)
Vanochtend werden we vroeg wakker, nog vóór 4 uur en we gleden schijnbaar zo zachtjes en stilletjes door het water dat het haast wel leek alsof we stillagen, heel apart. Het voelde gewoon alsof we stillagen, maar dat kon niet, we voeren gisteravond nog zeker 18 knopen toen we naar bed gingen. Maar vanochtend rond 7 uur hoorde we de motoren zachtjes opbouwen, en toen ik de televisie aanzetten voeren we 5 knopen, wat geleidelijk aan opgevoerd werd. We hadden dus inderdaad stilgelegen! En op de ingezoomde kaart zagen we een raar spoor, alsof we motorpech hadden gehad of zo en even een tijdje op de stroming hadden gelegen. Op de Columbus(en de Rickmers) hebben we weleens gehad dat de stroom uitviel en je alles aan boord met een onheilspellende fiiieeeuuuwwwwww uit hoorde gaan. Bij de Columbus hebben we bijna een hele dag stuurloos voor de kust van Venezuela gedobberd voor het “dashbordlichtje-probleem” zoals het werd genoemd weer opgelost was. Bij de Rickmers was het een half uurtje van knipperende lichten en alarms die afgingen in allerlei hutten van officieren, en kapitein, Chief Engineer, Eerste Officier en Tweede Engineer die naar hun posten rende voor het opgelost was. Benieuwd wat het hier geweest is!
)
)
)
We hebben ontbeten en zijn na het ontbijt naar boven gegaan waar er een lint gespannen was over de reling van de bovenste verdieping van het achterste trappenhuis. We liepen naar voren en waren inmiddels weer op snelheid zo te zien, weliswaar op een spiegelgladde zee dus het voelde alsof we langzamer voeren dan we deden. We konden de kust nog zien liggen, en kwamen voor op dek een van de alleenreizende Nederlandse mannen tegen waarmee we weleens even kletsen. Hij was vanochtend wakker geworden en op dek gaan kijken, en had gezien dat er een helikopter evacuatie bezig was op het achterdek, nog vóór 7 uur moet dat zijn geweest; een passagier was schijnbaar gevallen, van de trap of zo? En hij had gezien dat diegene met een ingezwachteld hoofd klaargemaakt werd voor evacuatie op de brancard – vandaar dat we dus zo langzaam hadden gevaren, en dingen zoals de reling afgezet waren, om mensen weg te houden van het achterdek waarschijnlijk. Hij had het best spectaculair gevonden maar had geen camera bij en kon ook niet even naar beneden rennen voor een camera want het ging allemaal best snel. Goh! Dat moest toch wel zeer ernstig zijn geweest om zo’n acute evacuatie te vereisen!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben nog een beetje gekletst over de Columbus, onze vrachtschipreis en algemene gezondheid en zo, en zijn toen tegen 8:45 naar receptie gegaan om, zoals de Chief Electrical Engineer had verzocht, hem op te laten roepen bij receptie. De receptionist knipperde met haar ogen toen we (als passagiers) vroegen of ze Claudius de Chief Electrical Engineer voor ons kon oproepen; oei wat is er aan de hand? Ze was even van slag en wist niet goed hoe ze dit moest aanpakken, zo’n scenario kwam ze niet vaak tegen, dat was wel duidelijk! Ze belde Claudius op maar hij lag nog te slapen; hij had onverwacht de hele nacht door moeten werken – misschien ook mede vanwege dit – en zou ons vanmiddag contacteren wanneer wij verwachtte in onze hut te zijn.
Wij zijn toen terug naar onze hut gegaan waar we inmiddels volgens de televisie 19 knopen voeren, dat is absolute topsnelheid! Om 9 uur vertelde de cruisedirectrice via de intercom tijdens haar praatje dat er een medische evacuatie geweest was vanochtend tussen 3 en 4, maar dat het inmiddels gelukkig goed ging met de patiënt.
)
)
Om 10:15 ging onze telefoon opeens, het was Claudius, hij kon niet slapen en of we wilde afspreken in de Hanse Bar voor een cappuccino of zo? Ik had eigenlijk naar de kookdemonstratie gewild vanochtend; niet omdat ik zo graag wilde, ze gingen namelijk schijnbaar brooddeeg maken of zo en dat deed ik al toen ik klein was, maar meer uit morele support. Maar ach, waarom niet! Dus we spraken af elkaar zo in de Hanse Bar te zien.
Claudius kon niet slapen; hij was al vanochtend vanaf 3 uur op standby geweest met de kapitein en de Chief Engineer, vanwege de medische evacuatie. Ze hadden de snelheid geminderd en de koers richting land ingeslagen, maar de helikopter kwam maar niet, omdat ze daarvoor piloten uit hun bed moesten halen en die dus niet gelijk paraat stonden. Pas ergens rond 6 uur kwam de helikopter dan eindelijk aan en konden ze het achterdek gereed maken voor de evacuatie; de streng lampjes, de zonnendoeken, de kabels, alles moest weg om zo min mogelijk risico voor de helikopter te veroorzaken. En daarna natuurlijk alles weer netjes terughangen want de passagiers mogen zo min mogelijk merken van dit soort dingen. En hij was nu te wakker. Hij heeft even een telefoontje gepleegd met de machinekamer om zichzelf bij te laten praten, en omdat alles onder controle was had hij de tijd!
)
Hij vertelde dat ze hier op de Astor speciale codes gebruikte waardoor wij gasten geen idee zouden hebben dat er in werkelijkheid een ernstig iets aan de gang was terwijl de benodigde teams toch opgeroepen konden worden; alles om de klant niet onnodig schrik aan te jagen. Waarop wij gingen lachen en zeiden dat we nou begrepen waarom de cruisedirectrice altijd zo lang door leuterde (hij rolde bevestigend zijn ogen, ze praatte te lang ja) – omdat ze in werkelijkheid alle geheime boodschappen voor de teams aan het doorgeven was. Hij hikte van het lachen toen wij die codes gingen verzinnen “het zonnetje schijnt vandaag lekker” voor brand in de machinekamer, “een mooie dag om te gaan zwemmen” voor man overboord, enzovoorts. We hebben even lekker erop los gefantaseerd hoe die codes allemaal wel niet zouden zijn! Toen het Nederlandse stel langsliep en hem aansprak over de lange oversteek straks na Australië en wat voor medische problemen dat wel niet zou opleveren (in het kader van de helikopter evacuatie) zei hij met een ondeugende grijns dat dat helemaal in orde was, hij had namelijk een mooi mortuarium met twee plekken, lekker -5 graden, en indien nodig konden ze ook nog wel wat plek maken in de diepvries van de keuken. Dan maar wat meer ijs eten!
Hij trakteerde, de serveerster wist al wat hij wilde; ze bracht hem een cappuccino met 3 koekjes! En het was heel gezellig, we hebben gelachen en hij heeft ons een ontzettende interessante geschiedenisles gegeven over waarom Roemeens, een latijns-gebaseerde taal, bestaat ingeklemd tussen Sovjettalen. Schijnbaar was er zo’n 2100 jaar geleden het koninkrijk Dacia Felix (ja van het automerk inderdaad, dat is volgens hem Roemeens van origine), dat de Romeinen wilde hebben vanwege de grondstoffen, vruchtbare landbouw en aantrekkelijke ligging, en hebben ze jarenlang gevochten met grote legers om het koninkrijk te veroveren, maar kwamen niet met goed fatsoen over de brede Donau heen. Uiteindelijk moesten ze een beroemde architect uit Damascus inschakelen om een enorme brug over de Donau te maken, waarvan je nog altijd schijnbaar een of twee pijlers kon zien, half zo breed als dit schip! Toen lukte het ze het land binnen te vallen.
Ze hebben heel het land (dat toen groter was dan nu) ingenomen behalve de toenmalige hoofdstad in de Karpaten, wat een sterke vesting was. Die hebben ze omsingeld, de koning wilde zichzelf niet overgeven dus ze besloten de stad uit te hongeren. Maar weken en maanden gingen voorbij en de mensen waren nog gezond en levend en niet van zins zich over te geven. Pas toen een verrader in de stad de Romeinen liet zien waar de geheime ondergrondse tunnels waren waarmee de stad zich, zelfs tijdens de belegering, kon voorzien van eten en drinken, konden ze de stad innemen en met de grond gelijk maken. De koning vluchtte de bergen in en pleegde zelfmoord zodat hij zich niet over hoefde te geven aan de Romeinen. De Romeinse keizer was zo blij dat het eindelijk gelukt was, dat ze 3 maanden lang feest vierde in Rome en een grote beroemde kolom oprichtte met het verhaal van de verovering, en hij droeg zijn soldaten op om het koninkrijk verder met rust te laten en er gewoon in vrede van te genieten. Romeinen trouwde met lokale vrouwen, en zo ontstonden de ROEmenen, als nazaten van de ROmeinen en lokale vrouwen van het oude koninkrijk. En de taal, natuurlijk. Hij heette Claudius, zijn broer Julianus, zijn moeder Cornelia, enzovoorts – nog altijd allemaal pure Romeinse namen. Ontzettend interessant zoals hij vertelde en de spanning opbouwde, en alles bij elkaar bracht!
En hij vertelde over de Astor; die is in 1987 gebouwd in opdracht van de Russen door de DDR, als een prestige-schip om de Russische nomenclatuur te fêteren op de Zwarte Zee. De kwaliteit was zodanig, dat het schip in die 33 jaar nauwelijks veranderd is, ook niet van layout; andere schepen zoals de Columbus worden in hun leven meerdere keren helemaal gestript tot op het stalen skelet en opnieuw opgebouwd, maar de Astor is in feite, los van wat oppervlakkige wijzigingen en andere bekleding, nog ver hetzelfde schip als in de Sovjettijd. Zo erg, zelfs, dat ze in oude kasten nog resten vinden uit de Sovjetjaren; hij heeft in zijn hut nog wat oude briefkaarten en posters hangen, en een paar dagen geleden vond iemand van het animatieteam 5 koperen fiches uit het oorspronkelijke casino, en heeft ze samen met Claudius (in ruil voor 2 van de fiches, want hij had de middelen en de kennis) helemaal opgepoetst met koperpoets tot ze weer nieuw waren; beslagen met het bouwjaar van het schip en een afbeelding van het schip. Leuk!
Hij mopperde daarna dat “de Russen” zichzelf nog altijd heer en meester voelde aan boord. Er waren maar 6 Roemenen op het moment aan boord, en wel 80 Oekraïners, en in het verleden hadden Russen (en/of Oekraïners) hem het leven behoorlijk zuur gemaakt. Hij was aan boord gehaald, 5 jaar geleden, om orde op zaken te stellen in de machinekamer waar het volgens hem volledige anarchie was, geen arbeidsethos, en men bijvoorbeeld dure machineonderdelen constant vernielde door er als holbewoners mee om te gaan en erop te slaan met hamers als ze ze los wilde maken. Dat werd hem niet in dank afgenomen en de tweede dag dat hij aan boord was werden zijn kleren overboord gegooid. Maar zoals we het begrepen heeft hij stug doorgezet; zowel met het verbeteren van de mechanische/elektrische kant van zaken (hij heeft doorgedouwd bij “de Grieken” om LED lampen te installeren op het hele schip, bijvoorbeeld, en enkele dure gereedschappen aan boord gehaald waarmee de machineonderdelen zonder schade gedemonteerd en gemonteerd konden worden zonder ze boven een warmtebron te hoeven verwarmen en met een hamer erop slaan), als met het aanpakken van de organisatorische kant van zaken, en nu heeft hij zo te horen zijn team volledig onder controle en in het gelid.
Maar ja, verzuchtte hij, nou wil ik jullie dus om een gekke gunst vragen; zouden jullie de komende tijd misschien wat foto’s voor mij kunnen verzamelen van de Frans Polynesische Eilanden? Vooral natuur en dieren graag. Want ik kan natuurlijk wel aan land, maar het voelt niet goed om als baas lekker vakantie te gaan vieren als mijn mannen met een probleem in de machinekamer zitten; ik ben niet met vakantie, ik ben hier om te werken. Ik kan niet rustig weggaan als ik weet dat er iets speelt, en ik wil graag dat mijn mannen wel gaan als het rustig is en ze aan land willen, mag ook in werktijd wat mij betreft, maar ik zelf, tja, lastig! Dus ik ben amper aan land geweest daar maar ik vond de eilanden zo mooi, ik zou er graag wat foto’s van willen hebben! Vooral vissen; ik ben gek op vissen, er naar kijken, er op vissen, ze op te eten! We beloofde ervoor te zullen kijken en hem foto’s te geven, hij zou de huidige USB-stick leegmaken en op enig moment wel weer onze kant op sturen. En hij had twee stukjes dure chocolade voor ons, als bedankje!
Hij vertelde dat ze wel in Moorea aan land gegaan waren, maar ja, die regen he! En op gegeven moment had hij en een paar andere zoiets van, dan gaan we toch zwemmen? En al zwemmend hebben ze drijvende kokosnoten uit het water gehaald, die al aan het spruiten waren, en in hun rugzakken verstopt aan boord genomen want dat mocht natuurlijk niet echt. Iemand had in de volgende haven wat emmers zand en grond geregeld, en nu had hij dus in zijn hut twee kokosnootboompjes! En was er verder dus nog een half kokosnotenbos aan boord, in de bemanningsruimtes! Hij had toen de Astor in december in Amsterdam in het droogdok lag een zakje tulpen en amaryllissen en andere bollen gekocht en die waren pas allemaal aan het bloeien, heerlijk; zijn hut was een jungle, zei hij, hij was dol op planten en zette zijn hut er mee vol!
Toen begon bij het tweede kopje koffie en thee (koud water voor hem, hij wilde iets fris, het liefst bier geloof ik, maar dat mocht pas na 17 uur) de geschiedenisles, compleet met kaart die hij al pratend tekende op een A4tje dat hij achter de bar had gehaald. Echt ontzettend interessant! Om 12 uur kwam de (nieuwe) kapitein op de intercom met zijn twaalf uur praatje (ook een Oekraïner, verzuchtte hij, de Chief Engineer was ook al weg, twee Roemenen minder nou), en rondde hij zijn geschiedenisles af met hoe de Sovjettijd ze wel 50 jaar teruggezet hadden maar dat Roemenië goed bezig was op het moment en de haven groeit flink, gaat zelfs concurreren met Europese havens, ze pakken zichzelf goed aan en zelfs de corruptie is al flink minder, alleen de politiek nog, maar ja, dat komt wel. En de zigeuners, die hen helaas zo’n slecht imago bezorgen in heel Europa; zo zijn de gewone Roemenen echt niet verzekerde hij ons, maar ja, iedereen denkt van wel want de zigeuners roepen dat ze Roemeens zijn.
)
We kwamen om 12:15 binnenvallen in het restaurant voor de lunch, het papiertje met onze geschiedenisles in de hand. Tijdens de lunch was de evacuatie natuurlijk een belangrijk onderwerp; Helmut had gisteravond iemand met een ingezwachteld hoofd gezien, het was dus al mogelijk tegen het einde van de avond gebeurd en in de nacht niet goed gegaan met de man waardoor hij alsnog geëvacueerd is. Ons voorgerechtje was een gepocheerd eitje met een heerlijke vloeibare dooier, hmmmm! Dat is lang geleden dat we een vloeibare dooier gezien hebben op dit schip…
)
)
)
)
)
)
Na de lunch hebben we in onze hut een beetje gerust en gedut, nog altijd een beetje moe na gisteren. Wat dat dan toch is! Om 14 uur werd er een brief onder de deur doorgeschoven; over dat het het excursiebureautje niet gelukt was om een Duitssprekende reisleider te vinden voor de excursie in Melbourne, en dat we daarom deze gelegenheid kregen om de excursie kosteloos te annuleren. In principe hebben we geen probleem met die excursie, een gewone stadsexcursie, maar nu gaf het ons de kans om er nog eens goed over na te denken; de excursie kostte 120 euro voor ons tweeën, en duurde 4 uur en (los van het de stad te zien krijgen) het had eigenlijk maar één echt belangrijk punt voor ons op het programma, het bezoek aan de Shrine of Remembrance, een van origine Eerste Wereldoorlog monument. Als we de excursie nu annuleerde op deze grond “dat we liever een Duitse reisleider wilde”, dan konden we misschien fietsen huren (voor 20 euro) en er misschien naar toe fietsen en 100 euro uitsparen. We hebben de route op de Garmin bekeken en het is per auto zo’n 6 kilometer, per fiets dus waarschijnlijk 5 omdat je minder gebonden bent aan hoofdwegen en zo. Goed te doen dus. En we hadden er 12 uur de tijd dus dat moest ook wel lukken. De keuze was gauw genoeg gemaakt, we gingen proberen de excursie te annuleren! We hebben geen gewetenswroeging over dat we daardoor de hoogtepunten van de stad niet meekrijgen, wij weten al dat onze maffe reishobbyons meer bevrediging geeft dan langs het stadhuis ergens van en het theater en wie weet wat nog meer te rijden…
We zijn gelijk even naar receptie gelopen om te kijken of het excursiekantoor misschien bemand was; helaas, vanaf 16 uur pas. Dus we hebben gewacht tot 15:30, dan moesten we namelijk de busnummers voor zowel Tasmanië als Melbourne ophalen. We hebben de tickets afgegeven aan de medewerkster van het excursiekantoor die de presentatie had gegeven (we hadden geluk, de rij was al ver klaar toen we aankwamen), en gaven aan dat we wilde annuleren. Dat kan, geen probleem, maar we brengen wel kosten in rekening zei ze vriendelijk. Nee, we willen de Melbourne excursie annuleren waar we een brief over gekregen hadden. Ja we brengen altijd annuleringskosten in rekening… Nee, er staat in de brief dat we kosteloos kunnen annuleren. Oh, euh, brief? Oh wacht ja die brief! Euh ja natuurlijk, maar Engels is voor jullie geen probleem toch? Zei ze nog lachend… Nee we willen graag annuleren zeiden we vriendelijk. Tja dat is goed er zijn veranderingen en dan zijn er geen kosten aan verbonden inderdaad. En ze nam de kaartjes in. Mooi zo, ook weer geregeld!
)
Maar nu hadden we twijfel over de fietsen; Hans was eigenlijk wel zeker dat het verplicht is in Australië om een helm te dragen op de fiets, en die hadden we niet en had het schip waarschijnlijk ook niet. Wat doe je dan? Het risico lopen aangehouden te worden en beroepen op onwetendheid en hopen op een vriendelijke politieagent? Een boete zit je ook niet op te wachten. En het probleem is dat we eigenlijk niets wisten over Melbourne – vanwege de excursie die zo’n beetje midden in de dag viel had ik in het routeboek voor de reis alleen wat algemeenheden opgenomen over de haven en informatie over het oorlogsmonument, ervan uit gaand dat we geen tijd of zin voor iets anders zouden hebben. We besloten voorlopig maar nog geen fietsen te huren; waarschijnlijk konden we alsnog op de dag zelf fietsen huren als we wilde, zo populair waren ze nou ook weer niet, en af te wachten wat we tegenkwamen en te weten kwamen, en of we überhaupt wel naar het monument willen of alleen een beetje rondsjouwen. Morgenavond krijgen we wat informatie over Melbourne in de hut (dat is altijd de dag voor een havendag, dan krijg je een los blaadje met wat achtergrondinformatie over de haven in het dagprogramma gevouwen) en ligt er een kaartje van het havengebied bij receptie, en wie weet of er een terminal is en wat voor openbaar vervoer er voor handen is. En de afstand is waarschijnlijk zelfs wel te lopen, als we gewoon rustig aan doen en af en toe een bankje opzoeken. Er waren zat mogelijkheden. Nog even afwachten dus!
)
)
Terug in de hut was het 16 uur en ben ik gelijk een half uurtje gaan lopen, en toen ik terug was hebben we lekker de eerste zak salt & vinegar chips uit Auckland aangebroken. Hmmmmm, genieten! We hebben dapper de zak weggestopt voor hij leeg was om er nog een keertje van te kunnen genieten, en toen heb ik een beetje gedut tot 17 uur, toen de cruisedirectrice weer een lang verhaal hield over de intercom. Is een stuk beter te verteren als je doet alsof ze allerlei belangrijke codeboodschappen aan het doorgeven is! Toen ze eindelijk klaar was heb ik nog een klein dutje gedaan en Hans heeft gewoon lekker heel de middag zijn series gebinged!
Om 18 uur gingen we eten en waren er in de verte donkere wolken aan het vormen; slecht weer op komst. Het eten was best lekker maar het restaurant was weer zo warm, zelfs Helmut zei het (en als hij het warm heeft, IS het warm). Rond 19 uur waren we uitgegeten en zijn we terug naar onze hut gegaan die nog altijd heerlijk koel is. Toen het dagprogramma voor morgen onder de deur geschoven werd zat er een dubbelzijdig schrijven bij over het corona-virus, informatie van de Duitse overheid over hoe en wat betreft het virus. En eronder wat veelgestelde vragen en de zin dat onze route tot op heden niet aangepast zou worden.
)
)
)
)
)