2019-2020: Eilanden, Kapen en Fjorden Wereldcruise

Het was een onrustige nacht met hoge golven; volgens de weerkaartjes varen we door gebieden met golven van 2-3 meter hoog, en we hebben vannacht inderdaad veel beweging gehad. Nu bij het opstaan was het minder, maar gisteravond lagen we ook constant schuin, alsof de wind tegen de zijkant van het schip duwde. Hoe dan ook was er vandaag ook nog altijd een stevige wind buiten, je zag het aan de golven die opspatte.

We waren vroeg en duf wakker, en zijn om 7:30 gaan ontbijten maar waren om 7:50 al klaar, dus we hebben nog zo’n 10 minuutjes zitten suffen met wat jus d'orange en thee tot 8 uur. Toen zijn we buiten op dek gaan wandelen, waar de harde wind onze petjes constant afblies – zelfs met de keycord-beveiliging waren we niet zeker dat ze bij ons zouden blijven, zo hard en wispelturig blies de wind! Voor op dek was het mooi, harde wind, mooie golven, regenbogen van het opspattende water, een gerimpeld wateroppervlak en ruwe golven, en heel af en toe een prachtige golf die precies goed tegen het schip aan beukte zodat het water over het dek naar de andere kant spatte! Mooi! Er vlogen zeevogels en vliegende visjes, en we zijn even flink uitgewaaid voor we terug naar onze hut gingen.

Onze kamerstewardess was nog niet klaar met de hut – ze is niet zo efficiënt denken we en let volgens ons niet goed op welke mensen vroeg en welke laat zijn, dit is nu al de tweede keer de afgelopen dagen dat we even moesten wachten, en het gebeurt wel meer. Dat, of ze is gewoon weer laat aan haar dienst begonnen, wat we ook weleens denken dat het geval is. Dus we zijn even naar receptie gewandeld om een krantje te halen.

In die krantjes staat weinig, zeker niet voor het publiek waar het voor gemaakt wordt, mensen aan de andere kant van de aardbol op zee zonder toegang tot andere nieuwsbronnen. Maar toch staat er steeds nieuws in over het corona-virus en we raken er onderhand een beetje van in mineur. Ten eerste klinkt het als een gezondheidsramp, ten tweede zijn we bang voor de (verdere) impact op onze reis. Dat, en het feit dat de groep Duitsers hier aan boord over het algemeen toch niet heel erg gezellig is (wat voor volk ben je tenslotte als je klaagt dat de muzikanten te veel Engelstalige muziek spelen – op de Duitse radio’s wordt vast ook niet alleen maar Duitstalig gespeeld!), uitzonderingen daargelaten die er zelf ook al over klagen dat hun landgenoten zulke zeuren zijn! En het feit dat, zelfs al is het geheel beter georganiseerd aan boord (daar zijn het Duitsers voor, dat zit in hun genen), toch is het ook niet goed georganiseerd. Er is zo weinig qua leuke activiteiten en men lijkt al zijn tropische-activiteiten-kruit al de eerste warme dagen van Zuid-Amerika verspild te hebben, men pakt activiteiten maar half op, zo is het “raad-het-geluid” na die ene keer ook niet meer langsgekomen, was het tropische fruitbuffet flut, en we merken dat de keuken sowieso weinig creativiteit en drive lijkt te hebben om uit te pakken.

We zijn dan ook benieuwd en enigszins bezorgd over hoe ze Valentijnsdag zullen oppakken; we weten eigenlijk al wel zeker dat er in ieder geval geen biefstuk-hartjes of hartjes-broodjes zullen zijn, geen uitgebreid chocoladebuffet, en geen restaurant vol ballonnen. Maar ja, wie weet. In ieder geval, we zijn de laatste dagen een beetje in mineur. Om deze en andere redenen, en het overslaan van twee exotische eilanden, al is dat om de allerbeste en meest begrijpelijke redenen (ik snap best dat Tonga geen zin heeft om enig risico te lopen), we hebben er last van en het beïnvloedt onze stemming. En waarschijnlijk valt het sowieso al samen met een natuurlijk dipje, we zijn tenslotte halverwege de reis en iedere reis heeft zijn ups en downs. En tja, waar kun je heen? We zitten aan boord een relatief klein schip en in onze hut zitten we nog het fijnst, maar daar zitten we al heel dagen. Buiten op dek is te warm, in de openbare ruimtes zit je ook niet lekker, we zijn al zes dagen niet aan land geweest en moeten er nog twee, bleh! We vermaken ons best en genieten van het varen maar toch, bleh.

We hebben een kopje thee en koffie gezet met een stukje chocola, hadden we wel verdiend vonden we.

Er was vanochtend om 11 uur “Fruhschuppen”, met gratis bier schijnbaar, in de Hanse Bar. Wij zijn niet gaan kijken en zijn om 12 uur gaan lunchen; het was uitgestorven in het restaurant, waarschijnlijk zat iedereen nog in de Hanse Bar (oftewel buiten, de bar zelf is namelijk piepklein), en waarschijnlijk waren er hapjes bij het bier of zo. Wel stond ik onderweg naar boven met een man in lederhosen en met een gitaar bij in de lift. Wij hadden in ieder geval een heerlijk stukje krokant buikspek, en een “Nederlandse roomkaassoep” waarvan we niet wisten wat we er nu van moesten maken! Nog nooit van gehoord dat we in Nederland roomkaassoep hebben… Reba en Helmut waren waarschijnlijk ook bij het bier, die zijn niet komen opdagen voor de lunch. Als toetje namen we in het restaurant een berliner bol die wel lekker was maar een beetje zwaar, en toen zijn we naar de hut gegaan.

Om 13:30 was er een Valentijns markt op dek 6 – ook uitgestorven, tja, vind je het gek. We spraken de excursiekantoorbazin (enigszins ongemakkelijk in een dirndl die ze geleend had), en die zei dat iedereen waarschijnlijk zijn roes aan het uitslapen was na het bier en eten – schijnbaar was het meer dan één gratis biertje per persoon geweest, zij had het al lachend over drie liter ieder! De markt was klein maar wel leuk opgezet op zich. Zelfs het winkeltje had wat knalrode Valentino handtasjes weggelegd – klinkt als, kon er mee door dus!

Ik heb een dutje gedaan (Hans ook) en ben om 15:45 een rondje gaan lopen, en heb daarna wat thee gehaald boven in het buffetrestaurant. Ergens tegen het einde van de middag zijn we over de theoretische, “echte” datumgrens gegaan, in andere woorden wisselde de GPS van Westerbreedte naar Oosterbreedte, van west naar oost.

’s Avonds gingen we weer uit eten, Toscane dit keer; Reba en Helmut kwamen wat later dan anders, en vertelde dat we heel wat gemist hadden vanochtend; een complete barbecue met alles erop en eraan voor het fruhschuppen, en ze hadden schijnbaar zes vaatjes bier erdoorheen gejaagd. Wow! En dan die markt op dezelfde dag, dat is niet handig als je nog iets wilt verkopen, mensen lagen dus echt hun bier-en-vlees roes uit te slapen vanmiddag! We snappen niet dat ze niet snappen dat je dingen moet spreiden – twee dingen op één dag is eigenlijk al te veel. Maar Reba en Helmut vertelde dat het nog mooier werd, gisteravond was er een piratenfeest geweest en daar hadden we ook wat gemist; ze hadden aangekondigd dat ze cocktails voor 2.50 zouden verkopen, maar ze bleken gratis die avond! We hebben het vermoeden dat al deze feestjes en gratis dingen op het moment zijn om de gemoederen aan boord een beetje tevreden te stellen; mensen zijn natuurlijk niet blij met de gang van zaken de laatste dagen. Want vanavond is er weer een feestje schijnbaar, en morgen natuurlijk Valentijnsdag…

Het menu van Toscane was, tja. Het voorafje was weer fruit met kaas; meloen met brie dit keer. Iets creatiever dan watermeloen met feta, maar niet veel! De soep was echt heerlijk. Achteraf hadden we graag gewoon drie kommen van die soep gehad en verder niets! Want de calamari waren smakeloos, en het konijn met chocolade-espressosaus té sterke smaak; zulke sterke specifieke smaken bij elkaar werkte niet wat ons betreft, brrrrr! Zoals Reba zei, er ging bijna een heel konijn terug naar de keuken! Helmut heeft nog het meeste ervan gegeten, hij houdt wel van konijn (en chocola!) maar het werkte voor hem ook niet, plus zijn zus maakte konijn schijnbaar veel lekkerder klaar dan dit! En het toetje was ook niet echt geweldig. Ach ja, we hebben een uitje, we nemen er een blikje fris bij, en we hoeven er niet voor te betalen, dus volgende menu-wissel doen we gewoon weer mee!

Terug in de hut hebben we thee met honing gemaakt om nog wat zoets te hebben, en het was al laat, 21 uur want het was weer druk geweest; er was een groepje van 10 man die duidelijk iets vierde, een koppel die een surf & turf diner genomen hadden (betalende klanten dus, dat kost zo’n 24 euro per persoon!) en elkaar heel de avond liefdevol in de ogen keek, en een drietal naast ons vieren, volle bak dus!

Het dagprogramma voor morgen lag er al; zoals verwacht wordt er eigenlijk niets voor Valentijnsdag gedaan – er is zo te zien geen speciaal vieruurtje (ze hebben zelfs de excursiepresentatie precies om 15:30 gepland), en geen avond-chocoladebuffet of gemaskerd bal zoals op de Columbus. Wel is het avondeten gala, maar ik verwacht ook geen steak in hartvorm of hartvormige broodjes… We zijn benieuwd! Wel was er ook een extra bijlage voor het dagprogramma, allerlei liefdesuitingen die passagiers (en bemanningsleden) de afgelopen dagen hadden kunnen insturen, al dan niet anoniem.

Ik ben volgens Hans schijnbaar erg betrouwbaar in mijn avondritme met betrekking tot wat ik wanneer doe; maar gisteravond week ik er onbewust van af, waardoor Hans amper de kans had om een valentijnskaart onder mijn dekbed te schuiven! Hij moest doen alsof hij jeuk had en ik hem wilde krabben, omdat ik onverwacht uit de badkamer kwam! Maar hij had de valentijnskaart van vorig jaar bewaard, toen we voor het eerst stiekem voor elkaar iets gedaan hadden – ik een boeket bloemen voor hem, hij een etentje voor mij. We vieren nooit Valentijnsdag, maar in 2018 op de Columbuswas natuurlijk zo bijzonder geweest, dat hij het vorig jaar, zoals op de kaart stond, “nog eens dunnetjes over wilde doen”. En dat vond hij bijzonder toepasselijk voor dit jaar, waarbij we weer een vergelijkbaar rode-hartjes-en-chocolade extravaganza verwacht hadden als op de Columbus! Heel erg lief, alleen het lijkt erop dat de Duitsers niet meewerken, want zoals gezegd er is geen speciaal vieruurtje, er is geen gemaskerd bal, er is geen nachtelijk chocoladebuffet, en het is nog maar afwachten of de keuken iets van het speciale Valentijnsmenu weet te maken… Waardeloos!

En ik heb me er in bed nog even over liggen verbazen dat Hans de kaart zonder mijn weten in de bagage had gekregen en dat ik hem de afgelopen twee maanden ook niet ben tegengekomen – een knap staaltje verbergen, want meestal weet ik precies wat er in de bagage zit!

Dag 61: vrijdag 14 februari 2020: op zee, 648 km gevaren

De golven waren in de loop van gistermiddag minder geworden, en vannacht was de zee heel rustig geweest – dat betekent een iets betere nachtrust. Vanochtend bij het opstaan was de zee mooi glad en de wind was zo goed als gaan liggen. Vanochtend vroeg was de rekening onder de deur geschoven – wanneer hij nu afgeschreven gaat worden weten we nog niet, want dat zijn ze vergeten in het dagprogramma te zetten – en alles lijkt te kloppen. De rekening is een ingewikkeld systeem op een lange reis (voor een korte reis is hij waarschijnlijk prima), maar ze hebben zo te zien wel een goed boekhoudkundig team, want alles stond er goed op; alle geannuleerde excursies waren keurig op tijd geannuleerd geweest zodat ze niet gefactureerd waren, en de excursie van Raiatea die 50% korting zou krijgen was ook keurig op het juiste bedrag gezet, verder klopte het met drankjes, waszakaanbieding en fietsenhuur allemaal. Mooi zo!

We hadden behoorlijke honger vanochtend bij het opstaan – het avondeten gisteren was niet bevredigend geweest en normaal gezien krijg je daar hele kleine stukjes vlees, maar nu net het stuk vlees dat we geen van alle lustte (behalve Helmut, die wel van konijn houdt alleen mopperde dat hij niet zo lekker klaargemaakt was als die van zijn zus) hadden ze enorme poten van op ons bord gelegd! Ach ja. Na het ontbijt zijn we tijdens ons rondje op dek nog even in wat dekstoelen gaan zitten om te genieten van het ochtendzonnetje, dat nu lekker scheen maar nog niet zo bloedheet was als overdag. Na een kwartiertje begonnen we te bakken en zijn we naar binnen gegaan, maar het was toch wel even lekker zo!

Terug in de hut zagen we dat de snelheid inmiddels ook wat teruggeschroefd is; ze liggen op schema, dat is duidelijk! En we hebben weinig last gehad van de hogere golven de afgelopen twee dagen, dus we kunnen het nu duidelijk rustiger aan doen. Hans had gisteravond een Valentijnskaart voor mij, ik legde vanochtend toen ik zogenaamd de kaartjes voor de excursie van morgen aan het pakken was terwijl hij op de wc zat een Valentijnskaart voor hem weg met een stukje marsepein; ik had willen wachten tot vanavond maar ja, bij de koffie vanochtend is uiteindelijk het lekkerst waarschijnlijk! Wel moest ik eerst nog even dubben waar ik de kaart verstopt had, die had ik namelijk aan het begin van de reis gauw ergens weggestopt waar Hans hem niet zou vinden (en ik dus ook bijna niet meer!). Hans was zo lief om zijn marsepein met me te delen en we hebben lekker een kopje koffie en thee gemaakt om het stuk op te snoepen; iets droger dan in december, maar nog altijd heerlijk!

Met de lunch namen we Mexicaans; op zich wel aardig maar niet spannend; mensen aan een buurtafeltje hadden echter vis in een korstje – dat hadden we helemaal gemist op het menu! We keken het nog even na en het was verborgen opgesteld, er stond kabeljauw “Orly” – tja, op letten dus voortaan, dat is een codenaam voor de lekkere dikke deegkorst die wij zo lekker vinden! Helmut heeft vooral genoten van het toetje; chocoladetaart! Bij het lunchbuffet staan vlees- en kaaswaren, fruit en salades, maar ook wat voorbeelden van de koude voorafjes en toetjes voor het pakken; Helmut loopt altijd eerst even langs het toetjesgedeelte en bepaalt aan de hand daarvan zijn lunch. Hij pakt vaak al een toetje als het een lekker toetje is, en had vandaag dus alvast een stuk chocoladetaart gehaald, maar die was zo lekker, dat hij, toen het stuk op was, met een ondeugende grijns terugliep naar het buffet om een tweede stuk te halen. En toen nog de helft van Reba doorgeschoven kreeg; als hij een staart had gehad was hij nu tevreden aan het kwispelen geweest, vandaag was een goede dag! Het restaurant was totaal niet versierd voor Valentijns (op de Columbus was dat ’s ochtends al een overvloed van rode hartjes, rode ballonen en rode roosjes), maar wel was men bezig het specialiteitenrestaurantje te versieren; voor de betalende klanten die vanavond een Valentijns-surf-en-turf hadden gekocht.

Hans is ’s middags gaan douchen terwijl ik mijn dagelijkse zeedag-ommetje liep, en toen ik terugkwam heb ik gedoucht. We zijn om 15:30 tegen beter weten in nog even bij het vieruurtje gaan kijken of er misschien iets speciaals gedaan werd, maar helaas. Wel had men de taartjes in punten gesneden en de punten in een beetje een hartvorm geduwd, en een hoekje uit de moussetaarten gesneden om die er onder te plakken in een poging er een hartvorm van de maken. Duidelijk dat ze geen hartvormige springvormen hebben aan boord! En ze hadden er een suikerhartje op gelegd. Jammer! Er was ook niets wat ons echt aansprak dus we hebben niets genomen, behalve een kop thee.

Maar sowieso was er vandaag geen tijd voor een vieruurtje volgens het programma, want om 15:30 begon de excursiepresentatie en als je morgen in Auckland een excursie had, moest je daar wel heen om je busnummer op te halen; en omdat de duur van die presentatie heel erg wisselt, moet je er wel een beetje op tijd heen (hoewel het de laatste tijd steeds enorm uitloopt). Dus we zijn maar doorgelopen naar de Astor Lounge om de presentatie uit te zitten zodat we een busnummer konden ophalen. Daar was het druk, mensen net als wij die verplicht erheen moesten voor hun busnummer en natuurlijk ook gewoon mensen die nog even iets over een haven wilde horen. Degene die de presentatie gaf ziet zich volgens mij wel als een toekomstige cruisedirectrice, en probeert dus ook wat interactie uit de zaal te krijgen en vult haar presentatie met uitgebreide “fun facts”. Zit je ook niet echt op te wachten als je op een busnummer zit te wachten, dus toen de presentatie om 16 uur eindelijk klaar was en men voor een busnummer in de rij kon gaan staan, hoorde Hans best wat gemor om zich heen om het hele busnummer-systeem. Terecht, het is onhandig en tijdrovend voor de klant!

Om 16:16 had Hans het busnummer eindelijk te pakken en konden we terug naar de hut, waar we nog even geluierd hebben tot het om 17:45 tijd was om ons om te kleden; want, hoewel er verder vandaag geen speciaal vieruurtje, feest of versierd restaurant is, we moeten wel in gala vanavond. Ach ja!

We werden echter prettig verrast door het restaurant en de keuken; het restaurant was heel bescheiden versierd met rode servetten op de tafels, de barmensen in een rood shirt, en een rode crêpe-roos voor iedere dame aan tafel. En een enorm showstuk van meloenen, fruit en groente op een met rode doeken versierde Captain’s Table achterin. Weliswaar een beetje een onhandige plek, want als je voorin het restaurant zit zie je het volgens mij amper, maar ze konden haast ook niet anders gezien de vaste indeling van het restaurant. Wij hebben er wel even van genoten; er stonden vier constructies van uitgesneden meloenen, waarbij de grootste als basis 10 meloenen had in een slingerende vorm gestapeld en die vanwege het ongetwijfeld grote gewicht rechtop gehouden werd door een metalen stang onzichtbaar door de meloenen heen gestoken. En aan de voorkant dus prachtig versierd was met uitgesneden fruit en groente! Iedere meloen zelf had een mooie afbeelding erin gesneden van hartjes, bloemen of bloemen met hartenblaadjes. Het geheel werd aan alle kanten uitbundig versierd door dieprode rozen van bieten, witte tortelduifjes van witte wortelen en knollen, bladeren van watermeloenschil, mooie bloemen van opengesneden paprika’s en nog allerlei andere versierde groente en fruit! Prachtig, en wat een detail!

Ook het menu was versierd met hartjes, en de gerechten waren niet alleen best lekker, maar hadden ook bijna allemaal een hartje ergens op het bord; heel simpel en sprekend vond ik de vierkante plakjes biet met een hartje eruit gestoken bij het hoofdgerecht. Of een gerecht had een hartje van saus op het bord getekend, of een suikerhartje of de salade met een plakje ananas in hartvorm. Het zag er allemaal best mooi uit, men had er toch nog wel enigszins iets van gemaakt! Maar ja, dit is ook gewoon een ander publiek dan een Engelstalig publiek; op de Columbus zou men al sinds de ochtend als Cupido verkleed rondlopen of in rode jurken met hartjes versierd. Hier was men nu vanavond overwegend netjes in net gala gestoken, en was het enige frivole eraan of waaraan je zag dat het Valentijnsdag was, een enkele rode avondjapon.

Ik had mijn jurk met blauwe rozen aan, en toen we na het eten nog een tweede keer naar het showstuk stonden te kijken stapte een man waarmee Hans op Robinsons Crusoe Eiland gekletst had over de oorlog naar ons toe om te zeggen dat ik er zo mooi uitzag. Wat een leuk compliment! Het was dus helaas bij verre na niet zo’n leuke Valentijnsdag geweest als op de Columbus, maar dankzij het avondeten werd de dag toch nog een beetje gered.

’s Avonds werd er speciaal aangekondigd dat we morgenochtend vroeg enkele uren langzaam zouden varen vanwege het feit dat we in de baai vóór Auckland ons aan snelheidsbeperkingen moesten houden. Daar leefde namelijk nog zo’n 200 walvissen van een bepaalde bedreigde Nieuw-Zeelandse soort, en vanwege hen moest er dus maximaal 8-9 knopen gevaren worden. Duidelijk dat de leiding vragen gehad heeft over het langzame varen van de afgelopen dagen bij Tonga, en zich nu genoodzaakt voelden om alvast van tevoren te verklaren waarom we morgen langzaam gingen varen!