)
Vandaag hebben we lekker helemaal vrij, geen verplichtingen, geen tijdsafspraken (alleen dat we vóór 16 uur vanmiddag aan boord moeten zijn). Lekker, dat is lang geleden! Helaas heeft Hans een hele slechte nacht gehad, met veel wakker zijn, veel dromen en ook vervelende dromen. Hij was dus goed gaar vanochtend en had er al uren wakker liggen opzitten toen we opstonden rond onze gewone tijd van 7 uur.
)
We zijn iets voor 7:30 gaan ontbijten, we hoefde vandaag niet te wachten want het ontbijt was al sinds 6:30 open om mensen de kans te geven de eerste tender vanaf 7 uur ’s ochtends te nemen. Maar toch waren de meeste van de “vaste klanten” van 7:30 gewoon om min of meer dezelfde tijd komen eten, net als wij. We leken tijdens het ontbijt af en toe een minuutje te varen, alsof we weer terug op onze plek moesten komen of zo – nou beweegt een schip dat voor anker ligt heel veel, het beweegt sowieso constant heen en weer in een sikkel-vorm op de stroming, maar nou leek het af en toe alsof er echt even de motor bijgezet werd om ons weer een klein eindje te verplaatsen. Misschien heeft het anker niet goed grip in het zand en verschuiven we geleidelijk op de stroming of zo.
Rond 8 uur gingen we terug naar onze hut, en werd er net omgeroepen dat de volgende tender om 8:20 zou gaan – er werd al niet meer met nummers gewerkt, maar gewoon een open tenderdienst om de 20 minuten, en dit klonk wel als een redelijke tijd om voor te gaan. Dus we hebben ons rugzakje gepakt met wat geld en water en zijn naar dek 3 gegaan om in te stappen in de tender. Er was hier vandaag geen controle voor vers groente of fruit, misschien omdat Bora Bora zo toeristisch is? We hadden geluk, we zaten nog maar amper in de tender (er zaten maar een paar mensen in) of de bestuurder had radiocontact met het schip, er “was geen beweging meer” op dek 3, of hij kon gaan. Ja hoor u heeft toestemming. Dus we vertrokken niet om 8:20, maar al veel eerder, en het was eerder het geval dat we rond 8:20 aankwamen op de kade van het plaatsje Vaitape, de “hoofdstad” van Bora Bora oftewel het grootste plaatsje, á zo’n 6000 inwoners.
)
)
)
)
)
)
)
)
Bij de cruise terminal zaten een paar mannen muziek te maken, lagen een paar honden languit te slapen, en zaten wat vrouwen kettingen te rijgen. Er stonden mannen en vrouwen hun tours van het eiland aan te bieden, of een shuttle naar het dichtbijgelegen strand – shuttle kostte enkel ritje 5 dollar, een rondrit rond het eiland van 2 uur kostte per persoon bij bijna iedereen die zijn prijzen zichtbaar had 25 dollar. Er werd dus veel geboden, maar wel allemaal ver hetzelfde.
)
)
)
)
)
Wij zijn gaan wandelen, uit het haventerrein en op de hoofdweg naar links. Er was een kerk maar het hek naar het kerkterrein was afgesloten, dus we konden er niet op. Terwijl we liepen realiseerde ik me dat ik vergeten was mijn medicijnen in te nemen of eentje mee te nemen – nu kwam het goed uit dat Hans weken geleden had voorgesteld om twee losse pillen uit te knippen uit de strip en in de rugzak te steken! Het was voor een paradijselijk tropisch eiland erg druk op de hoofdweg, het leek wel de ochtendspits! We liepen op ons gemak langs de huizen en winkels, aan de straat zaten verkopers hun vruchten te verkopen, en overal stonden tropische (fruit) bomen; bijna ieder huis leek wel minimaal een mangoboom, enkele bananenbomen en kokosnootpalmen en een broodvruchtboom in de tuin te hebben! Lekker gemakkelijk, heb je altijd fruit te eten en te verkopen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen het leek alsof we een beetje het plaatsje aan het uitlopen waren zijn we rechts afgeslagen een zijstraat in die richting de mooie steile berg ging in het midden van het eiland. Ik was alleen erg moe vanochtend, al vanuit de startblokken, dus het ging zwaar vanochtend en ik had behoefte aan een bankje. Bij de oprit naar een huis zagen we een handige rots en daar kon ik een beetje tegenaan leunen en rusten. Hans nam ondertussen een foto van mij waarop het lijkt alsof ik in de jungle zit (de lege fles die er lag heb ik weggeschopt, het colablikje was niet te zien op de foto)! Dat is met die tropische planten, je hebt zó een weelderige bonte verzameling planten en bloemen in je tuin in de tropen – en als je er niets aan doet, nemen ze waarschijnlijk in een jaar of twee tijd je hele huis over!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Op gegeven moment zijn we weer rustig terug gewandeld naar de terminal, en stapte onderweg nog een klerenwinkel binnen om even rond te kijken. Bij de terminal zijn we door het overdekte marktgebouw gewandeld waar souvenirstalletjes nog bezig waren hun waren op te zetten, en bij de kade aangekomen vonden we een bankje om even te zitten. Het was vandaag een beetje bewolkt en grijs en daarom nog niet zo brandend warm vanochtend, en er woei een licht briesje bij het water dus het was erg aangenaam om hier te zitten en om ons heen te kijken. Alleen de muzikanten werd je een beetje tureluurs van, je zou ze haast willen betalen om te stoppen zodat het stil was! Ik had mijn benen over elkaar en mijn schoen stak dus uit, waar een van de meest actieve honden gebruik van maakte om zichzelf even stevig te aaien tegen mijn schoen; als niemand je aanhaalt moet je het zelf maar doen, zeker!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We besloten om nog niet direct met de tender terug te gaan, en wandelde nog een eindje de andere kant op, en kwamen onderweg langs een gebouwtje dat het stadhuis bleek te zijn, met de Franse, Polynesische en vermoedelijk Bora Bora vlag ervoor. Vlakbij was een ander kerkje, meer modern vormgegeven en wel toegankelijk, dus we zijn even het terrein opgestapt en door de halfopen deur naar binnen geglipt om te kijken. Best een mooi kerkje, echt tropisch met een hoog plafond van golfplaat, om de paar meter een ventilator op de muur en eigenlijk iedere muur wel van open betonblokken gemaakt om ieder aanwezig briesje door het gebouw te laten stromen (het was er nu echter snoeiheet). Het gebrandschilderde raam was eenvoudig, maar kleurrijk en in zijn eenvoud mooi, en erdoorheen kon je zelfs de berg nog een beetje zien.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Deze kant op lopend langs de hoofdstraat was er al heel gauw niets meer te zien, dus we zijn na niet al te lange tijd omgedraaid en weer terug gelopen naar de terminal – toen we weer langs de vlaggen van het stadhuis liepen leek het alsof ze een oorlogsmonument waren; onderaan was een plaquette bevestigd met namen erop en de tekst in het Frans “mort pour la France”, “gestorven voor Frankrijk” – dat klinkt haast als een Eerste Wereldoorlog tekst, een Monument du Mort, of anders Tweede Wereldoorlog. Maar er stonden geen data bij dus we weten het niet zeker.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen we terug bij de kade kwamen hadden we net de tender gemist; dus we zochten ons bankje maar weer op en hebben weer even lekker gezeten en gekeken. Mensen op de glasbodemboot-tours waren onderhand al terug aan het komen, andere passagiers waren aan land aan het komen voor hun tours, bemanningsleden die vrij hadden liepen enthousiast met handdoeken richting de strand-shuttle, er liepen touroperators rond met hun bordjes, de honden lagen nog precies waar ze aan het begin van de dag gelegen hadden, het was lekker rustig tropisch relaxed. Een lekker sfeertje, en het klinkt als het paradijs om hier te wonen, maar wij denken dat het niets voor ons is, daar zijn we te onrustig voor en is zo’n eiland te afgelegen voor. Plus ze vergeten je altijd te vertellen over de tropische hitte, de stortbuien, de muggen, de ratten, enzovoorts, als ze het plaatje van het tropische paradijs schetsen! En wij houden erg van de wisseling van seizoenen. Maar niettemin is een tropische tuin haast vanzelf prachtig, gewoon al vanwege de bonte kleuren van bladeren en bloemen, en daar hoef je geeneens moeite voor te doen, wat ze hier als onkruid beschouwen en als onkruid groeit zijn voor ons exotische dure planten!
)
)
Er was inmiddels een nieuwe tender aangekomen, had zijn passagiers aan land gelaten en de mannen zaten nu werkeloos op een rijtje te genieten van het lekkere weer en het gratis fruit dat schijnbaar bij de terminal te proeven was. Opeens liep de excursieleidster en de lokale agent die al heel de ochtend de excursies aan het organiseren waren richting de tender met een gebaar dat ze gelijk wilde vertrekken; oeps, wij willen ook mee! Dus wij sprongen op en erachteraan. We zaten uiteindelijk met de excursieleidster, de lokale agente, de scheepsfotograaf en één passagier in de tender terug naar het schip!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Terug aan boord ben ik al gauw een dutje gaan doen, ik was zo moe! Ik denk van de afgelopen dagen bij elkaar, want vandaag zelf hebben we nauwelijks iets gedaan. Hans probeerde op gegeven moment ook een dutje te doen.
)
We konden pas laat lunchen, vanaf 13 uur in het buffetrestaurant, en het verraste ons hoe druk het was – veel excursies waren duidelijk al terug en ook de zelfstandige mensen die we vanochtend aan land hadden zien gaan en met touroperators meegegaan waren, waren inmiddels alweer terug. Er was helaas geen gebakken vis-in-een-korstje, ons favoriete buffet-kostje, maar we konden een redelijk bordje bij elkaar scharrelen. Toch is buffet-eten niet ons ding – het ziet er niet aantrekkelijk uit, zo’n prakje op je bord, het is vaak al koud of enkel lauw als je eenmaal alles bij elkaar hebt en een plek hebt gevonden, het is vaak afgevlakt van smaak, en als je pech hebt staat het al een tijdje onder de warmhoudlampen. Met ieder een ijsje zijn we op het bijna lege dek 7 gaan zitten om te genieten van het uitzicht over de mooie berg die het midden van het eiland vormt. Het was relatief koel met een lekkere frisse wind, heerlijk zo’n bewolkte dag – niet wat de meeste mensen zullen zoeken als ze een tropisch eiland bezoeken, maar wij vonden het heerlijk toeven zo in de schaduw van de reddingsboten, met een mooi uitzicht, bijna helemaal alleen op de teakhouten promenade, en met een lekker fris windje. Heerlijk!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Het uitzicht over de berg verdween en verscheen om de 10 minuten terug in beeld, zo veel bewogen we heen en weer op het anker. En regelmatig verdween de steile top in zware regenwolken, om dan weer grotendeels tevoorschijn te komen. De dekstoelen waren vanwege regen en het dagelijkse opruimen allemaal netjes tegen de wand gezet, en iedereen liet ze daar zo, want het weer was toch een beetje wisselvallig en daar zat je droog mocht het regenen (we hebben deze week in Frans-Polynesië zo enorm veel regen, volgens mij hadden we vorige keer amper een druppeltje!).
)
)
)
)
)
)
)
)
Op gegeven moment kwam er een echtpaar de promenade op (ik denk dat we op het hele dek met misschien maar 4 man zaten, verspreid), keek voor een goed plekje, pakte een dekstoel op en verschoof hem tot aan de reling, precies vóór ons uitzicht! Normaal gezien is dat prima, men gaat zitten waar ze willen, maar nu was het erg raar en redelijk asociaal, want het hele dek was helemaal leeg, ze konden gaan zitten waar ze wilde, maar ze gingen precies voor ons zitten. Dat doe je niet – in ieder geval niet zonder even oogcontact te leggen met de mensen waar je vóór gaat zitten. Dat is net zoiets als in een helemaal lege bus waar maar één persoon zit, precies op de stoel naast die persoon gaan zitten, dat is raar. Dus Hans en ik zaten een beetje verbaasd toe te kijken hoe de man voor zijn vrouw de stoel aan het stellen was en we mopperde een beetje naar elkaar toe over dit vreemde tafereel. De man keek op, een beetje verbaasd, en vroeg verbaasd of we er een probleem mee hadden? Euh ja, nou ja eigenlijk wel een beetje, je gaat precies voor ons zitten. Oh? Oh, de man schrok een beetje en keek om zich heen, en daar dan? En hij wees naar de andere kant. Ja prima wat ons betreft, daar kijken we niet heen, wij kijken precies die kant op waar jij nu wilt gaan zitten. Hij stapte een paar stappen naar ons toe en boog naar mij toe, een beetje lacherig verbaasd, meen je dat dat je er een probleem mee hebt? Nou ja, inderdaad ja. Oh, oh. En inmiddels liep de vrouw geïrriteerd weg, dus de man zette de dekstoel terug en ging erachteraan, en ze liepen zelfs van de promenade af. Heel apart!
Zelfs als ze er waren gaan zitten waren ze na 10 minuten wel weer verdwenen, want op gegeven moment begon het heerlijk te regenen en zat je alleen nog droog als je tegen de muur zat, waar wij zaten en de rest van de dekstoelen stonden. Nu met de regen waren we na een tijdje echt even helemaal alleen op het dek, heerlijk! Alsof we de enigste aan boord waren! Ons eigen privé jacht dus.
)
)
)
)
)
)
)
Na een tijdje kwam een gitarist in een hoekje zachtjes oefenen voor de passagiersshow die er op enig moment aan gaat komen; in alle eerlijkheid, de klanken die wij hoorde waren geen goede reclame voor de show! Met het getokkel in de achtergrond genoten we van het mooie uitzicht van de berg die nu helemaal gehuld was in een donkere grijze regenwolk. Heerlijk, genieten!
)
)
Iets na 15 uur zijn we terug naar onze hut gegaan, en om 15:30 zijn we toch maar even naar het vieruurtje gegaan. Ze hadden een lekkere kruidenmousse en het citroentaartje, dus we hebben weer gezondigd met een bordje vol en een kop thee. De rest van de middag hebben we lekker gerust in onze hut, het is een grijze grauwe dag maar wij vinden het niet erg en hebben er zelfs van genoten vandaag. Om 17 uur lichtte het schip het anker en gleed rustig de lagune uit, op naar andere eilanden!
)
)
Om 18 uur was het avondeten, weer gewoon twee zittingen zoals anders, en er was vanavond een thema-avond, Frans; helaas waren de voorafjes niet onze smaak, maar de rest was wel lekker. Er werden door het barpersoneel rood-wit-blauwe shotjes verkocht, en het toetje, crêpes Suzette, zou “live” gemaakt worden door koks aan de Captain’s Table. In de praktijk hield dat in dat ze de van tevoren gebakken pannenkoeken even in de pruttelende pan met saus doopte, op het bordje legde en er een bolletje ijs bij deden. Helaas geen steekvlammen van flamberen dus, jammer! Dat hadden we eigenlijk wel een beetje verwacht, dat ze er dan een beetje meer show van zouden maken – of inderdaad ook de pannenkoeken ter plekke bakken.
)
)
)
)
)
)
)
)
We waren al redelijk vroeg weer terug in onze hut, waar Hans lekker verder ging bingen met zijn nieuwe serie, en ik het laatste seizoen op een USB-stick zette voor Helmut en/of Reba, omdat zij die nog niet gezien hadden.
Toen het dagprogramma onder de deur geschoven werd zagen we dat er morgen weer een oefening plaatsvindt, helaas. Ook kun je morgen de Griekse olijfolie proeven en lijkt heel de dag in het teken van de groene Messias te staan, met ’s ochtends een lezing en ’s avonds een multimediashow. Daar gaan we dus zeker niet naar toe, we zijn benieuwd wat Reba ervan vindt, zij gaat haast naar iedere show!