Dag 81: donderdag 5 maart 2020: op zee, 747 km gevaren
)
Vannacht was een onrustige nacht; we hadden een beetje last van de beweging (niet zo veel, maar toch wel aanwezig), maar vooral misschien van de harde bedden. De bedden zijn net te doen maar wel heel erg hard, en soms dan kun je gewoon geen comfortabele positie vinden. Hans had gisteravond last van zijn heup en kon op geen enkele manier lekker liggen, bijvoorbeeld! En ’s nachts veel wakker worden en veel dromen, je wordt er moe van. Ik lag op gegeven moment zelfs midden in de nacht te puzzelen over hoe het kon dat we een koers van 270 graden hadden richting Mauritius, en toch scheef omhoog voeren op de kaart. Tot het lichtje ging branden en ik me herinnerde dat het magnetische noorden niet loodrecht omhoog wijst maar iets naar rechts. Hèhè, ik kon weer even verder slapen!
Hans lag op gegeven moment gewoon te wachten tot het ochtend was, zo slecht sliep hij vannacht. En dan kun je naar je gevoel vanochtend nog geeneens lekker luieren want we hebben om 10 uur weer de verplichte (?) oefening, die ook steeds vaker langs lijkt te komen omdat ze die niet precies om de 14 dagen maar vaak iets korter dan 14 dagen doen. We stonden vanochtend in ieder geval duf op, met buiten een relatief gladde zee maar toch nog wel golven van 2 meter, vermoedelijk.
Tijdens het ontbijt hebben we alvast een boodschappenlijstje gemaakt voor Kaapstad; we zijn daar 2 dagen, waarvan anderhalve dag vrij, en we willen de V&A Waterfront Mall in; kleren, speelgoed, wat te snoepen en natuurlijk Ocean Basket eten, de Afrikaanse vis-en-friet keten waar we er een traditie van gemaakt hebben om minstens één keer per Afrika reis te eten, en die tegenwoordig zelfs in Kazachstante vinden is! De Duitser waar Hans weleens mee kletst en wiens vrouw email-problemen had kwam ons vertellen over het wrak van de Batavia, dat in Fremantle in een speciaal museum te vinden was; zijn vrouw was het gisteren in de terminal ook niet gelukt om op internet te komen en had dus nog altijd de email-webmail optie niet kunnen testen, tot haar frustratie.
)
Na het ontbijt zijn we nog even op dek gaan uitwaaien; zelfs al lijkt de zee rustig, je ziet het schip toch wel een beetje bewegen op de golven. Toen we terug bij de hut waren rond 8:20 was onze hut nog niet klaar; onze kamerstewardess had zo te zien weer eens een late start gemaakt. Dus we hebben maar even een paar minuutjes in de gang gewacht tot ze klaar was.
)
)
)
)
Hans heeft lekker series gekeken – hij heeft er genoeg! – en ik heb gecomputerd. Om 10 uur begon het tweewekelijkse geneuzel weer; de oefening. Eerst de aankondiging dat de oefening gaat komen; je hoort gewoon hoe de cruisedirectrice geniet van dit alles, ze vindt het heerlijk om zoiets te begeleiden, en ze bevestigde dat dit een verplichte oefening was (waarschijnlijk heeft ze commentaar gehad na de vorige keer toen ze liet ontglippen dat het alleen voor nieuwe passagiers was, zoals wij normaal zouden vinden). Dan begint de oefening 10-15 minuten later pas met de kapitein of dienstdoende officier die aankondigt dat er brand is; vandaag in de bemannings-keuken. We hebben maar de zwemvesten alvast tevoorschijn gehaald – onze kamerstewardess had de vorige keer niet de moeite genomen om ze netjes op te vouwen. Toen kwam het signaal dat we naar onze musterstations moesten. Iedereen zat er natuurlijk al, iedereen gaat al op zijn gemak naar boven zodra de cruisedirectrice begint met praten. We hebben gewacht met het aantrekken van de zwemvesten tot de cruisedirectrice aangaf dat die aangetrokken moesten worden: die geeft over de intercom nog een hele instructie terwijl we zitten te wachten in het buffetrestaurant hoe we het zwemvest aan moeten trekken, wat dan nagebootst wordt door bemanningsleden, net als in een vliegtuig, hoe je met hand voor je mond en neus dicht geknepen en andere arm op je zwemvest naar beneden te houden in het water moet springen maar je moet niet in het water springen want dat is het laatste redmiddel, en wat er allemaal beschikbaar is in de reddingsboten enz enz…
)
)
En normaal gezien moeten we naar buiten op een rijtje gaan staan bij de reddingsboten, maar vandaag hoefde het weer voor de zoveelste keer niet, omdat het “slecht weer” was!!! Het is winderig, windkracht 5-6, en de golven zijn 1-2 meter hoog, maar slecht weer? Niet echt nee. Ongelofelijk. En als je bij “slecht weer” dan nog terug naar je hut zou mogen, ok, maar nee we moeten blijven zitten tot de cruisedirectrice ons via de intercom ontslaat. Dus Hans en ik hebben maar gelijk onze reddingsvesten weer uitgetrokken (iedereen bleef braaf zitten met dat ding aan, wij ook alle eerdere oefeningen, maar we worden het steeds zatter) en een kopje thee gepakt terwijl we er toch zaten. Op gegeven moment mochten we dan toch weg; het viel mee, het was 10:45. Maar je bent er zeker een half uur mee kwijt (meestal drie kwartier), en je bent er een hele ochtend tegenop aan het kijken.
Bij de lunch namen we geen soep; de beide opties spraken ons vandaag niet aan. Maar het hoofdgerecht was lekker schnitzel en met frietjes in plaats van aardappelsalade hebben we er een lekkere lunch van gemaakt. Toe namen we eens ananas van het buffet, is ook eigenlijk wel lekker. Er is een man die meestal dezelfde tijd gaan lunchen als wij en die altijd een groot bord met salade en fruit pakt, en dan over alles (dus ook het fruit) saladedressing schept; vandaag dus blauwekaasdressing over zijn watermeloen. Brrrrrr, lijkt me niet zo’n succes.
)
)
)
)
’s Middags heb ik een dutje gedaan en tegen 15 uur hebben we Hans zijn haar weer eens gemillimeterd, moet ook af en toe gebeuren, en heeft hij daarna uitgebreid gedoucht en de rest van de middag uitgedampt. Vanochtend was de lucht nog donker en grijs geweest, maar tegen het einde van de middag begon het op te klaren en scheen er zelfs een beetje een zonnetje in een mooie blauwe schapenwolkjeslucht. De golven waren iets kleiner geworden dan vanochtend, maar het zag er nog fris en winderig uit.
)
Hans en ik hadden allebei behoefte aan een andere smaak bij het avondeten; vlees met jus word je op gegeven moment zat. Dus ik ging voor de quesadilla’s (vegetarisch, helaas), en Hans voor de Aziatische runderreepjes met noedels. Als voorgerecht was er een heel lekker zalmgerechtje en kleine loempia’s, wij namen allebei de voorgerechtjes en keken jaloers naar een tafel verder waar een vrouw de loempia’s als hoofdgerecht genomen had, en dus een hele berg had op haar bord. Dat is nog geeneens zo’n slecht idee! Er was geen toetje dat Hans aansprak, dus hij vroeg om een stukje blauwe kaas, en kreeg een keurig opgemaakt kaasplank-bordje met alles erop en eraan, maar alleen maar met blauwe kaas. Wauw! Wat dat betreft is echt alles mogelijk in de keuken hier aan boord, dat was op de Columbus veel minder het geval (maar ja, die hadden natuurlijk ook 3-4 keer zo veel passagiers met evenveel wensen om te voorzien).
)
)
)
)
)
)
)
Toen we terug in de hut kwamen lag er een envelop op het kussen; eindelijk een uitnodiging om de brug te bezoeken! Morgenmiddag om 17 uur verzamelen op dek 8 bij de voorste trappen. We zijn benieuwd, het is volgens ons een kleine brug.
)
’s Avonds toen het dagprogramma voor morgen onder de deur geschoven werd, zag ik dat er steeds meer passagiers-initiatieven in het blaadje komen. Zo biedt een passagier inmiddels al schaakles, en een volgende begint nu morgen met muziektheorieles. Wat er niet instond, verbaast ons een beetje; we hebben namelijk berekend dat we 4 uur terug moeten om gelijk te komen met de tijd van Mauritius, en we hebben 8 dagen om dat te doen. Het minst belastend zou dan zijn om om de 2 dagen een uur te verzetten, of alle 4 in de eerste 4 dagen (omdat het toch vermoeiend is, en dan heb je 4 dagen om bij te komen). Normaal gezien wordt de te verzetten tijd gewoon netjes uitgesmeerd over het beschikbaar aantal dagen. Maar ja, dag 1 is nu voorbij en dag 2 van de oversteek van 8 dagen is morgen, en we zijn nog altijd niet begonnen met het verzetten van de tijd. Dat zal wel weer de laatste 4 dagen worden. Regelmatig gebeurt het op deze reis dat je de klok moet verzetten de avond vóór een havendag, waardoor je dus het risico loop potentieel te laat te zijn voor excursies of vertrek. Op de Columbus werd de tijd altijd verzet vóór een zeedag, zodat je nog een hele dag “vrij” had om te wennen aan de juiste tijd.
We hebben de enquête nog niet ingeleverd, omdat we het gevoel hebben dat er hier aan boord geen interesse is in verbetering; wat het nu precies is, weten we niet, maar we vermoeden steeds meer dat het allemaal afzonderlijke eilandjes zijn hier, en dat het op managementniveau misschien ook niet zo botert in het “algemene animatieteam” voor zover dat bestaat – in andere woorden, dat verschillende afdelingen zoals het restaurant en het hotel en de animatie en de shows gewoon niet zo lekker samenwerken. En (vergeleken met de Columbus) staan er hier volgens mij ook niet zulke sterke personages bovenaan de individuele voedselketens.
Dag 82: vrijdag 6 maart 2020: op zee, 731 km gevaren
)
Vannacht zijn we allebei een paar keer wakker geworden, en het schip hing vanaf ’s ochtends vroeg merkbaar scheef, heel apart, terwijl er toch niet echt golven of harde wind was. We zeiden al tegen elkaar, misschien wordt er nu met man en macht gewerkt aan het repareren van een stabilisatie-probleem benedendeks!
Tijdens het ontbijt werden we weer aangesproken door de Duitser waar we af en toe mee kletsen; hij had een USB-stick met foto’s van het wrak van de Batavia in het museum voor ons. We nemen bij het ontbijt vaak 2 sinaasappels mee om die later in de hut op te eten, maar omdat er vaak maar een paar in de fruitschaal liggen, vragen we er soms speciaal om bij de obers. Vandaag was zo’n dag, ik bestelde mijn pap en vroeg ook om twee sinaasappels. Komt in orde. En iets later kwam de ober aanzetten met twee glaasjes jus d’orange! Oeps, hij moest er zelf ook om lachen, sukkel dat ie was, ja logisch sinaasappels natuurlijk, geen sap!
)
)
We hebben na het ontbijt even buiten op dek gestaan, een heerlijke rustige zonnige lenteochtend qua temperatuur en wind, heerlijk! Echt zo dat je even lekker in het zonnetje gaat staan. En terug in de hut hebben we even de foto’s bekeken en besloten om zelf wat eigen “opschep” foto’s op te zoeken van onze reizen en wat foto’s van de Columbusom hem een indruk te geven van dat schip. Dat is dan genieten om je eigen reizen terug te kijken! Verder was het een rustige ochtend met een kopje thee en koffie en veel computeren en series kijken.
)
)
)
)
)
)
Met de lunch konden we kipsaté bestellen, waar we friet in plaats van rijst bij bestelde en extra satésaus (heel anders dan in Nederland, maar smaakte wel). En toen kreeg Hans het idee om een frietje speciaal te maken, dus hij bestelde wat ketchup en mayonaise en goot de satésaus over zijn frietjes en mengde de boel door elkaar. We kregen een aantal verschrikte en gruwende gezichten om ons heen! Het toetje leek vandaag lekker dus we hebben gezondigd, maar eigenlijk had het weinig smaak, helaas. Ach ja.
)
)
)
)
)
)
)
)
Na de lunch was het weer tijd om te rusten tot ons brugbezoek om 17 uur. Iets voor 17 uur stonden we boven in het trappenhuis op dek 8 aan de voorkant; er waren uiteindelijk wel 19 mensen op komen dagen voor vandaag, en eigenlijk waren er 20 uitgenodigd geweest! We begrepen dat er een tijdlang geen brugbezoek was geweest, rondom Australië schijnbaar, en vandaar waarschijnlijk dat het zo enorm lang geduurd had tussen wanneer we onze namen op de lijst gezet hadden (bijna gelijk toen het aangeboden werd, kort na vertrek uit Zuid-Amerika) en de daadwerkelijke uitnodiging.
)
De scheeps-gastheer (zo vertaalt zijn Duitse titel letterlijk) legde nog even uit dat je niet je camera in de neus van de kapitein moest douwen als hij nog aan het praten was, en dat je met lage stem moest praten en niet te veel lawaai maken op de brug omdat er gewerkt werd. Hans en ik moesten lachen; op de brug van het vrachtschipwerd vaak luidkeels muziek gedraaid – en meegezongen! En ze waren er blij met ieder praatje op rustige zeedagen zoals deze.
We liepen buitenlangs naar de brug (ik weet eigenlijk niet of je ook binnendoor kan, ik vermoed van wel maar misschien ook niet), en de gastheer liet ons tegen het raam oplijnen. De kapitein wachtte even tot de gastheer iedereen naar binnen geleid had en maakt toen zijn entree uit het kaartenkamertje achter de brug. Oh jee, het was de Griekse windbuil waar de Chief Electrical Engineer ons voor gewaarschuwd had en waarvan we zelf al, zonder hem ooit persoonlijk meegemaakt te hebben, wisten dat het een pompeuze windbuil was. Hij was Chief Officer van rang maar benadrukte dat hij kapitein’s papieren had, en vroeg of mensen vragen hadden. Tja, zo gelijk nog niet natuurlijk plus men was nog een beetje beleefd aan het afwachten.
)
En toen begon hij toch een lange, bizarre, pompeuze, zelfverheerlijkende monoloog. Echt idioot, Hans en ik moesten er eigenlijk gewoon hardop om lachen. HIJ had al maanden geleden de hele route in elkaar gedraaid en HIJ beheerde alle wijzigingen in de route en HIJ had al 40 jaar lang overal ter wereld gevaren en ALLES gezien en wist dus ook ALLES wat er te weten was op zee. Hij draaide een saaie, suffe, vaak ook incorrecte speech af over alles op zee van de vlaggen tot de communicatiemiddelen (schijnbaar gebruiken ze op dit schip als enigste ter wereld nog morse-code indien nodig, dat soort dingen), ik pikte er maar een paar kleine dingen uit die interessant zijn. Zoals dat er 2 ton brandstof per uur verbruikt wordt en 200 ton drinkwater per etmaal, en dat de rode vlag gevaar betekent, zoals bij het bunkeren (die hadden we inderdaad weleens zien wapperen, ik dacht ook als er duikers onder de boot bezig waren maar dat zal dan vermoedelijk nog een andere soort vlag zijn).
)
)
)
)
Hij was lomp, pompeus, en ronduit onbeschoft. Als men een vraag stelde waarop hij het antwoord niet wist, dan wuifde hij dat af met “that’s too technical”. Een vrouw vroeg nieuwsgierig of het metaalachtige kloppende geluid dat ze weleens op dek 4 hoorde misschien de stabilisatoren waren en hij zei “that’s not a question, that’s a complaint, check with housekeeping”. Een man vroeg ook iets iets meer technisch over de stabilisatoren (volgens mij niet meer als hoe lang ze waren of zo) en hij antwoorde of de man iets af wist van natuurkunde? Euh ja knikte de man. Nou dan weet je het antwoord al was het antwoord van de windbuil. Andere vragen antwoordde hij gewoon niet op en verdraaide ze of gaf een algemeenheid; zoals de vraag over hoe de route bepaald werd, nota bene naar aanleiding van iets uit zijn eigen verhaal. Hij begon over dat zoiets Great Circle Navigation heette en antwoorde de man helemaal niet meer over hoe je dan precies zo’n rechte kromme lijn maakt zoals dat je ook in vliegtuigroutes ziet. Is denk ik ook gewoon te ingewikkeld voor hem om uit te leggen!
)
)
)
)
)
)
Ik vroeg op gegeven moment of er nog altijd op papieren kaarten posities geplot worden. Dat komt later in mijn speech, was het antwoord. 20 minuten later kwam inderdaad de melding dat ze ook papier gebruikte. Over navigeren, hij vroeg aan de groep hoe er genavigeerd werd. Het antwoord is dan, logisch, GPS. Nee GPS is niks als je met GPS navigeert dan verdwaal je gegarandeerd zei hij. Oh zei ik sarcastisch? Dan navigeren jullie zeker met de sterren of zo? Hij keek me aan en maakte zuur lachend een gebaar met zijn handen (vingers omhoog in een geld-teken en een beetje heen en weer schudden, volgens Hans een mediterraan gebaar om “even wachten” aan te geven; of in dit geval, dat ik me koest moest houden) en antwoordde niet. En 10 minuten later vertelde hij dat er met GPS genavigeerd werd. Iemand vroeg of de navigatie-instrumenten bijvoorbeeld een onderzeeër kunnen opmerken als die 20 meter onder water voer (een mooie inleiding om radar uit te leggen, zou je denken). Die ontwijken we, was het antwoord. We gebruiken geen radar want het belangrijkste instrument op de brug zijn de ogen van de mensen, die zien alles. Jaja, tuurlijk jongen. En toen begon hij een bizar verhaal te houden over hoe containers altijd gelijk zonken en dus nooit voor schepen konden komen en dus geen gevaar vormde; en hij had in heel zijn 40-jarige carrière nog nooit een drijvende container gezien (en hij was echt OVERAL geweest). Een paar mensen probeerde nog iets te zeggen over het containerschip die een paar jaar terug containers kwijt was geraakt in de Noordzee maar daar walsten hij overheen met dat alle containers altijd gelijk zinken.
)
)
Iemand vroeg hoe snel het schip tot stilstand kan komen – denkend aan een noodstop, natuurlijk – het antwoord was, dat doen we niet want alles is gepland. Schijnbaar moet je hier dus niet overboord vallen zonder het schriftelijk van tevoren aan te vragen.
Hans en ik waren het al na 5 minuten zat maar hebben dit idiote georeer wel 55 minuten aan moeten horen, en al die tijd moesten we braaf blijven staan luisteren naar Zijne Geweldigheid de Generalissimo. Wat was die man vol van zichzelf! Naast ons stond een Oekraïense jongen af en toe met zijn ogen te rollen of plaatsvervangend beschaamd lichtjes naar mij te glimlachen; hij bleek stuurman te zijn. Tussen ons in stond een oude globe van de hemel, en op gegeven moment vertelde hij daar zachtjes wat over; het was een Russische, in 1968 gemaakt, een mooi ding. De Generalissimo pikte dat op en riep of we vragen hadden. Nee hoor zeiden wij; waarop hij zei dat is een globe van de hemel, niet een globe van de aarde. Nee dat snapte we al, bedankt. Ik stapte op gegeven moment naar een poster die vlakbij ons hing om daar een beetje op te kijken, er werd uitgelegd over de noodstop-procedure; theoretisch gezien kan het schip voor de man-overboord manoeuvre binnen 6.5 minuut teruggekeerd zijn op zijn schreden en tot stilstand gekomen, terug op de positie waar de drenkeling overboord gegaan is, in een draai die nog geen halve zeemijl lang is; indrukwekkend! De gastheer was eerdere geraaskal aan het vertalen, en ik voelde iets achter me; de Generalissimo stond over mijn schouder mee te kijken, of ik het wel begreep. Ja hoor zei ik. Maar het aanwijsstokje kwam niettemin tevoorschijn, en wees drie diagrammetjes aan en hij noemde de namen ervan op die ook op de poster stonden; lachen, dus hij weet er zelf niets over te vertellen maar doet alsof! En hij vroeg opeens of ik werkte voor de Hamburg Yacht Club. Euh nee hoor? En hij was weer terug naar zijn post om verder te oreren. Hij hield op gegeven moment ook een heel verhaal, minutenlang, over hoe we de aarde kapot aan het maken zijn – dit was een zijsprongetje nadat hij had verteld over de verschillende brandstofsoorten die aan boord gebruikt worden.
)
)
)
)
)
Eindelijk, eindelijk, eindelijk om 17:55 was de verbale marteling voorbij, de Generalissimo was uitgepraat en “you have 5 minutes voor pictures” was de mededeling. Pardon? We stapte dus maar naar de instrumenten toe om te kijken, eerder hadden we de kans niet gehad. Goh, ze hadden wel radar, en GPS, en digitale kaarten zeg, ik dacht dat alles op het oog ging met een sextant en een dieptelood. We hebben even een paar minuutjes kunnen kletsen met een vriendelijke Servische jongen, een cadet, die nu 4 maanden op zee zat en zich ook duidelijk rot had zitten schamen voor de hele vertoning. Hij vertelde dat er onlangs wat problemen met enkele instrumenten waren geweest waardoor ze toch weer papieren kaarten als backup zijn gaan gebruiken, en dat de vorige kapitein maar vooral ook de huidige kapitein (dus niet deze mafkees) grote fans waren van papier. De echte kapitein stapte op gegeven trouwens uit de kaartenkamer, je zag hem denken oeps er is een brug"rondleiding" en hij was weer gauw verdwenen nadat hij vriendelijk geknikt had naar iedereen; hij wilde duidelijk niet geassocieerd worden met deze vertoning!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 18 uur werd er door de mafkees aangekondigd dat de brugrondleiding voorbij was en we weg moesten. Maar een paar mensen, waaronder wij, stonden nog naar instrumenten te kijken en te praten met de mannen die daar stonden (stuurman, veiligheidsofficier en de cadet). Nu kon je namelijk eindelijk normaal op de brug rondkijken en aan de anderen vragen stellen die ook beantwoord werden. De Generalissmo ging daarom pompeus buiten de brug staan met de deur in zijn handen, maar dat had niet het gewenste effect, dus toen stapte hij terug de brug in “you must leave now”. Jonge jonge wat een malloot.
)
)
)
)
)
)
)
We zijn maar gelijk naar het avondeten gelopen want het was inmiddels 18:05, en kwamen onderweg de Chief Electrical Engineer tegen, die zich gelijk beschaamd voor zijn collega verontschuldigde toen hij hoorde dat we een brugbezoek hadden gehad – hij hoefde de inhoud niet eens te weten, hij wist al hoe erg het moet zijn geweest!
)
)
)
)
)
)
)
We hebben redelijk lekker gegeten en twee ijsjes besteld want het was heerlijke citroensorbet. En natuurlijk gebriest over die totale idiote malloot op de brug. Reba en Helmut keken benepen, zij hadden vandaag de uitnodiging ontvangen om morgenochtend om 9 uur naar de brug te gaan – ze zijn de bezoeken nu dus opeens aan het opvoeren! We raadde ze al aan om een stoel, een boek, een tablet met spelletjes en wat eten en drinken mee te nemen, want ze zouden er een lange tijd zitten, en we hebben de rest van de avond gelachen om de idioterieën van de man – zij hadden hem namelijk een keer een avondje meegemaakt toen er een nautische les zou zijn. Dat moet ook een vergelijkbare verschrikking zijn geweest. Ongelofelijk. Ik denk dat hij nog onaangenamer was dan die ene nieuwe Chief Officer op het vrachtschip die niet boterde met de rest van de bemanning en uiteindelijk naar huis gestuurd werd.
Toen we ’s avonds terug in onze hut kwamen lag er weer een waszakaanbieding, zoals verwacht. Mooi zo! We zijn gelijk aan de slag gegaan en Hans heeft er weer een indrukwekkende hoeveelheid kleren in gekregen; ze kunnen ons morgen weer vervloeken in de wasserette! In het dagprogramma zijn ze schijnbaar zo inspiratieloos dat ze de Masterchef maar weer overnieuw beginnen morgen, ik ben benieuwd of ze nu wel een ander format aannemen! En er worden bij receptie lijsten aangeboden voor een keukenbezoek, dat is leuk en gaan we ons morgen dus gelijk voor opgeven. We waren ons al aan het afvragen of dat nog eens langs zou komen hier aan boord.
)
)
De klok moet vanavond ook eindelijk weer een uurtje terug, we schelen nu 6 uur met Nederland en ik kon mijn mobiel terugzetten naar Bangkok tijd.
Dag 83: zaterdag 7 maart 2020: op zee, 756 km gevaren
)
Vanochtend vroeg was Hans zo vroeg wakker, dat hij (na een tijdje wakkergelegen te hebben) eerst een uur spelletjes gespeeld heeft en toen maar verder is gegaan met zijn serie. Frustrerend! Bij het ontbijt vroegen we weer om sinaasappels want de net vers bijgevulde schaal fruit had er geen eentje – we deden wel even aangeven dat we hele sinaasappels wilde en geen sap, want de obers zijn het zo gewend dat passagiers ze van alles laten pakken wat ze zelf ook kunnen pakken, dat er dus schijnbaar automatisch gedacht wordt dat je sap wilt; we hadden vandaag een andere ober dan gisteren en die had ook als eerste aan sap gedacht! Hans stelde vandaag voor aan het Duitse stel of ze het leuk vonden om wat foto’s te kijken van onze reizen, en dat leek ze wel wat, zolang wij er maar bij waren om uit te leggen en misschien pas morgen want vandaag hadden ze net 4 afspraken. We moesten even wachten op de sinaasappels want die waren nog niet beschikbaar in de keuken, dus we hebben een tijdje met z’n tweetjes over reisplannen en -strategieën gekletst tot de ober ze kwam brengen.
)
Na het ontbijt scheen het zonnetje zo lekker in onze rug onderweg naar de voorkant van het schip, dat we besloten om even op de promenade te gaan zitten. We schoven een van de gereserveerde stoelen opzij en zetten twee nieuwe dekstoelen aan de reling en hebben even gezeten, maar er was veel schaduw van het schip zelf en al was de zon lekker warm, de schaduw en wind voelde relatief fris aan. Dus we zijn achter op dek 9 even in het zonnetje gaan zitten, even wat vitamine D opdoen, heerlijk!
)
)
)
)
)
)
)
)
En toen terug naar de hut waar we om 8:45 terug waren. De waszak was opgehaald en we hebben gecomputerd en series gebinged tot 10:30. Deze zeedagen zijn een beetje saai want er is voor ons niet zo veel te doen aan boord, maar het voordeel is dat je niet gestoord wordt door afleidingen en lekker door kunt werken of series kijken. En dat is ook best lekker af en toe!
Om 10:30 ben ik naar de Hanse Bar gegaan om te kijken wat ze van de nieuwe Masterchef ronde gemaakt hebben. Om 9 uur werd er al omgeroepen in het dagelijkse praatje voor kandidaten, ze hadden dus nog geen of niet genoeg kandidaten om überhaupt te koken vanochtend. Eerst ben ik echter even naar receptie gegaan om ons in te schrijven voor de keukenrondleiding – het had gisteravond in het nieuwe blaadje gestaan en ik vulde nu al op regel 87 en 88 in – daar is dus best animo voor! Ook heb ik een Duits krantje gepakt en om een Nederlands krantje gevraagd. Toen ben ik naar boven gegaan om te kijken naar de Masterchef die onderhand waarschijnlijk wel begonnen was; ze hadden twee kandidaten gevonden, in ieder geval, en er zat enkele mensen in het publiek, tot ik hoorde dat er zeven juryleden waren; oeps, dat WAS het publiek! Er zat nog een man in de luie stoelen erbij maar die was duidelijk niet bewust daarvoor gekomen, en er zaten wat mensen aan tafeltjes op het terras in de zon die toevallig die kant op keken omdat er beweging was, en dat was het wel. Ik heb even gegluurd naar de kooktafels; de kandidaten hadden dit keer iets van 10 kruiden en specerijen voorhanden en enkele ingrediënten meer, dus mogelijkerwijs konden ze iets creatievere dingen maken – maar de basis was nog altijd vlees in een wijnprutje, zo te zien. Ik ben weer weggegaan, dit vond ik niet de moeite om uit te zitten.
)
)
)
)
)
)
Toen ben ik naar het buffetrestaurant gegaan om even in de bouillon-pan te gluren en een kop thee mee te nemen voor mezelf. Ik was om 10:40 terug van mijn rondje! We besloten wat thee en koffie te nemen maar we hadden nog maar één mok dus ik ben weer terug omhooggegaan om twee mokken bouillon te halen; ook wel eens lekker! En daarna hebben we alsnog thee en koffie genomen.
)
Tijdens de lunch was alleen Reba er; Helmut was moe en had besloten een dagje vrij te nemen; hij had nog maar één afspraak vandaag, en dat was met zijn bed! Wel waren ze vanochtend naar het brugbezoek geweest en ze hadden net zo’n idiote vertoning gehad als wij, alleen ze hadden het geluk gehad dat de kapitein op gegeven moment tegen het einde tevoorschijn kwam en de vragen die de malloot niet had beantwoord alsnog zelf opnoemde en ging beantwoorden, en een tijdje heeft staan kletsen met de passagiers.
Het was vandaag een Indiase lunch, en om zo veel mogelijk verschillende gerechten te proeven hebben we ieder een ander hoofdgerecht en ieder een ander toetje genomen zodat we die konden delen; de voorafjes waren over te slaan, en er was maar één soep die Indiaas was en dus voor ons in aanmerking kwam. Ook eigenlijk maar één hoofdgerecht dat Indiaas was, tandoori-kip, de andere twee waren Beiers, en dan was er nog een vegetarisch Indiaas gerecht. Maar wij namen dus het vegetarische gerecht en de kip; en het vegetarisch gerecht bleek een groot boord uienbahjia’s te zijn, hmmmmm! Alleen hier heette het pakora’s, dat is dus schijnbaar een andere naam ervoor. Ze waren zo lekker, dat we nog een bord bestelde om te delen. De toetjes waren ook verrassend lekker; de ene was soepsliertjes lang in een zoete gekruide melk gekookt (zag er niet uit maar smaakte dus heel goed), de andere een soort zoete halva van wortel of zoete aardappel.
)
)
)
)
)
)
)
)
Tegen het einde van de lunch werd een vrouw twee tafels verderop een beetje onwel, misschien een flauwte of zo, maar de obers gingen op zoek naar Sacha en Sacha gaf opdracht om een verpleger te zoeken met eerste hulp kit, voor de zekerheid waarschijnlijk. We zagen de bedrijvigheid toen we het restaurant verlieten, en de mannen buiten het restaurant napraten toen we terugkwamen van het buffetrestaurant, maar we wilde niet blijven kijken of staren natuurlijk dus we weten er het fijne niet van. De vrouw was in ieder geval ’s avonds gewoon weer bij het avondeten dus het was waarschijnlijk niets ernstigs, gelukkig.
Na de lunch besloten we nog even boven op 7 in het buffetrestaurant te kijken of ze nog wat bahjia’s hadden; het buffet had een wat uitgebreidere selectie Indiaas; naast de gerechten die we beneden hadden geproefd was er nog een viscurry en een vegetarische curry, met ook een mannetje die verse naan en pappadum aan het bakken was, en een serveerster helemaal als Indiase schone verkleed. Er had helemaal niets over in het dagprogramma gestaan dat het (in ieder geval in het buffet) zo uitgebreid aangepakt zou worden, er werd alleen vanochtend even tussen neus en lippen door om 9 uur aangekondigd dat er vandaag een “Indiase lunch” zou zijn. Zijn ze waarschijnlijk gewoon vergeten in het dagprogramma te zetten. We hebben nog wat bhajia’s, pappadum en naan gepakt en hebben die lekker buiten opgegeten, voor het lekker, en toen we langs de toetjes liepen stond er een bordje met jelabi-koekjes, gefrituurd beslag in honingsiroop gedoopt. Daar hebben we een paar van meegenomen plus een piepklein schaaltje halva voor het lekker, en toen zijn we naar onze hut teruggegaan om uit te buiken en een dutje te doen.
)
)
)
)
)
)
)
)
Om 15 uur was ik een beetje klaar met mijn dutje en hebben we nog een tijdje zitten nadenken over foto’s om aan de Duitsers te laten zien, en de koekjes en twee sinaasappels opgegeten als vieruurtje, en al gauw was het tijd voor het avondeten. We hadden nog niet echt veel honger!
)
Helmut was weer boven water en had energie voor tien, en het was gezellig aan tafel. We hebben redelijk lekker gegeten, vooral de moussaka was lekker, en ook vooral niet een te grote portie, dat was vandaag ook wel welkom! We hebben een beetje veel uienbhajia’s op vandaag, maar wat waren ze lekker…
)
)
)
)
)
)
Na het eten zijn we terug naar onze hut gegaan waar de waszak(ken) weer terug was; het was ze weer niet gelukt om de was terug in één zak te krijgen! We hebben de boel uitgezocht en ik ben maar gelijk gaan strijken om van die ellende af te zijn. Ik ben zeker een uur bezig geweest, het bleef vanavond rustig omdat men waarschijnlijk nog aan het eten was of naar het avondprogramma gegaan was. Er kwam maar één andere vrouw strijken die weinig zei, maar ze zei wel onderweg naar buiten dat strijken @#$@#$ huishoudwerk was!
)
Toen ik rond 20:30 terug in de hut was zagen we dat er op de rug van één van Hans zijn bloezen een paar druppeltjes chloor gevallen waren; dat was de vorige keer ook al bij de knoop van zijn korte broek; de korte broek hebben we laten gaan want dat kon je nog verbergen door er een bloes los overheen te dragen, maar de bloes was natuurlijk zonde, en het was ook nog eens een nieuwe bloes, een van zijn mooie Zuid-Afrika bloezen. Dus Hans is op zoek gegaan naar de twee huisdames, en de hele delegatie verscheen wat later aan de deur; ze waren er geshockeerd door, dit kon echt niet; ze konden helaas er niet voor zorgen dat wij onze kledingstukken terug zouden krijgen (ze waren ook nog eens “original” zoals ze zei, geen idee wat ze daar mee bedoelde maar volgens mij dat het goede kwaliteit was!), maar wij moesten naar receptie om een schadeformulier vragen en zij wilde graag de kledingstukken even meenemen naar de wasserette om dit te bespreken. Dus we zijn maar gelijk naar receptie gestapt waar we, na enig zoeken van de jongen achter de balie, het juiste formulier meekregen. Toen is Hans alsnog naar het buffetrestaurant gegaan om een kop thee voor mij te halen, iets wat hij al steeds had willen doen. Toen we goed en wel rond 21 uur terug in de hut waren werd er geklopt; de wasserette-man stond heel klein voor de deur met onze kledingstukken in de hand: duizendmaal excuses, de machine zou opnieuw ingesteld worden en hij kon het niet goedmaken maar het zou nooit meer gebeuren; hij had zo te zien flink ervan langs gekregen van de pittige huisdames! Zonde die arme man, dat was niet onze bedoeling geweest!
Bij het dagprogramma voor morgen dat onze kamerstewardess gelijk even over de arme excuses-aanbiedende man reikte zat een heel katern over bijzondere (Duitse) vrouwen, in het kader van Internationale Vrouwendag morgen. Eindelijk konden we rusten, en nu was ik moe, het was een drukke avond geweest zo al met al! We zijn rond 22:30 naar bed gegaan.
Dag 84: zondag 8 maart 2020: op zee, 715 km gevaren
)
Hans heeft de ene slechte nacht na de andere en het toch wel regelmatig de klok verzetten helpt er waarschijnlijk niet aan. Ik word ook regelmatig wakker ’s nachts maar val dan gelukkig meestal wel weer in slaap, alleen dat dromen; Hans heeft er ook last van, we dromen zo intens en gedetailleerd, je wordt er gewoon moe van wakker! Het schip bewoog wat meer vannacht en vanochtend bij het wakker worden, de lucht was ook wat bewolkt hoewel er ook wel veel blauw was in de lucht. Toch lijkt het dan koud als je naar buiten kijkt, terwijl het meestal warm tot bloedheet is als je dan naar buiten stapt.
)
Bij het ontbijt kwam de Duitser naar ons toe; de foto-kijk sessie kon vandaag om 9 uur, of morgen; doe dan maar vandaag. Maar een uurtje, want ze moesten om 10 uur naar de kerkdienst, maar dat was prima wat ons betreft. We zijn na het ontbijt nog even boven op dek uit gaan waaien; er blies best een harde wind, en vaak klinkt het bewegen van de radar boven ons hoofd dan net alsof er een meeuw klem zit ergens! Er liepen lange golven parallel aan het schip en, waarschijnlijk mede daardoor, bewogen we een beetje heen en weer, en in de verte zagen we regenwolken op de horizon, met een gordijn van regen eronder hangend. Terwijl we er stonden vloog er een vliegend visje weg van het schip; met enige regelmaat zie je die, soms hele grote, zoals meer in de Stille Zuidzee, maar meestal kleintjes zoals nu.
)
)
)
)
)
We waren rond 8:15 terug in de hut en hebben het schadeformulier ingevuld voor Hans zijn kleren, en zijn om 8:45 naar receptie gegaan om het in te leveren en een Duits krantje op te halen voor we gelijk doorgingen naar de zitjes op dek 6 om daar alvast een goed plekje uit te zoeken.
)
)
)
Ze kwamen klokslag 9 uur aanzetten en het werd best gezellig; Hans zat tussen hen in met de laptop en ik deed de luxaflex van de ramen erachter wat dicht, zodat ze het scherm beter konden zien. Hij is in 50 minuten tijd gevlogen door onze Ethiopië vulkaanreis, onze Groenland hondensledereis, een kleine selectie dieren en landschappen uit onze Afrikareizen (waaronder Van Zyl’s Pas, waar ze redelijk van onder de indruk waren; heb je die zelf gereden?!), de Russische Volga riviercruise en onze Transsib treinreis, en hij heeft nog even wat feesten, buffetten en gelegenheden van de Columbus laten zien. Ethiopië vonden ze spectaculair (wij ook nog altijd!), dat was wel duidelijk, maar ze vonden het sowieso mooi allemaal, bleven geïnteresseerd, en waren vooral ook wel geïnteresseerd in hoe we dan zoiets vonden; zoeken zoeken zoeken is het antwoord. Ze hadden voor deze reis voor dezelfde soort hut als wij (de garantiehut-met-raam) overigens 5000 euro per persoon meer betaald dan wij, en we hebben ze maar niet verteld dat als wij gewacht hadden met boeken tot 2 maanden van te voren, wij hem zelfs nog eens 2000 euro per persoon goedkoper hadden kunnen krijgen (wat nog steeds een beetje zeer doet, wij kloppen ons altijd op de borst dat we goede deals weten te vinden maar waren te gulzig bij deze, we hadden een paar maanden moeten wachten – maar ja, dan loop je ook een zeker risico natuurlijk!).
)
)
Rond 9:50 rondde we af en zijn zij naar de kerkdienst gegaan, ons vele malen bedankend voor de interessante en enthousiaste lezing; daar konden we wel uren en dagen mee vullen vermoedde ze! Wij zijn gauw naar onze hut teruggegaan want het was bloedheet op dek 6, alsof de verwarming aanstond! Toen we binnenstapte lag er een dichtgeplakte envelop; het originele schadeformulier, mét scheepsstempel. Een kopie ervan ging nu naar het hoofdkantoor en dan zouden we misschien een schadevergoeding krijgen na het einde van de reis. Of niet, maar niet geschoten is altijd mis dus we zien wel!
We hebben een kopje thee en koffie genomen met een stukje chocolade en hebben een beetje gerust; met name Hans was moe na weer eens een slechte nacht en natuurlijk bijna een uur lang in het Duits praten en presenteren – zoiets is altijd vermoeiend.
We kregen het voorgerecht bij de lunch vandaag al standaard dubbel; groentetempura – onze ober ging er waarschijnlijk al van uit, na gisteren, dat we dat wel zouden lusten! Iedere keer als we ons voornemen om geen hoofdgerecht bij de lunch te nemen, is het iets lekkers; vandaag ook weer, eindelijk, eindelijk fish en chips. Tja, en ook nog eens een lekker toetje dat kon er ook nog wel bij. Het is niet anders, tomorrow we diet… Het was in ieder geval gezellig en we hebben dus lekker gegeten!
)
)
)
)
)
)
Na de lunch heb ik een dutje gedaan en Hans op gegeven moment ook, ik was om de een of andere reden erg moe. En inderdaad, na een wat moeizame start van het dutje ging het prima en werd ik helemaal slaapdronken wakker rond 15 uur, pfffff. Hans zat ondertussen alweer lekker film te kijken, hij zit nu hele dagen achter elkaar alle seizoenen van een serie te kijken, zo blijf je lekker in het verhaal! Om 15:30 zijn we even naar het speciale vieruurtje gegaan; niets voor Vrouwendag, maar er was livemuziek, het zag er iets beter uit dan het vorige speciale zee-zondag-vieruurtje, en er zou later de trekking zijn van de fotocompetitie van dit gedeelte van de reis (er waren alweer 30 inzendingen voor dit gedeelte, ongelofelijk, mensen moeten van hun geld af geloof ik)! En er zou een modeshow zijn, misschien was dat wel in het kader van Vrouwendag.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We vonden ieder iets bescheiden om te proberen en hebben er even gezeten om het op te eten, en zijn toen naar het buffetrestaurant gegaan voor een kopje thee en koffie, die we besloten buiten naast het zwembad op te drinken. Ik zat lekker in de schaduw, Hans lekker in het zonnetje, en we hebben even genoten van de buitenlucht; het is nu voor het eerst in lange tijd, misschien sinds Frans-Polynesië of zelfs Brazilië, lekker, zonnig en warm buiten. Wel bewoog het schip aardig, het zwemwater ging stiekem toch redelijk tekeer en de enkeling die erin lag moest zichzelf af en toe van de kant af houden door de golfslag.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Rond 16:15 zijn we terug naar de hut gegaan waar ik gelijk maar aan een rondje lopen begon; ik had het een paar dagen niet gedaan om mijn enkel rust te geven omdat die dik en branderig voelde na Australië, maar dat was inmiddels ook alweer een dag of twee zo goed als voorbij en nu moest ik weer opstarten, en dat kostte moeite. Dus vandaag even doorbijten en ach, als je er eenmaal weer aan begint valt het toch weer redelijk mee. Ik heb een half uurtje gelopen door de gangen, het was warm aan boord vandaag!
Om 17 uur kwam de cruisedirectrice weer op de intercom in de hut met een ellenlang verhaal over bijzondere vrouwen, net als ze om 9 uur en om 12 uur na het praatje van de kapitein had gedaan. Leuk hoor, maar of dat nu per se in de hut moet waar je het volume niet kunt regelen? Je kunt die 10 minuten lang helemaal niets, je verstaat elkaar amper en je kunt niet concentreren of zo!
Het avondeten was ook in het kader van Internationale Vrouwendag helemaal geïnspireerd door vrouwelijke koks van over de hele wereld. Ik ken de recepten van een paar ervan, en weet toch eigenlijk wel zeker dat de inspiratie dan van heel ver komt, want ik kan me toch niet direct voorstellen dat mijn falafel vooraf of kipgehakt-met-macaroni gerecht als hoofd ooit zo in een kookboek gestaan heeft! Dan zijn er niet veel kookboeken van verkocht… Niet dat het zo slecht was, maar ach, bijzonder was het ook zeker niet. De kreeftenbisque, daarentegen, was dan weer wel heel erg lekker, net als mijn toetje – en Hans was blij, want hij kreeg zowel van mij als van Reba het marsepeinen roosje dat alle vrouwen vandaag schijnbaar bij hun toetje kregen.
)
)
)
)
)
)
)
Hans vond niets naar zijn gading als hoofdgerecht, maar op mijn Engels menu (ik krijg altijd een Engelse kopie, hij een Duitse) stond helemaal onderaan, bijna weggevallen op de pagina, de tekst die normaal gezien ook op de menu’s van de Columbus stonden, over dat je ten alle tijden gestoomde groente en gegrilde kippenborst of zalm kon bestellen. Dat staat nooit op de Duitse menu’s, daar staat alleen de “gezonde optie” en dat is meestal alleen maar kip, gekookt of gegrilld. Is goedkoper en aangezien er hier duidelijk zo veel mogelijk bezuinigd wordt… Onze serverveerster moest het even navragen in de keuken maar gegrilde zalm was een optie, dus Hans heeft lekker gegrilde zalm met sojasaus en frietjes besteld. Helaas waren de frietjes nog bijna rauw, maar op zich was de zalm erg lekker.
Het was ook gezellig en we hebben gelachen om niets. Na het avondeten zijn we naar Sacha gestapt om te reserveren voor het specialiteitenrestaurant, want we hadden gisteren gezien dat de menu’s eindelijk weer gewisseld waren. We hebben de 11e en de 16e vastgelegd, we hebben er alweer zin in! En toen terug naar de hut, waar het iets koeler is dan in de rest van het schip op het moment. Maar niet veel, de airco staat duidelijk lager ingesteld en worstelt dus. Het dagprogramma kwam al om 20 uur, er wordt weer geen uur teruggezet; dat betekent dat we dus drie dagen op een rij terug zullen moeten, waarbij de laatste dag de avond voor de havendag zelf is. Niet heel klantvriendelijk, al vermoedt Hans dat zij dat zelf anders zien, omdat je zo “een uurtje langer kunt slapen”. Ik heb ’s avonds Hans zijn tablet weer helemaal volgestouwd met nieuwe series en films, zodat hij lekker een beetje kan afwisselen.
De leegstaande hut naast ons, waar eerst de receptionistes in zaten tot ze weggestuurd werden naar een andere hut vanwege het lawaai dat ze maakte, wordt de laatste tijd weer regelmatig gebruikt door een koppeltje verliefde bemanningsleden die even een rustig half uurtje zoeken weg van hun collega’s. Als ze er zijn, is het altijd ’s avonds rond 20:45 dat ik ze voor het eerst hoor (ik zit op dat bed te computeren), en dan meestal iets voor 21 uur vertrekken ze weer. Niet eens erg geheimzinnig, de deur wordt soms hoorbaar dichtgetrokken en we horen ze dan nog even op de gang al kletsend weglopen. Ze doen er ons geen kwaad mee en we hebben er geen last van – hoe lang ze daar zijn weet ik niet, ik hoor ze nooit komen, alleen weggaan, en ik hoor ze altijd pas het laatste kwartiertje.
Hans heeft met moeite de laatste aflevering van zijn huidige serie tot morgen bewaard (anders zou het echt te laat worden), en we zijn rond 22:45 gaan slapen.
Dag 85: maandag 9 maart 2020: op zee, 662 km gevaren
)
Ik had gisteravond veel moeite om in slaap te komen; het was sowieso best warm in de hut ondanks dat we de airco op zijn hoogst hadden blazen – hij stond gewoon veels te warm afgesteld. Maar ik had het warm en kon mijn plek niet vinden en heb denk ik wel 1-2 uur uur liggen draaien en keren voor ik uiteindelijk in slaap viel. En dan nog veel wakker worden. Hans is redelijk snel in slaap gevallen, gelukkig, maar lag weer zoals steeds vroeg wakker en was ’s nachts ook regelmatig wakker geworden. Hopelijk hebben ze de airco hoger gezet vandaag, want zo’n nachtje is best slopend!
Doordat we nu al zeker 3500 kilometer gevaren hebben en nog maar één keer de klok verzet hebben, wordt het ook steeds later licht ’s ochtends, ondanks dat we juist richting de tropen varen met gelijkmatige dagen en nachten. We hebben sinds Fremantle al 31 breedtegraden doorgevaren, dat zou al een tijdsverschil van 2 uur moeten zijn theoretisch gezien (individuele landenbesluiten daargelaten). Vanochtend was het dus nog donker toen we opstonden, de zon begon pas net een beetje te schemeren omdat de zonsopkomst pas om 7:30 was.
We hebben vanochtend ontbeten en nog een tijdje gekletst met elkaar en ook nog even met de Duitser die wilde weten hoe duur Ethiopiëen Groenlandwaren, nieuwsgierig hoe duur zoiets exotisch nu eigenlijk is.
)
)
Toen zijn we nog even naar boven gegaan om uit te waaien; het was heerlijk, lekker warm al zonder te heet te zijn, weinig wind, en een gladde zee. Tenminste, die leek glad maar we voelde al bij het ontstaan en naar het ontbijt gaan dat het schip aardig bewoog, en toen we voorop dek stonden zagen we in de bedrieglijk gladde zee het schip (langzaam) toch wel flink heen en weer gaan. De golven waren zo groot en zulke lange luie rollers, dat je ze beter voelde dan ze kon zien! Maar we klommen omhoog en gleden naar beneden, de ene golf na de ander. Op het achterdek zijn we nog even wat vitamine D gaan opdoen, maar de enige Franse Duitser aan boord, uit de Elzas, kwam naar ons toe – of we nieuw waren, hij had ons nog nooit gezien (we zien hem met enige regelmaat, hij was bij ons op het brugbezoek en gisteren kwam Hans hem tegen bij het buffet); maar hij wist wel dat hij ons in het Engels kon aanspreken, dus waarschijnlijk was het maar een gespreksopening. Toen hij weg was hebben we nog een tijdje zitten kijken naar de bedrijvigheid achterop het dek, waar bemanningsleden extra dekstoelen tevoorschijn aan het halen waren en aan het nalopen. We zijn echter niet lang gebleven want de verbranders waren vuil aan het verbranden maar stonden duidelijk niet heet genoeg afgesteld of zo, want het sneeuwde half-verbrandde stukjes plastic en papier en je zag ze gewoon door de lucht vliegen. Dan zit je niet echt lekker!
)
)
)
)
)
)
We waren rond 8:30 terug in de hut, tijd om te rusten, films te kijken en te douchen. En nog meer films te kijken! Dit zijn weliswaar enigszins saaie dagen omdat er zo weinig te doen is aan boord, maar ze zijn wel lekker om rustig uren achter elkaar ergens aan te werken of een heel seizoen achter elkaar te kijken. De airco worstelde in de ochtend om de hut koel te krijgen, dus na het douchen moesten we echt even uitdampen en rustig bijkomen, want het was nu warm!
De lunch was gezellig maar een beetje bizar; het lijkt erop dat we dichterbij Afrika komen want de hele lunch had een hoog TIA gehalte, "This is Africa"… Er was een gerecht met “leberkase” en braatwurst, eigenlijk het enige wat een beetje in aanmerking kwam voor ons vandaag, dus die bestelde we vanwege de braatwurst. Het gerecht kwam, maar zonder braatwurst. Euh pardon ober, maar er zit geen braatwurst bij mijn hoofdgerecht. Ja dat klopt, is leberkase. Euh ja, maar het was toch leberkase EN braatwurst? Ja klopt maar er is geen braatwurst. Euh ok… Ach en de “leberkase” smaakte wel, het was meer een soort spam dan lever, maar raar dat ze niet even de moeite nemen om de braatwurst weg te krassen uit de menu’s die ze gebruiken, of de obers instrueren om te zeggen tegen de passagiers dat dat ene gerecht aangepast is.
)
)
)
)
Toen het toetje; we zagen in de verte een blad vol straciatella ijsjes, hmmm, lekker daar hadden we wel zin in die is hier erg lekker. Dus we bestelde wat straciatella ijs. Ik weet niet wat voor ijs er vandaag is zei de ober. Wij zo van nou het lijkt op straciatella, vraag maar aan je collega; als het straciatella is dan willen we die wel. Zij liep even naar haar collega, en kwam terug: ja maar wat als er geen straciatella is, wat willen jullie dan? Dan niets graag, we willen alleen straciatella. Ja maar er is geen straciatella, dus wat willen jullie als alternatief? Vanille? Is er geen straciatella? Nee er is altijd maar een hele kleine selectie ijs, geen straciatella. Nou dank je, maar doe dan maar niets. Dus jullie willen niets? Ja klopt. Ok. En 5 minuten later serveert ze een schaaltje straciatella ijs aan onze buren. We zitten er allevier een beetje naar te knipperen, dus uiteindelijk zegt Reba tegen haar, doe mij maar een schaaltje ijs zoals de achterbuurman heeft. En zonder blikken of blozen brengt ze iets later straciatella ijs voor Reba. Dus wij ook, doe ons maar DAT ijs graag, straciatella dus. Ja maar jullie wilde toch niet? Ik vroeg nog of je straciatella wilde en jullie annuleerde de bestelling. WTF??? En dat was het moment dat we ons realiseerde dat we ons geestelijk moesten gaan voorbereiden op Afrika, want schijnbaar weet TIA ook zelfs dit schip te bereiken… De straciatella smaakte in ieder geval lekker, toen hij kwam.
)
Onderweg naar buiten vroegen we aan Sacha of we misschien voor het Romantica specialiteitenrestaurantje over twee dagen een ander toetje konden krijgen, omdat het geplande toetje vol alcohol zit en we al gemerkt hebben dat er bij het specialiteitenrestaurant dan dus ook VEEL alcohol in gerechten zit! Dat was geen enkel probleem, we konden gewoon op de dag zelf uit alle toetjes van het gewone menu kiezen als we liever iets anders wilde. Mooi zo, ook weer geregeld; Reba zei al lachend dat zij dan wel onze alcohol wilde. En onderweg naar beneden was er nog een vleugje TIA; er stond een vrouw alleen in de lift en die weerde de oude man die van de trap gevallen is en Reba en Helmut zo van dat ze niet in konden stappen – geen idee waarom en we snapte er niets van want terwijl wij met de trap naar beneden liepen stapte zij een verdieping lager uit, en bleven Reba en Helmut en de oude man een beetje beteuterd boven staan! We hebben ons maar gauw in onze hut opgesloten, geen idee wat er in de lucht hangt vandaag maar het is aardig raar!
’s Middags heb ik een dutje gedaan en om 16 uur ben ik een rondje gaan lopen. De hulp-cruisedirectrice had een speurtocht uitgezet in het schip en ik zag enkele mensen tijdens mijn wandeling die bezig waren met de speurtocht. Het was warm in het schip, en toen ik om 16:30 terug was in de hut vond ik het in de hut ook warm. Er was vandaag om 17 uur geen praatje van de cruisedirectrice, ze was schijnbaar weer ziek hoorde we later van Reba en Helmut. Wij hebben om 17 uur nog een klein dutje samen gedaan, soms is dat weleens nodig en Hans slaapt zo slecht ‘s nachts!
Iedereen leek een beetje mat en moe tijdens het avondeten, het was wel gezellig op zich maar niet heel geanimeerd. Ook het eten was niet zo heel spannend. Wel was het toetje heel erg lekker; baklava, nog lekkerder dan de vorige keer, dus we hebben lekker twee stukken genomen! De golven gaan nog altijd flink op en neer; weliswaar nog altijd de lange lome rollers, maar qua hoogte zijn ze toch zeker een paar meter hoog af en toe. ’s Middags zagen we ze zelfs tot aan ons raam verschijnen! Volgens de weerkaartjes komen we ook in een gebied van golven van 3-5 meter hoog, benieuwd hoe zich dat de komende dagen verder ontwikkelt.
)
)
)
)
)
)
)
Om 20:30 viel het dagprogramma op de mat; morgen is het gala, “Chef’s dinner gala” schijnbaar; niet dat er iets te doen is morgen, maar het eten zal dus iets uitgebreider zijn zeker? En er lijkt een show te zijn ’s avonds; dan hebben de dansers ook weer eens iets te doen aan boord, want het is hier de ene filmavond na de andere lijkt het wel – en als het eens een liveoptreden is, is het meestal een zanger of een muzikant, solo of duo.
)
Ook moet de klok weer een uur terug, ik kon de klok op mijn mobiel terugzetten naar Dhaka, we schelen nu 5 uur met Nederland. We zijn rond 22:45 naar bed gegaan, terwijl het schip maar doorvaart; dat is best iets wonderlijks, die motor blijft altijd maar draaien – zelfs in havens draait hij nog, stationair, om alles draaiende te houden. En bij zo’n oversteek als nu van 8 dagen vaart het schip gewoon continu door, dag en nacht.
Dag 86: dinsdag 10 maart 2020: op zee, 727 km gevaren
)
Vannacht was voor Hans misschien wel de slechtste nacht tot nu toe, hij was nog vroeger wakker dan anders, kon niet slapen, werd door mij wakker gehouden, lag niet lekker, het was te warm, het hield niet op. Plus op gegeven moment waren ze ergens bezig met chemicaliën zoals verf of aceton, en dat ruik je dankzij het ventilatiesysteem in de hut alsof ze voor de deur bezig zijn. Je ruikt echt alles in de hut, geen idee hoe dat ventilatiesysteem gemaakt is maar het lijkt erop dat verschillende afzuigingen-uitlaten vlakbij de inlaat voor verse lucht zit; je ruikt namelijk rook van de rookruimte, keukengeuren, de barbecue, verf en chemicaliën, en zelfs een keertje chloor. Heel apart en niet altijd even wenselijk. Vannacht werd Hans er dus wakker van, en het wordt waarschijnlijk ’s nachts gedaan om de overlast voor de mensen te verminderen, maar in de praktijk komt het de hut in en kun je juist ’s nachts nergens heen. Ik werd op gegeven moment wakker van de spierpijn in mijn rug, en sowieso verschillende keren wakker en dan weer in slaap vallen. Plus we worden eerder wakker door het tijdsverzetten, pfffff. We waren niet op ons wakkerst vanochtend!
De golven zijn nog altijd een paar meter hoog, maar anders dan gisteren; het oppervlak is nu ruw en piekerig, in plaats van de mooie gladde lange rollers van gisteren. Het is ook bewolkt, er hingen regenwolken in de lucht ’s ochtends en het waait harder dan gisteren.
Ik ging bij het ontbijt aan ons vaste tafeltje zitten, het viel me wel op dat het servet aan mijn kant omgevallen was; maar dat bleek dus een plaats-reservering te zijn; de grote man met vier kiwi’s en vier potjes groene thee iedere ochtend had schijnbaar die tafel al gereserveerd. Het valt ons al meer op dat het restaurant ’s ochtends eerder opengaat dan 7:30, en dat bleek nu dus ook. Geen idee waarom hij daar nu opeens gaat zitten, hij gaat meestal aan de grote ronde tafels zitten, maar we zijn maar een eindje verder opgeschoven naar een ander tafeltje. We hebben vanochtend veel fruit gegeten want de meloenen zijn de laatste dagen heerlijk.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Na het ontbijt hebben we ons ochtendommetje op dek gedaan, het ziet er dan uit alsof het buiten koud is; het was absoluut niet koud, eerder zo’n vochtige benauwde lucht dat je weet dat het veel warmer kan worden overdag. Om ons heen hingen de regenwolken in de lucht, maar de temperatuur op zich was nog lekker. Terug in de hut kwamen de golven af en toe tot aan het raam en het schip beweegt redelijk. We hebben de ochtend doorgebracht met kletsen, films kijken, muziek luisteren en gewoon lekker samen in ons holletje. Deze 8 dagen zijn redelijk saai, gewoon omdat het animatieteam geen ideeën, ervaring en inzet lijkt te hebben om er iets van te maken, maar wij zijn goed voorzien in onze films, boeken en muziek. En het voordeel van een leeg dagprogramma is op zich ook wel weer dat je lekker een paar uur aan een stuk kunt dubben over reizen, afleveringen van series aaneengesloten doorkijken of je wentelen in muziek.
We hopen op Afrika als een volgend hoogtepunt van de reis, maar zijn ook een beetje bang om erop te hopen; met name de overgebleven eilanden zijn we bang voor – dat we in Kaapstad kunnen aanleggen hebben we wel redelijk vertrouwen in. Met al dat nieuws en de meestal redelijk paniekerige sfeer in de media over corona durf je gewoon jezelf niet meer te verheugen op de volgende nieuwe bestemming; in principe zouden we nu aan het aftellen zijn tot Mauritius en Reunion, twee van de redenen voor het boeken van de reis. Maar dat durf je niet uit angst dat ze om wat voor reden dan ook toch niet doorgaan. En dat maakt deze 8 dagen zee nog net iets saaier, omdat je je niet kunt verheugen op wat er na komt.
Het schip beweegt nog altijd en de airco kan het vandaag gelukkig wat beter aan dan gisteren; scheelt ook wel dat het bewolkt is vandaag, maar ik heb ook de indruk dat ze hem sowieso ook iets hoger hebben afgesteld. Met de lunch waren er weer chocolade eclairs; Helmut heeft zich ingehouden en heeft er maar ééntje genomen. Wij hebben ook redelijk lekker geluncht, al met al, maar ik was moe dus ik was blij toen we rond 13 uur naar onze hut konden om te rusten. Ik heb stevig gepit tot een uur of 14:30, werd toen wakker, was nog niet helemaal klaar met mijn dutje en ben rond 14:45 weer gaan liggen. Tegen de tijd dat ik rond 15 uur wakker werd had Hans het stokje van me overgenomen en lag diep te slapen, hij was ook moe. Hij heeft tussendoor nog even opgemerkt dat ik weer wakker was om daarna prompt weer in slaap te vallen tot iets voor 16 uur!
Er werd vanmiddag een brief onder de deur geschoven; de uitnodiging voor de keukenrondleiding, met een gigantische spelfout erin. Maar dat is snel! Wel iets beter dan de brugrondleiding, die ze volgens mij in het begin één groepje per week deden.
Ik ben rond 16 uur een ommetje gaan lopen; vandaag 35 minuten, het ging best lekker namelijk. Terug in de hut hebben we weer naar muziek geluisterd en geluierd tot we ons om moesten kleden voor het avondeten om 18 uur. Om 17 uur kwam de cruisedirectrice weer op de intercom met haar dagelijkse praatje, en vermelde dat haar gevraagd was waarom er een gala-avond was; ze gaf niet echt een antwoord, dat we een nieuwe kapitein hadden (die heeft zich gisteren schijnbaar op aandringen van passagiers eindelijk voorgesteld), dat iedereen mooi bruinverbrand was en dat iedere dag een gelegenheid is om je mooi aan te kleden, en nog wat van dat soort redenen. Ach, we mogen niet klagen, op de Columbus hadden we om de 8 dagen een gala-avond.
Reba was een beetje mopperig want Helmut had er schijnbaar op aangedrongen dat ze zich mooi zou aankleden, maar ze zag er dan ook uit om door een ringetje te halen. Het was schijnbaar een speciaal “chef’s dinner”, en Sacha was net bezig een poster van alle chefs op te hangen bij de ingang van het restaurant toen we naar binnen gingen; hij wierp een oog op Hans zijn nette bloes en zwarte broek en besloot niets te zeggen over dat Hans misschien een beetje underdressed was; ik zag er net genoeg uit voor ons beide. Maar Hans had terecht zoiets gehad van, hij doet dat colbertje aan om naar het restaurant te lopen en trekt hem bij de tafel alweer uit omdat het er zo warm is, dus waarom dan überhaupt meenemen!
Het eten was eerlijk gezegd niet zo heel erg inspirerend voor een speciaal diner, het citroensorbet ijsje halverwege was misschien nog wel het allerlekkerste. Maar het werd best gezellig; de Duitser waar we wel mee kletsen kwam regelmatig om een foto te maken – hij wilde duidelijk zo graag een mooie foto van ons maken met mooi opgemaakt eten voor ons op tafel, maar kwam iedere keer om het hoekje kijken als er net niets stond. Dat werd best lachen op gegeven moment omdat Reba (terecht) zich afvroeg wie toch die malloot was die af en toe een foto van ons kwam maken en de rest van de tijd steeds om het hoekje aan het gluren was. Ik ben op gegeven moment een foto van hen gaan maken, daar konden ze wel om lachen.
Reba vroeg om extra dressing bij haar salade, en kreeg een bord dat dreef in saus; lachen! Het was gewoon echt te veel, ze was al bang dat haar salade te droog zou zijn maar ze heeft nu zelfs saus aan Hans gegeven omdat ze zo veel had.
En we hebben gelachen om onze buurvrouw, die we Hans zijn moeder noemen, die altijd met een enorme handtas naar het eten komt. Een tijdje terug zagen we haar opeens de plakjes gedroogde ham van haar avondeten in haar tas stoppen, en sindsdien hebben we allevier tijdens het eten de wildste fantasieën over wat er allemaal wel niet in die tas zit en gedaan wordt. Vanavond deed ze op gegeven moment de tas prepareren om eten erin te stoppen, zo leek het tenminste, want ze zette hem op tafel en deed hem helemaal openzetten; maar deed uiteindelijk niets erin stoppen en schraapte haar toetje op een kleiner bordje om het bordje zo mee te nemen; dan zitten we wel 10 minuten te lachen over wat nu eigenlijk haar plan was.
Er was ook weer eens een Captain’s Table, pas de derde deze reis; we moesten al lachen; zou het de échte kapitein, de staffkapitein of de Griekse malloot zijn? Op gegeven moment hield Helmut het gespeculeer niet meer uit en ging gewoon maar even om het hoekje kijken, lachen natuurlijk. De cruisedirectrice en de hotelmanager waren ook onderdeel van de tafel; en het was inderdaad de échte kapitein, een goedlachse man die volgens Reba heel aardig overkomt.
Het toetje duurde ook een hele tijd voor het er kwam, en dat bleek te zijn omdat de cruisedirectrice even naar de computer bij de ingang liep en Sacha opdracht gaf om even een minuutje of wat Vivaldi’s vier seizoenen op te zetten, zodat zij via de microfoon de chefs kon introduceren, die even een paraderondje liepen. Een beetje gek eigenlijk, je verwacht zoiets pas aan het einde van de reis; maar ze proberen waarschijnlijk gewoon de oversteek wat op te leuken of zo.
In ieder geval, het eten was niet zo speciaal maar het werd al met al wel een gezellige avond. Terug in de hut rond 20 uur lag er op ieder kussen een chocolaatje (dat is dan weer een voordeel van een gala nacht) en een hele hoop papieren in het dagprogramma gestoken; immigratieformulieren en gezondheidsformulieren voor Mauritius. We hebben gedubd of we naar de show moesten gaan; er was vanavond namelijk een echte show, muziek van Queen, maar ja, vanwege de gala-avond begon die pas om 21:45. Ik had helemaal geen zin om nog de deur uit te moeten – die bijna twee uur tussen het avondeten en zo’n show is gewoon te lang – Hans twijfelde ook, zo van, dan is er eindelijk een show, moeten we dan niet ook gaan? Pfffff.
We besloten uiteindelijk maar te gaan, en zijn rond 21:30 naar de show lounge gelopen. Het was nog hartstikke leeg; in het restaurant waren ze net met de chef-parade van de tweede zitting bezig, maar dan nog, effectief zou hier de helft van het schip moeten zitten maar dat was dus nog zeker niet het geval. Prima wat ons betreft, wij konden een goed plekje vinden aan de zijkant met praktisch vrij zicht.
)
)
)
De show begon redelijk op tijd, eerst nog met de aankondiging van de aankondiger, de cruisedirectrice, en toen nog een heel verhaal van haar, en inmiddels was de show lounge wat voller geraakt.
)
)
)
)
)
De show begon een beetje vreemd, met een soort geschiedenis van de moderne muziek via voice-over en beelden op de twee schermen; deze stopte niet bij de huidige tijd en ging door tot in de toekomst, een onheilspellende donkere toekomst waarin muziek verboden was, en daar werd dan de muziek van Queen aan opgeknoopt, als een soort musical. Zoiets hadden we toendertijd ook wel op de Columbus gezien, met aangepaste teksten (we weten zeker dat ze in de tijd van Queen geen email en internet gebruikte, bijvoorbeeld), alleen hier werd het nog veel verder uitgewerkt, met zelfs (in het Duits, geen gehoor!) tussendoor kleine toneelstukjes in het kader van het “verhaal” dat ze aan het vertellen waren. En alle dansjes van de dansers waren ook zo onheilspellend dreigend en donker, het sloeg eigenlijk nergens op en het applaus was bij de wat bizardere stukken ook behoorlijk mat; wat moest je er mee, het was bizar!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
En het gaf op zich niet dat de teksten aangepast waren (soms behoorlijk), of dat de muziek veranderd was, tenslotte kan niet iedere middelmatige zanger de uithalen en opera-achtige aria’s in sommige stukken zingen, of dat soms twee nummers in elkaar versmolten werden (we begonnen met een ander nummer, en eindigde met We will Rock you), of dat ze de nummers hadden moeten aanpassen voor vijf stemmen van de vijf zangers, of zelfs dat de liedjes vaak nogal abrupt afgehakt werden, maar het werd ook helaas gewoon heel slecht gezongen… Van de vijf zangers waren de twee mannen echt behoorlijk slecht, waarbij de ene ook nog eens heel slecht Engels zong. Van de drie vrouwen hadden we nog altijd de hooghartige klassiek-geschoolde zangeres aan boord (die ik niet altijd even mooi vind zingen, maar dat ligt vooral aan haar stem), verder een klein vrouwtje die nauwelijks écht zong maar vooral schreeuwde, heel lelijk, en een derde vrouw die gewoon normaal zong, helemaal niet onaardig maar ze viel helemaal weg tegen haar slecht en vooral hard zingende collega’s – ze had ook de minste nummers.
)
)
)
)
We vonden de Queen-show op de Columbus al bijzonder middelmatig, dat je sommige nummers gewoon nauwelijks herkende, maar hier was het nog veel en veel erger, vooral ook vanwege de vreselijke Engelse uitspraak. Nu geeft dat waarschijnlijk minder op een Duits schip waar veel Duitsers zelf ook geen Engels spreken, maar het deed ons af en toe pijn aan de oren of was gewoon lachwekkend zoals de woorden werden verhaspeld – en dan werd het helaas ook nog eens vaak slecht gezongen, met valse noten en vreemde uithalen. Bohemian Rhapsody, dat als een soort ingeplande encore-in-het-geheel gezongen werd (zo van, ze rondde de show af en de cruisedirectrice vroeg daarop wat nog een bekend nummer was van Queen, Bohemian Rhapsody natuurlijk, en daarop kregen we die alsnog te horen), was soms gewoon onherkenbaar. En om zoiets herkenbaars als Bohemian Rhapsody onherkenbaar te maken, moet je toch aardig je best doen! Ook jammer (of misschien niet, gezien de middelmatige zang-kwaliteiten van de meeste zangers) was dat ze het nummer abrupt eindigde ver voordat het echt interessant en dus moeilijk werd!
)
)
)
)
)
)
)
)
Wat een beetje vreemd was in onze ogen, was dat er twee minder of niet bekende nummers tussen zaten die we (in ieder geval in deze uitvoering) nauwelijks tot niet herkende. Je zou denken dat je een show van drie kwartier prima kunt vullen met alleen de allerbekendste kaskrakers van Queen – maar ja, als je bijvoorbeeld al Bohemian Rhapsody voor drie kwart weglaat en alle andere nummers sowieso ook halverwege abrupt stopt met een geforceerde uithaal-einde, dan blijft er natuurlijk weinig over. Ik had toen we klaar waren sterk de behoefte om naar échte muziek van Queen te luisteren, gewoon om mezelf er weer aan te herinneren hoe het hoort te klinken! Maaarrrrrrr, we zijn weer eens naar een show geweest, moeten we maar denken!
Terug in de hut hebben we nog lekker even onszelf verbaasd over hoe ze Queen uitgevoerd hebben, en zijn rond 23 uur gaan slapen. En de klok moet weer een uurtje terug; we schelen nu 4 uur met Nederland en ik kon mijn mobiel terugzetten op Islamabad.
Dag 87: woensdag 11 maart 2020: op zee, 683 km gevaren [Steenbokskeerkring]
)
Vannacht was een hele slechte nacht, vooral voor Hans; hij werd midden in de nacht wakker met pijn in zijn voet – jicht! Dus om 2 uur vannacht heeft hij daarvoor medicijnen ingenomen, in de hoop het gauw onder controle te krijgen. En verder natuurlijk nog een paar keer wakker geworden in de nacht, dat schoot allemaal niet op. De airco doet het gelukkig sinds gisteren alweer een beetje beter, maar het was dankzij het nachtbraken natuurlijk voor ons beide een slechte nacht. En Hans had ook gewoon veel pijn.
Vanochtend zijn we iets eerder naar boven gegaan, allebei met de lift dit keer want Hans kon slecht lopen en ging echt geen twee trappen oprennen vandaag, en moesten even een minuutje of wat wachten tot het restaurant open was. Toen is hij gelijk gaan zitten (aan ons eigen tafeltje, lekker puh) en heb ik voor zijn ontbijt gezorgd want om nu heel dat restaurant rond te moeten gaan strompelen was natuurlijk ook geen doen. We hebben lang nagetafeld en zijn niet naar buiten gegaan, dat zou allemaal te zwaar zijn geweest op het moment.
)
)
)
)
)
Terug naar beneden moest Hans ook weer met de lift, ik ben gewoon gaan lopen; omgekeerde wereld van hoe het de afgelopen maanden is geweest! En Hans had pech, de lift had weer eens een lange route af te leggen en hij is minuten onderweg geweest leek het wel. We waren rond 8:30 terug in de hut waar hij zich met een fles drinken naast zich geïnstalleerd heeft op bed; hij gaf ronduit toe dat het volledig zijn eigen schuld was, hij had de afgelopen tijd gewoon te weinig gedronken en dan ligt jicht gauw op de loer… Voorlopig dus maar regelmatig de medicijnen innemen en rust nemen en veel drinken! Ik ben ’s ochtends gaan douchen om daarna uit te dampen en te rusten; het schip beweegt nog altijd redelijk veel, de golven moeten toch wel enkele meters hoog zijn en dat maakt alles, van aankleden tot douchen, allemaal net iets uitdagender. Hoe moet het wel niet zijn als je oud en onzeker ter been bent!
)
Tegen lunchtijd had de rust en medicijnen al effect, Hans kon al wat gemakkelijker lopen dus we zijn gewoon in het restaurant gaan eten; alternatief was geweest dat ik een broodje had gehaald voor hem! Helmut vertelde tijdens de lunch dat ze gehoord hadden dat de Columbus, die nu Azië aandeed op zijn wereldcruise-route, in bijna alle Aziatische havens tot nu toe geweigerd werd – veel Aziatische havens laten überhaupt geen cruiseschepen meer binnen – hij dacht begrepen te hebben dat ze eigenlijk alleen Vietnam konden aandoen tot nu toe. Allemaal vanwege het corona virus. Hij wist niet, of dat wist de bron niet te vertellen, of ze zelf ook het virus aan boord hadden, maar wat een impact op je reis is zoiets toch! Wij zijn wat dat betreft blij met onze route; wij blijven tot op heden vrij van virus-geïnfecteerde landen, en voorlopig zijn de meeste landen die we nog moeten aandoen ook volgens mij relatief vrij gebleven van het virus. Maar ja, Tonga had in principe ook geen reden nodig om ons te weigeren. We kunnen er weinig aan wijzigen verder, het is pure overmacht.
)
)
)
)
)
We zijn redelijk op tijd terug naar de hut gegaan, nog voor 13 uur, om een dutje te doen tot iets na 14 uur. Om 14:30 was namelijk onze keuken-toer en die wilde we niet missen! We moesten voor het restaurant verzamelen, en al gauw stond het trappenhuis helemaal vol; wat een hoop mensen! Uiteindelijk lieten ze ons het restaurant in zodat we allemaal een plekje konden zoeken en de mensen bleven maar binnenstromen; het moeten er zeker 100 man zijn geweest. We werden in kleine groepjes van 15 man verdeeld, en Hans en ik zaten bij het eerste groepje dat de keuken in ging. Tegelijkertijd ging een ander groepje naar de voorraadkamers kijken, en de rest kon ondertussen Immanuvel Poulose, de chefkok, en de restaurantmanager en haar gevolg bestoken met vragen.
)
)
)
)
)
)
Wij liepen langs Immanuvel (ik kon hem nog een kort knikje toewerpen en hij glimlachte terug) de kleine keuken in, in het achterdek van dek 6, letterlijk rondom de bak van het zwembad op dek 7 gevormd! Het was dus klein en smal, het voordeel was wel dat een groot gedeelte van de keuken daglicht had dankzij de ramen aan de zijkanten. Eerst liepen we een van de twee voorportalen (een aan iedere achterkant van het restaurant) in waar koffieautomaten en schepijsvriezers stonden. Daarna was de spoelkeuken waar alle afwas gedaan werd, met de afwasjongen grijnzend bij zijn station staand. Hierachter werden hapjes en salades en de mooie decoratiestukken gemaakt, de koude keuken. Men had de boel een beetje versierd met wat bordjes met hapjes en twee koks stonden meloenen te beeldhouwen, verlegen grijnzend voor de camera’s.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Achterin de keuken was de brood- en gebakafdeling, met Pradeep en een collega trots achter een toonbank vol koekjes en de piepschuim draak die vaak op gebakbuffetten staat. Pradeep grijnsde, mij herkende hij wel! Overal hingen briefjes op de muren van de zwembadbak, posters hoe je je handen moest wassen, uitleg over de vuilnis-sorteeringsstickers (ze hebben verschillende duidelijk gelabelde vuilnisbakken voor verschillende soorten etenswaar), noodnummers en menu’s voor de komende dagen, instructies voor afwijkende gerechten, interne berichtjes, van alles.
)
)
)
)
Aan de andere kant van het schip was de warme keuken, het grootste gedeelte van het geheel. Hier hadden ze wat speciale gerechten uitgestald en de kok die erbij stond had ik weleens gezien maar nooit echt gesproken. Wij groette hem, hij grijnsde voor de foto; smaakt het eten u aan boord? Ja natuurlijk knikte wij beleefd. Nee maar serieus vroeg hij, ik weet dat u graag kookt en van eten houdt (en hij keek naar mij), smaakt het eten u toch wel aan boord? Oeps, jeetje! Er is over mij gesproken in de keuken! Ja natuurlijk knikte wij, het eten is erg lekker. Gelukkig, ik hoop dat u ervan geniet. Ja zeker hoor, bedankt he! Tja, je kunt moeilijk zeggen dat het eten vaak een beetje smakeloos is toch, of dat ze geen kruiden lijken te gebruiken… Maar bizar zeg, ik heb deze kok weleens in de achtergrond ergens gezien, maar naar mijn weten was hij er nooit bij en heeft hij dus nooit meegeluisterd als ik een beetje met Rebecca en Pradeep kletste tijdens de kookdemonstraties, en ik heb een keertje met Pradeep en Immanuvel gepraat over de Berlijnse bollen kookdemonstratie, dat ik dat soort deeg op een andere manier gebruikte… Dus ze hebben het met anderen over mij gehad!
)
)
)
Toen was de keukenrondleiding alweer klaar, we liepen onderweg terug het restaurant in nog langs de wijnkelder in het voorportaal, en toen konden we doorlopen naar de voorkant van het restaurant, waar er een deurtje is naar de lift gereserveerd voor bemanning. Dit is gewoon een normale lift zoals de rest in het schip, weliswaar nog min of meer oorspronkelijk uit de begintijd van het schip, hoogstens met een paar millimeter meer verf erop dan toen.
)
)
)
We moesten allemaal in de lift stappen en een collega van Sacha, een vriendelijke lange dunne man, propte iedereen in de lift en drukte op 3 om de lift naar beneden te laten gaan. Hans en ik waren als laatste omdat we onderweg door de keuken nog een beetje met de koks en medewerkers hadden gekletst, en stapte beneden op dek 3 uit; heerlijk, het échte schip, eindelijk krijgen we daar ook een stukje van te zien! We stonden in de ruimte achter het bevoorradingsluik, waar men toen in Fremantle zo geworsteld hadden om de vracht weg te werken; nu snapte we wel een beetje waarom, want er was echt niet zo heel veel ruimte en de pallets werden hier gelijk uitgepakt en naar de opslagruimtes gebracht. En, zoals de chefkok later bevestigde, alles moest eerst nagelopen worden voor het opgeslagen kan worden, want zodra je het aanneemt als schip zit hij met de problemen als de kwaliteit niet goed blijkt te zijn.
)
)
)
We moesten even wachten tot de groep voor ons klaar was met kijken, dus Hans en ik konden even een beetje rondneuzen; de restaurantleidster werd daar een beetje zenuwachtig van, een klein pittig vrouwtje, want de Duitsers blijven gewoon braaf op een kluitje staan. Dat valt ons echt op, wij zijn nieuwsgierig en misschien ook een beetje brutaal en willen rondkijken, maar andere passagiers blijven braaf staan wachten tot ze weer instructies krijgen voor wat ze nu moeten doen. Op gegeven moment liep Hans een zijgang in (gewoon nog vlakbij de groep, hij liep er nog geen 2 meter vandaan), om naar een versnipperaar voor het vuilnis te kijken, en de restaurantleidster riep hem eerst nog zenuwachtig terug (maar dat hoorde hij niet), en stapte toen maar achter hem aan, erop vertrouwend dat de rest van de groep braaf zou blijven staan, wat ze ook deden. Hans deed verder niets raars dus ze kon weer terug naar de groep, maar duidelijk dat we afwijkend gedrag vertoonde!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
De andere groep was klaar en wij konden nu achterin het schip naar de koel- en opslagruimtes kijken. Er was een ruimte voor groente en fruit, en ik grijnsde naar de beheerder van de ruimtes dat mijn man ook wel zo’n koelcel wilde. Oh hij houdt van koken zeker? Ik zo ja wij houden allebei van koken maar hij houdt ook heel veel van voorraad hebben, en dit is vast zijn droom. De man moest lachen, en was enigszins onder de indruk toen Hans hem daarna vertelde dat ik gekookt had op een vrachtschip en dat die ook ongeveer zulke grote ruimtes hadden, voor 30 man. Als wij gekeken hadden dan werden de deuren weer even gesloten, want ja, ze verloren veel koelte zo natuurlijk zei de man lachend; het was er ook erg aangenaam want de gebruikelijk hitte van deze ruimte (we waren volgens mij vlakbij de machinekamer) werd nu flink afgekoeld door de openstaande koeldeuren.
)
)
)
)
)
)
)
)
Er was ook een ruimte voor zuivel en kaas, en een ruimte met vis en vlees, en een ruimte die voor een helft helemaal gevuld was met eieren, en voor de rest met pakken vruchtensap en dergelijke dingen. Op sommige deuren, van de echte koelkasten en diepvriezen, stond aan de binnenkant een uitleg wat je moest doen als je opgesloten raakte; er was een knop die je in kon drukken en dan ging er op de brug een alarm af. Aan de andere kant van de gang was een opslagruimte voor het vis en vlees voor de komende drie dagen, en twee schoonmaakruimtes, eentje voor vis en eentje voor het vlees. Achterin was nog een kleinere koelcel en de snijkamer voor groente, waar een medewerker nog even vriendelijk de deur voor ons openhield zodat we naar binnen konden gluren. Er waren nog een paar ruimtes hier achterin het schip, maar die waren niet onderdeel van de rondleiding vandaag! Maakt niet uit, wij vonden het al geweldig dat we hier aan boord ook nog de voorraadkamers hebben kunnen zien, dat soort dingen zijn altijd leuk!
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Toen iedereen uitgekeken was zijn we terug naar boven gegaan naar het restaurant, waar we een glaasje sekt (of jus d’orange) kregen en nog vragen konden stellen aan de chefkok die vertaald werden door de restaurantleidster. Immanuvel vertelde dat alles zelf gemaakt werd, brood, sauzen, alles. Op mijn vraag bevestigde hij dat ook de bouillons aan boord helemaal zelf gemaakt werden en hij voegde eraan toe dat iedere kok zijn eigen speciale taak had, zo was er een kok alleen maar bezig met sauzen maken, en een of twee koks deden alleen maar soep maken, enzovoorts. Net als op de Columbus dus, alleen hier zijn het natuurlijk kleinere teams. Het is een hele slimme strategie, want alleen basis-ingrediënten inkopen zoals bloem en suiker is goedkoper dan afgewerkte producten zoals brood en cake in te kopen, is efficiënter want je kunt fruitrestjes opmaken in sauzen en gebak, en vleesafval in bouillons, en neemt ook veel minder ruimte in (en hun opslagruimte is wel beperkt, dat kon je wel zien) – maar tegelijkertijd is het naar je passagiers toe ook extra speciaal dat alles echt helemaal met de hand gemaakt wordt ter plekke aan boord. Dat waardeert men enorm!
)
)
)
)
Immanuvel vertelde dat men voor de lunch al om 8 uur ’s ochtends begon; eerst bespreken wat het menu is, taken bespreken, aan de slag gaan en dan voor het serveren nog even proeven en nabespreken wat beter kan. Hmmmm, dat proeven geloof ik nog niet zo heel erg, of hij moet zijn ondergeschikten eens stevig toespreken, want hoe anders kon die paella die ene keer goedgekeurd worden – daar moeten ze echt gedacht hebben, het moet maar we kunnen het nou niet meer aanpassen hopelijk merkt niemand het. En hij bevestigde dat alle menu’s al lang van tevoren gemaakt zijn en geen een menu zich volledig herhaalt – wel individuele gerechten natuurlijk. Het komt op ons over dat ze hier aan boord uit een kleinere selectie gerechten putten dan men voor dezelfde tijd op de Columbus deed, sowieso qua smaak is het hier een veel beperkter smaakpallet; los van het enkele Aziatisch gerecht is het overwegend veilige Europese/Duitse kost. Die Indiase lunch een paar dagen terug was echt een verademing.
Er werd nog wat vragen gesteld over kleine dingen; waarom men steeds broccoli en worteltjes kreeg, waarom de laatste tijd in het buffet de groente gemengd zijn: de ene wilde juist gemengde groente, de ander juist niet. De restaurantleidster was duidelijk een beetje beledigd over de vraag over broccoli en worteltjes en gaf een paar voorbeelden van alle opties die er waren. Immanuvel gaf aan dat hij zijn best deed om iedereen tevreden te houden en als je je groente zus of zo wilde dan moest je dat aan de koks in het buffet aangeven, er was van alles mogelijk maar je moest er wel om vragen en niet stilletjes klagen, leek de boodschap te zijn. Iemand anders vroeg waarom er steeds dezelfde kazen lagen bij het ontbijt – wat mij dus ook al opgevallen is – dat was niet waar volgens Immanuvel, maar hij beloofde het aan te zullen passen. Maar in principe leek iedereen overwegend erg tevreden met het eten, er werd zelfs een compliment gegeven voor het visgerecht van gisteravond, dat schijnbaar erg lekker was geweest.
Hans vroeg op gegeven moment of de chefkoks van de individuele schepen in de vloot weleens een keer per jaar of zo bij elkaar kwamen om tips en trucs uit te wisselen of zo; dat leek Immanuvel wel te willen, maar in de praktijk hadden ze alleen email-contact, want tja, als hij klaar was met zijn contract dan moest hij gelijk door naar een ander schip, of had hij verlof – hij sprak zijn opvolger hoogstens een paar uurtjes op de dag van de wissel. Hij was zijn carrière overigens in 2008 begonnen, en wist (in antwoord op een vraag) uit ervaring binnen een week welke gerechten het meest succesvol zouden zijn per maaltijd, en dus hoeveel hij van alles moest laten maken. Tja, dat is inderdaad iets wat je alleen met ervaring kunt weten. Sacha vertelde overigens op gegeven moment dat er alleen in het restaurant al 48 liter melk per dag doorheen gaat; en we zouden tegen het einde van de cruise een overzicht krijgen van wat er allemaal zoal verbruikt was geweest tijdens de reis.
)
)
Tegen het einde stapte Hans en ik nog even naar Immanuvel toe om hem lachend te verzoeken wat meer Indiaas eten op tafel te zetten, en wat hij zei verraste ons; dat mocht niet van het hoofdkantoor. Hij had onder enige druk die Indiase lunch geserveerd een paar dagen geleden, en veel verbale complimentjes gekregen erover, maar niets op papier, en ook klachten gehad schijnbaar, en het hoofdkantoor had hem gelijk op het matje geroepen waarom hij een Indiase lunch had geserveerd op een Duits schip! Hij verzuchte dat als mensen nou hun complimentjes bij receptie op papier lieten zetten, dan kon hij daarmee naar het hoofdkantoor stappen zo van kijk maar, men vindt het lekker. Men heeft dus een bepaalde strategie bepaald voor de Duitse schepen; vandaar alle Beierse gerechten, waarschijnlijk de afgevlakte smaken en de eenvoudige barbecues; er is een aangepaste strategie voor het type mensen waarvoor gekookt wordt. Logisch ook wel natuurlijk; hij kan wel de lekkerste curry’s koken maar als niemand ze neemt dan verspilt hij alleen maar eten en geld. Hij knikte over dat het eten op de Columbus veel internationaler was, maar dat kon daar want de Engelsen staan er veel meer voor open, daar kun je iedere dag een curry op het menu zetten en mensen zullen hem nemen, Indiaas is haast ook deel van hun cultuur.
)
)
En toen zei hij opeens dat hij niet voor de hele groep Indiaas kon koken, maar dat best weleens voor ons wilde doen; dan serveerde hij dat wel in het specialiteitenrestaurantje, maar ja, zoiets kon je niet aan de grote klok hangen natuurlijk, en nu nog niet, meer tegen het einde van de reis. Als wij hem nou de laatste twee weken van de reis aanspraken, dan zou hij wel wat regelen. He, kregen we nu een privé-etentje aangeboden van de chefkok zelf? Het leek er wel op! We bedankt hem voor het aanbod en benadrukte dat hij zichzelf niet in de problemen moest brengen, maar hij schudde zijn hoofd, dat kwam wel goed. We zijn benieuwd! We liepen lachend terug naar de hut; ik ben bekend in de keuken als een of andere keukenprinses en we hebben net een privé-etentje aangeboden gekregen van een heuse chefkok.
)
)
Ik heb wat thee voor mezelf gehaald in het buffetrestaurant, we hebben de immigratie- en gezondheidsformuliertjes voor Mauritius in orde gebracht en ik heb ze naar receptie gebracht en ben daarna een ommetje gaan lopen. Iets voor 16:45 was ik weer terug in de hut waar we de rest van de middag nagepraat hebben over de leuke keuken- en voorraadrondleiding en ons gesprekje met de chefkok, en films gekeken en gecomputerd tot 19 uur. Tussendoor hebben we wat van onze kostbare chips genomen, heerlijk; nu is er nog maar een halve zak over, we doen er heel zuinig mee, dit is de laatste van de drie zakken die we in Auckland gekocht hadden! We gingen vanavond weer uit eten, Romantica vandaag.
Ergens rond 19 uur zijn we vanavond over de Steenbokskeerkring gevaren, we zitten nu dus weer terug in de tropen!
Toen we gingen zitten in het specialiteitenrestaurantje zag ik dat er nog het oude menu stond; ik wees de ober erop en dat leverde hun even wat consternatie in de achtergrond op; ik kreeg de indruk dat ze even gauw het juiste menu zijn gaan uitprinten ergens! Reba voelde zich een beetje katterig vanwege een of andere allergie aan haar ogen, en Helmut was merkbaar moe en voelde zich op het laatst een beetje misselijk, maar op zich was het niet ongezellig, en we hebben vooral ook heel lekker gegeten. Het was deze keer echt stukken beter dan de vorige Romantica met de goedkope ingrediënten en ongeïnspireerde smaken – zeker de soep, die was gewoon heerlijk. Alleen al voor de soepen ga je naar dit specialiteitenrestaurantje! En onze traktatie, als we “uit eten” gaan mogen we van onszelf een blikje fris. Alleen de Thaise viscurry was een beetje te scherp; je proefde alleen maar scherp, en geen smaak. We hebben aan het begin gelijk aangegeven dat we graag een ander toetje wilde zonder drank erin, en Helmut, ik en Hans bestelde dus van het gewone menu; Reba wilde wel de drank hebben dus die heeft het officiële toetje genomen. Maar goed ook dat wij iets anders namen, want ze zei dat met name de chocoladesaus weer bol stond van de alcohol. We hebben in ieder geval lekker gegeten! Helmut voelde zich op het laatst zo misselijk dat hij niet eens zijn chocoladetaart op kreeg, dus dat gaf wel aan hoe slecht hij zich voelde, hij zag ook echt helemaal grauw. Hopelijk voelt hij zich morgen beter.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
Wij zijn terug naar onze hut gegaan waar het dagprogramma al klaarlag; we moeten nog één uur terug om gelijk te komen met Mauritius maar de klok gaat vannacht NIET terug; het is nu dus wel duidelijk dat ze het als een service naar de passagiers beschouwen om de klok terug te zetten de avond voor een havendag. Wel stond in het dagprogramma voor morgen dat er morgenavond weer een nautische avond is, met de Griekse Generalissimo zelf. En dat je op tijd moest zijn want het kon druk worden. Jeetje, ik kan me toch niet voorstellen dat er mensen zijn die het leuk vinden om naar die mafkees te luisteren…
Gelukkig is Hans in de loop van de dag steeds beter gaan lopen, de jichtaanval lijkt onder controle gekregen te zijn. Wel was hij hartstikke moe en is al om 22 uur in bed gekropen. Ik heb nog even een paar minuutjes doorgeknutseld op de laptop en ben rond 22:30 gaan slapen.
Dag 88: donderdag 12 maart 2020: op zee, 600 km gevaren
)
Ik was zo moe vannacht dat ik als een blok geslapen heb en me er niet bewust van was of ik nog tussendoor wakker geworden ben. Hans is wel een paar keer wakker geweest en eruit maar ik heb er niets van gemerkt. Gelukkig lijkt zijn jichtaanval bijna weg te zijn, hij kan weer normaal lopen.
Vanochtend stonden we allebei een beetje slaapdronken op en stonden iets voor 7:30 voor een dichte restaurantdeur; maar inderdaad, ze gaan vroeg open want om 7:28 gingen de deuren open. De chefkok had de op- en aanmerkingen gisteren duidelijk serieus genomen, want er lagen vandaag opeens twee schalen blauwe kaas bij het buffet! Maar dat geeft dus ook wel aan dat hij toch niet zo strak overal bovenop zit – anders had hij al maanden terug gemerkt dat er steeds dezelfde goedkope kazen geserveerd worden. Of hij mag geen luxe kazen serveren van het hoofdkantoor en doet het nu even weer eens een keer om de passagiers tevreden te houden.
)
)
)
Wij hebben ontbeten (met blauwe kaas!) en hebben onderweg naar buiten Sacha een complimentje gegeven over het lekkere specialiteitenmenu van gisteren – we hopen natuurlijk dat ze nog een keer het menu wisselen voor het einde van de reis, hoewel ik vermoed van niet helaas.
)
)
Omdat Hans weer redelijk vlot kon lopen zijn we even boven op dek gaan uitwaaien, waar de warmte je tegemoet sloeg zodra je de buitendeur opendeed. Pfffff, het is weer een 30-graden dag, en benauwd vochtig. Het dek was nog nat van nachtelijke regenbuien, en de zee was ruw maar de golven nog maar 2-3 meter hoog in plaats van over de 3 meter. Niettemin een mooie zee! We hebben even achter op dek in het zonnetje gezeten; Hans vond het wel lekker even, maar ik brandde weg, pfffff het was warm! Terug in de hut rond 8:30 worstelde de airco met de hut koel te krijgen, hoewel we de indruk hadden dat in de loop van de ochtend de airco iets harder ging blazen; ze liepen waarschijnlijk achter met hem centraal instellen naar de huidige atmosferische omstandigheden. Tenslotte was het een paar dagen geleden nog rond de 20-25 graden.
)
)
)
)
)
)
Om 9 uur tijdens het vaste praatje van de cruisedirectrice jubelde ze vrolijk dat we inmiddels de 20.000 zeemijlen streep hadden behaald. Ik had al zoiets van dat klopt niet, en inderdaad, ze zat er volledig naast; we hebben in werkelijkheid al ruim 25.000 zeemijl gevaren deze reis (zo’n 46.750 kilometer totaal), maar zij heeft dus duidelijk naar het routeprogramma gekeken, en die zit er al sinds Brazilië naast omdat toen een groot stuk van de gevaren route uitgevallen is met de softwareproblemen die ze toen hadden. Plus ze hebben een “stukje” weggelaten ergens rond Tasmanië en er is weleens een stuk uitgevallen op de Stille Oceaan – al met al ruim 5000 zeemijl, ruim 9.000 kilometer “kwijt” dus. Er is ergens op de brug wel een instrument die de gevaren afstand goed bijhoudt, want het heeft ooit in het dagprogramma gestaan hoeveel we gevaren hadden en dat week maar zo’n 100 km af met wat ik genoteerd had; maar het routeprogramma zit er dus steeds behoorlijk naast. Maar waarschijnlijk merken alleen mafketels als ik dat…
We hebben een tijdje zitten dubben over waarom een maatschappij als Transocean en CMV nu die wereldreizen bieden; want van de vloot van 6-8 schepen (we zijn de tel een beetje kwijt), zijn er nu in ieder geval twee een wereldreis aan het maken, de Astor en de Columbus – vermoedelijk is een derde ook nog eens het rondje Zuid-Amerika aan het doen, en een vierde nu misschien Australië en omstreken, allemaal reizen van 2-4 maanden. En de prijs per dag voor een wereldreis is veel lager dan voor een 2-weekse cruise, dus verdienen ze ook minder per dag per passagier. Niet dat ze verlies draaien, dat geloof ik nooit. Maar waarom zou je dan niet de tijd van zo’n wereldcruise volproppen met veel beter verdienende 2-weekse cruises? Hans had op een gegeven moment de oplossing; omdat de wereldcruise het schip in de winter naar verre warmere oorden in het Zuidelijk Halfrond brengt en de kans dus groter is dat er mensen boeken om de Europese winter te ontsnappen, dan een 2-weekse cruise die qua tijd en afstand gewoon niet veel verder kan komen dan Zuid-Europa of de Middellandse Zee, nog altijd Europa dus, wat in de winter koud en stormachtig kan zijn.
Wat zijn we blij dat we niet aan boord de Columbus zitten, niet alleen vanwege zijn zwaar gewijzigde route, maar ook vanwege de verhoogde kans op het corona virus aan boord krijgen door de wisselingen van passagiers – dat gebeurt hier niet, er wisselt hoogstens een enkel bemanningslid of enkele passagier die wel de hele ronde geboekt had maar niet eerder aan boord kon komen, waarbij er dan waarschijnlijk nog meer passagiers van boord gaan door ziekte of overlijden, dan nieuw aan boord komen.
Om 10:30 ben ik naar de excursiepresentatie gegaan om een bussticker op te halen; in het dagprogramma stond dat de excursiepresentatie om 10 uur begon, en je vanaf 10:30 de busstickers kon halen. Dat werd in de praktijk 10:45, het was de excursiemedewerkster en die is nogal langdradig en vindt het leuk om uit te weiden over de havens met fun facts en zo. Prima maar niet als je mensen op je laat wachten want veel mensen moeten enkel naar de excursiepresentatie om een bussticker te halen. Doordat er ook geen “crowd control” is, waren er vandaag drie rijen, eentje van links, eentje van rechts en de “echte” rij, die alle drie samen komen bij dat ene lessenaartje waar zij achter staat voorin de zaal. Ik heb nog een kwartier in de rij moeten staan voor ik onze busstickers kon ophalen. Ook zoiets, in het dagprogramma had gestaan dat je alleen de busstickers op moest halen voor Mauritius. Maar Reunion is de volgende dag, dus wij hadden al zoiets van, neem allebei de tickets maar mee voor de zekerheid. En inderdaad, tijdens de presentatie zelf zei ze nog even tussen neus en lippen door dat je zo je busstickers kon kom ophalen voor “beide havens”. Maar als je daar dus staat met je tickets voor Mauritius en niet opgelet hebt, loop je zo weg zonder stickers voor Reunion… Ach ja. Ik was om 11 uur terug in de hut; ik ben al lang blij dat ik tijdens het wachten een spelletje kan spelen op mijn mobiel!
)
)
Toen ik terug was hebben we wat thee en koffie genomen en het kussenchocolaatje van de gala-avond, die we tot nu bewaard hadden. Lekker! Om 12 uur gingen we lunchen, en Hans zag (terwijl hij op mij wachtte) nog net een flinke ruzie tussen een echtpaar waarbij de vrouw boos het restaurant uitstormde – Sacha deed alsof hij zich verborg in het specialiteitenrestaurant, het had schijnbaar flink gespetterd! De man ging stug aan een tafeltje alleen zitten en dronk een biertje alsof er niets aan de hand was. Wij hebben redelijk lekker geluncht en hadden het tijdens het eten erover dat de bezuinigingen die we aan boord merken misschien vanuit het hoofdkantoor opgelegd zijn omdat het nu vanwege het corona virus waarschijnlijk heel erg slecht gaan in de reisbranche; goed kans dat er enorm veel annuleringen zijn voor cruises, dus ook voor deze maatschappij die normaal gezien nu straks de Astor voor de zomer inzet in Europa. Dat klopt natuurlijk niet echt, want zoals Hans zei, we hebben vooraf al betaald voor een bepaalde hoeveelheid blauwe kaas en zalm, om het maar zo te zeggen, maar we begrijpen dat een bedrijf alle manieren aangrijpt om kosten te besparen als het slecht gaat.
We zaten alleen te lunchen tot iets voor 12:30, toen Reba en Helmut pas aankwamen; ze hadden waarschijnlijk weer een of andere quiz of spelletje gespeeld die uitgelopen was. Gelukkig had Helmut weer roze wangetjes, hij had gisteravond gelijk na aankomst in hun hut moeten overgeven. Waarschijnlijk extreme vermoeidheid en de scherpe viscurry die niet samengingen, want hij voelde zich inmiddels weer kiplekker – alleen hij had geen honger vandaag dus at niets voor de lunch (meestal betekent dat dat hij een flink ontbijt op heeft!).
)
)
)
)
)
)
Reba was wel een beetje bezorgd omdat dit al de derde keer is deze reis dat hij moet overgeven en de tweede keer dat zij ziek is, schijnbaar, maar zij is sowieso een beetje neurotisch over ziekzijn, en als we nu naar Helmut keken was het gewoon pech en heeft hij vooral last van chronische vermoeidheid waardoor zijn maag van slag raakt; ook niet zo gek, gezien hoe ze hele dagen in touw zijn en ’s avonds vaak als een van de laatste aan boord in bed liggen als de show, dansen en livemuziek voorbij zijn. Plus hij “moet” bijna altijd ook nog de restjes van Reba haar eten opeten, dus eet veel meer dan hij zich prettig bij voelt waardoor zijn maag waarschijnlijk ook van slag geraakt is op den duur. Reba vertelde dat een van de dansers per ongeluk aan haar verteld had waarom we redelijk plotseling van dansers gewisseld waren een tijdje terug; er waren er schijnbaar twee ladderzat geworden aan land en al dan niet te laat terug aan boord, en die zijn op staande voet ontslagen vanwege wangedrag. En daar moest natuurlijk vervanging voor komen, ergens op Paaseiland is dat gebeurd dachten ze.
Het was bloedheet in het restaurant (sowieso worstelt de airco al heel de dag in het schip), en Hans en ik hebben niet gewacht tot Reba uitgegeten was maar hebben onszelf geëxcuseerd toen wij klaar met eten waren en zijn om 12:45 naar het buffetrestaurant gegaan voor een ijsje om af te koelen. Met een kopje thee en de ijsjes in de hand zijn we terug naar onze hut gegaan waar de airco net iets beter leek te werken dan in de openbare ruimtes van het schip. Het is vandaag binnen al warm, klef en benauwd, buiten is vast onderhand niet meer te harden!
Ik heb ’s middags geprobeerd een dutje te doen maar het wilde niet vlotten dus ben op gegeven moment weer gaan computeren, terwijl Hans al gauw het stokje overnam en lekker een half uurtje geslapen heeft. Rond 15 uur was hij weer wakker en is toen verder gegaan met films kijken.
)
)
)
Ik heb om 15:30 mijn rondje gelopen en toen we terug waren hebben we wat sinaasappels gegeten voor de frisheid en vitamines en een beetje gerust tot het tijd was om te gaan eten. Het was warm aan boord! Ik had het bloedheet na mijn rondje lopen en het duurde even voor ik weer afgekoeld was.
Om 17 uur kwam de cruisedirectrice op de intercom met haar gebruikelijke praatje (onder andere dat op het eiland MOZAMBIQUE vroeger de dodo geleefd heeft, ik neem aan dat ze Mauritius bedoelde!), en om 17:15 ging de intercom weer een paar keer bing-bong. Oeps sorry dubbel gedrukt, en ze begon een verhaal over wat ze net doorgekregen hadden op de brug over de aangepaste aankomstprocedure voor Mauritius in verband met het corona virus. Morgen om 7 uur (ze heeft het hele verhaal letterlijk 3 keer herhaald) komt de loods aan boord, samen met mensen van de gezondheidsdienst, en als eerste wordt echt iedereen aan boord van bemanning tot passagier gecontroleerd op koorts, dan volgt de face-check van het paspoort, en dan pas wordt er besloten of het schip vrijgegeven wordt en dus of wij aan land mogen. Heftig, dat gaat een zware ochtend worden, maar we zijn al lang blij dat ze ons in ieder geval niet gelijk op zee al weigeren. Maar het kan ook betekenen dat als er iemand aan boord gewoon een normale koorts heeft, we alsnog geweigerd worden. Of ze moeten covid-19 testjes bij zich hebben om ter plekke voor het virus te controleren, wat we ons niet kunnen voorstellen. En als we dit met schone lei doorstaan, dient het misschien hopelijk ook als geruststelling voor komende havens… Maar als we bij Mauritius geweigerd worden omdat we iemand met koorts aan boord hebben, dan worden we zeker te weten ook bij Reunion geweigerd.
We hebben vanavond gewoon normaal gezellig gegeten en waren redelijk snel klaar, we stapte al rond 19:05 onze hut binnen. Nog niet schoongemaakt of klaargemaakt voor de nacht. Ik heb het groene “kamer opmaken aub” bordje buiten gehangen en we hebben even gewacht, maar er gebeurde niets. Iets na 19:15 ben ik de kamerstewardess gaan zoeken, want we wilde ook vanavond gaan douchen. Ze was in een andere hut bezig en reageerde verbaasd en een beetje verontwaardigd dat ik dacht dat ze onze hut vergeten was, ja ik kom ik zat te wachten op 19 uur. Het was nu al later, maar goed. We spraken af dat ze die hut af zou maken en dan die van ons komen doen. Toen ze zo’n 10 minuten later kwam zei ze zelf al dat ze in de war was geweest, ze zat voor ons tot 19 uur te wachten maar dan komen we normaal terug – ze heeft duidelijk na 3 maanden nog altijd niet een overzicht van wie wanneer weg is, en lijkt ook gewoon niet heel efficiënt te werken. Ze maakt de hut wel altijd goed schoon, alleen plannen is dus niet haar ding, dat is duidelijk!
)
)
)
)
)
We hebben eerst een ommetje op onze verdieping gelopen en kwamen onderweg Reba en Helmut tegen die een beetje bedrukt keken; de dokter was net met assistent, dokterstas en THERMOMETER de andere gang ingeschoten, fluisterde Reba hard. Ze zag al een uitbraak van corona hier aan boord voor zich, denk ik. Hans voelde zich niet helemaal 100% dus we besloten naar boven naar buiten te gaan voor een frisse neus, waar we eerst terugdeinsde voor de kleffe warmte, maar eenmaal boven voorop dek was het redelijk goed te doen door een enigszins koelere wind. De oude Nederlandse vrouw kwam langs en bleef een tijdje kletsen, over het virus en toebehoren natuurlijk. Terwijl we er stonden ging de zon in vlammend rood onder, net zichtbaar onder een zwaar wolkendek erboven. Rechts ervan, precies op ons pad, was het heel donker; en inderdaad, we hebben wel twee bliksemflitsen gezien in de donkerte, dat ging vast regen worden vannacht.
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
)
We waren rond 20:15 uur terug in de hut waar ik als eerste gedoucht heb en Hans na mij. Toen het dagprogramma onder de deur geschoven werd stond er voorop nog eens wat vanmiddag verteld was, over het plan voor morgenochtend. De loods komt om 7 uur aan boord met medisch team, om 7:30 begint de medische controle, we worden dek voor dek opgeroepen, en iedereen moet komen. Dan krijgen we onze paspoorten en pas als heel de medische controle afgerond is beginnen ze aan de face-check (in het kader van, mocht die dan nog wel nodig zijn waarschijnlijk). En dan pas, daarna, wordt het schip vrijgegeven.
Bijzonder optimistisch, of gewoon niet nadenkend, was het feit dat de bemanning volgens het programma om 10:15 een oefening had en ze de mensen voor de excursies zoals normaal vanaf 8:20 uur willen laten verzamelen. Het bestaat niet dat heel die exercitie binnen een uur klaar is, of zelfs binnen 2 uur, en ik vermoed dat we pas de haven daadwerkelijk invaren als we gezond verklaard worden, wat ook vertraging zal opleveren; dat gaat dus morgenochtend een enorme chaos worden… Maar we zien wel, we kunnen er helemaal niets aan veranderen en we berusten ons erin – maar stellen ons erop in dat we niet aan land gaan morgen. Want zoals we al met de Nederlandse vrouw bespraken, koorts kunnen ze wel vinden hier aan boord, met al die oude zieke mensen!
Maar we hebben maar onze spullen klaar gelegd en de rugzak ingepakt voor morgen, we moeten denk ik op alles voorbereid zijn!
Bij het dagprogramma voor morgen zat een uur-terug kaart; we moeten dus het laatste uurtje terug vanavond, om gelijk met Mauritius te lopen, en schelen daarmee nog maar 3 uur met Nederland. Hans is rond 22 uur gaan slapen, ik rond 22:15.