)
)
Het was een onrustige nacht met veel dromen en wakker worden, en vanochtend vroeg rond 6 uur hebben we de Garmin weer aangezet; we lagen nog altijd ver van Nuku Alofa vandaan, ruim 12 zeemijl en we voeren 8 knopen (een knoop is een zeemijl per uur). Dat was dus al wel duidelijk, dat we 7 uur niet gingen redden. We waren duidelijk nog aan het wachten op iets, want we voeren niet náár Nuku Alofa, maar wég van Nuku Alofa, een rondje. Ik had er gisteravond al aan gedacht en nu zei Hans het, dat het erop leek dat ze ons misschien niet toe zouden laten vanwege angst voor het corona-virus – we zaten bij wijze van spreken nog geeneens in de wateren van Tonga!
)
)
We zijn toch maar rond 6:40 gaan ontbijten; we hadden er een hard hoofd in maar als we toch nog aan land zouden kunnen, zouden we misschien snel moeten schakelen en dan konden we maar beter klaar zijn om te gaan, tenslotte. Bij ieder eilandje van het ontbijtbuffet stond een bordje van de Nieuw-Zeelandse regering, om geen eten aan land te nemen in Nieuw-Zeeland. Tijdens het ontbijt kwam de kapitein al op de intercom, somber en serieus; de Tongaanse regering liet geen enkel cruiseschip binnen vanwege angst voor het virus, maakte niet uit of je wel of niet in aanraking geweest was ermee of in gebieden was geweest waar het virus was, ze lieten geen enkel cruiseschip binnen. De kapitein legde uit dat ze geprotesteerd hadden maar het had allemaal geen zin, de Tongaanse regering was schijnbaar onvermurwbaar. Het officiële schrijven konden we bij de receptie vinden, ter inzage. We hadden nu dus onze koers verlegd richting Auckland. Later hoorde we dat er vandaag al zo’n 5 cruiseschepen geweigerd waren, waaronder dus de Columbus die we vandaag zouden ontmoeten en waarnaar een aantal van onze muzikanten naar toe zouden gaan. Die kunnen hun spullen wel weer even uitpakken!
)
Tja, geen land dus vandaag, dat is al haven nummer vier op de reis waar we niet binnen kunnen: Madeira, Pitcairn en Rarotonga vanwege het weer, in alle gevallen zelfs voor ons leken zo te zien terecht (hoewel, los van Madeira waar we op de hielen gezeten werden door een flinke storm, denken we dat gezonde fitte mensen op zich wel aan land hadden gekund in Rarotonga – maar ja, wie bepaalt dat! Er strompelen hier zat mensen rond die zelf vinden dat ze nog prima ter been zijn..). En nu komt dus Nuku Alofa bij het lijstje. Waardeloos!
We zijn naar buiten bovenop dek gegaan om nog een glimp van Tonga op te vangen en een teleurgestelde selfie te maken, en hebben daar nog een tijdlang gestaan, kletsen met dees en gene, waaronder het Nederlandse echtpaar. We snappen allemaal dat er allerlei vormen van overmacht zijn, maar we baalden er een beetje van dat ze de passagiers als kinderen behandelen en geen informatie geven over waar ze allemaal mee bezig zijn achter de schermen. Zoals ze de afgelopen twee dagen helemaal niets lieten horen, toen al duidelijk was aan alles dat er iets aan de hand was omdat we de snelheid letterlijk meer dan gehalveerd hadden, en daarnaast ook nog eens gisteren heen en weer deden zwalken. Maar ja, als ze informatie geven dan veroorzaakt dat misschien onrust (tenslotte hebben we hier mensen aan boord die zelfs in staat zijn om te klagen dat er te weinig Duitse muziek gezongen wordt), maar als ze geen informatie geven dan is het ook niet goed want een hoop mensen zijn niet gek en merken dat er iets aan de hand is! Ach ja…
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De golven beukte en spatte indrukwekkend uiteen op de kust, en we hadden het idee dat we zelfs de blowholes zagen die we tijdens onze geplande excursie zouden hebben bezocht, want daar spatte het water zó hoog omhoog, dat was letterlijk metershoog! De sfeer was een beetje somber op dek, maar ja, wat doe je eraan, je kunt er niets aan veranderen. Op de brug zullen ze ook niet heel vrolijk zijn geweest vanochtend! Maar iedereen uitte de angst hoe het nu verder zou gaan; Nieuw-Zeeland en Australië zijn ook zo extreem voorzichtig, tenslotte. Terwijl we er stonden vlogen er vliegende visjes weg voor het schip en doken zeevogels op de visjes – op gegeven moment was er een hele groep zeevogels continu aan het duiken op het water.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben heel de ochtend geprobeerd te antwoorden op een smsje van Hans zijn zoon, maar het lukte maar niet om het smsje weg te sturen, terwijl we vol bereik hadden. Balen! We hebben nog een tijdje op het achterdek staan praten met een vrouw die gek was op IJsland maar mopperde dat het helemaal opgeslokt was door toerisme tegenwoordig, en ze had met een vrachtschip gevaren en nog vele andere reizen gedaan. Terwijl we er stonden maakte het schip een scherpe bocht, alsof we terug aan het varen waren naar Tonga?
)
)
)
)
Rond 8:45 waren we terug in de hut en al gauw maakte het schip wéér een bocht, terug op koers richting Auckland nu. We snappen er niets van! Nu leek het erop dat we echt op de goede koers zaten, want we begonnen ook weer een normale snelheid te varen, we hadden namelijk nog altijd heel de ochtend stapvoets gevaren. Op naar Auckland dus, nog eens twee dagen varen waarmee we sinds Bora Bora 7 zeedagen zullen hebben gehad als we volgens schema aan land kunnen in Auckland! De cruisedirectrice durfde zich duidelijk niet te laten horen vanochtend en sloeg de dagelijkse 9 uur aankondiging over – in Rarotonga had ze de assistent-cruisedirectrice het vuile werk laten opknappen, vanochtend mocht de kapitein dus de brenger van slecht nieuws zijn!
)
Ik heb het smsje veranderd in een algemener appje en op de gezinsapp gezet, en een vergelijkbaar appje naar een goede vriendin klaargezet, waarin we vertellen dat we vanwege angst voor het virus niet aan land konden in Tonga. Toen ben ik rond 10 uur naar dek 6 gegaan om met de laatste 3,9 MB die we nog hadden van ons abonnement te proberen het te versturen; het duurde een kwartier maar beide appjes zijn weggegaan, pffff! En toen hebben we in de hut wat thee en koffie en een stukje chocola genomen; dat hebben we wel verdiend vinden we, vandaag is een baaldag!
Met de lunch ging het natuurlijk over het virus en Tonga en wat de rest van de reis nog zou brengen. Er stonden “frikadellen” op het menu, en we moesten lachen; ze moeten schijnbaar ook van hun gehakt af – want van de week hadden we Griekse gehaktballetjes voor de lunch, gisteren waren het Nederlandse gehaktballen, nu vandaag weer Duitse frikadellen, benieuwd wanneer we de Zweedse gehaktballetjes voorgeschoteld krijgen! Hans en ik vonden de Nederlandse beter dan de Duitse – en we namen er friet bij, dat scheelt een hoop! We zijn na de lunch in het buffet een ijsje gaan halen; dat mocht wel vandaag vonden we!
)
)
)
)
)
)
)
Terug in de hut (heerlijk koel, het restaurant is nog altijd zo warm, vreselijk!) heb ik een dutje gedaan en Hans heeft ook even een tijdje zijn ogen dichtgedaan, en rond 15 uur waren we weer enigszins wakker. We hebben het vieruurtje overgeslagen en ik ben rond 15:45 gaan lopen. Ik ontdekte dat een van de hutten aan de stuurboord kant achterin het schip gebruikt wordt als opslag voor de ziekenboeg; zo zie je de verpleegster nooit in uniform, en zo zie je ze een paar dagen achter elkaar. Ze was bezig grote jerrycans serumvloeistof of iets dergelijks naar de ziekenboeg te brengen, en de hut waar ze ze uit haalde was van vloer tot plafond volgestapeld met dozen, jerrycans en andere zaken; medicijnen genoeg aan boord dus zo te zien! Tegen het einde van mijn rondje ben ik nog even naar dek 5 gelopen om een krantje te halen (de standaard Duitse, en een extra Nederlandse) en de verklaring van de regering van Tonga – vier cruiseschepen waren geweigerd, drie voor vandaag waaronder wij en de Columbus, en een alvast voor de 15e februari. Het is frustrerend dat het nergens op slaat; wij zijn niet in contact gekomen met risicogroepen of risicogebieden, we hebben niet eens af en aanloop van passagiers, we zitten met dezelfde club sinds half december aan boord! Maar ja, je doet er niets tegen. We hebben trouwens begrepen dat de Columbus zijn route in Azië ingrijpend gaat aanpassen en havens gaat overslaan en zo; is wel begrijpelijk. Ook zag ik de leidster van het excursieteam, dus ik heb haar even bedankt voor het goede handelen met betrekking tot de Raiatea excursie; ze vertelde dat de agent de eigenaar had gecontacteerd, en de vader van de eigenaar was de oude man in traditioneel kostuum geweest – toen ze er op aangesproken werden hadden ze toegegeven dat het niet helemaal zoals afgesproken was gegaan en spraken ze af dat vader zijn gidsschap aan de wilgen zou hangen, dat het misschien wel tijd was onderhand. Jaja maar wij hebben nog altijd onze vulkaan niet gezien. Dus het is goed van ze geweest om ze niet meer in te zetten zodat dit soort grappen niet nog een keertje voor kunnen komen bij de volgende groep.
)
)
)
Terug in de hut begon de airco harder te blazen; we beseffen ons nu dat hij gewoon al weken lang niet te horen was, als hij nu harder blaast schrikken we er haast van, wat is dat geluid! Al vriezen we weg in de hut, we gaan er zeker niet over klagen, zo is het prima! We zijn al lang blij met wat koelte. Buiten heeft het heel de middag af en aan geregend, soms flink zo te zien. Een grijze dag en zo voelt het ook. Ergens tegen het einde van de middag zijn we over de Steenbokskeerkring gevaren en daarmee weer de tropen uit.
)
De avond had als thema piraten; het restaurant was dan ook in piratenstijl, met enkele visnetten opgehangen tegen het plafond, Sacha en zijn collega’s als piraten verkleed, en een prachtig piratenmenu met originele gerecht-namen en verbrandde randjes. Helaas was de keuken niet meegegaan in het enthousiasme van het restaurant, en diende gewoon dezelfde kost op, niet eens eten waarvan je zou zeggen dat het iets met piraten te maken kan hebben (kipkluiven, of zo). Jammer! Het hoofdgerecht was niet zo spannend, maar het toetje was heerlijk en maakte dat meer dan goed, met een lekkere warme appeltaart en heerlijk ijs. ’s Avonds zou er nog een piratenfeestje zijn in de Hanse Bar; als dit de Columbus was geweest dan waren er bij het eten al meerdere mensen verkleed als piraat geweest; nu, alleen Sacha. Het is toch echt wel een ander publiek, Helmut zei het zelfs tijdens het eten dat hij de mensen (ook de Duitsers) op de Columbus leuker vond. In ieder geval speelser!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Na het eten zijn wij terug naar onze hut gegaan, die lekker koel was, zeker vergeleken met het warme restaurant! Hans heeft lekker series gekeken en ik heb gedoucht. We hangen al sinds eind van de middag redelijk schuin; tijdens het eten zei mijn app dat we tot wel 8.5 graden schuin hingen, Helmut zijn bouwvakker’s oog bevestigde dat het zeker in die buurt was. En we wiebelen toch wel redelijk veel, vermoedelijk staat er veel wind. Maar we varen bijna op topsnelheid, rond de 17-17.5 knopen!