)
We waren vanochtend zoals zo vaak weer eens vroeg wakker, we hadden erg onrustig geslapen vannacht. We voelde het schip vertrekken vanuit Papeete rond 6:30, en zijn zelf rond 7:15 opgestaan om om 7:30 te ontbijten. Rond 8 uur stapte we naar buiten om te kijken naar de aanvaart op Moorea, en hebben daar van genoten!
)
Het eiland was bloedmooi; het lag als een donkergroene opgekrulde draak of als een reeks haaientanden in zijn eigen lagune, een prachtige reeks grillige en scherpe donkergroene bergen omringd door een lichtblauwe lagune waar de branding in witte golven op stukbrak. Wolken hingen in de hoogste pieken, het leek net een slapende draak, ongelofelijk mooi. Iemand had van de week gezegd dat Moorea als het mooiste eiland in Frans-Polynesië beschouwd wordt, en we hebben ze wel niet allemaal gezien, maar wij denken dat we het inderdaad ook het mooiste eiland vinden dat we ooit gezien hebben. Echt schitterend, magisch.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We deden heel rustig door de opening in het rif varen, waar de branding mooi op het rif brak, en gleden de lagune in en de ene baai van het W-vormige eiland in. Om 8:45 gingen we voor anker en toen zijn Hans en ik naar onze hut teruggegaan om nog even een beetje te rusten en ons voor te bereiden op onze excursie straks. We hebben dit keer onszelf nog beter voorbereid op onze snorkeltochtje dan de vorige keer; gewoon alvast onze zwemkleding aantrekken, waterschoentjes in plaats van gewone schoenen, en als T-shirt alvast het shirt aandoen waarin we wilde snorkelen. Onze ruggen waren namelijk nog een klein beetje gevoelig van Rangiroa en, wat we daar vergeten waren, hebben we dankzij de zonnebrand weer herinnerd; snorkelen met een shirt aan! We hoefde nu vandaag dus alleen maar onze korte broek uit te trekken en we waren klaar om in het water te plonzen. Verder een rugzak met de gebruikelijke dingen zoals water, limonade, wat plasticzakken, enzovoorts, en de dikke canvastas die we van Hans zijn dochter gekregen hadden om de badhanddoeken in mee te nemen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 10:30 liepen we naar de show lounge om te wachten tot we opgeroepen werden voor onze excursie. Er was een klein beetje flauwekul over waar het busnummer van deze excursie nu geplakt moest worden; het is ook allemaal zo’n onzin eigenlijk, zeker voor zoiets als dit! Er werd lang gewacht op 3 passagiers die maar niet leken te komen, en uiteindelijk werd er om 10:50 besloten dat we maar moesten gaan, maar we moesten nog even wachten op onze scheepsbegeleider – de cruisedirectrice zelf, die echter nog niet klaar was, niet aan het opletten en met andere zaken bezig. Wij gingen maar alvast lopen richting de tender want anders zou er helemaal geen beweging in komen, en er werd wel wat geprutteld door de excursiemedewerkster dat we moesten wachten op de cruisedirectrice om ons naar het tenderplatform te leiden, maar we wisten de weg zelf wel en ze zorgde maar dat ze opschoot; we waren al rijkelijk laat. De dapperste Duitsers liepen achter ons aan en geleidelijk aan kwam de kolonne in beweging.
)
Het tenderbootje werd gevuld en we vertrokken voor de toch wel redelijk lange tendertocht naar de kade. Rond 11:15 kwamen we daar aan, aan de piepkleine pier van het plaatsje, waar we gelijk aan de overkant van de pier konden overstappen naar een platte schuit met afdakje en plastic bankjes. Het was een redelijk grote schuit en er waren gelukkig maar 24 man voor de excursie komen opdagen dus iedereen had wel een beetje de ruimte. Er moest echter gewacht worden op de cruisedirectrice die naar de souvenirstalletjes gewandeld was en niet op zat te letten. Ze moest gehaald worden voor we konden vertrekken en deed nog lacherig dat ze daar maar stond te wachten met haar bordje met het busnummer erop en er kwam maar niemand. Die is dus ook geen knip voor de neus waard.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We voeren eerst richting de Astor, voor de foto, en toen iedereen het schip had kunnen bewonderen tegen de mooie donkergroene achtergrond van de baai waarin het lag, draaide de schuit om en voer ons de andere kant op, voorbij het dorpje, en langs wat luxe bungalows op palen in het mooie blauwe water van de lagune – duidelijk de toeristische kant van het eiland, wij waren met onze land-excursie vorige keer met de Columbusmeer de andere kant op gegaan, richting paradijselijk ongerept Polynesisch eiland. En het was ons toen niet bewust opgevallen dat er ook van die bungalow-resortjes waren hier op Moorea!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ons doel was een drukke zandbank waar we haaien en roggen zouden kunnen zien. De schuit ging voor anker en we waren omringd door andere schuiten (waaronder 3 bij elkaar van ons schip, een dagexcursie met snorkelen en picknicken), kajaks, en kleine bootjes. Duidelijk erg toeristisch. De mannen van de excursie waren vriendelijk maar niet klantgericht, chaotisch, nauwelijks geïnteresseerd in ons, ze wilde ons al het water insturen zonder ons te vertellen waar we snorkels konden krijgen, ze waren totaal niet bezig met de klant of de klantervaring, dat was wel duidelijk. Wij vroegen zelf naar snorkelgerei en kregen antieke goedkope snorkels en brillen aangereikt, de snorkels hadden nog geeneens een ringetje om ze mee aan de bril te bevestigen dus je moest de snorkel tussen je slaap en het bandje van de bril klemmen om hem vast te zetten, wat de waterdichtheid van de toch al oude bril niet ten goede kwam. We kregen ook geen zeepsop voor de bril, dat was niet nodig ze zijn schoon was het antwoord – nee, om het beslaan tegen te gaan zeiden wij, maar we werden alleen maar glazig aangekeken.
)
)
)
)
)
)
Dus we gingen maar het water in, waar Hans zijn bril inderdaad bleek te lekken. Dus hij is er uit gegaan voor een nieuwe. Daarvan brak het bandje omdat het rubber zo oud was, van een andere brak het klipje waarmee je het bandje stelde. Hij werd er niet bepaald vrolijk van en heeft wel 4 brillen moeten proberen maar geen een was goed genoeg. Uiteindelijk heeft hij het maar opgegeven, je deed er niets tegen alle brillen waren hetzelfde model en net zo oud. De mijne besloeg maar lekte niet, alleen dat was wel omdat ik hem zo hard in mijn schedel gedrukt had dat ik er nog een paar dagen een beurse plek van gehad heb. Bij Hans werkte dat niet omdat zijn hoofd een iets andere vorm heeft; hij worstelt altijd met een lekvrije bril vinden en nu was het natuurlijk helemaal kansloos.
)
)
)
)
)
Maar goed, met slecht materieel gingen we dus het water in. Het was een chaos. Een vrouw durfde niet van het trapje in het water te stappen. Een andere vrouw gaf een gilletje iedere keer als iemand langs haar zwom, een derde vrouw was tijdens het varen al gestript tot aan haar badpak (haar goud hield ze nog wel aan) maar ging niet in het water en steeds op een andere bank zitten tijdens het varen omdat ze wat druppels opgespetterd kreeg. Ze zouden snorkelexcursies moeten opsplitsen in kneusjes en serieuze snorkelaars, dat zou voor iedereen beter werken denk ik.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
In het water zelf was het ook een zooitje; het anker uitgooien was voor de haaien en pijlstaartroggen net het belletje van de ijscoman, ze kwamen al aangezwommen. Maar ze hadden alle keuze, want er lagen zo veel boten op een kluitje, dus je moest ze echt actief lokken wilde je ze blijvend dichtbij krijgen. Maar dat gebeurde dus nauwelijks, want de mannen waren helemaal niet bezig met ons een bijzondere snorkelervaring geven. Nogmaals, ze waren best vriendelijk, maar volledig ongeïnteresseerd in het geheel. Er zwom steeds maar 1-3 haaien bij onze boot in de buurt, en ook altijd maar 2-3 roggen waaronder er maar één grote steeds bij ons bleef. Er stond maar één van de mannen in het water om de beesten te lokken, en hij was ook weer totaal niet bezig met de klanten maar zat alleen maar met die ene grote rog te kroelen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het was een chaotische ervaring en niet fijn. Plus ik persoonlijk had veel last van de stroming; omdat we geen flippers hadden en er een beetje stroming stond over de zandbank, werd ik iedere keer als ik ging zwemmen zo 1-2 meter weggeduwd door de stroming. Ik had nog niet genoeg kracht/conditie om er tegenin te zwemmen, en kon alleen een beetje goed vooruitkomen door te waden door het water dat tot je borst kwam. Maar iedereen deed dat dus het fijne witte koraalzand stoof alle kanten op onder water en maakte dat je amper iets zag. Op gegeven moment heeft Hans het fototoestel overgenomen zodat ik op mezelf kon concentreren en niet te veel energie verspillen met én vooruit proberen te komen (of gewoon op mijn plek te blijven) én om andere mensen heen laveren, én vissen/roggen/haaien te fotograferen. Want het was druk, onze groep bleef allemaal op een kluitje – sommigen omdat ze bang waren om te ver van de boot weg te gaan, al dan niet bang van de haaien, sommigen omdat ze gewoon niet of nauwelijks konden of durfden te zwemmen, en natuurlijk sommigen die gewoon ook de haaien/roggen probeerde te zien die steeds tussen onze benen door schoten. En iedereen botste maar een beetje onhandig tegen elkaar aan in het water, het schoot niet op allemaal.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Wat wel leuk was, was een kleine soort tonijnachtige vis die rond ons zwom, minimaal een halve meter lang, en mooie spierwitte platvissen, zo wit als het koraalzand, die bijna onzichtbaar waren tegen de ondergrond – je zag alleen hun bolle oogjes je aanstaren – totdat ze bewogen en een witte schim langs je schoot om iets verderop weer half in het zand te verdwijnen. Heel mooi! De haaien en roggen waren natuurlijk ook leuk, maar op zo’n toeristische plek waar die beesten al half tam zijn, verwacht je ook meer interactie ermee te kunnen hebben. Dat ze in het wild niet op je afkomen is logisch.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We waren in ieder geval al over het geheel boze reviews aan het schrijven in ons hoofd en de naam van de lokale uitvoerder aan het noteren. We waren niet onder de indruk van de excursie, je betaalt hier veel geld voor per persoon, daar mag wel iets meer klantenservice tegenover staan.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Op gegeven moment moesten we er weer uit. De cruisedirectrice was als laatste uit het water, dus wij bleven er ook nog even in en konden nog wat piepkleine visjes bij een koraaltorentje bij de schuit bewonderen. Zij was duidelijk volledig bezig met een leuk gratis uitstapje (als je scheepsbegeleider bent dan krijg je de excursie gratis, als bemanningslid, weten we van de Columbus) en totaal niet bezig met haar werk, de groep te ondersteunen en zorgen dat ze waar voor hun geld krijgen.
)
Toen iedereen weer terug in de schuit zat zijn we nog een eindje doorgevaren naar een soort natuurlijk kanaal tussen wat eilandjes aan de rand van de lagune. We voeren onderweg langs de schuiten van de dagexcursie en roken de barbecue van hun picknick al, die zaten lekker op een van de eilandjes op hun lunch te wachten.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Onze schuit schoof een eindje van de picknickers vandaan het strand op. Er was alleen zand en dood koraal en het water was ondiep. Dit zou onze tweede snorkelplek van de excursie zijn en het zag er waardeloos uit. Het enige leuke eraan was dat in de verte zwarte vissen in groepjes steeds uit het water sprongen, ze waren aan het paaien. Hans vroeg nog waar we hier dan het beste konden snorkelen, en een van de lokale mannen op de schuit wees ons in de richting van de springende vissen, daar was het iets dieper.
)
)
)
)
Dus we gingen maar gauw het water in, en waadde/zwommen richting het diepere water waar de zwarte vissen sprongen. Ik moest een eindje lopen door het water vanwege stroming en mijn conditie, maar in het diepere kon ik wat gemakkelijker zwemmen, Hans had nergens last van want de stroming was op zich niet zo zwaar – alleen net te veel voor mij dus.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
In het diepere gedeelte gekomen werd het uiteindelijk toch nog een hele mooie snorkelervaring; we zwommen er in ongeveer 1.5-2 meter diep water grotendeels alleen (de tweede snorkelplek op een excursie is sowieso altijd al beter omdat het merendeel van de groep zijn kruit al verschoten heeft op de eerste snorkelplek en moe is, en dus niet of minder het water in gaat!), en zwommen tussen koraaleilandjes en drommen zwarte vissen die ons soms helemaal omringde, heel mooi! We hebben er uitgebreid gezwommen en Hans heeft raak geschoten en gefilmd terwijl ik op het zwemmen en op de plek blijven concentreerde. We genoten van de vele vissen, het was echt heel erg mooi!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Op gegeven moment ging het druppelen, toen regenen, toen hozen; echt alsof de douche opengezet werd! En er kwam maar geen einde aan; 20-30 cm boven het wateroppervlak zat het gewoon wit van het opspattend water, de bergen in de verte verdwenen volledig in een dichte mist van regen. Er stond geen zuchtje wind en de dikke tropische druppels kwamen recht naar beneden, prachtig! We hebben er van genoten, er is niets heerlijkers dan te zwemmen in de regen, en het water was lekker warm, de lucht was warm en er was geen wind, dus je koelde ook niet af. Het geheel kreeg ook een aparte mysterieuze sfeer, en het voelde als een lekkere douche om je heen. Genieten!
)
)
Uiteindelijk werden we terug aan boord geroepen door de mannen; we hadden hier ruim de tijd gekregen en lekker kunnen snorkelen en ook best veel gezien, dus het was een hele mooie ervaring en maakte de chaos van net meer dan goed.
De boot was ondertussen kleddernat van de regen geworden, het stroomde er in riviertjes over de bodem en de mannen hadden al onze spullen op de zwemvesten op de bankjes gelegd want ook de dichte plastic bankjes waren volledig ondergelopen door de regen die er via de zijkant op viel, er liepen stroompjes overheen! Door de spullen op de zwemvesten te leggen stroomde het water vooral onder de zwemvesten door en ertegen aan en bleef alles nog een beetje beschermd, maar in principe werd alles kleddernat. Wat zegende wij de vele plastic zakken die we bij hadden en waar we alles in gestoken hadden wat van belang was; de camera en mobiele telefoon, onze broeken met scheepspasjes en hutsleutel, van alles. Medicijnen en zo in de tas zaten al in hun eigen plastic zakjes.
)
)
We kregen verse ananas en verse citroenlimonade aangeboden, waar we onbeperkt van konden snoepen terwijl iedereen uit het water werd gehaald. Het duurde lang voor ze iedereen terug aan boord hadden, maar we waren zelf ook een van de laatste geweest uit het water – het is wel goed, zolang er nog mensen verder van de schuit af rondzwemmen dan wij, gaan wij nog niet aan boord!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen iedereen terug was en een beetje verloren als verzopen katten onder het zeil van de schuit kroop gingen we terugvaren. De schuiten van de picknickers waren al lang en breed weg; hun picknick was waarschijnlijk volledig in het water gevallen! Onze schuit moest heel langzaam varen om de regen niet te veel naar binnen te laten regenen, plus ze zagen ook gewoon amper waar ze voeren. De schuit was niet heel diep onderwater, maar niettemin moest hij in de vaargeul blijven om het koraal niet te beschadigen (of de schuit zelf!) dus we voeren letterlijk van boei naar boei want er was nauwelijks zicht, het was mistig maar dat was pure regen, zo dicht viel het uit de hemel dat het net mist leek.
)
)
)
)
)
)
)
Het was lang geleden dat we zo’n intense regenbui hadden meegemaakt; een stortdouche waar maar geen einde aan kwam. We waren kleddernat, onze kleren zouden nat worden zodra we ze tevoorschijn haalde, dus we trokken onze shirts uit om niet helemaal af te koelen en stonden verder gewoon lekker in onze zwemkleding met alleen de grote badhanddoeken om ons heen tegen de “kou”. Al gauw werden de badhanddoeken ook doorweekt door de stromende regen, maar dat gaf niet, ze gaven toch wat bescherming. En we genoten! Niet iedereen vond de regen even leuk als wij, sommige mensen lijken echt bang te zijn om te smelten als ze door een druppeltje geraakt worden, maar wij genoten van het geheel!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het water van de lagune was zo mogelijk nog mooier blauw dan op de heenweg, de bergen van Moorea waren in mist en regen gehuld, het was volledig windstil en de deken van regen om ons heen bleef maar naar beneden komen. We voeren langs de bungalows waar er een geheel vlak stuk onder de vlonders was waar de regen niet kwam en het water dus spiegelglad was. We zagen onderweg zelfs een haai “in het wild” zwemmen, alleen zijn vin bovenwater en een donkere schim onder water.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zeiden tegen elkaar dat we eigenlijk altijd de waterdichte camera mee moeten nemen als we buiten zijn, want nu ook; we waren weliswaar uit het water maar het regende zo hard dat je, zelfs onder het zeil, niet een gewone camera kon gebruiken. Dus ik schoot maar raak met ons waterdichte toestel – weliswaar met druppels op de lens, maar toch. Het was beter dan niets en het geeft maar weer hoe ongelofelijk nat het was!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Uiteindelijk kwamen we aan bij de kade, waar de tender al klaarlag, op het punt om te vertrekken. Het hoosde nog van de regen en de tender zat al aardig vol maar de bemanningsleden gebaarde door de regen, we konden er nog bij. En wij waren toch al drijfnat dus het maakte allemaal toch niet meer uit, we grepen onze spullen bij elkaar en sopte de 5 meter naar de overkant om in de volle stomende tender te stappen. Het scheelde dat er geen wind was en dat het warm was, dus we hadden het niet koud.
)
)
)
)
)
)
)
)
De arme bemanningsleden die het bootje bestuurde waren ook doorweekt in hun ketelpakken maar het leek niemand echt te deren – alleen sommige mensen die dus bang waren om te smelten of bang voor hun kapsels waren hadden last van de regen! Wij waren allemaal wel vrolijk, het was heerlijk! Tijdens het varen moesten de bemanningsleden de kleine ruitjes voor de bestuurder constant poetsen want, ondanks de ruitenwisser zag hij helemaal niets, en hij voer halfblind met constant radiocontact naar het schip terug; we zagen het schip pas op zo’n 50-100 meter afstand verschijnen uit de regenmist! Af en toe stortte er een emmer water de tender in als een van de regenzeilen van de ingangen instortte door het gewicht van het water, en dan ging er een gilletje door de tender! Maar op zich was de sfeer opperbest onder de meeste mensen die het wel grappig vonden. En de mopperaars kon je toch niet horen door het constante getik van de regen op het dak.
)
)
)
)
)
)
)
We stapte druipend nat aan boord en zijn al soppend terug naar onze hut gelopen, waar we vanuit de gang gelijk de douche instapte om onze natte kleren en doorweekte badhanddoeken te dumpen. Ik heb gauw als eerste gedoucht en toen onze spullen uit elkaar gepeld en de drijfnatte rugzak leeggehaald terwijl Hans douchte. Alles wat in plastic gepakt was en droog had moeten blijven was droog gebleven, alleen er had een powerpack in de rugzak gezeten en die waren we vergeten in plastic te stoppen; maar die hebben we weggelegd en een paar dagen niet meer aangeraakt zodat hij kon drogen. Toen we klaar waren met douchen hebben we al ons natte goed in de douche opgehangen en de bananen die we van het ontbijt meegenomen hadden opgegeten als lunch, en ons laatste zakje chips aangesproken, die hadden we wel verdiend vonden we!
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben gerust en geslapen tot 15 uur, het was best een vermoeiende ochtend geweest zo en we waren door de warme douche nu ook een beetje rozig geworden. In de loop van de middag stopte de bui eindelijk, en klaarde de wolken een beetje op. Uit de mist en wolken verschenen de donkergroene kliffen en bergen van Moorea weer, nu helemaal bedekt met watervallen. Prachtig! Na een tijdje begon het weer te regenen, maar dit was nog maar een kort buitje en daarna ging de zon zelfs schijnen. De watervallen op de kliffen waren prachtig, puur door de enorme hoeveelheid regen die vanochtend gevallen was, want vanochtend was er nog geen enkele waterval te zien geweest vanuit het schip.
)
)
)
)
)
)
)
)
In het dagprogramma had gestaan dat er een vieruurtje met “warme snacks” zou zijn voor mensen zoals wij die de lunch gemist hadden, dus ik ben rond 15:30 gaan kijken; de warme snacks bestonden uit twee bakken met soep en een schaal uienbrood. Hmmm, niet direct wat ik onder “snacks” versta. Maar ik heb dus maar twee stukken uienbrood meegenomen naar de hut, want de rest, het reguliere zoete spul, leek ook niet zo spannend helaas. Het uienbrood smaakte verrassend lekker en was net een lekkere oppepper om ons door de middag te krijgen!
)
)
)
)
Rond 17:30 lichtte het schip het anker en vertrokken we, we gleden de mooie blauwe lagune uit met de prachtige donkergroene bergen erachter, de watervallen nog altijd zichtbaar. Het was echt een prachtig eiland! We zijn om 18 uur gaan eten nadat we de hut redelijk netjes hadden opgeruimd. De badkamer, aan de andere kant, was een natte ravage. Het was niet anders, we hadden zo veel natte spullen die moesten drogen!
)
)
)
Het avondeten was lekker en gezellig en Sacha kwam ons op gegeven moment zelfs speciaal vertellen dat het menu van de specialiteitenrestaurantjes vandaag weer gewisseld was. Dat is nog eens service! Na het eten wilde we gelijk boeken, maar hij was nu nergens te bekennen; ach dat kwam wel goed, morgen is weer een dag.
)
)
)
)
)
)
)
We zijn na het avondeten nog even naar het buffetrestaurant gelopen om wat mokken thee te halen en hebben de rest van de avond doorgebracht met series kijken en computeren en rusten. We waren best moe maar het was uiteindelijk een hele mooie dag geworden en de boze reviews kunnen terug de prullenbak in, het was een mooie excursie geweest! We voeren ondertussen stapvoets, zo’n 7 knopen naar het noorden; we leggen duidelijk een extra lange weg af omdat het maar een kort stukje varen is naar het volgende eiland. We zijn moe maar tevreden om 22:15 gaan slapen.