelijkse praatje om 12 uur, en het is duidelijk dat iemand hem verteld heeft dat hij “cloudy” verkeerd uitspreekt; hij spreekt sommige woorden net als Inspecteur Clouseau uit, en “cloudy” is daar eentje van, daar maakt hij kluudi van. Sowieso spreekt hij nogal erg Scheepsengels, steevast zijn verhaal beginnend met “Zisis Kaptan Kalashnikov vrom bridjsh” wat zoiets betekent als “this is Captain Koloshnikov from (the) bridge”. “ski’s part kluudi” was dus ook zo’n mooi zinnetje, maar daar is nu niet zo veel meer aan sinds hij de juiste uitspraak weet! Een paar dagen terug zei hij het opeens voor het eerst op de juiste manier, met een hoorbare glimlach in zijn stem en een flinke nadruk erop. We liepen om 12 uur onze hut uit en ik stond al bij de lift en Hans was al onderweg naar boven toen we bedachten dat er in het dagprogramma gestaan had dat de lunch later zou beginnen, 12:30 – dus even terug naar de hut om te checken, en terwijl we naar binnen stapte kwam de cruisedirectrice al weer op de intercom, ter info, het staat verkeerd in het dagprogramma, de lunch is gewoon vanaf 12 uur.

De lunch sprak weinig aan vandaag; sowieso moeten we wel lachen, Hans had voor vertrek gelezen op internet dat het weliswaar een Duits schip is maar dat het eten niet per se Duits georiënteerd is maar meer internationale keuken. Maar wat wij tot nu toe zien zijn de gerechten voor een derde of meer Duits, en de rest internationaal! Zeker de lunch heeft bijna altijd wel één Duitse optie en regelmatig meerdere Duitse gangen, het avondeten is dan inderdaad meer internationaal. En zo te merken aan gerechten en barbecues hebben ze meer dan voldoende sauerkraut en braatwurst bij voor de hele reis!

Vandaag aten we ons ijsje gewoon in het restaurant, en terwijl we aan het eten waren voeren we langs het atol van Rangiroa, schijnbaar de één na grootste atol ter wereld en de grootste in Frans-Polynesië. Een enorme ring van eilandjes waar we vanaf een uur of 12 tot uiteindelijk 16 uur langs gevaren hebben voor we er tussendoor doken.

Om 15 uur was de excursiepresentatie, beroerde timing vandaag want we zouden tussen 15:30 en 16 uur door de nauwe passage van Tiputa varen. We moesten er echter wel heen omdat we onze busnummers voor morgen moesten ophalen (gaf enige hilariteit tijdens de lunch over waar we nu dat busnummer moesten plakken, op onze badkleding, of ons voorhoofd? En duidelijk vonden meer mensen de timing enigszins vervelend want er werd wat gemord toen de cruisedirectrice om 15:30 omriep dat de loods aan boord kwam, en de jonge vrouw door bleef gaan met haar presentatie – tja, zij moet ook haar ding doen natuurlijk, maar ze is nogal langdradig – mensen liepen dus ook eerder weg om naar buiten te gaan om te kijken. Ik ben ook uiteindelijk wat eerder weggegaan terwijl Hans bleef wachten voor het busnummer.

We voeren ongeveer rond 15:45 uur door de passage, en het was nauw! En zo voorbij, want het atol is weliswaar vele tientallen kilometers lang, maar de eilanden zelf zijn maar maximaal een paar honderd meter breed. Hans kwam net boven toen we er door waren, maar had het passeren in ieder geval aan één kant kunnen zien omdat ze de gordijnen in de Astor Lounge open hadden gedaan voor de mensen die stonden te wachten. We hebben nog een tijdje genoten van het binnenvaren en de scherpe bocht naar stuurboord die het schip maakte zodra we voorbij een zandeilandje in het midden waren – geen dolfijnen gezien bij het binnenvaren, helaas, die surfen schijnbaar daar graag in de golven!

Eenmaal in de lagune van Rangiroa werd het water rustig en mooi blauw, nog blauwer dan erbuiten. De lagune is zo groot dat je de eilandjes aan de overkant niet eens kunt zien, heel bijzonder en ook wel een apart fenomeen, leuk om zoiets echt van dichtbij te zien! Dit is geloof ik al een “ouder” atol, waarbij de vulkaan in het midden al onder water is verdwenen en alleen nog de ring zelf over blijft. Bij eilanden als Bora Bora of Tahiti of Moorea is de vulkanische berg in het midden nog aanwezig, met daaromheen de karakteristieke ring van koraaleilandjes. Heel apart dus om ook dit een keertje van dichtbij te zien, zo’n lage ring van koraaleilandjes in het midden van de oceaan!

Toen we goed en wel in de lagune waren zijn Hans en ik terug naar onze hut gegaan, want we smolten weg op het gloeiendhete bovendek! Ik ben nog even een paar rondjes door de gangen gaan lopen, en liep rond 16:30 net voor langs in de punt, toen ik het anker hoorde zakken – dat hoor je goed zeg, zo voorin!

Er was in principe de mogelijkheid om nu vanmiddag nog aan land te gaan; we waren net voor anker gegaan, en de bedoeling was dat je om 17 uur de eerste tender kon nemen. Wel moest je dan zorgen dat je om 20:30 weer de laatste tender terug aan boord pakte, want daarna mochten er geen tenders meer varen van de autoriteiten.

Eerst moest de boel nog opgezet worden natuurlijk, en het schip vrijgegeven (varen is wachten!). Dat moet in iedere haven, zeker als we een nieuw land bereiken, en dat is nu hier natuurlijk het geval! Op gegeven moment werd er zelfs omgeroepen dat iedereen die nu aan land wilde gaan eerst nog even een “face-check” moest doen met zijn paspoort, gelijk voor je de tender instapte op dek 3. Toen werden er kort achter elkaar verschillende tendernummers omgeroepen, en toen de tenderdienst goed op gang was en de grootste meute weg (er waren toch zeker 3 bootladingen uitgevaren, dat is denk ik zo’n 100-150 man die nog even aan land wil vanavond!), werd er opeens om 18:15 omgeroepen dat iedereen die aan boord gebleven was óók voor de face-check moest gaan, in de Astor Lounge. Wij sprongen dus op om naar boven te gaan en de kudde voor te blijven, maar de kudde was al aardig op weg dus we hebben toch nog wel even in de rij moeten staan. Gelukkig ging het vlot dus binnen 5 minuten stonden we weer buiten, en nu was de rij pas echt aan het vormen! Er is nog een paar keer omgeroepen dat de face-check voor iedereen verplicht is, en op gegeven moment zijn nog een 10-tal hutnummers omgeroepen die zich nog niet hadden gemeld, en toen hadden ze iedereen wel gehad.

Het avondeten was vanavond open zitting vanaf 19 uur tot 21:30, om mensen de gelegenheid te geven aan land te gaan en nog wat te eten. Wij zijn deze middag en avond nog een paar keer naar de conciërge geweest om te kijken of ze er was, want we wilde fietsen huren. Hans had namelijk in een boek van Transocean gezien dat je hier scheepsfietsen kun huren voor de hele schappelijke prijs van 10 euro per fiets per 4 uur, of 15 euro voor een hele dag. Dat leek ons wel iets voor in Papeete! Maar we kregen de conciërge maar niet te pakken en uiteindelijk bleek dat ze heel de middag en avond in beslag was genomen voor het douane-gebeuren, dus de receptioniste raadde ons aan om het morgen nog eens te proberen.

We hebben lekker gegeten en zijn na het eten nog even boven op dek gaan kijken naar de lichtjes; niet veel lichtjes te zien, los van die op het schip zelf! Maar je zag wel her en der een lichtje van een huisje. Het was buiten nog altijd bloedheet, en binnen in het schip ook, maar het schip lag in ieder geval heerlijk stabiel in de rustige lagune, en had zelfs de stabilisatoren uit geloof ik waardoor het nog stabieler lag, praktisch stil.

We zijn vroeg in bed gekropen, 22:15, want we waren al hartstikke moe en morgen werd een vroege start!