Dag 57: zondag 9 februari 2020: op zee, 717 km gevaren
)
Vannacht heeft Hans weer een onrustige nacht gehad en vroeg wakker worden – zoals steeds eigenlijk. Maar we hebben genoten van de koelere hut, de airco doet echt veel meer dan de laatste weken! We hebben zoals altijd ontbeten rond 7:30 en liepen om 8 uur op dek – het was zo vroeg al te warm en benauwd om ook maar te overwegen om even buiten te zitten, maar voorop dek in de wind was het wel te doen. Het hele schip was weer nat van de regen, en om ons heen hingen grijze wolken. We hebben vorige keer op de Columbus toch echt heel ander weer gehad dan nu, heel apart!
)
)
)
Net toen we terug naar onze hut aan het lopen waren zagen we onze buurvrouw, die een “taak” heeft aan boord maar waarvan we maar niet konden verzinnen wat, in verpleegstersuniform uit de ziekenboeg komen. Aha, mysterie opgelost! Toevallig had Hans een week of wat geleden opeens bedacht dat ze misschien wel eens in de ziekenboeg kon werken – en dat klopt dus.
We hebben de ochtend in de koelte van onze hut doorgebracht, genieten! Het was de laatste weken gewoon warm geweest, en de laatste dagen echt heel erg warm, en nu was het nog altijd niet koud in de hut, maar heerlijk koel. Hans was moe en lag al gauw een klein dutje te doen, je moet de kans grijpen als hij zich aanbiedt tenslotte.
Er zijn op dit schip niet zo veel activiteiten waar we behoefte aan hebben en men lijkt ook niet zo creatief met het verzinnen van activiteiten (bingo en quizzen en sjoelen geloven we onderhand wel); hoewel het er op lijkt dat de leiding dat zelf ook een beetje aanvoelt, want vanochtend om 9 uur was er opeens een “raad het geluid” spelletje (heel fijn via de “belangrijk” knop zodat het door je hut klinkt en je het niet uit kunt zetten als je er geen behoefte aan hebt) na het gebruikelijke 9 uur praatje! Er zijn ook weinig echte shows: weliswaar veel films, een paar game-show achtige avonden en wat een-mans optredens, maar het dans-team hoeft hier aan boord duidelijk niet heel veel te doen. En wij zullen maar niet begrijpen dat ze ten eerste maar één lezinggever aan boord hebben, en ten tweede dat de lezinggever sinds Valparaiso en vermoedelijk tot Auckland die groene Messias is! Hij mag dan nog zo beroemd zijn, nog zo veel boeken geschreven hebben en nog zo veel belangrijke mensen geadviseerd (naar eigen zeggen heeft hij onder andere de Dalai Lama bijgestaan, en verschillende Duitse Bondskanseliers), maar hij past gewoon niet aan boord van een wereldcruise. Vertel ons over de landen, regio’s en volkeren die we bezoeken, de nautische weetjes en ontdekkingsreizen die rond onze route gedaan zijn, vertel over natuur en geschiedenis en aardrijkskunde en geologie, maar ga ons niet je nieuwe boek over hoe iedere Duitser aan de elektrische auto moet zitten verkopen. Heel apart! Maar goed, wij moeten onszelf dus veel zelf vermaken op zeedagen, en dat gaat op zich prima (Hans zit tegenwoordig lekker 4-5 series af te wisselen), maar ja, je “doet” naar je gevoel dus niets.
Tijdens de lunch hadden we het een beetje over het Coronavirus dat zich nu door de wereld lijkt te spreiden; we vangen maar piepkleine flarden nieuws op, natuurlijk, maar zijn eigenlijk wel blij dat onze route helemaal niet door Azië komt, waar het nu op het moment ernstig lijkt te zijn. Maar ja, het verspreidt zich natuurlijk, en de zorg erover verspreidt zich nog veel heviger en harder. Zo hadden Reba en Helmut bericht gehad van twee verschillende Australische kennissen over hoe het nu al de routes van cruiseschepen naar/rond Australië begint te beïnvloeden! En we kunnen ons goed voorstellen dat Australië heel erg zijn best gaat doen om het virus buiten de deur te proberen te houden, dus we verwachten wel strenge controles als we bij Australië komen. Ons voordeel is misschien wel dat onze route tot op heden nog helemaal niet in gebieden geweest is waar het virus voorkomt, want ik wil best geloven dat Australië bijvoorbeeld cruiseschepen uit bepaalde regio’s van Azië zal weren, uit voorzorg. We zien wel en hebben er toch geen invloed op, maar we kunnen ons voorstellen dat het een zorg is die de leiding van zo’n cruiseschip ook flinke hoofdpijn kan veroorzaken – bijvoorbeeld, de Columbus ligt samen met ons in Nuku Alofa, en zal daarna via Nieuw-Zeeland en Australië richting Azië gaan. Ik kan me goed voorstellen dat ze daar aan boord overwegen om bepaalde havens in China over te slaan, maar dat zijn moeilijke en grote beslissingen om te moeten maken!
)
)
)
Met de lunch kozen we allebei voor de paella, en wat een slechte keuze was dat; ik hou van lekker eten, maar eet in principe eigenlijk altijd wel mijn bord leeg zelfs als het niet spannend is wat erop ligt, maar deze paella was eigenlijk gewoon zwaar mislukt en alsnog opgediend. We zeiden het van de week al tegen elkaar, dat we niet de indruk krijgen dat deze chefkok erg bovenop zijn team zit en de kwaliteit continu controleert. Het eten is in principe prima met uitschieters tot heerlijk, maar dus wel zeer wisselend van kwaliteit. Bij Sidney Dias op de Columbus kreeg je die indruk wel degelijk dat hij continu bovenop zijn team zat en op de kwaliteit zat te hameren, je had bij wijze van spreken het gevoel dat hij zijn blik wel even op ieder bordje had geworpen dat de keuken verliet, en daar was de kwaliteit eigenlijk altijd zeer goed tot uitstekend. Maar dit vandaag was dus echt een misser; de rijst was volledig kapot gekookt en ook helemaal geen echte paella-rijst, en dreef in een waterige oranje saus die nergens naar smaakte. Beschamend dat men in de keuken gedacht had dat het wel kon. We hebben onze borden laten staan, en bestelde de kalkoekschnitzel met frietjes als alternatief; één bordje voor ons tweeën, om te delen.
)
)
Toen we terug in de hut kwamen om 13 uur stond onze was klaar: we moesten lachen, de wasserette had zijn meerdere in Hans moeten erkennen, en de was die hij in één zak gekregen had, hadden zij over twee zakken verspreid! Beginners…! Maar alles was netjes gewassen en gevouwen, dus ik heb alle ondergoed en sokken opgeruimd en de kleren meegenomen naar de strijkkamer om te strijken. Ik was net op tijd, want de was was dus bij iedereen geleverd en al gauw waren alle drie de strijkplanken bezet. Ik heb wel vijf mensen zien komen en gaan om hun was te strijken. Rond 14 uur was ik dan eindelijk klaar en kon ik gaan rusten.
)
We hebben het speciale vieruurtje dat vandaag in de Astor Lounge zou zijn dapper overgeslagen, en in plaats daarvan de bananen die we als lunch voor Rarotonga gepakt hadden gegeten. Het lijkt er inderdaad op dat er dus iedere zee-zondag een speciaal uitgebreid vieruurtje is.
Rond 16 uur ben ik een ommetje gaan lopen, 25 minuten door de gangen. De bemanningsleden kijken al niet eens meer op of om als ik langskom, ze raken er aan gewend! Toen ik klaar was ben ik gelijk doorgegaan naar dek 7 (met de lift!) voor wat thee, en toen was het tijd om weer een beetje te rusten in de hut tot etenstijd. We gaan vanavond weer uit eten, het menu van de twee specialiteitenrestaurantjes zijn weer veranderd en we hebben gelijk de volgende dag dat Sacha het ons liet weten geboekt! Romantica, dit keer. We zijn benieuwd!
Het was weer redelijk vol voor het specialiteitenrestaurantje, Romantica; drie tafels, de onze van vier, nog een tafel met vier en een tafel met vijf man (waaronder de alleenreizende oudere Nederlandse, ze waren een verjaardag aan het vieren). Het menu was het goedkoopste menu van alle specialiteitenmenu’s tot nu toe qua ingrediënten, en het minst geïnspireerd qua gerechten; ik vind watermeloen met feta namelijk niet heel erg spannend, en rode vruchtjescompote met vanille-ijs ook niet echt! Maar ach, het was gezellig en we hadden weer lekker een blikje fris, plus het is gratis! Als we hier extra voor hadden betaald waren we vanavond niet heel erg blij geweest denk ik. Ook nog zoiets, het lijkt erop dat wij onderhand een speciale dieetwens moeten gaan aanvragen; alcoholvrij! Want de gekoelde soep (hou ik al sowieso meestal niet echt van) was in feite een tomaten-martini, precies dat, en dan nog eens met een flinke slok alcohol erin ook. Niet onze smaak. Reba lustte ze echter wel, en kreeg dus ook die van mij en Hans en was teleurgesteld toen bleek dat Helmut de zijne opgedronken had! Hans had tijdens het eten het slimme idee om in Zuid-Afrika de lekkere Stoney’s ginger ale in te kopen, dat is nog eens een goed idee! In een vliegtuig kunnen we dat niet meenemen, maar aan boord wel.
)
)
)
)
)
)
)
)
We waren rond 20:45 terug in de hut (het was bijna koud, heerlijk!) waar er een hoop papieren op bed lagen; twee gezondheidsformulieren voor Tonga, vanwege het coronavirus, het “aan-land” informatieblaadje over Tonga, en een heel verhaal over het verliezen van een dag door de Internationale Datumgrens. Het lijkt er volgens de papieren dus op dat we vanavond over de Datumgrens gaan, en morgen in de loop van de dag, eerder dan gepland, aankomen in Tonga. Oorspronkelijk zouden we namelijk op de 12e aankomen in Tonga, nu lijkt dat de 11e te zullen worden. Maar zeker weten deden we het niet, want het dagprogramma zelf lag niet tussen de blaadjes; was onze kamerstewardess hem vergeten, of waren ze nog druk alle veranderingen in het schema aan het verwerken? Om 21:30 heb ik opgebeld naar receptie voor de zekerheid, het was het tweede geval, het blaadje was gewoon nog niet klaar!
)
Omdat het er op leek dat we op de 10e over de Internationale Datumgrens zouden gaan, heb ik de camera’s en mobiel alvast verzet; geen uur verzetten dit keer, maar een hele dag, dus vanavond van 9 naar 10 februari zodat als we morgen opstaan het al 11 februari is; het waterdichte fototoestel had daar moeite mee en bood niet de juiste tijdszone, dus die heb ik maar even zo gelaten, die gebruiken we toch niet zo heel vaak, en het gewone fototoestel en mijn mobiel kon ik redelijk gemakkelijk op de tijdszone van Tonga zetten – in andere woorden dezelfde tijd, maar een dag later dus.
En ik ben toch heel benieuwd wanneer we nu werkelijk aankomen in Tonga, want sinds we terug waren in de hut vanavond voeren we nog maar zo’n 8.5 knoop, 16 km/uur; met die snelheid komen we zeker niet morgen aan in Tonga! Of eigenlijk overmorgen, want we gaan over de datumgrens… Wel was het vandaag steeds enorm diep, ruim 5.5 km diep onder ons, ongelofelijk!
Dag 58: dinsdag 11 februari 2020: op zee, 378 km gevaren [Internationale Datumgrens, Steenbokskeerkring]
)
Het dagprogramma is uiteindelijk om 23:10 onder de deur geschoven gisteravond, en eigenlijk was er niets bijzonders aan, het was gewoon het normale soort dagprogramma dat je voor een zeedag zou hebben. Wat ik denk dat er gebeurd is, is dat de leiding geprobeerd heeft om ons een dag of middag eerder in Tonga te laten aankomen, als compensatie voor het missen van Rarotonga. Ze hebben daarom twee dagen lang op volle stoom doorgevaren om zeker te weten dat het zou lukken, en zoiets gaat natuurlijk niet zomaar, je kunt natuurlijk niet zomaar een dagje eerder komen aanvaren, dus er zal in de achtergrond ondertussen allerlei gecommuniceer over en weer geweest zijn met allerlei instanties om het mogelijk te maken. Gisteravond tijdens het eten ging men er vermoedelijk van uit dat het eigenlijk allemaal zo goed als rond was, en daarom lag het landen-informatie blaadje voor Tonga al op ons bed – dat krijgen we normaal gezien altijd de dag voor aankomst in een haven. En vermoedelijk had men het dagprogramma dus ook al zo goed als rond voor een havendag. Maar tijdens het avondeten is dus, vermoedelijk, het uiteindelijke oordeel gekomen, en dat was dat we NIET eerder mochten of konden aankomen in Tonga (de autoriteiten laten het niet toe, de kade is al bezet door een ander schip, het hoofdkantoor vindt het onzin en/of te duur, we redden het logistiek gezien toch nét niet vroeg genoeg om zinvol te zijn, wie weet welk radartje ertoe geleid heeft), en daarom hebben ze de snelheid gelijk teruggezet naar halve snelheid, en zijn ze als een bezetene een nieuw dagprogramma in elkaar gaan draaien, dat dus eigenlijk gewoon een standaard dagprogramma is maar wel nog even gemaakt moest worden. Zoiets…
)
We hebben vanochtend ontbeten en zijn daarna even rondgelopen op dek; alles was drijfnat van de regen en de donkere wolken hingen nog in de verte. Wel was het lekker koel buiten, heerlijk! Terug in de hut is Hans gaan douchen en heb ik nog wat nieuwe series op zijn tablet gezet, en om 10:20 ben ik naar de Astor Lounge gegaan om een busnummer voor morgen op te halen. Uiteraard was de excursiepresentatie (over Rotorua) nog niet klaar, die liep uit tot bijna 10:45 (en was om 10 uur begonnen). Op gegeven moment begon de excursiemedewerkster eindelijk over Nuku Alofa, en maakte een opmerking over “middag” (in het Duits), ik dacht te verstaan dat ze zei dat er ’s middags geen excursies waren. Er was al eerder wat gebromd vanuit het publiek zodra het over Nuku Alofa ging, en nu werden er door een paar mensen wat dingen geroepen die ik niet kon verstaan maar de excursiemedewerkster reageerde erop met “oh die informatie heb ik dan nog niet”. Geen idee dus eigenlijk waar het over ging, over het wel/niet eerder aankomen, over het feit dat de excursiemedewerkster niet wist dat we ’s middags al weg zijn volgens programma, geen idee! We zien wel.
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 11:15 gingen we volgens de cruisedirectrice over de Internationale Datumgrens; ze heeft wel 7 minuten lang zitten praten over de intercom in de hut, en op gegeven moment stopte ze even zodat we de scheepshoorn konden horen toeteren. We zijn nu vandaag denk ik over de onderling afgesproken datumgrens gegaan, want we moeten nog over de 180 graden lengtegraad gaan en dat zal pas ergens na Tonga zijn. Tonga wil, begrijpelijk, waarschijnlijk het liefst dezelfde dag hanteren als Australië en Nieuw-Zeeland, en is dus aan “de andere kant” van de datumgrens gaan zitten dan waar ze geografisch horen te zitten – daarmee hebben ze zelfs precies dezelfde tijd (en dag) als Nieuw-Zeeland, en schelen maar een paar uurtjes met Australië. En omdat Tonga al over de datumgrens zit, moeten wij natuurlijk ook zorgen dat we op de juiste dag zitten als we ze bezoeken, en zijn we dus nu al over de datumgrens gegaan. Het is af en toe vermoeiend dat de cruisedirectrice zo lang en uitgebreid uitweidt over de intercom en dat je dat niet uit kunt zetten, maar het is wel leuk dat dit schip allemaal zo veel aandacht besteed aan dit soort nautische dingen.
)
)
)
We zijn iets eerder dan 12 uur eerst nog even naar receptie gegaan om een aantal dingen te vragen; we moesten de gezondheidsformulieren afgeven, vroegen of iemand naar ons douchegordijn kon komen kijken omdat deze pas vervangen is (gebeurt volgens mij iedere 1-2 maanden), en het klittenband niet werkt en het gordijn sowieso aan alle kanten loskwam waardoor de hele badkamer nat wordt als we douchen. Er zou naar gekeken worden. En we wilde graag een kopie van de rekening om te zien of alle toevoegingen en aanpassingen van de laatste tijd goed verwerkt zijn (fietshuur, waszakaanbieding, 50% geld terug Raiatea excursie, geannuleerde of gecrediteerde Rarotonga excursie, drankjes van gisteren, enz…). Maar volgens de receptioniste kregen we over een dag of twee sowieso een nieuwe uitdraai van de rekening, dus wachten we die maar even af. Tijdens de lunch bevestigde Helmut dat hij het gemor ook gehoord had bij de excursiepresentatie, maar hij had er ook verder niets uit kunnen halen behalve dat het op de een of andere manier over Nuku Alofa leek te gaan.
)
)
)
)
)
We zijn vandaag niet om een ijsje geweest (gisteren ook al niet!) maar terug naar de hut om de sinaasappels op te eten die Hans gisteren van het ontbijt meegenomen had, als toetje. Erg lekker! Ik heb een dutje gedaan tot een uur of drie en toen is Hans een dutje gaan doen, zodat er in ieder geval iemand wakker zou zijn mochten ze voor het douchegordijn komen kijken. Rond 15:30 ben ik even naar boven gegaan om wat thee te halen en te kijken of er écht lekkere dingen waren, en heb wat citroentaartpuntjes en een dadelcakeje meegenomen, die voldeden namelijk aan de eis! Na het snoepen ben ik 25 minuten rondjes gaan lopen en daarna was het weer rusten tot het etenstijd was. We varen vanmiddag over een diepe trog, en het diepste wat ik gezien heb op de kaart was 9590 meter. Ongelofelijk wat een ongelofelijke diepte! Dat moet onderhand een van de diepste troggen ter wereld zijn, want wij dachten dat de Mariana trog zo’n 11 km diep was. Ook deden we een rare manoeuvre – nog altijd op slakkenpas, we varen vandaag niet harder dan 8,5 knoop – we voeren eerst een tijdje naar beneden, richting Auckland, en toen weer terug enigszins in de richting van Nuku Alofa. Een storm of iets anders vermijden? Geen idee. Jammer dat we niet dan even de brug op kunnen stappen om rond te neuzen en te vragen wat er gebeurt!
)
)
)
Voor we gingen eten vanavond heb ik even een post-it op het douchegordijn gehangen met wat eraan mankeerde, voor het geval de persoon die naar dat soort dingen komt kijken tijdens het eten komt. Het menu zag er in eerste instantie niet aantrekkelijk uit: ze moeten duidelijk van de paddenstoelen af want bijna ieder gerecht bevatte wel paddenstoelen. En ze hadden als een van de hoofdgerechten Nederlandse gehaktballen! Maar uiteindelijk hebben we best lekker gegeten, al vervingen Hans en ik wel de aardappelpuree van de gehaktballen met frietjes – en dat vond Helmut een heel goed idee en deed dat ook, waarop zelfs Reba besloot het ook maar te doen. En zo hadden we uiteindelijk een prima hoofdgerecht!
)
)
)
)
)
)
)
)
Na het eten liepen we terug naar onze hut toen onze kamerstewardess opmerkte dat ze zelf het gordijn vervangen had; ze had hem schijnbaar laten wassen en tijdelijk een andere ervoor in de plek gehangen, en was vergeten de onze weer terug te hangen. Zoiets! ’s Avonds waren we nog alle kanten op aan het varen, we waren duidelijk tijd aan het doden omdat we anders te vroeg aan zouden komen morgen.
We genieten ondertussen nog altijd van onze heerlijk koele hut, wat een genot! De airco staat op zijn hoogst en is zeker niet koud, maar koel genoeg om lekker te zijn. Tijdens het avondeten was het weer bloedheet geweest in het restaurant, maar eenmaal terug in onze hut konden we al gauw weer afkoelen.
Uit het dagprogramma voor morgen bleek dat we helaas toch niet aan de kade zullen liggen in Nuku Alofa, en dus een tenderdienst zullen hebben, maar ook schijnbaar dat onze excursies met iets van een half uur vervroegd waren. Waarschijnlijk vanwege het tenderverhaal. Uitleg was er nergens, maar onze verzameltijd voor onze 8:45 excursie was 7:40, dus of we moeten een heel eind varen met de tenders, of de excursie is minimaal een half uur vervroegd! We zijn benieuwd, we merken het wel, maar op zich zou het niet onaardig geweest zijn als ze even een briefje onder de deur hadden geschoven met uitleg of zo.
Totdat we naar bed ging deed de Garmin aangeven dat we op een slakkenpasje heen en weer aan het slingeren waren. Wachten, wachten, wachten, waarschijnlijk.
)