)
Hans heeft weer eens de zoveelste slechte nacht op rij gehad, en ik had nachtmerries, daar word je ook niet zo heel vrolijk van! We waren al behoorlijk vroeg wakker, en zagen op de Garmin dat we de stad al aan het naderen waren. We konden vroeg ontbijten maar we waren al zo dicht bij de stad, dat we besloten rond 6:45, vóór het ontbijt naar buiten te gaan om de aankomst te bekijken. Er stonden al wat vroege vogels op dek, het was een mooie stille ochtend met gladde zee en een opkomende zon, heel mooi!
)
)
We voeren de havenmond in langs een onderzeeër die in een droogdok lag en verschillende vee-boten – je rook ze al van een afstandje! De Duitser die we weleens spreken stond er ook, en vertelde lachend dat hij een gekke hobby had, hij deed marineschepen en uniformen fotograferen; uniformen vroeg hij altijd netjes, en de meeste officieren vinden dat prachtig en blazen zichzelf helemaal op voor de foto! Dus ik liet hem een foto zien van het oorlogsmonument hier in Fremantle dat ik zonet al van een afstandje gefotografeerd had – dat was onze gekke hobby!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 7:10 waren we bezig aan te leggen en zijn Hans en ik naar beneden gegaan om te ontbijten. Toen hebben we onze spullen in de hut gepakt terwijl de bunkerboot al langszij kwam om de brandstof aan te vullen voor de grote oversteek straks. Het leek ons dat we wel wat eerder van boord zouden moeten kunnen omdat de geplande aankomst 8 uur was en we nu al om 7:15 aan de kant lagen, dus we zijn toen we alles gepakt hadden rond 7:45 naar receptie op dek 5 gegaan waar meestal de uitgang is, om te wachten tot we naar buiten konden. De aankondiging dat het schip vrijgegeven was kwam pas iets na 8 uur, maar er gebeurde verder niets, er werd niet eens aanstalten gedaan om de deur naar buiten open te doen! Iets later kwam er nog een aankondiging: “zoals u al weet is de uitgang vandaag op dek 7” – dat was voor het eerst dat we er iets van hoorde! Dus maar gauw naar dek 7…
)
)
)
)
Terwijl we van boord gingen zagen we dat ook de voorraden bijgevuld werden; er stond al een hoop op de kade te wachten, maar het ging niet erg vlot, want de boodschappen moesten pallet per pallet per hijskraan op het platformpje van het schip gezet worden en dan intern weggereden worden voor de volgende pallet weggezet kon worden. Dat ging nog een hele lange tijd duren, zo te zien!
)
)
)
Wij liepen richting de terminal waar ik gelijk al verbinding kon maken met het wifi-netwerk. Onderweg naar de uitgang trilde mijn mobiel al enthousiast, de whatsappjes en mails kwamen al binnen. Mooi zo! Wij liepen echter gelijk door naar buiten, waar we na even kijken via het wandel-viaduct over het spoor liepen. Aan de andere kant was het even zoeken. We waren vandaag vrij en wilde met de gratis CAT busdienst een rondje rijden in de binnenstad, en dan uiteindelijk naar het oorlogsmonument gaan dat vlakbij het schip lag. Dat is een speciale gratis stadsdienst voor inwoners om de binnenstad van auto’s te ontlasten, en voor toeristen een welkome en gemakkelijke manier om de stad te verkennen. Maar eerst dus de bushalte van de CAT bussen zien te vinden! Op ons niet heel erg duidelijke kaartje stond dat we bij het skateparkje moesten zijn, en daar stond inderdaad een bordje, mooi zo. Weliswaar een beetje omslachtig voor de bus om hier te komen, want ervoor lag een parkeerterrein, maar goed.
)
)
)
)
)
)
)
En opeens zagen we aan de andere kant van het parkeerterrein, aan de andere kant van de weg, de karakteristieke zwart-oranje CAT bus aanrijden – en aan die kant stoppen! Oeps, linksrijdend verkeer stopt aan de andere kant van de weg natuurlijk; we sprongen op en spurtte over het parkeerterrein en de weg over waar we voor de bus sprongen, die eigenlijk al van plan was om verder te rijden. De chauffeur was niet de vrolijkste of vriendelijkste, mopperde wat maar deed de deur open en liet ons instappen.
)
Oef. Eerste stap was gelukt. We moesten nu met deze rode lijn 3 haltes verder naar het treinstation, waar we moesten overstappen op de blauw lijn, daarmee konden we dan een compleet rondje rijden, en dan weer bij het station overstappen op de rode lijn om daarmee het verdere rode rondje te rijden tot aan het monument. Dan konden we van daaruit altijd nog besluiten om de rode ronde af te maken met de bus, of terug te lopen naar het schip. De CAT dienst was gratis, en was op internet aangegeven als iets dat je als toerist kon gebruiken als een soort hop-on-hop-off dienst, wat ook klopte alleen de haltes werden zo te zien niet aangekondigd! Dat betekende dus even opletten als je onbekend in de stad was. Wat vooral heel fijn was, was dat de bus airco had en die stond lekker koel, heerlijk! Het was namelijk al goed warm buiten…
)
)
)
)
)
Ik zag al minuten nadat we ingestapt waren in de verte het station verschijnen, dat kon niet missen. Dus maar op de knop drukken dat we eruit willen. Bij het station stapte we uit en nu was het even zoeken naar de aansluiting met de andere ronde. Er reed al een bus van de blauwe lijn langs, aan de andere kant van de weg; damn, wij hadden gedacht dat ie in dezelfde richting zou gaan als de rode, gemist dus. En toen we gingen kijken zagen we inderdaad daar een halte keurig netjes met de juiste halte-nummers erop (we hadden een blaadje met de twee rondes, hun routes en de namen en nummers van de haltes). Ach ja, dan maar even wachten op de volgende bus, ze kwamen om de 10 minuten schijnbaar.
)
)
)
Inderdaad, al gauw kwam de volgende en konden we instappen; nu konden we blijven zitten! We zaten goed en hebben lekker rondgekeken terwijl de bus rustig zijn rondje deed; dit stukje Fremantle leek relaxed, schoon en gemoedelijk. En er vlogen met enige regelmaat kaketoes in en uit de bomen – we zitten in Australië! Mooie witte kaketoes of juist roze-grijs of bontgekleurd, leuk, en zo bijzonder om te zien voor ons Europeanen, al die exotische vogels “zo in het wild”.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zagen tijdens het rijden echter al dat het geen lang rondje zou zijn; inderdaad, het rondje was net een kwartier en toen stapte we alweer uit bij het station! En dan was dit nog het “lange” rondje geweest van de twee… We hebben gewacht op de volgende bus van de rode lijn, en kwamen weer bij de chagrijnige chauffeur terecht; hij leek iets minder chagrijnig nu, en knikte toen ik aan hem vroeg of hij de halte wilde omroepen waar wij eruit wilde; was goed. Inmiddels hadden wat medepassagiers ook al de CAT-bussen gevonden en zaten hun rondjes te rijden; niemand leek ons te herkennen en een vrouw zat al helemaal in haar sjaal gedoken omdat ze het koud vond – wij genoten juist van de airco!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Al gauw mompelde de buschauffeur iets onverstaanbaars waar ik “seven” uit haalde en keek in zijn achteruitkijkspiegel naar ons; het nummer van de halte waar we eruit moesten. Bedankt! We sprongen eruit en wandelde richting het parkje waar het monument was. Onderweg kwamen we langs een mooi geel bloeiende eucalyptusboom waarin een paar bonte blauw-rood-geel-groene parkieten druk bezig waren heen en weer te hippen tussen de takken. Mooi! Ook zagen we weer de typische Australische witte en roze kaketoes.
)
)
)
)
)
)
)
Het parkje van het monument stond op een helling in de brandende zon, er waren namelijk op de top geen grote bomen, waardoor het markante Eerste Wereldoorlog monument boven alles in de omgeving uittorende. Het parkje was ook net als in Melbourne een “memorial reserve”, een speciale status dus.
)
)
)
)
)
)
Ik had het monument gevonden als een mooi doel voor vandaag en eventueel een goed uitzichtspunt om een beetje van de stad te zien, maar er bleek veel te zien te zijn voor ons, want het grote oorspronkelijke Eerste Wereldoorlog monument was in de loop der jaren omringd geraakt door allerlei kleine monumentjes voor individuele legerafdelingen, legereenheden, veldslagen, schepen, van alles! Heel erg interessant om er omheen te lopen, we concentreerde ons dus eerst op de kleintjes om ze een voor een af te lopen en alles te bekijken en te lezen.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Een van de laatste kleine monumenten waar we langskwamen bleek zelfs in het kader te zijn van de Nederlandse-Australische samenwerking in de Tweede Wereldoorlog, leuk!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We liepen er helemaal alleen rond, alleen na een tijdje kwam er nog een andere man ook even kijken naar de monumenten. Terwijl we bij het Nederlandse monument stonden kwam er een bus aanrijden van de stadsexcursie van het schip, dus we hebben even een beetje gewacht tot iedereen zijn foto’s van het grote centrale monument had voor we zelf daarnaartoe gingen. Die zouden toch binnen 5-10 minuten weg zijn en dan hadden we weer het rijk alleen! We werden natuurlijk wel een beetje bekeken, en terwijl ze weer instapte vroeg een vrouw die veel met Reba en Helmut omgaat vertwijfeld of we ook in de bus hadden gezeten? Ze moest lachen toen ze begreep dat we er zelfstandig rondliepen; en we zagen dat de bus nog even een paar minuten bleef staan terwijl wij er buiten rondliepen – er moest misschien nog even intern overlegd worden of wij wel of niet bij de groep hoorde!
)
)
)
Nu iedereen weer weg was konden we op ons gemak het grote monument bekijken en alles lezen. Het was een eenvoudig maar markant monument van mooi geel zandsteen, wat een bijzonder gezicht was tegen de blauwe lucht. Er wapperde aan de voorkant en achterkant een Australische vlag, en stond een verdroogd bloemstuk vooraan. We zijn er helemaal rondom gelopen en het blijft altijd indrukwekkende hoeveel namen er op zoiets staan. Hans had ongeveer 290 namen per zijkant geteld, keer drie; dat is bijna duizend namen voor één stad die vermoedelijk 100 jaar geleden nog niet zo groot was als nu.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen we uitgekeken waren zijn we op een bankje met zicht over de haven gaan zitten om even te rusten en wat te drinken. Terwijl we er zaten zagen we in een rozenperkje nog een klein monumentje staan, die zouden we onderweg naar beneden bekijken. We besloten om terug naar het schip te lopen, ik had van tevoren op internet gezien dat het maar zo’n anderhalve kilometer was, en we konden het schip zien liggen, het kon inderdaad nooit ver zijn.
)
)
Toen we weer op gang kwamen zijn we even langs het rozenperkje gegaan; het was een klein beeldje van een rouwende moeder met twee kinderen, kijkend naar het grote monument. Het was opgericht door de “Legacy” stichting, we denken misschien een stichting om de herinnering aan de Eerste Wereldoorlog en latere conflicten levend te houden en/of de achtergebleven families te steunen of zo?
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We zijn op ons gemak terug naar de haven gewandeld waar we toevallig onderweg een gebouwtje zagen voor de Legacy stichting en ervoor een RVS stalen standbeeld van een verpleegster en erachter een Tommy, twee typische silhouetten van de Eerste Wereldoorlog. Er hingen posters aan het gebouw om veteranen door middel van kunst te helpen, we weten dus nog niet precies wat de Legacy stichting is maar het heeft duidelijk iets met de oorlogen te maken.
)
)
)
)
We waren, mede dankzij google maps, vlot en rechtstreeks naar de haven gewandeld; dat is duidelijk een app die op de telefoon moet blijven, ik heb nooit geweten dat het offline gebruikt kon worden, doordat het eerder bezochte kaarten onthoudt. Ideaal.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Bij de haven hebben we in de terminal een plekje gezocht om te internetten; eerst buiten maar omdat we daar uit de wind zaten was het warm en benauwd – in de terminal was er tenminste nog iets van koeling. Het internet ging redelijk maar klapte er veel uit, en vaak was dan het beste om helemaal opnieuw verbinding te maken met het netwerk, anders kwam je er niet goed terug in. Wel hadden de telefoons moeite met het feit dat het een onbeveiligd netwerk was, zo wilde op mijn mobiel de banken-app en onze creditcardwebsite niet eens laden. Ook was het onmogelijk om apps bij te werken. Maar we hebben verder kunnen doen wat we wilde doen, waaronder het blog verzenden en wat whatsapps sturen. We kregen op gegeven moment honger, en zijn rond 11:45 terug aan boord gegaan. De “boodschappen” werden nog steeds geladen en het ging nog steeds onhandig en langzaam; dat moest haast wel vertraging betekenen! De bunkerboot was rond 12 uur al klaar, dat was dus alleen even om de tank op te toppen geweest.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Wij hadden in ons hoofd dat we vandaag pas laat konden lunchen, maar toen we terug in onze hut (op dek 4) waren, zagen we dat we juist vroeg konden lunchen, dus we konden gelijk weer terug omhoog naar dek 7 waar we net ook al waren! De lunch was om de maag te vullen, maar om nou te zeggen dat het lekker was; het was smakeloos en straalde desinteresse uit. Ze doen echt ook op het buffet bezuinigen hier aan boord, maar zelfs met goedkope ingrediënten kun je best lekker koken als je wilt; er zit ook gewoon geen inspiratie of interesse in, of kwaliteitscontrole, wat het ook precies is; maar met goedkope ingrediënten hoef je echt niet ook nog eens smakeloos te koken.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben allebei gerust in onze hut, ook Hans was moe namelijk, dus we hebben flink gedut. Rond 14:45 zijn we terug naar de terminal gegaan omdat het nu in Nederland ochtend was en er kans was dat iemand online zou zijn. Ik heb met het gebruikelijke haperen en opnieuw moeten inloggen nog de mail binnen kunnen halen en whatsappen tot 15:09, en daarna was het klaar; ik kwam er niet meer op, wat ik ook deed. Hans had daarentegen een prima verbinding; heel apart! Een paar dagen geleden in een andere haven was het juist precies andersom geweest, daar kon Hans op gegeven moment niets meer en had ik nergens last van. We zijn rond 16:10 terug aan boord gegaan, en hoorde bij het inchecken de excursieleidster tegen de dienstdoende Indiër zeggen “63 in twee bussen” – vermoedelijk was er dus nog een laatste excursie onderweg. Iedereen moest in principe om 16:30 aan boord zijn vandaag, maar de boodschappen waren ook nog niet klaar, en als er dan nog excursies vertraagd zijn dan gaan we niet om 17 uur vertrekken waarschijnlijk.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We hebben even gerust en zijn rond 16:45 naar buiten gegaan op de promenade op dek 7. De boodschappen waren nog altijd niet klaar; het laden ervan stond zelfs volledig stil! Er leek binnenin het schip een probleem te zijn; zo te zien aan hoe de Australische stuwadoors met hun duimen stonden te draaien en te wachten en door het deurgat naar binnen gluren leek het erop dat ze binnenin de voorraad gewoon niet snel genoeg uit de weg kregen. Tja, en dan kunnen die mannen ook niet verder met laden, dus die stonden er een beetje verveeld en werkeloos bij te wachten! Pas rond 17:15 kwam er weer beweging in en konden ze verder. Wij hebben er maar wat dekstoelen bij gepakt, dit ging nog wel even duren. We waren al lang blij dat we niet voorop dek in de zon waren gaan staan maar hier nu in de schaduw en een lekker windje konden zitten.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Tot op het allerlaatst werd het drinkwater bijgevuld, toen werd de slang afgekoppeld, genoteerd hoeveel er aan boord genomen was, alles opgeborgen, getekend voor ontvangst en de boel afgesloten. Voor de leuke oude loopbruggen was een heel onhandig systeem nodig om ze “even” binnen te halen of klaar te leggen; er moest een grote kraan voor aan komen rijden (waardoor nu de nog werkenden stuwadoors hun pallets en heftrucks opzij moesten zetten), netjes gesteld worden met plankjes midden op de kade, en die kon dan de loopbrug optillen en terug op het dak van de terminal zetten.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Ondertussen werd het laden even onderbroken om tot wel 80-100 lege pallets en een hele hoop vuilniscontainers terug aan land te laden; zo te zien het verpakkingsmateriaal van de voorraden die aan boord waren genomen. Vermoedelijk is dat dus de reden geweest dat het laden zo lang stil heeft gelegen, omdat al die zooi in de weg stond.
)
)
Tot op het laatst gingen er nog individuen van en aan boord; bemanning, lokale terminal mensen en bezoekers; alle passagiers waren vandaag netjes op tijd aan boord gekomen. Maar zo bracht men nog even een pakketje van boord, en wat later bracht een ander een ander pakketje nog even aan boord, liep al rijkelijk laat een jonge vrouw met kind in buggy van boord om iets later weer terug te rennen en in de loopbrug nog even met haar partner, een bemanningslid, een laatste afscheid te hebben (en misschien iets te krijgen/geven wat vergeten was), enzovoorts.
)
)
)
)
)
)
Eindelijk rond 18 uur, een uur na oorspronkelijk gepland vertrek van 17 uur, waren we klaar met laden, was al het toebehoren voor het drinkwater opgeborgen, waren alle lege pallets afgevoerd, iedereen van en aan boord die dat moest zijn, stapte de loods aan boord, werd de loopbrug opgetild en weggerold (onhandig systeem!), en waren we klaar voor vertrek!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Wij zijn om 18:10 naar het restaurant gegaan, we hebben niet meer gewacht op het vertrek want de voorraadkraan en de grote loopbrugkraan moesten nog uit de weg voor de auto van de havenmedewerkers langs te laten om de trossen los te gooien, we geloofde het onderhand wel! Deze haven is gewoon te klein en niet voldoende uitgerust voor cruiseschepen, zelfs zo’n kleintje als die van ons.
)
)
Pas rond 18:20 kwamen we daadwerkelijk los van de kade, we waren eindelijk weg, bijna anderhalf uur later dan gepland! Niet dat dat een probleem is, dat halen we echt wel in in de komende 8 dagen op zee… We waren al gauw op open zee en voeren langs Rottnest Island onderweg naar open zee.
)
)
)
)
)
)
)
We waren allebei doodmoe, al sinds 17 uur; we snapte het niet goed, maar misschien dat het anderhalf uur op de promenade buiten staan en zitten wachten daaraan bijgedragen heeft? We hebben in ieder geval na het avondeten gedoucht en gerust en wat thee gemaakt omdat we dorst hadden, en gewacht tot het bedtijd was. Het dagprogramma was vandaag weer eens laat, pas rond 21 uur, en bevatte wel twee brieven over het corona virus en wat de rederij daartegen deed. Onze route blijft nog altijd hetzelfde; nu maar hopen dat de landen onderweg ons ook binnenlaten.
)