)
We hebben allebei weer eens onrustig geslapen, zoals steeds eigenlijk. We waren al vroeg op, om 6:15 zijn we opgestaan, hebben onszelf aangekleed met onze badkleding onder onze kleren, en om 6:30 hebben we ontbeten; maar het was al druk bij het ontbijt, iedereen wilde een vroege start maken of had een excursie die vroeg begon. Om 7:15 zijn we naar de show lounge gegaan waar we ons tender nummer kregen; nummer 5, ze gebruiken voorlopig de nummers 1-4 niet meer sinds die (tevergeefs) uitgegeven werden voor Pitcairn Eiland. We gingen zitten wachten tot we aan de beurt waren en besefte ons dat we onze petjes vergeten waren; oeps! Hans is gauw terug naar de hut gelopen om de petjes alsnog te halen.
)
)
)
Om 7:30 kwam er beweging in de groep, we moesten naar de tenders. We waren al bijna beneden op dek 3 toen ik me besefte dat Hans zijn tas vergeten was (we hadden er vanwege de badhanddoeken en waterschoentjes en zo twee bij vandaag), dus ik ben helemaal terug naar dek 6 gelopen om alsnog de tas te halen. Toen ik de tweede keer beneden kwam, mét tas, moesten de tassen gecontroleerd worden voor vers fruit/groente/vlees/honing/vis/enzovoorts. Dus Hans hield ondertussen een plaatsje bovenin voor mij bezet in de tender, en ging toen ik eindelijk door kon zelf beneden zitten. Er gaan namelijk steeds meer mensen bovenin zitten.
)
)
)
Toen de tender vol was zijn we richting de kade gevaren, en toen iedereen uitgestapt was, was het even onduidelijk waar we heen moesten. We moesten nog heel even wachten, was de boodschap, en als eerste werden de kleine glasbodembootjes ingeladen met hun passagiers.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen moesten wij instappen; in een open zodiac die er al lag, geen afdakje of niks, en van een behoorlijke hoogte – zo van de betonnen kade een meter omlaag het rubberen bootje in. Het kwam allemaal een beetje amateuristisch over, en Hans en ik hadden er geen goed gevoel bij maar ja, je moet er maar het beste van maken dus we begonnen maar alvast onze broek en schoenen uit te doen en op te bergen in plastic zakken, terwijl de rest van de passagiers nog naar beneden aan het worstelen waren om in het bootje te komen.
)
)
Het bootje zat aardig vol en we gingen varen; maar, het bleek dat dit alleen een shuttle was, we werden namelijk na een kort vaartochtje van zo’n 10 minuten naar een duikcentrum op het eilandje gebracht, tussen de bomen verscholen en naast een natuurlijk uitziend kanaaltje. Daar werd het ook nog een beetje een rommeltje, maar geleidelijk aan wees het meeste zichzelf wel; we moesten snorkelgerei ophalen, bril, flippers en snorkel, een indemnity-verklaring ondertekenen, en we konden wat spullen hier achterlaten en nog even naar de wc als dat nodig was en/of omkleden.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Op gegeven moment begonnen gidsen kleine groepjes om zich heen te vormen om uitleg te geven over de planning voor vandaag; wij hadden eerst geen groepje, maar kwamen uiteindelijk terecht in een groepje van totaal vijf passagiers en een gids. Het groepje bestond dus uit ons, twee vrouwen die allebei een beetje mutserig overkomen, maar allebei bevestigde dat ze snorkelervaring hadden (de ene zat zelfs tegen de gids te vertellen hoe ze in Madeira, de Rode Zee, de Malediven en wie weet waar nog meer had gesnorkeld), en een man die een duikbrevet had en na het snorkelen nog een duik wilde doen. Dat klonk als een goed groepje! Nog mooier was dat we zo te zien het kleinste groepje waren, dat was ook wel lekker – andere groepen hadden 6-12 man, afhankelijk van de grote van de boot ook wel.
)
)
)
We zijn hier vanuit het duikcentrum uiteindelijk rond 8:45 vertrokken, iedere gids met zijn groepje naar een apart bootje met bestuurder, wij vertrokken als laatste.
)
)
Eerst voeren we naar het Aquarium, een van de bekendste en beste snorkelplekken van Rangiroa. Onze gids was een vriendelijke vrolijke jongen die ons allemaal onze snorkelgerei liet aantrekken, en op de rand van de boot (een harde onderkant en daarop een rubberen rand, een behoorlijk hoge zodiac dus) liet zitten om op zijn teken in het water te plonzen. Hij vertelde ons dat hij een boei bij zou dragen waar je aan kon hangen als je moe werd en hij zou ons een beetje rondleiden. De twee vrouwen bleken echter in de praktijk allebei bang en onzeker te zijn in het water; de ene hing al gelijk aan de boei van de gids en leek zelfs dat al eng te vinden, de andere hing er ook al heel gauw aan. Maar in plaats van deze twee het tempo van de groep te laten bepalen nam de gids ze gewoon heel praktisch op sleeptouw en sleepte de twee bange vrouwen aan de boei hangend achter zich aan terwijl hij een beetje heen en weer zwom zodat ze, ondanks hun benarde situatie, zelfs nog wat zouden kunnen zien. Heel sympathiek! En wij waren dus vrij om zelf een beetje rond te zwemmen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het Aquarium was diep, zeker 5-8 meter diep, misschien dieper, en op de bodem was deels wit koraalzand en deels koraaltorentjes. Het stikte er van de vissen! En ondanks dat alle bootjes van de snorkeltoer nu hier in het Aquarium waren, was het toch geen dringen of zo om rond te zwemmen; je kwam weleens iemand tegen waar je even omheen moest zwemmen maar in principe kon je prima alleen rondzwemmen. We hebben ervan genoten; er zwommen vissen in allerlei kleuren, van bijna doorzichtige lange dunne vissen tot zebrastrepen, felle blauwe of rode flitsjes, allerlei kleuren, helemaal zwart, van alles. Heel mooi! En zo veel, en de vissen zwommen zo naar je toe; heel regelmatig kon je een vis bijna aanraken zo dichtbij als ze kwamen, wauw!
)
)
)
)
)
)
)
)
Op de bodem zwommen grote dikke vette morene-alen, met hun grote snuiten vol scherpe tanden, die zich soms met hun achterwerk in het koraal werkte om veilig van daaruit naar ons toe te happen met hun grote kaken – ze waren weliswaar wel 6 meter onder ons, maar leken toch naar ons te kijken en zo gek te happen! Op een gegeven moment dook een gids naar beneden om naar eentje toe te zwemmen, en de aal stond het best lang toe, ze waren niet bang. Ook zwommen er haaien op de bodem en soms ook vlak bij ons, prachtig! Echt met recht een aquarium! We hebben ervan genoten en hebben er best wel wat tijd gekregen maar ja, dat is nooit genoeg natuurlijk en we werden er alweer veels te gauw uitgeroepen naar ons gevoel.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
En wat ook zo vreselijk mooi was, je zwom nu zelfs middenin de scholen van de vissen zelf, dat ze helemaal om je heen zwermde. Prachtig! Zoiets hebben we nog nooit zoals dit meegemaakt.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om terug in de boot te komen bleek echter een flinke uitdaging te zijn; de boot lag, zeker nu we er allemaal uit waren, erg hoog op het water en door de rubberen rand bovenop de hard plastic onderkant, kon je er eigenlijk al niet op eigen kracht uitklimmen. Maar de gids en bestuurder hadden al vaker met dit bijltje gehakt, en de bestuurder greep je gewoon stevig vast bij een arm en gebruikte zijn eigen lichaamsgewicht als contragewicht om je zo eruit te hijsen. Hij moest zo veel kracht zetten, dat we als spartelende vissen uit het water vlogen en in de bodem van de boot terecht kwamen! Hans schaafde zijn knie kapot op de anti-slip roosters op de bodem van de boot omdat hij bij het uit het water trekken verkeerd terecht kwam. En hij bleek een winkelhaak in zijn zwembroek te hebben! Gelukkig was het zijn oude zwembroek en hadden we zelfs nog een extra zwembroek meegenomen op deze reis, voor de zekerheid. De twee vrouwen lagen ondertussen op de bodem van de boot zielig te jammeren, volgens mij over het feit dat ze als zoutzakken in de boot geland waren en daar wat pijnlijke plekjes aan overgehouden hadden.
)
)
Nog helemaal vol van het Aquarium voeren we nu naar het volgende op het programma, een “drift-snorkel” tour in de stroming tussen de twee eilanden van de atol-ring bij de Tiputa Passage, langs het kleine eilandje in het midden van de passage. Iedereen plonsde weer netjes in het water en toen moesten we ons gewoon laten drijven op de stroming die van buiten de ring naar binnen stroomde, vanaf waar het bootje ons te water had gelaten tot waar hij ons weer zou oppikken, vlakbij het eilandje in het midden.
)
Dit was ook wel mooi om te doen, maar er was maar een fractie van de vissen te zien als in het Aquarium. Wel was het gewoon mooi om in die blauwe onderwaterwereld te drijven, langs een helling van koraal die de onderkant van het kleine eilandje vormde, met aan onze linkerkant het diepe blauwe kanaal van de Tiputa Passage. De stroming was snel en we hoefde niets te doen, alleen af en toe een beetje bijsturen of zelfs een beetje afremmen om als groepje bij elkaar te blijven. De gids had de twee dames weer op sleeptouw genomen en liet ons onze gang gaan, tot we de onderkant van ons bootje weer zagen en er weer als zoutzakken uitgehesen werden. Je kon wel willen proberen te helpen, maar uiteindelijk was het gewoon het beste om de bestuurder je zo ver mogelijk uit het water te laten hijsen zodat je een been over de rubberen rand kreeg, en dan jezelf op de bodem te laten floppen en uit de weg te kruipen zodat de volgende opgehesen kon worden. De twee dames snapte niet goed dat ze uit de weg moesten en kregen dus af en toe iemand bijna op schoot, waardoor ze weer gingen jammeren.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Nu voeren we door de Tiputa Passage zelf uit de atol-ring naar open zee, waar de gids dolfijnen hoopte te vinden in de hoge golven van de branding rondom de ring. De golven waren enkele meters hoog, ons bootje klein maar de bestuurder wist duidelijk wat hij deed en stuurde ons er goed doorheen. Er waren helaas geen dolfijnen te zien zo gauw, en de twee vrouwen waren duidelijk heel erg bang van de in hun ogen hele hoge golven, en smeekte om terug te gaan. De gids lachte, deed niet al te moeilijk, we gingen er niet al te veel tijd aan verspillen, ik zie geen dolfijnen dus zullen we maar terugdraaien voor de laatste snorkeltocht? Jaaaaah zuchtte de vrouwen opgelucht! En werden bleek toen de gids vrolijk aankondigde dat we nu hier, buiten de ring, in diezelfde hoge golven, te water gingen om als laatste drift-snorkel terug de atol in te drijven. Maar maar maar… en voor ze het wisten lagen de beduusde vrouwen alweer in het water, hangend aan de boei van de gids die ze stoïcijns op sleeptouw nam. Wij en de man vonden het prima en plonsde er ook gelijk in, leuk!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
In het water zelf merkte je nauwelijks iets van de hoge golven, en we waren blij dat onze gids de bange vrouwen vriendelijk negeerde en gewoon mee op sleeptouw nam – voor hetzelfde geld laat hij ze min of meer bepalen wat we wel of niet doen.
)
)
We dreven nu helemaal door de (voor ons zwemmers) grote brede diepe Tiputa Passage, die eerder gisteren zo smal had geleken voor de MS Astor. Het was een prachtig wijds onderwaterlandschap in allerlei tinten blauw, ik wou dat mijn mobiel onderwater kon fotograferen om een panorama van het geheel te maken, zo wijds was het! Er zwommen niet veel vissen en maar een enkele haai ver onder ons, maar het was gewoon mooi landschap.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Aan de binnenkant van de ring dreef ons bootje weer om ons een laatste keer uit het water te vissen, en tevreden met onze snorkeltocht die intensief maar veels te kort was geweest voeren we terug naar het duikcentrum. Onze gids vertelde dat de vissen in het Aquarium vaak gevoerd worden door bootjes, en daarom is het er zo mooi. Een beetje nep dus, verzuchtte hij, maar ja, wel enorm mooi natuurlijk. Dat verklaart ook wat de morene-alen aan het doen waren; die waren gewoon aan het bedelen geweest dus! Tja, een beetje jammer inderdaad dat het niet “echt” is, maar het was wel zo vreselijk mooi om er te snorkelen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Terug bij het duikcentrum konden we onze snorkelgerei dumpen, onze spullen ophalen, en er stonden al gelijk wat grotere bootjes klaar om ons terug naar de kade te brengen – of een Toyota Hilux, waar we in de achterbak konden zitten. We grepen gauw ons boeltje bij elkaar en sprongen in de auto; de terugreis wilde we graag via het land doen, dan zagen we ook nog wat van het eilandje zelf.
)
)
)
We waren blij dat we gereden werden, het eilandje was erg klein, maximaal 10 kilometer lang en vaak maar een paar honderd meter of minder breed. In het dorpje Tiputa waar de kade van onze tenderbootjes was, zagen we dat er eigenlijk helemaal niets te doen was voor ons, en we besloten wat kleren aan te trekken en onze waterschoentjes om de klaarstaande tender terug naar het schip te nemen; het was inmiddels 10:30, we hadden dus ruim de onze beloofde anderhalf uur snorkelexcursie gehad, mooi zo.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 10:45 waren we terug aan boord, waar we onze natte kleren in de douche uittrokken en ik gelijk ben gaan douchen, Hans daarna. De lunch was vandaag vroeg, dus we zijn gelijk om 11:45 toen we klaar waren met douchen en aankleden gaan eten in het buffetrestaurant; lekker fish en chips en een gigantisch ijsje toe van onze avondserveerster die vandaag ijsdienst had! Terwijl we er zaten voer het luxe cruiseschip de Paul Gauguin de lagune in en legde vlakbij ons aan; je kon wel zien dat dat een duur schip was, want zelfs de tenders waren luxe met panoramaramen! In de hectiek van vanochtend bleek dat we nog onze excursietickets bij ons hadden; er was niet naar gevraagd en normaal geef je die aan de lokale gids. Dus we besloten het even na te vragen bij de excursieleidster die we toevallig in de gang tegenkwam; zij ontvangt ze als bewijs van uitvoering van de excursie terug van de lokale aanbieder en had er inderdaad al een paar gemist; we moesten ze maar gewoon in hun excursiebrievenbus gooien bij receptie.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen zijn we rond 12:30 terug naar onze hut gegaan, waar ik een uurtje geslapen heb. Ik was wel moe, maar niet zo uitgeput als ik had verwacht, en ik heb alles kunnen doen wat ik wilde doen, ik heb gewoon mee kunnen zwemmen en snorkelen terwijl ik een paar maanden terug mezelf er nog op ingesteld had om bij wijze van spreken net als die twee dames aan de boei te moeten hangen. Ik was dus best tevreden! En sowieso hadden we het allebei een mooie snorkeltocht gevonden, alleen je had wel een hele dag in dat Aquarium willen doorbrengen, zo mooi was dat geweest! Hans heeft een klein half uurtje geslapen.
Toen we weer wakker waren hebben we een beetje geluierd en gerust in onze hut tot 16:30, en lazen in onze literatuur dat de Tiputa Passage en het Aquarium de beste snorkelplekjes waren van Rangiroa; mooi zo! We hielden een half oog op de Garmin die ik aangezet had, en op de webcam, en voelde op gegeven moment de boegschroeven brommen; tijd om naar boven te gaan! Het anker was net opgehaald en we vertrokken.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
20 minuten later voeren we al door de smalle Tiputa Passage, en dat was weer erg mooi – er kwamen ons zelfs grote dolfijnpaartjes tegemoet in de golven! Prachtig! 5 minuten nadat we door de Tiputa Passage heen waren was het dek alweer haast uitgestorven, maar Hans en ik hebben nog tot 17:15 lekker buiten op dek staan genieten van het varen en ondertussen een beetje gekletst met de oudere Nederlandse dame die er ook stond.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen zijn we terug naar binnen gegaan naar receptie, waar de conciërge zat, en hebben we gelijk scheepsfietsen geboekt voor morgen in Papeete, en zijn terug naar de hut gegaan zodat Hans zich kon omkleden naar een lange broek voor het avondeten. We voeren ondertussen om de atol van Rangiroa heen, en kwamen erachter dat mijn rug vuurrood aan het kleuren was, dus die heeft Hans voor mij ingesmeerd met body lotion.
Om 18 uur was het restaurant open en al gauw hartstikke druk; iedereen was merkbaar moe en hongerig en al gelijk komen eten. Ondertussen voeren we ook nog langs een ander nabijgelegen atol, dat zijn toch bijzondere natuurfenomenen en we vinden het leuk dat we ze nu zo goed van ver en van dichtbij hebben kunnen bekijken! We waren haast te moe om te eten en kregen het niet op, en zijn om 19:30 terug naar de hut gegaan waar we de rest van de avond geworsteld hebben om wakker te blijven.
)
)
)
)
)
)
)
Hans zijn rug bleek ook roodverbrand, dus we hebben elkaar nog eens ingesmeerd voor het slapen gaan, en zijn doodmoe om 21:30 al gaan slapen!